We blijven natuurlijk alert en maken ons snel zorgen. We zorgen dat hij de nodige rust heeft, zeker als hij hoofpijn heeft, hartklachten heeft of zich moe voelt. 

Aangezien de afspraak valt na de herfstvakantie kunnen we nog van een weekje Nederland genieten. Zo een reisje is geen probleem, zolang hij maar niet in een vliegtuig stapt. Vliegen is in zijn situatie blijkbaar ook uit de boze. Dat is nu echt geen ramp, de mama heeft ook nog nooit gevlogen.

We kunnen dus niet naar het oudercontact gaan vlak voor de vakantie, maar met de klastitularis wordt afgesproken dat we een uurtje kunnen samen zitten nadat hij naar het UZ geweest is. 

We genieten van het weekje vakantie ... (toch op zijn kamer even kijken als het te lang stil is, toch even paniek als hij bij de wandeling wat achterop blijft .... maar dan had ik zijn zus wel al horen gillen....) .....

Janik wordt stilaan al wat nerveuzer. Voor hem is 4 november zo een beetje D-Day. We zien aan hem dat dit alles hem bezig houdt maar echt erover praten doet hij niet. Ook niet met zijn vrienden.... struisvogelpolitiek...Als hij bij het turnen niet mag meedoen, zegt hij bevoorbeeld dat het door zijn teen komt (waar hij op dat moment ook last van heeft).