als ik heel veel geld zou hebben, of macht, of een "baguette magique", zo eentje met toverkracht dan zou ik vrede geven aan alle mensen van goede wil en ook aan de anderen misschien we zullen wel zien. overal op aarde zouden de wapens zwijgen, ruzie moet wijken voor broederliefde en warmte, lekker eten op tafel, appels, dadels, vijgen, voor iedereen genoeg.
en dan de volgende ochtend, vroeg, heel vroeg, zou ik opstaan en een reis maken, naar de maan, om vandaaruit eventjes te genieten, en al die vrede vredig gade te slaan.
Zeg nu zelf, vind jij dit ook geen prima idee voor 2011?
op die 13 dagen stilstand word je verondersteld om de balans op te maken. je schrijft dan op een briefje de dingen die je wil achterlaten, en dat verbrand je dan. ik heb het niet zo voor vuur, en in deze moderne tijden zijn er toch wel andere middeltjes om die dingen aan te pakken dacht ik zo. ik ga hieronder een lijstje maken van de dingen die ik in 2011 wil achterlaten, jullie enkele lezers die ik heb, zijn mijn getuigen, en na die 13 dagen delete ik het lijstje. in revanche maak ik ook een lijstje van wat ik zeker wil behouden of ontwikkelen in 2011, zo mogelijk als tegenhanger van dat negatieve lijstje, zodat als ik mezelf betrap op het tegengestelde, ik (of jullie) me kunnen herinneren aan de dingen die ik ging achterlaten.
bereiken: een positievere kijk op mijn toekomst met Youssef
behouden: een realistische kijk op mijn toekomst in het algemeen, met of zonder Youssef
bereiken: meer lachen, meer genieten, de mensen rondom mij laten meegenieten
bereiken: opnieuw meer contact zoeken met de vrienden die ik de laatste jaren gemaakt heb, of met oude, vergeten vrienden, en die het waard zijn om te behouden
bereiken: minder energie steken in de vrienden die eigenlijk parasiteren en hen geven wat hen toekomt, niet meer niet minder
behouden: mijn liefde voor het leven
behouden: mijn liefde voor mijn lief, en zijn liefde voor mij
behouden: de plannen om een mooie prospectiereis naar Marokko te maken en daar iets uit te bouwen, mét Bart. (noteer dat hier een punt achter staat, als teken dat niemand - behalve ikzelf - me hiervan kan afbrengen)
bereiken en behouden: dat ik en ik alleen mijn keuzes in het leven maak, en ze desgewenst ook kan aanpassen of wijzigen. dat recht heb ik.
behouden: het plezier in mijn werk, het respect voor en van mijn werkgevers en mijn "cliënten"
behouden: de liefde voor mijn poesjes
bereiken: meer liefde voor Norri (die soms wel heel hard op de zenuwen kan werken)
behouden en bereiken: (nog meer) respect voor de mensen zoals ze zijn, en ze niet proberen te veranderen
behouden: mijn zenattitude
behouden: mijn zuiverheid van geest (dwz dat ik mijn denken en zijn niet laat beïnvloeden door pietluttigheden, normen, andermans waarden, "men zegt dat"s, en meer van die stoorelementen...)
Ik kijk net op Schaduwzijde haar blog en lees nog net de titel "ziek" (nu al een week of wat geleden geschreven) en ik denk "ja ik ook, en volgens Schaduw Zijde komt het van haar". misschien, misschien niet. ik ben al blij dat ik vandaag gewoon congé heb, dat ik m'n stem kan sparen (maar heb wel 40 minuten aan de telefoon zitten keuvelen met broerlief), ik heb allerhande doe-ideeën voor m'n vrije dag in m'n hoofd maar er komt niks van in huis. ik blijf luilekker aan die computer hangen. het heeft me anderhalf uur gekost voor ik eindelijk ging douchen, nu zou ik mijn gloednieuw machien moeten uitpakken maar die toetsen hier he... Ziek dus. Keelpijn, oorpijn, hoofdpijn, hoesthoest. Daar zijn allemaal pillekes en siroopkes voor en ik heb ze in huis en ze helpen nog ook. De rest is uitzweten. Morgen terug aan het werk. 1 snipperdagje verlof. Binnenkort Kerstmis, het wordt tijd dat ik de lichtjes uithaal, op z'n minst. Vandaag is de Winterzonnewende. 13 dagen staat de zon vanaf nu stil. Het leven staat stil. En stubru maakt vrolijk muziek voor het leven. Gelukkig maar. Het leven staat even stil. Wie had dat ooit gedacht? Laten we er eventjes van genieten.
ik wil dat jij voor mij kiest, helemaal of helemaal niet ik wil dat jouw keuze eenvoudig, eenzijdig en blijvend is ik wil dat die situatie van jou snel een oplossing vindt zodat ik weet wat mijn situatie is en dat ik de nodige conclusies snel kan trekken en doordacht een beslissing kan nemen want zo zo kan het niet verder dit is geen situatie dit is een impasse waarin jij je evenwicht probeert te vinden maar waarin ik zoetjesaan mijn grenzen bereik en dan dan is er geen weg meer terug en dat weet je
die wereld, da's Brussel. Brussels by night. Ik weet dat het gevaarlijk is om met S. af te spreken, maar vanavond vond ik dat het moest kunnen. Ik was laat blijven werken (al 2 dagen op rij), ik was in de buurt van haar werk en zij liep tegen sluitingstijd, dus... Ik weet ook dat zij na sluitingstijd nog allerhande te doen heeft en als ze tijd heeft om een stapje in de wereld te zetten, niet gehaast is, dus... Ik weet ook dat dat stapje meestal begint in een restaurantje met lekker eten en een uitgebreide babbel en eindigt in een wandeling naar Rogier, waar ik dan de metro neem en zij verder naar huis stapt... En ik weet dat het koud is. Kwart voor 10, niet slecht voor een doordeweekse dag waar ik normaal les heb van 9 tot 10 en na omzwervingen via Kramikske pas rond 11u tegoei thuis ben. En lekker gegeten, en leuk gebabbeld, en samen nog avonturen beleefd zoals altijd als we naar Rogier wandelen. Deze keer hebben we een ober gered van een gewis pak slaag. S. was haar sjaal vergeten in het restaurant, gelukkig waren we buiten nog even voor een vitrine blijven plakken en die ober was zo kwiek geweest om de sjaal op te merken en ons achterna te rennen. Plots stond daar een man naast hem, gezicht bebloed, die hem blijkbaar op de een of andere manier schuldig bevond aan die bloedplekken in zijn gezicht en in een gelukkig voor hem onverstaanbare taal iets stond diets te maken. S. en ik verstonden die taal wel - het was Italiaans en het werd ons snel duidelijk dat we die arme ober best niet alleen konden laten met die man. Onze aanwezigheid weerhield hem er blijkbaar van om al te handtastelijk te worden, een gentleman als belager, asjemenou. Heel diplomatisch hebben we obertjelief - figuurlijk - onder de arm genomen en hem terug naar zijn veilige werkplek geloodsd, toen had hij pas door waaraan hij net ontsnapt was. Zijn Italiaans-onkunde was niet geveinsd. Een stap verder kwamen we P. tegen, een échte Italiaan deze keer, maar in niets te vergelijken met de Italiaans sprekende gentleman-belager. P. is een goede vriend, een buik zo groot als zijn hart en zijn stem al even bombastisch. Een hartelijke knuffel en een uitnodiging rijker trokken we verder. Onderweg een lelijk versierde kerstboom uitgekafferd om vervolgens onze excuses aan te bieden - tja, die boom kan daar tenslotte ook niet aan doen -, een schijngevecht aangevat met een vuilkar, en een onverstaanbaar gesprek gevoerd met een dakloze rasta, die het volgens S. beter maakte dan de vorige keer want hij had nu enkele dekens meer onder de arm. De Nieuwstraat met al haar Kerstverleidingen kon ons dan weer eens bekoren, dan weer eens een vies gezicht doen trekken, ze heeft wel iets, zo 's avonds laat als alle winkels dicht zijn en de mensen weg. Al die glitter 'n' pride, blij dat ik daar niet hoef aan mee te doen, dat mama al blij is als we proper en gezond aan de kersttafel verschijnen. De warme metro bood een veilig gevoel en voor me kwam een koppel zitten waarvan ik me af zat te vragen welke nationaliteit het meisje had (Spaans? Marokkaans?), ervan overtuigd dat de jongen gewoon Belg of op z'n minst Europees was. Het meisje nam haar gsm en belde in net Frans met een familielid. De gsm van de jongen belde op hetzelfde moment en hij antwoordde... in een zwaar Arabisch dialect. Oeps, haast vergeten, dit is Brussel. Alles is hier mogelijk. Opeens had ik weer dat lang vergeten gevoel: ik hou van mijn stad. En ergens hier in die stad houden er mensen van mij.
Dag Veerle, ik heb je graag gekend. Je was een leuke madam, altijd wel had je een verhaal, een compliment, gewoon een "dag" en een glimlach. Soms een beetje opdringerig misschien, zeker als je de kleren probeerde te verkopen die Els weer eens had "miskocht", maar echt storen deed dat niet. Neen zeggen tegen jou was moeilijk, maar werd altijd aanvaard. Als je er was, was je er ook echt, voor elkeen die je nodig had. Als je iets zei, deed je het ook, een vrouw van haar woord (of meestal toch, die ene keer vergeven je we dan wel). Een hele opgave, al die "nieuwekes", telkens weer, wegwijs maken in de mysterieuze meanders van die rare vogel IBIS, maar je deed het elke keer weer vol overgave en toewijding. We zullen je missen Veerle, ik mis je nu al. Nooit meer zal ik je lachende gezicht zien op tram 51, nooit meer zal ik die zonnige stem horen die telkens weer wou weten, écht weten, niet zomaar voor de vorm, hoe het met me was. Je had je hart op de juiste plaats, soms iets te ver naar voren op je tong, maar ook dat was je charme. Ach Veerle toch. Had je het voor één keer, enkel voor déze keer, écht niet eens aan anderen kunnen overlaten?
velen zullen het waarschijnlijk niet met me eens zijn, maar ik ben zo triest dat die sneeuw weg is. niks dan water, water, water. op de grond, op de daken, in de lucht, uit de lucht... en koud water dan nog. enkel de noodzaak van een maaltijd duwt me naar buiten, en was het niet voor Kramikske, zou ik het ook niet doen. niet dat ik zo'n koukleum ben, totaal niet, al ligt een mediterraans weertje me veel beter. maar die regen, die trieste grijsheid van het eeuwige Belgische weerbericht, goh, ik was zo blij dat we eventjes iets anders te horen kregen. er is natuurlijk hoop, de kou komt terug. misschien ook de sneeuw. maar eerst zal al die regen moeten vastvriezen, zodat we ook nog eens glijweer krijgen, met alle accidenten vandien (want de Belgen hebben nog altijd niet geleerd dat je op ijzel niet mag beginnen remmen). zie je, da's echt nergens goed voor, al die regen. behalve natuurlijk voor ons zoetwaterbestand. tja...
ik ben teleurgesteld in de vriesvrezende mensheid. zoveel sneeuw, iedereen kreunt onder de kou, maar niemand, geen ziel in heel Belgie die er aan denkt om met dit weer prachtige foto's te gaan maken! enkel een paar quadrijders die een paar foto's online zetten van een oerlelijke quad in een nauwelijks besneeuwd, weinig idyllisch landschap. ja natuurlijk heb ik er zelf allang aan gedacht om mooie sneeuwfoto's online te zetten, maar helaas, behalve een paar leuke kiekjes op FB van Kramikske valt er hier niet veel sneeuwigs te beleven. aan een reeks ondergesneeuwde auto's en daken heeft een mens nu ook niet bepaald een witte boodschap... oh wat zou ik me nu uitleven in de tuin van mijn ouders! maar helaas, de weg ernaartoe is lang en gevaarlijk...
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Over mijzelf
Ik ben Ann Van Goidsenhoven, en gebruik soms ook wel de schuilnaam blablamie.
Ik ben een vrouw en woon in Anderlecht (België) en mijn beroep is heel polyvalent tewerkstellingsconsulente bij Actiris.
Ik ben geboren op 17/11/1964 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Arabische taal en cultuur, dieren, koken, reizen, mensen, ontdekken, werken, computernetwerken, muziek, ....
This Blogging Type is Unique and Avant-Garde
 "Crying or Very sad"){kind=icon}
