Gistermiddag, het was redelijk weer, gingen ze op weg om naar een bos
te gaan. Dit keer weer eens een ander bos. Daar aangekomen was de
parkeerplaats één grote ijsbaan. Arcil werd met grote voorzichtigheid
uit de auto gelaten. 
De kans dat of de baasjes of Arcil onderuit zouden
gaan was heel groot. Ook was het een drukte van jewelste. Men had
kennelijk massaal behoefte aan een frisse neus. Maar de één na de ander
ging al redelijk snel weer terug. Ook de baasjes met Arcil, de keuze
was een volledig verijst pad of tot je enkels in de prut wegzakken en
dat allemaal met een heleboel andere mensen tegelijk. (Daar liep o.a. ook een
vrouw bij met een mooie witte jas, die een hevige aantrekkingskracht op
Arcil uitoefende. Dat is te zeggen, de jas.) Omdat het, zeker met Arcil
aan de lijn, vragen was om ongelukken hebben ze na een paar honderd
meter glibberen dan maar besloten onverrichter zake terug te gaan. Een
beetje heimwee naar de mooie schone sneeuw hebben ze wel. Maar het
neusje van Arcil kan wel even wat sneeuw-rust gebruiken. Dat is wat schraal geworden van het onderzoeken wat er toch allemaal onder
die witte laag zit.
|