De baasjes hebben al heel lang een DVD/Video-recorder (of hoe zo'n ding ook heten mag). 

Alleen het DVD-gedeelte daarvan werd gebruikt om dingen op te nemen. 

Maar van de week bleek dat niet goed meer te werken. Bij het afspelen ging het beeld heel hard rollen om uiteindelijk 

stil te blijven staan. Ook een nieuw dvd'tje erin hielp niet. 

Maar gelukkig hadden ze nog het video-gedeelte dat  maar zelden was gebruikt. Dus videoband erin en opnemen maar. 

Dat leek zowaar goed te gaan. Toen de videorecorder werd aangezet om het opgenomene te gaan bekijken werd het vrouwtje 

wèl een héél eind teruggeworpen in de tijd. Er was een vooraankondiging te zien dat Sonja Barend Jamie Oliver zou ontvangen. 

Maar ja, waar was het programma gebleven dat het vrouwtje opgenomen had?

Tot zusje Thea, die er ook was, de briljante opmerking plaatste: "Moet je dat ding niet terugspoelen?"

  

Tja, die wetenschap was bij het vrouwtje verloren gegaan bij het voortschrijden der techniek. 

Ook Arcil had er nogal wat moeite mee. Dat is een hondje van deze tijd en had nog nooit eerder het geluid van 

het terugspoelen van een videoband gehoord. Bij een eerste klik ging hij maar eens even kijken, maar toen het spoelen begon zette hij 

hem heel hard in zijn achteruit en ging vanaf een afstandje met een scheef koppie staan kijken wat daar allemaal gebeurde.

. 

En toen er ook nog een of ander ding uit kwam trok hij zich maar helemaal terug uit de gevarenzone en ging veilig bij het vrouwtje zitten, die

iedereen nog heel hartelijk bedankt voor de beterschaps-wensen.

Over iets meer dan een week wordt er opnieuw naar de arm gekeken.

We gaan er vanuit dat de boel dan weer geheeld is en dat alles weer zijn normale gangetje kan gaan.

 

Omdat ze tijd over heeft is het vrouwtje maar eens met het foto-programma gaan spelen en Arcil is natuurlijk de pineut.

Omdat de arm, waar het vrouwtje laatst op is gevallen maar niet beter werd, is ze woensdag naar 

de huisarts gegaan. Die vond het nodig om een foto te laten maken, dus maar naar de dichtstbijzijnde polikliniek met het idee 

dat het wel met een sisser af zou lopen. Maar nee, er zat toch ergens een scheurtje, dus moest ze naar het

 ziekenhuis om er een orthopeed naar te laten kijken.

Meestal pikt de hond de plek van de baas, maar....????

 

Gistermiddag gingen ze weer eens naar een oude bekende plek, het veldje langs de Linge bij Mariënwaerdt. Het was al wat later op de middag, er bestond dus een kans dat het lekker rustig zou zijn. In dat geval zou Arcil lekker los mogen, hoewel dat officieel daar niet mag. 

Maar eerst moest er geoefend worden aan de lange lijn die uiteraard mee was genomen. 

Arcil zat nog niet vast aan de lijn of hij vloog al weg, Doordat hij aan de lijn zat kwam hij niet verder dan 10 meter, maar dat gaf een aardige ruk aan de arm van het baasje. En dat bleef zo doorgaan, want hij rook natuurlijk van alles en vloog van links naar rechts. 

En zo kwam hij ook met de beplanting langs het veldje in aanraking en wisten de baasjes ook gelijk weer waarom ze

 hier zo lang niet geweest waren.. Hij kwam eruit met een oor vol klitten.

 

En gelijk betekende dat ook dat er niet los gelopen ging worden, want het klittenverhaal van de vorige keer 

kwam direct weer naar boven in het geheugen. (De laatste keer dat ze hier waren geweest zat de hele onderkant 

 vol met kleefkruid of wat het dan ook is, inclusief ballen en piemel. 

Het vrouwtje is toen een hele middag bezig geweest om Arcil klittenvrij te krijgen.) 

Dus om erger te voorkomen moest Arcil aan de lange lijn blijven.

 

Thuisgekomen bleek het nog een hele klus om de klitten van het oor te krijgen, met wat trekken en met medeneming 

van wat haren is het uiteindelijk gelukt. 

Toen dat klaar was had Arcil één oor met keurig nette korte haren en één met lange haren. Maar de schaar heeft dat weer gelijkgetrokken

 

En net als de vorige keer (herinneren ze zich) zeggen de baasjes dat ze daar nóóóit meer gaan lopen. 

(Tot ze het weer vergeten natuurlijk)