Het wordt weer een goed gesprek. De professor vraagt wat we beslist hebben en hoe we tot die beslissing gekomen zijn. Ook aan Janik stelt hij de vraag, waarop Janik "Ook al had ik maar 1 % kans op een hersenbloeding, dan nog zou ik prijs hebben". Hij vindt ook dat hij het moet laten behandelen. Hij heeft vertrouwen in de prof en gaat er van uit dat alles goed komt. En komt het toch niet helemaal goed, dan heeft er vertrouwen in dat we alle zullen doen om zo goed mogelijk alles op te vangen.

We denken dat de professor er ook vanuit ging dat we zouden beslissen om wel te behandelen. Hij heeft in elk geval nog eens alles meer in detail bekeken en zou proberen om het met één keer emboliseren zover te kunnen krijgen dat het voldoen verkleind is om over te gaan tot de bestraling. Naast complicaties tijdens de behandeling zelf, zou vooral zijn rechterbeen kunnen verlamd geraken.

Ik vertelde hem ook dat Janik heel nerveus is, telkens voor een bezoek aan het UZ, vooral de papa heeft het daar nogal moelijk mee.... maar de prof geeft ook aan dat dit heel normaal is : hoe zouden we zelf zijn in zo een situatie verteld hij de papa. Dat zal stilaan weer wegebben en voor de behandeling weer volop de kop op  steken. Hij heeft dan ook moeite om hem in die weken te concentreren. Daarom is het goed dat hij voor de ingreep vakantie heeft en naar de animatorcursus kan, afleiding genoeg.

Toch even een emotioneel moment. Ik vertel de prof dat het de eerste keer in mijn leven is, dat ik het lot van één van mijn kinderen in iemand anders zijn handen moeten leggen, en het daar heel moeilijk mee heb. Hij antwoordt dat hij die volkomen kan begrijpen. 

Er wordt afgesproken om de ingreep te laten doorgaan op 20 april.