het is raar wat een periode vasten met je doet, tenminste op de wel zeer harde en radicale manier van de moslims. je ontdekt jezelf, je ontdekt dingen van jezelf die je wel wist zitten, maar waarvan je het bestaan soms liever ontkent, meestal wegmoffelt, meestal verexcuseert. het is duidelijk wat ontbering met een mens doet. het is me nu heel duidelijk waar vele moslims hun soms onverwachte wijsheden vandaan halen. en het wordt me stilaan duidelijk waarom er bij hen veel minder zelfmoorden zijn dan bij ons. de perfecte maatschappij? verre van. je moet kunnen opboksen tegen de sociale druk, de sociale goedkeuring, de inmenging alleen al, de sociale afkeuring, de vooroordelen, de roddels - die zijn er nu eenmaal overal. je moet je individuele vrijheid zien te bewaren, niet makkelijk als je in die gemeenschap geboren en getogen bent. je moet je "inleven", doen aanvaarden. ook niet makkelijk als je niet in die gemeenschap geboren en getogen bent. jazeker, vreemden zijn altijd welkom, gastvrijheid voorop. maar je blijft een vreemde. je bent geen van hen. ik ben nergens thuis. niet onder de vlamingen, want ik voel me geen vlaming, ik voel me zelfs geen belg meer. wat is dat "belg", bestaat dat nog? heeft dat ooit bestaan? mijn ziel is arabisch, maar ik ben geen arabier. In Syrie, daar kan ik nog doorgaan als één van hen, kan ik nog even doen alsof. maar Marokko? nooit van z'n leven. daarvoor ben ik veel te wit. ze gaan er gewoon van uit dat... nergens hoor ik thuis. des te beter. dan ga ik waar ik wil
watch what you witch for... nee, geen tikfout, nee ik weet wel hoe je "wish" schrijft. het is een woordspeling die opgekomen is in Tracy's brein, in Italie. en zo hebben we er nog een paar. maar het is gek, hoe ik de laatste tijd nog maar aan iets moet denken en bam! voor je het weet, gebeurt het. en vooral: in positieve zin. dit gaat nu zo al een tijdje, en het wordt alleen maar beter. de engelen hebben zich weer rond mij geschaard. deze keer ging het over "mijn project", mijn droom voor het vervolg van mijn leven. ik weet nog niet hoe, ik weet nog niet wanneer, weet eigenlijk ook nog niet waar, maar heb over alles wel een vaag idee. en plots, in het midden van een conversatie aan tafel vandaag, zegt mijn neef dat hij dat helemaal ziet zitten, hij wil mee. en nu zie ik het helemaal zitten. mijn neef! het is alsof het project tot leven komt, we weten nog niet goed hoe en wat en waar, maar het is leefbaar. en we kijken helemaal in dezelfde richting: Marokko, b&b, toerisme... Certainly to be continued...
vanavond bezoek gehad, gelijk een echte. ikke gesjellig in jellaba, niemand ziet dat je een pyama aan hebt en je ziet er meteen wat opgekleder uit, met al die broderiekes en fleurekes. en het spant ook nergens, je kan je gewoon lekker dik eten tot je ploft met die iftar (ben nog altijd aan het snuisteren...) maar goed, bezoek dus. Y had zijn vriend alvast vooruit gestuurd, want hij komt altijd te laat. ik snap het niet goed. je MOET de vasten verbreken bij het avondgebed, maar die mannen zijn open tot 9u, no matter what. en hebben ofwel geen klanten meer (want iedereen is aan het eten) ofwel geen eten (wegens klanten die op andere tijden, lees: niet-islamitische tijden eten). deze keer was hij denk ik ietsie vroeger. maar goed, bezoek dus. een vreemde man in huis. en nog steeds heb ik die "tic" van de deur open te laten als er een man in huis is die ik niet ken. geen nood, bij de moslims hoort dat zo. maar bij die jongere generatie stel ik me toch de vraag of zij zich daar niet ongemakkelijk bij voelen, dat is zo ouderwets, zo deftig, zo.... goed, bezoek dus. moet ik me daar überaupt aan aanpassen? tenslotte komen zij bij mij in huis, en doe ik in mijn huis wat ik wil, en dat wil zeggen de deur openlaten.
hm. zoveel geduld moest ik nu ook weer niet hebben. hij is hier dan toch blijven slapen, tot het ochtendgebed dan toch. reden? om mij plezier te doen? misschien. maar zo is hij niet. hij zou geen heksentoeren uithalen enkel en alleen om mij te plezieren. zijn voorganger was wel zo en dat heeft hem voor een stuk gebracht waar hij nu zit. in de nesten dus. Y zal dat niet doen. bezonnen is hij. verantwoordelijk. voorzichtig. een stuk van ik. maar wel veel discreter want ik zou het niet kunnen laten van tekst en uitleg te geven, op het gevaar af dat dat verkeerd begrepen wordt. dus zwijgt hij maar. hij heeft misschien wel gelijk. zwijgen is goud. en dat engelke komt het mij toch vertellen als er iets niet pluis is ;-)
grappig toch, hoe ik, tegen beter weten in, stappen hoor op de trap en hoop... maar het zijn zijn stappen niet en het kan ook niet, niet nu. veel beloftes voor later, na de ramadan. geduld moet ik hebben. ik snap het niet helemaal, maar het zal wel weer uitkomen als dat zo moet zijn. en nog grappiger is, dat kleine poes Mercredi ook die stappen hoort en nog meer hoopt, want zij gaat zelfs aan de deur zitten. de poezen zouden ondertussen die stappen toch al beter moeten kennen, zij horen veel beter. of pikken zij gewoon mijn vibes op? en als ik op hun vibes moet afgaan, hebben zij het volste vertrouwen in hem. ik ook. maar dat verstand soms he, oh, dat vermaledijde verstand. dat je tegelijkertijd probeert te beschermen, met de beste bedoelingen, maar dat je soms keuzes doet maken die onomkeerbaar zijn (maar soms gelukkig ook weer niet helemaal) en die alles de verkeerde richting uitsturen. weg verstand, zwijg, ik luister nooit meer naar je!!!
verdikke het moet mij weer overkomen. ik kan nu eens nooit, maar dan ook nòòit, een normale relatie hebben he. hier ben ik tweemaal gezegend. niet alleen is er het grote leeftijdsverschil, het zeer geringe cultuurverschil, maar dan die éne bijkomende factor, waar ik effe geen raad mee weet. maar het is wel waar ik naar gevraagd heb: de waarheid. ze is hard, die waarheid. maar liever dat, dan dat alles wegvretende gevoel, waarvan ik de oorsprong niet ken, waarvan ik gewoon weet dat het er is, dat me vertelt dat ik in een leugen leef, dat me opvreet vanbinnen en dat iemand kapot kan maken, mezelf incluis, terwijl dat gevoel er net is om me te beschermen. gevoel en ... gewoon logica. Iets waarvan men mij jaren wijs gemaakt heeft dat ik het niet heb. en daar moet ik me dan opnieuw de vraag stellen hoe groot die leugen was waar ik toen in leefde... hoe dan ook, die waarheid is er, al is alles waarschijnlijk nog niet gezegd. en ze bevrijdt, hoe zwaar ze ook is. ik kan nu eindelijk beginnen mezelf te zijn, en te leven wat ik beleef, te voelen wat ik voel, ik ben vrij te beslissen of ik er wil mee doorgaan of niet. en die beslissing, nu positief, kan op elk moment herroepen worden.
zoveel puzzelstukjes vallen plots in een razend tempo op hun plaats, zoveel dingen die ik heb aangevoeld, opgemerkt, krijgen nu hun verklaring. mijn intuïtie is onbetaalbaar.
pas op. dit wordt waarschijnlijk een zeer zwarte tekst. ik weet niet, ik weet het nooit, of het enkel aan mij ligt, of enkel aan mijn omgeving - maar kan dat wel? kan het ooit wel aan één kant en enkel aan één kant liggen? of is het gewoon dat er niemand compatibel is met mij? of misschien dat ik me elke keer zo compleet belachelijk maak dat ik de mensen gewoon uitdaag om het zotteke met mij te houden? maar Anneke, dat ben je toch gewoon? je pa, je broers, je neef, ze doen niks anders! ze doen het zelfs met je ma! Raif zei dat ik elke keer met Ramadan problemen begon te zoeken. ja, dat vasten, dat doet iets met je hoofd, dat is zeker. Youssef vroeg vandaag ook of ik problemen zocht. neen, ik zoek antwoorden. ik zoek oplossingen. ramadan is een tijd van contemplatie, van zuiveren, van de juiste weg nemen. net zoals Kerst dat is, advent, de vasten, Pasen. en Ramadan is voor mij - en dat is heel persoonlijk - de sterkste tijd. ik probeer elk jaar, met veel vallen en opstaan, gewoonlijk veel meer vallen, die ramadan te doen, of toch enkele dagen op z'n minst, daarbij telkens weer ontmoedigd in het verleden door kwieten zoals Raif, die zelf geen moeite deden maar zich wel de moeite namen om me te bekritiseren. waarschijnlijk omdat zij de kracht niet eens hadden om het zelfs maar een dag vol te houden zonder lastig te worden, liever rondom zich heen te schijten dan toe te geven dat het hen teveel werd. op zo'n momenten, als ik kribbig word, dan stop ik. maar het is effectief wel altijd in zo'n periode dat mijn reeds lang sluimerende vragen en twijfels een uitweg beginnen vinden, steeds sneller, steeds duidelijker, steeds ongeduldiger. alsof naast al de toxines ook dàt gif eruit wil. alsof ik, en is dat ergens niet de bedoeling van de ramadan?, met een schone lei wil beginnen, nu voor echt, allez, laten we alles eens een plaatsje geven. ik wil antwoorden, nu! ik wil uitleg, nu! ik wil een beslissing, nu! ik wil zelf nu een beslissing nemen! nee, sterker nog, het is alsof mijn engel, de engel van de waarheid, de eerlijkheid, die mij altijd wel bewoont, op dat moment wakker wordt en op dat moment zijn hele jaar wil inhalen. ik heb Youssef bijna aan de deur gezet vandaag. en misschien doe ik het wel echt, ik moet er nog eens over nadenken, ik ben te moe, vorige nacht heb ik niet al te veel geslapen. ik geef mezelf tot maandagavond.
zei ik al dat ik verliefd was? nee, iedereen ging daar gewoon van uit. misschien zelfs ik. maar ik denk dat dit het nu echt wel is. de pijn, de immer en nooit helende wonden, de schuldgevoelens, de spijt om het verloren verleden, ik laat het allemaal achter me en nu is het tijd om verder te gaan. met wie? met Youssef? ja waarschijnlijk wel, als hij dat tenminste ook wil waarnaartoe? geen idee, we raken er niet uit, ooit wel eens, ergens
een Afrikaanse madam, met oranje haar en een gitaar een blinde Marokkaanse, die zich dankbaar laat leiden en dan glimlachend zegt "oh het geeft niet, ik kan het wel alleen" als ik de andere kant op moet een Turk met een vetkuif, waartegen Elvis U mag zeggen een verre kennis, met in haar ene hand de telefoon, met de andere hand voert ze met mij een woordenloze conversatie oh kijk, de zon - of was het nu regen? mooie tegeltjes op de muur propere tegeltjes op de straat kinderen die een spelletje stokstijfstaan doen het water en windmolentjes wie zei er ook weer dat Molenbeek het land was van de burqa's?
I am all what I never wanted to be a weeping woman full of regrets about what life has done to her wondering what part she plaid in it and yet she wouldn't change a thing at least not the part where she plaid a part her biggest fear is here love finally taring her apart as predicted from the start never thought it would be such a struggle and so painful for her lover
I'm desperately looking for something that I can't seem to find Did I even ever have it? Or is it just in front of my nose, in such simplicity, that I just don't see that it is what it is? And maybe, just maybe, I let it slip through my fingers, just by trying so hard to get it acknowledged Or is just that the sign that it isn't what it claims it is?
Thank you for having me questioning my feelings towards you until now I believed it was love a new kind of love still had to get used to it now I'm wondering if this is not again some kind of fear that brought me here a strange kind of need for not being alone or is it just that what I'm looking for? For real love to me can't allow it anymore... For I fear indeed there is only one.
ik weet niet wat gezegd, en nog minder wat gedaan. ik zou willen lezen, haken, schrijven, creëren, spelen, tv-kijken en ondertussen ook nog liefhebben, werken, koken, vergaderen, slapen(!), verzorgen en misschien ook eens af en toe sporten en op bezoek gaan. maar het lukt me niet meer. daar waar ik vroeger zo goed in was - time management - lijkt nu een steeds vager wordend plan, een haast oncontroleerbare chaos. mijn slapeloze nachten zijn niet langer een moment van creatie en bezinning, of gewoon facebooklol, maar een bron van frustratie. kan er iemand aub een nightfitness openen? of een zwembad dat enkel na middernacht open gaat? of een ikea 24/24?
misschien is dit allemaal maar tijdelijk. de tijd dat ik mijn plek vind in andermans vrijheid. of nog maar eens erin gewreven hoe weinig ik van mijn eigen vrijheid durf te genieten.
I'm not afraid anymore I just take what comes Taking what is Not afraid of what might come No regret of what might have been Just be and wait and see Believe and start over if necessary
I die each time you leave me alone Afraid you'd never come back Afraid that it all was just a dream and I'm gonna wake up and realise that none of it was real
Afraid that you're just an angel and you're not here to stay Nobody has seen you but everybody knows who you are and everybody loves you that's how it goes with angels
but then again... they say I am one of them too
so could it be that we share the same fear but from another point of view?
Not to worry says a voice somewhere in the back of my head. But I'm not so sure, that's not how I feel. I am all but careless today and I managed to send that feeling to my other one.
We are all one, and we stand alone. When it comes down to our pains, we stand alone.
I'm all alone with my fear of him leaving me, of him being with me for the wrong reasons, of me being right and he not wanting to listen.
"I've warned you" but warning didn't want to be heard. So many treasures hidden but if the sun won't shine, they will never be revealed. He feels and fears the same.
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Over mijzelf
Ik ben Ann Van Goidsenhoven, en gebruik soms ook wel de schuilnaam blablamie.
Ik ben een vrouw en woon in Anderlecht (België) en mijn beroep is heel polyvalent tewerkstellingsconsulente bij Actiris.
Ik ben geboren op 17/11/1964 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Arabische taal en cultuur, dieren, koken, reizen, mensen, ontdekken, werken, computernetwerken, muziek, ....
This Blogging Type is Unique and Avant-Garde
 "Smile"){kind=icon}
