Vrijdag 5 augustus: Blankenberge - Vlissingen - 22 M

Staalblauwe hemel en een schuchter zonneke. We maken opnieuw alles goed vast, en gaan nog even afscheid nemen van Alex, nog een boterhammetje voor ons vertrek en om 13 u de haven uit. Het is hoogwater in Vlissingen om 16.45, en het is springtij, dat belooft dus een snelle rit.

Zeilen meteen op en met deze NW wind is dat halve wind tot Zeebrugge. En dan ruim zeilen tot de Scheldemonding,  tot 3 knopen stroom mee. Om 16 u varen we het havenhoofd van Vlissingen binnen, en tesamen met ons een hele vloot zeilers vanaf BB en Oostende.  Na de drie winddagen was er pleziervaartdrukte op zee.

Hier moeten we een tijdje wachten eer de grote sluis opent, de kleine sluis staat op dubbel rood.

We varen de haven De Schelde binnen, het Is hier behoorlijk druk. We meren af, als derde schip, naast een motorboot en een 35-voet zeiler. Terug in Zeeland,  dus bijna thuis. Hier drinken we een glas op en gaan aansluitend eten in het gezellige clubhuis van de haven. Een leuk internationaal gezelschap, met een koppel Canadezen die vanuit Turkije in Vlissingen verzeild zijn geraakt, een een trio Engelsen met thuishaven op de rivier Deben.  Het is avondmarkt op de Boulevard in Vlissingen maar dat slagen we over. En het vuurwerk laten we ook aan ons voorbijgaan, zal voor een volgen keer zijn.

Dinsdag en woensdag 2 en 3 augustus: Blankenberge

Deze 2 dagen zijn snel samengevat: grijs, regen en veel wind. De slechtste twee dagen van onze zes weken. Niet koud gelukkig.

Dinsdag slapen we wat langer, en ontbijten we laat en uitgebreid. In de namiddag toch een wandeling naar het centrum, zonder paraplu want het waait toch te hard, enkel een dun regenjasje. Naar de viswinkel en de proxy delhaize, en nat terug aan boord.

Woensdag regent het zowaar nog harder, maar in de namiddag stopt het en wandelen we naar het oosterstaketsel en nadien nog wat in de straten van BB.

Opgeklaard

Donderdag 4 augustus: Blankenberge

Niet voor dag en dauw, maar toch om 7u15 staat de wekker, voor een ochtendwandeling net na laagwater van BB richting west. De wolken zijn nog grijs, en de zon is nog niet van de partij, maar als we enkele kilometers verder zijn, zien we de opklaringen vanaf Oostende aandrijven. Het eerste stukje tot Wenduine wandelen we nog in de duinen, en dan het strand op, sandalen uit en verder langs de waterlijn. Stilaan komt er wat beweging op de stranden: om 9u30 komen ook de redders hun traptorens met gele vlag installeren. We wandelen tot het Zeepreventorium van Den Haan, en willen via het oude tunneltje naar de gebouwen, maar dat mag niet meer. Dan maar via de duinen en de zeedijk retour tot Den Haan aan Zee. Daar slenteren we nog even rond op een leuk rommelmarktje en dan nemen we de kusttram tot BB retour. Terug aan boord voor een late lunch. Het is nu lekker zonnig in de kuip en na nog een korte uitstap naar de supermarkt en de slager, zijn we voorzien voor de volgende dagen.

Maandag 1 augustus: Harwich/Levington - Blankenberge - 84 M

De wekker staat vroeg, maar dat was eigenlijk niet nodig, want ik heb bijna geen oog dicht gedaan. Nochtans zeer rustig. Kurt zegt dat ik me moet ontspannen voor een lange tocht, en ik maak me hierover niet nerveus, soit, resultaat is hetzelfde, want uitgeslapen ben ik niet.

Kort ontbijt, thermossen warm water, en weg zijn we om 5.40, local time dus engelse tijd (bij ons is het al 6.40). Mooi weer, zonnig, het had ‘s nachts een beetje geregend, aanvankelijk geen wind, dus een tijd op motor. Opnieuw de Orwell afgevaren, de route voor de jachten volgend, en dan de area’s van de Inner en de Outer Sunk door. Deze gebieden zijn voor de grote cargovaart, maar je mag deze als jacht doorvaren, wel goed uitluisteren op de juiste kanalen, en hier bij Harwich is het eigenlijk zeer rustig, in vergelijking met bv. Maasvlakte of Vlissingen. We varen langs een ankergebied, en net als we er gepasseerd zijn, vertrek één van de schepen met de wieken voor twee windmolens. De wind wakkert aan, en we kunnen dus zeilen, halve wind, aanvankelijk nog niet al te snel.

Na de lange uittocht van Harwich en zijn aanloopgebieden, een 15-tal mijl rust, eer we de grote autostrade moeten oversteken: 5 mijl zuidgaande vaart en dan 5 mijl noordgaande vaart checken. Dit gaat vlot, het volgen op de AIS maakt het gemakkelijker en overzichtelijker.  Eens dit gepasseerd, krijgen we steeds meer wind, ook meer bewolking maar geen regen.  Metoffice, de officiële Engelse weerberichter, sprak nochtans van showers en rain.  

Nog 31 mijl tot Blankenberge… met een cargoship, Undine, dat buiten het traffic systeem vaart, hebben we een aanvaringskoers, en Kurt roept het schip op. Direct reactie, kort en kordaat antwoordt de NL-talige officer dat ze ons gezien hebben en dat ze ons achterlangs passeren. We zien inderdaad via de AIS dat het schip enkele graden bijstuurt. Fijn op weten dat dit kan.

De zee wordt ook steeds onstuimiger, grotere en onvoorspelbare golven maken het niet meer mogelijk dat de autopilot stuurt, en dus neemt Kurt over. Ik ben even out wegens beetje onwel, stom maar ja, je hebt het dus niet in de hand, ‘s middags nog een pilleke genomen, maar dan wat weg en weer tussen kajuit en buiten en ineens is het er. Ik vecht er dan tegen, en verplicht mezelf om toch AIS uit te lezen om Kurt te informeren over de schepen rond ons, ’t is hier een stuk drukker dan bij Harwich. Voorbij het ankergebied bij de Westhinder en de routes van Wandelaar en Scheur, ga ik toch even binnen liggen. De laatste mijlen duren lang want stroom tegen, en de golven komen van overal, het is dus moeilijk sturen. Tegen 21 u English time, dus 22 u local, zijn we bijna bij het havenhoofd van Blankenberge: we hielden het droog, maar zien nu bij Zeebrugge een complex wolkendek, alles komt hier precies bij elkaar, de wind blaast ineens warm uit het zuiden, en boven zeebrugge is het aan het gieten. We meren aan in de VVW van Blankenberge,  wel even zoeken naar een box, en die vonden we tussen de kleine vissersbootjes: beter zo dan dubbel afmeren bij een ander jacht, wie weet vertrekt die dan morgenvroeg.  

We zijn kapot, allebei, 90 mijl afgelegd voor de 84 mijl over de grond. Maar we sluiten de avond in de kuip af met een stukje lekkere Camembert en stukjes Engels brood. 

Vrijdag en zaterdag 29 en 30 juli: Bradwell-on-Sea

We beleven twee rustige dagen in Bradwell. Het is meestal droog, wel veel wolken, de zon zien we ook, en het blijft warm.

We lezen, kijken naar de foto's,  rommelen en plannen verder, en wandelen naar Bradwell Village, waar het enige winkeltje is.  Het wordt door de Community van het dorp gerund, en er werken vrijwilligers. Er wordt van alles wat verkocht maar veel keuze heb je niet,  gelukkig is er wel brood.

Vrijdagavond gaan we met ons tweetjes in de pub eten, en uiteraard vervoegt David ons later.

Zaterdagavond zijn we uitgenodigd om te gaan eten bij Claire, de dochter van David, en Barny. We rijden mee met David en Theresa en daar is het een leuke drukte met de twee kinderen van Claire en de andere kleinzoon. Barny is kok van dienst, en serveerde een superlekkere Fish Pie,  met pollack, zalm en garnalen ! En nadien nog een verse blueberry-taart met ander rode en blauwe vruchten. Natefalen is hier niet de gewoonte, de kinderen moeten gaan slapen, en behalve de grandma, Theresa,  en Claire,  zetten wij met David en Barny koers naar… The Green Man 😀.

Er wordt door die mannen veel bier verzet, maar vooral het volume is groot, het alcoholpercentage zeer laag, en alles zonder koolzuur. Kurt heeft de verschillende lokale bieren geproefd, de ene al smakelijker dan de andere, maar eigenlijk gaat er niets boven een Duvel of een Westmalle Triple.

Donderdag 28 juli: Ipswich - Bradwell-on-Sea: 40 M

Zeilen aan de East Coast in Engeland staat gelijk aan juist rekenen voor wat vertrek en aankomst betekent. Niet zoals in de Oostzee (Denemarken of Duitsland)  vertrekken als het je past, of als het stopt met regenen of zo.

Van Ipswich de rivier Orwell met afgaand tij tot Harwich, 9 mijl, is op motor, we zijn dan op laagwater om 13 u, en pikken dan de vloed op. Zeilen omhoog en het eerste stuk in het Medusa Channel is opkruisen en de diepte in het oog houden. In de Wallet geul zeilen we snel aan de wind, we dachten eerst weer dat er niet te veel wind zou zijn, maar al gauw blaast het 15 tot 17 knopen. Zoals de Metoffice oorspronkelijk gemeld had, maar later ingetrokken. En dankzij de 2 knopen stroom mee, gaat het vaak meer dan 8,5 kn over de grond. Het laatste stuk op de Blackwater is de wind wispelturig, en krijgen we enkele regendruppels over ons. Het wordt ook zeer donker over de rivier, maar het trekt weg. We horen wel enkele malen luide knallen, eerst denken we aan een onweer, maar het blijken explosies van oud militair materiaal te zijn, op een iets verder gelegen plaat, Foulness Flats.

De laatste 2 mijlen motoren we de Bradwell Creek in, en via marifoon krijgen we van de havenmeester box Bravo 29, “I repeat two nine !” 😀

Als we aangemeerd zijn, willen we gaan betalen, maar er is niemand meer in het havenkantoor. Wel hangt de Belgische vlag al…  voor ons of een ander jacht ?

We gaan dan maar naar de Marina Bar om een sleutel voor het sanitair blok te vragen, en daar worden we door Barnaby meteen herkend en welkom geheten. Barny is de schoonzoon van onze vriend David,  was vroeger hier hulpje van de havenmeester, en nu zelfstandig scheepsmechanieker. Na zijn werk, zit hij hier dus rustig zijn pintje te drinken. En wij dus ook op dit uur. We worden dan ook meteen voorgesteld aan de crew van de Habibi, een Duitser, een Nederlander en een Engelsman die samen een week in deze streek zeilt… een leuk gezelschap.

We eten aan boord, en nadien nog een stapke in de wereld: hier in Bradwell betekent dat maar één ding, naar de The Green Man, de enige pub in Bradwell Waterside, maar met een goede keuken. We hadden David enkele dagen geleden wel ge-smst dat we zouden komen, maar niet precies wanneer. En afspreken met hem hoeft niet, want de 80-jarige verkiest zijn avond sociaal door te brengen in de pub in plaats van voor de televisie, en zijn vrouw is er soms wel bij, maar nu past ze op hun kleinzoontje. Een leuk weerzien. Vorig jaar waren ze nog op bezoek in Wolphaartsdijk maar dat zal dit jaar niet meer lukken wegens tijdsgebrek 😊.

Ook Barny komt later nog opdagen, zo sluiten we de eerste dag af in The Green Man.  Zoals David altijd zegt: “Life is good in Bradwell !”

Woendag 27 juli: Ipswich

Een drizzled voormiddag, motregen en grijs maar plakkend warm. Ik ga nog een wasje draaien en Kurt neemt het dek onder handen, dat zag vuil na de ligdagen in Wells en de overstappende buren. En in deze vochtige ochtend is dat gemakkelijker.

Na de middag wandelen we naar het centrum, gewapend met paraplu, maar het blijft droog, en warm. Even door de enkele winkelstraatjes,waar onder mooie oude gevels ketenwarenhuizen en kleinere shops gehuisvest zijn. We snuisteren in een zeer leuk retro kledingwinkeltje, er hangen overal foto's uit de film Quadrophenia met The Who en  Sting. De eigenaar is grote fan en dat weerspiegelt zich in de kledij.  En het herinnert Kurt aan de Engeland-trips die hij vroeger maakte vanuit Oostende met de ferry, om aan de overkant goedkope LP’s te kopen. Voor goedkoop moet je al lang niet meer in de UK zijn.

Alles sluit hier al tamelijk vroeg, 17 u of 17u30. Dan maar een aperitief in de pub The Plough,  hier zijn we 9 jaar geleden met Stéphane en Christel ook gepasseerd.

Dinsdag 26 juli: Lowestoft- Ipswich: 58 M

Op tijd eruit, Kurt gaat voor het ontbijt al mazout tanken, en ik ga nog vers brood halen. Dan snel ontbijt, broodjes maken en hop om 10 uur zijn we bij het havenhoofd. De meteo was zeer zuinig met de wind, en richting op kop. We hadden ons voorzien op veel motoruren. Echter als we Lowestoft buitenvaren, en een halve mijl uit de kust zijn, voelen we een licht briesje. We hebben tijd en stroom mee, dus zeilen op, aan de wind. Zo gaat het twee uren, tussen 7 en 10 knopen wind. Blijkbaar motiveren we anderen zeilers om ook de motor uit te zetten. Of tenminste de zeilen bij te zetten, want vele Britten motorzeilen zeer graag. Soit, ineens neemt de wind fel toe, tot 18/19 knopen en moeten we gaan reven. Zo ligt het schip terug beter in de hand. We zitten bovendien in een smaller vaarwater, tussen zandbanken, en moeten opkruisen, ons doel is nu pal in de wind. De meeste andere zeilers houden het voor bekeken, en stampen zich op motor door de korte golfslag. Wij blijven tot bij de aanloop van Harwich opkruisen, steken dan de diepwaterroute over, en varen de rivier Orwell op, ondertussen enkel op genua, hier komen we even voor de wind, en nadien tussen de beschutting van de oevers moet de motor ook bij.

Maandag 25 juli:  Well-next-the-Sea - Lowestoft: 58 M

We staan op tijd op, vertrekdag. En samen met ons nog zeker 4 van onze buren zeilers. Een beetje nerveuze sfeer, want we willen zeker op tijd vertrekken omdat we weer een hele trip voor de boeg hebben, maar er moet natuurlijk voldoende water binnengelopen zijn.

Ik ga nog even naar de bakker en supermarktje, en we passeren ook nog in het  Harbour Office om ons verblijf af te rekenen. De havenmeester stopt ons nog enkele folders toe om reclame te maken.

Onze buurman, Pandion, gaat retour Grimsby,  dat dan wel bekend zou staan als niet al te aantrekkelijk, maar de man overtuigt ons dat het clubhuis zeker wel een bezoek waard is.

Het is hoogwater om 11 uur, om 8 uur nog een zeer lage waterstand, maar de havenmeester zei ons: “Nine will be fine”. Onze buurman rekent veilig op 9.30 u.,  en wij volgen prompt. Ook Halcyon, die samen met ons binnenkwam, een 37 voet en met 2 m diepgang, volgt. Zij gaan ook retour naar Lowestoft.

De 2 mijl tot de zee zijn goed uitkijken met enkele venijnige bochten die we nu zonder onze gids buitenvaren. Alles Ok. Op zee, niet te veel wind, die we toch zeilend willen benutten met de stroom mee. Het is een ruime wind en enkel de genua volstaat. Bij Cromer mindert de wind, en komt het tij tegen te staan, en zien we ons verplicht om te motoren. Op een bepaald moment hebben we even 3 knopen tegen gehad dus dan duurt een traject zoals dit wel even. Het minpunt van deze tocht dus. Er Is bijna geen golfslag, dus kan er gekookt worden, en hebben we gegeten tegen dat we rond 21 u Lowestoft binnenvaren.

Zondag 24 juli:  Well-next-the-Sea

Kurt onderneemt voor de tweede keer hier in Wells een poging om de zonsopgang te fotograferen. Met de fiets de dijk op en naar het strand. Dat is vroeg natuurlijk, en hij kruipt nadien terug even zijn bed in.

Zondagochtend en schitterend weer, dus veel activiteit in en rond ons haventje. Vandaag bereiden we tocht voor morgen voor, en doen we nog boodschappen  alle winkels zijn hier open op zondag. Rond de middag wandelen we naar het strand,veel volk natuurlijk, wat lezen en zwemmen en op tijd terug eer we verbranden want het kleine briesje doet de  kracht van de zon vergeten.

Zaterdag 23 juli:  Well-next-the-Sea

Om 8 uur zijn de eerste krabbenvangers al present onder een blauwe hemel, en even later na ons ontbijt ontmoeten we de journalist/fotograaf die voor het Britse zeilblad Practical Boat Owner een artikel schrijft over deze haven en de vernieuwde faciliteiten. Binnenkort dus misschien een fotoke met Balena erop…

We trekken vandaag naar the Wash, een soort waddengebied in een vergeten hoek van Norfolk. Niet met de boot, want er is hier maar één haven die we met onze diepgang kunnen binnenvaren en dat is dan nog ver landinwaarts (Wisbeck). We rijden met de bus, de coasthopper, naar King’s Lynn,  dat vroeger een belangrijke hansestad - haven was.

Het is een rit van anderhalf uur, maar afwisselend, en langs leuke kleine kustdorpjes, en landelijke en bosrijke partijen.

In King’s Lynn wandelen we eerst naar het toeristisch bureau, en kopen er het folderke met de Maritime Trail,  een wandeling door de stad met de nadruk op het maritieme verleden. Wij starten aan de Custom House, en het oude sluisje aan de kade, en bij de rivier Great Ouse, die lijkt op de Schelde voorbij Antwerpen. Er is hier ook een passantensteiger maar maximum toegelaten diepte is 1,5 m, dus niet voor ons. Bovendien lijkt het ons met deze hitte niet erg aantrekkelijk. In Wells is er nog steeds altijd wat afkoeling met vers zeewater en een windje, hier helemaal niet.

Leuke wandeling, met een gekozen stop voor een lunch in The Old Warehouse,  een soort Felixpakhuis maar van kleiner allure.

Retour met de bus van 16.30, en aan onze steiger in Wells ligt het nu goed vol. Verschillende motorbootjes, en ook werd er gestapeld langszij de zeilboten. Verder nog een toeristische bedrijvigheid zoals dat hoort bij dit weer. Maar, al bij al, niet lawaaierig of zo. Wij eten aan boord, en babbelen met buren rondom ons.

Vrijdag 22 juli:  Well-next-the-Sea

Terwijl mijn zus Mirella en co. een vijfdaagse trekking ondernemen in zoutmeren in Zuid-Amerika, gaan wij de salt marshes bij Wells-next-the-Sea verkennen. We vertrekken met de fietsjes, en rijden oostelijk, langs het Coastal Path,  voor een groot deel een wandelpad, maar met deze kleine fietsjes lukt het ook. Het is echter niet geasfalteerd of zo, dus het wordt een echte trail. We rijden aan de rand  van het zilte krekengebied, het is bij laagwater, dus de bootjes die er liggen, staan droog, temidden van velden vol zeekraal, lamsoor, zeealsem,...  Op sommige plaatsen lijkt het bijna zoals de heide, want nu kleuren de zeeasters paars. De weggetjes worden vaak zeer smal, en leiden ons tussen bossen bramen en brandnetels: met onze shorts aan en uiteraard ook korte mouwen moeten we toeren uithalen om te blijven fietsen (zowel klimmend als dalend), en tegelijkertijd onze benen en armen te beschermen voor de doornen en de prikken van de netels (zwaaien, stilhouden, strekken, plooien), en ook nog zien om niet te vallen ondertussen. Op het traject tot Blakeney,  langs Morton, komen we veel wandelaars tegen, vaak met honden. Op een bepaald moment wordt het even heel moeilijk om met de fietsen te passeren, en dan moet het te voet. Echter, dit is echt in de dikke vette modder, en de banden van de fietsen komen vol aarde te zitten en onze sandalen natuurlijk ook. Soit, de mooie omgeving maakt alles goed en we arriveren na ca. 2 uurtjes in Blakeney,  een zeer klein haventje waar wij wegens te ondiep niet kunnen komen my de Balena. Zeer pittoresk en verzorgd en de huisjes hebben bijna allemaal een naam verwijzend naar de zee, het zeilen, de visserij. We stoppen voor een late lunch in The White Horse, en zetten nadien de retour in, nu via het grotere fietspad nummer 1, dat op de “grote” baan loopt omdat er geen alternatief is: deze weg gaat op en af, is voor de auto's tamelijk smal, dus moeten ze soms even achter ons afremmen. Van hieruit hebben we dan weer een weids zicht op de zoutmoerassen rechts van ons, en links zijn vele bebouwde akkers, allemaal heel landelijk.

We dineren aan boord, en we merken dat het vrijdag is, want er zijn al enkele motorboten gearriveerd. Nadien varen enkele zeilboten binnen, we denken dat het locals zijn die het hier, en dus ook de stroom kennen, maar dan knalt een Nederlands jacht tegen een motorboot die net vastligt. De havenmeester informeert of het Ok is dat we een zeiler langszij nemen, je kan niet anders uiteraard, maar houden ons hart vast. Pandion is een ervaren schipper, en ook van het juiste formaat om naast ons te liggen, en zijn manoeuver is zoals het hoort. Een fikse 70-er met vrouw, dochter en schoonzoon. Gerustgesteld te kooi ! 

Donderdag 21 juli:  Well-next-the-Sea

We hebben hier rustig geslapen, de meeuwen en andere zeevogels houden geen minuut hun snavel en toch hindert het niet.

Eerst even de administratie voor de havenmeester in orde brengen, douchen (drijvend ponton op amper 25 m) en ontbijten. Vandaag een beetje Wells ontdekken, en een toeristenbureau zoeken.

Aan de Quays, waar ook de steiger is, staat men al sinds 8 uur deze morgen dé belangrijkste activiteit uit te oefenen, nl. krabbetjes vangen, en wel op een andere manier dan bij ons, niet met een wasknijpertje, maar met een speciaal gevormd netje aan een lange draad, dat neergelaten wordt tot op de bodem. Dit alles onder wakend toezicht van de Gilly Watcher (gilly is de naam van de lokale krab die ze hier vangen, en het initiatief wil het welzijn van de krabben in het oog houden, nl. dat ze vers zeewater krijgen, dat ze met niet te veel in het emmertje zitten en dat ze nadien terug gezet worden). Vele kinderen liggen op de grond met hun hoofdje over de kadermuur, en iedereen is daar erg gerust in. In het netje worden garnalen of bacon gelegd, en dan worden de netjes terug opgehaald. En daar houden vele families zich echt urenlang mee bezig. Soms zijn de kinderen het beu, en houden de ouders vol 😀, ondertussen wat drinkend en nostalgisch vertellend. Ik denk dat vaak de kinderen slechts een voorwendsel zijn zodat ze dit zelf kunnen doen, heel vermakelijk.

In de High Street zijn leuke kleine winkeltjes, toeristisch maar niet té kitcherig, een mooie groentenwinkel, bakker, slager en een kruideniertje, allemaal zeer verzorgd.  In de vvv nemen we enkele plattegrondjes en infoboekjes mee, en in de Chandlery vind ik eindelijk het boekje van Arthur Ransome, Swallows and Amazons. Een kinderboekje maar niet meer te koop in NL of B, en opnieuw uitgegeven hier. Op de Quays zijn verschillende lunchgelegenheden, en omdat fish and chips hier toch thuishoren, kiezen we één keer cod en één keer haddock (kabeljauw en schelvis).

Terug op de boot: een heel andere omgeving dan deze morgen toen het hoogwater was, elk uur verandert het uitzicht, soms sterk stromend water dat de boot doet schudden, dan kleine golfjes met “schuim” dat komt binnendrijven, aan de overkant komt een anker en baken droog te liggen, altijd verrassend.

In de later middag wandelen we via de dijk tot het strand waar we gisteren voorbij vaarden. Eerst even binnenkijken bij de vrijwilligers van de Coast Watch. Ze zitten hoog en droog in een klein houten huisje en houden visuele controle met sterke verrekijkers op het strand.  Nu is het nog maar iets na laagwater, dus ook het strand is veel groter dan gisteren, en waar toen een mooie zwemkom was afgezet met gele boeien, ligt nu alles droog. Er is een smal geultje water waar de redders een stuk aangeduid hebben om te zwemmen. Tijd voor verfrissing dus, en ik zwem naar de overkant van de geul. Ineens een sirene comme ça !! Een flegmatieke Engelse: “Thought they announced a new world war !” en een andere grapjas: “Shark alarm, shark alarm, everbody out of the water !” hilarisch allemaal, gewoon om aan te kondigen dat het tij draait, en dus naar binnen begint te lopen 😁…

Het was weer een zonnige dag, maar tegen de avond verfrist een windje de kuip en zetten we de tent met 1 raampje open. Diner aan boord, en leesavond.

Woensdag 20 juli:  Lowestoft - Well-next-the-Sea - 59 M

We hebben de nodige info bijeengesprokkeld voor onze tocht, we zijn er klaar voor. Nog even de grib files opladen (nauwkeurig en up-to-date), zoals gisteren, zuidoostelijk,  nadien zuidwestelijk, 4 tot 6, uitzonderlijk stoten 7. Maar zon volop en warm. In de latere middag kans op wat regen, of donderslag.

We vertrekken om 9 uur, dat betekent nog 2 à 3 uur tij tegen maar we willen (lees:moeten) tegen 18/19 u bij de kardinaalton van Wells zijn, om dan tegen hoogwater binnen te varen. Ik heb deze week al even geïnformeerd bij de havenmeester, Robert Smith,  en hij zei dat hij jachten die voor de eerste keer komen, graag komt opvangen bij deze ton.

Bij het buitenvaren van Lowestoft blijkt al dat het een bumpy ride zal worden, tij inderdaad tegen de wind, maar ja, het kan niet anders. We zeilen aanvankelijk met ruime wind op de fok, en dat gaat snel door het water, uiteraard remt de stroom ons. Ik ben natuurlijk al snel van mijn melk, zeeziek dus, maar dat betert na een viertal uur, als de vissen genieten van mijn ontbijt 😨.

Als het tij gekeerd is, wordt de zee ook wat rustiger, maar de wind blaast flink door. En krimpt tot ZW, zodat we scherp gaan varen want ook onze koers moet veranderd. Met 2 reven in het grootzeil en soms een gereefde fok gaat het met momenten tot 9,9 knopen over de grond. Maar het is warm, en de wind is heet, heel raar. Er komen ook wat wolken maar we houden het droog. De wind wordt ook variabel en dus niet erg betrouwbaar meer met het oog op ons doel, nl. op tijd bij de aanloopboei zijn. Ofwel opkruisen en misschien te laat of motor laatste uur op… snel beslist, want als je niet op tijd bent, heb je geen andere oplossing dan ankeren, of terug naar Lowestoft,  geen andere vluchthaven in de buurt. Via de marifoon horen we dat een ander jacht ook Wells wil binnenvaren, ze zijn 5 mijl voor ons. Maar ze kunnen met hun 2 meter nog niet binnen en blijven even rondcirkelen. Tegen dat wij er zijn, komt de Harbour Launch ons oppikken, we moeten in konvooi, zijn weg nauwkeurig volgen. Eerst denken we nog: dat was nu echt niet nodig, maar na enkele onverwachte bochten en zeer dicht bij de rode boeien varen (wat je anders nooit op die manier zou doen), is het toch handig, deze gidsende havenmeester.

HET IS PRACHTIG OM HIER BINNEN TE VAREN. Helemaal anders dan de eerder bezochte droogvallende plaatsen, want eerst vaar je langs een zandstrand,  waar op minder dan 50 meter de kinderen nog aan het genieten zijn van de zon, hoewel het al tegen 7 uur is, maar nog steeds zeer warm. Wij dus in een dieper uitgegraven geul, en de baders in het ondiepe deel. En dan zien we links van ons, de marshes, het krekengebied dat doorkliefd wordt door vele kleine geultjes. We maken hier een haakse bocht, pal naast de rode boeien, precies of we dat land gaan opvaren. En rechts van ons, water, maar dus ondiep, waar vele meerboeien liggen met scheepjes met ondiepe kiel of die droog kunnen vallen, niets voor ons dus. En dan uiteindelijk zien we het stadje, met het herkenbare pakhuis… Herkenbaar omdat ik dat al een hele tijd op ons lijstje had staan om ooit te bezoeken, en deze winter las ik op hun site dat er mooie nieuwe steigers en sanitair blok  werden voorzien. Soit, de maritieme kaart hadden we al 5 jaar geleden gekocht, en met enkele errata heeft ze dus eindelijk dienst gedaan.

De havenmeester helpt ons aan te meren, en ondertussen Is het heel donker geworden, vallen de eerste druppels malse regen en zien we enkele bliksemflitsen. Een welkome verfrissing van korte duur, die afgesloten wordt met een prachtige dubbele regenboog boven de granery, het oude pakhuis dus.

Heel content dat we hier zijn, en hier gaan we enkele dagen vakantie pakken 😀.

Zondag 17 juli: Blankenberge - Lowestoft - 87 M

Eindelijk onze eerste lange zeiltrip dit jaar. Wekker om 5 uur, snel ontbijt, water koken voor thee onderweg, zeilpakken aan en voor 6 uur de haven uit. Het belooft een rustige en zonnige dag te worden. Er is zelfs aan dek niets van condens, dus een zeer droge nacht geweest.

Meteen de zeilen omhoog en koers gezet tot de grote traffic lane, Noordhinder-autostrade, op 31 mijl vanaf Blankenberge. Eerst nog 2 kleinere traffic lanes over, daar is wat verkeer, en hier laten we drie schepen passeren, terwijl wij overstag gaan. Nadien een prachtig bezeilde, aandewindse koers, maar nooit te scherp. We hadden opnieuw de high aspect als voorzeil gezet, nadat we eerder de werkfok gebruikt hadden. In dit stuk hebben we even de motor moeten bijzetten omdat de wind afzwakte. Ook de brede trafficroute van 10 mijl laten we de motor draaien, maar nadien, terug rust en verder op zeil, nog 46 mijl. De autopilot doet zijn werk, wind tussen 9 en 15 knopen, een voortreffelijke zeildag en ideale condities, geen golfslag, een warme zon en wat een rust. We zien bijna geen andere schepen.  

Rond 17 uur weer even geen wind, en dan ineens, terug wind, over de andere boeg en terug bezeild, van west naar noord gedraaid, we hebben chance.

Zaterdag 16 juli: Blankenberge

Nog steeds geen haast, vandaag gaan we ons voorbereiden om morgen over te steken, en dan meteen maar naar Lowestoft. Dat is de bedoeling althans.

We gaan nog wat boodschappen doen in de voormiddag, en in de namiddag maken we een mooie wandeling op het strand tot Wenduine.

In Blankenberge is er ook altijd wel ergens een babbel te doen, bekenden, kennissen, het heerst hier steeds een “camping”sfeer.

Het is een zeer warme dag, als we rond 6 uur in de kuip zitten, is het bijna niet te harden, Kurt kruipt naar binnen.

Nog een klein hapje eten, en vandaag vroeg te kooi ! maar eerst nog een verfrissende douche.

Vrijdag 15 juli: Oostende - Blankenberge - 10 M

Weeral zonnig weer als we opstaan en ontbijten. Idee was om zeer vroeg te vertrekken, richting Engeland, en ziedaar, vanwege geen stress en wekker niet gehoord, wordt dit plan aangepast. Het zal dan maar Blankenberge worden, iets dichter dus.

Nog even verse visjes en garnalen halen aan de vistrap, en naar de Delhaize hier vlakbij. We vertrekken iets na de middag. We roepen de Mercatorsluis op en kunnen snel versast worden. Bij het havenhoofd staat alles op rood, daar moeten we bijna een halfuur rondjes draaien omdat het driemaster-zeilschip De Eendracht binnen komt varen. Het is een mooi kort zeiltochtje, halve en ruime koers, en nog tij mee ook, tot we bijna bij Blankenberge arriveren. Havenmeester Pierre heeft ons al van ver herkend, en we krijgen een mooi plaatske, wind in de rug, maar dat is aangenaam want het is warm in de haven.

Wanneer we gaan betalen, en even boven aan het havenkantoor staan, komt de Alcyone vanaf Vlissingen binnengevaren. Niets afgesproken, toch zo leuk. We drinken een pintje bij Frans en Gilda aan boord. Diner aan boord, de lekkers botjes, en nog even bijbabbelen nadien bij ons.

Donderdag 14 juli: Oostende

Oostende is voor Kurt altijd een stuk nostalgie omdat hij hier alle schoolvakanties doorbracht met zijn ouders en zussen. Een van de zussen woont in Veurne, en we sturen een smsje dat ze welkom zijn als het past. Het is mooi en zonnig, wel wat wind, maar ideaal kustweer.

Woensdag 13 juli: Roompot Marina - Ooostende - 43 M

Vannacht heeft het lang water gegoten… en ook als we wakker worden regent het nog stevig, echter is het nu windstil. Toch maar tijdig opgestaan om de weerberichten te bekijken… hmhm, droog na deze buien aan de kust. We gaan vertrekken, de wind wakkert aan, en omdat we richting Scheveningen willen, en ze vandaag NW 4 en 5 bft geven, vervangen we de high aspect voor ons kleinste zeiltje, de werkfok. En ook het grootzeil verkleinen we met twee reven. Rond 10 u verlaten we de marina, hop naar de sluis die ons naar zee versast. Hier blijkt al dat het een forse wind is, en we besluiten al zeer snel dat we niet richting noord-Holland gaan, het is onze eerste zeetocht en het mag leuk zijn.

Heel de tocht is mooi bezeild tot Oostende, tij mee, en het gaat snel. Voor Zeebrugge gaan de reven eruit, maar het eerste stuk was wel erg bumpy met grote golven en dus goed sturen was de booschap.