Donderdag 28 juli: Ipswich - Bradwell-on-Sea: 40 M

Zeilen aan de East Coast in Engeland staat gelijk aan juist rekenen voor wat vertrek en aankomst betekent. Niet zoals in de Oostzee (Denemarken of Duitsland)  vertrekken als het je past, of als het stopt met regenen of zo.

Van Ipswich de rivier Orwell met afgaand tij tot Harwich, 9 mijl, is op motor, we zijn dan op laagwater om 13 u, en pikken dan de vloed op. Zeilen omhoog en het eerste stuk in het Medusa Channel is opkruisen en de diepte in het oog houden. In de Wallet geul zeilen we snel aan de wind, we dachten eerst weer dat er niet te veel wind zou zijn, maar al gauw blaast het 15 tot 17 knopen. Zoals de Metoffice oorspronkelijk gemeld had, maar later ingetrokken. En dankzij de 2 knopen stroom mee, gaat het vaak meer dan 8,5 kn over de grond. Het laatste stuk op de Blackwater is de wind wispelturig, en krijgen we enkele regendruppels over ons. Het wordt ook zeer donker over de rivier, maar het trekt weg. We horen wel enkele malen luide knallen, eerst denken we aan een onweer, maar het blijken explosies van oud militair materiaal te zijn, op een iets verder gelegen plaat, Foulness Flats.

De laatste 2 mijlen motoren we de Bradwell Creek in, en via marifoon krijgen we van de havenmeester box Bravo 29, “I repeat two nine !” 😀

Als we aangemeerd zijn, willen we gaan betalen, maar er is niemand meer in het havenkantoor. Wel hangt de Belgische vlag al…  voor ons of een ander jacht ?

We gaan dan maar naar de Marina Bar om een sleutel voor het sanitair blok te vragen, en daar worden we door Barnaby meteen herkend en welkom geheten. Barny is de schoonzoon van onze vriend David,  was vroeger hier hulpje van de havenmeester, en nu zelfstandig scheepsmechanieker. Na zijn werk, zit hij hier dus rustig zijn pintje te drinken. En wij dus ook op dit uur. We worden dan ook meteen voorgesteld aan de crew van de Habibi, een Duitser, een Nederlander en een Engelsman die samen een week in deze streek zeilt… een leuk gezelschap.

We eten aan boord, en nadien nog een stapke in de wereld: hier in Bradwell betekent dat maar één ding, naar de The Green Man, de enige pub in Bradwell Waterside, maar met een goede keuken. We hadden David enkele dagen geleden wel ge-smst dat we zouden komen, maar niet precies wanneer. En afspreken met hem hoeft niet, want de 80-jarige verkiest zijn avond sociaal door te brengen in de pub in plaats van voor de televisie, en zijn vrouw is er soms wel bij, maar nu past ze op hun kleinzoontje. Een leuk weerzien. Vorig jaar waren ze nog op bezoek in Wolphaartsdijk maar dat zal dit jaar niet meer lukken wegens tijdsgebrek 😊.

Ook Barny komt later nog opdagen, zo sluiten we de eerste dag af in The Green Man.  Zoals David altijd zegt: “Life is good in Bradwell !”