Ook in de wereldwinkel te koop: de wenskaarten van Bhaktapur Craft Paper, een Nepalese onderneming. Op de website vind je een zeer brede range aan papierproducten, en wat informatie over lokta, de grondstof waarmee Nepalees papier gemaakt wordt.
Ik heb het altijd een vreemde gedachtenkronkel gevonden: wij willen de mensen in het Zuiden die niets of nog minder hebben steunen, en dat doen we bijvoorbeeld door in de kerstperiode hopen geld uit te geven bij Oxfam aan geschenken voor mensen die alles al hebben en nog veel meer... De Wereldwinkels hebben dus hun geschenkenbeurzen weer geopend, en op papiergebied is er allerlei leuks te beleven. Zo kun je er mooie geschenkendoosjes-met-venstertje kopen om één, twee of drie stukjes zeep van Soap'n Scent in te verpakken. Klik even door op deze link: je krijgt een feest van kleuren en vormen te zien, en je merkt meteen dat ook de Fair-Tradebeweging van wanten weet op het gebied van webdesign en productvormgeving.
In de lijst met links zie je vanaf vandaag Origami USA verschijnen. Een site waar veel informatie te vinden is over origamiboeken, en waar je een tiental basisdiagrammen vindt (onder 'resources/diagrams') (als je bijvoorbeeld even wilt proeven van origami) (of als je alvast wat wilt oefenen voor de workshop volgende week). Ben je nieuwsgierig naar wat zoal gevouwen kan worden (alles!), neem dan een kijkje onder 'resources/art gallery'. Je gelooft je ogen niet.
Met de kerstdagen in het vooruitzicht is Atelier Plano onder meer bezig met de productie van nieuwe engelenvleugeltjes. Veel engelen zijn toe aan vervanging van hun vleugels, of willen overstappen naar een nieuwer model. Hieronder een voorbeeld. Buiten de kerstperiode worden deze vleugeltjes ook besteld, maar dan voornamelijk door prinsessen.
We blijven nog even op de geschenkenbeurs van Sjamma. Er werd in de winkel een dichtbundel te koop aangeboden, die wel op een heel bijzondere manier was gemaakt: de gedichten geprint op losse vellen papier, en samengehouden door een soort wrap-around van schildersdoek, waarop de titel van het bundel geprint was. Het geheel was dichtgeknoopt met een reep verbandgaas. Ik ben alleen vergeten de naam van de dichter(es) te noteren. Iemand die het weet?
(nvdr 1: LF1 laat weten dat 'het bundel' verkeerd is en dat het 'de bundel' moet zijn) (nvdr 2: LF2 laat weten dat de bundel geschreven is door Pat Lowette (m/v?)) (nvdr 3: dank aan LF1 en aan LF2) (nvdr 4: LF staat voor Lieve Fee)
Isabel had een bijzonder soort zakjes mee naar de Sjamma-beurs: een soort handtasje uit papier, dat helemaal opengevouwen kan worden tot een plat geheel.
Zo'n idee is natuurlijk te mooi om niet zelf uit te proberen. Het heeft ons ongeveer twee uur vouwen, weggooien en herbeginnen gekost en een aantal vellen stevig papier, voor er een min of meer toonbaar resultaat verscheen. De dimensies zijn wat gewijzigd, er is een sluiting toegevoegd, en het soort papier doet een compleet verschillende stijl ontstaan, maar het vouwprincipe is hetzelfde.
Op die mooie enveloppes zou je als etiketten ook overschotjes van bijpassend gekleurd papier kunnen gebruiken: zelfklevend maken met een vel dubbelzijdig klevende folie, snijden met lat en breekmes, afronden met een hoekpunch, en klaar is kees (m/v).
Wie over anderhalve week bij Atelier Plano de workshop 'vouwen' komt volgen, zal een hypersnelle manier van enveloppes vouwen leren, die ook nog eens op maat is van het object dat je erin wilt verpakken. Er komt niet veel meten en passen bij kijken, wat meteen de snelheid verklaart. Isabel van De Vuurkorf maakt op die manier mooie enveloppes uit foto's die ze haalt uit tijdschriften. Een ideetje om te onthouden.
Golfkarton is dus moeilijk haarscherp te vouwen zonder vouwmachine. Toch kun je er mooie dozen en foedralen mee maken zonder dat je ook maar één vouw hoeft te maken: je kunt er immers gemakkelijk in snijden! De doos op de foto is gemaakt uit een aantal lagen: de eerste laag is de bodem (een gewone plaat golfkarton), de 2de tot en met de achtste laag bestaan uit een golfkartonnen kader, waarvan de opening net wat groter is dan het object dat erin moet passen, en het deksel tenslotte wordt gevormd door zo'n uitgesneden stuk, dat natuurlijk precies past binnen het kader dat de bovenste laag vormt. Snel klaar, hyperlicht en nog mooi ook.
Eén halssnoer in de kijken plaatsen, en tegelijk reliëf creëren in een presentatie, kun je bijvoorbeeld zo doen (alweer bedacht door Veerle van de Sier(dr)aden):
Bij Sjamma heb je ook nog steeds een grote en mooie collectie halssnoeren waar je kunt uit kiezen. Vorig jaar kaartte Sjamma het probleem van de presentatie van die halssnoeren aan bij Atelier Plano: ze zochten een systeem om veel halssnoeren mooi en toegankelijk te presenteren voor de klanten. Na een aantal experimenten met vinyl (die wel andere mooie dingen opleverden maar geen presentatie van halssnoeren), ontstond het systeempje dat je ziet op de foto: het heeft iets van een kaartenbak. Het wordt nog steeds tot volle tevredenheid gebruikt.
Golfkarton is niet zo'n gemakkelijk materiaal om mee te werken: je maakt snel scheurtjes in de toplaag als je met de looprichting mee werkt, en je maakt snel rommelige vouwen als je tegen de looprichting in werkt. Het vraagt dus wat oefening voor je het een beetje onder de knie hebt. Gelukkig is het een materiaal dat en masse gratis voorhanden is (aan de uitgang van grootwarenhuizen bijvoorbeeld), zodat oefenen geen geld kost. De eerste keer dat de etalage van Sjamma (Dampoortstraat 23, 9000 Gent) mij in het oog sprong, was toen ze hun producten aan de m/v probeerden te brengen met ... golfkarton. Een prachtige, sobere, sterke presentatie, als je het mij vraagt, die de aandacht helemaal naar de producten trekt!
Veerle verkocht op de geschenkenbeurs niet alleen leuke juwelen. Ze had ook wat wenskaartjes van Fleur Fatale bij die ons konden charmeren. Werken met papier is niet de hoofdbezigheid van Fleur Fatale, merk ik op haar blog, maar het resultaat mag er wezen!
En vandaag en morgen ook nog geschenkenbeurs bij Isabel van De Vuurkorf, Aalbessenlaan 21, Wondelgem.
En vind je dat wegsnijden, gaatjes knippen en touwtjes knopen maar niks, dan kun je ook een schaal maken door (1) ritslijnen te maken voor de opstaande randen rond het vierkant dat het grondvlak zal vormen, (2) een insnijding te maken vanuit de kruising van de ritslijnen naar de hoeken van het vel karton, (3) de opstaande randen om te buigen, en de overlappende delen karton aan elkaar te lijmen. De schaal op de foto is op deze manier tot stand gekomen, maar met golfkarton in plaats van met grijsbord. Om golfkarton op scherpe, rechte lijnen om te buigen heb je geen ritslijnen nodig (daardoor verzwak je het materiaal te veel), maar een stevige zware lat en een stomp werktuig om even een indeuking te maken (een soort rillijn, maar heel voorzichtig). Maak er nog snel eentje, misschien laat Sinterklaas zich verleiden om er allerlei lekkers in te droppen.
Variant: bij het maken van zo'n 'Veerle-doosje' snijd je aan de hoeken van je vel grijsbord driehoekjes weg in plaats van vierkantjes. Het effect is dan dat de randen niet ongeveer loodrecht op de bodem staan, maar schuin. Een stijlvolle en sobere schaal is het resultaat. Kan bijvoorbeeld dienen als broodmandje.
We blijven nog even bij de Sier(dr)aden van Veerle: op de foto een verzameling bijzondere ringen, èn een door Veerle zelf bedachte en zelf uitgevoerde doos om ze te presenteren. Voor zo'n doos heb je een vierkant uit grijsbord nodig. Je maakt ritslijnen waar de vouwen moet komen, en je snijdt de kleine vierkantjes op de hoeken weg (zodat er geen overtollig karton blijft ter hoogte van de hoeken). Je knipt in elke opstaande rand twee gaatjes, en je verbindt de randen met touwtjes. Klaar.
Vorige zaterdag dus geschenkenbeurs bij Sjamma. Stof genoeg voor ongeveer twee weken papierblogberichten. Laten we beginnen bij Veerle van de Sier(dr)aden. Veerle maakt er een erezaak van haar producten stijlvol in te pakken, en ze pakt regelmatig met iets nieuws uit op inpakgebied. Erg mooi vind ik de verpakking die ze bedacht voor haar spelden. Eerst pakt ze de speld in in zijdepapier, en dan gaat er een golfkartonnen kokertje rond dat aan de rand ingesneden is, zodat er een lint doorgeweven kan worden. Klasse!
Een groot blad ingelijmd, en nu moet je het transporteren naar je werkstuk. Hoe pak je dat aan? Je hebt immers één hand nodig om het blad op de juiste plaats te positioneren, dus je hebt maar één hand om het blad vast te houden, en dat is veel te weinig ... Dan neem je je lange lat (50, 60 cm), en je legt ze op de rand van het ingelijmde blad, in de lijm. De lat blijft kleven, en maakt het blad hanteerbaar met één hand, waardoor je de andere hand vrij hebt voor het op de juiste plaats neerleggen van het blad. Nu alleen niet vergeten je lat af te wassen.
Wat doe je dan als je smeervel te klein is voor het blad dat je wilt inlijmen? Dan kleef je eerst wat smeervellen aan elkaar tot één groter geheel (laat ze zo'n vijf centimeter overlappen, en zet met een kwast lijmstippen op de rand van het onderste vel). Veel papiersoorten zijn geschikt als smeervel, maar ze mogen niet te dun zijn (anders scheuren ze als je het ingelijmde blad eraf haalt), en ze mogen geen kleur afgeven als ze in contact komen met lijm.
Het lijkt wel een scheldwoord, maar het is een onmisbaar hulpmiddel voor een boekbinder. Smeervellen dienen om onder en op in te lijmen bladen te leggen, zodat er alleen lijm komt waar jij het wilt. Met twee smeervelletjes kun je je tafel proper houden, terwijl je bijvoorbeeld een dun en kaarsrecht lijmlijntje aanbrengt op een schutblad dat op een boekblok moet bevestigd worden. Voor smeervellen gelden er twee wetten: (1) je mag er niet zuinig op zijn (zorg dus altijd voor een grote doos smeervellen naast je werktafel); (2) je mag ze nooit ofte nimmer laten liggen na gebruik (dat is namelijk de kortste weg naar lijmvlekken op je volgend blad ...).
Vorige zaterdag dus geschenkenbeurs bij Sjamma. Stof genoeg voor ongeveer twee weken papierblogberichten. Laten we beginnen bij Veerle van de Sier(dr)aden. Veerle maakt er een erezaak van haar producten stijlvol in te pakken, en ze pakt regelmatig met iets nieuws uit op inpakgebied. Erg mooi vind ik de verpakking die ze bedacht voor haar spelden. Eerst pakt ze de speld in in zijdepapier, en dan gaat er een golfkartonnen kokertje rond dat aan de rand ingesneden is, zodat er een lint doorgeweven kan worden. Klasse!
