Een bijzonder soort herinneringsdoos: een geboortedoos. Wanneer een baby geboren wordt, is het een goed idee om in een mooie doos allerlei dingen en dingetjes te bewaren: de positieve zwangerschapstest, een krant van de dag van de geboorte, het verslag van de bevalling dat de vroedvrouw opmaakt, de felicitatiekaartjes die de ouders ontvangen, het lijstje met mogelijke voornamen, het geboortekaartje, een doopsuikerpakketje, het afgevallen navelstompje (bah, vies!), ... Heerlijk om met je groter wordende kinderen die doos nog 's te openen en dat bijzondere stukje geschiedenis te delen.
Vorige week vier dagen lang met een groep opvoeders gewerkt rond papiertechnieken. Bij het zoeken naar toepassingen met papier in hun werkveld kwam het idee van 'herinneringsdozen' op de proppen. Een herinneringsdoos is een doos die in die voorziening gemaakt wordt als een bewoner (de voorziening is voor personen met een verstandelijke beperking) overlijdt. De spulletjes die kenmerkend waren voor die persoon (bijv. de bril, de lievelingssjaal, het favoriete gezelschapsspel) en foto's, videomateriaal, het eventuele levensboek van de persoon, ... worden in de doos verzameld en bewaard op een speciale plek, achter slot. De persoon wordt op die manier herdacht en in de herinnering bewaard. Wanneer de andere bewoners of de familie daar nood aan hebben, of op een vast herdenkingsmoment, leveren de herinneringsdozen goede diensten.
Vandaag (naast andere demonstraties) ook demonstratie in De Gouden Pluim van vouw- en dompeltechniek met papier.
Vouw- en dompeltechniek: werkt alleen met papier dat veel water kan opnemen en dat toch niet scheurt (te vinden bij de Japanse en Chinese papiersoorten); je vouwt een blad met harmonicavouwen op tot een klein pakketje, dat je helemaal onderdompelt in water.Je dompelt dan het pakketje met een hoek of een zijkant in zijdeverf, ecoline, inkt, ... en je laat het rustig kleur opnemen.Met een andere hoek of zijkant dompel je het in een andere kleur.Even laten rusten, zodat de kleuren tot in het midden van het pakketje kunnen doordringen.Ontvouw het pakketje voorzichtig (handschoenen aan als je geen gekleurde handen wilt, of als de verf giftig is), en laat het blad drogen.Indien sommige stukken van je blad onvoldoende gekleurd zijn, vouw je het opnieuw in de bestaande vouwen, met de witste delen nu naar buiten, en dompel je opnieuw in dezelfde kleuren.Zeer mooi voor geschenkverpakkingen, schutbladen, ...
Voor het maken van stijfsellijm hebben we de goeie, oude pakjes Remy-stijfsel nodig (koop geen Remy-matic, want dat werkt niet voor dit doel!). Ik zet ongeveer één kop water in een pannetje op het vuur, en ik voeg daar 1/4 van diezelfde kop stijfselkristallen aan toe. Van begin tot eind blijf ik roeren. Eerst krijg je een soort melkachtige vloeistof, maar als de oplossing het kookpunt nadert verandert het geheel in een glazige massa, die gebonden is. Ik blijf dan toch nog roeren, en laat alles nog even goed doorkoken. Dan is de stijfsellijm klaar. Sommigen duwen de lijm dan ook nog door een zeef (om de laatste klontertjes te verwijderen) en laten hem afkoelen. Blijft ongeveer een weekje goed in de koelkast, en is voor veel meer te gebruiken dan alleen maar voor stijfselmarmeren!
Vandaag demonstratie stijfselmarmeren in De Gouden Pluim (ook nog andere demonstraties!) (allen daarheen!)
Nodig:
·papier (hoe beter de kwaliteit hoe mooier het resultaat)
·stijfsellijm of niet te dikke behangerslijm
·inkt, ecoline, pigmenten,
·een dikke kwast
·een oude krant
·handschoenen
·kartonrestjes, kam, ...
·droogrek en wasknijpers
Werkwijze:
Je schept wat stijsellijm in een potje, en je voegt kleurstof toe, zodat de lijm heel intens gekleurd is (handschoenen aan!).
Je brengt een laag van de gekleurde lijm aan op het blad (krant eronder), en je maakt allerlei repetitieve tekeningen in de laag lijm.Zeer eenvoudig, maar zeer mooi is als je gewoon de aangebrachte lijm wegschraapt van het blad.
Je kunt verschillende kleuren lijm door elkaar gebruiken.
Je hangt het blad te drogen aan het droogrek (vooral niet op de krant laten drogen!).
'marc radford origami' slingert mij regelrecht naar de website van de BOS: de British Origami Society (zie link links). Rare jongens toch, die Engelsen. Blijkt dat Marc Radford niet meer is. Blijkt ook dat er een tijdschrift bestaat: British Origami. Blijkt ook dat er elk jaar een Origami Convention is ergens in Europa. Fantastisch dat tientallen mensen elkaar vinden rond vierkante blaadjes papier. En weet je wie de voorzitter is van de BOS? Nick Robinson! En met al dat regenweer is Atelier Plano ondertussen omgevormd tot testbasis voor versgevouwen vliegtuigjes. De meest bizarre vormen (tot en met een soort verjaardagskroon - zie foto) zeilen hier pontificaal de trap af. Poëzie voor tienerjongens en hun moeder.
Niet alleen de tentoonstelling BOEKenTAS moet een plaatsje in je agenda krijgen, maar ook de opening van die tentoonstelling! Cathy Bruschini laat weten dat we met z'n allen uitgenodigd zijn op koffie en taart in de Boekentoren, op 10 juli om 19.00 u. Vooral doen, want ik wil al die bezoekers van deze website wel eens in levende lijve zien!
Hou alvast een plaatsje in je agenda voor de volgende evenementen: * op 5, 6 en 7 juli, van 14.00 tot 18.00 u allerlei demonstraties in de Gouden Pluim (meer info op de website, link links op deze pagina) * van 11 juli tot 20 september 2007 in de Boekentoren: tentoonstelling BOEKenTAS (zie flyer).
Heb dus inderdaad 'nick robinson origami' gegoogeld. Blijkt dat ik hem al lang ken, van één van mijn favoriete origamischalen, die ook op groot formaat met zwaar handgeschept papier uit te voeren zijn (zie foto). Blijkt ook dat hij een fanaat is van vliegtuigjes èn van van origamischaaltjes. En dat zijn website bulkt van de vouwdiagrammen (zie links links). Laat het maar regenen in de zomer van 2007!
Het officiële begin van de grote vakantie! Tip voor regendagen? Zoek in de bib of in de boekhandel een boekje over papieren vliegtuigjes vouwen. Eerst even oefenen met kladpapier, dan een mooi kleurtje kiezen, nog een keertje vouwen, en dan ... ready for take-off! Véél leuker dan een echte airshow. Het boek op de foto heb ik vorige week gevonden in De Slegte voor 5,00. Het bevat 24 modellen (d.w.z. ongeveer 20 cent per model!). De auteur, Nick Robinson is vooral bezig met origami, en dat merk je aan de esthetische kwaliteiten van de vliegtuigjes. Het boek is uitgegeven in 2003 bij Silverdale Books en heeft het ISBN-nummer 1-856057-32-1. Wil je een voorsmaakje van deze vorm van papierplezier, vergroot dan de foto van het boek door erop te klikken, en vouw het eenvoudige vliegtuigje waarvan de werkwijze op het voorplat afgebeeld staat. Het heet Radford, naar een origami-vriend van Nick Robinson. Straks Robinson en Radford 's googelen ...
Op de foto een kleine bordschaar met een mes van 45 cm. Het toestel is bedoeld om papier en (niet te dik) karton mee te snijden, en het is onmisbaar in de boekbinderij. De handigste kartonschaar heeft 'benen' van een meter of iets langer, waardoor je ook met grote en zware vellen karton uit de voeten kunt. Elke kartonschaar, groot of klein, heeft de mogelijkheid om maten in te stellen, en zo nodig heel veel vellen met precies dezelfde maat te snijden. Hoe groot je kunt werken hangt af van de grootte van de schaar. Maar elke kartonschaar laat ook toe om reepjes van één of enkele millimeters te snijden. Dit doen we met de fijnsnijder. Op het eerste zicht denk je dat de fijnsnijder een opvangbakje voor papiersnippers is aan de kant van het mes, maar het is eigenlijk een precisie-instrument dat je kunt instellen met een schroef en blokkeren, ook weer om dezelfde maat zo lang als nodig te kunnen vasthouden.
Je zult wel begrijpen dat ik nooit ofte nimmer rolletjes dubbelzijdige kleefband koop. Heb ik een strookje nodig (bijv. om een zelfgemaakte envelop helemaal àf te werken), dan snijd ik dat toch gewoon met lat en mes van het grote vel folie. Of voor grote hoeveelheden haal ik even de bordschaar boven: de fijnsnijder maakt dit klusje tot een fluitje van een cent.
Hoe werk je met die dubbelzijdige kleeffolie? Je neemt het blad dat je wil opkleven, en je snijdt een stuk dubbelzijdige kleeffolie dat aan alle zijden minstens één centimeter groter is dan dat blad. Je verwijdert één van de twee beschermlagen, en je legt het blad dat je zelfklevend wilt maken erop. Grote bladen rol je best op, en breng je aan op de folie door ze langzaam af te rollen en ondertussen met een zachte doek aan te wrijven. Let op dat je aan alle zijden folie teveel hebt. Zeker bij grote bladen moet je opletten voor 'schuinlopen' (en voorzie je beter wat meer centimeters op overschot). Pas dan snijd je de overtollige folie weg, met een metalen lat die je erg zorgvuldig op de papierrand legt en met een vlijmscherp (dus nieuw) mesje.
Nog even teruggrijpen naar het bericht van eergisteren over het gebruik van behangpapier bij het bekleden van boeken en mappen. Wanneer je twijfelt of twee papiersoorten op dezelfde manier zullen uitzetten bij het inlijmen, dan kun je helemaal op safe spelen door ze niet in te lijmen, maar met een droge verbinding aan te brengen. Wel safe, want er is geen droogproces dat kan verkeerd lopen, maar toch erg moeilijk, want je moet de bekledingsstof meteen goed aanbrengen: even herbeginnen zoals je wel kunt met stijfsellijm behoort niet tot de opties ... Droge verlijmingen realiseer je met dubbelzijdige kleeffolie: is te koop in vellen van 70 op 100 cm of de helft hiervan, en is in vergelijking met stijfsellijm duur. Bestaat in veel verschillende diktes en kwaliteiten.
Een kartonsoort die in grote hoeveelheden gratis voor niks te vinden is, is golfkarton. Aan de kassa van je supermarkt, of bij een winkelier in je buurt die net een leverancier over de vloer gehad heeft, bijvoorbeeld. De producten die je ermee kunt maken zijn vederlicht, en kunnen perfect dienen als juwelendoosje, als boekendoos (opletten wel voor de zuurtegraad van het materiaal), als geschenkendoos, ... Op het Papiersalon dat enkele weken geleden in Gent doorging, waren zelfs sculpturen in golfkarton te zien (http://www.galerie-etiennedewulf.be/catalogus%20papiersalon-2007.htm).
Je kunt mappen en omslagen van boeken bekleden met behangpapier; dit geeft vaak een mooi retro-effect. Probleem is wel dat je dan ook de binnenkant ervan met behangpapier moet bekleden, omdat het niet zo gemakkelijk is om ander papier te vinden voor de binnenkant dat even weinig uitzet bij het inlijmen als het zware, gecoate behangpapier. Wanneer de buiten- en de binnenzijde van een omslag of map bekleed zijn met papiersoorten die verschillend uitzetten, zullen ze niet mooi vlak drogen, maar zullen ze opbollen aan de zijde die bekleed is met het papier dat minst uitzet. Het dunnere papier krimpt meer bij het drogen, waardoor de kromming veroorzaakt wordt. Maar dat behangpapier een mooi effect kan geven, zie op de foto.
Veel te laat voor vaderdag dit jaar, maar om te onthouden: een prachtig idee voor wie met kleine kinderen werkt. Je verzamelt zoveel smeerkaasdoosjes als je vader/kindduo's hebt. Je verzamelt zoveel ronde bierviltjes als je vader/kindduo's hebt maal zes. Let op: de bierviltjes moeten in het smeerkaasdoosje kunnen. Je laat de kindertjes onder je hoede minstens 6 verschillende kunstwerken maken (als het kan met 6 verschillende technieken). Je plakt op elk bierviltje een mooi fragment van zo'n kunstwerk (natuurlijk krijgt elke vader alleen maar bierviltjes met kunstwerken van de eigen spruit; beetje voorzienig zijn als begeleid(st)er en onmiddellijk de naam van de tekenaar erop zetten bij het tekenen), en je plakt er een laagje zelfklevende folie over. Je knipt het geheel mooi rond. Je bekleedt het smeerkaasdoosje, en je werkt het af met een foto van vader en spruit in kwestie. Misschien wel het eerste vaderdagcadeautje, en zeker eentje dat zal scoren! Jammer, geen foto van gemaakt...
Een heel mooie en bijzondere uitnodiging ontvangen: een wijnrode kaart, waarin het wijnglas uitgesneden is, en twee gezichten met elkaar in gesprek overblijven; een uitnodiging voor een gespreksavond over filosofie annex wijnproeverij. Titel: "wijn en zijn". Wat een toepassing van 'vorm volgt inhoud'! A propos: als je iets kunt doen met enkele honderden van die uitgesneden wijnglazen, geef maar een seintje. Ze zijn voorlopig gered van de papiercontainer.
Bij het afwerken van een boek is de kers op de taart het aanbrengen van de titel en de auteur. Vaak drukken we dan een eenvoudig etiket dat op de rug gelijmd wordt, maar zeker als een boek in leder gebonden wordt hebben we heel wat meer mogelijkheden. We kunnen dan rechtstreeks op de rug of de omslag werken, en vaak is dat dan met echt goud (folie of bladgoud). Daartoe moet er eerst een perfecte blinddruk op een boek aangebracht worden. Dat kunnen we met losse bronzen letters - al dan niet in een lettertang geklemd - die opgewarmd in het leder gedrukt worden. Mits een juiste combinatie en opeenvolging van warmte en vocht, ontstaat na een vijftal of meer 'drukgangen' in het leder een mooie glanzende blinddruk. Pas dan kan het goud eventueel aangebracht worden, wat ook weer een opeenvolging van bewerkingen vraagt. Ikzelf vind het aanbrengen van goud niet altijd nodig: een boek krijgt een totaal andere stijl erdoor, en vaak is de blinddruk op zich zo mooi dat het aanbrengen van goud zonde zou zijn. (Klik op de foto om een groter beeld te krijgen.)
Wat het verpakte groentenborsteltje zo mooi maakt, is o.m. dat de verpakking precies op maat gemaakt is. Dit blijkt helemaal niet zo moeilijk te zijn! Ik heb de oefening gemaakt met een bolletje touw. Het begin is het opmeten van het voorwerp: de omtrek ervan + 2 cm (voor het dichtlijmen van de tunnel en een beetje speling) is de breedte van het blad dat je nodig hebt. De hoogte van het blad vind je door de hoogte van het voorwerp + de dikte ervan te nemen + 2 cm (voor de lijmstrook onderaan en een kleine overlap bovenaan en een beetje speling). We moeten nu alleen nog opletten bij het omplooien van de zijstroken: ze moeten ongeveer de helft van de dikte van het voorwerp zijn. Probeer het maar eens: een verpakking op maat van elk voorwerp! Nog één opmerking: het is wel verstandig om sterk maar soepel papier te gebruiken. Het enige wat nu nog ontbreekt is een vrolijk kleurtje. Hoe je saaie witte bladen kleurt kun je binnenkort gaan bekijken in de Kunstkelder van De Gouden Pluim. Meer nieuws op hun website (link op deze pagina).
'marc radford origami' slingert mij regelrecht naar de website van de BOS: de British Origami Society (zie link links). Rare jongens toch, die Engelsen. Blijkt dat Marc Radford niet meer is. Blijkt ook dat er een tijdschrift bestaat: British Origami. Blijkt ook dat er elk jaar een Origami Convention is ergens in Europa. Fantastisch dat tientallen mensen elkaar vinden rond vierkante blaadjes papier. En weet je wie de voorzitter is van de BOS? Nick Robinson! 
