Samen met de papa gaan we 's morgens eens uitgebreid ontbijten. Het is dinsdag, marktdag.

Het is dus de eerste werkdag van de week dat ik mag bellen. We staan er eigelnlijk niet bij stil dat er iets zou mis kunnen zijn. Het was trouwens ook maar een standaardonderzoek na een eerste epilepsieaanval.

Tijdens het ontbijt zelf krijgen we al telefoon van de neuroloog. Geen goed teken, als die onmiddellijk zelf bellen.

Ze vraagt of we diezelfde dag nog kunnen komen. Er is een aangeboren bloedvatafwijking vastgesteld en dat dit een ernstige situatie is. Het dringt nog niet echt door... beseffen ook niet goed wat er eigenlijk aan de hand is. Omdat het die dag nogal moeilijk kan, maken we een afspraak voor donderdag. 

Hij is net geen 15 als hij tijdens een bezoek aan de tandarts een epilepsie aanval krijgt, nadat hij het spuitje kreeg voor de plaatselijke verdoving. De tandarts belt onmiddellijk naar de huisarts want dit is de eerste keer dat hij dit ziet. Patienten vallen al een flauw, maar dit was toch wat anders.

Af en toe heeft Janik aan dat hij hoofdpijn heeft of steken in de hartstreek.

Na wat rusten gaat dit wel steeds over.

De huisarts verwijst ons door naar de neuroloog : zijn redenering is, ofwel is er echts iets aan de hand, of anders zijn we dan toch gerustgesteld.

Beging juni 2014 gaan we dan naar de neuroloog. Ze doet de nodige tests, maar ziet op het eerste zicht geen echt probleem. Na een eerste epilepsieaanval wordt in dat geval dan ook nog niet met medicatie gestart.

Maar.... om zeker te zijn dat er geen secundaire oorzaak is, moeten we toch een MRI laten maken..die kan doorgaan 16 juli... de week erna kunnen we bellen voor de resultaten.