Het baasje is voor een paar dagen naar Oslo voor zijn werk (alsof hij
het hier niet koud genoeg heeft gehad). Het vrouwtje en Arcil hebben
gezelschap gekregen van Thea,het zusje van het vrouwtje. Dat was best
een tijdje geleden dat die Arcil gezien heeft. Arcil herkende haar nog
wel en hoe!!! Ze kreeg een begroeting waar bijna geen einde aan kwam.
Thea had het idee dat Arcil nog groter was geworden en vond dat hij
stukken gehoorzamer was dan toen ze hier eerder was. Alleen het
wandelen met Arcil was nog steeds niets aan veranderd, nog steeds een
drama. 's Middags hebben ze een heel eind gelopen over, voor het eerst
sinds lange tijd, sneeuwvrije wegen. Daarvoor was een flinke laag klei
en leem in de plaats gekomen, want de boeren zijn zich op het voorjaar
aan het voorbereiden. Daarbij wordt ook met de grote banden van de
tractoren door de natte bermen gereden en dat geeft een enorme troep. Het
gevolg is dan ook dat er weer heel wat vieze pootjes schoongemaakt
moeten worden. En niet alleen pootjes, de bagger zit van het puntje van
de staart onder de buik door tot in de oren. Maar een lol dat hij
heeft.
Soms, als de baasjes mosselen eten (en dat is regelmatig het geval), moeten ze denken aan een vakantie in Frankrijk. In het verleden gingen de baasjes nogal eens met vakantie naar Frankrijk. Dan huurden ze een tent of een stacaravan. Een van de dingen die ze leuk vonden was lekker buiten eten en lang tafelen. Ze hadden al een paar keer mosselen zien liggen bij de plaatselijke visboer en besloten dat maar eens te gaan maken. Alles werd in huis (pardon, caravan) gehaald om het een feestmaal te laten worden. Allerlei groentes, lekkere wijnen (waarvan een voor het koken van de mosselen), stokbrood en verschillende kaasjes werden alvast ingekocht. Terwijl het vrouwtje de groente ging snijden ging het baasje naar de visboer om de mosselen (zo vers mogelijk) te halen. Helaas, de visboer was gesloten. Maar niet getreurd, in het volgende dorp was ook vast wel een visboer. Ook daar lukte het niet om mosselen te krijgen. De baasjes hadden zich zo verheugd op de mosselen dat het baasje het er voor over had om net zo lang te zoeken tot hij , zo'n 25 kilometer verderop, eindelijk slaagde.Ondertussen stonden de gesneden groente (waarvan de buurvrouw zei dat die Hollanders maar beaucoup de legumes aten) en de sausjes klaar, de tafel was mooi gedekt, gezellig een paar kaarsjes erbij. Toen het baasje terugkwam met een zak mooie grote mosselen gingen ze zich, onder het genot van een glaasje wijn, alvast zitten verheugen op de mosselen. Nadat de wijn, groente, mosselen en wat kruiderij in een pan een heerlijke geur gingen verspreiden en het stokbroodje verwarmd en knapperig uit het oventje kwam was het, na een dag vol voorbereiding, eindelijk zover. Een heerlijk glaasje St. Tropez erbij en smullen maar. De eerste mossel, in een mooie grote schelp, was nogal klein uitgevallen, maar dat kan een keer gebeuren. Na een aantal mosselen opengemaakt te hebben, begrepen ze dat Franse mosselen toch wat anders zijn dan Nederlandse. Grote schelp, klein mosseltje. Maar de voorpret hadden ze in elk geval gehad. Nu, jaren later, hebben ze het nog steeds over dat feestmaal, zeker als ze dan, zoals onlangs, een mini-mosseltje tegenkomen: "Kijk, daar heb je zo'n Franse mossel".
Gisteren zijn ze weer eens naar Giersbergen geweest. De weersverwachting was niet geweldig, maar het was droog toen ze de deur uitgingen, de nieuwe camera mee om het een en ander uit te proberen. Dat is niet erg gelukt, iedere keer dat het vrouwtje het toestel tevoorschijn haalde ging het miezeren, dus even snel een foto en weer terug doen in de hoes. Het was niet erg druk in het bos of beter gezegd op de zandvlakte, ze zijn welgeteld 2 honden tegengekomen, waarvan er een dicht bij zijn vrouwtje moest blijven en dat ook deed. De ander was een drentje, waar Arcil nog even mee gespeeld heeft. Arcil komt nog steeds zo af en toe uit zichzelf terug naar de baasjes en kijkt heel goed of ze wel volgen. En als ze een andere kant opgaan rent hij er als een speer achteraan. Tot nu toe hebben ze nog niet meegemaakt dat hij ergens achteraan vliegt en voor langere tijd uit beeld is. Wel voor een wat kortere periode, die dan lang lijkt te duren. Dus de baasjes hebben niets te klagen. Zelfs binnenshuis mogen ze niet mopperen. Het enige dat de laatste tijd gesneuveld is, is een keukenrol waar nog maar 1 velletje papier opzat.
Nee, het is niet wat je denkt: Arcil heeft geen beker gewonnen. Nog
niet, in ieder geval !?!. Het is de wisselbeker voor recreanten die het
vrouwtje vorig jaar met tafeltennissen gewonnen heeft en die nu
opgepoetst weer ingeleverd moest worden om er opnieuw voor te strijden
bij de jaarlijkse clubkampioenschappen. De beker stond klaar om
vereeuwigd worden, want het zat er dik in dat ze hem deze keer niet
zou winnen. Ze moest het opnemen tegen aanstormend jeugdig talent.
Kennelijk dacht Arcil dat de beker voor hem was want hij ging er mooi
voor zitten en bedankte het baasje. De wisselbeker is inderdaad in
andere handen overgegaan, maar door en voor de geleverde prestatie
heeft het vrouwtje er spierpijn en een fles wijn aan overgehouden. Om
de clubkas te spekken wordt er na het toernooi altijd een verloting
gehouden. Daartoe wordt de leden gevraagd iets mee te nemen dat verloot
kan worden. Dat levert ieder jaar weer een tafel met een enorme
hoeveelheid aan spullen op. Uiteraard levert niemand iets in dat hij
zelf goed kan gebruiken, maar, op een enkele uitzondering na,
voornamelijk spul uit een kerstpakket dat te lelijk voor woorden is of
op andere wijze verkregen "rotzooi". Deze loterij is dan ook de enige
loterij waar je hoopt niets te winnen. Maar de amusementswaarde is
enorm hoog. Vooral als iemand iets wint dat hij zelf ingebracht heeft
en wanhopig uitroept: "Zo kom ik nog niet van die rotzooi af !!" Of
als iemand iets breekbaars wint en tegen zijn zoon zegt: "Daar hoef je
niet voorzichtig mee te doen". Ook het vrouwtje deelde mee in de pret
en won een aantal dingen (ja, hoe meer loten, hoe meer kans!!!),
waaronder 2 poloshirts in de maat XXL, een of andere glazen bloempot en
het klapstuk, dit "prachtige" asperge-servies. Maar gelukkig hebben we de kerk nog, die graag spullen wil hebben voor de jaarlijkse markt.
Doorkijkje naar de Linge Het vrouwtje heeft een nieuw fototoestel en nu moet ik steeds maar
poseren. Ik word er dan ook al steeds beter in. Maar de foto's lukken nog
niet zo erg. Dan zit ze aan allerlei knopjes te draaien en dan zegt ze,
"Nog eventjes Arcil, nog even blijven zitten". Dat doe ik dan maar,
want dan krijg ik weer wat lekkers. Ik zal nog wel veel moeten zitten,
voor ze precies weet hoe het werkt. Ze vond het best wel fijn dat het
weer had gesneeuwd en vorige week zondag liep ze al om half 10 buiten.
Ik mocht niet mee.Toen heeft ze die bovenste foto gemaakt.
Het vrouwtje zat een beetje met de handen in het haar want er valt
niets te vertellen. Alles gaat zijn gangetje. Zelfs de sneeuw wordt al
gewoon.
En toen...... kwam er ineens een berichtje uit Amerika,
van Hannah. Die schreef dat ze met haar ouders en een zusje van Arcil,
ongeveer een half jaar geleden, naar Amerika is verhuisd. Dat zusje
heet Layla, voorheen Anista. Layla is net als Arcil gek op pootjes
geven en is ook lekker eigenwijs (anders ben je ook geen echte drent
natuurlijk). En nu heeft Hannah, op verzoek van het vrouwtje, een paar
foto's, opgestuurd. Dat zijn wel hele mooie foto's geworden. Layla heeft een heel lief koppie, maar Hannah schrijft dan ook dat Layla super lief is. En de foto van Layla aan zee vonden we zo mooi dat we hem extra groot hebben gemaakt. En, vinden jullie dat we een beetje op elkaar lijken???
Een bijna uitgestorven bos, met hier en daar nog een besneeuwd plekje. Groen dat ineens weer tevoorschijn komt. Een hond, die komt als hij geroepen wordt. Een voorzichtig zonnetje door de bomen heen, geen zuchtje wind.
Een tijdje geleden, toen het gras nog groen was, was het vrouwtje aan het werk in de voortuin. Op een bepaald moment was er een geloei te horen alsof er ergens een koe in barensnood was. Nou liggen aan de achterkant, wat verder weg, een paar weilanden, dus dat zou wel daar vandaan gekomen zijn. Een paar weken later was ze boven bezig en daar kwam hetzelfde geloei met een tegelijkertijd rinkelende telefoon. Toen werd het duidelijk: een koe leek een beetje onwaarschijnlijk, dus moest het Arcil wel zijn. Nu blijkt dat dat steeds gebeurt als de telefoon gaat, terwijl er wel iemand thuis is maar niet in de kamer. Wat er gebeurt als er niemand thuis is en de telefoon gaat, weet alleen Arcil en misschien de buren. Maar om een lang verhaal kort te maken: omdat het baasje het nog niet had gehoord besloot het vrouwtje een en ander in scène te zetten. Het fototoestel werd in de filmstand op een rol koekjes (vanwege de hoogte) op tafel klaargezet. Om het voor Arcil echt te doen lijken deed het vrouwtje het licht in de WC aan, waardoor een automatische afzuiging in werking treedt. Daarna draaide ze het eigen vaste telefoonnummer met de GSM en wachten maar.....
Gisteren is Arcil alweer voor de derde keer naar de hondenschool
geweest. Het vrouwtje voor de tweede keer, vorige week heeft het baasje
een keer waargenomen omdat het vrouwtje last had van haar rug. Vanaf de
zijkant heeft ze toen de capriolen bekeken en er moet gezegd worden dat
Arcil de meeste aandacht weet te trekken. Helaas niet in positieve zin.
Met het diploma van de vorige cursus op zak wordt nu verwacht dat de
hond zonder riem blijft zitten na het commando "WACHT". Het begin is
heel veelbelovend en dan is de bedoeling dat na het commando "VOOR" de
hond in rechte lijn naar de baas loopt en keurig middenvoor gaat
zitten. Ook daarvan is de start goed, maar dan..... zit er een (naar
vandaag bleek, bijna loops) teefje een meter of vier verderop en die
moet, alle brokjes en lekkere hapjes ten spijt, besnuffeld en beklommen
worden. En voor de rest van de les is dan ook alle aandacht weg.
Gisteren was het weer de beurt aan het vrouwtje. Die moest Arcil
(zonder
riem) het commando "BLIJF" geven en vervolgens weglopen met de rug
naar Arcil toe en niet meer omkijken. Ja, en toen ze wel omkeek omdat
de mede cursisten aan het lachen waren bleek Arcil de gelegenheid
aangegrepen te hebben om de sneeuw, die plaatselijk door het dak naar
beneden kwam, nader te onderzoeken. Maar wonder boven wonder kwam Arcil
onmiddellijk toen het vrouwtje "HIER" riep. Jan, de instructeur, stond
er dan ook wel even van te kijken, het vrouwtje ook trouwens. Toen
Arcil, bij de "VOET"-oefening achter het vrouwtje langsliep om naast
haar te gaan zitten, ineens een sprintje trok naar ????? schoot de
riem uit haar handen en rende hij ten tweede male de vrijheid
tegemoet. Daar moest toch de hulp van Jan aan te pas komen om hem
opnieuw aan te lijnen. Maar de apport-oefening (weliswaar aan de
lijn) ging uitstekend en meestentijds de "VOET", "AF" en "WACHT" ook.
Zelfs "LIG" en dan "BLIJF" aan de lijn, terwijl het vrouwtje de
lijn-afstand naar achteren loopt en daar blijft staan totdat Jan zegt
weer terug te lopen (en dat dúúúrde lang) ging bijna helemaal goed. Nog
een rondje om Arcil heen lopen was net even te veel gevraagd. Het is
maar net of er iets interessanters te beleven valt en dat is vaak het geval. Hij weet het
allemaal wèl, de schooier.
Vanmorgen is her er eindelijk van gekomen, het besneeuwde bos. Eerder
waren de wegen te slecht, of het weer, of er was een computer
aangeschaft, die operationeel gemaakt moest worden. Maar vandaag gingen
ze echt op pad. Ze gingen al vroeg weg want er waren voor later verse
sneeuwbuien voorspeld en ijzige temperaturen. Het doel was Giersbergen,
dat op 40 kilometer afstand het dichtste bij is. Ze hadden geen last
van files, dat was alvast een meevaller. Bij het bos aangekomen was ook
de parkeerplaats praktisch leeg. De weg naar het beginpunt van de
loslooproute loopt langs een fietspad. Normaal gesproken moet Arcil
daar aangelijnd zijn, maar fietsers waren
er niet te zien en ze verwachtten niet dat boswachters zouden
controleren. Dus mocht Arcil lekker snel los en dat was een feest. Wat
een lol had het hondje en daardoor de baasjes ook. Hij bleef maar heen
en weer rennen en miste zelfs zijn tennisballetje niet. Op een vrouw
met een Golden Retriever na kwamen ze niemand tegen. De accu van het
fototoestel was bijna leeg, dat was jammer want nu kon ze er niet op
los schieten. Uiteindelijk viel het nog mee en heeft ze redelijk wat
foto's kunnen maken. Het blijkt maar eens te meer dat het baasje een
enorme koukleum is (zie foto van onherkenbaar persoon en dat moet over
een paar weken naar Oslo!!!!!). Baasje, is dit je voor- of achterkant?
Na een uur heerlijk gelopen te hebben,
zonder last te hebben van de kou (tenminste het vrouwtje en
Arcil),waren ze weer bij het eindpunt en kwamen daar het tweede hondje
van de dag tegen en dat was een drententeefje van 2 jaar. Daar heeft
Arcil nog even mee gespeeld en liep na een keer, "Kom we gaan" keurig
netjes mee.
's
Avonds mocht Arcil weer op het huis passen toen de baasjes uit eten
gingen om de verjaardag van het vrouwtje te vieren. De baasje hadden
Arcil beter mee kunnen nemen want de rib-eye die het vrouwtje bestelde
had verdacht veel weg van de rundvlees-versie van Smuldier. Dan had het
vrouwtje het aan Arcil kunnen voeren in plaats van het op het bord te
laten liggen.
Dat is even wennen. De baasjes hebben een nieuwe computer gekocht. Het
vrouwtje was al blij dat ze de "oude" enigszins onder controle had.
Maar die was traag volgens het baasje en de dvd-speler had het al na 1
1/2 jaar begeven. De oude was een Apple en nu wilde het baasje i.v.m.
een waardeloze garantie op Apple-computers over naar Windows 7. Nou kan
ze
weer opnieuw beginnen. Gelukkig blijft de oude stand-by. Met dat
foto-programma kan ze inmiddels lezen en schrijven. En dat zal allemaal
opnieuw "uitgevonden" moeten worden. En daar gaat heel wat tijd
inzitten. Het begon al toen ze hem zaterdagmorgen gingen halen. Laat ik
nou denken dat we naar het bos gingen. Het was per slot vroeg èn
zaterdag. Maar ze gingen alleen, ik mocht niet mee. Maar toen ben ik
maar lekker op de bank gaan liggen. Ze kwamen terug met een paar grote
dozen en toen was het helemaal bal. Toen hadden ze helemaal geen tijd
meer voor mij. Echt begrepen heb ik het niet, maar het ging geloof ik
niet van een leien dakje. Maar nu is het allemaal voor elkaar, alleen
nog uitvinden hoe alles precies werkt. Ter compensatie hebben ze als
achtergrond een mooie foto van mij er op gezet. Dat is een foto die
door Sonja (van Kyra) gemaakt is.
Arcil heeft het oudjaarsdag helaas zonder wandeling moeten doen en voor
deze keer zijn behoefte in de tuin mogen/moeten doen om te voorkomen
dat hij angst krijgt voor geknal en dergelijke of nog erger: dat hij
vuurwerk naar zijn kop gegooid krijgt.. Het was de hele dag al
knallen en rotjes gooien in de straat en in de buurt. Dat begon al om 9
uur 's morgens, eigenlijk de dag ervoor al om een uur of een 's
middags. Bang is hij niet, maar blaft wel als het te dichtbij klinkt of
als er een soort bom ontploft. Maar dat lijkt meer een soort protest
en van "Hou daar eens mee op".
Oudjaarsavond is zonder problemen
verlopen. Uit voorzorg had het vrouwtje een goed gevulde Kong
klaargemaakt en dat was zo vakkundig gedaan dat Arcil daar van 23.50
uur tot 1.30 uur zo druk mee bezig is geweest dat slechts zo heel af en
toe even de tijd genomen werd om een korte blaf te laten horen bij een
wel erg harde knal. En vanmorgen was Arcil zo lief om de baasjes er pas
om een uur of zeven op attent te maken dat hij nou toch wel erg nodig
moest plassen. Dus het baasje eventjes naar beneden om Arcil in de tuin
te laten en wat brokken te geven om daarna snel weer het warme bed op
te zoeken. Dat vond Arcil om kwart over tien ook wel mooi geweest en
begon zachtjesaan de aandacht van de baasjes te trekken, die daarop
besloten daar maar gehoor aan te geven. Vanmiddag mocht Arcil gaan
uitrazen op Marienwaerdt. Het was er niet druk en Arcil kon lekker zijn
gang gaan. De tennisbal was mee en hij was helemaal in zijn element.
Het werd nog leuker toen hij vogeltjes ontdekte in het afgestorven
struikgewas naast het gras. Roepen hielp niet meer, Arcil verdween
tussen de stengels. Een dertigtal vogels vloog op en Arcil er nog wat
verder achteraan. Uiteindelijk kwam de jager weer tevoorschijn, onder
de klitten. Deze zaten voornamelijk in zijn bef(waar het vrouwtje
vanmorgen nog van dacht, "wat wordt dat mooi vol" en nu dacht "was het
maar wat minder harig daar"), staart, oren, buik, broek en poepgat. Dus
eigenlijk overal, behalve op zijn rug. Onmiddellijk geprobeerd ze er af
te krijgen, maar dat was onbegonnen werk, ze bleven gelijk aan de
vingers van het vrouwtje plakken. Er zat niets anders op dan maar weer
huiswaarts te gaan en het daar aan te pakken. Dat werd een aardig
klusje om de middag mee door te brengen. Gelukkig is Arcil niet
kleinzerig, want het vrouwtje moest de klitten er met haar en al
uittrekken. Ze was dan ook met de bef begonnen, dat leek de minst
gevoelige plek, daarna de oren. Ja, en toen moesten de broek en het
gedeelte rond en aan zijn piemel en ballen nog.
Dat gaf iets meer
problemen, maar op een bepaald moment leek het wel alsof hij besefte
dat hij het er zelf niet uit kon krijgen en bleef rustig staan. Deze
plek om te wandelen wordt dus maar geschrapt, misschien was het hierom
wel zo rustig met loslopende honden, hoewel het er officieel ook niet
mag.
Kijk eens vrouwtje, wat ik voor je heb! Je mag hem kopen.
Arcil pikt graag sloffen. Als het baasje thuiskomt en zijn schoenen wil verwisselen voor een paar sloffen, is hij ineens een slof kwijt. Daar is Arcil ondertussen mee naar het vrouwtje. Die mag de slof dan terugkopen voor een brokje. Als er geen brokje komt, loopt Arcil nog een rondje en komt de slof opnieuw aanbieden. Daar kan het vrouwtje dan geen weerstand aan bieden en koopt de slof. "Soms" ligt het baasje op de bank en de sloffen op de grond er onder. Dat is goeie handel voor Arcil. Eerst pikt hij er één en terwijl het vrouwtje die slof in veiligheid brengt, is Arcil al onderweg met de andere. Uiteindelijk zet het vrouwtje de sloffen maar in de gang. Inmiddels heeft het al heel wat brokjes gekost en maar niet denken dat het baasje rechtop blijft zitten met de sloffen aan zijn voeten. Maar stiekem vinden Arcil en het vrouwtje het best wel een leuk spelletje.
Gistermiddag, het was redelijk weer, gingen ze op weg om naar een bos
te gaan. Dit keer weer eens een ander bos. Daar aangekomen was de
parkeerplaats één grote ijsbaan. Arcil werd met grote voorzichtigheid
uit de auto gelaten.
De kans dat of de baasjes of Arcil onderuit zouden
gaan was heel groot. Ook was het een drukte van jewelste. Men had
kennelijk massaal behoefte aan een frisse neus. Maar de één na de ander
ging al redelijk snel weer terug. Ook de baasjes met Arcil, de keuze
was een volledig verijst pad of tot je enkels in de prut wegzakken en
dat allemaal met een heleboel andere mensen tegelijk. (Daar liep o.a. ook een
vrouw bij met een mooie witte jas, die een hevige aantrekkingskracht op
Arcil uitoefende. Dat is te zeggen, de jas.) Omdat het, zeker met Arcil
aan de lijn, vragen was om ongelukken hebben ze na een paar honderd
meter glibberen dan maar besloten onverrichter zake terug te gaan. Een
beetje heimwee naar de mooie schone sneeuw hebben ze wel. Maar het
neusje van Arcil kan wel even wat sneeuw-rust gebruiken. Dat is wat schraal geworden van het onderzoeken wat er toch allemaal onder
die witte laag zit.
Gisteren ging het vrouwtje nog eens goed aan het stofzuigen. Zo ook de
bank. Dat gebeurt dan met een speciaal borsteltje voor de bekleding.
Dat de vlokken hondenharen over de grond vliegen als je voorbij loopt,
daar zijn de baasjes inmiddels wel aan gewend. Denk nou niet dat er
zelden of nooit gestofzuigd wordt, dat wordt toch wel vrijwel iedere
dag gedaan. Maar om het harenvrij te houden zou er minstens 3 keer per
dag de stofzuiger doorheen moeten. En dáár heeft het vrouwtje geen zin
in, dan maar zo af en toe rondvliegende haren. Omdat Arcil, als "héél
braaf" hondje, nooit op de bank komt, wordt die meestal even snel
meegenomen. Duidelijk zonder goed te kijken, want met het speciale
opzetstuk moet je wat dichterbij komen en toen heeft het vrouwtje
moeten constateren dat Arcil het zich zeer aangenaam maakt op momenten
dat hij alleen in de kamer is. Kennelijk is hij er nog niet uit wat de
lekkerste plek is, want alle plekken zijn duidelijk uitgeprobeerd. Niet
alleen de zitting, maar ook de rugleuning. Het zou het vrouwtje dan ook
niet verbazen als meneer heerlijk onderuitgezakt televisie zit te
kijken met de afstandsbediening in een poot als ze boodschappen aan het
doen is. Maar als ze terugkomt staat er een onschuldig
kijkend, kwispelend hondje met een speeltje in zijn bekkie bij de deur
om haar te begroeten. En als het vrouwtje thuis boven bezig is geweest
en weer de kamer in komt, dan ligt Arcil, op het kleed in de kamer, met
grote ogen te kijken alsof hij daar al die tijd gelegen heeft,
Gisteren weer naar ons favoriete bos geweest. Op de parkeerplaats
stonden maar heel weinig auto's. Dat beloofde dus een heerlijk rustige
wandeling te worden. Arcil mocht dan ook al gelijk vanuit de auto het
duin opsprinten. Dat deed hij dan ook, maar kwam met dezelfde gang weer
terug. De baasjes gingen toch ook wel mee? Ja, die gaan ook mee, maar
die zijn niet zo snel. Een paar honderd meter verder merkte Arcil een
border-collie op die achter ons liep. Dat leek Arcil wel een leuk
speelkameraadje. Dus maar eens gaan snuffelen, eerst even neuzen. Ja,
dat zit wel goed. Dan ook maar even de achterkant bekijken en eens even
ruiken. Dat vond het vrouwtje van de border niet zo'n goed idee en
probeerde Arcil weg te sturen. En toen Arcil het bordertje wilde
beklimmen vond ze het mooi geweest en ging met de riem in het wilde weg
op de honden inslaan. En dàt vond het baasje niet zo'n goed idee, die
trok alsnog een sprintje, greep de vrouw bij de arm en voegde haar toe:
"Niemand slaat mijn hond!" "Oh sorry meneer, ik wilde alleen mijn eigen
hond slaan". ??????? Het vrouwtje riep ondertussen, vanaf een
afstandje, Arcil, die keurig netjes kwam aangerend. Toen ze een eind
verder waren zagen ze de vrouw weer aankomen met de border. Arcil zag
dat ook en vloog er weer naar toe.
De vrouw koos het hazenpad onder het
uitroepen van een behoorlijk paniekerig "Oooooh Neeeeeeee". Arcil maar
weer geroepen, die zich als een keurig net hondje bij de baasjes meldde
en de border maar liet voor wat het was. Na een verder rustige
wandeling, op een paar paarden na die zich buiten de ruiterpaden hadden
begeven, waren ze weer bijna bij de auto. Vlak voordat de baasjes Arcil
weer wilden aanlijnen viel zijn oog op een labrador-pup. Die moest ook
nog even nader bekeken worden. Het bazinnetje tilde snel het pupje op,
maar Arcil moest en zou even ruiken en sprong toen maar tegen de vrouw
op om er bij te kunnen. Toen dat niet lukte leek het meisje, dat er bij
was, wel leuk om mee te spelen. Maar die vond dat ook al niet niks en
zette het op een lopen. Tja, Arcil er achteraan natuurlijk. Op roepen
reageerde hij nu niet en het enige dat werkte was: de baasjes die hard
de andere kant op renden (nou ja, hard?). Eindelijk kregen ze hem
aangelijnd en was de wandeling ten einde. Zo kan een wandeling in een
bos met maar weinig mensen en honden toch nog onrustig zijn.
.
