Dinsdag 25 juni : Burnham-on-Crouch – Paglesham : 6 M

Mooi en zonnig weer, en het zou de volgende dagen alleen maar warmer worden : de barometer is akkoord, die gaat in stijgende lijn.

In de voormiddag gaan we betalen bij de havenmeester, die in een piepklein kotje aan de steiger van de jachthaven zit. En Kurt blaast de bijboot op, een hele klus want de hele achterkajuit moet daarvoor leeggehaald worden.

We wandelen via de River Walk tot het stadje, een mooi aangelegd pad. Aan de oever vele woonboten, waarvan er velen niet uit zien, je vraagt je af of het schroot is maar sommigen zijn wel degelijk bewoond. Burnham-on-Crouch wordt het Cowes van de Oostkust genoemd, maar daar is op een dinsdag in juni niet veel van te merken: het is zeer rustig. Bij de lokale chandler vinden we eindelijk een nieuwe katoenen wiek voor onze olielamp, het is een nogal ouderwets winkeltje vandaar dat ze zo’n ouderwets kleinood nog in voorraad hebben. In de andere winkels zegden ze allemaal: oh, dat verkopen wij nu niet meer hoor, alles in LED vandaag de dag…

Lunchstop bij de Star Inn, lekker op het terras.

Terug op de boot, spoelen we even al het oude zout weg, en rond 16u30 vertrekken we, stroom mee en op de fok… Er is bijna geen wind, maar de stroom alleen trekt ons met 3 kn stroomafwaarts. Het is vandaag dan ook springtij. Na 2 mijl, gaan we de rivierarm in, die de rivier de Roarch is… een klein stroompje, waarover Kurt gelezen heeft in De Magie van de Kreken (Maurice Griffith)… een oud boek maar nog steeds erg geapprecieerd hier aan de Oostkust. We willen dus 4 mijl verder tot Paglesham, waarvan beweerd wordt dat het zeer authentiek is, en veel rustiger dan de Orwell. Hier moeten we motoren want het tij zit volop tegen. Binnen een 4-tal uren is het pas laagwater. Op de modderige oevers zien we vele zeehonden, dikke en grote, en ook moeders met jongskes, heel grappig om te zien is een moeder die haar jong aan het leren “glijden” is op de modder, hopelijk zijn onze foto’s met de telelens gelukt !

Bij Paglesham gearriveerd zoeken we een mooring (een meerboei, om te nacht te kunnen doorbrengen)… na een beetje gefrutsel, het lukt nooit direct bij de eerste keer natuurlijk, liggen we aan de overkant van de “landingsplaats” (de hard zoals de Engelsen zeggen). Kurt monteert het kleine elektrische motortje en de batterij op de bijboot, en we kunnen naar het dorp, waar een beroemde en oude Inn gelegen is, The Plough and Sail” (weer volgens Griffith). In en uitstappen in de rubberboot is weer een kunst, alles OK, en we varen naar de wal. We stappen de werf af en na een kwartiertje zijn we bij de pub… we hoopten dat die nog bestond, maar blijkt dat ze meer dan levend is, meer nog, er zit veel volk, en we hebben nog net een tafeltje voor twee. We hebben hier lekker gegeten ! Nu alleen nog terug op de boot geraken. 

Ondertussen zijn enkele uren gepasseerd, en het is laagwater : onze bijboot ligt droog in de modder, en we moeten hem dus verslepen naar enkele meters lager. Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan, ik stroop mijn jeanspijpen naar boven, en we doen allebei onze waterschoentjes aan. Als ik in de modder stap, zak ik 40 cm diep, dus tot aan m’n knieën weg… eens ik  m’n ene been naar boven heb getrokken, ben ik m’n rechterschoen al kwijt, en zeggen dat ik die schoentjes droog bijna niet kan aantrekken. We proberen verder te stappen, maar er liggen natuurlijk in de modder schelpjes en zo, en we moeten dus wat voorzichtig doen. Soit, traag en vuil gaat het dus tot de waterlijn… we proberen daar onze benen wat te spoelen maar die modder is zo vuil en plakkerig, dat gaat nog niet zo snel. Dan terug met het bootje, dat ondertussen natuurlijk ook onder de modder zit, een behoorlijk vuile boel dus. Als we aan boord zijn, eerst enkele emmers water aan dek trekken om schoenen, broek, motorke te spoelen… dan binnen met zoetwater nog eens wassen en de schelpwondjes wat ontsmetten. Maar het was de moeite. Ook is de boot ondertussen gedraaid aan de mooring, we liggen nu zalig stil op de Roarch… Een rood gloeiende maan op de achtergrond.