ja, ik heb hem de les gelezen. dat het "haram" was hoe hij met mij omgaat, en met zijn moeder, en met zijn broers. dat zijn moeder er ondanks alles altijd zal zijn, maar ik niet, ik heb hem niet gebaard. dat ik wel weet wat er in zijn koppeke omgaat. dat ik ook wel weet dat er geen enkel meiske van hem moet weten (raar eigenlijk, zo'n schone jongen, maar ja, waar zoekt hij ze ook...) dat het een schande is hoe hij met mij omgaat. dat hij zijn verantwoordelijkheden moet nemen en ofwel moet onderhouden wat hij in handen heeft, ofwel loslaten. ik heb recht op mijn vrijheid. en ik heb geen moeite om een ander te vinden. (bluf?? ik zou het begot niet weten!) dat er mensen zijn die ondanks alles van hem blijven houden, en hij kijkt er niet naar om. dat hij nog altijd niks bereikt heeft.
ja, hij weet dat hij niet weet wat hij wil. ja, hij weet dat hij nog altijd niks bereikt heeft, dat hij alles wat hij had kunnen bereiken verknoeid heeft.
ik weet wel wat zijn probleem is. geld en succes. hij wil het zo graag... hij zal het nooit hebben. maar ik heb het er misschien net iets te duidelijk en te diep ingewreven... (' ')
zonder het te weten, en toch moest het zo zijn, heb ik me deze naam eigen gemaakt. en Raif heeft daar niks meer mee te maken. Maktabi is ZIJN naam AMAKTABI de mijne. a(h)maktabi, van "maktoub". iemand die zijn lot beklaagt, aanvaardt, beweent. "waar heb ik dit verdiend?" amaktabi. het zou zelfs in mijn ogen te lezen staan. zelden iemand zo accuraat in zo weinig woorden mezelf horen beschrijven. een vrouw die sterk staat in het leven, die weet wat ze wil, maar het leven is niet altijd goed voor haar geweest. een weemoedige wijsheid in mijn ogen. "une perle rare". woorden vol respect en liefde van een man die me nauwelijks kent, waarmee ik, behalve de liefde voor de Arabische poëzie, geen enkele affiniteit heb. harde woorden voor Raif. en toch, zei ik, zijn we altijd met twee om het elkaar moeilijk te maken.
ik heb het niet kunnen laten he. ik heb dan uiteindelijk zelf maar gebeld. eerst nam hij niet op, toen belde hij terug. neen, hij heeft geen ander. maar er is wel iets. maar hij kan niet zeggen wat. we praten later wel. ja, hij begint van het land te houden. neen, hij is niet van plan om daar te blijven. pfffff.
en neen, het gaat niet goed met hem. ja, hij wacht op centen, hij wacht tot de zaken beter gaan. wat kan hij anders? aha. "wat kan hij anders?" er begint hem iets te dagen me dunkt...
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Over mijzelf
Ik ben Ann Van Goidsenhoven, en gebruik soms ook wel de schuilnaam blablamie.
Ik ben een vrouw en woon in Anderlecht (België) en mijn beroep is heel polyvalent tewerkstellingsconsulente bij Actiris.
Ik ben geboren op 17/11/1964 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Arabische taal en cultuur, dieren, koken, reizen, mensen, ontdekken, werken, computernetwerken, muziek, ....
This Blogging Type is Unique and Avant-Garde
')
