|
Janik heeft een superweekje achter de rug. De cursus viel reuze mee. Genoeg afleiding en veel plezier gehad. Nu uitgeteld en heel moe. Morgen dus een dagje recupereren. Zal hem deugd doen.
Hij heeft er toch wel af en toe aan gedacht en erover gepraat met zijn nieuwe vrienden. Aan Tibo heeft hij, tijdens de afwas, een ernstig gesprek gehad over thuis, over wat hem bezig houdt. Tibo was er eigenlijk toch wat van geschrokken. Zo'n diepgaande gesprekken met zijn broer is hij niet echt gewoon. Tibo liet ook wel vallen dat Janik toch , naar aanleiding van het nemen van zijn Keppra, soms de hele uitleg begon te doen aan andere cursisten. Dat hij die medicatie nam tegen epilepsieaanvallen, terwijl hij niet echt epilepsie heeft maar iets anders dat die veroorzaakt. Dat hij naar het ziekenhuis moet om dit te laten behandelen en dat er ernstige gevolgen kunnen zijn. Dan vragen sommigen waarom hij dan niet wacht en dat nu wil laten doen en vertelt Janik verder het hele verhaal. Tibo vond dat Janik hier plots heel open over was. Misschien net omdat dit leeftijdsgenoten zijn die niet zo kort bij hem staan en er op zo een cursus toch wel een speciale sfeer hangt. Uit Tibo zijn woorden begrijp ik toch weeral hoe Janik toch heel goed weet waarover hij praat en wat hem te wachten staat.
's Avonds komt ook meter en opa op bezoek. Janik ziet er eigenlijk wat tegenop. Hij is natuurlijk wel blij dat ze langskomen, maar weet ook waarom. .... om hem nog wat moed in te spreken en hem het beste te wensen. Hij kan er blijkbaar even niet zo goed mee om. Ik begin ook wel heel nerveus te worden. Morgen alles klaarzetten, voor het ziekenhuis en voor de thuisblijvers.... mijn gedachten dwalen steeds af ... moeilijk te stoppen.... ook al hebben we het zelf niet in de hand. Maandag ligt zijn lot in de professor zijn handen ... goede handen... mirakelhanden... als je ziet wat ze zullen moeten doen.... vertrouwen....hoop.....
18-04-2015 om 22:14
geschreven door Mama Chris
|
