Nee, het is niet wat je denkt: Arcil heeft geen beker gewonnen. Nog
niet, in ieder geval !?!. Het is de wisselbeker voor recreanten die het
vrouwtje vorig jaar met tafeltennissen gewonnen heeft en die nu
opgepoetst weer ingeleverd moest worden om er opnieuw voor te strijden
bij de jaarlijkse clubkampioenschappen. De beker stond klaar om
vereeuwigd worden, want het zat er dik in dat ze hem deze keer niet
zou winnen. Ze moest het opnemen tegen aanstormend jeugdig talent.
Kennelijk dacht Arcil dat de beker voor hem was want hij ging er mooi
voor zitten en bedankte het baasje.
De wisselbeker is inderdaad in
andere handen overgegaan, maar door en voor de geleverde prestatie
heeft het vrouwtje er spierpijn en een fles wijn aan overgehouden. Om
de clubkas te spekken wordt er na het toernooi altijd een verloting
gehouden. Daartoe wordt de leden gevraagd iets mee te nemen dat verloot
kan worden. Dat levert ieder jaar weer een tafel met een enorme
hoeveelheid aan spullen op. Uiteraard levert niemand iets in dat hij
zelf goed kan gebruiken, maar, op een enkele uitzondering na,
voornamelijk spul uit een kerstpakket dat te lelijk voor woorden is of
op andere wijze verkregen "rotzooi". Deze loterij is dan ook de enige
loterij waar je hoopt niets te winnen. Maar de amusementswaarde is
enorm hoog. Vooral als iemand iets wint dat hij zelf ingebracht heeft
en wanhopig uitroept: "Zo kom ik nog niet van die rotzooi af !!" Of
als iemand iets breekbaars wint en tegen zijn zoon zegt: "Daar hoef je
niet voorzichtig mee te doen". Ook het vrouwtje deelde mee in de pret
en won een aantal dingen (ja, hoe meer loten, hoe meer kans!!!),
waaronder 2 poloshirts in de maat XXL, een of andere glazen bloempot en
het klapstuk, dit "prachtige" asperge-servies.
Maar gelukkig hebben we de kerk nog, die graag spullen wil hebben voor de jaarlijkse markt.
Het vrouwtje heeft een nieuw fototoestel en nu moet ik steeds maar
poseren. Ik word er dan ook al steeds beter in. Maar de foto's lukken nog
niet zo erg. Dan zit ze aan allerlei knopjes te draaien en dan zegt ze,
"Nog eventjes Arcil, nog even blijven zitten". Dat doe ik dan maar,
want dan krijg ik weer wat lekkers. Ik zal nog wel veel moeten zitten,
voor ze precies weet hoe het werkt. Ze vond het best wel fijn dat het
weer had gesneeuwd en vorige week zondag liep ze al om half 10 buiten.
Ik mocht niet mee.Toen heeft ze die bovenste foto gemaakt.
Het vrouwtje zat een beetje met de handen in het haar want er valt
niets te vertellen. Alles gaat zijn gangetje. Zelfs de sneeuw wordt al
gewoon.
En toen...... kwam er ineens een berichtje uit Amerika,
van Hannah. Die schreef dat ze met haar ouders en een zusje van Arcil,
ongeveer een half jaar geleden, naar Amerika is verhuisd. Dat zusje
heet Layla, voorheen Anista. Layla is net als Arcil gek op pootjes
geven en is ook lekker eigenwijs (anders ben je ook geen echte drent
natuurlijk). En nu heeft Hannah, op verzoek van het vrouwtje, een paar
foto's, opgestuurd. Dat zijn wel hele mooie foto's geworden. Layla heeft een heel lief koppie, maar Hannah schrijft dan ook dat Layla super lief is. En de foto van Layla aan zee vonden we zo mooi dat we hem extra groot hebben gemaakt.
En, vinden jullie dat we een beetje op elkaar lijken???
Een bijna uitgestorven bos, met hier en daar nog een besneeuwd plekje. Groen dat ineens weer tevoorschijn komt. Een hond, die komt als hij geroepen wordt. Een voorzichtig zonnetje door de bomen heen, geen zuchtje wind.
Een tijdje geleden, toen het gras nog groen was, was het vrouwtje aan het werk in de voortuin. Op een bepaald moment was er een geloei te horen alsof er ergens een koe in barensnood was. Nou liggen aan de achterkant, wat verder weg, een paar weilanden, dus dat zou wel daar vandaan gekomen zijn. Een paar weken later was ze boven bezig en daar kwam hetzelfde geloei met een tegelijkertijd rinkelende telefoon. Toen werd het duidelijk: een koe leek een beetje onwaarschijnlijk, dus moest het Arcil wel zijn. Nu blijkt dat dat steeds gebeurt als de telefoon gaat, terwijl er wel iemand thuis is maar niet in de kamer. Wat er gebeurt als er niemand thuis is en de telefoon gaat, weet alleen Arcil en misschien de buren. Maar om een lang verhaal kort te maken: omdat het baasje het nog niet had gehoord besloot het vrouwtje een en ander in scène te zetten. Het fototoestel werd in de filmstand op een rol koekjes (vanwege de hoogte) op tafel klaargezet. Om het voor Arcil echt te doen lijken deed het vrouwtje het licht in de WC aan, waardoor een automatische afzuiging in werking treedt. Daarna draaide ze het eigen vaste telefoonnummer met de GSM en wachten maar.....
Gisteren is Arcil alweer voor de derde keer naar de hondenschool
geweest. Het vrouwtje voor de tweede keer, vorige week heeft het baasje
een keer waargenomen omdat het vrouwtje last had van haar rug. Vanaf de
zijkant heeft ze toen de capriolen bekeken en er moet gezegd worden dat
Arcil de meeste aandacht weet te trekken. Helaas niet in positieve zin.
Met het diploma van de vorige cursus op zak wordt nu verwacht dat de
hond zonder riem blijft zitten na het commando "WACHT". Het begin is
heel veelbelovend en dan is de bedoeling dat na het commando "VOOR" de
hond in rechte lijn naar de baas loopt en keurig middenvoor gaat
zitten. Ook daarvan is de start goed, maar dan..... zit er een (naar
vandaag bleek, bijna loops) teefje een meter of vier verderop en die
moet, alle brokjes en lekkere hapjes ten spijt, besnuffeld en beklommen
worden. En voor de rest van de les is dan ook alle aandacht weg.
Gisteren was het weer de beurt aan het vrouwtje. Die moest Arcil
(zonder
riem) het commando "BLIJF" geven en vervolgens weglopen met de rug
naar Arcil toe en niet meer omkijken. Ja, en toen ze wel omkeek omdat
de mede cursisten aan het lachen waren bleek Arcil de gelegenheid
aangegrepen te hebben om de sneeuw, die plaatselijk door het dak naar
beneden kwam, nader te onderzoeken. Maar wonder boven wonder kwam Arcil
onmiddellijk toen het vrouwtje "HIER" riep. Jan, de instructeur, stond
er dan ook wel even van te kijken, het vrouwtje ook trouwens. Toen
Arcil, bij de "VOET"-oefening achter het vrouwtje langsliep om naast
haar te gaan zitten, ineens een sprintje trok naar ????? schoot de
riem uit haar handen en rende hij ten tweede male de vrijheid
tegemoet. Daar moest toch de hulp van Jan aan te pas komen om hem
opnieuw aan te lijnen. Maar de apport-oefening (weliswaar aan de
lijn) ging uitstekend en meestentijds de "VOET", "AF" en "WACHT" ook.
Zelfs "LIG" en dan "BLIJF" aan de lijn, terwijl het vrouwtje de
lijn-afstand naar achteren loopt en daar blijft staan totdat Jan zegt
weer terug te lopen (en dat dúúúrde lang) ging bijna helemaal goed. Nog
een rondje om Arcil heen lopen was net even te veel gevraagd. Het is
maar net of er iets interessanters te beleven valt en dat is vaak het geval. Hij weet het
allemaal wèl, de schooier.
Vanmorgen is her er eindelijk van gekomen, het besneeuwde bos. Eerder
waren de wegen te slecht, of het weer, of er was een computer
aangeschaft, die operationeel gemaakt moest worden. Maar vandaag gingen
ze echt op pad. Ze gingen al vroeg weg want er waren voor later verse
sneeuwbuien voorspeld en ijzige temperaturen. Het doel was Giersbergen,
dat op 40 kilometer afstand het dichtste bij is. Ze hadden geen last
van files, dat was alvast een meevaller. Bij het bos aangekomen was ook
de parkeerplaats praktisch leeg. De weg naar het beginpunt van de
loslooproute loopt langs een fietspad. Normaal gesproken moet Arcil
daar aangelijnd zijn, maar fietsers waren
er niet te zien en ze verwachtten niet dat boswachters zouden
controleren. Dus mocht Arcil lekker snel los en dat was een feest. Wat
een lol had het hondje en daardoor de baasjes ook. Hij bleef maar heen
en weer rennen en miste zelfs zijn tennisballetje niet. Op een vrouw
met een Golden Retriever na kwamen ze niemand tegen. De accu van het
fototoestel was bijna leeg, dat was jammer want nu kon ze er niet op
los schieten. Uiteindelijk viel het nog mee en heeft ze redelijk wat
foto's kunnen maken. Het blijkt maar eens te meer dat het baasje een
enorme koukleum is (zie foto van onherkenbaar persoon en dat moet over
een paar weken naar Oslo!!!!!).
Baasje, is dit je voor- of achterkant?
Na een uur heerlijk gelopen te hebben,
zonder last te hebben van de kou (tenminste het vrouwtje en
Arcil),waren ze weer bij het eindpunt en kwamen daar het tweede hondje
van de dag tegen en dat was een drententeefje van 2 jaar. Daar heeft
Arcil nog even mee gespeeld en liep na een keer, "Kom we gaan" keurig
netjes mee.
's
Avonds mocht Arcil weer op het huis passen toen de baasjes uit eten
gingen om de verjaardag van het vrouwtje te vieren. De baasje hadden
Arcil beter mee kunnen nemen want de rib-eye die het vrouwtje bestelde
had verdacht veel weg van de rundvlees-versie van Smuldier. Dan had het
vrouwtje het aan Arcil kunnen voeren in plaats van het op het bord te
laten liggen.
Dat is even wennen. De baasjes hebben een nieuwe computer gekocht. Het
vrouwtje was al blij dat ze de "oude" enigszins onder controle had.
Maar die was traag volgens het baasje en de dvd-speler had het al na 1
1/2 jaar begeven. De oude was een Apple en nu wilde het baasje i.v.m.
een waardeloze garantie op Apple-computers over naar Windows 7. Nou kan
ze
weer opnieuw beginnen. Gelukkig blijft de oude stand-by. Met dat
foto-programma kan ze inmiddels lezen en schrijven. En dat zal allemaal
opnieuw "uitgevonden" moeten worden. En daar gaat heel wat tijd
inzitten. Het begon al toen ze hem zaterdagmorgen gingen halen. Laat ik
nou denken dat we naar het bos gingen. Het was per slot vroeg èn
zaterdag. Maar ze gingen alleen, ik mocht niet mee. Maar toen ben ik
maar lekker op de bank gaan liggen. Ze kwamen terug met een paar grote
dozen en toen was het helemaal bal. Toen hadden ze helemaal geen tijd
meer voor mij. Echt begrepen heb ik het niet, maar het ging geloof ik
niet van een leien dakje. Maar nu is het allemaal voor elkaar, alleen
nog uitvinden hoe alles precies werkt. Ter compensatie hebben ze als
achtergrond een mooie foto van mij er op gezet. Dat is een foto die
door Sonja (van Kyra) gemaakt is.
Arcil heeft het oudjaarsdag helaas zonder wandeling moeten doen en voor
deze keer zijn behoefte in de tuin mogen/moeten doen om te voorkomen
dat hij angst krijgt voor geknal en dergelijke of nog erger: dat hij
vuurwerk naar zijn kop gegooid krijgt.. Het was de hele dag al
knallen en rotjes gooien in de straat en in de buurt. Dat begon al om 9
uur 's morgens, eigenlijk de dag ervoor al om een uur of een 's
middags. Bang is hij niet, maar blaft wel als het te dichtbij klinkt of
als er een soort bom ontploft. Maar dat lijkt meer een soort protest
en van "Hou daar eens mee op".
Oudjaarsavond is zonder problemen
verlopen. Uit voorzorg had het vrouwtje een goed gevulde Kong
klaargemaakt en dat was zo vakkundig gedaan dat Arcil daar van 23.50
uur tot 1.30 uur zo druk mee bezig is geweest dat slechts zo heel af en
toe even de tijd genomen werd om een korte blaf te laten horen bij een
wel erg harde knal. En vanmorgen was Arcil zo lief om de baasjes er pas
om een uur of zeven op attent te maken dat hij nou toch wel erg nodig
moest plassen. Dus het baasje eventjes naar beneden om Arcil in de tuin
te laten en wat brokken te geven om daarna snel weer het warme bed op
te zoeken. Dat vond Arcil om kwart over tien ook wel mooi geweest en
begon zachtjesaan de aandacht van de baasjes te trekken, die daarop
besloten daar maar gehoor aan te geven. Vanmiddag mocht Arcil gaan
uitrazen op Marienwaerdt. Het was er niet druk en Arcil kon lekker zijn
gang gaan. De tennisbal was mee en hij was helemaal in zijn element.
Het werd nog leuker toen hij vogeltjes ontdekte in het afgestorven
struikgewas naast het gras. Roepen hielp niet meer, Arcil verdween
tussen de stengels. Een dertigtal vogels vloog op en Arcil er nog wat
verder achteraan. Uiteindelijk kwam de jager weer tevoorschijn, onder
de klitten. Deze zaten voornamelijk in zijn bef(waar het vrouwtje
vanmorgen nog van dacht, "wat wordt dat mooi vol" en nu dacht "was het
maar wat minder harig daar"), staart, oren, buik, broek en poepgat. Dus
eigenlijk overal, behalve op zijn rug. Onmiddellijk geprobeerd ze er af
te krijgen, maar dat was onbegonnen werk, ze bleven gelijk aan de
vingers van het vrouwtje plakken. Er zat niets anders op dan maar weer
huiswaarts te gaan en het daar aan te pakken. Dat werd een aardig
klusje om de middag mee door te brengen. Gelukkig is Arcil niet
kleinzerig, want het vrouwtje moest de klitten er met haar en al
uittrekken. Ze was dan ook met de bef begonnen, dat leek de minst
gevoelige plek, daarna de oren. Ja, en toen moesten de broek en het
gedeelte rond en aan zijn piemel en ballen nog.
Dat gaf iets meer
problemen, maar op een bepaald moment leek het wel alsof hij besefte
dat hij het er zelf niet uit kon krijgen en bleef rustig staan. Deze
plek om te wandelen wordt dus maar geschrapt, misschien was het hierom
wel zo rustig met loslopende honden, hoewel het er officieel ook niet
mag.