Ach, soms denk ik echt dat ik helemaal alleen ben....dan wil ik gezien worden door jou maar zie ik mezelf niet. als ik mezelf zie, dan verdwijnt die behoefte met een kaleidoscopische blik naar binnen en naar buiten. transparant als ik kan zijn. maar toch borrelt daar die behoefte alweer.... behoefte aan verbondenheid met die Ander; die ander die ook in mij is. maar ik wil die fysieke Ander. Die ander die niet gescheiden is van mij, behalve in het materiële in de zin van het fysieke lichaam.
Mijn therapeute vraagt mij om een tekening te maken van mij en mijn ouders, hoe ik de relatie zie en hoe ik haar wil zien/ veranderen: waar staan zij in de ruimte en waar ben ik? Van veranderen krijg ik de kriebels, omdat het is zoals het is en goed zoals het is. Ik zie mezelf als een engel met vleugels, ik wil alleen maar vliegen, de ruimte in. ze hebben mij symbolische vleugels gegeven met mijn naamkeuze (toeval bestaat niet) laat ik ze dan gebruiken ook. daarin zit nog een 'willen', maar het is beeldtaal, vliegen..mijn ziel spreekt hier eerder dan mijn verstand. Mijn naam is me toch niet voor niks gegeven zo blijkt. Een naam is immers niet zomaar iets. Het is iets wat je meekrijgt, net als je zielsbestemming. Het eerst beeld dat in mijn binnenste opborrelde toen zij mij die opdracht voorlegde, was dat beeld van die engel en die planeten (mijn ouders), die gewoon blijven waar ze zijn. Een paar woorden, die dat beeld dan kan benaderen of rationaliseren is het volgende: "geef mij vleugels" Of ik geef ze mezelf en ik ga gewoon weg. alleen weg is nergens naartoe. Waar ik dan naartoe ga, weet ik nog niet. het ging toch alleen maar over de relatieve positie die mijn ouders en ik ten opzichte van elkaar hebben. Ook al kan ik dan niet geweldig figuratief tekenen, het gaat om het beeld en de intentie daarachter, de kracht van het beeld.
Dat beeld blijft me bij, ook al heb ik het nog niet uitgevoerd. De ervaring daarvan moet nog komen
Kan ik zeggen dat het me veel doet, deze vorm van therapie, die ik nog nooit eerder gedaan had? Ja en nee. Ja, ik vind het heerlijk om het 'fysiek' te ervaren.tekenen en schilderen is meer lijfelijk. Ook al is beeld dan ook een benadering van de werkelijkheid, Het is direkter dan woorden, waar ik dan wel meer bedreven in ben. Ik had behoefte aan die meer gevoelde ervaring, ook al staat er dan nog niets tussen, een beeld, tussen mij en de werkelijkheid staat het beeld. En nee, het verandert mijn echte leven nog niet. Daarvoor is het misschien weer te weinig intensief. Misschien heeft het nog tijd nodig om zijn werk te doen.; deze combinatie van systeemtherapie en beeldende therapie Ik heb altijd een hekel aan familie gedoe, hoe het nu zit enzo. voel altijd een gezonde weerstand in mij opborrelen, bij zulke vragen. "Moet dat nou alweer?" brrr.... het is toch allemaal verleden ben daar ook wel klaar mee. toch? Maar het is nooit klaar. het is pas klaar als ik niet meer steeds die onrustige borrelende gevoelens heb, als ik geen conflicten meer voel in mezelf die me gescheiden houden van wie ik werkelijk ben.. als ik gewoon ook bij hen mezelf ben zoals ik bij vrienden ben of als ik alleen ben en mezelf niet steeds afvraag of ik wel het 'goede' doe. Juist ook in de relatie met mijn ouders. dan ben ik pas los van die ongezonde schijnverbintenissen en kan ik gewoon Echt zijn
En zo houd ik mezelf dan wel weer bezig.....tussen het koken door...de levensingrediënten die op het vuur staan te borrelen en te pruttelen, zich vermengen tot een nieuw gerecht, een vorm waar ik het vandaag maar mee moet doen. Een tijdelijke vorm weliswaar, maar voor nu is het goed, deze vorm. ik moet me voeden, anders verdwijn ik, gelijk een engel. Voorlopig moet ik het hier nog even doen, in de materie dus heb ik ook fysieke vorm nodig, een lichaam dat zich voedt
Als jij bij mij bent, vergeet ik soms wie ik ben als alles bestaat zoals jij het ziet Als ik niet meer voel waar ik ben Dan ben ik niet meer hier Bodemloos en dakloos
Maar bij jou Alleen bij jou
laat me dan soms alleen waar ik dan de stukjes weer vind die alle kanten op waren gegaan ik plak ze weer netjes aan elkaar
Ik bouw muren om mij heen voordat ik geen huis meer heb ik metsel de voegen voordat het weer wegwaait mee met de wind die vandaag waait en mijn gedachten en herinneringen aan wie ik ook alweer ben Hier in deze wereld vergeet ik dat soms
Niet dat het ook wat uitmaakt het is net zo vluchtig als de wind
Neem het me niet kwalijk als ik soms de bouwstenen stapel wat ze ooit vergeten zijn Ik doe het gewoon maar over Metselen en voegen Daarachter kun je mij vinden Als de deur weer opengaat
Laat mij soms maar gewoon alleen met mezelf dan plak ik alle stukjes weer aan elkaar en zet ze op de juiste plaats Dan kan ik weer lopen en je aankijken vanuit mij Als je me wilt zien
Ik maak me weer los van jou Soms weerbarstig en boos Soms ook zacht en teder Want ik moet weer op mijn eigen benen lopen Stevig verankerd en geworteld ook meteen Totdat jij mij weer oppakt en hoog boven de grond laat zweven Ik ben niet bang, Ik kom toch altijd weer terecht, met beide benen op de grond
Hard en ongewillig Of zacht en voorbereid
Onze wegen scheiden soms Als jij op weg bent in de wereld Op zoek bent naar onbekende wegen in alle uithoeken van de wereld En het leven ergens ver weg, Buiten bereik zoals ik hier lig Teruggetrokken in mijn schulp Behaaglijk nestel ik me tegen de zachte wanden van mijn eigen veiligheid Ik trek nog maar een trui aan Dan kijk ik naar binnen en zie ik een kleur De kleur van eenzaamheid en soms die van verdriet En soms ook zoveel licht dat ik niet blijven kan waar ik ben dan zweef ik boven mezelf uit Gelukkig, zomaar ineens Vliegend
De wereld gaat haar eigen ritme En draait toch wel door Daar hoef ik niets aan te doen en ook niet voor Zonder jou of met jou Dat komt toch ook wel weer Ik wentel me nog maar eens in de zachte zonnegloed En droom over wat eens was en ook nog wel zal komen
Ik had het gevoel dat ik iets kwijt moest waarvan ik liever niet wil dat jij het ziet Nee dat wil ik liever niet Hoe jij mij ziet, ookal weet ik dat niet Hoe jij kijkt naar mij
Dan lijk ik zomaar ineens Twee Gespleten en verdwenen Gevangen En dan wil ik liever niet meer Zijn Niet hier, niet bij jou en niet bij mij
Soms is ze daar ineens Woedende Engel Duistere kracht Duistere jij Jij bent ook van mij Jij bent ook in mij Maar ik schrik steeds van jou Als jij je kop woedend om de hoek steekt
Met geweld ruk je ze open de poorten van mijn ziel En je maakt van de wereld een gevaarlijke plek Ik een spiegel en jij de wereld
Als jij daar zomaar ineens staat en met geweld bezit van mij neemt Dan ben ik ineens weerloos De gebeten hond Een pijnljke wond Jij doet me pijn, mijn duistere kracht
Hoe kan ik jou liefdevol omarmen Lief en zacht Zodat jij mij bent en ik jou?
Nadat de winter bezig is zich terug te trekken en de lente alles weer zacht maakt en vloeibaar, wordt ook dit huis langzaam leefbaarder én transparant. Ik houd ervan als de grenzen tussen binnen en buiten vervagen; hoe het geluid van de blatende lammetjes en de jonge geitjes binnenkomt. De deur gewoon lekker openstaat, alles openstaat. Het voordeel van enkel glas is dat veel geluid binnenkomt en aangezien dat hier vooral van dieren is, is dat heel fijn. Langzaam aan schiet ik letterlijk wortel hier, letterlijk met het langzaam aan voorbereiden van een moestuin, het tweede moestuin-experiment alweer.. Het hoeft allemaal niet definitief dus ook niet perfect :) dat is dan weer het voordeel van de tijdelijkheid, het beséf van de tijdelijkheid. De tijdelijkheid die eigenlijk voor alles geldt, maar die door het waas van de illusie van bestendigheid, nauwelijks nog bewust gevoeld wordt. NIets is blijvend, ook een huis niet, al hebben we die illusie...dat je een 'vaste' woonplek moet hebben.. Ik zit gewoonweg in de laatste fase van de tijdelijkheid van een huis , waardoor ik het ten volle besef en beleef. Het maakt ook dat ik me meer bewust ben van hoe bijzonder het is om hier te wonen. om de laatste eer te mogen bewijzen aan dit huis. Aan de tuin. Voor dat alles inderdaad naar het rijk der herinnering verdwijnt. Juist daarom wil ik ook dat een transparant huis is, een pelgrims oord als het ware. Dan kunnen er nog meer mensen genieten van de laatste levensfase van dit huis.
De steenuil heb ik eindelijk 'ontdekt', doordat ik nu weet hoe zijn roep, zijn baltsroep, klinkt. het klinkt als ''mieuw' of 'miau'. en lijkt daarmee op het geluid van een grolsche kat gek genoeg, temeer omdat de steenuil zich al jagend op prooi, ook laag over de grond beweegt. Het geluid van de uil is een stuk scheller en helderder dan dat van een kat. het reikt ook veel verder. Soms hoor ik het al als ik aan kom fietsen, laat op de avond en het dorp nader. Erg fijn dat daar dan mijn huis staat, mijn tijdelijke verblijfplaats, shelter. Als de nachten wat warmer worden, staat binnenkort ook mijn tent achter op het erf, tussen de paardemest, van de shetlandpony die we hier overdag tijdelijk te leen hebben, en bij de caravan van mijn huisgenote. Gezellig alles lekker buiten.
Juist ook hier ben ik weer een beetje dichterbij mijn kern gekomen, de kern van wat ik wil en wie ik ben Wat ik wil is een transparante gemeenschap/ woonplek, wat wil zeggen dat het 'open' is, waar mensen naar binnen en naar buiten mogen lopen, waar plaats is voor tijdelijke bewoners, 'pelgrims', logées..die al dan niet mee willen werken in de tuin of onderhoud. Een oude boerderij met een aantal logeerplaatsen, mensen die hun tent meenemen. dat lijkt me heerlijk om steeds met andere mensen te leven Feitelijk is wat ik hier 'heb' of beter: 'leef' al niet zoveel anders meer. Binnenkort komt de eerste mij/ ons nu nog onbekende 'logée', een reizigster die even naar Nederland komt en haar verhalen met ons wilt delen en een tijdelijke plek in Nederland zoekt.
Als ik in mijn voorgenomen retraite zit, aan het einde van de zomer, komt er hopelijk ook iemand in huis om Lieke te passen en om te genieten van de bossen, het huis en alles wat er is. De moestuin die dan hopelijk al een heel eind gevorderd is.. dat voelt zo heerlijk om alles zo dichtbij huis te hebben (al is de bewoonde 'stadse' wereld niet dichtbij..maar die heb ik dan ook niet zo vaak meer 'nodig', alles is hier al)
Het voelt de laatste tijd steeds rustiger en ik voel steeds meer ruimte om die dingen te doen die ik graag wil. Ik ervaar letterlijk meer tijd en ruimte in mijn leven. alsof de dagen opeens twee keer zo lang zijn en ik ze bewuster beleef. Een heleboel andere dingen heb ik daarvoor opgegeven, zonder moeite. Moeiteloos. Omdat ik ze niet meer nodig heb, omdat ze niet meer mijn ZELF hoeven te omhullen, met iets wat ik niet ben. Dat geeft heerlijk veel ruimte in mij voor nieuwe dingen die beter bij mij passen. Ruimte voor nieuwe mensen ook al waardeer ik de stilte ook, de letterlijke én de figuurlijke stilte de stilte in mij en om mij heen. Vanuit de stilte van de winter, een stilstand bijna, die ook heel fijn was maar vooral nodig, voel ik nu weer nieuwe energie zowel binnen als buiten. De nieuwe energie die ook in de natuur zo voelbaar en zichtbaar is. Het voelt bijna als een verademing te zien hoe de berkjes in de tuin weer nieuwe knopjes krijgen en nu al blaadjes. De aardbeiplantjes die de vorst hebben overleefd, worden weer groen.
Tsjaa...alleen dat wat moet komt tot leven: wat in de essentie van de plant besloten ligt. en de rest doet er niet toe. Zo is het in feite voor mij ook Dat geeft zoveel helderheid.
En soms word ik dan heel blij zomaar ineens, als ik in het bos ben en de stilte voel die mij omringt, of in de tuin bezig ben, met iets eenvoudigs als hout zagen of in de aarde met mijn handen, op het bankje van de zon geniet..Zomaar ineens voel ik me dan zo rijk om te Zijn waar ik Ben. Dan wil ik ook helemaal nergens anders zijn dan daar in dat Moment. Met mijn hond ben ik precies waar ik moet zijn. Nergens anders. En nee, dat gevoel heb ik nog niet altijd, 24 uur per dag. was het maar waar...het is zo rustig namelijk.. . Is dat dan wat ze bedoelen met 'samenvallen met jezelf', of is dat alweer een contradictio in terminis? ik weet het niet, ik voel wel dat ik zelf de vraag waar ik wil zijn, wonen etc. niet meer hóef te beantwoorden, maar dat die zich langzaam aan mij ontvouwt, het antwoord op die vraag dan, dat de vraag zichzelf beantwoordt. En dat is wel een fijn gevoel Dat voelt als Lente. Een lente die nog lang mag duren van mij.
Als nachtbraker heb ik het nu zwaar....voor ik goed en wel op gang ben en de dag wil beginnen is de zon al over haar hoogste punt heen.. Dan doe ik mijn oefeningen en ga met Lieke wandelen.. op een grauwe dag als vandaag, tien voor 4, is het alweer bijna donker...
Het ontstemt me als ik alweer in het donker loop te wandelen met Lieke.... ik heb de neiging het LICHT aan te doen. "Mag het licht aan?", maar mijn roep wordt niet verhoord. ik moet het doen met deze donkere dagen voor de kerst.
Het is vandaag Midwinter, de kortste dag van het jaar met het minste licht!! de dag om de terugkeer van het licht te vieren, terug naar het licht! In elk geval iets om aan vast te houden
Verder voel ik vandaag een oud verlangen in mij naar boven komen, terugkijkend op een bijzonder jaar 2011. Bijzonder in meerdere opzichten. ik heb een recordaantal verhuizingen achter de rug in éen jaar. 3 verschillende woonplekken. Daar was ik zo druk mee dat ik nauwelijks tijd over heb gehad om aan mijn basis te werken. Liefde is daar ook onderdeel van. Oke, in een stemming als vandaag voel ik dan weer dat oude verlangen in mij naar boven komen dat in mijn leven- in elk geval op dit moment in ijn leven heel passend zou zijn, gezien hoe celibatair en teruggetrokken ik leef voor het merendeel.
Eén heel jaar lang heb ik met niemand ook maar enige intieme interactie gehad.. En dat oude verlangen, dat is het klooster. Als meisje van 16 had ik een visioen, voelde het als mijn missie om in een klooster te gaan leven en toen ik een jaar of 10 later daadwerkelijk een klooster bezocht in de griekse bergen voelde dat ook heel fijn. De sereniteit, de harmonie en de rust..Overwhelming. Ik kan die sfeer nog voelen. ik heb een perfect geheugen voor sferen en plaatsen, dit in tegenstelling tot namen van mensen.
Helaas was dit een orthodox klooster en alleen toegankelijk voor het mannelijk deel der bevolking.
Moet ik dit niet serieuzer nemen? Immers het is alweer bijna 10 jaar later en er hebben zich geen grote veranderingen in mij voltrokken Inmiddels kan ik zeggen dat ik misschien een andere missie mijzelf heb aangepraat en dat is die van hulpverlener, therapeut, coach. echter, in deze westerse moderne maatschappij zijn daar zovele eisen aan en is het niet gewoon zo, dat het eigenlijk een soort instant oplossing zou zijn voor een leven in een klooster?
Mijn verlangen naar ritme en structuur, leven in de natuur én meditatie allemaal verenigd. De toets tot het celibaat heb ik al vele periodes doorstaan in mijn leven Het is mij duidelijk dat na een aantal pogingen, een relatie met één ander mens niet tot een reëele optie behoort.
Ook in mijn zoektocht naar andere woonruimte, iets permanenters, werd mijn aandacht vastgehouden door een woongroep op oecumenische grondslag met meditaties en gesprekken; minpuntje is dat honden niet welkom zijn.
Dus de vraag die hiermee ontstaan is, hoe ga ik deze 'missie' vormgeven? het klooster bezoeken is een onbegonnen missie, want het klooster bestaat niet. een klooster bezoeken en enige tijd meeleven, kan wel.
Het is niet zo alledaags tegenwoordig waar slechts één religie de boventoon voert: hoe kan ik zo snel mogelijk zoveel mogelijk geld vergaren? En voor een andere, minder bedeelde groep mensen, luidt de vraag; hoe brei ik de maand rond? en ja, zo is het.
Het klooster: welk klooster dus? een vrouwenklooster? boeddhistisch? of is dat alleen voor mannen? de vragen buitelen alweer over elkaar heen.
Ik heb wat uit te zoeken....
De donkerte valt als een deken over me heen, omsluit mij geheel en al. De lucht die zo laag is, door het wolkendek, brengt me nog meer naar binnen. Ik verlang naar de blauwe hemel, de weidsheid en ruimte van de bergen Naar het op de top van een berg staan en alles overzien, de weidsheid en het Al aanschouwen Open staan.
Ik voer hier een gevecht en wil voortdurend de gordijnen openschuiven, op zoek naar het licht dat daarachter te zien is..of moet zijn. ik kan me niet losmaken van dat gevoel, dat er iets chronisch in de weg zit, iets verwijderd moet worden, om áchter dat donker te kunnen zien. het licht dat me verwarmt maar vooral perspectief biedt. Ik ben blind geworden zo lijkt het. Ik zie uberhaupt slecht in het donker, zelfs met bril.
Morgen een nieuwe dag waarop het weer licht wordt en vanaf morgen blijft het elke dag een beetje langer licht. dat is een anker in deze donkere tijd. dan gaan de dagen weer lengen en gaan we weer op weg naar de lente en de zomer...tijd van kamperen en kampvuren.
een lang jaar..afscheid genomen van een lange periode van verlangen en de overgang gemaakt naar een periode zonder verlangen die me opnieuw terugbrengt tot een staat van rust en Zijn, geen verbinding met één ander persoon maar een poging tot verbinding met mezelf, geheel en al alleen met mezelf zonder verstoring. En de ander, die kwam toch maar dan in de gedaante van een hondje, Lieke. Mijn Lieke. Zij ligt heerlijk op de bank, ze lijkt haar winterslaap een welkome afwisseling te vinden op het leven dat ze had en waarvan ik nauwelijks weet heb. Ze lijkt het best te vinden, languit op de sofa, vlakbij de warme kachel, 2 keer per dag komt ze eraf om te eten en naar buiten te gaan. Ik knuffel haar. Mijn liefde en mijn knuffels komen bij haar terecht, ze is lief. ze is alles wat ik heb; de enige die ik heb in mijn leven. Het is goed.
Ik ben graag alleen, met Lieke, maar ik mis een bedding, een dragend vlak, in welke vorm dan ook. Een bestaansreden die mij een veilige bedding geeft, gelijk het zachte mos in het bos dat zo heerlijk zacht en veilig voelt onder mijn voeten. alsof ik gedragen wordt door deze zachte ondergrond als ik er op sta.
het is tijd voor muziek, iets wat past bij de sfeer van Nu.... Mi and Lau...traag en langzaam schrijdt deze muziek voort..
Elke wandeling door dit landschap, langs weilanden waarin paarden grazen, is een mystieke ervaring.....het lijkt alsof de mist mijn zintuigen extra aanscherpt en openstelt voor elke minieme beweging of geluid....het zicht is bijna verdwenen...er is geen "wide screen" meer en met dit beperkte blikveld gaat mijn aandacht automatisch en verscherpt naar het kleine, het kleine geluidje daar vlakbij; het scherpt de wereld van mijn zintuigen en van wat daar achter schuilgaat. Vanuit de mist komt een paard van achter de bomen tevoorschijn...als uit een droom. ook zij is nieuwsgierig naar wat zij hoort en voelt in haar nabije omgeving.....ik voel het paard, ze stopt en kijkt naar ons. ze maakt contact met ons. Ook het paard, dat in meerdere dimensies tegelijkertijd leeft, lijkt de mystiek van dit moment te voelen, het mytieke moment in de schemering. Ik ga vanzelf langzamer lopen, als vanzelfsprekend wordt het bijna een loopmeditatie.
Ik loop nog even het bos, de schemer is ingevallen, nog even en het is volledig donker.
De wereld is klein, heel erg klein....en tegelijkertijd in haar kleinheid juist heel groots Op microscopisch niveau..op zintuiglijk niveau, is zij juist heel groot op de vierkante centimeter. Het is alsof je door een vergrootglas kijkt en plots alle vergroot aanwezig is. Maar het kijken is meer een luisteren. Het stukje bos dat ik altijd loop met Lieke is al mysterieus van zichzelf. Op één bepaalde plek is IETS voelbaar, er is daar iets, een ziel die daar nog aanwezig is; misschien van een daar overleden dier. van een hond misschien? Lieke voelt het ook; ze is altijd extra gespitst als we langs die plek lopen. het is zo voelbaar. Nu met de mist was het een en al mystiek ; ik wilde niet naar die plek nu. De ontmoeting met het paard was genoeg voor vandaag.
Ik denk weer aan de ontmoeting met het paard op de sjamanencursus...met de ziel van het paard. Het meest gevoelige dier dat er is op de dolfijn na misschien. ik weet het niet. ik weet wel dat het bijzonder is en dat als ik met genoeg aandacht aanwezig ben, ik haar kan voelen. En zij mij kan helpen met mijn vragen en antwoorden geeft middels haar lichaamstaal en vooral op zielsniveau; het paard als tolk van de ziel. Misschien is elke dierenziel wel een tolk, een bemiddelaar tussen het hier en 'de andere wereld'. Juist in deze mist is dat allemaal extra voelbaar en extra aanwezig, dit spirituele krachtenveld. het is niet meer aanwezig maar door de focus en de stilte is het meer voelbaar.
...De wereld, in nevelen gehuld, is als een droom, zo mooi.
Een gebeurtenis met Lieke afgelopen zaterdag die ook wel weer leerzaam en confronterend was.... Lieke probeerde als gewoonlijk naar buiten te glippen en dit keer stond ik haar dat toe in de hoop dat ze wel bij mij zou blijven even terwijl ik buiten bezig was. Niet wetende dat ze haar doel al lang beraamd had. haar doelwit was een kip die hier altijd ronscharrelde..gezellig een kip in de tuin. Daaraan heeft Lieke aldus een eind gemaakt, de kip is niet meer. Ze heeft haar einde gevonden, deels in de maag van Lieke en deels in de GFT bak. Vooral dat laatste vind ik onverdraaglijk. Waarom hebben we haar die hele kip niet gewoon op laten eten? vraag ik me af. Ze heeft m eerlijk gevangen; de kip heeft nog een pijnlijke einde gehad doordat Lieke haar nog niet had doodgebeten terwijl ze al aan het smullen was. TOen ze dat wel had gedaan, hebben we het warme kippenlijfje in de kliko gegooid....en jawel hoor Remco had daarna kipfilet gekocht..bij AH Heel veel gekker moet het niet worden natuurlijk!
Niet dat ik zelf de kip had kunnen of willen villen maar het voelt zo onnatuurijk, zo tegen de natuur in om een dier wat op natuurlijke wijze haar leven gegeven heeft, een gezond dier nog wel, vrij rondlopend, totaal biologisch verantwoord dus, te verspillen, uit de kringloop te nemen. Het besef dat wij dat bepalen als mens, een beslissing die vooral gebaseerd is en voortkomt uit dat wat we beschaving noemen, voelt heel onnatuurlijk.
De kringloop van Leven/ Dood mag niet onderbroken worden op zo'n tegen-natuurlijke én voedselverspillende wijze. Ik heb er spijt van dat ik Lieke haar eerlijk veroverde maaltje niet heb gegund..ingegeven door de angst dat er misschien botjes in haar maag zouden komen..al die enge verhalen..gruwel.
Een veer van de kip heb ik wel bewaard, als offer van Lieke aan mij. Ze had het kippetje immers keurig midden in de woonkamer gelegd om met ons te delen, zoals de meeste roedeldieren dat doen. Het veertje als symbool voor haar offer in het bijzonder en als symbool voor de eeuwige kringloop Leven/ Dood. Dat bewustzijn heeft ze weer tot leven geroepen met haar snelle aktie.
Lieke, de volgende keer mag je je prooi gewoon houden.
Oh ja...ik zou al in mijn bedje moeten liggen.......allang.... Mijn hoofdje maakte weer overuren vandaag.....een boswandeling kon het nauwelijks stoppen, die maalstroom vergezeld van een duistere emotie een onderbuikgevoel. het deed me wel goed, het bos, de geuren, zo intens dat ik nauwelijks alleen maar kon blijven denken....het bos omringt me met haar veiligheid, haar geur van half vergane humus en dode bladeren brengt me terug naar mijn kern en soms ook naar ervaring van Leegte, die me soms beangstigt...
Mijn eerste training vanavond in de Indonesische krijgskunst Pentjak Silat kon mij wel weer- al was het maar voor even- helemaal terug brengen naar mijn lijf, uit mijn hoofd- wat heerlijk!! De duidelijke en staccato bewegingen brengen me terug naar mijn wezen..en dan zijn er goddank geen gedachten..geen zorgen....geen...niks... Het is weer zo'n heerlijk mannending. Ik ben de enige vrouw op de training. . Lekker duidelijk. ha misschien omdat ik ook op vrouwen val is het zo makkelijk mezelf in zo'n mannengroep gewoon 'ik' te voelen. Niet die spanninkjes die ik met vrouwen zo nu en dan kan voelen. Het eerste deel van de training waarbij ik voor het eerst de afwerende en verdedigende bewegingen maakte, brachten mij terug naar een incident, waarbij dit van pas had gekomen. Ik voel dat het mijn mogelijkheden vergroot en daarmee ook mijn (gevoel van) vrijheid. Wat ik in eerste instantie hoop te ervaren- bereiken is niet zo van toepassing in deze setting- is een gevoel van duidelijkheid en stevigheid. Duidelijkheid en richting ervaren. waar ga ik heen? hoe ga ik dat doen? de Yang energie; mijn daadkracht aanspreken. Ik weet niet waar ik die verstopt heb, maar ergens in een topje van een kleine teen moet die toch wel zitten wachten totdat ze zich eindelijk eens mag laten gelden?
Deze meditatie in beweging doet mijn energie weer stromen waar die hoort te stromen: in en door mijn lijf en niet slechts in mijn hoofd. Schrijven blijft verslavend maar dat is niet alleen maar een hoofdding voor mij... Sommige momenten voel ik dat mijn hartenergie daarin het meest actief is..mijn emoties gaan stromen...Een totaal andere energie weer dan als ik zo fysiek bezig ben...zij maken mij onrustig en halen me soms uit mijn kracht, soms brengen ze me er juist in, maar ze zijn altijd een middel...ze zijn niet wat daadwerklijk waar IS. Ze houden me voor de gek, want het volgende moment is het weer anders, een ander emotie..een ander gevoel en voila, een ander beeld van mijn wereld die dag, van de beleving van dat moment. Zo fake zijn ze, maar ik ben er toch nog aan verslaafd....
En wat is het dan heerlijk om juist even in die leegte af te dalen...die leegte waarin die emoties én gedachten even geen aandacht krijgen, niet meer gevoed worden door mijn Mind...ze ZIJN mijn Mind. De drugs van mijn Mind.
Ik kan wel tegen ze schreeuwen en schoppen maar beter kan ik ze met zachte hand bewegen en vragen of ze mij met rust willen laten... Ze zijn niet congruent met wie ik ben.
Volle maan is het nu.... wow...het licht schijnt precies mijn kamer in.... buiten zitten in het maanlicht..
Full moon What will you bring me tonight? You're the strenght I am missing You're whole and complete More than anything else You're light and dark Power and weakness Love and hate
hey you, beautiful woman You pass me by Every day out on the street Where are you going to?
Remember that day when our eyes met and you walked away? Tell me What does it mean? Walk with me one day and tell me your story of love and hate Your fears and believes Make me cry and make me laugh
Kiss my lips Carry me to a place you called home.
What would it be? Just another story that has to be told and forgotten?
Vier weken is ze nu bij me, mijn joliekje.. ze laat zich af en toe al wel van haar dominante kant zien, dat is ook goed, ze krijgt zelfvertrouwen maar het betekent ook dat ik mijn dominante kant een beetje meer naar voren mag laten komen....met zachte hand maar wel duidelijk. Oei, leerproces.. Ze test me uit, als ik op het punt sta het huis zonder haar te verlaten om boodschappen te doen of gewoon even de stad in te gaan als ik iets moet kopen. Dan zet ze haar lijfje schrap en draait met haar hoofd en een blik in haar ogen die het midden houdt tussen uitdagend en vragend. Het vooruitzicht alleen te blijven vindt ze maar niks.....en gelijk heeft ze.
Sinds ze op de boerderij al drie keer ontsnapt is achter een kat aan, weet ze weer hoe fijn het is om te jagen en ze trekt als een gek als ze er een in de buurt ontwaart, oftewel een spoort meent te ontwaren
Gek genoeg loop ik een stuk rustiger als ik in Rotterdam met haar wandel, lekker langs het water terwijl ik het omgekeerde had verwacht: in Rotterdam zijn veel van die baasjes met grote boos uitziende honden zoals Staffords, pitbulls maar alles beter dan een loslopende waakhond die zijn erf afstormt als ik langs kom...grrh... Ik anticipeer continu als ik wandel in het dorpje Overberg waar ik nu woon, omdat er uit elke hoek wel een hond zou kunnen komen Ik ken dit van paniekaanvallen, dat anticiperen, de angst voor de angst. niet fijn en niet gezond al die adrenaline die door mijn bloed raast. Maar bovenal is het gewoon zeer ONPRETTIG! Oude angsten...helaas daar zijn ze weer. de demonen van mijn geest...ze laten me niet zomaar los juist als je denkt, dat je ervan af bent, steken ze weer de kop op..
Het maakt me soms ook behoorlijk boos....dat stomme bezit van mensen ook, dat ze weer zo nodig moeten bewaken naar anderen..gedver. ja het is een oordeel, dat weet ik, maar voor mij in deze context even waar. Denk ik eens rustig te wonen met mijn hond, slaat er op elke hoek een hond aan die me doet opschrikken uit mijn gedachten, of gewoon uit mijn stilte...brr...anyway voor een deel zijn het gewoon mijn oude angsten en vooral oude patronen die weer naar boven komen en daarvoor was ik niet verhuisd naar een idyllisch boerderijtje....wat nu al veel minder idyllisch is. tsjaa....... waarom had ik dit nou ook alweer verkozen? Rust? stilte? ja, en natuur, veel stilte om me heen, tijd voor bezinning. Bij mezelf zijn. Maar het voelt alweer als dat ik naar een andere plek wil, een gemeenschap in het buitenland, waar ik mij tevens deel van een geheel kan voelen, mij nuttig kan maken, me verbonden voel met IETS, met de natuur, mijn omgeving. Vooral dat laatste. Ik voel me eenzaam. Niet alleen maar eenzaam. Ik wil die vrijheid weer voelen, vrij van binnen, dan is er geen angst meer, dat weet ik. Er zit een groot spanningsveld tussen vrijheid en angst in mij, dat voel ik. Ze zijn aan elkaar gewaagd, elkaars vijand..
Dacht dat het alleen zijn hier mijn grootste vijand zou zijn, maar nu is het iets totaal onverwachts zoals altijd alles uit onverwachte hoeken tevoorschijn komt. Plannen en het hebben van de geringste verwachting is totaal nutteloos. Kan net zo goed leeg zijn van binnen, leeg, zonder gedachten zonder iets, dan zou ik misschien ook zonder angst kunnen zijn, de angst voor wat dan ook. Elke hond die op me afkomt, of elk vreemd geluid gewoon verwelkomen zonder interpretatie. Wat zou het heerlijk zijn om zonder angst te kunnen leven.
Ondertussen maakt mijn hoofd alweer overuren...want er verandert zoveel komend jaar dat ik me wel MOET anticiperen op zelfstandige woonruimte...ofwel de definitieve stap moet zetten naar een gemeenschap. Alles hiervoor was voorbereiding, een aanloop tot de definitieve keuze waar ik nu voor sta. En niet meer uit de weg kan gaan. Ik ben een nieuwe fase ingegaan, door een levenspoort, 35. Ik voel dat er veel verandert. Jolieke, die van mij afhankelijk is en voor wie ik moet zorgen. Maar ik voel ook dat er meer schillen van mij afvallen en dat ik dichter kom bij wie ik werkelijk ben.
Het vertrouwen en commitment waarmee ik deze tekst begon, zijn mijn basis, de basis die Jolieke mij ook geeft. Jolieke staat voor commitment. Ik kan nog steeds alles doen wat ik wil maar eerst moet ik aan haar denken; ik kan niet zomaar meer uitgaan wat ik vroeger deed. Nu moet ik plannen waar zij naartoe gaat. En tot mijn grote verbazing krijg ik heel vaak een positief antwoord, als ik bij een workshop vraag of zij mee mag. Dat verbaast me soms, maar ook hier zijn het weer de verwachtingen, gebaseerd op wat anderen vaak zeggen: dat je geen kant meer op kan met een hond enzo..... Het is meer een flexibel manoeuvreren zoals ik eigenlijk al mijn hele leven doe. Roeien met de riemen die je hebt. soms is dat zwaar en soms ga ik gewoon op de stroom mee. Wel zo prettig om dat laatste te ervaren.
Ik voel dat nu ook; dat mijn intuitie mij leidt. Alles is zo tijdelijk; er is geen zekerheid. Toen ik vandaag mijn account op een datingsite bekeek- ik bleek weer 3 dagen een gratis full membership te hebben- voelde ik ook die behoefte aan zekerheid, toen ik mijn woonplaats voor de zoveelste keer bijwerkte..pfff.. Zekerheid en commitment in alles. In relaties, langzaam aan verandert mijn doel, ook in de liefde.. Voor mij geen losvaste relaties meer, geen vrije liefde. Alles of niets. En nu al een hele tijd niets omdat ik het niet toelaat, toe wil laten totdat daar iemand aan de poorten van mijn ziel rammelt...ze moet wel hard rammelen..maar dan laat ik haar misschien voorzichtig toe in mijn universum.. Ik moet er zelf kleur aan geven dat weet ik...maar ik mis de liefde nu, van een andere Zij aan mijn zijde, nadat ik eerst de diepe scheuren nog volledig moest doorgronden van een vorige liefde.
Hoe stil het ook is daar, de laatste tijd, mijn innerlijk werk gaat voort en ik heb deze rust nodig gehad blijkbaar om te weten wat ik ook op dat vlak wil en waar ik nu sta. Het heeft mij meer bewustzijn gebracht. Zij staat niet alleen symbool voor (meer) commitment en toewijding in mijn leven, maar maakt ook dat stuk in mij los, dat nog sluimerend lag te wachten op ontginning... Behoefte aan huiselijkheid, liefde en geborgenheid Waarschijnlijk waren deze verlangens altijd al aanwezig. Ik hoop dat ik het meer ruimte kan geven. was me nooit zo bewust van het feit dat ik misschien niet zoveel ruimte had voor anderen in mijn leven dus ook niet voor de liefde..
Keerzijde van dit bewustzijn, de onvermijdelijke schaduwkant, is de eenzaamheid. Niet dat het perse eenzaam hoeft te zijn alleen, maar als er verlangen is....dan is er tegelijkertijd incompleetheid dus onvermijdelijk een besef van eenzaamheid. Soms kan het goed zijn, om dieper te zakken in mijzelf, van daaruit te creeeren maar soms is het pijnlijk. Pijn als niet te vermijden onderdeel van het leven Zoals de beren en leeuwen op de weg- in de vorm van waakhonden nu...de onvermijdelijke obstakels, hindernissen die steeds weer ergens op de loer liggen, tevoorschijn komen op momenten dat ik het paradijs verwacht, of er minstens op hoop, afwezigheid van een overload aan prikkels. Jolieke accepteert het als een gegeven, een zijnstoestand. In het moment gaat ze de realiteit tegemoet, op momenten dat het nodig is, gaat ze die aan. Daarbuiten is er geen angst. Dat vind ik zo mooi. Waren wij mensen maar meer van hetzelfde. is een hond niet veel meer Zen dan een mens? Een mens moet daar heel veel voor mediteren om altijd en overal onder elke omstandigheid Zen te zijn. Om het leven aan te kunnen zonder overspoeld te worden door een hoeveelheid prikkels die vanuit alle hoeken op je afgevuurd worden.
Jammer dat ik niet mag delen in jouw verdriet en in jouw hart mag verblijven een plaats om te rusten om samen op zoek te gaan naar de onbelichte hoeken een schaduw ongezien graaft zij diepe kuilen als een plaats om te schuilen voor wat het licht zou verzwelgen je hebt het niet gezien het is al verslonden en begraven Nu ligt het te rotten en te wachten op een nieuw begin
Er is schaduw ; er is licht licht dat het duister voedt en kleurt De kleuren van de regenboog altijd een nuance
Het duister dat het licht omarmt Een veilige bedding die het licht begrenst en het duister betekenis geeft
De schaduw is geweken voor zoveel kracht en liefde daar wil alleen het licht zijn zonder te vergeten dat schaduw daar eens was en geen licht verdragen kon
Labyrinth
We leven in een labyrinth van gedachten en gevoelens Niets is waar en niets is onwaar het is allemaal van hetzelfde een gedachte is een wens op weg naar vervulling een emotie, een beweging van de ziel gevormd en gebutst in het leven nergens een eiland om te rusten een steen onder mijn voeten
Reis
Een reis naar het binnenste van mijn ziel in de hoop dat zij compassie had mij leiden wou naar het begin naar daar waar alles ooit begon maar zij blijft steeds dolen zonder bestemming zonder doel ik wil vooruit naar daar waar ik nooit was laat me gaan, leidt me naar die plaats waar zij wacht en mij voor eeuwig in haar armen sluit
Herfst
Vallende sterren Vallende bladeren Alles valt naar beneden Laten we samen vallen in een groot diep zwart gat De oneindigheid tegemoet.
Zielenpijn
Ze laat me gaan ze laat me los en nu moet ik rennen op zoek gaan naar .... maar de pijn houdt me tegen mijn geraakt zijn in jouw hart dacht dat het waar was maar ook maar weer een versie van die eeuwige werkelijkheid die zich niet kennen laat Een blik in jouw ogen en ik zie het leven, dat wat het eens was, dat wat niet mocht zijn en nog niet kan helen, wat eens jouw waarheid was Dan zie ik in een ogenblik van stilte, jouw mysterie Als een waarheid zo licht. Ongeschonden
Tijdens een bezoek aan de website www.helpeenhondinspanje.nl, stuitte ik op een gruwelijke documentaire, gelinkt via deze site (D.A.R: animal rescue/ dierenbescherming in Spanje) te bekijken is. natuurlijk is het niet voor het eerst dat ik met deze 'materie' en afschuwelijke gruwelen in aanraking kom maar deze documentaire toont de waarheid in al haar naaktheid. Zonder doekjes erom dus. Dus u bent gewaarschuwd!
De documentaire heet "Earthlings", oftwel aardlingen, een term die de onderlinge verbondenheid en vooral: gelijkheid van alle aardbewoners weergeeft. Immers aardlingen zijn we allemaal, ongeacht in welke fysieke vorm- mens, dier of plant,-we hier op de aarde verschijnen, we moeten met zijn allen dit kleine stukje hemellichaam bewonen. Dat dat niet in harmonie gaat en op basis van gelijkwaardigheid, wordt wel heel erg duidelijk na het bekijken van deze documentaire.
Wij leven in een holocaust zonder dat we het zelf beseffen. Elke dag sluiten we onze ogen weer als we in de supermarkt weer eens niet meer geld willen uitgeven aan een stukje vlees, immers er zijn zoveel andere belangrijke zaken.. De kinderen moeten tevreden zijn, er moeten nieuwe kleren gekocht en de sportschool en vereniging moeten betaald. Goddank heb ik dat zelf niet en kan ik het me permitteren om wel GOED (lees: ethisch en humaan (bestaat dat?) verantwoord) vlees te kopen als ik toch een enkele keer vlees wil eten. Gelukkig is er biologisch vlees, dat aan een opmars in veel supermarktketens bezig is, te koop. Ik moet dan ook zeggen, dat het me geen barst uitmaak of ik nu wel of niet naar de een of andere verre bestemming kan, zolang er zoveel lijden is. Hoe is het mogelijk onze ogen te sluiten, door onze wimperharen te kijken en plezier te hebben in oppervlakkig vertier en plezier? "Wat heeft het voor zin allemaal ?", vraag ik me af, niet speciaal na het bekijken van deze film overigens, ook al voel ik wel een diepe pijn, een pijn die groter is dan ik zelf dragen kan. Het is ook niet míjn individuele pijn, het is eerder een universele pijn; de pijn die wij met zijn allen veroorzaken én dragen, wij mensen, immers wij gedragen ons collectief als een stelletje moordenaars in onze arrogantie en bizarre collectieve psychose waarin we leven: wij overheersen in koelen bloede de aarde, maken anderen kapot ten behoeve van ons eigen 'welbevinden'. maar wat is welbevinden als onze soortgenoten lijden? wij lijden dan toch nog net zo hard? Wij zijn een soort Übermensch om in termen van de holocaust te spreken. Wij regeren en domineren de wereld als een collectieve "Hitler". Wat hij deed met mensen, dat doen wij overigens nog steeds met mensen op vele plekken op de aarde, wreed als wij zijn, dat weet iedereen, maar wij doen hetzelfde met dieren en dan zonder daarbij morele vraagtekens te plaatsen. Immers dat wordt normaal gevonden. Gaat het ons bevattingsvermogen te boven? Sluiten we simpelweg onze ogen en kijken we gewoonweg niet naar zulke beelden omdat ze te confronterend zijn? De menselijke psyche is het meest bizarre wat er is en ook het meest onbekende en moeilijkst toegankelijke terrein in de wetenschap.
Onze verwanten, aardlingen net als wij. Wij jagen ze de kogel door het hoofd, doen hen pijn, stoppen ze levend in een gaskamer of in een kliko (het is een archetype, het is niet Hitler die het bedacht heeft, het IS inherent aan ons mens-zijn). Massamoord, executie in de slachterijen en de gaskamers (spanje). Overal is dood en verderf en wij sluiten onze ogen. Omdat onze productie omhoog moet tegen zo laag mogelijke kosten en onze koelkasten gevuld, eveneens zo goedkoop mogelijk.
We zijn met veel en we willen zoveel, ten koste van alles en iedereen en in het bijzonder, Moeder en Aarde en haar bewoners, de dieren in het bijzonder.
En besef dan dat een dier net als een mens een paar basisbehoeften heeft die identiek zijn aan de onze.......we are less or more the same, in de basis immers: Een dier heeft dezelfde verlangens als wij: het heeft voedsel & water nodig, een beschutte plek, gezelschap, bewegingsvrijheid en wil pijn vermijden ! dat zijn ook onze "basic needs" 'toevallig'. Een dier heeft, net als wij, begrip en bewustzijn van zijn omgeving, anders kan hij niet overleven. Waar halen wij het recht dan vandaan om ons boven hen te stellen? Om hen te overheersen, middels een kille rationele berekening om zoveel mogelijk economisch nut te verkrijgen ten koste van hen, die zwakker zijn? Of is het soms een innerlijke drijfveer, zit het in de menselijke genen om te overheersen? Kunnen wij er zogenaamd niets aan doen? Er zijn boeken vol geschreven over wat er gebeurt als een dictator aan de macht komt, er zijn zoveel gerechtelijke processen van oorlogsmisdadigers die berecht worden, kortom, het lijkt alsof geweld tegen een soortgenoot een inherent onderdeel is van het mens-zijn.
Als je de film bekijkt, zie je daarvan huiveringwekkende voorbeelden van 'mensen' (die eigenlijk deze term niet mogen dragen meer) die martelen, in grote massa-slachterijen. het lijkt wel alsof ze er plezier in hebben, het straalt er vanaf!! Unbelievable! Als ik dit zie, schaam ik me om mens te zijn! Om rond te lopen op deze planeet. Marquis de Sade heeft 2 eeuwen geledenl zeer omstreden boeken geschreven die verboden werden, immers ze stelden de duistere zwartgallige kant van mens & maatschappij onomwonden aan de kaak en vooral ook het thema macht, overheersen. Hij is feitelijk veroordeeld voor het aan de kaak stellen van de waarheid. De boeken zijn afschuwelijk & gruwelijk, maar het is de zwarte kant van ons mens-zijn die we liever onbelicht laten. Het is wat wij al eeuwen doen: wij overheersen onze soortgenoten, of het nu een ander mens is, of een dier. Wij leven bij de gratie van macht & onmacht. En het moet vooral zo blijven als je de maatschappelijke verhoudingen bekijkt. Nog steeds leven we in een soort van propaganda maatschappij waar tegengeluiden en documentaires als deze nog maar nauwelijks bekend worden. Ze komen niet op de grote commerciële zenders of in de grote bioscopen en dat is nou juist zo nodig.. Ze bereiken niet het grote publiek, die houden de machthebbers liever dom.
En natuurlijk zijn er duizenden andere voorbeelden te noemen. Het beroemde sociaal- psychologische onderzoek dat de menselijke drijfveren aan de kaak stelt als er een dictator, zoals Hitler toendertijd, aan de macht komt, is het beroemdste. De mens lijkt vervreemd te zijn van zijn eigen daden als zijn eigen verantwoordelijkheid voor het resultaat verdwenen is. Dat is waar het misgaat. Vervreemd van zijn eigen daden, maar vooral ook van de wereld. De vraag wie zijn wij en wat komen we hier doen?, is eigenlijk heel actueel maar we stellen hem nauwelijks meer. We handelen slechts met onze ogen dicht en leven onze agressie uit op onschuldige zwakkere wezens.
Hoe geven wij dieren hun eigen leefwereld weer terug? Als we diezelfde mensen die nu martelen omwille van hun plezier (zou je zeggen als je het filmpje gezien hebt), eens een paar tijgers of beren als tegenstander zouden geven...dan is het gelijkheidsprincipe ook weer recht getrokken. echt, wat zou ik dat graag eens willen zien.
Sorry, maar de soort mens is oververtegenwoordigd. het wordt tijd dat juist degene die onbewust of bewust hun lusten botvieren op zwakkeren, uitgeroeid worden en dat de dieren en ook de zwakkeren in het algemeen, hun leefwereld weer terug krijgen. De natuur moet zelf wraak nemen, dat is wat ik hoop dat gebeurt. Zij neemt al wraak in de vorm van tsunami's zou je denken maar wellicht is dat maar de halve waarheid. Het gaat erom dat wat gebeurt, ons bewustzijn verheldert.
Als je ooit wel eens de zogenaamde kiloknallers hebt gekocht of in de verleiding geweest bent, deze te kopen, bekijk dan vooral deze film en je zult nooit meer zonder gewetensnood argeloos een kilootje bio-industrie vlees kunnen kopen! Believe me! Immers al het bovenstaande zijn maar woorden; beelden zijn zo veelzeggender en raken je dieper.
Als je van de aarde (lees :je huis maar ook jezelf) houdt, de natuur, de dieren die haar bevolken en zonder wie geen leven mogelijk zou zijn bekijk dan de docu "Earthlings". Ook al ben jij (?) al op de goede weg, naar een bewuster leven in harmonie met Moeder Aarde, ook dan is het zinvol om te bekijken, want in de dagelijkse routine verslapt onze aandacht soms van zaken die echt belangrijk zijn.
Stel jezelf eens vaker de vraag: "ben ik humaan?" Kan ik mezelf nog in de spiegel zien?
PS: ook te zien via youtube. zoek op "earthlings". Gruwel en huiver, huil en laat je raken. word een beter mens ofwel een iets minder gruwelijke maar zelfbewustere bewoner van 'onze' planeet.
De kunst van onthechten en verhuizen: anti kraak wonen.
Jawel hoor, de zesde (?) verhuizing van de afgelopen grofweg genomen- vier jaar zit er alweer op. het verhuizen van louter de inboedel meegerekend, die laatste is namelijk al vaker verhuisd dan ikzelf in zo'n korte tijd. Inmiddels ben ik een beetje de tel kwijtgeraakt, evenals vele spullen die in een groot zwart gat lijken te verdwijnen ofwel ten onder gaan in het verhuisgeweld De reden: ik woon anti- kraak!!
Het valt niet mee om 'er tussen' te komen maar als je er dan eenmaal tussen bent, dan dien je je ook voor te bereiden op elk moment moeten verhuizen. de wet is al zodanig aangepast dat de opzegtermijn nu 4 weken is in plaats van 2 fffff..dat is tenminste iets.
En dan mag ik me nog verheugen in het feit dat ik niet werk want ik heb er toch zeker een parttime job aan, aan het anti kraak wonen 'an sich' En dan bedoel ik niet alleen het inpakken, verhuizen en weer uitpakken, inmiddels wordt dat min of meer routine (al blijft het steeds de grote vraag hoe het toch kan dat achter de facade van een sober ingericht huis, een enorme hoeveelheid spullen lijkt schuil te gaan. En ik doe al elke keer, bij elke verhuizing spullen weg! naar de kringloop, via marktplaats en naar de milieustraat.....Weinig spullen in mijn huis zijn overbodig (lees: ongebruikt, voor de sier), op enkele boekendozen na, die steeds weer opnieuw verhuizen...steeds weer doorkijken of het nu toch echt niet weg kan.. je weet wel, loslaten...het is maar materie...toch? en dan het steeds weer aanpassen van je adresgegevens etc..voordat ook de post in het grote zwarte gat verdwijnt als de grond waar je huis eens stond alweer bouwput is!
Een andere bijkomstigheid, de meer emotionele kant die het 'huishoppen' nu eenmaal met zich meebrengt, is steeds opnieuw de balans zien te vinden tussen 'settelen' of wel je plekje creëren en je thuis gaan voelen, wetende dat je toch weer weg moet en beetje blijven zweven. In hoeverre kun je jezelf toestaan je te settelen in de wetenschap dat het maar even duurt? Het boeddhistische motto lijkt hier van toepassing: ont-hechten. Hecht je nooit en te nimmer want dan wordt anti kraak wonen een grote emotionele draaikolk waarbij je kopje onder gaat, zo niet verzuipt. Het is net als met reizen.
Aan de andere kant is het natuurlijk een geweldige manier om- als je je dat kan 'permitteren' (lees: ongebonden ben)- op vele plaatsen te wonen en voor zover mogelijk, al dan niet deel uit te maken van steeds weer een andere gemeenschap, een andere leefcultuur, want elke dorp of stad brengt weer een andere sfeer, een heuse subcultuur met zich mee. Het is al voelbaar als je van een bepaalde plaats een stuk met de trein reist en dan uitstapt in weer een andere plaats. Bijvoorbeeld je reist van een dorpje van het Gelderse platteland naar een stad in de Randstad. de grens met Utrecht gepasseerd en je merkt het aan alles: mensen worden luidruchtiger in de trein, kleden zich net iets anders, tetteren onophoudelijk, met meer volume in hun mobieltjes. het is duidelijk: mensen in de stad staan bloot aan een continue stroom van prikkels en dat uit zich in hun gedrag. ze zijn gewoon overprikkeld. niet iedereen, maar veel mensen, vooral jongeren. Ik was me daar nooit zo bewust van, als geboren randstedeling (dan wel in een dorpje maar daar wemelt het van de forenzen), totdat ik enige tijd in het oosten vertoefde, in een dorp op de Veluwe. Wat een verschil. Alles was anders, het accent, waardoor ik me meteen erg 'randstads' voelde, maar ook het ritme.. een paar stapjes terug. Het is een soort mini cultuur schokje steeds en het vraagt enige adaptatie, aanpassingsvermogen, ofwel flexibiliteit om steeds weer overal te ZIJN. Je op je gemak te voelen met wat IS. Het vraagt om een sterk zelfbewustzijn eigenlijk. Het is elke keer weer schrikken en even slikken als ik vanuit het oosten, waar ik nu overigens niet meer woon maar wel spoedig naar terugkeer, aan de 'goeie kant' (het oosten) van de provincie Utrecht, terugkeer naar Rotterdam of Den haag. Een mini hersenspoelinkje. Ik moet mezelf weer beschermen tegen de overload aan prikkels. en dan heb ik nog niet eens een tv. ach, misschien juist daardoor, ik ben het gewoon niet gewend, en ik zal er ook nooit aan wennen!
Als ik een dosis prikkels wil hebben, kan ik echter naar de stad gaan en als ik relaxed wil leven, in de natuur, dan kan ik thuis blijven :0 wel zo luxe natuurlijk :)
Mijn volgende woonplek is in de gemeente Utrechtse Heuvelrug waar ik in een boerderijtje ga wonen. Ik heb het samen met een vriend, ongezien geaccepteerd. nou ik ben benieuwd! De huidige bewoner wist ons te vertellen dat er veel insecten zitten. ik ben benieuwd van welke soort...spinnen? zou er elke nacht een spin over mijn gezicht lopen? ze zeggen dat je er elk jaar 8 op eet, in je slaap. dat zal wel een gemiddelde zijn..maar toch... Ik heb vaak genoeg gekampeerd om aan dat gemiddelde van 8 per jaar te komen, vrees ik Anderzijds, ik heb er nooit iets van gemerkt Muizen? Zal ik er bang zijn, als ik alleen thuis ben? zal ik dan toch maar eindelijk de lang uitgestelde wens een hond te nemen, in vervulling laten gaan? gesteld dat dat mag. Immers, ik moet er wel toestemming voor vragen. een hond zodat ik me nooit alleen hoef te voelen en hij of zij mij beschermt, al is het maar gevoelsmatig? Een maatje die altijd met me mee verhuist. Bovendien, wel zo warm in een natuurlijk niet al te warm huis: één gaskachel in de woonkamer. slaapkamers onverwarmd. ik zal binnenkort een stapeltje dikke noorse truien aanschaffen bij de kringloop, wollen sokken, een extra dekbed.. hebben we weer wat te verhuizen ;)
In mijn laatste huis had ik een tuin- en het strand dichtbij, Ik had toestemming gekregen voor een hond. en ik had er eentje op het oog, een lieve galgo die ik van een spaanse stichting wilde adopteren. Sinds ik ooit een blauwe maandag op een hondenopvang in het spaanse binnenland heb gewerkt, ben ik geobsedeerd door deze prachtige windhonden. Echter ze zijn best groot, niet zomaar in een tas te stoppen en ook niet in een overvolle camper) dus het vraagt wel om een serieuze afweging. De honden in kwestie lopen ook nog eens graag weg, aangezien het echte jagers zijn, dus een omheinde tuin is wel gewenst. Na enig wikken en wegen besloot ik om een hond te nemen en dus eerst tuingaas te kopen, via marktplaats. Palen bij de bouwmarkt. Door de natte zomer duurde het even voordat we het op een droge zonnige dag konden plaatsen. Gaas gezet, kreeg ik na een week te horen het huis heel snel gesloopt gaat worden; nog een maand te gaan.. Ergens had ik dat voorgevoel, zo;n onderbuik gevoel dat zegt: "het klopt niet, dat we dit doen". alsof we een soort theater maken en een decor bouwen maar de toeschouwers blijven weg.
Het voelt alsof je voor de gek gehouden wordt. Project voltooid maar het publiek komt niet. In dit geval dus de hond....de hond in spé, die nog altijd in Spanje op een baasje wacht, mét omheinde tuin'. Arm beestje....ik kan je niet de stabiele plaats bieden wat ik zo graag zou willen. inmiddels ook voor mezelf trouwens. Maar goed, de wachttijden bij de reguliere woningbouw zijn nu eenmaal exorbitant en om voor urgentie in aanmerking te komen, moet je misschien wel naakt over straat lopen met een mes in je handen, ofwel je huis in brand steken.. maar dan nog in beider gevallen betwijfel ik het: immers er zijn altijd nog gevangenissen en inrichtingen of een combinatie van die twee waar ze wel een plekje hebben, al raken die ook al overbevolkt. Over de oorzaken van deze overbevolking ofwel woningnood- het hangt ervan af van welke kant je het bekijkt- wil ik niet speculeren maar het feit is dat anti kraak wonen, ofwel gelegaliseerd zwerven, met behoud van uitkering (verlaagd, dat wel), want hoe kun je ooit iets opbouwen laat staan werken???, een behoorlijk geestelijk en zeker ook fysiek uithoudingsvermogen eist. JE moet ofwel freelancer zijn én een auto hebben ofwel een behoorlijke uitkering genieten of anderzins aan je geld weten te komen... Maar als ik zie hoeveel mensen anti kraak wonen- ook deze markt zit behoorlijk op slot- snap ik niet hoe ze dat doen Vaak zijn het jongen mensen, studerend nog, ofwel samenwonend maar toch snap ik het niet.
Anti krakers zijn vaak wel erg op zichzelf, en geef ons ongelijk: waarom zou je contacten opbouwen, als je weet dat ze toch maar tijdelijk zijn? het leven is vluchtig en alles gaat voorbij. Niets blijft.
Of toch wel: Het enige wat blijft is de zekerheid dat je steeds weer moet verhuizen.
Wat dan ook wel enige hilarische taferelen oplevert, zeker als je huisgenoot ervan uit gaat dat het allemaal wel lukt en hij het weekend ervoor niets wil missen, van dansen, uitgaan, vrienden. terwijl de gordijnen nog hangen, en alles nog min of meer op zijn plek staat.oeieoie
Dat was dus weer stressen, de laatste verhuizing!
Met als geweldige eindresultaat, een overvolle camperbus waar noch de bijrijder noch de bestuurder bijpast. En hoe komen we nou op onze volgende plaats van bestemming, de boerderij in Veenendaal, die we vandaag zouden gaan bekijken? Onze nieuwe woonplek? Om ons heen kijkend hebben we eerst een ander probleem het hoofd te bieden: alom verspreid stukken huisraad die we in allerhaast maar buiten het huis gegooid hebben, immers de sleutels moesten ingeleverd om 10.00 uur....tsjaa. wat moet je dan? Een "tokkie" gevoel maakt zich van mij meester, terwijl ik om me heen graai om de stukken bij elkaar te houden, waar de inmiddels stevige wind, vat op krijgt en voor ik weet liggen ze verspreid door de hele straat. en we mochten niets achterlaten op straat......jeetje..geen simpele opgave.
Uiteindelijk geeft Remco, mijn huisgenoot en dierbare (doch af en toe kan ik hem wel schieten als hij blijft volhouden dat het allemaal wel past.) vriend, toe de weddenschap (dat alles WEL in 1 x in de bus paste, inclusief het fornuis en kachel die ik goddank de avond ervoor nog op de valreep verkocht cq weggegeven had) verloren te hebben en een boedelbak te huren, om de hoek van de straat dan maar. Een stevige rol tuingaas moet ook nog vervoerd worden naar het postkantoor; dat stond al dagen te wachten op vervoer per post maarja, uiteindelijk stond het er maandagochtend om 10.00 uur nog. in de bus past het in geen geval meer, dat is duidelijk. Wat is wijsheid/ hoe gaan we dit allemaal redden? inladen, postkantoor milieustraat, uitladen én een bezoek aan onze mogelijke nieuwe bestemming....? Welk vernuftig brein moet hier aan te pas komen, of liever gezegd, een paar extra sterke armen, ofwel een time manager want dit gaat 'm niet worden, tenminste niet in de 10 uren die de dag nog rest voor ons. Ook al is het 10.00 uur in de ochtend, we zijn al bekaf door de marathon die we gelopen hebben met gordijnen, een nimmer ophoudende hoeveelheid afval en dozen...veel te veel dozen..dat dan wel...lege dozen nog wel.en andere zooi.
Alle zooi er weer uit, zodat Remco in elk geval de bus kan bestúren. wel zo handig willen we nog ergens komen vandaag. Eerste rit: boedelbak halen. ik wacht voor mijn 'ex-huis' met de resten op straat. Het is maandagochtend, regenachtig, stormachtig Ik kan me een leuker afscheid bedenken. Dan inladen, die boedelbak, met vooral zooi dus, en op de valreep, vóór sluitingstijd, in een stevige draf naar het postkantoor, mét de rol tuingaas op een steekwagentje voor ons uitduwend, tegen de wind in. Op tijd aangekomen, dat dan weer wel...Alles geregeld, gaas verpakt, afgerekend, omkijkend: waar is het steekwagentje nou?? die is uit zichzelf weggereden lijkt het...??? Remco is inmiddels op weg naar de milieustraat want ook die heeft een sluitingstijd. De race tegen de klok in, is begonnen. Geen idee welke zwarte gaten er in een postkantoor zijn....heeft Remco dat nou meegenomen? ik ga er maar vanuit. er zijn andere praktische problemen die nu aandacht vragen: . Zoals: waar gaat de complete meuk in godsnaam naartoe? in de camper kan het niet blijven, dat is duidelijk. die is niet meer bruikbaar, anders dan als opslagruimte en daar was hij nou juist niet voor bedoeld. bovendien: praktisch probleem: al mijn kleren zijn er het eerst ingegaan........daar kan ik zo nimmer bij....dus hij moet leeg, anders moet ik 5 weken lang in hetzelfde outfitje rond blijven sjouwen. Nu er nog geen nieuwe woonplek is tot 15 oktober, zal er een andere oplossing gevonden moeten worden.
Opslagruimte om de hoek, die echter 2 keer zoveel kost dan in de buurt van de nieuwe woonplek maarja...........met een veel te zwaar beladen camper met een boedelbak rijden zonder B/E rijbewijs mét windkracht 7, is ook niet zo slim. toch maar koers zetten naar die om de hoek dan.
Gevaarlijk slingerend komen we aan bij de alweer vierde bestemming van vandaag: de opslag Hier bleken de boedelbakjes gratis te zijn bij huur van een opslagruimte; echter wij hadden er dus al eentje. Damn...daar gaan de kostbare euro's..terwijl de boedelbak vooral nodig was om een heleboel zooi in te vervoeren..jeetje.
Eenmaal aangekomen bij de opslagruimte die qua ruimte ook tegenviel- weer passen en meten, dat is duidelijk- bleek al snel dat de camper te hoog is om binnen uit te laden, geen overbodige luxe, eerder een noodzaak met deze wind. Helaas..helaas....het weer werkt niet mee, ook nog regen. Na 200 euros afhandig gemaakt te zijn, toch maar beginnen .Vanzelf gaat het niet. De karretjes en steekwagentjes blijken zonder rijbewijs nauwelijks fatsoenlijk te besturen dus eerst wat rijles om die dingen de lift in te sturen in plaats van tegen de aldaar geparkeerde auto's of muren. Echt succesvol is het niet hoor. Na vier lange uren ploegen en ploeteren, zien we de 'schade': de complete theevoorraad ligt in de berm, dekseltjes zijn van de inderhaast ingepakte laatste eetvoorraad gewaaid, de Ah tassen, leeg dan wel, liggen verspreid in de sloot evenals losse stukken papier..de kasten woeien al bijna van het steekkarretje. laat staan de tassen en losse rommel die in de bus lagen. Deuren die met veel geweld tegen je aanwaaien, niet bepaald aangenaam dit. Kei-en keihard zwoegen. 3 hoog met een lift weliswaar, maar ettelijke meters lopen.pfff. een luxe is het niet, zo;n opslag. Weten we dat ook weer!!
Eenmaal op weg naar Rotterdam met een zo goed als lege bus, belt de klusser die we hadden ingetetterd op zijn voicemail met de vraag of hij wilde helpen sjouwen. ja, dat is dus een beetje laat. Het is maandag, bloody monday! Nogmaals verzuchten we dat het toch echt teveel is, wat we hebben te verhuizen, maar dat we het toch ook echt allemaal gebruikt hebben wat we hebben verhuisd?! Hoe kunnen we dit probleem nu oplossen? met minder leven maar ik leef toch al heel basic of heb ik toch echt teveel kleding? en ik doe 2 keer per jaar een tas(je) weg naar de kringloop. Misschien koop ik ook wel weer het drievoudige, ik weet het niet. het wordt eerder meer als minder steeds weer. onbegrijpelijk want elke verhuizing verdwijnt er weer iets in het onvermijdelijke zwarte gat..zoveel is duidelijk. er blijken bij het uitpakken altijd weer bepaalde onderdelen van apparaten zoek, die daarmee ook totaal overbodig zijn geworden. (Onze economie is nu eenmaal niet ingesteld op het vervangen van onderdelen maar op het kopen van NIEUW!) Ja het steekwagentje is wel terecht, niet in het zwarte gat verdwenen, nog niet. Een onmisbaar kleinood als je zo vaak verkast als ik.
De hamvraag luidt: Kan het leven nou echt niet met minder spullen? kan het lichter en gemakkelijker? wie weet raad??
Ik denk met weemoed terug aan mijn backpacktijd: een half jaar uit een rugzak met maximaal 8 kg aan voorraad leven. alles wat je nodig hebt, heb je bij je. Ooit begon ik (met rondtrekken) met 25 kg, wat ik fysiek moest verslepen. daar houd je snel mee op, met dat meezeulen. Geen ballast. Steeds weer leren met minder te leven . het is zo VRIJ!! en wat is het toch, dat als je tussen vier muren leeft, dat je dan opeens zomaar een heleboel spullen verzamelt? die je ook nog gebruikt? maar heb je ze nou echt nódig? ik weet het niet, ben er nog niet uit. Het is ongelooflijk dat je in 4 maanden toch op een ander 'programma', een andere mindset, overschakelt als je in een huis woont.
Ergens ben ik- in mijn hart- een zwerver, die zich overal thuis kan voelen, maar tegelijkertijd wil ik ook ergens wortel schieten maar alsjeblief, zonder ballast zodat ik zo weer weg kan, als het moet he, of als ik wil, bijvoorbeeld weer met mijn rugzakje naar Spanje of naar verweggiestan, somewhere, in the middle of nowhere, met alleen een zeil om me droog te houden, een trui en een slaapzak om me warm te houden én wat eten en drinken. Meer niet..behalve de zon, de zee, de wind: de elementen.
Maar voor nu:
Noordwijkerhout, byebye; Utrecht, here I come!
En jawel, mijn hond, die gaat er ook komen! Het gaat er nu om de juiste vibes in het leven te roepen zodat datgene mogelijk wordt, wat ik graag wil creëeren. Het noodlot met zachte hand sturen, heet dat.
