Dinsdag 25 juni : Burnham-on-Crouch – Paglesham : 6 M

Mooi en zonnig weer, en het zou de volgende dagen alleen maar warmer worden : de barometer is akkoord, die gaat in stijgende lijn.

In de voormiddag gaan we betalen bij de havenmeester, die in een piepklein kotje aan de steiger van de jachthaven zit. En Kurt blaast de bijboot op, een hele klus want de hele achterkajuit moet daarvoor leeggehaald worden.

We wandelen via de River Walk tot het stadje, een mooi aangelegd pad. Aan de oever vele woonboten, waarvan er velen niet uit zien, je vraagt je af of het schroot is maar sommigen zijn wel degelijk bewoond. Burnham-on-Crouch wordt het Cowes van de Oostkust genoemd, maar daar is op een dinsdag in juni niet veel van te merken: het is zeer rustig. Bij de lokale chandler vinden we eindelijk een nieuwe katoenen wiek voor onze olielamp, het is een nogal ouderwets winkeltje vandaar dat ze zo’n ouderwets kleinood nog in voorraad hebben. In de andere winkels zegden ze allemaal: oh, dat verkopen wij nu niet meer hoor, alles in LED vandaag de dag…

Lunchstop bij de Star Inn, lekker op het terras.

Terug op de boot, spoelen we even al het oude zout weg, en rond 16u30 vertrekken we, stroom mee en op de fok… Er is bijna geen wind, maar de stroom alleen trekt ons met 3 kn stroomafwaarts. Het is vandaag dan ook springtij. Na 2 mijl, gaan we de rivierarm in, die de rivier de Roarch is… een klein stroompje, waarover Kurt gelezen heeft in De Magie van de Kreken (Maurice Griffith)… een oud boek maar nog steeds erg geapprecieerd hier aan de Oostkust. We willen dus 4 mijl verder tot Paglesham, waarvan beweerd wordt dat het zeer authentiek is, en veel rustiger dan de Orwell. Hier moeten we motoren want het tij zit volop tegen. Binnen een 4-tal uren is het pas laagwater. Op de modderige oevers zien we vele zeehonden, dikke en grote, en ook moeders met jongskes, heel grappig om te zien is een moeder die haar jong aan het leren “glijden” is op de modder, hopelijk zijn onze foto’s met de telelens gelukt !

Bij Paglesham gearriveerd zoeken we een mooring (een meerboei, om te nacht te kunnen doorbrengen)… na een beetje gefrutsel, het lukt nooit direct bij de eerste keer natuurlijk, liggen we aan de overkant van de “landingsplaats” (de hard zoals de Engelsen zeggen). Kurt monteert het kleine elektrische motortje en de batterij op de bijboot, en we kunnen naar het dorp, waar een beroemde en oude Inn gelegen is, The Plough and Sail” (weer volgens Griffith). In en uitstappen in de rubberboot is weer een kunst, alles OK, en we varen naar de wal. We stappen de werf af en na een kwartiertje zijn we bij de pub… we hoopten dat die nog bestond, maar blijkt dat ze meer dan levend is, meer nog, er zit veel volk, en we hebben nog net een tafeltje voor twee. We hebben hier lekker gegeten ! Nu alleen nog terug op de boot geraken. 

Ondertussen zijn enkele uren gepasseerd, en het is laagwater : onze bijboot ligt droog in de modder, en we moeten hem dus verslepen naar enkele meters lager. Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan, ik stroop mijn jeanspijpen naar boven, en we doen allebei onze waterschoentjes aan. Als ik in de modder stap, zak ik 40 cm diep, dus tot aan m’n knieën weg… eens ik  m’n ene been naar boven heb getrokken, ben ik m’n rechterschoen al kwijt, en zeggen dat ik die schoentjes droog bijna niet kan aantrekken. We proberen verder te stappen, maar er liggen natuurlijk in de modder schelpjes en zo, en we moeten dus wat voorzichtig doen. Soit, traag en vuil gaat het dus tot de waterlijn… we proberen daar onze benen wat te spoelen maar die modder is zo vuil en plakkerig, dat gaat nog niet zo snel. Dan terug met het bootje, dat ondertussen natuurlijk ook onder de modder zit, een behoorlijk vuile boel dus. Als we aan boord zijn, eerst enkele emmers water aan dek trekken om schoenen, broek, motorke te spoelen… dan binnen met zoetwater nog eens wassen en de schelpwondjes wat ontsmetten. Maar het was de moeite. Ook is de boot ondertussen gedraaid aan de mooring, we liggen nu zalig stil op de Roarch… Een rood gloeiende maan op de achtergrond.

Maandag 24 juni : Tollesbury – Burnham-on-Crouch : 28 M

Grijs, droog, nog voldoende wind… wekker om 7 u om de weerberichten te horen op de VHF, we hebben geen internet in Tollesbury.

Wat hier wel is in de haven : een overdekt zwembad, en daar ga ik van profiteren terwijl Kurt brood gaat halen in het dorp. Lekker verwarmd zwembad, en ik ben hier helemaal alleen. Nadien via de club meteen de douche in. We maken nog een klein wandelingske samen, en rond de middag maken we alles klaar voor vertrek.

We kunnen nu (bijna springperiode) een uurtje voor hoogwater vertrekken, om 12u45 gooien we inderdaad los, en nu staat er voldoende water om buiten te kunnen. Wind is noordwest, dat is goed, het eerste stuk, ca. 10 mijl, is wel ruim en voordewinds (de gekende kwakkelkoers) maar Kurt boomt de fok uit zodat het wat stabieler zeilen is. Dit stuk hebben we nog tij mee; aan de Wallet Spit en de Swin Spit zitten we op een zeer ondiep deel dat we moeten oversteken, slechts 1,5 mijl, maar ja, je moet er wel over, ofwel een stuk van ca. 7 mijl rondvaren. We zijn hier echter op tijd, ca. 2 uur na hoogwater, en dat is OK. Dan zuidelijker koers, en nadien zuidwestelijk, de rivier Crouch tegemoet, dus halve en aan de windse koersen… Het is grijs, soms donkergrijze wolken, maar het blijft droog, en het is niet koud. Wel hebben we vanaf de Spitway de stroom tegen, en dat is hier bij momenten wel 3 knopen ! dus hoewel we mooi 6,5 tot 7 kn zeilen, hebben we soms maar een vooruitgang van 3,5 kn… maar het is rustig hier, we zien op het traject vandaag enkele zeilboten, en 2 motorboten. Het zeilseizoen is ook nog niet echt begonnen dus.

Rond 19 u is de wind op, en bovendien moeten we het laatste stukje pal in de wind varen, dus nog een halfuurtje de motor op. We varen de Burnham Marina Harbour binnen en leggen ons vast op E28… De zon komt even piepen, en we kunnen nog buiten een apertiefje nemen en aansluiten eten ! 

Zondag 23 juni : Tollesbury

Een rustige zondag, veel wind nog altijd, gales op Thames en Humber, en we blijven liggen hier.

Opnieuw gaan we een wandeling maken langs de kreken, nu is het hoogwater, en een heel ander gezicht natuurlijk : de boten die gisteren allemaal vastgeplakt zaten in de modder, drijven nu allemaal, en het ziet er allemaal veel normaler en properder uit. De lokale kleinzeilerij is erg actief nu. Men sleept kleine zeilbootjes naar de rivier, en één voor één razen ze de haven uit, ze gaan supersnel, en zo’n 2 uur na hoogwater zijn ze allemaal terug binnen. We wandelen langs de sea wall en dan terug via the village... De pub daar, weer een King’s Head, serveert geen eten, en zodoende wandelen we terug naar de haven.

In de yacht club is ondertussen de traditionele Sunday Roast geserveerd… dat smaakt ook ons : een buffet van geroosterde kalkoen, roastbeef, en varkensrol, met warme groentjes en aardappeltjes.

In de namiddag wordt het wisselvallig, soms veel regen, en dus amuseren we ons aan boord met lezen en foto’s kijken… het is niet voor niets zondag.

Zaterdag 22 juni : Bradwell – Tollesbury : 5 M

Net frisser dan normaal in de kajuit als opstaan, even wat bijverwarmen tijdens het ontbijt. Het is behoorlijk aan het blazen… 5/6 bft ZW.

Ons doel voor vandaag is Tollesbury, al lang op het lijstje van “to visit”: volgens ons fotoboek “Where land meets sea” is het idyllisch gelegen in kreken en salt marshes…  maar het is via een droogvallende kreek van ca. 1,5 mijl aan te lopen, dus enkel bij hoogwater mogelijk voor kieljachten zoals wij met 1,85 m…

Als we klaarstaan om te vertrekken, horen we via de VHF 16, een mayday (een noodoproep dus) van iemand die in het water gevallen is vanaf het jacht Mystère : de persoon heeft geen reddingsvest aan en aangezien de zeilboot bij de ondieptes in de kreek van Bradwell is, kan die er niet meer bij. We gooien meteen los, misschien kunnen we iemand helpen of bijstaan… Adrenaline dus op hoge toeren. Maar we zien niets, of niemand, alleen de reddingsboot die van West Mersea voorbij komt razen, men doet teken naar ons dat alles ondertussen in orde komt. Het is verder in de kreek te doen.

Wij zeilen Bradwell op fok buiten, het is voordewinds voor 3 mijlen slechts, maar het gaat heel snel. Eigenlijk teveel wind. Aan de Nass-boei moeten we een bijna haakse bocht nemen, en moeten we verder op motor wegens te smal en te ondiep om op te kruisen. Het is trouwens van boei naar boei uitkijken, en bovendien de diepte nauwlettend in het oog houden, we kunnen hier niks permitteren en nochtans staan er wel wat golven. We hopen dat dat sebiet betert als we “beschut” zijn… Maar eigenlijk is daar alles zo plat als iets, dus van beschutting is er geen sprake. Na de boeien is er een vaarwater tussen moorings, en dan zouden we “whities” (boomstaken die stuur- en bakboord aanduiden) moeten zien, doch niets daarvan. We roepen de havenmeester van Tollesburry op en hij stelt ons gerust : gewoon het midden van het vaarwater houden. Tja, we zien nu onze diepte zakken tot 2,5 m… we zitten hier immers op de droogvallende gronden bij laagwater (tot 2,1 m zandbanken dus)… En dan zien we eindelijk de haveningang, ttz de drempel waarover we binnen moeten varen komt vrij. De havenmeester zwaait en wijst ons de box waarin we kunnen aanmeren, en helpt ons hiermee.

Een korte maar pittige tocht. We ruimen even op, en gaan maar eerst even naar het havenkantoor en de yacht club voor een broodje. Daar komen we gauw aan de klap met een koppel die vanuit West Mersea (op slechts 4 mijl) bijna gelijk met ons binnenvaarde. Ze namen deel aan een clubtocht maar blijkt dat ze de enigen zijn die tot hier gekomen zijn met hun kleine zeilboot van 22 voet vanwege teveel wind… De andere clubleden druppelen nadien binnen, maar ze zijn dus met de auto gekomen. Ze hebben wel de drank bij en gaan dus met z’n allen aperitieven op de aanwezige boot.

We gaan wandelen in de salt marches, een landschap van zoutmoerassen en kreken, zeer speciaal. Het water is aan het afgaan, en zelfs in deze kreken liggen zeiljachtjes en motorbootjes in de modder te zakken… deze boten zijn enkel te bereiken via een doolhof van plankenweggetjes die zo’n halve meter of meer boven de veengrond getimmerd zijn, een beetje zoals op sommige plaatsen in de Hoge Venen. Er ligt ook een oud rood lichtschip, zeer fotogeniek te wezen. Rond de haven zijn enkele kleine zeilclubs, en er is ook de Mud Club of Tollesbury, die allerlei activiteiten plant met of in modder, en daar is er hier genoeg van…

Na diner aan boord, gaan we nog wat drinken in de yacht club, waar live music (akoestische gitaar) voorzien is.

Vrijdag 21 juni – Bradwell

Ontbijt in de kuip, op de langste dag van het jaar (of zoals de Fransen blijken te zeggen, de kortste nacht van het jaar)… op ons programma vandaag, een wandeling naar St. Peters Chapel, het op één na oudste kerkje van Groot-Brittannië, gebouwd in 654, op de resten van een Romeins fort.

We vertrekken met de regenjasjes in de rugzak, want het zou veel regenen vandaag… echter, en gelukkig, geen druppel gezien. We wandelen langs de seawall heen, voorbij één van de oudste kerncentrales in het land, dat nu ontmanteld wordt : er schijnt nu meer volk te werken dan toen de centrale actief was. De dijk is begroeid met grassen en bloemen, en alles staat geel van de pollen, Kurt is aan het vechten tegen zijn hooikoorts, geen preventief pilletje genomen… onze broeken zien gewoon geel. Na een tijdje kunnen we gelukkig op het schelpenstrand wandelen. 

Het kapelletje wordt mooi onderhouden en ’s zomers zijn er regelmatig diensten en concertjes. Via Bradwell Village belanden we in de King’s Head, voor een fris glas, want het is best warm nu. Keuken is gesloten, en er kan zelfs geen broodje meer af. Nog even binnen in de local shop, die wordt uitgebaat door vrijwilligers omdat een “echte” winkel er niet meer rendabel was.

’s Avonds worden we eerst verwacht bij David en Theresa thuis, ze willen ons enkele oude Engelse zeilboeken laten uitkiezen ; en de langgezochte Magic of the Swatchways van Maurice Griffith (die we al wel in het NL van Inge en Erik konden lenen) kunnen we ook in het Engels lezen nu ! En dan diner in The Green Man, de pub die op vrijdagavond behoorlijk vol loopt.   

Life is good in Bradwell…

Donderdag 20 juni –  Woolverstone – Bradwell : 32 M

Bij het ontbijt, weer twijfel … plan om noord te gaan, hadden we al naast ons neergelegd, en zodoende moeten we ons ’s morgens niet haasten. Maar nu blijkt het veel rustiger te zijn dan voorspeld, en had Lowestoft toch mogelijk geweest zijn.

We maken ons rustig klaar, bestemming Bradwell gekozen, omdat die haven “lang” aan te lopen is, ca. HW -/+ 4 u. Het is vanavond pas om 22.30 u hoogwater, dus we vertrekken om 13 u, en hebben geen haast. De rivier Orwell met het tij afgaand, op het fokje tot Felixtowne. Aan de zeemonding ziet het er heel grijs uit, enkele druppels vallen, maar eigenlijk geen naam “regen” waardig. Wel trekken hele fog patches de regio binnen. We zijn nu op vol zeil, met ruime en halve wind, want het is nogal variabel, en sturen eigenlijk enkel op de elektronische kaart. Gelukkig is dit een rustig gebied, bovendien kunnen we in het ondiepe gedeelte varen, ca. 5 tot 10 m, omdat de zee zeer slight  is, en al goed. Kurt gooit zijn vislijntje uit, tevergeefs; wel komen enkele zeehonden hun kopje boven steken. Na een tijdje toch de motor aan, want de wind valt volledig weg. We kunnen gemakkelijk ons avondeten klaarmaken.

We lopen dus, nog steeds in een dichte mist, Bradwell aan. Sommige boeien zien we slechts op een afstand van 90 m !! Er staat voldoende water in de kreek, en zo meren we tegen 20 u aan in de gereserveerde box.

Bradwell heeft een zeer leuke pub, op zeer korte afstand van de haven, en daar gaan we natuurlijk naartoe. We hebben er 6 jaar geleden David ontmoet, en we sms’en even naar hem : “Are you in for a pint in The Green man  ?” – 2 seconden later antwoord : “yes !” – en 2 minuten later was hij er, verrast natuurlijk omdat we niet eerder gebeld of gemaild hadden. Ook zijn vrouw Theresa is later nog gekomen, een leuk weerzien natuurlijk.

Woensdag 19 juni – Levington  - Woolverstone : met een omweg, toch 6 M 

Grijs bij het ontwaken, maar later klaart het open… in B en NL zo het vandaag heel warm zijn, naar  het schijnt.

In de chandlery van de haven kopen we de kaarten van de Wash, een soort waddengebied ten noordwesten van Lowestoft, we weten het nog niet zeker, maar moest het lukken met weer en getij, willen we al voorbereid zijn met de juiste kaarten.

We vertrekken met bijna windstil, en varen de Orwell-rivier verder op. Op motor, want het is afgaand water, … het is een mooie en rustige rivier, 1 of 2 keer per dag zien we een coaster die tot Ipswich vaart. Verder honderden bootjes achter hun mooring wiegend met tij of wind mee. We varen voorbij Pin Mill en Woolverstone tot aan de Orwell Bridge, en draaien 180 °, nu tij en wind mee, fokje open, en met een snelheid van 0,5 kn door het water en 2 kn over de grond, “scheuren” we naar de marina van Woolverstone. Hier moet je dus op stromend water aanleggen, en dat gaan we zonder brokken proberen te doen. Op de kopsteiger zien we een ruime plaats, en dat lukt zonder problemen. We gaan meteen betalen bij de havenmeester,  en ze zegt dat we in een box moeten gaan liggen, dus we mogen meteen ons maneuver nog eens opnieuw ten beste geven. No problem, we liggen nu naast een Nederlandse boot, diegene wiens plaats we gisteren in de Suffolk Yacht Harbour innamen. Het is een schipper uit Hellevoetsluis, en hij wacht op nog 2 andere bevriende zeilschepen.

We lagen nog nooit in deze marina, en van hieruit is het een must om tot Pin Mill te wandelen, naar de beroemde zeilerskroeg The Butt & Oyster. Langs een mooi kustpad tussen velden en bossen kom je in 20 /30 minuutjes bij de oude werven van Pin Mill. Hier hebben we 6 jaar geleden met Christel en Stéphane, en met de vorige boot Bussola, ook geweest, maar toen hebben we de “natte” landing beleefd, met de bijboot van de Saltwater… ook speciaal natuurlijk. Veel volk op het terras, en het is ondertussen zo heet dat we verkiezen om binnen een hapje te eten.

Als we terug op de boot komen, is het al wat afgekoeld, we kunnen nog wel buiten zitten, beetje plannen voor de volgende dagen, maar niet te ver, want het weer is eigenlijk zo onstabiel, en verandert met elke keer dat we de gribfiles binnenpakken, of de weerberichten bekijken… dus van dag tot dag…   

Dinsdag 18 juni – Levington

Om 6 u wakker van 2 meeuwen die op het raam van onze slaapkooi aan het vechten en krijsen zijn: Kurt smijt het venster open, ik dacht dat een van die meeuwen naar binnen zou schieten, zo vrank was die !

English breakfast op de Balena, onder een stralende en warme zon !! we liggen voor de ingang van de haven en zien op de rivier al de zeilbootje voorbij glijden. Ook zo’n mooie oude Thames Barge met zijn bruine zeilen. We rommelen wat op, en verhalen de boot naar de plek vanwaar een Hollandse boot net vertrokken is. We liggen naast een Engelsman en die trakteert met… thee en zijn maat met een andere boot presenteert er zelfgebakken scones bij. Ze komen van Lowestoft, en vertrekken naar Ipswich straks. En wij … blijven liggen vandaag.

Na douche en bezoek bij de havenmeester, gaan we lunchen in de yachtclub, gevestigd in het lichtschip.

En verder genieten van een dagje vakantie…

Maandag 17 juni – Breskens – Harwich : 104 M

Wekker staat net voor 5 uur, zodat we nog het nieuws en weerbericht kunnen horen. Het is nog rustig in Breskens… we maken brood voor onderweg en drinken zoals gewoonlijk voor een lange tocht, geen koffie maar thee, en maken een thermos met kokend water klaar.

Om 6 uur gaan de trossen los. We hebben een reef in het grootzeil want het zou 4/5 wellicht tot 6 bft waaien, NO-wind is goed voor onze bestemming Lowestoft. Vanaf Breskens vertrekken we genoodzaakt tegen de stroom, maar onze snelheid door het water is al gauw 6,5 tot 7 knopen. Aan de kop van Walcheren veel minder wind, de reef gaat er uit, maar dat is slechts voor even, want eens vrij van het land, terug veel wind. Het is zonnig weer, uit voorzorg hebben we toch maar onze thermische onderkledij aangetrokken, en maar goed ook. Ook muts en handschoenen komen tevoorschijn.

We zeilen voortreffelijk, wel wat schuin natuurlijk, maar comfortabel. De stuurautomaat kan de koers tot het waypoint aan de Traffic Lane goed houden. De wind blijft wel aanwakkeren, toch al 6 bft, en de zee wordt ook wat ruwer, dus de tweede reef erin. In het verkeersscheidingsstelsel is het eigenlijk rustig, enkele boten glijden rustig voorbij, wij achter hen door. Als we bijna het stelsel achter ons hebben, rond 14 u, waarschuwt de Britse weerdienst via de marifoon, voor “gale warning, 8 bft, soon” in de regio Thames (waar we ons dus bevinden) … oei, dat hebben we gehoord… De wind is ondertussen ook gekrompen, dus nu NNO en ons doel is dus steeds scherper (en met deze wind ook schever) bezeild. Wat gaan we doen ? Terug heeft geen zin, we zijn ongeveer halverwege; naar Lowestoft, nog ca. 45 M, wordt misschien te scherp; en als er werkelijk 8 komt, is Harwich wel een veilige grote haven om binnen te varen. We beslissen dus om de koers te verleggen (dan is het ook terug halve wind, en iets minder schuin), maar we moeten wel voorbij het Gabbard-windmolenpark en terug zuidelijk (en tegen de stroom Harwich aan lopen)… en dat duurt langer dan voorzien. Om 23.30 lopen we, uiteraard in het donker, de haven van Felixtowne/Harwich binnen. De havendienst van Harwich volgt alles goed op, we varen nog door tot het haventje van de Suffolk Yacht Harbour in Levington. Daar is het reuze uitkijken om de 4 onverlichte staken te vinden die het geultje aanduiden: het is net nu laagwater dus veel extra zullen we niet hebben. Gelukkig hebben we de “gale” niet op ons dak gehad, wellicht was het in het zuidelijkere deel van de Thames-regio. Hier op de Orwell-rivier is het nu rustig, een stuk beschut natuurlijk, en om 00.15 u leggen we vast aan het eerste ponton dat vrij is (dat is wel de dieselpomp), maar dat kan ons nu even niks schelen. We zijn allebei stikkapot, alleen brood en ham gegeten overdag, wegens niet te veel zin, en enkele koeken… wat thee en water. Een pintje kan nog net, en dan … diepe slaap.

Zaterdag 18 en zondag 19 mei
Geen al te mooie voorspellingen... we gaan niet zeilen, wel wandelen aan op het trand, van Vrouwenpolder tot De banjaard, de retour via het strand. In de late namiddag rijden we naar het Goese sas, daar zijn Marc en Annick aangekomen, en ook Piet en Riet komen aangevaren. Ines en Luc zijn net op tijd voor het aperitief. Diner in het Loze Visserke...
Zondag ontbijt in Wolphaartsdijk en dan... regen en naar huis.