Vrijdag 22 juli:  Well-next-the-Sea

Terwijl mijn zus Mirella en co. een vijfdaagse trekking ondernemen in zoutmeren in Zuid-Amerika, gaan wij de salt marshes bij Wells-next-the-Sea verkennen. We vertrekken met de fietsjes, en rijden oostelijk, langs het Coastal Path,  voor een groot deel een wandelpad, maar met deze kleine fietsjes lukt het ook. Het is echter niet geasfalteerd of zo, dus het wordt een echte trail. We rijden aan de rand  van het zilte krekengebied, het is bij laagwater, dus de bootjes die er liggen, staan droog, temidden van velden vol zeekraal, lamsoor, zeealsem,...  Op sommige plaatsen lijkt het bijna zoals de heide, want nu kleuren de zeeasters paars. De weggetjes worden vaak zeer smal, en leiden ons tussen bossen bramen en brandnetels: met onze shorts aan en uiteraard ook korte mouwen moeten we toeren uithalen om te blijven fietsen (zowel klimmend als dalend), en tegelijkertijd onze benen en armen te beschermen voor de doornen en de prikken van de netels (zwaaien, stilhouden, strekken, plooien), en ook nog zien om niet te vallen ondertussen. Op het traject tot Blakeney,  langs Morton, komen we veel wandelaars tegen, vaak met honden. Op een bepaald moment wordt het even heel moeilijk om met de fietsen te passeren, en dan moet het te voet. Echter, dit is echt in de dikke vette modder, en de banden van de fietsen komen vol aarde te zitten en onze sandalen natuurlijk ook. Soit, de mooie omgeving maakt alles goed en we arriveren na ca. 2 uurtjes in Blakeney,  een zeer klein haventje waar wij wegens te ondiep niet kunnen komen my de Balena. Zeer pittoresk en verzorgd en de huisjes hebben bijna allemaal een naam verwijzend naar de zee, het zeilen, de visserij. We stoppen voor een late lunch in The White Horse, en zetten nadien de retour in, nu via het grotere fietspad nummer 1, dat op de “grote” baan loopt omdat er geen alternatief is: deze weg gaat op en af, is voor de auto's tamelijk smal, dus moeten ze soms even achter ons afremmen. Van hieruit hebben we dan weer een weids zicht op de zoutmoerassen rechts van ons, en links zijn vele bebouwde akkers, allemaal heel landelijk.

We dineren aan boord, en we merken dat het vrijdag is, want er zijn al enkele motorboten gearriveerd. Nadien varen enkele zeilboten binnen, we denken dat het locals zijn die het hier, en dus ook de stroom kennen, maar dan knalt een Nederlands jacht tegen een motorboot die net vastligt. De havenmeester informeert of het Ok is dat we een zeiler langszij nemen, je kan niet anders uiteraard, maar houden ons hart vast. Pandion is een ervaren schipper, en ook van het juiste formaat om naast ons te liggen, en zijn manoeuver is zoals het hoort. Een fikse 70-er met vrouw, dochter en schoonzoon. Gerustgesteld te kooi !