ik weet niet wat gezegd, en nog minder wat gedaan. ik zou willen lezen, haken, schrijven, creëren, spelen, tv-kijken en ondertussen ook nog liefhebben, werken, koken, vergaderen, slapen(!), verzorgen en misschien ook eens af en toe sporten en op bezoek gaan. maar het lukt me niet meer. daar waar ik vroeger zo goed in was - time management - lijkt nu een steeds vager wordend plan, een haast oncontroleerbare chaos. mijn slapeloze nachten zijn niet langer een moment van creatie en bezinning, of gewoon facebooklol, maar een bron van frustratie. kan er iemand aub een nightfitness openen? of een zwembad dat enkel na middernacht open gaat? of een ikea 24/24?
misschien is dit allemaal maar tijdelijk. de tijd dat ik mijn plek vind in andermans vrijheid. of nog maar eens erin gewreven hoe weinig ik van mijn eigen vrijheid durf te genieten.
I'm not afraid anymore I just take what comes Taking what is Not afraid of what might come No regret of what might have been Just be and wait and see Believe and start over if necessary
I die each time you leave me alone Afraid you'd never come back Afraid that it all was just a dream and I'm gonna wake up and realise that none of it was real
Afraid that you're just an angel and you're not here to stay Nobody has seen you but everybody knows who you are and everybody loves you that's how it goes with angels
but then again... they say I am one of them too
so could it be that we share the same fear but from another point of view?
Not to worry says a voice somewhere in the back of my head. But I'm not so sure, that's not how I feel. I am all but careless today and I managed to send that feeling to my other one.
We are all one, and we stand alone. When it comes down to our pains, we stand alone.
I'm all alone with my fear of him leaving me, of him being with me for the wrong reasons, of me being right and he not wanting to listen.
"I've warned you" but warning didn't want to be heard. So many treasures hidden but if the sun won't shine, they will never be revealed. He feels and fears the same.
die lach, die blik, die stem en zoveel meer dat mij ondertussen al vertrouwd is zo vertrouwd dat ik het bijna niet meer kan missen tegelijkertijd moet leren van dat wel te doen moet leren om te vertrouwen moet leren van op tijd neen te zeggen op tijd ja te zeggen op tijd niets te zeggen en bij wijlen alles moet leren om los te laten wat moet gaan vast te houden aan wat nog komen mag open te staan voor wat kan zonder op hol te slaan ik hoop dat ik nog veel leren kan
het heeft gesneeuwd vandaag en ik ben een paar keer weggegleden ik heb gereden vandaag en ben een paar keer weggegleden ik heb gehuild vandaag want ik ben weer weggegleden naar een niet te vergeten verleden oum'abdou ben ik geweest oum'abdou zal ik altijd zijn oum'abdou ben ik nooit geworden het gevoel is dood maar de naam blijft
it's been snowing today and I slipped away I have driven today and I slipped away I have cried today because I slipped away to an unforgotten past oum'abdou have I been oum'abdou I'll always be oum'abdou I've never been the feeling is dead but the name remains
de wereld rondom mij is zwart al het licht is weg alles is zoals het was alleen mijn hoofd is veranderd mijn hart is veranderd het is niet meer gebroken het heeft lief maar ik ben de wanhoop nabij met zoveel onmogelijke liefde liefde die ik, ja IK, onbeantwoord liet ik kan niet geloven dat ik geen tweede kans krijg zo hard kan het leven toch niet zijn?
If I had a gun I would hold it to my head and pull the trigger but then again I should have done that a longer time ago. I would watch myself from above see my brains splat open against the wall and probably be laughing, horrified but amused to see so much brain in such a mess, that same brain that is now keeping me from doing such a silly thing. It's amazing what it still can do. Never really gave it that much credit. I can never seem to get it overload, it always recovers from anything that I put it through, no matter what I do.
plots opent zich de deur een zonnetje in huis een blik, een lach teveel energie die plots door de kamer suist onmiskenbaar een warm gevoel, mijn hart klopt en mist een slag de wereld staat heel even stil ik wil meer en ik krijg even respijt maar helaas we weten niet goed hoe er aan te beginnen en we kunnen daar niet eeuwig blijven staan dus blijft er niets anders over dan gewoon verder te gaan
de liefde heeft in mijn leven geen recht meer van bestaan ze heeft zichzelf opgegeven er blijven nog genoeg andere dingen over om liefdeloos verder te gaan
people keep calling upon me they pull my fingers I cannot fight back They are defenseless predators seeking for that little piece of glitter in my soul
my warm heart failed you I could not feed your needs this angel stumbled
I'm so sorry...
I forgot your birthday we will not celebrate mine there will be no more christmas cards in my mail I'm so sorry you missed me
laat de wereld rondom mij maar sterven huilend wacht ik op het ochtendrood de nacht verdraagt lijdzaam alle wonden wereld geef nu maar je geheimen bloot niks of niemand kan mij troosten de wolvin haar melk voedt haar jongen dood mijn hart bloedt, mijn hoofd doet zeer mijn ogen schreeuwen in nood mijn schouders kunnen het niet meer dragen ik heb alles al gehad ik wil niet meer maar ik heb geen keuze het leven gaat door
Is this a test, a vicious game or a nightmare? Or some kind of revenge? How can someone be so far gone that he not only betrays his soulmate, but also his own principles? How can you sink so low?
er bestaat ergens een spreekwoord, Chinees denk ik, dat stelt dat je dag pas zin heeft gehad als je iemand gelukkig gemaakt hebt, een dienst bewezen. ik voor mijzelf probeer alvast dat principe te handhaven. vaak lukt het me in mijn werk, maar soms bieden die gelegenheden zich spontaan aan op straat, komen mensen er gewoon om vragen. vandaag had ik het onverwachte verzoek van een klein meisje, dat samen met mij in de winkel stond, hier op de hoek. ze vroeg mij of ik haar kon helpen oversteken, maar ze moest eerst nog naar de bakker. dat kwam goed uit, ik moest zelf ook naar de bakker. onderweg vertelde ze me dat ze een taart ging bestellen, want vandaag was het haar verjaardag, en morgen die van haar nichtje. hoe oud ze dan was? 9 jaar en een half. hoezo? het is toch je verjaardag, dan kan je toch niet in de helft zitten? ah, nee, natuurlijk niet, hoe dom, ze was natuurlijk 10 jaar vandaag! ik heb het schattige kleine ding naar de overkant gebracht, waar ze dan vroeg of ik nog eventjes wou meelopen, het was nu niet dat ze schrik had maar ze liep toch niet graag zo alleen over de straat... slim klein schattig ding, ik hoop dat je nog vaak veilig thuis raakt, en dat je zo onbevreesd blijft als nu. want zomaar een wildvreemde aanspreken op straat ... daar moet je moed voor hebben hoor. ofwel weet je de engeltjes eruit te halen... ;-)
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Over mijzelf
Ik ben Ann Van Goidsenhoven, en gebruik soms ook wel de schuilnaam blablamie.
Ik ben een vrouw en woon in Anderlecht (België) en mijn beroep is heel polyvalent tewerkstellingsconsulente bij Actiris.
Ik ben geboren op 17/11/1964 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Arabische taal en cultuur, dieren, koken, reizen, mensen, ontdekken, werken, computernetwerken, muziek, ....
This Blogging Type is Unique and Avant-Garde
