Daarnet wou ik inloggen op mijn mail en tijpte een fout. In mezelf lachend vond ik het een goed idee om over een 20-tal jaar mijn nickname te veranderen in blablamoe. Hopelijk zijn we dan allemaal nog altijd even actief op het internet. ;-D
oefffff, woedend ben ik, in mijn gat gebeten, gekrenkt, ge... ge... ge.... awel ja da'k het niet weet. De buurman-bakker vraagt mij via Kramikske of ik voor hem een plaatske kan reserveren in het vliegtuig voor zijn twee kindekes die van Marokko komen voor de vakantie. Reserveren wil dus ook zeggen betalen, soit, tot daar toe, dat geld krijg ik wel terug, da's altijd correct verlopen. Ik ben zo vrij om al die rompslomp in het Nederlands te doen, tenslotte toch mijn moedertaal, vind ik net ietsje makkelijker, ook al ken ik goed Frans. Alles wat op die papieren staat dat van belang is, staat doorgaans toch in afkortingen, redelijk onleesbaar voor een gewoon mens. Bovendien, zo stond er op de website, hoef je geen enkel document af te drukken, het reservatienummer volstaat. Voor alle veiligheid druk ik toch de reserveringsbevestiging af, om data, vluchturen, bedrag enzomeer te hebben. In het Nederlands. Bij aanvraag van hetzelfde document in het Frans, blijkt dat niet meer te kunnen. OK tant pis. Ik geef Kramikske het papier met de namen van de kinderen, met het vluchtnummer erop, hij ziet de reserveringsbevestiging en begint te kreften dat dat toch geen manier van doen is, dat overal ter wereld waar je een ticket bestelt, de klant dat krijgt in zijn eigen taal. Waarop bij mij - en dat is de eerste keer in mijn leven geloof me - het Flamingantengevoel eventjes naar boven kwam borrelen. Ten eerste is dat document niet voor de klant bestemd, maar voor mij, als bewijs dat ik weldegelijk gereserveerd en betaald heb. Ten tweede ben ik geen reisbureau. Ten derde doe ik hen al een plezier en word er niet voor betaald, dus vind ik dat ik die kleine moeite minstens in mijn eigen taal mag doen. Ten vierde (en toen werd ik pas echt boos) vind ik dat jullie maar eens moeten Nederlands beginnen leren, je kan niet blijven verwachten dat iedereen altijd maar Frans spreekt en alles in het Frans doet. En nu dat, dames en heren, is nieuw voor mij. Ik heb het nooit erg gevonden om de ander tegemoet te komen. Maar ik vrees dat ik nota bene op mijn werk een beetje teveel word uitgebuit, zodat dit oud Vlamingenzeer nu stilletjesaan ook het mijne aan het worden is. Straks stem ik nog op BDW. Tsssss.
Kramikske probeerde nog met "jamaar wij zijn lang overheerst geweest door Frankrijk dus wij hebben de gewoonte..." Ja, so what? Wij ook! En ook door de Pruisen, de Oostenrijkers, de Spanjaarden, op het laatst nog d 'Ollanders zelfs. Wil nog niet zeggen dat we nu allemaal een 'Ollands accent hebben he? Alhoewel, de Vikingen hebben hier ook gezeten en daar hebben de West-Vlamingen nu nog altijd last van, allez, wij eigenlijk van hen. (Sorry Tallie, graptje!)
Enfin, einde verhaal: Kramikske heeft zich - op papier en in het Nederlands! - geëxcuseerd. ;-)
Annex: alsof mijn lieve chef mijn gedachten kan lezen (of misschien wel in het geniep deze blog?), is er gisteren op het werk duchtig doorgepraat over bovenstaand probleem (ik heb het onderwerp niet aangebracht, dat heeft hij zelf gedaan). En hij is vast van plan om er korte metten mee te maken, alleszins al in onze ploeg.
Iets wat ik altijd graag gedaan heb, is dansen. En zo mogelijk leer ik ook mijn poezen dansen. Yoni was er zo eentje die dat zalig vond. Als ik begon te dansen, sprong zij vanzelf in mijn armen, zodat ik haar meenam in mijn wervelingen en huppeldepuppelpasjes en sprongetjes. Oh geweldig vond ze dat allemaal. Bubak vond het ook best leuk, zolang het maar een slow was, waarbij hij dan vergenoegd zijn pootjes om mijn nek heen kon slaan en zijn snoet in mijn oor duwde. Terrannee vond al dat kleffe gedoe maar niks en was er niet voor te vinden. Met Norri heb ik er me nooit aan gewaagd, die wordt gewoon niet graag opgepakt, pootjes op vaste grond en daarmee uit, geef me op tijd m'n eten en een aaike en laat me verder met rust. Mercredi weet het nog niet zo goed. De eerste keer dat ik er met haar aan begon, vond ze het maar vreemd. Ze was niet zeker of ze wel in mijn armen wou blijven, maar durfde er ook niet uit wegspringen. Nog voor ze mocht meedoen, stond ze al te kijken wat voor vreemde dingen ik aan het doen was. Zag er leuk uit, ja. Maar zelf meedoen? Huh... Nu komt ze naar me toegelopen als ik aan het dansen ben, ik moet er wel een beetje naar graaien maar eens ik haar vastheb, begint ze vergenoegelijk te ronken. Zwierende heupbewegingen vindt ze leuk, een kwartslag draai ook nog, maar niet te vaak. Met luide, piepende geluiden geeft ze aan of ze het plezant vindt of niet, of ze er genoeg van heeft. Ja, dansen is leuk, maar -piep- ik word er zo draaierig van, help! Als ik haar daarna dan weer op de grond zet, gaat ze meteen op snuffeltocht. Alsof ze daar hoog in mijn armen, al wervelend en draaiend, hoekjes van de kamers heeft ontdekt die ze voordien nog nooit heeft gezien. Zijn het nog wel dezelfde?
ik heb je goed gekend. En toch ook weer niet. Want ik heb je slechts eventjes gekend, zij het wel tweemaal. De eerste maal waren we allebei nog kind, ik moet iets van een 13 geweest zijn, jij uiteraard een paar jaar jonger. Maar ik vond je zo wijs. Jij deed gewoon alles wat ik altijd had willen doen, maar nooit durfde. Jij vond gewoon dat alles kon wat ik me in mijn hoofd haalde. En samen deden we dat dan gewoon, zonder schrik, zonder grenzen. Samen beleefden we heel wat avonturen, daar in die wilde tuin van jullie. Het was ook een plek waar alles kon. Bij jou voelde ik me voor het eerst echt kind, het zorgeloze, onschuldige kind waar iedereen het altijd over heeft.
Wat ik me vooral van je herinner, en wat we onbesproken deelden, was die onvoorwaardelijke en grenzeloze liefde voor dieren. Van het kleinste insect tot het grootste paard. Waren er olifanten geweest, hadden we die ook meegenomen in onze liefde. Was jij het die me met de dieren leerde praten, of was het andersom? Of wisten we het gewoon allebei? Doet het er ook toe?
Ik herinner me die grote tuin, vol wilde planten en struiken waar we ons in konden verstoppen, een beekje?, je blonde vlassenkoppenbroer, een kippenren met een haan die Zonderkop heette (en die me ging aanvallen!), een paard?, een put waarin ik gevallen ben en waar ik me - onhandig wicht dat ik was - op die manier ontmaagd heb, gewoon door ongewild de grand écart te doen voor ik zelfs maar wist wat dat was (noch het maagdenvlies, noch de grand écart was me bekend, nu weet ik waarom mijn moeder nooit wou dat ik ballet ging doen...), een grote zolder-speelkamer, de zon, en als ik me niet vergis: de geur van rozen.
En plots was je weg. Een groot gat in mijn geheugen, ik weet zelfs niet wanneer, wat, waarom. Je bent verhuisd, heb ik later vernomen, wist ik het toen ook al? Waarschijnlijk wel, maar waarschijnlijk heb ik het verdrongen en je vervangen door andere vrienden. Nooit eerder en nooit meer heb ik hetzelfde zustergevoel ervaren, zo normaal, zo zonder vragen en zonder zorgen. Er was altijd wel iets met die andere meisjes. Nooit geweten dat vriendschap zo simpel kon zijn. (en nadien werd ik zelf "de moeilijke")
Plots, jaren later, vond ik je terug. Ik weet alweer niet meer via welke bizarre kronkel ik op het gedacht kwam je naam op te zoeken op facebook, maar ja hoor, daar was je, en het was jij, je was echt, en je was nog steeds dezelfde. Maar het samen buiten spelen kon niet meer... En heel vreemd: door jou heb ik nu weer een van mijn angsten overwonnen, hoewel je me het ergste bespaard hebt. De dood onder ogen komen, op bezoek gaan bij een stervende, een kankerpatient dan nog. Het is me jaren onmogelijk geweest. Ik heb mijn grootvaders dood in zijn ogen gelezen, en ben gaan lopen. Ik wist mijn meter stervende, en ik had niet de moed om afscheid te nemen. Mijn grootmoeder, Jean,... niet gezien. Anderen zijn wel afscheid komen nemen van mij, maar toen konden ze het nog. Maar ik heb het nooit gekund. Tot nu. En het was zo zacht, zo vanzelfsprekend, ook al was de confrontatie daarna met mezelf en de wereld telkens een schok. Maar ik wist dat ik het kon, jij liet het toe, je vond het goed zo. Alleen het einde heb ik niet mogen meemaken. Het zij zo. Misschien ben ik er nog niet echt helemaal klaar voor en wist jij dat.
Bedankt Saskia, voor die hele korte maar hele mooie tijden. Je was uniek. De wereld is weer een lichtje kwijt.
Kierewiet word ik. Het duurt nu al minstens een maand, het welles-nietes-spelletje van gaan we naar Marokko ja of neen. Het begint er steeds meer op te lijken dat we niet gaan. Omdat ik weer eens gelijk heb. Van in het begin zeg ik dat het gekkenwerk is om in juli naar Marokko te gaan, dat een hele maand veel te lang is, dat het niet verstandig is om alleen wij twee te gaan. Eindconclusie in zicht maar het lijkt erop dat het geen maand wordt en ook niet juli, gewoon omdat het te duur is. Vliegen in dit seizoen is onbetaalbaar en een maand ginder gaat ons stukken vel kosten (nee, niet door de zonnebrand!), met de auto gaan wil zeggen uren, dagen file, benzine, verzekering, wat als...-kosten, boot, slijtage, extra's zoals bagagedrager, slapen en eten onderweg enz. Ik zag het anders wel zitten om een maand lang het land te ontdekken maar ook dat lag zo simpel niet. HIJ gaat zijn familie bezoeken, en IK kan toch alleen niet gaan rondrijden?? (en waarom niet???) Ik wou neef Bart meenemen, dan was ik niet alleen, maar dat zag HIJ dan weer niet zitten, om verschillende niet zo direct aanwijsbare maar wel evidente redenen. Een ervan was zeker dat hij dan niet zou kunnen pronken met mij, anderzijds was er ook wel schroom om daar met mij alleen toe te komen want iedereen zou direct wel begrijpen WIE ik ben voor hem, ahum.
Het nieuwe plan - voorlopig - zie ik wel zitten: een tiental daagjes naar Italië, zonzeestranden, mét de auto want vliegen op Italie of Frankrijk zou nu wel heel zot zijn, tenzij de prijzen plots naar beneden duiken, liefst in Ventimiglia bij Anna en Alain en later, in september, naar Marokko vliegen, voor een weekje ofzo.
Maar hem kennende kan hij evengoed morgen weer van gedacht veranderd zijn. *zucht* en dan denk ik last te hebben van mijn hormonen soms?? zen soyons zen. We gaan op vakantie, hoe dan ook. Al is het in het Jubelpark!
Mercredi is ziek. Vorig jaar, rond deze tijd moet dat begonnen zijn, zat ze met een soort allergie/immuniteitsprobleem. (is allergie sowieso geen immuniteitsprobleem?) Ik had het niet in de gaten, ben met vakantie vertrokken en kwam terug naar een rampzalig ziek en ongelukkig beestje. Diagnose: koorts, zware ontstekingen, ontregeling van haar perceptie, allemaal door die allergie die zware ontstekingen op haar snuit en poten veroorzaakte.
Sindsdien heb ik het wel in de gaten: een pootje waaraan teveel gelikt wordt, direct controle, en deze keer ja hoor, prijs. Ok, pootje ontsmetten, regelmatig de vuiligheid eruit halen, verzorgen. Maar het beterde niet, integendeel. Het vocht en de vuiligheid werd geelachtig, het pootje werd dikker: ontsteking. OK, naar de dokter dan maar. De rit van vorig jaar hebben we per auto moeten afleggen, ook al is dierenarts omzeggens om de hoek. Zelden zo'n wilde kat gezien, de dokter heeft haar toen een kalmeermiddel gegeven. Beestje stond dan ook te ijlen van de koorts, ocharme.
Ditmaal gingen we kalm naar beneden, onder het nodige protest ja uiteraard (niet in het minst omdat ze eigenlijk eten verwachtte en patat, daar sleep ik haar gewoon de deur uit!), maar toch deftig. Eventjes de deur open, om te wennen aan het lawaai, de mensen, de stank, en dan hop, de straat op. Zonder problemen.
En dan binnen bij de dierenarts. Ik zette het paar bange oogjes in de kooi op de stoel, net nog met zicht op die grote labrador die er schuinover zat maar er o zo lief uitzag. De eigenaars zegden dat hij wel ok was met katten. Mercredi heeft nog nooit een hond gezien en ik wou wel eens weten wat haar reactie zou zijn. Met een schok kreeg ze die hond in de gaten, ik heb een poes zich nog nooit zo klein en onbeweeglijk weten maken. Als er een gaatje achteraan in die kooi had gezeten, was ze erin gekropen! Jeminee...
Als klap op de vuurpijl kwam er net op dat moment een ander model uit het dokterskabinet gevlogen, baasje met zich meeslepend. Hijghijg pufpuf, djiezes, dat die beesten het leuk vinden om zichzelf te wurgen... En Mercredi werd nog kleiner. Sleephond buiten, labrador naar binnen, wij alleen in de wachtzaal. Maar Mercredi zat nog steeds onbeweeglijk in haar hoekje geplakt. Ze weigerde zelfs van me aan te kijken! Ik zag haar denken "heb je me naar hier gebracht om me te laten opvreten door die wildebeesten?? verraadster!"
Bij de dokter wou Mercredi natuurlijk niet uit de kooi - oh by the way, ze was er uit eigen beweging en zonder morren in gekropen - maar dierendokters weten daar natuurlijk wel weg mee en voor ze het wist had ze twee spuitjes in haar achterwerk zitten. Nog vijf dagen antibiotica slikken en het zal wel weer ok zijn. Hopelijk weer tot volgend jaar, of nog later, of nog liever tot nooit meer.
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Over mijzelf
Ik ben Ann Van Goidsenhoven, en gebruik soms ook wel de schuilnaam blablamie.
Ik ben een vrouw en woon in Anderlecht (België) en mijn beroep is heel polyvalent tewerkstellingsconsulente bij Actiris.
Ik ben geboren op 17/11/1964 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Arabische taal en cultuur, dieren, koken, reizen, mensen, ontdekken, werken, computernetwerken, muziek, ....
This Blogging Type is Unique and Avant-Garde
 "Laughing"){kind=icon}
 "Shocked"){kind=icon}
 "Evil or Very Mad"){kind=icon}
