Janik mag niet alleen meer gaan zwemmen, fietsen, grote inspanningen waarbij druk  in zijn hoofd kan ontstaan.

Plots heeft Janik een stukje vrijheid kwijt. Ik voer hem met de auto naar het speelplein, hij kan met de kleutergroep niet mee gaan zwemmen. Onze activiteiten worden ook beperkt omdat we steeds stand-by moeten staan en hem ook zelf moeten gaan halen. Bij de animatorenavonden moet hij op tijd naar huis....voldoende slaap is echt nodig. Hij vindt dit allemaal erg en heel moeilijk, maar beseft uiteindelijk dat het om zijn bestwil is.

Hij is al blij dat hij gewoon naar het speelplein kan blijven gaan. De verantwoordelijke is wel op de hoogte van zijn verhaal. We proberen alles zo te regelen dat hij er niet te veel last van heeft en gewoon zijn ding kan blijven doen. Verder mogen en durven we hem nooit meer alleen te laten. Er is steeds iemand bij hem die ons kan bellen indien nodig. Niets is plotseling nog vanzelfsprekend... Raar, hoe een diagnose plots je wereld op zijn kop kan zetten.

Een puber van 15 hoeft zich helemaal nog geen zorgen te maken over het leven. Het blijft dus malen in ons hoofd... Wat zal de toekomst brengen? Hoe leef je met een tijdbom in je hoofd?