Arcil heeft het oudjaarsdag helaas zonder wandeling moeten doen en voor
deze keer zijn behoefte in de tuin mogen/moeten doen om te voorkomen
dat hij angst krijgt voor geknal en dergelijke of nog erger: dat hij
vuurwerk naar zijn kop gegooid krijgt.. Het was de hele dag al
knallen en rotjes gooien in de straat en in de buurt. Dat begon al om 9
uur 's morgens, eigenlijk de dag ervoor al om een uur of een 's
middags. Bang is hij niet, maar blaft wel als het te dichtbij klinkt of
als er een soort bom ontploft. Maar dat lijkt meer een soort protest
en van "Hou daar eens mee op".
Oudjaarsavond is zonder problemen
verlopen. Uit voorzorg had het vrouwtje een goed gevulde Kong
klaargemaakt en dat was zo vakkundig gedaan dat Arcil daar van 23.50
uur tot 1.30 uur zo druk mee bezig is geweest dat slechts zo heel af en
toe even de tijd genomen werd om een korte blaf te laten horen bij een
wel erg harde knal. En vanmorgen was Arcil zo lief om de baasjes er pas
om een uur of zeven op attent te maken dat hij nou toch wel erg nodig
moest plassen. Dus het baasje eventjes naar beneden om Arcil in de tuin
te laten en wat brokken te geven om daarna snel weer het warme bed op
te zoeken. Dat vond Arcil om kwart over tien ook wel mooi geweest en
begon zachtjesaan de aandacht van de baasjes te trekken, die daarop
besloten daar maar gehoor aan te geven. Vanmiddag mocht Arcil gaan
uitrazen op Marienwaerdt. Het was er niet druk en Arcil kon lekker zijn
gang gaan. De tennisbal was mee en hij was helemaal in zijn element.
Het werd nog leuker toen hij vogeltjes ontdekte in het afgestorven
struikgewas naast het gras. Roepen hielp niet meer, Arcil verdween
tussen de stengels. Een dertigtal vogels vloog op en Arcil er nog wat
verder achteraan. Uiteindelijk kwam de jager weer tevoorschijn, onder
de klitten. Deze zaten voornamelijk in zijn bef(waar het vrouwtje
vanmorgen nog van dacht, "wat wordt dat mooi vol" en nu dacht "was het
maar wat minder harig daar"), staart, oren, buik, broek en poepgat. Dus
eigenlijk overal, behalve op zijn rug. Onmiddellijk geprobeerd ze er af
te krijgen, maar dat was onbegonnen werk, ze bleven gelijk aan de
vingers van het vrouwtje plakken. Er zat niets anders op dan maar weer
huiswaarts te gaan en het daar aan te pakken. Dat werd een aardig
klusje om de middag mee door te brengen. Gelukkig is Arcil niet
kleinzerig, want het vrouwtje moest de klitten er met haar en al
uittrekken. Ze was dan ook met de bef begonnen, dat leek de minst
gevoelige plek, daarna de oren. Ja, en toen moesten de broek en het
gedeelte rond en aan zijn piemel en ballen nog.
Dat gaf iets meer
problemen, maar op een bepaald moment leek het wel alsof hij besefte
dat hij het er zelf niet uit kon krijgen en bleef rustig staan. Deze
plek om te wandelen wordt dus maar geschrapt, misschien was het hierom
wel zo rustig met loslopende honden, hoewel het er officieel ook niet
mag.
Reacties op bericht (4)
03-01-2010
Hondse ongemakken
Ja,ja, de beide foto's komen me zeer bekend voor . Onze honden hebben in het verleden regelmatig onder de distels en kleefkruid gezeten. Ik weet niet wat erger is maar ik vond het kleefkruid toch wel het minst leuke om het voorzichtig uit te drukken. Ik denk dat be beharing van terriers daar een grote rol bij speelt. De Drent van onze kinderen is met Oud en Nieuw naar een hondenpension geweest waar geen vuurwerk te horen was. Dat is erg goed bevallen. Ook alle goede wensen voor het komende jaar.
03-01-2010 om 16:11
geschreven door Gerard
01-01-2010
oeps
de schaar erin bedoelde ik natuurlijk
01-01-2010 om 22:02
geschreven door Sonja
distels
Fijn om te lezen dat Arcil oud en nieuwe goed ik doorgekomen, die distels ken ik maar als te goed, Kyra had een keer haar hele staart eronder zitten , ik kreeg ze er niet meer uit en zag maar 1 manier en dat was de staart erin, toen was er dit nog maar van over
01-01-2010 om 22:01
geschreven door Sonja
kleefkruid
Plezierig is anders, al een geluk dat ons drietal kortharig is. Enkel de oren zijn de echte lastverkopers en dan ook op een wijze dat het beter is van gelijk met de schaar te beginnen. Nu hebben wij er hier dit jaar relatief weinig last van gehad. In de tuin is het haast verdwenen (na tien jaar zorgvuldig onkruidbestrijding zonder chemie) en buiten in de velden viel het ook goed mee. Waar we de laatste tijd wel last van hebben zijn afgebroken doornen van bramen die in ons vel blijven zitten. Vooral Belle die OVERAL doorgaat is een kwaaie klant. Als je die streelt kom je regelmatig doornen tegen in borst en flanken. Of ze komt met een bloedende tong terug onder het struikgewas uit ! En dan lees ik gisteren in de krant dat er een overschot is aan chihuahua's in Californië. Zouden die ook onderhevig zijn aande Drentenongemakken ? Groetjes, Jan
. Onze honden hebben in het verleden regelmatig onder de distels en kleefkruid gezeten. Ik weet niet wat erger is maar ik vond het kleefkruid toch wel het minst leuke om het voorzichtig uit te drukken. Ik denk dat be beharing van terriers daar een grote rol bij speelt.
