alles gaat goed, hééééél goed. behalve dat ik al drie dagen krom loop, mijn rechterarm niet kan en niet zou mogen gebruiken, en voor de rest vecht tegen mijn lichaam dat om rust schreeuwt. en dat allemaal omdat ik een paar uurtjes heb lopen sporten? komaan zeg, dat kan niet. en nu kom ik - nét op tijd, was net opgestaan na een hazeslaapje - tot de constatatie dat de RVB van vanavond plaats vindt op... 28 maart. oef, in het kopke werkt het nog allemaal. de rest, da's minder. overal pijn, een warm hoofd en hoesten. en ik denk dat ik de week ga uitzitten, al werkend, naar de les enz? mja... ik hoop het, we gaan het proberen. die koortsblazen he, het begint me toch te verontrusten hoor, alles bij mekaar. ik had mezelf een vitaminekuur beloofd. laten we daar dan morgen maar meteen mee beginnen.
Het is zo vreemd, je nam niet veel plaats in huis, maar je was er altijd aanwezig. Je haatte het om dit huis te verlaten, net zoals je het haatte om het eerste huis te verlaten. Je vond het maar niks als er iets veranderde in huis. En je vond het geweldig als ik poetste, je had alles in de gaten. En dat miste ik gisteren. Die controleblik. Die schalkse poging om de kamer in te glippen en je ergens te nestelen als ik het niet zag. Je bent nu een onopvallende leegte in huis.
Zelfs Norri merkte het. Die was opvallend lastig gisteren. Liep doelloos rond, in het lege weg te mauwen. Kwam dan klaaglijk miauwend naast ons zitten. Dan weer eens naar de keuken, waar je je laatste momenten op je stoeltje doorbracht, dan weer naar de deur. Meooooow! Arme Norri, hij kreeg altijd klappen van Terrannee, en meer dan eens kwam het tot een gevecht, maar toch hield hij van Terrannee, op zijn rare manier.
Als ik Terrannee oppakte, vond ze dat niet fijn en liet ze dat luidkeels merken. En meer dan eens kwam Norri dan aanhollen, klaar om aan te vallen. MIJ aan te vallen. Eén keer heeft hij zijn klauwen zo diep in mijn kuiten geplant dat ik er een zwart been aan overhield, helemaal stijf en gezwollen, bloeduitstorting. Daar heb ik hem eventjes iets duidelijk moeten maken. Sindsdien wist hij niet zo goed meer WIE hij nu moest aanvallen en vaak kreeg Terrannee dan ook maar klop... ;-)
In het begin liet ze zich afkloppen, werd ze er depressief van. Zonder Bubak, die haar altijd had beschermd, was het maar niks, dat nieuwe leventje. Maar toen gingen we naar die wonderdokter en transformeerde Terrannee van een kleine bange poes in de matrone van het huis. Dat was ze tenslotte toch ook! De oudste, zij had het hier toch voor het zeggen zeker?! En nu is ze weg. En Norri loopt verloren. En ik? Ik vul de gaatjes op.
Kramikske blijft hier nu al bijna een hele week aan één stuk slapen. leuk, zalig, lekker warm in bed zeker met dat vriesweer. geen kouw voeten. maar dat wil ook zeggen: elke dag om 5u30 wakker en daarna niet meer in slaap geraken wegens stuk hoofdkussen weg. vandaag moest ie niet werken, dus rond 2u30 dan toch maar naar huis (of uitgegaan? hij sliep al van toen ik naar de dokter vertrok) en ik het bed en de nacht - zalig - voor mij alleen. gevolg: te licht geslapen. d'er was iet weg... ;-)
Kuregem is gevaarlijk. ik heb het nu aan den lijve meegemaakt. vanochtend, zo'n kwart voor negen. geen kat meer op straat (want Kuregemnaars vertrekken ofwel veel vroeger naar hun werk, of brengen hun kinderen heel vroeg naar school, of staan gewoon later op). maar ik had vanochtend niet echt haast en was dus pas om kwart voor negen op pad. en kom ik twee typetjes tegen die me tegenhouden met een smoesje (had ik al wel aan mijn kleine teen gevoeld, opgepast Anneke), om er dan uit te flappen dat ze wel zin hadden in een rosse. WAAAAT?!? ik liep ondertussen al verder, zeggende dat ik een valse rosse was (wat ros??? dit zou jungle brown moeten zijn!) en dat ze maar beter naar huis gingen, moeke had viskes gebakken. snotneuzen begot, ik kon hun moeder wel zijn! (maar dat ging ik nu ook weer niet aan hun neus hangen...) ze riepen nog iets, ik heb dan maar teruggekeeld, je wist maar nooit of ze anders begonnen te volgen, maar die twee man aan de overkant hadden het nu ook wel door dat het echt geen vriendjes van me waren. en anders konden ze nog wel slaag krijgen ook (al hoopte ik dat dat niet zou hoeven) bah bah. en dat terwijl ik me net zo gelukkig voelde omwille van Kramikske's goede nieuws...
en dan kom ik vanavond thuis, redelijk laat, blijven plakken in de stad. een moment waar elk weldenkend mens Kuregem zou mijden, wegens al die verhalen. en elke keer weer stel ik vast dat Kuregem 's avonds lééft, het is er gezelligheid troef, de mensen lopen in pakjes op straat, lachen, groeten elkaar, kijken nieuwsgierig naar die voorbijganger in het rood (ik dus) waarvan iedereen wel weet dat ie hier thuis hoort, maar niemand weet wie het eigenlijk is. vrolijke muziek komt ergens uit een huis, en het Indisch restaurant produceert zoals altijd zijn heerlijke geuren en mooie lichtjes . de buurman komt net terug van een wandelingetje met zijn hond en zegt vriendelijk goeiedag, om dan meteen de deur achter zich te sluiten. iedereen kent iedereen, niemand stoort niemand. hehe, we zijn weer thuis
Kramikske heeft zijn vijfjarenkaart. vanochtend, van achter zijn toog, heel fier. aha! lid van Belgie tot minstens 2016 (verdikke da's langer als die van mij!) nu nog een regering! ;-)
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Over mijzelf
Ik ben Ann Van Goidsenhoven, en gebruik soms ook wel de schuilnaam blablamie.
Ik ben een vrouw en woon in Anderlecht (België) en mijn beroep is heel polyvalent tewerkstellingsconsulente bij Actiris.
Ik ben geboren op 17/11/1964 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Arabische taal en cultuur, dieren, koken, reizen, mensen, ontdekken, werken, computernetwerken, muziek, ....
This Blogging Type is Unique and Avant-Garde
