ik heb vandaag mezelf weggegeven dieper dan ik ooit ben geweest en ik heb gezien angst, wantrouwen, twijfel ik weet het ik heb een zwarte vlek op mijn ziel en mensen begrijpen dat niet
Hier zit ik nu moederziel alleen. Italië heeft laten weten dat ze al
terug in Italië zitten, helaas geen tijd genoeg om ook mij een bezoekje
te brengen (maar goed ook want in die toestanden hier...)
En Kramikske zit blijkbaar thuis. Niet teruggekomen gisteravond, zal
niet gelukt zijn. Tja, na zo twee dagen gewoon verdwijnen...
En ik zit nu zielig alleen thuis ziek te wezen... ;-)
Geslapen tot halfelf, mezelf dan toch maar gedwongen om dat bed uit te
komen, een douche te nemen en toch iets binnen te steken. Manman die
kop draait. Ik sukkel zetel in zetel uit, lekker lui en ziek wezen (grrr ik haat dat), hopende dat een dagje toegeven morgen beterschap brengt. Zodat ik toch wel minstens de helft van mijn gemaakte plannen kan uitvoeren. Bezoek aan de bank ga ik afbellen, het containerpark gaan we op een andere manier oplossen. Boodschappen zijn broodnodig, die moet ik doen. En daarna zien we dan wel. Maar eerst nog wat uitzieken. En.... surprise! Kramikske is hier!
alletwee ziek. ikke met koorts en pijnlijk hoofd en heet oor, Kramikske in bed met... ja met wat? oververmoeid, overwerkt, overstressed, op weg naar een burn out zeg maar. moest eens gebeuren, met het ritme dat hij nu al anderhalf jaar aanhoudt en alle problemen die er dan nog eens ongecontroleerd bijkomen. de dokter deed er niet echt geweldig over, ik had meer van hem verwacht. misschien had ik explicieter moeten zijn, ipv Kramikske te laten uitleggen, MIJN diagnose geven. enfin, hij heeft vitaminepreparaten gekregen en een soort balanceermiddel, een homeopatisch middeltje dat voor meer evenwicht in zijn energie moet zorgen. en hij is bij mij gebleven, hier kan hij slapen, zegt hij, hier is hij rustig, voelt hij zich beter. ik wou dat hij hier (eventjes dan toch) kon blijven, want als dat zo is, dan is mijn aanwezigheid het beste medicijn.
Waarom toch blijf ik al die spoken uit mijn verleden meesleuren? Meestal heb ik genoeg aan de dag, het leven nu is te leuk om aan het verleden te denken, en de toekomst.... wel, zoals ik hem zie, ziet ie er best spannend uit en we zien wel of we daar geraken, anders verzinnen we ter plekke wel wat anders.
Maar af en toe duikt dat verleden op. Ver verleden. Niet verteerd verleden. Niet vergeven verleden. Voor een stuk wat mij gemaakt heeft tot wat ik nu ben verleden, vooral het stuk dat ik nu probeer te vergeten. Bitter verleden. Boos verleden. Het verleden dat mij voor altijd het vertrouwen in het leven en vooral in de liefde heeft doen verliezen. Maar hoe kan ik vergeten dat ik op korte tijd zo belogen, bedrogen, vernederd en verkracht werd? Waarom zou ik dat vergeven? Ik heb het niet gezocht, ik heb het niet verdiend. Hij had kanker, hij had dat ook niet verdiend. Maar moest ik daarom het gelag betalen?? SMEERLAP!
héhé. na bijna 30 jaar komt dat er eindelijk eens uit.
grrr ja frustratie, want in de dansles er niks van gebakken, en goed weten dat het mijn eigen dikke domme schuld is. luie kont die ik ben, ipv thuis dan toch een beetje te oefenen... frustratie ook, want met een zo goed als lege maag vertrokken naar de dansles, terwijl de rest van de gemeenschap hier rondom mij lekker zit te feesten, schapenfeest, ik was zelfs uitgenodigd, maar nee, ik moet naar de dansles... waar ik er dan niks van bak. Maar ja, da's mijn keuze he. en nog frustratie, want Kramikske gaat natuurlijk ook feesten, met zijn vrouw, bij de familie van zijn vrouw, terwijl zij er niks voor doet, terwijl zij niks voor hem doet, ik doe veel voor hem, maar zij mag wel gaan feesten met hem, en ik bak er niks van in de dansles en zit nadien alleen thuis met mijn frustraties, én honger. ja sè, da's nu eenmaal het lot van "de maitresse", nietwaar? en ik mag eigenlijk niet klagen, want hij is wel eerst naar hier gekomen, om het feest "intiem" te vieren. en eten kon ik toch niet, anders komt er alles uit tijdens de les. faut choisir - danser ou manger.
als ik hem mag geloven, komen er andere tijden. we zien wel. ondertussen heb ik waarschijnlijk meer leuke momenten met hem dan zij, of alleszins veel intiemere momenten. ik mag wel hopen dat hij er geen systeem van maakt: zij de leuke momenten, ik de intieme momenten. ik wil ook wel eens leuke momenten. maar ik gun haar de intieme momenten niet, die krijgt ze ook niet - zegt hij. ik kan het me niet voorstellen. mooi meisje, charmante man, samen onder één dak, niet noodzakelijk in hetzelfde bed - hij slaapt meestal op de zetel - zegt hij. tja, er moet ook nog zoiets zijn als chemie he... en nu zegt hij dat dat er nooit echt geweest is. maar ze zijn wel getrouwd, en zij doet wel moeilijk over chemie met een ander (ik dus)... ik denk dat ik toch nog niet alles weet... of ik denk veel te logisch over iets waar dan toch nog één of ander gevoel mee gemoeid is. sommige vrouwen zijn gewoon bezitterig. ben ik dat zelf niet ooit geweest? *bloos* de waarheid komt ooit toch wel uit. truth always will be reveiled. zij heeft daar ook recht op. maar liever laat dan nu. één probleem per keer.
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Over mijzelf
Ik ben Ann Van Goidsenhoven, en gebruik soms ook wel de schuilnaam blablamie.
Ik ben een vrouw en woon in Anderlecht (België) en mijn beroep is heel polyvalent tewerkstellingsconsulente bij Actiris.
Ik ben geboren op 17/11/1964 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Arabische taal en cultuur, dieren, koken, reizen, mensen, ontdekken, werken, computernetwerken, muziek, ....
This Blogging Type is Unique and Avant-Garde
