Pasen is weer voorbij, goddank. Alles is deftig verlopen, op mijn eeuwig luidruchtige en nooit zwijgende broer na. Het was weer eens schandalig dat ik geen of dees tv-programma niet kende en ja, kranten lees ik ook al niet zeker? Nee, niet echt. Sommige dingen interesseren me, andere dan weer niet. Toevallig die die hem blijkbaar wel interesseren (en die voor het algemeen goed absoluut niet relevant zijn, tenzij je je 100% denkt verwant te voelen met bepaalde Vlaamse politici, omvang inbegrepen). Verder heb ik elk verhit debat over politiek handig weten te ontwijken. Eén ding weet ik wel zeker: als ik hun zus niet zou zijn, zouden mijn broers me maar niks vinden. Ik ben en blijf voor eeuwig de vreemde eend in de bijt. Op zich is de vreemde eend zijn niet zo erg; ik heb heel veel vrienden die waarschijnlijk net daarom mijn vrienden zijn. Maar in de familie ben en blijf ik de outcast, zij die tot nog toe niks van haar leven heeft gemaakt en elk plan of elk bewijs daarvan wordt van de hand gewezen. Wat weet ik nu van werkgelegenheid en arbeidswetgeving? (sic!) Ok, ergens wel schattig, het kleine onwetende zusje, zij kan toch niet groot geworden zijn en zowat expert in de materie? Maar helaas, dan beginnen ze ook nog over de geur die ik verspreid. Had ik me toevallig ingesmeerd 's ochtends met een body oil die geurt naar patchouli. Oh, helaas er niet bij nagedacht dat die geur totaal passé is. Af en toe lees ik toch wel eens een damesblaadje - toegegeven, dat kan ondertussen alweer een jaar geleden zijn - en daar dacht ik toch gelezen te hebben dat die geur opnieuw in de mode was. Persoonlijk heb ik hem altijd wel lekker gevonden.
En dan krijg ik 's avonds Kramikskes broer op bezoek, die me een gezellig mens vindt, die vindt dat ik heel Arabisch overkom (dat vind ik dan wel een complimentje) en zijn vriend vond mijn muntthee lekkerder dan die van zijn vrouw (LOL). En ik herinner me waarom ik me bij mijn Syrische schoonfamilie zo thuis voelde. Wat ik ook deed, hoe ik ook rook, wat ik ook zei, het werd allemaal gesmaakt en op z'n minst aanvaard, zelfs m'n humeurwisselingen en emotionele uitbarstingen. Raif was ook een outcast, maar doodgraag gezien. Ik heb daar pas gevoeld wat familieliefde was. Zo groot dat er ook nog genoeg was voor mij.
Niet dat mijn familie me niet graag ziet, ik hoop dat ik er mag van uit gaan van wel. Maar als ik nu niet de dochter was, wel de schoondochter, dan durf ik er echt niet zo zeker van te zijn. En da's echt geen leuk gevoel.
Ik klaag niet hoor, ik ken mensen die dat gevoel nog erger ervaren en die veel minder op hun ouders en hun broers kunnen rekenen. En ik ken er eigenlijk veel, hier in Belgie. Ik zit nog bij het soort familie dat er net iets meer moeite voor doet. Ik heb een fantastische moeder en een vader die me op zijn stugge manier heel graag ziet. En mijn broers, tja, in al dat betweterige gelul voel ik ergens toch een frustratie die de mijne deelt (alleen zullen zij het zo niet durven zien), we zijn tenslotte producten van dezelfde mentaliteit. Maar persoonlijk voel ik me steeds minder thuis.
een dagje in mineur. ik wou zo graag voortdansen, maar de cursus die ze me aanbieden is mijn ding niet. dus ik dacht: een stapje hoger, te hoog ja, maar dessalniettemin zal het me van pas komen bij die cursus die ze me aanbieden, want dat is voor mij nu nét iets wat ik niet zo direct aankan. maar ze willen niet. ze vinden dat ik eerst dit gedeelte moet doorspartelen - met sjaaltjes en stokken en castagnetten, aaaai, écht mijn ding niet, terwijl ik juist eerst de lat voor mezelf hoger wil leggen ivm techniek en choreo. ik zie het niet zitten. en ik zit geblokkeerd. ik moet die sjaaltjes en stokken trotseren alvoren verder te kunnen naar wat ik echt wil doen. ik hou niet van moeten en niet mogen. zij zijn de pro's, ze zullen wel weten wat logisch is, en wat ik waard ben. maar ik hou echt niet van moeten en niet mogen. en ik ga toch nooit optreden. misschien moet ik maar eens iets anders gaan doen dan dansen? snif. misschien moet ik gewoon maar eens aan mijn conditie algemeen gaan werken (kost evenveel maar min de verplaatsing naar Leuven) en opnieuw leren dansen voor het plezier, gewoon vanuit mijn buikgevoel, hier thuis, alleen en voor mezelf, zonder al die fratskes en ingestudeerde bewegingkjes. back to me. ergens geeft het me een bitter gevoel, een gevoel van afgewezen te zijn. een gevoel van opgeven ook. maar ik zie hun voorstel echt niet zitten. laat ik dan maar van de nood een deugd maken. tijd voor iets anders. back to me dus.
de wereld staat zo lichtjes op zijn kop. de Arabische wereld brandt. mijn geliefde land is in nood. ik weet niet goed wat ervan te denken. het is te gemakkelijk om te zeggen dat het de stoute dictator tegen de goede bevolking is. die goede bevolking is wel beginnen revolteren van in enkele extreem gelegen steden, ver van de bewoonde wereld, in een moskee. de Syriers hier zeggen dat ze met hun president zijn. maar de Syriers hier zijn christenen, die uiteraard hun beschermheer beschermen. vreemd genoeg zijn er weinig opstanden in de grote steden. daar zijn de mensen alleen maar bang. bang van hun beschermheer, bang van brandhaarden, bang dat het land uiteenvalt en in een ontzettend bloedige geforceerde burgeroorlog terechtkomt. mensen die vroeger samen aan tafel zaten paaseieren te eten gaan elkaar nu de kop inslaan voor de kip die dat ei gelegd heeft, om nu uit te maken voor eens en altijd of kip dan wel dan niet altijd halal is. soms moet dat ook, dit soort katarsys. grote schoonmaak met grove en bijtende middelen. maar hier zou er heel veel waardevols kunnen verloren gaan met die taktiek.
mijn wereld staat ook lichtjes op mijn kop. ik verander. ik voel me veranderen. mensen verschieten, sommigen zeggen zelfs dat ik overdrijf. nee, ik heb enkel beslist dat ik niet meer op mijn kop laat zitten door mensen die niet eens weten dat ze op mijn kop zitten, omdat ze het zelf zo hoog in hun bol hebben, zo ver van de wereld staan, hun voeten in andere aarde hebben dan de mijne, whatever you call it.
mijn wereld wordt op z'n kop gezet door Kramikske, die zijn eigen wereld op zijn kop zet. hij heeft eindelijk besloten van nu eens echt werk te maken van werk en dit nepwerk aan de kant te zetten. het zal niet al zijn problemen oplossen maar het zal hem op zn minst al iemand maken, iemand die bestaat, iemand die rechten heeft en ze kan opeisen. mensen eten mensen. wij eten elkaars energie. we houden ervan om die kapot te maken, gewoon omdat we het kunnen. what kind of creatures are we?
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Over mijzelf
Ik ben Ann Van Goidsenhoven, en gebruik soms ook wel de schuilnaam blablamie.
Ik ben een vrouw en woon in Anderlecht (België) en mijn beroep is heel polyvalent tewerkstellingsconsulente bij Actiris.
Ik ben geboren op 17/11/1964 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Arabische taal en cultuur, dieren, koken, reizen, mensen, ontdekken, werken, computernetwerken, muziek, ....
This Blogging Type is Unique and Avant-Garde
