Het is zo vreemd, je nam niet veel plaats in huis, maar je was er altijd aanwezig. Je haatte het om dit huis te verlaten, net zoals je het haatte om het eerste huis te verlaten. Je vond het maar niks als er iets veranderde in huis. En je vond het geweldig als ik poetste, je had alles in de gaten. En dat miste ik gisteren. Die controleblik. Die schalkse poging om de kamer in te glippen en je ergens te nestelen als ik het niet zag. Je bent nu een onopvallende leegte in huis.
Zelfs Norri merkte het. Die was opvallend lastig gisteren. Liep doelloos rond, in het lege weg te mauwen. Kwam dan klaaglijk miauwend naast ons zitten. Dan weer eens naar de keuken, waar je je laatste momenten op je stoeltje doorbracht, dan weer naar de deur. Meooooow! Arme Norri, hij kreeg altijd klappen van Terrannee, en meer dan eens kwam het tot een gevecht, maar toch hield hij van Terrannee, op zijn rare manier.
Als ik Terrannee oppakte, vond ze dat niet fijn en liet ze dat luidkeels merken. En meer dan eens kwam Norri dan aanhollen, klaar om aan te vallen. MIJ aan te vallen. Eén keer heeft hij zijn klauwen zo diep in mijn kuiten geplant dat ik er een zwart been aan overhield, helemaal stijf en gezwollen, bloeduitstorting. Daar heb ik hem eventjes iets duidelijk moeten maken. Sindsdien wist hij niet zo goed meer WIE hij nu moest aanvallen en vaak kreeg Terrannee dan ook maar klop... ;-)
In het begin liet ze zich afkloppen, werd ze er depressief van. Zonder Bubak, die haar altijd had beschermd, was het maar niks, dat nieuwe leventje. Maar toen gingen we naar die wonderdokter en transformeerde Terrannee van een kleine bange poes in de matrone van het huis. Dat was ze tenslotte toch ook! De oudste, zij had het hier toch voor het zeggen zeker?! En nu is ze weg. En Norri loopt verloren. En ik? Ik vul de gaatjes op.
Kramikske blijft hier nu al bijna een hele week aan één stuk slapen. leuk, zalig, lekker warm in bed zeker met dat vriesweer. geen kouw voeten. maar dat wil ook zeggen: elke dag om 5u30 wakker en daarna niet meer in slaap geraken wegens stuk hoofdkussen weg. vandaag moest ie niet werken, dus rond 2u30 dan toch maar naar huis (of uitgegaan? hij sliep al van toen ik naar de dokter vertrok) en ik het bed en de nacht - zalig - voor mij alleen. gevolg: te licht geslapen. d'er was iet weg... ;-)
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Over mijzelf
Ik ben Ann Van Goidsenhoven, en gebruik soms ook wel de schuilnaam blablamie.
Ik ben een vrouw en woon in Anderlecht (België) en mijn beroep is heel polyvalent tewerkstellingsconsulente bij Actiris.
Ik ben geboren op 17/11/1964 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Arabische taal en cultuur, dieren, koken, reizen, mensen, ontdekken, werken, computernetwerken, muziek, ....
This Blogging Type is Unique and Avant-Garde
