Pasen is weer voorbij, goddank. Alles is deftig verlopen, op mijn eeuwig luidruchtige en nooit zwijgende broer na. Het was weer eens schandalig dat ik geen of dees tv-programma niet kende en ja, kranten lees ik ook al niet zeker? Nee, niet echt. Sommige dingen interesseren me, andere dan weer niet. Toevallig die die hem blijkbaar wel interesseren (en die voor het algemeen goed absoluut niet relevant zijn, tenzij je je 100% denkt verwant te voelen met bepaalde Vlaamse politici, omvang inbegrepen). Verder heb ik elk verhit debat over politiek handig weten te ontwijken. Eén ding weet ik wel zeker: als ik hun zus niet zou zijn, zouden mijn broers me maar niks vinden. Ik ben en blijf voor eeuwig de vreemde eend in de bijt. Op zich is de vreemde eend zijn niet zo erg; ik heb heel veel vrienden die waarschijnlijk net daarom mijn vrienden zijn. Maar in de familie ben en blijf ik de outcast, zij die tot nog toe niks van haar leven heeft gemaakt en elk plan of elk bewijs daarvan wordt van de hand gewezen. Wat weet ik nu van werkgelegenheid en arbeidswetgeving? (sic!) Ok, ergens wel schattig, het kleine onwetende zusje, zij kan toch niet groot geworden zijn en zowat expert in de materie? Maar helaas, dan beginnen ze ook nog over de geur die ik verspreid. Had ik me toevallig ingesmeerd 's ochtends met een body oil die geurt naar patchouli. Oh, helaas er niet bij nagedacht dat die geur totaal passé is. Af en toe lees ik toch wel eens een damesblaadje - toegegeven, dat kan ondertussen alweer een jaar geleden zijn - en daar dacht ik toch gelezen te hebben dat die geur opnieuw in de mode was. Persoonlijk heb ik hem altijd wel lekker gevonden.
En dan krijg ik 's avonds Kramikskes broer op bezoek, die me een gezellig mens vindt, die vindt dat ik heel Arabisch overkom (dat vind ik dan wel een complimentje) en zijn vriend vond mijn muntthee lekkerder dan die van zijn vrouw (LOL). En ik herinner me waarom ik me bij mijn Syrische schoonfamilie zo thuis voelde. Wat ik ook deed, hoe ik ook rook, wat ik ook zei, het werd allemaal gesmaakt en op z'n minst aanvaard, zelfs m'n humeurwisselingen en emotionele uitbarstingen. Raif was ook een outcast, maar doodgraag gezien. Ik heb daar pas gevoeld wat familieliefde was. Zo groot dat er ook nog genoeg was voor mij.
Niet dat mijn familie me niet graag ziet, ik hoop dat ik er mag van uit gaan van wel. Maar als ik nu niet de dochter was, wel de schoondochter, dan durf ik er echt niet zo zeker van te zijn. En da's echt geen leuk gevoel.
Ik klaag niet hoor, ik ken mensen die dat gevoel nog erger ervaren en die veel minder op hun ouders en hun broers kunnen rekenen. En ik ken er eigenlijk veel, hier in Belgie. Ik zit nog bij het soort familie dat er net iets meer moeite voor doet. Ik heb een fantastische moeder en een vader die me op zijn stugge manier heel graag ziet. En mijn broers, tja, in al dat betweterige gelul voel ik ergens toch een frustratie die de mijne deelt (alleen zullen zij het zo niet durven zien), we zijn tenslotte producten van dezelfde mentaliteit. Maar persoonlijk voel ik me steeds minder thuis.
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Over mijzelf
Ik ben Ann Van Goidsenhoven, en gebruik soms ook wel de schuilnaam blablamie.
Ik ben een vrouw en woon in Anderlecht (België) en mijn beroep is heel polyvalent tewerkstellingsconsulente bij Actiris.
Ik ben geboren op 17/11/1964 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Arabische taal en cultuur, dieren, koken, reizen, mensen, ontdekken, werken, computernetwerken, muziek, ....
This Blogging Type is Unique and Avant-Garde
