Deze nacht niet geslapen, iedereen gespannen en nerveus. Zelfs Robbe stond al om kwart over 5 gekleed beneden. Om zeker nog op tijd te zijn om Janik nog te zien. Om 6u30 waren we al in het UZ....goed op tijd dus.
Janik begint toch ook wel behoorlijk nerveus te worden. Gelukkig is Tibo mee om voor wat afleiding te zorgen. Hij is moe maar zit toch rond te lopen ...."ik moet nog lang genoeg stil blijven liggen"
Om 8u20 zijn we beneden aan de angiozaal, waar de ingreep zal plaatsvinden. Ik mocht gerust mee gaan en we wachten in de wachtzaal tot hij binnen kan. Janik vertelt me dat hij nog nooit in zijn leven zoveel stress gehad heeft.Het spookt door zijn hoofd, is bang, maar blijft wel zeggen dat hij er moet mee doorgaan omdat dit volgens hem de enige optie is.
In afwachting komt de professor nog even langs om een woordje uitleg. Als hij aan Janik vraagt hoe het gaat antwoord deze "STRESS", de prof antwoord dat men van minder stress zou hebben. Hij vertelt Janik nog eens dat hij in goede handen is en dat hij genoeg ervaring heeft. Als hij weg gaat geef ik hem een hand en vraag of hij toch goed voor mijn zoon zal zorgen... Het is hij die het uiteindelijk zal moeten doen en alles in handen heeft.
Hij is bang voor de spuit,voor de narcose, dat hij zou flauwvallen.
De anesthesisten komen langs en vragen Janik of de mama nog mee moet.... tuurlijk. Ze leggen hem stap voor stap uit wat ze doen en dat maakt hem toch wat rustiger. Op een gegeven moment vraagt hij aan hen of dit nu iets gaat doen aan zijn ADHD (risico op frontaal syndroom zou hier verandering kunnen in brengen) en zegt tegen mij "Mama, ik wil mijn ADHD niet kwijt"....waar hij al mee bezig is op zo'n moment.... tuurlijk willen wij niet dat hij verandert. Janik moet Janik blijven hé. Ik geef hem nog een kruisje en een kusje en blijf bij hem tot wanneer hij in dromenland is.
Terug op de kamer kan het wachten beginnen... smsjes, telefoontjes... kan me op niets concentreren... het wacht duurt lang.... heel lang.
Om 3 uur in de namiddag komen ze dan nog zeggen dat we van kamer moeten verhuizen... Twintig minuten later vraag ik of ze eens willen bellen, eerst is hij er nog niet maar even later horen we dat hij toch eindelijk op de intensieve is gebracht. Ik mag er direct naar toe. De ingreep zelf heeft van 9 tot 14 uur geduurd, daarna moest hij dan nog wakker gemaakt worden en een aantal tests ondergaan.
Hij ziet er niet echt goed uit... schudden en beven, wat koorts,hoge bloeddruk en hartslag, hij is ook misselijk, maar dit alles is niet echt abnormaal. De arts zegt dat volgens de anasthesist toch alles vrij vlot is verlopen: er zijn geen bloedingen geweest en geen complicaties. De tests wijzen ook al uit dan hij momenteel geen verlammingsverschijnselen, dat is toch al goed nieuws. Voor de andere mogelijke gevolgen zoals coördinatie problemen en fontaal synsroom is het natuurlijk nog even afwachten. Ik heb de professor ook nog niet gezien en op intensieve konden ze ook niet zeggen of de professor zijn doel bereikt heeft, namelijk meer dan 50% emboliseren zodanig dat dit maar één keer zou moeten gebeuren en we voor de vakantie nog kunnen overgaan tot de stereotactische bestraling. In hoever dit geslaagd is weet ik dus niet. Overmorgen gaan ze ook nog een MRI doen om te zien of er toch geen bloedingen meer geweest zijn en het resultaat te zien.
Tibo was ook mee op de intensieve , maar was nogal onder de indruk en door de spanning van de dag was hij plotseling onwel en hebben ze hem daar even op de grond gelegd om hem terug op zijn postitieven te brengen. Moest ik plots 2 zonen in de gaten houden. Hij is nu met mijn nicht mee naar huis en komt morgen vroeg terug mee supporteren.
Maar Janik reageert voor de rest redelijk goed...Ik mag nu nog van 20 tot 21 uur bij hem.... Ik zal van iedereen een dikke knuffel gegeven. Hij blijft tot morgen op de intensieve. Hopelijk weten we dan weer wat meer nieuws....
... toch al een grote last van mijn schouder en dank voor jullie morele steun... Ik kon het voelen tot hier ;-)
.... tot morgen.
20-04-2015 om 22:43
geschreven door Mama Chris
|