Vanmorgen is her er eindelijk van gekomen, het besneeuwde bos. Eerder
waren de wegen te slecht, of het weer, of er was een computer
aangeschaft, die operationeel gemaakt moest worden. Maar vandaag gingen
ze echt op pad. Ze gingen al vroeg weg want er waren voor later verse
sneeuwbuien voorspeld en ijzige temperaturen. Het doel was Giersbergen,
dat op 40 kilometer afstand het dichtste bij is. Ze hadden geen last
van files, dat was alvast een meevaller. Bij het bos aangekomen was ook
de parkeerplaats praktisch leeg. De weg naar het beginpunt van de
loslooproute loopt langs een fietspad. Normaal gesproken moet Arcil
daar aangelijnd zijn, maar fietsers waren
er niet te zien en ze verwachtten niet dat boswachters zouden
controleren. Dus mocht Arcil lekker snel los en dat was een feest. Wat
een lol had het hondje en daardoor de baasjes ook. Hij bleef maar heen
en weer rennen en miste zelfs zijn tennisballetje niet. Op een vrouw
met een Golden Retriever na kwamen ze niemand tegen. De accu van het
fototoestel was bijna leeg, dat was jammer want nu kon ze er niet op
los schieten. Uiteindelijk viel het nog mee en heeft ze redelijk wat
foto's kunnen maken. Het blijkt maar eens te meer dat het baasje een
enorme koukleum is (zie foto van onherkenbaar persoon en dat moet over
een paar weken naar Oslo!!!!!). Baasje, is dit je voor- of achterkant?
Na een uur heerlijk gelopen te hebben,
zonder last te hebben van de kou (tenminste het vrouwtje en
Arcil),waren ze weer bij het eindpunt en kwamen daar het tweede hondje
van de dag tegen en dat was een drententeefje van 2 jaar. Daar heeft
Arcil nog even mee gespeeld en liep na een keer, "Kom we gaan" keurig
netjes mee.
's
Avonds mocht Arcil weer op het huis passen toen de baasjes uit eten
gingen om de verjaardag van het vrouwtje te vieren. De baasje hadden
Arcil beter mee kunnen nemen want de rib-eye die het vrouwtje bestelde
had verdacht veel weg van de rundvlees-versie van Smuldier. Dan had het
vrouwtje het aan Arcil kunnen voeren in plaats van het op het bord te
laten liggen.
Dat is even wennen. De baasjes hebben een nieuwe computer gekocht. Het
vrouwtje was al blij dat ze de "oude" enigszins onder controle had.
Maar die was traag volgens het baasje en de dvd-speler had het al na 1
1/2 jaar begeven. De oude was een Apple en nu wilde het baasje i.v.m.
een waardeloze garantie op Apple-computers over naar Windows 7. Nou kan
ze
weer opnieuw beginnen. Gelukkig blijft de oude stand-by. Met dat
foto-programma kan ze inmiddels lezen en schrijven. En dat zal allemaal
opnieuw "uitgevonden" moeten worden. En daar gaat heel wat tijd
inzitten. Het begon al toen ze hem zaterdagmorgen gingen halen. Laat ik
nou denken dat we naar het bos gingen. Het was per slot vroeg èn
zaterdag. Maar ze gingen alleen, ik mocht niet mee. Maar toen ben ik
maar lekker op de bank gaan liggen. Ze kwamen terug met een paar grote
dozen en toen was het helemaal bal. Toen hadden ze helemaal geen tijd
meer voor mij. Echt begrepen heb ik het niet, maar het ging geloof ik
niet van een leien dakje. Maar nu is het allemaal voor elkaar, alleen
nog uitvinden hoe alles precies werkt. Ter compensatie hebben ze als
achtergrond een mooie foto van mij er op gezet. Dat is een foto die
door Sonja (van Kyra) gemaakt is.
Arcil heeft het oudjaarsdag helaas zonder wandeling moeten doen en voor
deze keer zijn behoefte in de tuin mogen/moeten doen om te voorkomen
dat hij angst krijgt voor geknal en dergelijke of nog erger: dat hij
vuurwerk naar zijn kop gegooid krijgt.. Het was de hele dag al
knallen en rotjes gooien in de straat en in de buurt. Dat begon al om 9
uur 's morgens, eigenlijk de dag ervoor al om een uur of een 's
middags. Bang is hij niet, maar blaft wel als het te dichtbij klinkt of
als er een soort bom ontploft. Maar dat lijkt meer een soort protest
en van "Hou daar eens mee op".
Oudjaarsavond is zonder problemen
verlopen. Uit voorzorg had het vrouwtje een goed gevulde Kong
klaargemaakt en dat was zo vakkundig gedaan dat Arcil daar van 23.50
uur tot 1.30 uur zo druk mee bezig is geweest dat slechts zo heel af en
toe even de tijd genomen werd om een korte blaf te laten horen bij een
wel erg harde knal. En vanmorgen was Arcil zo lief om de baasjes er pas
om een uur of zeven op attent te maken dat hij nou toch wel erg nodig
moest plassen. Dus het baasje eventjes naar beneden om Arcil in de tuin
te laten en wat brokken te geven om daarna snel weer het warme bed op
te zoeken. Dat vond Arcil om kwart over tien ook wel mooi geweest en
begon zachtjesaan de aandacht van de baasjes te trekken, die daarop
besloten daar maar gehoor aan te geven. Vanmiddag mocht Arcil gaan
uitrazen op Marienwaerdt. Het was er niet druk en Arcil kon lekker zijn
gang gaan. De tennisbal was mee en hij was helemaal in zijn element.
Het werd nog leuker toen hij vogeltjes ontdekte in het afgestorven
struikgewas naast het gras. Roepen hielp niet meer, Arcil verdween
tussen de stengels. Een dertigtal vogels vloog op en Arcil er nog wat
verder achteraan. Uiteindelijk kwam de jager weer tevoorschijn, onder
de klitten. Deze zaten voornamelijk in zijn bef(waar het vrouwtje
vanmorgen nog van dacht, "wat wordt dat mooi vol" en nu dacht "was het
maar wat minder harig daar"), staart, oren, buik, broek en poepgat. Dus
eigenlijk overal, behalve op zijn rug. Onmiddellijk geprobeerd ze er af
te krijgen, maar dat was onbegonnen werk, ze bleven gelijk aan de
vingers van het vrouwtje plakken. Er zat niets anders op dan maar weer
huiswaarts te gaan en het daar aan te pakken. Dat werd een aardig
klusje om de middag mee door te brengen. Gelukkig is Arcil niet
kleinzerig, want het vrouwtje moest de klitten er met haar en al
uittrekken. Ze was dan ook met de bef begonnen, dat leek de minst
gevoelige plek, daarna de oren. Ja, en toen moesten de broek en het
gedeelte rond en aan zijn piemel en ballen nog.
Dat gaf iets meer
problemen, maar op een bepaald moment leek het wel alsof hij besefte
dat hij het er zelf niet uit kon krijgen en bleef rustig staan. Deze
plek om te wandelen wordt dus maar geschrapt, misschien was het hierom
wel zo rustig met loslopende honden, hoewel het er officieel ook niet
mag.
Kijk eens vrouwtje, wat ik voor je heb! Je mag hem kopen.
Arcil pikt graag sloffen. Als het baasje thuiskomt en zijn schoenen wil verwisselen voor een paar sloffen, is hij ineens een slof kwijt. Daar is Arcil ondertussen mee naar het vrouwtje. Die mag de slof dan terugkopen voor een brokje. Als er geen brokje komt, loopt Arcil nog een rondje en komt de slof opnieuw aanbieden. Daar kan het vrouwtje dan geen weerstand aan bieden en koopt de slof. "Soms" ligt het baasje op de bank en de sloffen op de grond er onder. Dat is goeie handel voor Arcil. Eerst pikt hij er één en terwijl het vrouwtje die slof in veiligheid brengt, is Arcil al onderweg met de andere. Uiteindelijk zet het vrouwtje de sloffen maar in de gang. Inmiddels heeft het al heel wat brokjes gekost en maar niet denken dat het baasje rechtop blijft zitten met de sloffen aan zijn voeten. Maar stiekem vinden Arcil en het vrouwtje het best wel een leuk spelletje.
Gistermiddag, het was redelijk weer, gingen ze op weg om naar een bos
te gaan. Dit keer weer eens een ander bos. Daar aangekomen was de
parkeerplaats één grote ijsbaan. Arcil werd met grote voorzichtigheid
uit de auto gelaten.
De kans dat of de baasjes of Arcil onderuit zouden
gaan was heel groot. Ook was het een drukte van jewelste. Men had
kennelijk massaal behoefte aan een frisse neus. Maar de één na de ander
ging al redelijk snel weer terug. Ook de baasjes met Arcil, de keuze
was een volledig verijst pad of tot je enkels in de prut wegzakken en
dat allemaal met een heleboel andere mensen tegelijk. (Daar liep o.a. ook een
vrouw bij met een mooie witte jas, die een hevige aantrekkingskracht op
Arcil uitoefende. Dat is te zeggen, de jas.) Omdat het, zeker met Arcil
aan de lijn, vragen was om ongelukken hebben ze na een paar honderd
meter glibberen dan maar besloten onverrichter zake terug te gaan. Een
beetje heimwee naar de mooie schone sneeuw hebben ze wel. Maar het
neusje van Arcil kan wel even wat sneeuw-rust gebruiken. Dat is wat schraal geworden van het onderzoeken wat er toch allemaal onder
die witte laag zit.
Gisteren ging het vrouwtje nog eens goed aan het stofzuigen. Zo ook de
bank. Dat gebeurt dan met een speciaal borsteltje voor de bekleding.
Dat de vlokken hondenharen over de grond vliegen als je voorbij loopt,
daar zijn de baasjes inmiddels wel aan gewend. Denk nou niet dat er
zelden of nooit gestofzuigd wordt, dat wordt toch wel vrijwel iedere
dag gedaan. Maar om het harenvrij te houden zou er minstens 3 keer per
dag de stofzuiger doorheen moeten. En dáár heeft het vrouwtje geen zin
in, dan maar zo af en toe rondvliegende haren. Omdat Arcil, als "héél
braaf" hondje, nooit op de bank komt, wordt die meestal even snel
meegenomen. Duidelijk zonder goed te kijken, want met het speciale
opzetstuk moet je wat dichterbij komen en toen heeft het vrouwtje
moeten constateren dat Arcil het zich zeer aangenaam maakt op momenten
dat hij alleen in de kamer is. Kennelijk is hij er nog niet uit wat de
lekkerste plek is, want alle plekken zijn duidelijk uitgeprobeerd. Niet
alleen de zitting, maar ook de rugleuning. Het zou het vrouwtje dan ook
niet verbazen als meneer heerlijk onderuitgezakt televisie zit te
kijken met de afstandsbediening in een poot als ze boodschappen aan het
doen is. Maar als ze terugkomt staat er een onschuldig
kijkend, kwispelend hondje met een speeltje in zijn bekkie bij de deur
om haar te begroeten. En als het vrouwtje thuis boven bezig is geweest
en weer de kamer in komt, dan ligt Arcil, op het kleed in de kamer, met
grote ogen te kijken alsof hij daar al die tijd gelegen heeft,
Gisteren weer naar ons favoriete bos geweest. Op de parkeerplaats
stonden maar heel weinig auto's. Dat beloofde dus een heerlijk rustige
wandeling te worden. Arcil mocht dan ook al gelijk vanuit de auto het
duin opsprinten. Dat deed hij dan ook, maar kwam met dezelfde gang weer
terug. De baasjes gingen toch ook wel mee? Ja, die gaan ook mee, maar
die zijn niet zo snel. Een paar honderd meter verder merkte Arcil een
border-collie op die achter ons liep. Dat leek Arcil wel een leuk
speelkameraadje. Dus maar eens gaan snuffelen, eerst even neuzen. Ja,
dat zit wel goed. Dan ook maar even de achterkant bekijken en eens even
ruiken. Dat vond het vrouwtje van de border niet zo'n goed idee en
probeerde Arcil weg te sturen. En toen Arcil het bordertje wilde
beklimmen vond ze het mooi geweest en ging met de riem in het wilde weg
op de honden inslaan. En dàt vond het baasje niet zo'n goed idee, die
trok alsnog een sprintje, greep de vrouw bij de arm en voegde haar toe:
"Niemand slaat mijn hond!" "Oh sorry meneer, ik wilde alleen mijn eigen
hond slaan". ??????? Het vrouwtje riep ondertussen, vanaf een
afstandje, Arcil, die keurig netjes kwam aangerend. Toen ze een eind
verder waren zagen ze de vrouw weer aankomen met de border. Arcil zag
dat ook en vloog er weer naar toe.
De vrouw koos het hazenpad onder het
uitroepen van een behoorlijk paniekerig "Oooooh Neeeeeeee". Arcil maar
weer geroepen, die zich als een keurig net hondje bij de baasjes meldde
en de border maar liet voor wat het was. Na een verder rustige
wandeling, op een paar paarden na die zich buiten de ruiterpaden hadden
begeven, waren ze weer bijna bij de auto. Vlak voordat de baasjes Arcil
weer wilden aanlijnen viel zijn oog op een labrador-pup. Die moest ook
nog even nader bekeken worden. Het bazinnetje tilde snel het pupje op,
maar Arcil moest en zou even ruiken en sprong toen maar tegen de vrouw
op om er bij te kunnen. Toen dat niet lukte leek het meisje, dat er bij
was, wel leuk om mee te spelen. Maar die vond dat ook al niet niks en
zette het op een lopen. Tja, Arcil er achteraan natuurlijk. Op roepen
reageerde hij nu niet en het enige dat werkte was: de baasjes die hard
de andere kant op renden (nou ja, hard?). Eindelijk kregen ze hem
aangelijnd en was de wandeling ten einde. Zo kan een wandeling in een
bos met maar weinig mensen en honden toch nog onrustig zijn.
Zondag was het weer slecht weer en een mooie gelegenheid om nog wat
langspeelplaten op CD te zetten. Om nog even de sfeer terug te halen
van een paar mooie dagen in oktober, toen ze nog buiten op terrasjes (in Athene)
hebben gezeten (zelfs 's avonds), waren natuurlijk als eerste de Griekse
platen aan de beurt. Al gauw kwamen de baasjes erachter dat dat nou
niet helemaal de smaak van Arcil is.
Een aantal weken geleden heeft Arcil nogal wat maag- en darmproblemen gehad.
Nadat hij op weer op brokken is overgestapt en ook niets anders meer
krijgt, dus geen beloningssnoepjes, kauwstaven en dergelijke, gaat dat
een stuk beter. Maar omdat hij op een bepaald moment 's morgens wat gal
ging spugen vermoedde de dierenarts dat de periode tussen 5 uur in de
middag en 10 uur in de morgen (de tijden waarop hij eten kreeg) te lang
was voor Arcil. Vooral omdat er 's morgens zo tussen 6 en half 7 al
enige activiteit in huis is omdat het baasje dan naar zijn werk gaat en
Arcil dan ook in actie komt. Ze raadde aan om hem dan alvast wat
brokjes te eten te geven en dat 's avonds voor het slapen gaan ook te
doen. Hij heeft nu nergens last meer van. Als Arcil dan 's morgens zijn
brokjes heeft gehad en het vrouwtje weer naar bed terug gaat hoeft hij
niet meer in de bench. . En dit alles vindt hij zo leuk dat hij
dat graag nog wat vroeger heeft. Dus begint hij om klokslag 5 uur met
piepen. De eerste keer dacht het vrouwtje dat hij nodig moest plassen,
dus maar even in de tuin gelaten en gelijk maar de brokjes gegeven.
Toen hij de volgende dag weer om 5 uur begon te piepen zette ze daar
toch wel wat vraagtekens bij, vooral omdat hij kennelijk voor de vorm
naar buiten ging, daar een paar druppeltjes produceerde om vervolgens
met een vragende blik bij zijn voerbak te gaan staan. De
bench wilde hij vervolgens ook niet meer in. Dus toen Arcil die dag
daarop weer om 5 uur begon te piepen heeft het vrouwtje wat brokken de
bench in gegooid met de mededeling dat het nu afgelopen moest zijn. En
dat was het ook. En nu maar proberen de oude situatie terug te krijgen,
dat was toch al vroeg genoeg.
Toen het vrouwtje vanmiddag met Arcil terug kwam van wandelen, werd
ze tegemoet gelopen door een mevrouw die een stukje verderop woont. De mevrouw sprak haar aan omdat ze dacht
dat Arcil bij haar in de sloot zat, maar zag gelijk al dat dat dus niet
het geval was. Het was wel een hond die op Arcil leek. Maar van wie was
die hond dan wel? Omdat mevrouw zei geen honden gewend te zijn en niet
wist hoe te handelen is het vrouwtje, nadat ze Arcil naar binnen had
gebracht, meegegaan om te kijken of ze de hond uit de sloot kon
krijgen. In het slootje achter het huis zat een Springer Spaniel. De
wanden van het slootje waren te steil voor het hondje om eruit te klimmen. Het
zat te bibberen en keek verschrikkelijk zielig met hele grote ogen naar
het vrouwtje. Het leek alsof het vastzat in de modder. Eerst maar eens
voorzichtig langs het steile wandje omlaag en geprobeerd het hondje
iets dichter bij de kant te lokken. Dat lukte niet. Dan maar geprobeerd
met de paraplu van de mevrouw achter de halsband te komen. Ging ook
niet. Toen mevrouw het hondje een zetje gaf met een schepnet kwam het
heel langzaam naar voren en liet zich aan de halsband iets omhoog
trekken zodat er 2 pootjes op de kant kwamen. Uiteindelijk lukte het
het vrouwtje om het hondje aan het nekvel omhoog te trekken en op de
kant te krijgen. Het vrouwtje heeft wel een nat achterwerk overgehouden
aan de
reddingsoperatie doordat ze uitgleed bij het omhoog trekken van het
hondje. Het hondje was door en door nat en was vreselijk aan het
bibberen. Aan de riem van Arcil hebben ze het hondje in de garage
vastgemaakt en afgedroogd met een werkjas. Wat nu verder te doen? Besloten werd
de dierenambulance te bellen en terwijl het vrouwtje dat deed, bedacht
de mevrouw dat het wel eens een hondje van een straat daarachter zou
kunnen zijn. Dus ook daar ondertussen een telefoonnummer van opgezocht
en die meneer bleek inderdaad een hond kwijt te zijn. Hij was al aan
het zoeken geweest. Het hondje was op de loop gegaan voor een herder en
is op de een of andere manier in de sloot gevallen/gesprongen en kon er
niet meer uit komen. Het
hondje is eigenlijk gered door de kat van mevrouw, want die zat op de
garage met hele grote ogen naar het slootje te kijken. Daarom ging
mevrouw maar eens zien wat daar te doen was en zag de hond zitten. Als
dat niet zo was geweest was het waarschijnlijk niet best afgelopen.
Vanuit het huis kan men namelijk niet in de sloot kijken en met dit
weer kom je ook niet in de tuin.
Vandaag was het binnenblijf-dag, het was zulk rotweer dat de
wandelingen erg kort waren. Dat lag niet aan het vrouwtje hoor, maar
als ik mijn behoefte (mooi woord hè?) had gedaan trok ik het vrouwtje
gauw weer richting huis en dan ging ze me helemaal afdrogen. Dat
begin ik best wel leuk te vinden. Daarna hebben we maar wat spelletjes
gespeeld en wilde het vrouwtje het slechte weer op de foto zetten. Toen
moest ik voor het raam gaan zitten. (Zie je die vieze vegen, die heb ik er op gemaakt toen ze net de ramen had gelapt). Ik moest wel even zuchten en daar
moest het vrouwtje om lachen en vroeg of ik dat van haar afgekeken. Al een tijdje mag ik af en toe alleen blijven in de kamer en hoef
ik niet in de bench. Maar ik mag niet op het bankstel komen en daarom
zetten ze er een of ander stom trapje voor. Ze hebben lekker niet in de
gaten dat ik er gewoon overheen spring en dan ga ik lekker op de bank
liggen. Ze weten kennelijk ook niet dat hondjes hele goeie oren hebben,
want ik hoor ze al van heel ver aankomen. Dan heb ik tijd genoeg om van
de bank en terug over het trapje te springen en voor de deur gaan staan
kwispelen met een speeltje in mijn bek. En dan zeggen ze tegen elkaar:
"Kijk nou eens wat schattig, hij heeft ons gemist". En nu hebben ze
het trapje weggehaald en zelfs de bank verplaatst. Ik kan nu overal zo
bij en ik hoef nu ook niet meer zo hoog te springen. Maar ik moet wel
goed in de gaten houden of ik ze aan hoor komen. Nu moet ik nog wel 's
nachts in de bench, maar ik hoorde ze al zeggen als het zo goed blijft
gaan dat dan ook niet meer hoeft. Vanmorgen had ik heel hard naar het
vrouwtje gekwispeld om te laten zien dat ik heel lief was geweest, toen
ze boodschappen was gaan doen. Maar toen ze even aan de bank voelde zei
ze: "Wat een schooier, de bank is nog warm." Wat zou ze daar nou mee
bedoelen?
Arcil ligt heel genoeglijk in zijn mand. De baasjes horen vaag op de
achtergrond wel wat sabbelende geluiden, maar staan daar niet bij stil.
Het is lekker rustig. Als het vrouwtje langs de mand loopt, ziet ze
iets oranjes in de bek van Arcil. Wat kan dat nou zijn? De plek onder
zijn kop is behoorlijk doorweekt. Het blijkt een mandarijn te zijn, die
ter plekke wordt uitgeperst. Afgeven, ho maar. Dus de trucendoos maar
weer eens open. Eerst maar proberen te ruilen voor een brokje. Dat is
duidelijk te min, dan maar wat grover geschut. Wil Arcil wat lekkers?
Dat wil Arcil meestal wel en hij weet ook waar dat staat. Al sprintend
naar de bijkeuken laat hij de mandarijn alvast op de grond vallen. Nou
hoef je niet te proberen eerst de mandarijn te pakken, want dan schiet
hij voorbij en pakt hem klemvast tot hij het lekkers heeft. En dat
lekkers moet dan ook nog de moeite waard zijn. Het lekkers wordt
goedgekeurd en de geplette mandarijn eindigt in de vuilnisbak. Maar
waar kwam de mandarijn vandaan? Het kon niet anders of die kwam uit een
tas, die bij de tafel stond. Daar hadden er twee in gezeten en nu zat
er nog maar één in. Dus die maar uit de tas gered en op tafel gelegd.
Nog geen 3 minuten later komt Arcil zeer uitdagend op het vrouwtje af
met een vreemd vertrokken bekkie en omtrekkende bewegingen van "zie
maar dat je me te pakken krijgt". Hij heeft toch niet die..? En ja
hoor, die ligt niet meer op tafel. De baasjes zijn gewaarschuwd, laat
niets op tafel achter en sluit tassen af. Arcil is op weg een
meesterdief te worden. maar wel één die bereid is tot onderhandelen. Waarom mocht ik niet met dat oranje ding spelen?
Zo langzamerhand weet het vrouwtje niet meer wat te schrijven. Arcil gedraagt zich binnenshuis heel voorbeeldig. Vooral als de baasjes er zicht op hebben. Arcil weet ook heus wel wat wèl en wat nièt mag. Zo willen de baasjes niet dat Arcil op de bank komt en dat doet Arcil dan ook niet als de baasjes erbij zijn. Omdat hij zich zo netjes gedraagt hoeft hij niet meer in de bench als hij (niet te lang) alleen thuis moet blijven. Uit voorzorg zetten de baasjes een huishoud-trapje zodanig neer dat hij niet op de bank kan komen (dachten ze). Als er dan toch hondenharen op de bank blijken te zitten is dat vreemd. Maar ja, waarschijnlijk zaten die er al en had het vrouwtje niet goed gestofzuigd. Maar als Arcil bij thuiskomst van de baasjes achter het trapje rondwandelt en net doet alsof hij er niet achter vandaan kan komen (tjsa, hoe is hij daar terecht gekomen?), dan weten ze dat ze in de maling genomen worden. (Hij springt gewoon over het trapje en de leuning van de bank.) Ze hebben hem nog niet op heterdaad, liggend op de bank, kunnen betrappen, daar is hij ze vooralsnog te slim voor af. Vanmiddag moest Arcil een paar keer alleen blijven toen het baasje ging paardrijden en het vrouwtje hem heen en weer moest brengen. Het lijkt erop dat Arcil heerlijk in zijn mand heeft gelegen, waar inmiddels ook alweer een week een deken/kussen ligt. Het is vorig jaar door het vrouwtje gemaakt van een afgedankt dekbed en een overtrek van een lap (nooit als zodanig gebruikte) gordijnstof toen Arcil bij ze kwam wonen. Maar dat heeft er toen niet erg lang in gelegen, wegens sloopgevaar. Nou was Arcil vanmiddag best wel moe, want vanmorgen heeft hij zich weer lekker kunnen uitleven in het bos. Hij heeft heel wat kilometers afgelegd en gespeeld met de weinige honden die ze tegenkwamen. Het was heerlijk wandelweer, wel met een stevig windje, getuige de oren van Arcil, die zowel zittend wapperen als rennend terwijl hij een bal apporteert.
Althans op papier. Ja, ja, sinds vandaag heeft Arcil de titel
"gehoorzame hond" . Weliswaar niet overtuigend, maar een kniesoor die
daar op let. Maar laten we bij het begin beginnen.Vanmorgen om half
tien zaten we al bij de dierenarts. Woensdagavond had Arcil overgegeven
in de auto. Maar verder leek er niets aan de hand totdat het
donderdagmiddag opviel dat hij wat problemen met poepen leek te hebben.
Maar eten was normaal en hij was net zo levendig en tierig als anders.
Toen vrijdag zijn ontbijt er weer uitkwam (wat hij ook weer opat) en
hij helemaal niet meer poepte toch maar naar de dierenarts gegaan.
Eetlust was ook ver te zoeken. Om te bewijzen dat hij echt niet lekker
was, heeft hij, achter in de auto, op weg naar de dierenarts nogmaals
overgegeven. Daar heeft hij een injectie tegen braken gekregen, die
volgens de dierenarts nogal pijnlijk is, maar Arcil gaf geen kik. Ook
kregen we pillen mee tegen diarree. Omdat ze achter de ribben iets
verdachts (wat een verstopping zou kunnen zijn) meende te voelen
adviseerde de dierenarts om vanmorgen nog eens langs te komen voor
controle. Gisteravond heeft Arcil als een zielig hoopje hond de hele
avond in zijn mand (waar nu maar wel een kussen in was gelegd) gelegen.
De baasjes voelden zich er ook niet lekker bij en hoopten eigenlijk
stiekem dat hij weer kattenkwaad zou uithalen. Gelukkig leek vanmorgen
het ergste leed geleden, zeker toen hij weer kwam aanzetten met een
gepikte schoen. En toen de dierenarts zei dat hij niets bijzonders kon
voelen, haalden ze weer enigszins opgelucht adem. Wel kregen ze het advies mee, hem voor vandaag op half voer te zetten
en geen tussendoortjes te geven. Maar ja, er moest vandaag ook nog
examen worden gedaan. En omdat Arcil niets doet als er geen brokje
tegenover staat zou dat wel eens problematisch kunnen worden. Hoewel
het per saldo toch niets zou uitmaken omdat het vrouwtje er heilig van
overtuigd was, dat ze deze keer echt zouden zakken. Bij het eerste
het beste onderdeel, wandelen met tussendoor een ZIT, AF en STA ging
het al helemaal mis. Dat ging juist bij de vorige cursus erg goed. "De
tafel bij de dierenarts", waar hij toch goed in zou moeten zijn zo
langzamerhand ging ook niet goed. Maar kennelijk hebben de VOET, VOOR
en "spelen met het vrouwtje" de boel opgetrokken, want tot haar grote
verbazing zijn ze geslaagd. Ook het onderdeel blijven in de auto en eruit halen leverde een prachtige 9 op. Dat de auto er naderhand zo uitzag, maakt niets uit, want hier deden ze het allemaal voor.
Op ca. 65 km van Blankenberge ligt Terneuzen en dat ligt 173 km van
waar de baasjes wonen. Dat was een mooie gelegenheid om 2 vliegen in
een klap te slaan: eindelijk het zusje van het vrouwtje weer eens
bezoeken en meedoen aan de strandwandeling georganiseerd door de
Belgische vereniging voor Drentsche patrijshonden. Zaterdag, onderweg
naar Terneuzen zag het weer er alles behalve fraai uit. Arcil kende
Trudy nog wel en de begroeting was dan ook zeer enthousiast. De
begroeting 's avonds met zoon Wouter was wat terughoudend en er kwam
zelfs even een grom aan te pas. Maar toen het ijs eenmaal gebroken was,
was Arcil niet meer bij Wouter weg te slaan. Na een heerlijk diner,
een goede maar korte nachtrust en een stevig ontbijt ging het op
Blankenberge aan. Door de uitstekende routebeschrijving, gebruikmakend
van de opgegeven coördinaten, (waarvan ze niet eens wisten dat ze die
in de Tomtom konden programmeren) kwamen ze zonder problemen, ruim op
tijd, op de plaats van bestemming aan.
Het weer zag er inmiddels
veelbelovend uit en langzaamaan zagen we meer auto's met nieuwsgierige
drentenkopjes achterin verschijnen. Na begroeting van inmiddels een
aantal bekenden en een kop koffie ging het eerst nog een stukje
aangelijnd richting strand, waar de honden onmiddellijk als een pijl
uit een boog vertrokken, sommige zonder omkijken, andere keken nog heel
even naar het baasje voordat ze uit de startblokken schoten. De
kennismakingen werden hernieuwd en onderlinge krachtmetingen vonden
plaats. Af en toe duidelijk hoorbaar, waardoor sommige baasjes dachten
dat er van alles aan de hand was. Maar na een, bij tijd en wijle,
stevig robbertje was de rust hersteld en ging het al dollend en spelend
verder. Rond een uur of twaalf werd er gepauzeerd en de traditionele
citroenjenever geserveerd. De terugweg vond plaats onder een
helderblauwe lucht bij een aangenaam wandel-temperatuurtje waardoor een
een lekker vakantiegevoel ontstond.
Teruggekomen bij het vertrekpunt
was het verleidelijk om nog te gaan genieten van een pan mosselen in
het zonnetje, maar het leek de baasjes verstandiger toch maar aan de
terugreis van een kleine 250 km te beginnen. Na een kopje koffie te
hebben gedronken werd afscheid genomen.
En dit alles vindt hij zo leuk dat hij
dat graag nog wat vroeger heeft. Dus begint hij om klokslag 5 uur met
piepen. De eerste keer dacht het vrouwtje dat hij nodig moest plassen,
dus maar even in de tuin gelaten en gelijk maar de brokjes gegeven.
Toen hij de volgende dag weer om 5 uur begon te piepen zette ze daar
toch wel wat vraagtekens bij, vooral omdat hij kennelijk voor de vorm
naar buiten ging, daar een paar druppeltjes produceerde om vervolgens
met een vragende blik bij zijn voerbak te gaan staan. 
De
bench wilde hij vervolgens ook niet meer in. Dus toen Arcil die dag
daarop weer om 5 uur begon te piepen heeft het vrouwtje wat brokken de
bench in gegooid met de mededeling dat het nu afgelopen moest zijn. En
dat was het ook. En nu maar proberen de oude situatie terug te krijgen,
dat was toch al vroeg genoeg.
De
wanden van het slootje waren te steil voor het hondje om eruit te klimmen. Het
zat te bibberen en keek verschrikkelijk zielig met hele grote ogen naar
het vrouwtje. Het leek alsof het vastzat in de modder. Eerst maar eens
voorzichtig langs het steile wandje omlaag en geprobeerd het hondje
iets dichter bij de kant te lokken. Dat lukte niet. Dan maar geprobeerd
met de paraplu van de mevrouw achter de halsband te komen. Ging ook
niet. Toen mevrouw het hondje een zetje gaf met een schepnet kwam het
heel langzaam naar voren en liet zich aan de halsband iets omhoog
trekken zodat er 2 pootjes op de kant kwamen. Uiteindelijk lukte het
het vrouwtje om het hondje aan het nekvel omhoog te trekken en op de
kant te krijgen. Het vrouwtje heeft wel een nat achterwerk overgehouden
aan de
reddingsoperatie doordat ze uitgleed bij het omhoog trekken van het
hondje. Het hondje was door en door nat en was vreselijk aan het
bibberen. Aan de riem van Arcil hebben ze het hondje in de garage
vastgemaakt en afgedroogd met een werkjas. Wat nu verder te doen? Besloten werd
de dierenambulance te bellen en terwijl het vrouwtje dat deed, bedacht
de mevrouw dat het wel eens een hondje van een straat daarachter zou
kunnen zijn. Dus ook daar ondertussen een telefoonnummer van opgezocht
en die meneer bleek inderdaad een hond kwijt te zijn. Hij was al aan
het zoeken geweest. Het hondje was op de loop gegaan voor een herder en
is op de een of andere manier in de sloot gevallen/gesprongen en kon er
niet meer uit komen. 
Maar dat heeft er toen niet erg lang in gelegen, wegens sloopgevaar. Nou was Arcil vanmiddag best wel moe, want vanmorgen heeft hij zich weer lekker kunnen uitleven in het bos. Hij heeft heel wat kilometers afgelegd en gespeeld met de weinige honden die ze tegenkwamen. Het was heerlijk wandelweer, wel met een stevig windje, getuige de oren van Arcil, die zowel zittend wapperen als rennend terwijl hij een bal apporteert.
En toen de dierenarts zei dat hij niets bijzonders kon
voelen, haalden ze weer enigszins opgelucht adem. Wel kregen ze het advies mee, hem voor vandaag op half voer te zetten
en geen tussendoortjes te geven. Maar ja, er moest vandaag ook nog
examen worden gedaan. En omdat Arcil niets doet als er geen brokje
tegenover staat zou dat wel eens problematisch kunnen worden. Hoewel
het per saldo toch niets zou uitmaken omdat het vrouwtje er heilig van
overtuigd was, dat ze deze keer echt zouden zakken. 
.
