Kijk eens vrouwtje, wat ik voor je heb! Je mag hem kopen.
Arcil pikt graag sloffen. Als het baasje thuiskomt en zijn schoenen wil verwisselen voor een paar sloffen, is hij ineens een slof kwijt. Daar is Arcil ondertussen mee naar het vrouwtje. Die mag de slof dan terugkopen voor een brokje. Als er geen brokje komt, loopt Arcil nog een rondje en komt de slof opnieuw aanbieden. Daar kan het vrouwtje dan geen weerstand aan bieden en koopt de slof. "Soms" ligt het baasje op de bank en de sloffen op de grond er onder. Dat is goeie handel voor Arcil. Eerst pikt hij er één en terwijl het vrouwtje die slof in veiligheid brengt, is Arcil al onderweg met de andere. Uiteindelijk zet het vrouwtje de sloffen maar in de gang. Inmiddels heeft het al heel wat brokjes gekost en maar niet denken dat het baasje rechtop blijft zitten met de sloffen aan zijn voeten. Maar stiekem vinden Arcil en het vrouwtje het best wel een leuk spelletje.
Gistermiddag, het was redelijk weer, gingen ze op weg om naar een bos
te gaan. Dit keer weer eens een ander bos. Daar aangekomen was de
parkeerplaats één grote ijsbaan. Arcil werd met grote voorzichtigheid
uit de auto gelaten.
De kans dat of de baasjes of Arcil onderuit zouden
gaan was heel groot. Ook was het een drukte van jewelste. Men had
kennelijk massaal behoefte aan een frisse neus. Maar de één na de ander
ging al redelijk snel weer terug. Ook de baasjes met Arcil, de keuze
was een volledig verijst pad of tot je enkels in de prut wegzakken en
dat allemaal met een heleboel andere mensen tegelijk. (Daar liep o.a. ook een
vrouw bij met een mooie witte jas, die een hevige aantrekkingskracht op
Arcil uitoefende. Dat is te zeggen, de jas.) Omdat het, zeker met Arcil
aan de lijn, vragen was om ongelukken hebben ze na een paar honderd
meter glibberen dan maar besloten onverrichter zake terug te gaan. Een
beetje heimwee naar de mooie schone sneeuw hebben ze wel. Maar het
neusje van Arcil kan wel even wat sneeuw-rust gebruiken. Dat is wat schraal geworden van het onderzoeken wat er toch allemaal onder
die witte laag zit.
Gisteren ging het vrouwtje nog eens goed aan het stofzuigen. Zo ook de
bank. Dat gebeurt dan met een speciaal borsteltje voor de bekleding.
Dat de vlokken hondenharen over de grond vliegen als je voorbij loopt,
daar zijn de baasjes inmiddels wel aan gewend. Denk nou niet dat er
zelden of nooit gestofzuigd wordt, dat wordt toch wel vrijwel iedere
dag gedaan. Maar om het harenvrij te houden zou er minstens 3 keer per
dag de stofzuiger doorheen moeten. En dáár heeft het vrouwtje geen zin
in, dan maar zo af en toe rondvliegende haren. Omdat Arcil, als "héél
braaf" hondje, nooit op de bank komt, wordt die meestal even snel
meegenomen. Duidelijk zonder goed te kijken, want met het speciale
opzetstuk moet je wat dichterbij komen en toen heeft het vrouwtje
moeten constateren dat Arcil het zich zeer aangenaam maakt op momenten
dat hij alleen in de kamer is. Kennelijk is hij er nog niet uit wat de
lekkerste plek is, want alle plekken zijn duidelijk uitgeprobeerd. Niet
alleen de zitting, maar ook de rugleuning. Het zou het vrouwtje dan ook
niet verbazen als meneer heerlijk onderuitgezakt televisie zit te
kijken met de afstandsbediening in een poot als ze boodschappen aan het
doen is. Maar als ze terugkomt staat er een onschuldig
kijkend, kwispelend hondje met een speeltje in zijn bekkie bij de deur
om haar te begroeten. En als het vrouwtje thuis boven bezig is geweest
en weer de kamer in komt, dan ligt Arcil, op het kleed in de kamer, met
grote ogen te kijken alsof hij daar al die tijd gelegen heeft,
Gisteren weer naar ons favoriete bos geweest. Op de parkeerplaats
stonden maar heel weinig auto's. Dat beloofde dus een heerlijk rustige
wandeling te worden. Arcil mocht dan ook al gelijk vanuit de auto het
duin opsprinten. Dat deed hij dan ook, maar kwam met dezelfde gang weer
terug. De baasjes gingen toch ook wel mee? Ja, die gaan ook mee, maar
die zijn niet zo snel. Een paar honderd meter verder merkte Arcil een
border-collie op die achter ons liep. Dat leek Arcil wel een leuk
speelkameraadje. Dus maar eens gaan snuffelen, eerst even neuzen. Ja,
dat zit wel goed. Dan ook maar even de achterkant bekijken en eens even
ruiken. Dat vond het vrouwtje van de border niet zo'n goed idee en
probeerde Arcil weg te sturen. En toen Arcil het bordertje wilde
beklimmen vond ze het mooi geweest en ging met de riem in het wilde weg
op de honden inslaan. En dàt vond het baasje niet zo'n goed idee, die
trok alsnog een sprintje, greep de vrouw bij de arm en voegde haar toe:
"Niemand slaat mijn hond!" "Oh sorry meneer, ik wilde alleen mijn eigen
hond slaan". ??????? Het vrouwtje riep ondertussen, vanaf een
afstandje, Arcil, die keurig netjes kwam aangerend. Toen ze een eind
verder waren zagen ze de vrouw weer aankomen met de border. Arcil zag
dat ook en vloog er weer naar toe.
De vrouw koos het hazenpad onder het
uitroepen van een behoorlijk paniekerig "Oooooh Neeeeeeee". Arcil maar
weer geroepen, die zich als een keurig net hondje bij de baasjes meldde
en de border maar liet voor wat het was. Na een verder rustige
wandeling, op een paar paarden na die zich buiten de ruiterpaden hadden
begeven, waren ze weer bijna bij de auto. Vlak voordat de baasjes Arcil
weer wilden aanlijnen viel zijn oog op een labrador-pup. Die moest ook
nog even nader bekeken worden. Het bazinnetje tilde snel het pupje op,
maar Arcil moest en zou even ruiken en sprong toen maar tegen de vrouw
op om er bij te kunnen. Toen dat niet lukte leek het meisje, dat er bij
was, wel leuk om mee te spelen. Maar die vond dat ook al niet niks en
zette het op een lopen. Tja, Arcil er achteraan natuurlijk. Op roepen
reageerde hij nu niet en het enige dat werkte was: de baasjes die hard
de andere kant op renden (nou ja, hard?). Eindelijk kregen ze hem
aangelijnd en was de wandeling ten einde. Zo kan een wandeling in een
bos met maar weinig mensen en honden toch nog onrustig zijn.
Zondag was het weer slecht weer en een mooie gelegenheid om nog wat
langspeelplaten op CD te zetten. Om nog even de sfeer terug te halen
van een paar mooie dagen in oktober, toen ze nog buiten op terrasjes (in Athene)
hebben gezeten (zelfs 's avonds), waren natuurlijk als eerste de Griekse
platen aan de beurt. Al gauw kwamen de baasjes erachter dat dat nou
niet helemaal de smaak van Arcil is.
Een aantal weken geleden heeft Arcil nogal wat maag- en darmproblemen gehad.
Nadat hij op weer op brokken is overgestapt en ook niets anders meer
krijgt, dus geen beloningssnoepjes, kauwstaven en dergelijke, gaat dat
een stuk beter. Maar omdat hij op een bepaald moment 's morgens wat gal
ging spugen vermoedde de dierenarts dat de periode tussen 5 uur in de
middag en 10 uur in de morgen (de tijden waarop hij eten kreeg) te lang
was voor Arcil. Vooral omdat er 's morgens zo tussen 6 en half 7 al
enige activiteit in huis is omdat het baasje dan naar zijn werk gaat en
Arcil dan ook in actie komt. Ze raadde aan om hem dan alvast wat
brokjes te eten te geven en dat 's avonds voor het slapen gaan ook te
doen. Hij heeft nu nergens last meer van. Als Arcil dan 's morgens zijn
brokjes heeft gehad en het vrouwtje weer naar bed terug gaat hoeft hij
niet meer in de bench. . En dit alles vindt hij zo leuk dat hij
dat graag nog wat vroeger heeft. Dus begint hij om klokslag 5 uur met
piepen. De eerste keer dacht het vrouwtje dat hij nodig moest plassen,
dus maar even in de tuin gelaten en gelijk maar de brokjes gegeven.
Toen hij de volgende dag weer om 5 uur begon te piepen zette ze daar
toch wel wat vraagtekens bij, vooral omdat hij kennelijk voor de vorm
naar buiten ging, daar een paar druppeltjes produceerde om vervolgens
met een vragende blik bij zijn voerbak te gaan staan. De
bench wilde hij vervolgens ook niet meer in. Dus toen Arcil die dag
daarop weer om 5 uur begon te piepen heeft het vrouwtje wat brokken de
bench in gegooid met de mededeling dat het nu afgelopen moest zijn. En
dat was het ook. En nu maar proberen de oude situatie terug te krijgen,
dat was toch al vroeg genoeg.
Toen het vrouwtje vanmiddag met Arcil terug kwam van wandelen, werd
ze tegemoet gelopen door een mevrouw die een stukje verderop woont. De mevrouw sprak haar aan omdat ze dacht
dat Arcil bij haar in de sloot zat, maar zag gelijk al dat dat dus niet
het geval was. Het was wel een hond die op Arcil leek. Maar van wie was
die hond dan wel? Omdat mevrouw zei geen honden gewend te zijn en niet
wist hoe te handelen is het vrouwtje, nadat ze Arcil naar binnen had
gebracht, meegegaan om te kijken of ze de hond uit de sloot kon
krijgen. In het slootje achter het huis zat een Springer Spaniel. De
wanden van het slootje waren te steil voor het hondje om eruit te klimmen. Het
zat te bibberen en keek verschrikkelijk zielig met hele grote ogen naar
het vrouwtje. Het leek alsof het vastzat in de modder. Eerst maar eens
voorzichtig langs het steile wandje omlaag en geprobeerd het hondje
iets dichter bij de kant te lokken. Dat lukte niet. Dan maar geprobeerd
met de paraplu van de mevrouw achter de halsband te komen. Ging ook
niet. Toen mevrouw het hondje een zetje gaf met een schepnet kwam het
heel langzaam naar voren en liet zich aan de halsband iets omhoog
trekken zodat er 2 pootjes op de kant kwamen. Uiteindelijk lukte het
het vrouwtje om het hondje aan het nekvel omhoog te trekken en op de
kant te krijgen. Het vrouwtje heeft wel een nat achterwerk overgehouden
aan de
reddingsoperatie doordat ze uitgleed bij het omhoog trekken van het
hondje. Het hondje was door en door nat en was vreselijk aan het
bibberen. Aan de riem van Arcil hebben ze het hondje in de garage
vastgemaakt en afgedroogd met een werkjas. Wat nu verder te doen? Besloten werd
de dierenambulance te bellen en terwijl het vrouwtje dat deed, bedacht
de mevrouw dat het wel eens een hondje van een straat daarachter zou
kunnen zijn. Dus ook daar ondertussen een telefoonnummer van opgezocht
en die meneer bleek inderdaad een hond kwijt te zijn. Hij was al aan
het zoeken geweest. Het hondje was op de loop gegaan voor een herder en
is op de een of andere manier in de sloot gevallen/gesprongen en kon er
niet meer uit komen. Het
hondje is eigenlijk gered door de kat van mevrouw, want die zat op de
garage met hele grote ogen naar het slootje te kijken. Daarom ging
mevrouw maar eens zien wat daar te doen was en zag de hond zitten. Als
dat niet zo was geweest was het waarschijnlijk niet best afgelopen.
Vanuit het huis kan men namelijk niet in de sloot kijken en met dit
weer kom je ook niet in de tuin.
En dit alles vindt hij zo leuk dat hij
dat graag nog wat vroeger heeft. Dus begint hij om klokslag 5 uur met
piepen. De eerste keer dacht het vrouwtje dat hij nodig moest plassen,
dus maar even in de tuin gelaten en gelijk maar de brokjes gegeven.
Toen hij de volgende dag weer om 5 uur begon te piepen zette ze daar
toch wel wat vraagtekens bij, vooral omdat hij kennelijk voor de vorm
naar buiten ging, daar een paar druppeltjes produceerde om vervolgens
met een vragende blik bij zijn voerbak te gaan staan. 
De
bench wilde hij vervolgens ook niet meer in. Dus toen Arcil die dag
daarop weer om 5 uur begon te piepen heeft het vrouwtje wat brokken de
bench in gegooid met de mededeling dat het nu afgelopen moest zijn. En
dat was het ook. En nu maar proberen de oude situatie terug te krijgen,
dat was toch al vroeg genoeg.
De
wanden van het slootje waren te steil voor het hondje om eruit te klimmen. Het
zat te bibberen en keek verschrikkelijk zielig met hele grote ogen naar
het vrouwtje. Het leek alsof het vastzat in de modder. Eerst maar eens
voorzichtig langs het steile wandje omlaag en geprobeerd het hondje
iets dichter bij de kant te lokken. Dat lukte niet. Dan maar geprobeerd
met de paraplu van de mevrouw achter de halsband te komen. Ging ook
niet. Toen mevrouw het hondje een zetje gaf met een schepnet kwam het
heel langzaam naar voren en liet zich aan de halsband iets omhoog
trekken zodat er 2 pootjes op de kant kwamen. Uiteindelijk lukte het
het vrouwtje om het hondje aan het nekvel omhoog te trekken en op de
kant te krijgen. Het vrouwtje heeft wel een nat achterwerk overgehouden
aan de
reddingsoperatie doordat ze uitgleed bij het omhoog trekken van het
hondje. Het hondje was door en door nat en was vreselijk aan het
bibberen. Aan de riem van Arcil hebben ze het hondje in de garage
vastgemaakt en afgedroogd met een werkjas. Wat nu verder te doen? Besloten werd
de dierenambulance te bellen en terwijl het vrouwtje dat deed, bedacht
de mevrouw dat het wel eens een hondje van een straat daarachter zou
kunnen zijn. Dus ook daar ondertussen een telefoonnummer van opgezocht
en die meneer bleek inderdaad een hond kwijt te zijn. Hij was al aan
het zoeken geweest. Het hondje was op de loop gegaan voor een herder en
is op de een of andere manier in de sloot gevallen/gesprongen en kon er
niet meer uit komen. 
