Deze blog gaat over de vicieuze cirkel van (vrijwilligers)werk, de zoektocht en vooral de mogelijkheden en onmogelijkheden die ik onderweg tegenkom.
Na enige maanden dit huisje in Zeist betrokken te hebben, en de nodige 'aclamatisatie tijd' die ik daarvoor altijd nodig heb- gemiddeld 3 maanden- heb ik weer zin om in de omgeving wat te gaan doen en dus was ik op zoek gegaan naar mogelijke vrijwilligersplekken. In eerste instantie dacht ik aan een tuin Via een open dag kwam ik bij een tuin terecht die me wel aansprak.Ik was enthousiast door hun aanbod; combinatie van tuin gerund door vrijwilligers, 2 vaste krachten, en zorgboerderij. Deze plek leek me leuk omdat ze ook iemand zochten die verantwoordelijk wilde zijn voor de kruiden.Dat leek me helemaal fijn voor de zomer en wellicht langer. (al kan ik me niet veel langer binden, aangezien ik dan alweer moet verhuizen...en ik ben zo eerlijk dat ik dan ook meteen maar vertel) De eerste keer dat ik er was, vond ik heel fijn, fijne mensen, lekker in de tuin werken. De tweede keer proefdraaien begon ook goed.Aan het einde van de middag zouden we een evaluatiegesprek hebben, om te kijken hoe mijn werkdag(en) zou(den) zijn, de invulling, mijn taken etc. Echter nu was ook de degene aanwezig die verantwoordelijk is voor de zorgmensen, de "cliënten". Tijdens het werk kwam ik erachter dat er al wat spanningen waren bij een 'gewone' vrijwilliger en merkte ik dat er een strikte scheiding gehanteerd werd tussen Gewone Vrijwilligers (dat zijn mensen met een baan of zorgtaken, oftewel de Gezonde Mensen)en mensen die hiervoor genoemde taken niet hebben) Dat vond ik eigenlijk al niet zo fijn, immers iedereen is toch in eerste instantie Méns? Er is meestal bovendien geen strikte scheiding nodig, het hoeft niet van buitenaf nog eens benadrukt te worden, meestal wordt/ is in de wandelgangen, de gesprekken wel duidelijk door wat iemand heeft meegemaakt, zijn huidige positie (ook zo'n rot woord) in de maatschappij. Tijdens het gesprek kwam het al gauw op mijn persoonlijk leven uit, hoe ik leef/woon, of ik werk etc. Toen gebeurde er iets geks.Ik voelde me er niet prettig bij, maar kon er niet precies de vinger op leggen.Ja, ik kreeg opeens een stempel op me gedrukt; ik zou meer zorg nodig hebben, ik kon niet gewoon werken etc.het werk zou te zwaar zijn. (ja teveel uren maar of dat nu met of zonder zorgtraject zou zijn, ik kan en wil geen 7 uur achter elkaar in de tuin werken) etc etc. Het gesprek was halverwege de middag en ik voelde wel ergens, na het gesprek, dat iets in mij zei: "ik wil naar huis". Ik had een beetje een gevoel van: "wat doe ik hier dan nog?"maar ik ben toch gebleven. De gesprekken met twee andere vrijwilligers waren wel prettig en maakten veel goed, maar het zat er natuurlijk nog wel. op de fiets naar huis kon ik verder over nadenken.Thuis zou ik ook niet alleen zijn. dat wist ik van tevoren dus ik moest me nog even staande houden met alles wat er was. Dat ging goed. Half 7 was ik pas thuis. door het stuk fietsen had ik alles weer een plekje kunnen geven. . Terwijl ik toch de hele tijd dat gevoel had, dat ik ook weg had kunnen gaan, was ik toch gebleven wilde 'er niet voor weglopen'. .Ik voelde me niet echt gehoord.Wat er gebeurd was- en wat ik dus de hele tijd voelde maar nog niet duidelijk had kunnen uitspreken- was dat ik een label kreeg opgeplakt, nog voordat ik goed en wel had kunnen laten zien wie ik werkelijk was. Mijn motivatie verdween. Alleen op basis van....een paar woorden? een eerste indruk? Op de fiets naar huis, voelde ik het nog sterker, dat het niet 'goed' was. Die rotte intuïtie houdt me nooit voor de gek..Ik had meteen door dat, hoe aardig hij het ook probeerde te brengen, vanuit een goed hart, dat hij ook voornamelijk met zijn broodwinning bezig was; mijn tot cliënt zijn' wat we even afgesproken hadden in dat kwartiertje dat we met elkaar 'gesproken' hebben, wat dus inhoudt, dat ik 'betalend' werk doe (in plaats van betaald), en het belangrijkste: ik heb niet het gevoel er in deze setting zélf iets aan te hebben; misschien als het op een andere manier was gegaan wel, als ik het vanuit mezelf had aangevraagd). Dat het praktisch überhaupt niet mogelijk is om er te werken, gezien mijn energetische beperking (max.3 uur achter elkaar werken is het advies, wel uit te bouwen naar parttime)..tsjaa, daar wordt simpelweg niet naar gekeken; dat zou werkelijk reïntegratie zijn, vanuit het perspectief van de mens, niet alleen vanuit het bedrijf. mmm...daar krijg ik dus kromme tenen van. Is het nu een in de kern goed bedoeld advies of is het toch vooral wat dat onderbuik gevoel me vertelt, een manier om mensen die in een grensgebied zitten, de rol van cliënt te laten vervullen (mensen in een grensgebied zijn nogal makkelijk in een (ander) hokje te stoppen. Is dat niet gewoon stigmatisatie?) Mijn intuïtie is de nodige helderheid die ik nodig heb bij het maken van mijn keuzes en eigenlijk laat ze me steeds minder vaak in de steek. Gelukkig maar, want dat is het echt het enige dat ik werkelijk nodig heb: intuïtie en helderheid. VOELEN! denken met mijn hart (en voelen met mijn verstand misschien..) En waar het om gaat, mijn gevoel: ik wil geen cliënt zijn! ik wil dat stempel niet. Begeleid werken etc, ik heb dat allemaal al gehad en ik wil nu gewoon werken, als vrijwilliger en gewoon als universeel Mens in eerste instantie niet vanuit het stigma Cliënt met op mijn voorhoofd met grote letters geschreven dat er iets aan de hand met me is. Gedver. Door al die verdeeldheid is de wereld er niet beter op geworden. . Ik kreeg hier iets in mijn schoot geworpen: ik was al cliënt voordat ik het zelf wist.Maar het meest vervelende is, dat ik er niet mócht werken, niet 'zomaar'; ik zou een pot met geld mee moeten brengen, in de vorm van een zogeheten PGB. In plaats van dat ik zo goed en zo kwaad als ik kan, wat uren werk verricht- veel mensen zeggen/denken dat het 'in ruil voor je uitkering' is, (oke, zo zou je het kunnen zien)- gaat het er dus om dat ik nog eens een extra geldpotje aan moet spreken. Dus helaas geen werkervaringsplek in de (kruiden)tuin, maar ik heb al wel een andere plek gevonden; er komt wel iets goeds op mijn pad. het moet 'alleen' wel goed voelen, niet vanuit een stigma, een etiket dat ik even voor het gemak krijg opgeplakt, ontstaan. Daar voel ik me namelijk helemaal niet goed bij. Volgende week begin ik bij Emmaus met een maandje op proef (en ik heb maar een beetje om het wonen heen geluld, want ja de kans is groot dat het alleen maar voor 2 a 3 maanden is..ja, dat is dan misschien egocentrisch gedacht maar op dit moment ben ik nu eenmaal veel met MEZELF bezig en moet ik eerst aan mezelf denken (in het kader van: een ander doet het niet). Onderaan de ladder moet je gewoon hard zijn en niet te lief)
En er is ook vertrouwen en goed voor mezelf zorgen. Ook door voor mezelf op te komen en 'aan mezelf te denken'. Gelukkig heb ik die ruimte. Het wordt tijd voor.......nieuwe plannen. Doen wat goed voelt.(en dat is al moeilijk genoeg om dat precies te 'weten' soms met al die mitsen en maren en regels, mogelijkheden en onmogelijkheden)
Mijn zoeklichtje verspreidt haar licht en ik heb mijn voelsprieten wagenwijd openstaan. Temeer doordat ik zoveel op mezelf ben en in het bos ben, omringd door de natuur, kan ik eigenlijk alleen maar voelen.. Heerlijk...om op mijn gevoel te mogen vertrouwen. dat geeft me de kracht die ik nodig heb.
Dan hoef je eigenlijk geen keuzes meer te maken..dan komt het vanzelf goed.
Sereen. Voor zover ik al een woord kan vinden om het begrafenis ritueel van mijn opa te omschrijven, komt dit er het dichtstbij. Het was puur en zuiver. Nu pas kan ik begrijpen dat de tranen die er waren, bij mij, bij anderen, ook tranen van verlossing kunnen zijn, Van een geraakt zijn door dat enorme onbekende, het duistere schemergebied, de grens van leven en dood, en de angst voor het onbekende; het wel diep van binnen weten maar toch ook de angst om dat gebied te betreden waar bijna niemand echt aan wil geloven. en dan op zo'n moment kun je niet anders dan een diep ontzag voelen voor het Onvermijdelijke Lot. Een diepe ontroering en ontzag voor iets wat zo essentieel verbonden is met ons mens zijn, wat zo dicht de kern nadert, dichterbij kun je bijna niet komen.Ik vind dat het woord begrafenis de lading niet dekt; het gaat in mijn ogen niet om het begraven worden; immers dat woord heeft een andere lading, dat heeft meer iets van wegstoppen, de nadruk ligt daarbij op dat wat er niet meer is, namelijk het stoffelijk overschot dat er niet meer is; Het gaat toch om zoveel meer, het gaat om dat wat er wel is, de transitie. Als je kijkt naar waar het in de kern om gaat, is dat het begeleiden en ervaren van de overgang, de overgang van Leven en Dood. De inherente verbondenheid van de dood die nu eenmaal het gevolg is van leven.Het niet meer kunnen wegkijken zoals we dat in het dagelijks leven eigenlijk voortdurend doen, althans velen van ons. de nadruk ligt op plezier en jong en gezond zijn, op meedoen, op het verschil tussen winners & losers. Ik geloof niet dat ik het ooit eerder zo intens ervaren heb. Als meisje van 11 toen mijn oma stierf, was ik bij de begrafenis; daarvan kan ik me mijn tranen nog herinneren maar nog meer het beeld van de kist die boven de grond hing, dat beeld is me helder bij gebleven. Daarna ben ik nooit meer naar een begrafenis geweest;; ik ging nooit mee als een ver familielid overleed, als jongvolwassen niet en als volwassene niet. 4 jaar geleden was ik wel bij de crematie van mijn tante. Toen heb ik dat niet zo ervaren als afgelopen vrijdag.. De dienst was ook wat wereldser en er was niet het ritueel van het wegdragen van de kist. dat laatste vond ik een zo diep ontroerende en 'mooie' ervaring. Zo sereen en heilig. De tranen die ik huilde waren doordat ik me overweldigd voelde door zoveel emoties die de ervaring van het heilige, verheven boven de wereld van de emoties, bijna verdringen, maar toch kon ik het steeds blijven voelen en ook dat overweldigde mij intens. De dag ervoor voelde ik toch nog opeens de behoefte, de noodzaak, om mijn opa nog opgebaard te zien. Daarvoor wilde ik dat niet.Bang dat ik het later zou terug zien, als ik alleen was en dan soms bang ben, maar zo voelt het nu niet. Donderdag wilde ik dat dus ineens, de laatste dag.dat het kon. Toen kon ik ook pas de verbinding maken met het feit dat hij dood was.. Hem daar zo te zien liggen, werkelijk ontzield, een wassen beeld. Ook dat had ik nooit eerder aanschouwd. Woorden schieten tekort. Ja, pas toen besefte ik dat dat het een verbinding in mezelf maakte,tussen leven en dood, tussen toen en nu. dat was blijkbaar waardoor ik die innerlijke noodzaak gevoeld heb en ik ben zo blij dat ik dat gevoel gevolgd heb.. Het beeld van de laatste keer dat ik hem levend had gezien, verward door de kamer lopend, onrustig, er nog geen vrede mee hebbend dat de dood zich aandiende. Tussen dat moment en het moment dat ik hem zag waren nog een aantal weken strijd geweest, strijd om de dood uit te stellen. Die heb ik niet van dichtbij meegemaakt, alleen via de woorden van mijn moeder. De laatste dagen. Ook dat maakte een diepe indruk op me, wat ze vertelde over zijn laatste woorden, zijn tranen die hij nooit eerder zo had laten zien en net voordat hij echt stierf, het leven losliet.Het proces van het afronden van het leven, waarbij alle trots wegvalt om in het reine te komen met wat er echt toe dient. De dingen die je echt niet meer kan ontlopen, als je je einde nadert. Dat allemaal had ik gehoord en ik zag het als een film aan me voorbij trekken, die zich afgespeeld had tussen dat laatste keer dat ik hem had gezien - een stil weten waarvan je de reikwijdte echter niet volledig beseft- en het moment toen ik hem dood zag liggen in zijn kist, met de bloemen erop. Nooit eerder had ik deze heilige ruimte betreden. Een ruimte waar leven en dood elkaar zo dicht naderen, samenvallen, waar tegenstellingen wegvallen. De dood letterlijk te aanschouwen. Dit móest er dus aan voorafgaan, anders had ik ook de dag erna, de begrafenis, nooit zo ervaren als ik hem had ervaren. Het was een voor mij verrijkende ervaring. En gisteren ben ik nog bij de maas geweest. de golven, een sterke wind. Ik kwam aanlopen, ging zitten op een houten stam die voor bank door moest gaan en als ware het op afroep, daar voer vlak voor mij langs, een motorboot, zo één als waar ik met mijn opa en oma als kind zo veel mee gevaren ben. Ik ervaarde weer even hoe het toen was, mijn opa aan het stuur, als we de maas overstaken en de boot wilde tekeer ging op de golven, in de golven dook. Ik genoot van die kracht als kind. Ik ging even terug naar toen, de herinnering, dat wat nu definitief voorbij is.Een herinnering. Het besef dat echt alles voorbij gaat en niet meer terug komt. en ik voelde me ook dankbaar dat ik dat als klein meisje heb mogen mee maken, maar ik heb het nooit meer uitgesproken, nooit meer zo kunnen voelen ook als toen ik gisteren bij de maas was in Rotterdam,alleen, zo'n 25 a 30 jaar later (!). Toch ik kon het nu voelen en er contact mee maken. Toen brak er een geweldige plensbui los, de hemel barstte open en zette mijn tranen kracht bij, deed me nogmaals herinneren aan de kracht van de natuur. en het geweld van de natuur, mijn voorliefde voor die krachten, dat heb ik aan hem overgehouden. en mijn sterke vrijheidsdrang. Drang naar Leven. niet naar zekerheid. Naar verbondenheid met de krachten van de natuur. Dat zit me dus in de genen.Mij moet je niet vastbinden op één plek, daar word ik ongelukkig van Net zoals mijn opa dodelijk ongelukkig raakte, toen hij zijn boot kwijt was omdat hij het fysiek niet meer aankon, zijn levensmissie niet meer kon leven. Dan kondigt de dood zich eigenlijk al aan.
Nu ben ik weer terug op de plek die ik donderdagmiddag verliet, toen ik dat alles nog mee zou gaan maken. Alsof ik door een poort moest, een reis moest maken.. Nu ben ik weer teruggekeerd naar hier, het huis waar ik nu woon, met het bos om mee heen, de vogels. het bos en de bomen die me vertrouwen en veiligheid geven.. Ik zie dezelfde bomen, de lelietjes van dalen op de bosgrond rond mijn huis, waarvan ik een bosje geplukt heb, die nu bij het graf van mijn opa liggen, maar toch is alles ook een beetje anders.Zoals de lelietjes van dalen eerst hier waren en nu op een andere plek, zo is ook alles een beetje anders. Ik ben weer terug, bij mijn tuin, bij alles wat ik zelfs die middag voordat ik wegging nog gezaaid heb. zonnebloemen, goudsbloemen. en in de tussentijd, de drie dagen dat ik weg geweest ben, zijn ook de zaadjes, die ik eerder die week gezaaid had, al aan het ontkiemen. Het lijkt alsof ze harder gegroeid zijn dan anders, alsof ze hun levenskracht extra willen benadrukken..Alles ontkiemt en groeit hard, gevoed door de zon en daarna de regen. Leven en dood, nooit eerder was het zo innig verbonden, zo dicht bij elkaar.
Ik vraag me af waar ik me op zal focussen, de fluitende vogels buiten, of de auto's die voorbijrazen op de achtergrond: als ik me op de vogels concentreer, voelt het rustig maar toch kan ik me niet volledig afsluiten voor het achtergrond geraas van de auto's. het heeft iets surrealistisch om hier te wonen, in dit huis met al zijn gebreken, afbladderende verf, lekkages die overal uit het niets lijken op te doemen, en het ketelhok, met verraderlijke gaten in de vloer als gevolg van vochtoverlast. Boven in mijn slaapkamer voelt de vloer heel erg ongelijk en ik vraag me
af hoe veilig het daar is. Als ik alleen ben, slaap ik er liever niet. Gek ook wel om soms terwijl ik hier ben, beneden te gaan 'kamperen', op een matje op de grond.. En toch zo dichtbij van al deze schijnbaar kleine dingen; het 'gewone' leven dat maar doorgaat, iedereen onderweg van A naar B. auto's, wielrenners, toeristen op steenworpafstand in het hotel en niet te vergeten de wereld van het profvoetbal. dat is allemaal 'wereld', andere wereld, in de zin dat het zo totaal verschilt van mijn belevingswereld, mijn feitelijke leven. als ik er zo over nadenk, voelt het onwezenlijk. misschien is mijn moeheid de katalysator van de vervreemdende ervaring.
Maar eigenlijk voelt het nog gekker om in een huis te wonen met zoveel gebreken en gevaren. En al die tamelijk ongezonde van jaren opgespaarde onhygienische toestanden, zoals vloerbedekking, schimmels, houtrot, zowel zichtbaar als onzichtbaar ongedierte, nog afgezien van alle huisstofmijt die in elk huis voorkomt en in elk matras...laat staan in een oud huis. Nee, ik vind het niet zo gek dat ik liever buiten de muren ben dan binnen. Eigenlijk is het maar bizar om in een pakhuis vol microben te wonen die aantoonbaar nadelig zijn voor je gezondheid. dus ja, zo gek is het niet om simpelweg buiten te gaan leven, al dan niet met enige bescherming van een dun tentzeil Ik weet wel dat het daar ook snel vies wordt maar in een tent kan het vuil nergens intrekken, het is zichtbaar en daardoor verwijder je het sneller. In de woonsituatie zoals wij die in Nederland en overal in de relatief rijke westerse wereld, gewoon zijn gaan vinden, is het niet zo gek dat je langzaam aan allerlei vage klachten gaat leiden.
Of ik hier de vrijheid heb om mijn tentje op te zetten? nee zo voelt dat niet. misschien dat ik het uiteindelijk wel ga doen. Ik weet dat ze (en ze zijn dan de eigenaren van dit terrein) al gaan klagen bij de organisatie als de bus van Remco teveel in het zicht geparkeerd staat, als Lieke los loopt. en zo is er steeds weer wat, er is altijd wel iets te verzinnen dus ik voel me nu al bezwaard om dat te doen. zelfs bij tuinieren voel ik me al enigzins bezwaard..het geeft me toch een gevoel van "big brother is watching you" en dat is dus ook zo is gebleken. er wordt op ons gelet. en 'we' trekken altijd aan het kortste eind.
Toen ik vanmiddag op de fiets was richting het centrum en door een sparrenbos fietste, bracht de geur me in één klap terug op de veluwe. De tijd dat ik in Dieren woonde. In een flits liep ik daar weer in dat bos, tussen de sparren, de geur van hars. ik liep daar vaak, alleen. het was ook daar, meer mijn thuis, dan mijn huis ooit zijn kon. Maandenlang hebben mijn verhuisdozen daar op mijn kamer gestaan. Het was er nooit echt gezellig. Simpelweg lukt het me niet maar daarop te richten; buiten voelde ik me veel vrijer. Ik vind het gewoon wat minder belangrijk allemaal. misschien is het omdat ik, als het om overleven gaat, op wat voor gebied dan ook, me altijd tot de natuur wend. daar kan ik ademen en Zijn.
en toch durf ik voorzichtig ook te kijken naar een geheel 'eigen' woning, zoals afgelopen vrijdag in Den Haag. Het vervreemdt me bijna van mezelf. alsof het leven dat ik de afgelopen jaren geleid heb en geleefd heb, daarmee in één klap geschiedenis wordt, voorbij is, het hoofdstuk voorgoed gesloten, afscheid nemen van die periode. dat doet juist pijn en dat wil ik ook helemaal niet. Alsof het ook allemaal voor niks is geweest ook. DIe hele zoektocht een soort schimmenspel is geweest, onwezenlijk bijna. een deel van mijn leven lijkt daarmee gewoon WEG te zijn. zo raar en vervreemdend. Misschien is het ook een wanhoopsdaad, slechts een 'reaktie op'. in plaats van de verwezenlijking van een authentiek streven. Dat streven naar mijn authenticiteit, naar het vertalen daarvan in een levensvervulling zit op een heel ander vlak en komt meer overeen met het wonen in de natuur, omringd door de natuur een paar gelijkgestemden.... daarin zou mijn persoonlijke groei zitten... Ik zou kunnen kiezen voor het gemak, enige tijd maar weet daarmee ook dat ik mezelf belemmer in mijn ontwikkeling, mijn persoonlijke groei, mijn wezenlijke doel.
Nu woon ik weliswaar op die plek maar nog niet in de vorm waarin ik het graag zou willen, met de juiste mensen om me heen, die soortgelijke idealen hebben. Dat ligt allemaal nog ergens in de toekomst.
al dat geploeter en gewroet.....gelukkig is de lente aangekomen. het ruikt naar lente en zoals altijd geeft de natuur mij weer rust, rust in het moment.
Waar ik me de laatste tijd steeds meer aan erger is dat typische man/vrouw spel wat ik om me heen zie. Normaal gesproken (nou ja, in mijn geval dan, want meestal ben ik zoveel op mezelf dat het me nauwelijks opvalt) zie ik het niet, of ga ik het uit de weg. Leef ik in mijn eigen wereld. Maar als ik bij een vriendin ben, die nogal vrij actief is op liefdesgebied (vooral altijd met mannen), word ik er steeds mee geconfronteerd, met mannen die zich als mannen gedragen, om de simpele redenen dat er een vrouw in de buurt is die ze ambiëren. Als toeschouwer, (ten eerste omdat ik de 'derde' persoon ben, 'een-in-de-weg-zit-figuur- want-ik- wil- haar-nu-het liefst-voor-mij-alleen'); ten tweede omdat ik op vrouwen val en me dus nog bewuster ben van dat 'spel', als degene die het niet meespeelt dus vanuit een dubbele toeschouwer rol overzie ik het geheel), zie ik het gebeuren, hoe de man in kwestie zich opstelt, zijn ego oppoetst, naar mijn relatieleven vraagt (ben ik misschien een concurrent?lijkt hij zich af te vragen), zijn mogelijke prooi die al - ik maak een inschatting- een keer veroverd is en bij wie hij nu terugkomt, aftastend of ze er misschien weer voor in is, voor een tweede mating met hem. Je weet maar nooit. Al het aanwezige testoteron wordt opgepompt en ingezet; het is hoorbaar en zichtbaar, in elk woord en elke aanraking. als ik even met haar in de keuken is, is hij er als de kippen (nou ja het haantje) bij om te kijken waar we het over hebben..) hhmm...ik kan het bijna niet aanzien. ""Ga toch weg", denk ik bij mezelf. Ik wil gewoon gezellig even bij praten met HAAR- als vrouwen- en zit helemaal niet te wachten op een man in het gezelschap. Het viel me nu pas echt goed op, wat voor invloed dat heeft op het gesprek tussen ons, dat nam hij namelijk over. Ineens was hij het middelpunt van de belangstelling. tenminste zo gedroeg hij zich.. Meneer stelt de vragen, meneer neemt de leiding. "Wat een irritant figuur, ben jij", denk ik bijna hardop Misschien is het inderdaad omdat ik hem als een indringer beschouw en met haar samen wil zijn. Aan hoe hij zich beweegt in haar huis, probeer ik in te schatten, hoe vaak hij hier al komt, hoe lang eigenlijk al? Daarnaast heb ik een andere maatstaf: hoe lang heeft ze me al niet uitgenodigd? HOe lang hebben wij elkaar al niet gezien? Minder vaak praatten we op de chat de laatste tijd, ook dat al. mm, ik schat in, een goeie maand, misschien iets langer, komt hij hier over de vloer. hoe hij zijn voeten op tafel legt, een glas pakt, zelfs zich een beetje met het eten bemoeit. Hij is kind aan het huis, denk ik. Ik ken haar ook lang genoeg om aan te voelen of er iemand in het spel is. En ja hoor, ik verwachtte al zoiets, een man die zich betrokken voelt bij de spanje-groep.als je op facebook zit, dan weet je meer dan je wilt soms, je weet welke mensen er in iemands leven een rol spelen. en ook naar aanleiding van een opmerking die ze maakte een keer, toen we elkaar een keer ontmoet hadden en even gewandeld hadden. "nou ja, er zijn meer mensen die zich met Spanje bezig houden". Daarnaast: ik doe het liever zelf, zoals ik het wil". Misschien egocentrisch. maar dat beschermt me in elk geval tegen dit soort types, die het altijd beter weten en zich opstellen of ze de wereld zelf hebben uitgevonden. Als hij me vraagt, of ik al iets weet over 'zijn' groep, zeg ik van niet. maar ik had allang wat gezien op internet, ja zelfs een filmpje. En gelezen wat voor structuur het heeft.. Een mannelijk bestuur dus. dat deed me al afhaken. Ik raakte teleurgesteld daar het complete bestuur uit mannen bestaat, mannen met een psychisch verleden.Haantjes gedoe dus, zie en lees ik al, daar heb ik niet zoveel tijd voor nodig. Met een groepje vrouwen eromheen dat om de haantjes strijdt. Gezellig voor een lesbo vrouw, nou niet echt dus. Aan de types die iets beginnen, weet je al wat voor mensen (vrouwen) er om heen gaan hangen. Dat belooft weinig inspirerends in elk geval. Dat psychische verleden maakt me niet uit, immers ik heb zelf ook een degelijke achtergrond; echter ik weet wat je krijgt, als je er teveel bij elkaar hebt en dan van het mannelijk geslacht!! dubbel probleem dus! Geen goed idee. Kan ik beter naar een inrichting gaan, dat voelt veiliger. ben ik in elk geval beveiligd tegen de hanenstrijd
Hoe dan ook, ik vat de beleefdheid op, om in elk geval te Luisteren naar zijn verhaal. en ook nog te blijven eten. Mijn keuze had ik toch al gemaakt om er niet in mee te gaan. Mijn enthousiasme kon ik niet veinzen.
Bovendien: ik had al besloten om weer op eigen houtje te gaan of met een vriendin die ook zin heeft om zonder kids met mij naar spanje te gaan, en in de bergen te wandelen misschien een bestaande plek te bezoeken in Andalusie. ook heb ik nog contact gelegd met een vrouw in Spanje, die haar plek te koop heeft staan. Niet dat ik geld heb, maar ik ben welkom om te komen kijken en te 'kijken wat er mogelijk is'. althans dat zei ze. Er reageren op een advertentie die ik op woongroep heb gezet, ook alleen maar mannen. nou ja, twee tot nu toe. Ik geef ze het voordeel van de twijfel. De ene is al afgehaakt. Met de andere had ik al eens contact gehad, een paar jaar terug. Die is dus ook al jaren bezig. Ach ja, je hebt natuurlijk wel weer verschillende soorten mannen maar in geen geval wil ik dat ze de in de meerderheid zijn, er moet balans zijn. Of toch alleen maar vrouwen? nee, dat hoeft ook weer niet persé. vrouwelijke mannen dan maar? ;-)
Ik denk terug aan die vrouw met wie ik toen contact had, zij, die helemaal in haar eentje naar een paar ruïnes vertrok ergens in Noordspanje, en er iets van maakte. Wat stoer en moedig vond ik dat toen! Ik keek echt tegen haar op, hoe ze dat deed, met die grote jeep naar de eenzame bergen, de pyreneëen zat ze. ze sliep in haar auto. Margot heette ze. nu weet ik het ineens weer. Een jaar of 8 geleden hadden we contact.. Zou ze er nog wonen? Ze wilde een plek met alleen maar vrouwen, ook geen mannelijke dieren. Dat vond ik toen wat ver gaan. Maar na al mijn ervaringen, 8 jaar verder. Kan ik er al bijna een volmondig JA tegen zeggen, behalve dat van die dieren...gelukkig is Lieke een teefje..maar toch...
Het is immers altijd makkelijker om te weten wat je niet wilt......maar hoe ik het wel wil., dat voel ik alleen maar bij benadering. Vrouwen in de meerderheid, in elk geval gelijke verhouding. Ik kan het wel voor me zien, heb er een gevoel bij, maar concreet? nee dat nog niet.
en kleinschalig, dat ook. met een vaste groep mensen, die er altijd is. en een aantal bezoekers die tijdelijk een plek nodig hebben. verder wat gasten/ toeristen voor natuurcoaching, healing...niet te veel van het healing gebeuren...en wie weet wat zich nog aandient. Vooral gericht op eigen groenten verbouwen en rust, in meditatie zijn. Rust rust en nog eens rust. dat waar ik van jongs af aan al naar op zoek ben. weet ook niet waarom dat zo is. het is gewoon zo.
Oook wil ik weer graag naar Andalusie, naar de plek waar ik van de zomer was. De vrijheid daar heeft me aangeraakt. De bergen, de schaapsherders. eigenlijk moet ik NU gaan. april of mei, voor het echt warm wordt. Met een vrouw wil ik daar naartoe, als ik een vrouw bereid krijg met me mee te willen dan. Samen- zijn. tentje mee. zwemmen in de rivier en veel wandelen, als de temperatuur het toelaat. eerst eens vragen aan Kim of er plek is, of het kan.
Gaan wat voor ik wil en me niet gek laten maken door die mannen met hun overredingskracht, hun gekunstelde manieren die er vooral op gericht zijn, een vrouw in bed te krijgen. Dat soort spelletjes, daar heb ik geen zin in. Ja misschien dat ik me daarom wel zo vaak afzijdig houd, van allerlei feestjes, omdat ik het gewoon zo zat ben, in zo'n position speciale te zitten. Zat om de toeschouwer (in de traditionele rol van man noch vrouw), te zijn en me dientengevolge eenzaam te voelen op feestjes, of gewoon als ik bij een vriendin op bezoek ben, waar zo'n heetgebakerd typje op bezoek komt.
Ik ben al helemaal het type niet dat concurrentie-strijd wil aangaan maar het kost me soms wel moeite om mijn mond te houden, om niet al te gemene opmerkingen te maken in het bijzijn van twee hetero mensen die mij totaal niet begrijpen.
Mijn onderbuikgevoel volgen, dat is het enige wat ik te doen heb! Luisteren naar mijn hart...
VOLG JE EIGEN WEG! dat is wat ik steeds tegen mezelf zeg. Don't listen to others, only listen to your own soul & your own heart!
Je was er niet. Nee, je bént er niet. Opeens ben je er niet meer. De onzichtbare lijn die ons verbindt wordt steeds verder opgerekt..de draden zijn al gebroken, in mijn ogen, nee in mijn hart. Draden die zo onzichtbaar zijn geworden dat ze bijna uit mijn hart gewist zijn, een stem die onhoorbaar is geworden. Verbannen. Schijn-verbinding. In mijn hoofd. Maar mijn hart loopt steeds langzamer en niet meer in de pas met mijn gewillige hoofd. Sorry. en: "Jammer". Alweer een gemiste kans. Flarden van een droom schieten aan mijn geestesoog voorbij terwijl ik dit schrijf. Flarden van droombeelden die ik vannacht had. Kwam jij daar in voor? of toch niet? een flits van herkenning en weg is het weer. zou best kunnen. waar het hoofd nog vol van is...
Mijn hart trekt nu naar háár. Er is (te)veel ruimte in mijn hart om een fictieve ander toe te laten, die ander die er lang uit gewandeld was, die ik allang verbannen had, maar nu vervult de herinnering aan haar de vrije ruimte opeens; ik sta toe dat ze terugkomt. energetisch verbonden , het boemerang effect. Zelfs voor iemand die mij (te)veel pijn gedaan heeft, heb ik toch nog zeëen van ruimte in mijn hart, zo blijkt..............is het niet bizar?
Misschien is het gewoon mijn precaire situatie waardoor ik die leegte op móet vullen, bij wijze van overlevingsmechanisme; terwijl ik balanceer op dat dunne koord, heb ik iemand nodig die mijn hand- ook al is het denkbeeldig- vasthoudt zodat ik niet in die afgrond stort. en als die Echte ander er niet is, creëer ik een denkbeeldige, middels het verlangen, de smeerolie die het allemaal gaande moet houden. Een mens is veerkrachtig juist dankzij haar mogelijkheid tot verbeelding, tot het creëeren van iets wat in de drie-dimensionele wereld niet altijd voorhanden is. Als de 3D wereld niet voldoet aan je verwachtingen of gewoon simpelweg niet toereikend is, dan bieden de 4D wereld en als uiteindelijke kroon op al het werk, de 5D wereld, uitkomst, maar die is alleen weggelegd voor de verlichte zielen
Mm, de 4D wereld volstaat ook zo nu en dan. Laveren tussen de driedimensionele en de vierde. Dan wordt het mogelijk om op een smal koord te lopen zonder naar beneden te donderen. als je je verwachtingen zelf creëert en de ander niet meer nodig hebt voor de vervulling daarvan...zucht...long way to go. Tsjaa, mensen van vlees en bloed....je kunt ze niet vormen en kneden zoals je ze hebben wilt, tenminste niet in de driedimensionele wereld.dus doe geen moeite. neem het zoals het is.
Tsjaa....wat dan wel voor handen is en makkelijk te creëeren in de fysieke wereld, is een hond erbij. Dat ik straks opeens 2 honden heb in plaats van 1. mensen laten zich niet zomaar verplaatsen, honden wel. Hoe dan ook, ik kan het financieel niet bekostigen, zolang er nog geen hondenbijslag geldt in NL... dan heb ik een sponsor nodig. aan de andere kant, een makker voor Lieke erbij, en voor mij een veiliger gevoel in huis, met twee wakers in huis, dat zou natuurlijk zeker niet verkeerd zijn. maargoed, die sponsor. en hoe moet het met vakantie? een weekendje weg? twee honden is niet niks. een al niet dus. Twee honden op bed....en waar moet ik dan?
Ik krijg er een bepaald gevoel bij. Alsof ik nog een stap terug doe, terug naar de basis. Ik krijg het beeld van mezelf als een kluizenaar, levend tussen haar honden, met wie ze een sterke band heeft, de hondentaal sprekend. Het zou zomaar kunnen Soms rol je ergens in omdat het zo moet zijn. Toch geeft het me ergens ook een 'raar' gevoel. Dat ik, alsof ik het niet in de hand heb, me nog meer terugtrek uit het sociale leven en steeds meer terug ga, naar de alleen-zaamheid, het kluizenaarsbestaan Mijn aandacht wordt ook getrokken door de route naar Santiago de Compostela. had er onlangs een boek over gevonden, per 'toeval'(nouja...) bij de bieb, toen ik daar was voor een ander boek. Ik heb het boek verslonden en wil er meer over lezen. het trekt me. De eenzame tocht naar de top, vooral de reis er naartoe, dwars door de bergen..de bergen fascineren me altijd het enige grote obstakel vormen nu juist de waakhonden, hilarisch, als je zoals ik er zelf ook één hebt. IN het reisverslag wordt dat ook als een groot obstakel en gevaar ervaren, die gooien rot in het eten. Verder lijkt het me geweldig en ja, ik zou het zeker geweldig vinden om in elk geval stukken met een ander te fietsen of te lopen Ik zou nog niet eens weten hoe ik zou gaan, 'te' fiets of te voet. Vorig jaar ben ik wel aangestoken door het bergwandelen in mijn uppie, ook al heb ik toen maar een paar relatieve korte tochten gemaakt. ik wilde gewoon graag daar zijn, in die bergen en verkennen hoe het was om alleen te wandelen op zulke grote hoogte. de verzengende hitte van juni in Andalusië maakte het overigens heel zwaar, dus het was goed om het bij een paar korte wandelingen te houden.
Het is goed me te oriënteren en wellicht van de zomer, als alles goed gaat met mijn knie- dat ging van de zomer overigens niet goed- een lange fietstocht te maken, richting noord frankrijk. zou ik dat kunnen? zo'n stuk op mezelf fietsen. relatief gezien natuurlijk maar een peulenschilletje, 600 km...10 dagen doorfietsen en je bent er. Goeie test. En dan bij mensen langs gaan in de Vogezen. terug met de trein of ook weer fietsen misschien, afhankelijk van de tijd die ik heb, die ik neem. Veel tijd heb ik niet, met die bizarre regeling van slechts 28 dagen vakantie, zelfs als je geen arbeidsverplichting hebt .. maargoed, ik heb in betere tijden ook wel eens 6 weken gehad, dus wie weet. zou zomaar kunnen dat dat weer eens gaat gebeuren.
Ik ga van de hak op de tak maar goed: zojuist een kort stukje gezien waarin gezegd wordt dat bijstandsgerechtigden geen beschermde werkplek nodig hebben...nou...dat is dus niet waar!!. De meesten juist wel denk ik. Immers je komt niet zomaar in de bijstand. Het is gewoon het sluitstuk van de samenleving, het overblijfsel van een stukje samenleving wat nergens anders op past....het grote raadsel waar 'ze' ook niet mee weten om te gaan. ach nou ja, het doet er ook niet toe, wat er allemaal gezegd en gedacht wordt- ik krijg de neiging om in een hoekje weg te kruipen omdat ik nergens in pas, in geen enkel hokje en me maar koest moet houden. En dat wegkruipen is symbolisch want ik ben al een keer er tussen uit gepiept. zo kan het ook. Afvallige, drop out. dus kan ik maar beter gaan, doen wat ik wil. me niet vereenzelvigen met dat beeld dat alleen maar door anderen levend gehouden wordt, als ik teveel praat met mensen die aan de andere kant staan. Niet doen dus. (zeg ik tegen mezelf) Bij mezelf blijven, helemaal in mijn eentje dus. Anders lukt het niet, anders lukt het nooit... Dus voortredenerend: wie merkt het als ik 'opeens' een voettocht ga maken, niet alleen om me te onttrekken aan welke plicht dan ook, moge mij die al opgelegd worden ? Het gaat om VRIJ- HEID, mijn leven in eigen handen nemen betekent ook doen wat je denkt dat je toekomt, dat goed voor mij is. omdat het helend is. helend kan ZIJN. Gewoon doen wat goed voor MIJ is; ook als dat een paar weken 'te' lang in het buitenland verblijven is. Tsjaa, het buitenland....met al die vervagende grenzen....waarom spreekt men nog over buitenland? allemaal fictie....alles is één. wat maakt het uit waar je je bevindt? leven zonder grenzen.
Wel, lekker afgedwaald, van het voelen van een 'gemis', van het alleen zijn, naar het invullen daarvan in de vierdimensionele werkelijkheid en vandaar zijn we opeens in het buitenland, op pelgrimage. ja wellicht kan die de verbinding leggen tussen de drie- en vierdimensionele werkelijkheid...als alle grenzen vervagen en uiteindelijk oplossen..
Gisteren schreef ik nog over de golf van emoties die mij overspoelde, een heel scala aan emoties..het waren meer vlagen dan wel windhozen in plaats van diepgevoelde emoties waar ik connectie mee kan maken. Ik wil echt verdriet voelen, echte pijn, pas dan kan ik weer echte blijdschap ervaren. Vandaar dat ik gisteren een sterke behoefte voelde aan het tastbaar maken van mijn grenzen. Met dat verlangen voelde ik ook weer die diepgewortelde destructieve kant in mij....zachter worden, zei ik. En toen hoefde ik ook niet meer zo nodig mijn grenzen tastbaar te maken. En kon ik rustig lezen. dat kon ik al een tijdje niet meer: lezen Steeds dwaalden mijn gedachten af. Onrust. Vlagen van emoties. mijn gedachten die alle kanten opgaan, behalve de letters en zinnen die ze vormen, opnemen.
Rust rust rust
Ik voel ook (steeds) duidelijk(er) een onderbuik gevoel naar boven borrelen..rationeel wist ik het al. nu gevoelsmatig nog. Heb ik wel de goeie keuze gemaakt? Was ik er wel helemaal bij? Een reconstructie van het moment dat ik de beslissing nam, heeft niet zoveel zin. Behalve dat ene moment, die dag waarop ik voor het eerst naar het huis ging kijken en vantevoren al wist, dat ik er niet zou gaan wonen? dat is eigenlijk het enige moment dat waardevol is, omdat het ook het enige moment is geweest waarbij ik ruimte liet voor mijn intuïtie....... Daarna heb ik de stem van mijn binnenste, mijn ware stem, het zwijgen opgelegd. Waarom? Handelde ik uit overmacht? Ik handelde in een staat van verwarring. misschien moet ik het nog eens rustig op een rijtje zetten en komt er een eind aan deze rollercoaster, waar ik voor mijn gevoel in zit sinds die beslissing. Ik handel enerzijds rationeel maar emotioneel ga ik een andere kant uit. Ik voel dat het aanbod om het houten huisje te huren voor 100 euro per maand in Spanje mijn aandacht trekt, ook al weet ik ook wel dat ik dat met de huidige stand op mijn spaarrekening niet lang kan volhouden. En dan de vraag: wat ga ik er doen? schrijven. en misschien tuinieren, al blijf ik er niet heel lang. Mijn uitkering behouden is uitgesloten dus ik zal andere maniern moeten vinden die mij vrijheid geven, vrijheid van leven waar ik dat wil.
Tegelijkertijd stel ik mezelf de vraag: "Is het een vlucht?" Een vlucht omdat ik mezelf nu thuisloos voel. me nergens thuis voel dus. angstig ben om naar 'mijn' huis te gaan, en me ook hier niet echt meer op mijn gemak, of beter gezegd: mezelf voel.
Ik werd wakker en voor het eerst kon ik echt voelen dat ik het huis mis, mijn oude huis, het samenleven met Mette daar, de muziek in huis, de geur van vers gebakken brood: leven. de tuin. Heimwee. Zoiets. Bah, alle basis is onder me vandaan en ik mag opnieuw gaan bouwen. en dat lukt niet zo goed. Ik voel steeds die wanhoop bovendrijven als ik daar ben, dat wat mijn huis moet worden. Daarom heb ik maar zo snel mogelijk de procedure van een huisgenote in gang gezet want alleen wonen kan ik daar niet.
het 'probleem' van mijn angst om daar alleen te zijn, 's nachsts, blijft natuurlijk wel.maar wie weet gaat dat over (zei ik geruststellend tegen mezelf..) Laatst vroeg ik me af of het misschien nog een naam heeft en ik ervoor in therapie kan daarom maar ik houd het maar simpel en noem het gewoon angst omdat het ook een spannende plek ís......in het bos ben ik niet bang. ik ben bang op een plek met vier muren om me heen als het donker is. Dat een trauma noemen vind ik wat overdreven maar ik heb er wel last van. en ik heb het ook niet overal, zo eenduidig is het ook weer niet.
hoe zou het zijn als ik in een caravan zou wonen? dan geen muren om me heen en een kleine ruimte, die me scheidt van buiten. Overzicht moet ik hebben over mijn ruimtes, als het donker is. Controle dus. Maar voor een deel zijn het ook gewoon de demonen die wakker worden als ik probeer te slapen.
Dat even zijdelings... Ik kan hier ook niet blijven: blijven waar ik nu ben,bij Remco. dat is niet goed voor ons beiden. Mezelf toch maar een pauze gunnen en naar het spaanse afreizen? tsjaa, of hier een caravan aanschaffen, maar zo simpel is het hier niet: het vinden van een plekje om daarin te gaan Wonen. Immers wonen op een camping MAG hier niet. dat viel me tegen, toen ik dat ging onderzoeken,evenals de prijzen; duurder dan een huis. en veel duurder dan 100 euro per maand..
Gelukkig is de kolkende massa die mijn gedachten-emotie-stroom was, een gladder oppervlak geworden..rustiger. Toen was daar opeens dat besef dat ik mijn stekkie mis waar ik er eerder niet zo'n verbinding mee kon maken.Maar ook dat zit ergens verstopt. Ja, ik heb behoefte aan alleen zijn, Aan echt alleen zijn, zonder die afleidingen die steeds op de loer liggen. mensen die zich vlakbij je bevinden, waar je iets mee 'moet', uberhaupt iets moeten, omdat.........? Omdat je het gevoel hebt, dat dat van je verwacht wordt, Daar werd ik me gisteren dus ineens zo bewust van, dat ik me slaaf voelde van dat rotgevoel iets te moeten. Toen ik dat eenmaal besefte, hoefde ik niet ook nog de slaaf te zijn van het gevoel dan iets leuks te moeten doen. Rust dus. Maar het zit diep, ergens hier, in Nederland, draai je makkelijk mee in die draaikolk, van moeten... Daar in Spanje (heb ik eerder ervaren) gaat het echt alleen maar om mij, zonder connecties, verbanden, dunne draadjes. Dan moet ik slechts één ding en dat is een uurtje per dag meehelpen, met de dieren, en dat doe ik graag. Ik vind het ook wel wat weinig maar wie weet kan ik wat meer doen, zonder in Moeten te vervallen. Paardrijden mag ik er zelfs (al ben ik daar niet zo bedreven in). klinkt bijna te mooi om waar te zijn? of niet? als ik er zo over nadenk en het levendig maak in mijn hoofd,ben ik er al bijna. ben ik al bezig met hoe er naartoe te gaan, met Lieke. ben ik al bijna onderweg een ticket te kopen, wil met de bus in plaats van vliegen, maar bedenk me dat Lieke dan niet mee kan,. en zij moet wel mee. dus wordt het vliegen. Er komt een soort actieplan naar boven drijven.Wat neem ik mee? Wat is belangrijk? behalve Lieke natuurlijk. Mijn laptop (om te schrijven), mijn gitaar, wat kleding...that's it..fijne wandelschoenen aan. Ben er al bijna! twee maanden wil ik gaan. wie weet langer als het bevalt.... Mn huis aanhouden, dat wel,voor de zekerheid. dat kan wel zolang ik een huisgenote heb. niemand die het merkt dat ik er niet ben, die twee maanden. Wellicht mag het ook wel gewoon van ze. en kan iemand anders er wonen voor een paar maanden, zodat het mij geen extra huur kost.
Dat zou geweldig zijn als het allemaal zo gaat, als ik nu voor ogen zie.
Brainstormen op de vroege zondagochtend.... van tranen en heimwee naar een lichtpuntje, naar een licht dat steeds helderder gaat schijnen... Kijken langs de muren van mijn huis, symbolisch gezien dan.
Winterslaap? als het buiten vriest, de zon nauwelijks tevoorschijn komt van achter een grijs wolkendek...de sneeuw blijft liggen...ik houd van het licht dat het weerkaatst. daar kom ik dan wel mijn bedje voor uit om mezelf weer warm te joggen in het bos waar ik even uitrust onder een grote spar die zijn zware takken laat hangen, zwaar van de sneeuw. Ik voel me beschermd onder haar takken en geniet van de kou die me geen pijn doet. Binnen in mijn huisje voelt de kou veel kouder. ik loop immers niet de hele dag hard om mijn bloed goed stromende te houden. Een winterslaap houden lijkt praktisch, immers dan gaat je energieverbruik naar beneden, gaat alles op spaarstand en dat is wel zo gunstig voor alles. Elke dag opstaan, de motor draaiende houden, het voorzien van energie en vervolgens ook nog warmte zien te creëeren in je huis. Dat alles kost niet alleen veel energie, maar ook veel geld en vraag me dan af: waarvoor?
Voor ik mijn houtkachel aan heb, zijn mijn vingers blauw en zijn mijn tenen helemaal bevroren. Goed, ik duik straks mijn voorverwarmde bedje in, in dat ijskoude kamertje, met een warme kruik en Lieke naast me; dan creëer ik onder mijn slaapzakje met donzen winterdekbed erover heen, heel snel warmte. hoofd onder de dekens en ik heb mijn eigen minitentje gecreëerd. In de vroege ochtend kan het soms wel even koud voelen, maar meestal is dat snel weer over.
Zelfs voor een toiletbezoek verlaat ik mijn bedje liever niet. Helemaal naar de koude deel waar het toilet is is me wat te veel van het goede zo 's nachts. Ik hoop dat het nu niet gaat vriezen daar, zodat de leidingen in elk geval gewoon open blijven..
De koude maakt mijn wereld heel erg klein. Bezig zijn met de meest basale dingen, mezelf warm houden, mijn huis, althans het gedeelte waar ik leef, zo warm zien te krijgen dat ik het niet te koud heb. Het is net te doen allemaal; comfortabel is anders, maar het gaat.
Een warme douche in een ijskoude ruimte...zo snel mogelijk uitkleden..en dan weer snel aankleden na het heerlijke warme water, wat dan ook echt ineens veel warmer voelt.
Tsjaa een winterslaap zou het allemaal een stuk makkelijker maken. Waarom doen wij dat niet? als mensen? Waarom doen wij niet net als dieren? de niet-gedomesticeerde weliswaar. Omdat wij mensen zo geïndoctrineerd zijn met dat wat we cultuur noemen, cultuur in de meest brede zin van het woord? Ritme en structuur zijn heilig in plaats van te leven naar het ritme van de seizoenen. Misschien is dat ook veel minder een noodzakelijkheid geworden door onze huizen met CV..nou ja, voor het overgrote deel van de huizen geldt dat. Nu ik dat niet heb, voel ik me veel meer verbonden met het ritme van de seizoenen, nu ik de koude niet alleen buiten moet trotseren maar ook in een groot deel van de ruimtes in huis.. ik kan er niet om heen en ik voel een tegenstrijdigheid in mij: ik slaap lang en dat voelt heel natuurlijk maar als ik dan wakker word, voel ik me een soort van schuldig dat ik zo lang heb liggen slapen terwijl half Nederland al lang aan de dag is begonnen, aan het werk is...en ik lig maar heerlijk te slapen..in mijn eigen kleine wereldje, samen met Lieke. Vraag me dan af waarom ik die 'resten' nog met me meedraag..die resten culturele opvoeding, het adagium van 'zo hoort het'... Resten van het calvinisme, waarvan onze maatschappij nog steeds zo merkbaar doordrongen is. Het werk-ethos. Prestatie. Bezig zijn. Altijd maar doorgaan in hetzelfde ritme, zonder ook maar rekening te houden met de seizoenen. De treinen passen direkt hun dienstregeling aan, waar we dan natuurlijk met zijn allen op gaan zitten mopperen, want alles moet doorgaan, ongeacht wat. Enige flexibiliteit is op zijn plaats. Het heeft natuurlijk weinig zin om je af te vragen, hoe de wereld eruit zou zien, de westerse wereld dan met name, als er geen elektra was uitgevonden.. Het is veel interessanter om jezelf de vraag te stellen of je nog zou kunnen leven zónder elektra en dan ook letterlijk je eigen ritme mag gaan volgen, alles loslaten wat je is ingepompt, al dat moeten, dat voldoen aan. Deelnemen aan de prestatiemaatschappij.Gewoon je eigen ritme volgen, dat is toch waar het omgaat? als het erom gaat om werkelijk bij jezelf te zijn? te voelen wie je in je diepste essentie bent.
Ik voel dat ik daar nu tegen aan loop, dat ik dan achter mezelf aan wil gaan lopen om de 'verloren tijd' nog in te halen maar waarmee eigenlijk? ik hoef eigenlijk helemaal niks, buiten heel basale dingen om. maar die gaan vanzelf als het moeten er af is. Behalve dan een woonplek voor mezelf regelen maar zelfs daar ben ik nog redelijk rustig onder. Toen ik eind van de middag, met de schemering in het bos was, nog even genietend van het licht weerkaatst door de sneeuw, vroeg ik me af: "Wil ik wel weer een huisje onder de voorwaarden van Camelot accepteren? de prijs daarvan is gelijk aan een goedkope huurwoning, waarvoor ik dan in het laatste geval nog huurtoeslag zou krijgen,.terwijl dit zonder enige vorm van bescherming is. Durf ik het aan, bovendien? In mijn eentje in de bossen, zonder buren? Of ga ik toch liever in een caravan wonen? daar zitten natuurlijk ook haken en ogen aan zeker als het nog zo koud is als nu. Maar dan ben ik tenminste autonoom in zekere zin (ik heb natuurlijk te maken met de regels van de camping, maak tenslotte gebruik van hun voorzieningen en bewaking) Maar het voelt autonomer als wanneer ik me weer bind aan de regels van Camelot. Dat laatste is dan wel weer makkelijker. Daarvoor hoef ik minder te regelen.
Misschien geeft het wonen in een caravan me ook wel de spirit om vandaar uit.verder te zoeken naar woonruimte, te gaan voelen waar ik echt naartoe wil.. Tot nu toe is me dat niet gelukt om daar echt voor te gaan, als ik weer een tijdelijke woning heb. ik moet echt een prikkel hebben om iets te ondernemen. Het is al gauw goed voor mij. Als het in het moment goed voelt. Wonen in een caravan kan ik niet eeuwig doen, dat weet ik wel. Niet in een land als Nederland in elk geval. Maar mijn droom is op een plek te wonen waar ik zo wel kan leven, een winterslaap kan houden als ik dat wil, als de natuur dat van me vraagt, een afweging makend tussen hoe het voelt, binnen en buiten en daar de beste oplossing voor vinden, in harmonie. zonder iets na te hoeven jagen. Van de zomer, in Spanje, bij een vrouw op bezoek, heb ik daar een voorbeeld van gezien, hoe dat kan. Het gaat er in eerste instantie om dat je het ZELF mogelijk maakt en het wilt. Het maakte me blij en soms ook verdrietig. een diep verdriet waar ik geen woorden voor kan vinden, iets wat ik met me meedraag en soms boven komt als ik op een confronterende plek stuit, getriggerd door een plaats, een ander mens soms. door mijn angsten die ik tegenkom, in de ('echte') natuur, waar je dan nog zwijnen tegen het lijf loopt enzo. Niet geheel 'on-eng' Ik realiseer me ook dat ik dat soms liever uit de weg ga, de confrontatie met dat verdriet, met mijn angsten.
Deze woonplek heeft me mijn bewustzijn weer teruggegeven, heeft me laten voelen wat ik echt wil, of beter: waar het echt omgaat. Te leven in harmonie met wat er is. Ik loop nogal eens tegen al die grenzen aan, die van buiten naar mij toe komen, die op me af komen maar in feite gaat het daar niet om. Het gaat om wat ik er mee kan en wil doen. Nu, in het moment. Alleen maar NU leven. en zo transparant mogelijk zijn, zonder je te laten leiden door je angst. dat is al een hele uitdaging.
Ik zou willen dat ik er wat creatiever mee om kon gaan en me niet zo snel uit het veld geslagen zou voelen door die uitwendige grenzen waar ik niets mee kan, maar die er wel zijn. Er tegen opboksen heeft helemaal geen zin, dat kost me alleen maar nodeloos veel energie die ik liever ergens anders voor gebruik.
Ik ga mijn koude voeten warmdouchen en dan mijn bedje in.
Daar gaan we weer, een blogje: nu van het onderwerp liefde naar een ietwat trivialer en niettemin basaler onderwerp: woning zoeken(tenminste gezien volgens de piramide van Maslow staat dat lager op de rangorde als we het over zelfverwezenlijking hebben)
.Ja, ik kan nu wel heerlijk romantisch gaan zitten verzuchten, alsof ik net mijn laatste shot van het een of ander achterover gegoten heb: "had ik maar een grote tent, die ik overal kon opzetten..." in het bos, mijn eigen boomhut. Maar dat is helaas niet de realiteit.dus kan ik maar beter nuchter en helder blijven.. Ik moet immers mijn huis weer uit en die tent heb ik niet maar het grootste probleem is een plek. alle grond is duur en schaars, al bezet, bewoond, of is het beschermd natuurgebied.. Ik moest nogal lachen, al was het dan een cynische lach, toen ik op Facebook een berichtje las van een fb vriend, die schreef: "mijn baan kwijt, nu ook mijn Iphone 4". tsjaa, ik dacht; "ik mijn huis, een Iphone heb ik niet maar al had ik er 100, dan boeide het me nog niet.." wel, je hebt problemen en problemen....vergelijken heeft geen zin, ze zijn gewoon van een andere orde..huis, baan, Iphone. dat is zo ongeveer de nieuwe piramide van Maslow. ergens hééélemaal op grote eenzame hoogte reikt Liefde naar de top; op zo'n hoogte dat er zelfs eeuwige sneeuw ligt.
Mezelf boos maken omwille van het kapitalistische systeem zet ook geen zoden aan de dijk. Het systeem dondert niet ineens in elkaar en alle huizen worden niet ineens gratis, of gewoonweg: betaalbaar voor iedereen. Sterker nog, ze zijn er niet eens meer, die huizen. steeds minder voor steeds meer mensen.we moeten weer terug naar vroeger, toen iedereen met 5 in een huis, pardon, kamer, samenhokte, lekker warm toen er nog geen cv was. Romantisch idee, als je je bedenkt dat die 5 mensen elkaar nu niet kennen, geen bloedband hebben enzo...niet zo romantisch dus bij nader inzien.
Vandaag kopte een krant; "Een huis, een lot in de loterij". dat is wél de realiteit. Wel, je mag tenminste je inschrijfduur behouden als je staat ingeschreven als woningzoekende, stond eronder, als je verhuist. nu maar hopen dat dat voor ALLE woningzoekenden geldt en niet alleen voor de nog in te schrijven mensen maar dat zal wel niet. Nou, voel ik me iets minder wanhopig in deze situatie...pff...ik lig weliswaar aan de beademing maar de stekker is er nog niet... Als ik in een 'luxe' positie verkeerde, d.w.z ik had mijn basis op orde, dan zou ik voldoende kracht hebben om mij daar sterk voor te maken. maar de meeste mensen die het voor elkaar hebben, maken zich niet zo druk. en ik dan? ik ben aan het overleven. En soms lukt dat niet zo goed.
Steeds maar gewoon in de modder. en als het dan net even lekker gaat, d.w.z als ik me zonder zorgen eens een keer op mijn studie kan concentreren en kan eten, drinken, boodschappen doen etc, zonder dat laatstgenoemde bezigheden als het sjouwen van een mensonwaardige hoeveelheid stenen voelen, wordt die basis weer onder mij vandaan gerukt. ..nee, misschien hebben die wijze mensen gelijk als ze zeggen, dat niemand beloofd had dat het leven leuk zou worden maar eerder een struggle, maar waarom er dan zoveel ongelijkheid heerst, wat die struggle veroorzaakt of in elk geval vergroot, daar denken ze voor het gemak niet over na.
Het is meer van het soort: voortdurend struikelen en vallen, waardoor je weer een tijdje mank loopt gevolgd door een periode waarin het weer wat beter gaat, op beide benen lopen totdat je weer omver dondert.
Als je niet beter weet, en me niet zou kennen, dan zou je misschien bij jezelf denken: "ga eens in therapie....", maar zelfs deze weg is een doodlopende weg gebleken als het gaat om het oplossen van de Grote Levensproblemen. Met de kleine kan ik redelijk uit de voeten tegenwoordig. ellenlange depressies hoop ik niet meer door te maken. ergens is er iets veranderd, geen idee of dat op rekening van de therapie is of door mijn eigen levenservaring en inzichten...volgens mij het laatste. Door de keuzes die ik heb gemaakt en de weinige vrienden die ik heb, de échte vrienden die me niet laten zitten als het ff niet zo lekker gaat, als ik me rot voel, als ik een arm om me heen nodig heb. dat zijn échte vrienden en die zijn nu eenmaal schaars. Gelukkig zijn ze er nog. Zo'n vriendin wil ik ook zijn, voor anderen, voor mijn vrienden. Ik mag me dan nu wel behoorlijk rot voelen, de wetenschap dat ik in elk geval Iemand kan bellen, geeft me een fijn gevoel. Dat er mensen zijn die achter me blijven staan, ook al voel ik me soms afschuwelijk verdrietig. pff...ik weet, ik ben niet de makkelijkste als het om leed gaat en te verwerken levenspijnen, daarom heb ik niet zoveel 'echte' vrienden. maar toch, beter 1 in de hand, dan 10 in de lucht denk ik.
Natuurlijk kunnen ook zij niet zorgen voor mijn basis, dat kan ik immers alleen maar zelf. ze kunnen naast me staan, me af en toe porren en vooral af en toe wat liefde geven, die eenzame liefde hoog aan de top van de eeuwig besneeuwde bergen, maar op de vraag hoe dat zit met die basis, dat lost niemand op, ik zelf ook niet. het is gewoonweg steeds weer opboksen tegen die maatschappelijke ongelijkheid en die onoverzichtelijke wirwar van instanties waar niemand je daadwerkelijk kan helpen... En als je de maatschappelijke ontwikkelingen die gaande zijn bekijkt, die voor veel mensen (die er warmpjes bijzitten en de crisis wel overleven) de ver-van-mijn-bed-show zal blijven, immers bezit is heilig, een eigen huis pak je niet zomaar af, dan kun je al helemaal maar beter maken dat je wegkomt, voordat je een hongerdood sterft. Eerst de beademing, dan de onherroepelijke dood die erop volgt.
Wie denkt en gelooft dat er nog steeds geen armoede en problemen zijn in Nederland, die droomt een zachte droom.......... Een huis: een lot in de loterij...ja zo is het.. en een betaalbaar huis? de jackpot in de loterij als je een uitkering hebt of dito inkomen tel je niet eens meer mee. En dan zeggen ze nog: "eigen schuld, dikke bult" De armoede heb je aan jezelf te denken, want we leven in een prestatiemaatschappij waar je alleen maar afgerekend wordt op je prestaties (en daarvoor word je beloond: wie de meritocratie heeft uitgevonden, mag alsnog de doodstraf krijgen, maar die is natuurlijk allang dood: het zijn immers de kapitalisten die het in stand houden...) Dat is het enige wat nog telt: prestatie ten koste van je gezondheid, ten koste van de liefde zelfs denk ik, liefde voor de medemens,simpelweg om wie hij IS (dat kunnen we niet meer los zien, van wat hij dóet; je bent wat je doet en daaraan afgemeten verdien je de liefde van de ander) De onvoorwaardelijke liefde waar de humanistische psychologen het over hadden, ergens in de donkere hoekjes van de kamers van de heren psychologen en psychiaters, is nu helemaal monddood... Als het goed is, en zo zeggen zij, komt die van de ouder naar het kind maar vaak is het niet goed....het kind moet immers ook al presteren voordat hij 'lief' gevonden wordt, er mag zijn. Bevestiging zoeken in een relatie? ja, vind je het gek...die bodemloze put van nooit-gekregen-liefde zal zich voortzetten. een ieder mens verlangt naar Onvoorwaardelijke Liefde: dat is namelijk een basisbehoefte van de mens. Het is niet anders als erkenning van jouw mens zijn. Beetje lullig dat ouders niet van tevoren een examen moeten afleggen voor ze een kind krijgen. "Ben ik in staat tot onvoorwaardelijke liefde? Die kunde kun je niet eens leren, je hebt het of je hebt het niet, en dat wordt ook weer doorgegeven. het is zo basaal, dat er misschien wel een transformatie voor nodig is, wil je dat als ouder of gewoon als volwassene nog kunnen leren op latere leeftijd als je het niet gehad hebt. For Free. Er zijn niet veel dingen gratis maar dat zou wel gratis moeten zijn, zonder tegenprestatie.
Maargoed, van de huizennood, toch weer naar het onderwerp Liefde. De eeuwig verzuipende, snakkende, verloren gegane Liefde, die altijd het laatste woord heeft, eenzaam aan de top verheven zwaait Zij de scepter over ons allemaal en zal het laatste woord spreken over haar onderdanen.
Ieder voor zich, en god voor ons allen, zo was het altijd, maar ja die laatste is toch dood? dus ook op hem (deze god was een Hij) kunnen we al geen beroep meer doen...tenzij je, als je dat hebt en je je gelukkig prijst, je overschot aan energie en geld kan besteden aan onze nieuwe religie: de materiële spiritualiteit: een voortvloeisel van het kapitalisme: het is ingebed in het kapitalisme, uitgevonden door degenen die zien dat het niet meer werkt zo,maar aan de leiband lopen van dat systeem en hun gevoel van 'er klopt iets niet' snel bedekken met de mantel der spiritualiteit..)
Het enige geloof dat telt, is het geloof in jezelf. daar gaat het om. en misschien ontbreekt het daar wel aan bij mij. dat ik het zo ver moet zoeken en niet meer geloof in de Ware Liefde? van persoon tot persoon? van mens tot mens? die is alleen maar tijdelijk: als je er geen zin meer in hebt, dan trek je gewoon de stekker eruit..en probeer je de volgende. Of moet ik eerst echt in mezelf gaan geloven? pas dan kan de liefde echt een kans maken.. Geloven dat ik er in mijn eentje ook wel iets van kan maken? Dat ik wel iets kán, in plaats van steeds weer in hetzelfde patroon te vervallen en weg te lopen van waar ik mee bezig was? omdat ik bang ben om te slagen? een vriendin zei dat een keer tegen me, de angst om te slagen, om mezelf te laten zien? dat is misschien wel de grootste barriere, míjn grootste barriere, om iets te creëeren voor mezelf, alleen of met anderen. Soms voelt dat als een groot zwart gat...
En tsja, wat de liefde betreft: aangezien ik niet hetero ben, .is de kans op liefde van mens tot mens, of beter van vrouw tot vrouw, nog schaarser...de vijver is wat kleiner en de eisen zijn hoog....
Ik ben nu eenmaal niet hetero. soms ben ik daar trots op ,dat ik kan zijn wie ik ben, in Nederland kan dat tenminste nog, dat is tenminste iets. maar de keerzijde is dat ik dan natuurlijk wel helemaal voor mezelf moet zorgen en geen manlief met wie ik een fijn huis kan delen en de kosten. de vrouwen die dat willen zijn wat schaarser; immers er zijn nu eenmaal niet zoveel lesbo-vrouwen (of zelfs inclusief bivrouwen red je het nog niet) als heteromannen op de wereld gezet. Is dat een probleem? Dan zou de bevolkingsgroei wel drastisch dalen dus in dat geval ook wel weer handig in tijden van schaarste!....als al die nieuwgeboren homo seksualis dan ook nog eens de 'zachte krachten' vertegenwoordigen.....dan kom je al een eind met de crisis. lost die zich vanzelf op of is dat wat te rooskleurig? ofwel de creator is niet zo handig geweest met zijne uitvinding van de homo heteroseksualis, die 90 % van homo sapiens vertegenwoordigd, want ofwel door allerlei onvoorkome omstandigheden, (niet te tellen op één hand) zijn we nu met zovelen dat de aarde overstroomt en we wanhopig op zoek gaan naar alternatieven om iedereen een plekje te geven op aarde ( van holbewoner naar flatbewoner is een, hetzij, wat armzalige, deel-oplossing). en te voeden enzo...zonder de aarde te belasten...maargoed, daarvoor zijn we al met teveel. Ik heb er geen antwoord op maar de waarschijnlijk dat er binnen nú en laten we zeggen: 50 jaar ineens alleen nog maar homoseksuele kinderen geboren worden om het probleem van de overbevolking te lijf te gaan is heel wat minder waarschijnlijk dan dat de economie in elkaar stort.of de wereld alsnog vergaat.....een econmische crash geeft weliswaar een oplossing voor het probleem van de overbevolking namelijk de verwachting dat er nog eens miljarden armen bijkomen die aan de hongerdood zullen sterven (en dat heb ik niet zelf bedacht, dat is uitvoerig onderzocht door economen enzo)..Hoopvol is het niet, deze ramp, die de wereld boven het hoofd hangt en die de planeet aarde zal transformeren tot een maanlandschap als we zo doorgaan, of eigenlijk: het is al bepaald dat het zo zal gaan.. Zo is het vaak gegaan in de geschiedenis en dat zal herhaald worden. We kunnen daar niet zoveel aan doen. Van maanlandschap naar een nieuwe vorm van leven, omdat we het weer verpest hebben? of stond het al zo in de kosmische wet beschreven dat het zo zou gaan gebeuren? wederom een opschoning van een planeet...? veel mensen verdienen weliswaar hun geld aan onderzoeken en het houdt je leuk bezig, maar die ondergang ís al gaande...het is niet 12-12-12 geweest, het is elke dag een beetje...als een slopende ziekte die zich langzaam openbaart aan ons, alleen voor wie het wil zien.
Ik houd me er liever niet mee bezig, liever met 'leukere' dingen, dan met doemdenken, omdat het bepaald niet gunstig is voor mij gemoeds- en hormonale toestand (oftewel het maakt me alleen maar depressief en dat is het laatste wat ik kan gebruiken nu..)
Alle leuke dingen kan ik nu wel even vergeten; ik kan nog wel aan leuke positieve dingen denken en mijn dagelijkse shot gelukshormoon halen in het bos, wat ik dagelijks doe (dat is mijn echte thuis, daar in het bos, mag er alleen niet permanent wonen, dat is erg jammer)
Ik ga weer terug inzoomen naar mijn lijf, het hier en nu: ik moet eten, voor mezelf blijven zorgen. Liefde begint immers vooralsnog gewoon bij jezelf Toch? liefde van mij tot mij liefde van jou tot jou als die twee nou eens samen konden komen, dan was er sprake van een uitwisseling waardoor al het zwarte misschien wat grijzer zou worden.....en het donker wat lichter.
Ik heb laatst op jou gewacht 4 dagen en jij hebt laatst op mij gewacht 3 dagen Terwijl ik gewoon op mezelf wou zijn, even dat laten wat er was, wat ik gevoeld en gezien had, rust. een plekje geven. en misschien ook een stukje zelfbescherming. ik wil niet op mijn tenen lopen. Ik vlucht als de ander te dichtbij komt, te snel. Gelijk een paard..dat een vluchtdier is zoals veel dieren. Bij Monty Roberts lees ik een citaat dat weliswaar over de taal van de paarden gaat maar- als ik het zo lees-ook heel erg van toepassing is op mensen. Hij noemt het 'Naderen en terugtrekken": Als ik het lees, vraag ik me af waarom het bij mensen al snel gediagnosticeerd wordt met de naam Borderline stoornis (oke, daar komen dan nog een aantal andere factoren bij kijken die minder natuurlijk zijn, zoals zelfmutilatie en mishandeling van de mensen die je het meest liefhebt bijvoorbeeld maar in de kern gaat het om hetzelfde) Mens en paard zijn verschillend in hun kern, als het gaat om de strategiëen vechten en vluchten, de twee meest basale reacties die een levend wezen vertonen kan; ook gezien vanuit de manier waarop zijn hersenen in elkaar zitten, de meest basale hersenen, die bij mens en dier gelijk zijn en waardoor ook hun gedrag in de basis overeenkomt. De mens heeft ervoor 'gekozen' een vechtdier te zijn en het paard is van nature een vluchtdier. Toch vraag ik het me af als ik het zo lees; misschien zijn sommige mensen ook vluchtdieren geworden doordat ze zich anders gehecht hebben. Ik vind het zo herkenbaar als ik lees: Dat een wild paard een constante afstand houd van anderhalve kilometer tussen hem en de mens. Angst is zijn middel om te overleven Bij een mens is zijn basale gedrag vechten om te overleven. Nou ja, dat vraag ik me dus af of dat zo zwart/wit is. misschien het overgrote deel en van nature, als alles 'goed' gaat zeg maar. Er zijn immers genoeg mensen die ook steeds op gepaste afstand blijven. Daartoe reken ik ook mezelf. Een paard reageert altijd met deze reactie (volgens M. Roberts): "Ik voel dat het gevaarlijk is, als ik blijf. Ik vlucht". Is dat niet juist het gedrag dat mensen ook vaak vertonen? Maar is dat niet juist een natuurlijke reaktie? of is het een gevolg van iets anders? Angst als overlevingsmechanisme, een reaktie op hoe veilig je gehecht bent en met hoeveel vertrouwen je vervolgens in de wereld staat. Kán staan. Dat is interessant....... Is het juist niet zo dat relaties tussen mensen vaak stuklopen omdat ze allebei 'vluchtgedrag' vertonen? en er steeds die gepaste afstand blijft....waardoor nooit toenadering plaatsvindt? Tussen een vecht en een vluchtdier vindt altijd toenadering plaats, maar dan volgt de dood erop, immers de een is dan een roofdier en de ander zijn prooi, zo dichotoom is het in het dierenrijk als het om vecht- en vluchtdieren Er moet weliswaar een zekere gradatie zijn binnen de soort mens (en binnen elke soort); immers de een moet iets minder bang zijn dan de ander zodat er toenadering komt. of hetzelfde maar dan anders gezegd; de een moet meer een 'vechter' zijn als de ander wat minder een vechter zijn of zelfs een vluchter: aanvullen, complementair zijn. daar gaat het om anders gebeurt er niks. Wat gebeurt er als je twee vechters hebt? die staan elkaar naar het leven? niet zo mooi..dat duurt ook niet lang. Het is het Yin en Yang van het dierenrijk en van de soort daarbinnen, de mens. ...interessant om mensen zo te bekijken, de mens gestript tot zijn meest basale gedragsvorm, waar het uiteindelijk natuurlijk in de basis omgaat.
Soms vraag ik me af: "moet er een derde onzichtbare factor zijn die bemiddelt tussen de beide krachten om ze tot elkaar te brengen?
Immers een energetische verbinding is mooi, maar hoe houd je die in stand in de dagelijkse materiële realiteit?
Steeds weer blijken die momenten waarop we het verst verwijderd van elkaar zijn, ook weer een boomerang-effect te hebben, een soort katalysator te zijn voor toenadering, in de 'volgende' fase. De wet van aantrekking en afstoting dus. Van toenaderen en weer vluchten. als dieren. Gebaseerd en gelijk aan de lichaamstaal van onze medesoorten, zoals bijv. het paard. Ik hoop dat ik nog eens in de gelegenheid kom om zélf wilde paarden te aanschouwen, zonder enige tijdsdruk. Je kan het maar beter uit de eerste hand leren. Dat was een zijsprongetje naar Moeder Natuur. Soms moet je ver gaan in je poging een verklaring te 'zoeken' voor het gedrag tussen mensen, en zeker als het om Liefde gaat. Het raadselachtige wezen der Liefde. En soms krijg je opeens antwoorden als je ter ontspanning en ter info een boek leest over iemand die paarden in hun natuurlijke omgeving bestudeert..als een godsgeschenk komt dat zomaar op je bordje terecht.
Als we durven geloven en kúnnen voelen dat het juist de momenten van afstand, van verwijdering of gewoon een simpel: op onszelf zijn, zijn, dat dat juist onze liefde versterkt, de band versterkt in plaats van steeds samen te zijn in een ruimte waarin je vooral van de ander verwacht en iets verlangt, dan is er helemaal geen probleem. namelijk als je de teugels laat vieren (jawel alweer taal over de relatie tussen mens en dier), dan komt het vanzelf goed, dan is er ruimte om te laveren. Zo vrij als mogelijk te durven en kunnen zijn van verwachtingen, onder ogen zien wat je het liefst wil en zien dat dat er niet altijd is, dat dan accepteren en ruimte geven, dan geef je het (de liefde in de breedste zin) de grootste kans om werkelijkheid te laten worden.
Soms vraag ik me vertwijfeld af: "Onze eigen weg gaan dan maar weer?" Onze relatie lijkt nu echter meer bepaald door de momenten waarop we elkaar níet zien dan door de momenten waarop we elkaar wel zien; die momenten geven namelijk meer kleur aan de relatie dan de momenten waarop we elkaar zien...... Soms hoor ik in jouw woorden iets resoneren van een poging tot bevestiging, tot goedkeuring.. Bevestiging zoeken maar: als de ander je leuk vindt, dan gaat het er toch niet om wat je doet of niet doet?. het gaat om wat je uitstraalt. Uitstraling zijn gedachten in de fysieke vorm Zeggen wat de ander doet is niets meer of minder dan tegen jezelf zeggen wat je niet moet doen maar wel doet. of wat je bij jezelf niet kan erkennen als zodanig, dat vooral. Kijken in je eigen onvermogen, je eigen blinde vlekken zichtbaar durven maken;.dat is veel interessanter. Volledig durven zijn.
Moeten we dan maar weer hopen dat we elkaar in de vrije ruimte weer ergens ontmoeten? In de tomeloze ruimte waar elk deeltje door haar complementaire deeltje aangetrokken wordt? als je het maar toelaat...en laat Zijn. maar ik heb geen Zin om te wachten ik wil NU. ik wil onderzoeken, tasten en voelen wat er Wel kan zijn. voorbij al die woorden
Ben het wachten beu. en alle woorden daarin gaat het toch mis.
Want we hebben alleen het NU straks bestaat niet meer. Gisteren moet nog komen. De toekomst is al keer op keer beleefd als we het verleden herkauwen, herbeleven in onze herinneringen. Dus waar wachten we op?
Het Nu volstoppen met woorden heeft weinig zin. Gulzig als je zijn kan; Het Nu is om te voelen, om stil te zijn en te ervaren wat er is voorbij de woorden; in de stilte resoneren woorden toch wel door. tot ze langzaam uitdoven, als een lichtpuntje in de nacht. een donkere nacht, zonder de sterren die zichtbaar zijn wachtend op de wolken die voorbij drijven Of het licht van de volle maan En alles in het volle licht zet Is dat misschien een gunstig moment, volle maan? dan zijn de schaduwen namelijk ook groter die het licht haar volle bestaansrecht geven... Alles verlicht
Ik word soms zo moe van woorden ze overrompelen me ze duizelen me ze vervoeren me ze leiden me ver weg van mijn kern ver weg van mijn innerlijke wezen van mijn kracht
Deze woorden zijn ook woorden die ik Nu opschrijf maar in deze woorden resoneert mijn ziel ze zijn een poging de essentie weer te geven van een conflict in mij. tussen mij en de ander die feitelijk hetzelfde bedoelt, in de diepste essentie van haar mens Zijn.
Woorden zijn verslavend als je er éen hebt gehad, wil je er meer. waarom zijn we, als mens, überhaupt gaan praten? ja dat weet ik wel tenminste de praktische redenen ervan. en de evolutionaire reden ervan. Om samen te werken en zo onze overlevingskansen te vergroten en om elkaar te kunnen versieren, want met woorden kun je natuurlijk ook de ander verleiden met mooie woorden, slimme woorden etc..dat is allemaal al onderzocht en dat zien we elke dag als je goed kijkt..eeh luistert. als je maar luistert naar hoe de woorden gebruikt worden, dan krijg je meer info dan van de woorden zelf. Maar wat als de woorden dan hun doel voorbij schieten en ze er toe leiden dat er een verwijdering komt tussen mensen, dat woorden een strijd worden, dat het contact daarmee een strijd wordt, wat is dan het eigenlijke winstpunt van die woorden? Het evenwicht tussen de woorden en de stilte, de ruimte tussen de woorden, dat wat niet gezegd wordt, moet in harmonie zijn met wat wel gezegd wordt..... Of niet?
De stilte is zoveel beter en koesterender dan een woordenstrijd, die je gevangen kan houden in een welles/ nietes spelletje. als je tenminste vergeet te luisteren naar de betekenis achter de woorden... als de woorden hun eigen leven gaan leiden.
Wijdse tomeloze stilte, die zich uitstrekt tot het punt, voorbij we nog kunnen kijken. Ver- zien is het antwoord op de grenzeloze uitgestrektheid van de stilte.
De hechting aan een (emotionele) band kan te strak worden en dan breekt ze. Je richt je blik naar binnen, een focus op wat je wilt, met je mind, van te voren al bedacht en hopend op, verstikkend voor de ruimte die er eerder nog was, toen we de lege ruimte nog niet hadden ingevuld. misschien is het deels omdat je liefde wilt bezitten; het tastbaar maken, letterlijk wilt proeven. maar dat laatste kan alleen maar als er ruimte is, dan kun je proeven en tastbaar maken; dan ga je het bezit voorbij dan ga je de focus die zich almaar vernauwt, voorbij en komt er ruimte om in te bewegen, in te Zijn, te leven en de ander te zien, werkelijk te Zien.
Liefde heeft ruimte nodig.
Anders gaat liefde pijn doen.... heel veel pijn...
Ik zie dat ik lezers/ kijkers heb. Schroom niet om te reageren ook als je mijn gedichten of schrijfselfs niet geweldig vind, dat maakt me niet uit! Of beter: ik hoor het graag!
Als het zo koud is dat je jezelf niet meer voelt Alleen nog de herinnering aan wie je ooit was En de laatste gedachte aan warmte die ik koesterde langzaam van het topje van mijn pink glijdt vergeten dat zij ook mijn lichaam is toch klopt mijn hart een geruisloos tikken mijn bloed stroomt in een trager ritme mijn gedachten vertragen mee mijn stem verstilt vergeet te spreken bevroren spieren ik verbaas me hoe stil t wordt en hoe zacht het van binnen kan zijn ondanks of dankzij ook al verstarren mijn ledematen en zijn zij, die het verst van mijn kern gelegen zijn soms even niet meer mij een eigen leven leidend zo nu en dan
Ieder in zijn eigen ritme Alleen en toch verbonden
Stilte
Vandaag was ik met de stilte we omarmden elkaar een moment samen één Maar toen ik haar wilde kussen ontglipte ze mij nu ben ik weer alleen.
Donzen dekbedden
Vannacht onder twee donzen dekbedden heb ik mezelf bedolven een elektrisch deken onder mij Zo zou ik het toch warm moeten krijgen? maar ik huiver Buiten laait het vuur hoog op aan de horizon Vuur, mag ik in jouw warmte delen? Van binnen is het winter Al vier seizoenen lang
De wereld vergaat (niet)
Als winter zomer wordt en zomer herfst Waar is dan de lente? tussen de herfst en de winter? of na de zomer? Misschien een zomer lang? Waar is het dan dat wij leven? en in welk seizoen? Maakt het wat uit, als het eigenlijk altijd winter is. Iedereen in zijn eigen schulp Schuilen voor wat komen gaat, Een orkaan, een sneeuwstorm, een oerknal waarbij wij allen tot stof vergaan Of misschien alleen maar een windvlaagje, een vlokje sneeuw, een fletse zonnestraal, in een onhandige poging de bevroren aarde te verwarmen dus kom je huis nu maar uit de wereld, die vergaat echt niet Wees niet bang Het is goed om te schuilen maar beter om samen te zijn In het licht van de lente belofte van een wedergeboorte een zachte stem die leidt naar jouw bestemming wacht niet te lang straks is het voorbij het is niet de wereld die vergaat het zijn slechts jouw illusies, vage dromen, hersenspinsels en tot slot, je lichaam dat vergaat.
Als liefde chaos wordt
Ik denk aan ons zachte samen-zijn Warme lippen op de mijne mijn lichaam kronkelt om het jouwe armen, benen, als een kluwen verstrengeld draden gesponnen gedachten verwikkeld het maakt niet uit of bovenstaande ooit gebeurd is of slechts een illusie in de tijd. is het reality proof? is dat soms de vraag waar het om draait? Het product van een voorzienige geest die vervolgens struikelt over de realiteit, dat maakt niet uit De realiteit is niet zoet &zacht maar wreed & hard ontluisterend ik buig voor haar gelijk een boom in de storm en vervolg mijn pad alleen is dat soms 'mijn' pad? als ik niet meer weet.. welke.....gedachten.... ........herinneringen... ........verlangens....? ik heb en welke bij jou horen? als je niet eerlijk bent en niet open. In de stilte heeft het al een stem gekregen De stem wordt alsmaar luider, als de stilte toeneemt het Nu, het Verleden, ..de Toekomst ..Het is niet meer te ontrafelen...noch te stoppen. en vooral niet meer te snappen, waar de komma en waar de punt ooit moesten. maar ik denk aan je
Ilussie
Gisteren regende het bladeren op mijn huid ze plakten overal vast mijn naakte armen, benen en buik. De regen kwam en spoelde ze weer weg Met elke druppel, een luchtbel vol illusies mijn dromen zijn niet bestand tegen zoveel water Over- vloed Over- stroming Alles stroomt en ook weer weg mijn huid is weer vrij om te ademen en ze snakt naar een nieuwe droom een illusie slechts bestand tegen één drup regen en weg is ze weer nooit geweest Of liep ik te hard?
(De herfst van mijn leven)
Vandaag regende het bladeren op mijn naakte huid in alle kleuren van de regenboog zo mag het nog wel even doorgaan van mij totdat alle bladeren op zijn en de bomen helemaal vrij hun naakte lichamen wiegend, dan weer zwiepend in de wind hun ledematen bibberend in de kou ik huiver stil met ze mee en wentel me in de bladeren, een zachte lappendeken om mij heen zal ik ook ooit worden zoals zij? en tot stof, tot humus vergaan...? als voedsel voor de aarde een ziel in mij die ademt verlangend naar een nieuw begin Wedergeboorte
Liefde
Zijn wij soms verslaafd? verslaafd aan elkaar? en aan de grootst mogelijke waarschijnlijkheid als twee mensen van elkaar houden Zijn we verslaafd aan dat wat we verlangen? Ik aan de film die ik afspeel in mijn hoofd En jij aan de jouwe? Zijn we er nog steeds niet achter dat ze allebei op hetzelfde scenario zijn gebaseerd maar met een andere regie? Je hebt het me in goed omwonden taal wel verteld dacht ik later toen ik alles had ontcijferd alle letters en de volgorden waarin je ze had gezet maar dit is het scenario van onze realiteit jij rent en ik kom naderbij en als jij naderbij komt, dan ga ik er ineens vandoor hide and seek
de afstand tussen ons blijft hetzelfde de heilige ruimte die we samen koesteren en in stand houden een liefde die niet bedoeld is om in de fysieke dimensie weerklank te vinden? Ik vraag me af waarom, waarom zit die ruimte me zo in de weg, als de ruimte te groot wordt om nog tot elkaar te komen Ik zoek een ruimte om mezelf te zijn en toch bij jou.
Nu is de ruimte weer zo groot dat ik je niet meer kan voelen uit verbinding of toch niet? Heel close en dan weer uit elkaar de wet van de energetische aantrekking. de wet waarop ook alle materie gebaseerd is moet je eerst iets van chemie begrijpen voordat je liefde begrijpt of is chemie gewoon gelijk aan liefde, alleen in een andere vorm Als alles liefde is, dan is alles chemie. gebaseerd op hetzelfde principe: hoe dichter je nadert hoe verder je uit elkaar gaat, tot je weer het punt bereikt waarop het ene deeltje weer naar het andere gaat verlangen en vice versa Is dat wat Liefde is? Ik vraag me af, kan het ook naar een ander niveau de spiraal die zich steeds weer blijft bewegen steeds naar een iets hoger niveau? in plaats van steeds weer terug naar hetzelfde niveau?
de lege ruimte die verlangd zich te vullen met haar complementaire energie plus en min de een kan niet bestaan, niet ZIJN, zonder haar tegenpool. simpel fysica yin en yang maar dan in een ander jasje Liefde de ultieme vorm van energie. ook als de ene van de andere wegloopt behoedzaam en gehoorzaamheid dienend aan de enige Wetten; de wetten van de Kosmos als je luistert, resoneren ze Altijd Waar je ook gaat.
Liefde
Iets
Ook al zijn we soms ver verwijderd toch dichtbij als ik woorden gebruik die jou raken in het diepst van je ziel als ik aan het einde ben van mijn marathon woordenloop als ik denk, en voel: "laat het ZIJN, in de ruimte van de stilte" wat hoor jij dan? En als ik jou vertel: "soms sta ik aan een afgrond en spring ik niet"? Begrijp je mijn woorden dan verkeerd? Wat hoor jij dan echt? Hoor jij dan in mijn verlangen naar ruimte, een verlangen naar afstand, naar stilte? of hoor je de ruimte juist die ik nodig heb? Elk woord is verpakt, in de kleuren van de jas die ik draag en de jouwe in de jas die jij draagt hetzelfde woord met een heel andere kleur; de kleur die jij het gegeven hebt, ooit, lang geleden, waarin alle herinneringen en ervaringen die dat woord ooit opriepen, nu nog resoneren. Ze zijn niet uit te schakelen ze resoneren maar door ook als je ze niet meer bewust hoort Een onbeschreven blad te zijn wat zou dat fijn zijn Vroeger omschreef ik mezelf als "meisje niemand" Toen nog omdat ik me weigerde te identificeren met Iets. Ik wilde NIETS zijn Iedereen had een negatieve associatie met Niets dus ging ik me ook NIETS voelen En werd ik depressief omdat ik zo genoemd werd. Niets daarvoor is geen plek
Maar als Niets dan Iets wordt -als we een sprong wagen naar de fysieke dimensie vanuit het onbenoemde Niets- ....dan is het maar de vraag.... of jouw Iets ook overeenkomt met mijn Iets Kunnen we dan nog verder praten?
Het is nu echt herfst, zelfs een beetje winters, met de vele uren zon en de heldere lucht gisteren en vandaag. Het liefst ben ik de hele dag buiten en dat heb ik dan ook gedaan; houttakken bijeen sprokkelen voor het houtvuur, heerlijk, dat hout breken; ik voel pas dat ik echt leef als ik buiten fysiek bezig ben. Dan voel ik weer heel sterk de verbinding met mezelf én met mijn ideaal (en vraag ik me af waarom ik dat nog niet helemaal leef of toch al wel een beetje? is het ideaalplaatje wat ik heb, alleen maar een ideaalplaatje wat feitelijk niet bestaat, alleen maar in de functie van 'streven naar'?), hoe dan ook, ik voelde hoe goed het me doet, de hele dag buiten te zijn, in de zon, lekker bezig, de bloedsomloop op gang brengen en de frisse lucht inademend. Vrij van gedachten te zijn. Ik heb totaal geen behoefte aan het binnen zijn en binnenleven. Krijg het er zelfs een beetje benauwd van; het maakt me ongedurig. Nu is het donker en helaas al veel te vroeg, met het uur verschil weer van de wintertijd die vannacht is ingegaan, zodat ik de uren dat ik buiten kan zijn, extra wil benutten, alvorens het licht alweer verdwijnt en plaats maakt voor een lange nacht.
Het voelt zo heerlijk om een beetje aan het huis te klussen, in een poging het wat te isoleren; het hout te verzamelen voor de warmte (om zo op het gasverbruik te besparen). het is gewoon heerlijk om met de basis bezig te zijn De basis waarmee de meeste mensen tegenwoordig niet zo veel bezig (hoeven te) zijn, omdat die wel in orde is en ze ook niet perse moéten bezuinigen omdat ze anders niet kunnen eten.
Opeens voelt het als een noodzaak dat wel te doen, en het is eigenlijk best leuk, ook al kost het wel veel tijd, goed bestede tijd weliswaar.
De bossen zijn 'amazing', die kleuren; elke keer dat ik in het bos ben, voelt het alsof ik een klein wonder aanschouw en voel ik me heel erg dankbaar dat ik ervan kán genieten, bijna elke dag; dat ik er kan zíjn! Soms lijkt het zelfs te mooi om waar te zijn en weet ik gewoon dat er ergens een addertje onder het gras schuilt, die de boel komt verzieken- en dat addertje is het niet feit dat ik hier zeer waarschijnlijk binnenkort weg moet- dat weet ik al en is geen verrassing ook al is het wel jammer- dat addertje komt uit heel onverwachte hoek: net als alles goed gaat of lijkt te gaan, is er dat addertje dat de boel ruw komt verstoren; dat de basis op haar grondvesten doet trillen. zomaar ineens, uit onverwachte hoek. Alsof het nooit helemaal mag, genieten. alsof nooit echt de zon mag schijnen, altijd ligt er ergens een tegenslag op de loer, die je moet incasseren; ergens, als je nog een plekje over hebt........en anders?
Is het de angst niet, die me momenteel 's nachts geregeld uit mijn slaap houdt, of me wakker doet schrikken, dan is het wel een andere Grote Boosdoener.....
Alles op zijn plaats zetten, alles verwerken en hoe doe ik dat beter dan met mijn handen aan het werk zijn, fysiek in de buitenlucht, niet de vier muren om me heen maar in de frisse buitenlucht, het buiten zijn geeft namelijk zoveel ruimte aan alles, verzacht en relativeert alles, grondt. Maakt zelfs de grootste meest bizarre angsten weer hanteerbaar (ook al zijn ze 's nachts weer even levendig en echt als daarvoor; ik heb in elk geval de dag nog om de nacht goed te maken..) En dan ben ik weg tussen de vier muren, zittend op de koele grond, die aardend werkt, in een bleek herfstzonnetje als ik niet bezig ben, voelend dat het buiten oké is en veilig. Zo veilig en warm. Was het maar altijd zo. Als het maar nooit donker werd...
Where are all those people late at night? If we are with so many why so many are alone?
If I could reach out I would but it's too late now check my telephone, so many numbers in it of people I once met but not any of them it feels allright to say hello to It feels like it's too long ago they already have become shadows of an almost burried past
I have been alone for so long maybe lost the gestures to connect
Why there are so many alone ? Thinking of the loneliness in the world it will make no sense anymore I don't get any useful answer. just talking to no one and while writing on the screen there's no answer coming back I read those books; they tell me some truth but they don't tell what about the lonely ones
they'll make me feel & forget for a while but when I stop, I am down to no one Just a head full of words & telling stories that are not mine not even a single word but they are meant for all those lonely ones. to keep us believing in a world full of heart & peace. For everyone
Als het al laat is en ik er nog iets van probeer te maken, zoals vannacht, in de hoop dat de demonen tot stilstand komen die als een razende tekeer gaan al de hele dag, dan ga ik schrijven. . het is een onstuimige nacht, die me bijna lijkt op te slokken. als een draaikolk gaan me gedachten......ik heb mijn gitaar gepakt om ze tot rust te brengen. Gelukkig heb ik een hond anders was ik nu doodsbang. nu ben ik alleen maar bang. het duister in combinatie met de wind brengen een totaal nieuwe wereld tot leven die het midden houdt tussen een mogelijke echte wereld en één die mijn brein voortbrengt. ik heb het niet in de hand. zij gaat haar eigen weg en ik ben bang, weliswaar voor geluiden die met de wind in samenspraak zijn, niet wetende of ze iets goed in petto hebben of iets kwaads. Goed en kwaad.
Mijn gitaar brengt alles tot stilstand: een uitweg uit de vicieuze cirkel waarin de ene gedachte de andere oproept en ik niet meer weet waar het begonnen is. Het één is een gevolg van het ander en het ander een gevolg van het één dus het maakt niet uit. Het is alleen een nutteloze draaikolk waarin ik niettemin vannacht gevangen ben. en al dagen gevangen ben. het versterkt zichzelf. het is net een allergie. het bouwt zichzelf op, de anti stoffen totdat je er letterlijk doodziek van bent en hoopt op een geneesmiddel dat je redt van zowel de anti stoffen als zij die ze voortbrengen, gewoon 2 vliegen in 1 klap. de vicieuze cirkel die zich op 'macro niveau' ook weer herhaalt overigens, patronen die elkaar weerspiegelen in het groot en het klein. in één dag en in één jaar. ze lijken elkaar in stand te houden, als ik mezelf wederom gesteld zie voor de vraag: "wat nu"en "hoe nu verder?" Vragen die ik mezelf al lang stel en waarop ik antwoorden hoop te krijgen, niet in woorden maar in echte vleesgeworden daden.
Maar een andere vraag die me bezighoudt: Ben ik nu mijn gedachten of zijn mijn gedachten een heldere maar niettemin troosteloze observatie van De Maatschappij? Kille beredenering van de feiten die aan nader onderzoek onderworpen een bepaald resultaat opleveren die mij tot een conclusie doen komen. Een pijnlijke: ik sta er alleen voor, ergens onderaan de onderste tree van de symbolische ladder die de inherent hierarchische structuur van de maatschappij bepaalt. en onderaan is het eigenlijk heel eenzaam. Misschien is de eenzaamheid aan de top wel net zo erg, ik weet het niet. Alleen wil zeggen: wat wonen betreft en mijn inkomen. Dat is op zich al niet fijn, alleen zijn, tenminste niet in de basis. ik kan heel goed alleen zijn, kan zelfs niet zonder, maar voor mezelf zorgen tot in alle finesses, dat lukt niet in mijn huidige gegeven sociale omstandigheden.
Ik schaam me ook tamelijk om mijn positie in de maatschappij en durf mezelf soms niet meer in de spiegel te kijken, laat staan de ander op straat aan te kijken zelfs al kent hij me niet; ook al weet ik dat die schaamte slechts een voortvloeisel is van de maatschappij in hoe ze georganiseerd is. Niets bestaat immers slechts in zichzelf; alleen in relatie tot al het andere. Ja, al lezend over gelijkheid en met name sociale gelijkheid in het Europees Burgerinitiatief in relatie tot het verdrag van de Europese Unie, over het basisinkomen dat er nog altijd niet is, kom ik tot de conclusie (en dit is niet nieuw voor mij) dat juist het feit dat mensen (zoals ik) uitgesloten zijn van een normaal menselijk leven, zonder de noodzaak tot schaamte en niet te vergeten de stress die dit gevoel én natuurlijk de stress om de basis zelf- we zijn weer beland bij het allerdierlijkste principe: de "survival of the fittest" (waarvoor hadden we ook alweer een beschaving in het leven geroepen? pardon? democratie?)- deze schaamte in de basis om wie ik ben en de stress, deze twee factoren maken dat ik onder een menswaardige drempel ben gezakt,voor mijn gevoel, in het oog van de ander. Werken alleen onder dwang in reintegratietrajecten is voor mij mogelijk, binnen de huidige kaders, waarop het systeem is georganiseerd. Door mijn uitkering ben ik gestigmatiseerd en verstoten van een fatsoenlijke deelname aan de maatschappij. dat is op zich al kwetsend en ook nog eens ziekmakend, merk ik. het beheerst mijn leven eigenlijk elke dag, helemaal als ik weer met mijn neus op de feiten wordt gedrukt met het zoeken naar woonruimte, dat er simpelweg niet is. geen betaalbare tenminste, daarvan wordt een bepaalde groep domweg uitgesloten in de concurrentie (alweer: "the survival of the fittest") strijd om dat ene betaalbare huis waarvoor minstens honderd wachtenden voor u zijn of in elk geval ook in aanmerking willen komen. dan voel ik die onmacht weer tot in mijn botten. De onmogelijkheid vooral. het accepteren is een mogelijkheid maar dan sta ik straks op straat met mijn hebben en houwen. dat heb ik al een paar keer mogen ervaren. niet nog een keer dus. maar een andere optie lijkt er niet te zijn. of toch wel? flarden van gedachten tuimelen over elkaar en vervormen tot beelden, fantasierijke beelden, die niet meer zijn dan visuele 'als dan'situaties. fantasiën over wraak en genoegdoening. maar waar het me brengen zal? in de gesloten inrichting waarschijnlijk Dat lijkt sowieso samen met de gevangenis de enige poort te zijn waardoor je nog binnen komt. Je concurreert er met minder dan op de reguliere woningmarkt alle marges heb ik al opgezocht, campings, huisje huren daar maar die prijzen zijn natuurlijk onderhevig aan het summum van de marktwerking. een woonwagen huren voor 575 euro per maand. dat is geen verhuur meer, dat is afpersing. Oftewel het is ook alleen maar weer voor degene die niet helemaal onderaan de ladder staan. Daar is geen oplossing voor. Uit protest dan maar een caravan op een plek waar het zekerteweten niet mag, maar wat je wel in het nieuws brengt ofzo? zodat het nog maar weer eens duidelijk mag worden hoe ernstig het gesteld is met ons land? lege panden zat natuurlijk maar ook deze worden beheerd door een commercieel bedrijf (zoals waar ik voor woon) of staan gewoon leeg te staan tot er weer een rijke ondernemer het kan opkopen en er het zijne mee mag doen over de ruggen van arme woningzoekende die nooit eens een bestaan kunnen opbouwen; in de modder tastend, in de marge.
Een basisinkomen, zoals gelukkig weer in beeld is door bijvoorbeeld de SOPN (soeverein onafhankelijke pioniers nederland) is bedoeld om juist deze sociale ongelijkheid waarbij het systeem van inkomensgarantie (dat in principe voorwaardelijk is d.m.v beperkende en uitsluitende dan wel discriminerende voorwaarden die verbonden zijn aan uitkeringen o.a) vervangen wordt door een onvoorwaardelijk inkomenssysteem,voor iedereen gelijk. het is geen vervanging van het bestaansminimum, geen compensatie of tijdelijk vangnet, maar een emanciperend bestaansinkomen Doordat werken dan geen overlevingsnoodzaak meer is (zoals nu: the survival of the fittest) en er dus ook minder stress is hierdoor, ontstaan er nieuwe initiatieven en gaan mensen dingen doen die ze echt leuk vinden. Er zou dan ook weer echte service zijn aan mensen, omdat de noodzaak om geld te verdienen over de rug van de ander (weer de strijd om het bestaan), dan ophoudt. Iedereen heeft genoeg geld om dat te doen wat hij graag doet en als hij genoegen neemt met het basisinkomen is dat ook goed Nu voel je je een crimineel als je een uitkering hebt en moet je je hele doopceel lichten waar vervolgens misbruik van gemaakt wordt. Je wordt behandeld als een crimineel als je geen inzage geeft in je bankafschriften terwijl het een schending is van je privacy. Maar waar moet je vervolgens naartoe als je je recht wilt halen? elke rechtsinstelling danst naar de pijpen van de overheid en is daarmee geen onafhankelijke instantie, slechts een naprater, een samenzweerder. Iedereen is het eens met de regels. of je nu bij de ombudsman aanklopt of bij de rechtslieden allemaal opereren binne hetzelfde zieke kader wat niet deugt. maar niemand ziet het. of nou ja, gelukkig zijn er wel mensen die het zien maar velen zijn nog totaal gevangen met name zij die hun ziel en zaligheid hebben uitgeleverd aan de duivel; het huidige systeem. zij hebben het pact met de duivel al gesloten. en als je in dit hierarchische systeem onderaan de ladder staat en je bent kritisch, heb je het nog het zwaarst. Immers, als je ergens in het midden zweeft of- wat zelden gebeurt- eenzaam op grote hoogte aan de top zwevend- en je bént kritisch uit solidariteit met de minder bedeelden, dan is dat nog een betrekkelijk veilige positie. Hoe dichterbij de brandhaard je zit, hoe lastiger het is om te strijden voor je rechten omdat je in een zwakke positie verkeert en je om het minste of geringste het spreekwoordelijke mes op je keel krijgt als je iets zegt of doet wat de propaganda machine niet had voorzien. Het is niet eerlijk, want waar het om gaat is dat er ONGELIJKHEID is. Niet op het niveau van 'de ene persoon is slimmer dan de ander' of 'de ene persoon komt uit een rijk nest en de ander uit een arm nest (wat in principe wel uit dit huidige systeem voortkomt al zul je het nooit helemaal kunnen veranderen dat er arme mensen zijn en beter bedeelden door verschil in afkomst enzo), maar de fundamentele ongelijkheid. De een bepaalt voor de ander wat hij doet en hoeveel geld hij krijgt (met heel listige trucs, persoonlijkheidsonderzoeken (mensonterend) en checks etc.) Door de te ver doorgevoerde marktwerking is de kloof tussen arm en rijk alleen maar groter geworden met alle gevolgen van dien voor bijvoorbeeld de zorg die steeds ontoegankelijker wordt voor de armen.
Het hele huidige (inkomens)systeem deugt niet. maar voorlopig is mijn grootste zorg: hoe brei ik de eindjes aan elkaar? hoe kan ik ervoor zorgen dat ik en mijn hond nog tot het einde van de maand geld hebben om te eten? en geen tweederangs voedsel, maar goed kwaliteitsvoedsel dat op een eerlijke manier op de markt is gekomen. Want juist ook hier is veel te winnen. Gezond voedsel in plaats van voedsel waarmee gesjoemeld is, omwille van de rijke bazen die nog rijker willen worden over onze ruggen heen, letterlijk, tot we er door bij neervallen.
Ik hoop dat ik dit- deze ontwikkeling naar een betere, want volwaardiger samenleving nog mee ga maken. Dat er daadwerkelijk iets gaat veranderen en dat het ook het licht de onderkant van de samenleving weer kan bereiken. Dat we weer kunnen uitgaan van gelijkheid en vertrouwen in onze medemens krijgen Dat ik op een zaterdagavond misschien in staat ben om andere mensen te ontmoeten in een sfeer van gelijkheid in plaats van min of meer thuis te moeten zitten omdat ik het me niet kan permitteren om een treinkaartje en toegangskaartje te kopen, de afweging makend van 'gezond' eten of uberhaupt eten of mensen ontmoeten.(met een basisinkomen worden die feesten misschien gratis en als het openbaar vervoer gratis wordt, zoals de SOPN ook voorstelt, niet zo gek natuurlijk, dan heb ik weer keuzevrijheid of ik alleen thuis wil zijn of andere mensen wil ontmoeten)
Ik vraag me soms af wat meer bijdraagt aan mijn gezondheid.........over de totale linie gezien............. Altijd alleen zijn of af en toe onder de mensen en dan minder/ minder gezond eten? Het is überhaupt een bizarre keuze, omdat het gaat om 2 minimale bestaansvoorwaarden, noodzakelijk voor een gezond en evenwichtig bestaan. Hoe kan ik mij anders mens blijven voelen? Het lichaam heeft voeding nodig maar ook de geest. in mijn eentje schrijven geeft heel weinig interactie en weinig kans op een leuk gesprek of creatieve (dans-)ontmoeting. Beeldschermen praten niet terug.
Ons huidige bestaansminimum garandeert dat je misschien nog niet sterft van de honger maar wel van eenzaamheid uiteindelijk.
"Waar denk je aan?"vraagt een stem uit mijn binnenste.
"Ik probeer de vraag te beantwoorden wat ik nog zou willen doen, als ik nog een jaar te leven had" ........antwoord ik.
Ja ik word geconfronteerd met deze vraag, doordat 3 van mijn familieleden levensbedreigend ziek zijn en ik me afvraag hoe dat zou zijn als ik dat zou hebben. Alsof ik me stilletjes aan voorbereid op mijn eigen dood....
Wat zou ik dan doen?
Ik zou naar Mongolië willen, naar Afrika en last but not least, een opleiding in natuurgeneeskunde willen doen (dat wordt lastig, want die duurt 5 jaar dus daar zou ik dan geen tijd meer voor hebben), en ik zou willen paardrijden, in de bergen nog wel... Het bizarre is dat je voor bijna al mijn ultieme wensen, een gezond en sterk lichaam nodig heb, iets wat zich nu ook regelmatig laat afweten.(waardoor veel van mijn wensen nu al niet realiseerbaar zijn, daar leer ik steeds beter mee leven) Nooit is precies duidelijk geworden waarom ik regelmatig geen of heel weinig energie heb, om een fatsoenlijk leven te leiden en alleen dat al is beangstigend genoeg. Ik probeer het maar te gewoon accepteren als een soort onoverkomelijkheid waar ik rekening mee dien te houden zoals anderen mensen er rekening mee moeten houden dat ze in een rolstoel zitten of een arm moeten missen.. Het is alleen wat minder tastbaar bij mij maar niettemin een gegeven waar ik niet omheen kan én iets wat mijn levensloop voor zeker 80 % bepaald heeft tot nu toe. Soms wil je gewoon dat iets benoemd wordt want dan lijkt het meer bestaansrecht te hebben en hoef je niet zoveel uit te leggen. maar ach dat is die buitenwereld weer die om uitleg vraagt. Voor mij is het er gewoon en daar heb ik mee te dealen.
Daarom lukt het zo vaak niet om de dingen te doen die ik wil doen. Maar er vanuit gaande dat er een ultimatum gesteld zou worden aan mijn levenspad op deze aarde in dit lichaam, dan heb ik dus een aantal ultieme wensen en daardoor kom ik ook precies uit bij datgene wat ik zou moeten doen bij gezondheid. Het niet-weten-wat-ik-wil dilemma is daarmee ook meteen opgelost. Of niet? immers, een reis naar Mongolie en Afrika zou ik NU willen, als ik NU nog een jaar te leven zou hebben. Misschien zou één van de twee wensen al wel genoeg zijn. Een wens die ik op langere termijn kan verwezenlijken, zonder ultimatum, is de wens om in de bergen te gaan leven (én te sterven: ik had ooit het visioen dat ik in de bergen ga sterven, dat is ook een soort wens. met een rituele verbranding in plaats van een 'normale'begrafenis of crematie).
Voor deze wens in de bergen te gaan leven, oefen ik in stilte en in eenvoud, door minder prikkels van de buitenwereld toe te laten.Dat lukt heel goed. Mijn computer kan dagen uitblijven, muziek luister ik soms weken niet, tv heb ik al jaren niet. het is heerlijk om zo zonder al die input te leven. De bloemen en kruiden in mijn tuin winnen ermee aan zeggingskracht en betekenis. en simpeler te leven, maar vooral oefen ik in eenzaamheid. Soms krijg ik een mailtje van een vriend uit de tijd dat ik nog regelmatig uitging en me onder de mensen begaf (niet dat ik nu nooit meer iemand zie maar ik ren ze niet meer achterna als een kip zonder kop, ze zijn er of ze zijn er niet en allebei is goed); als ik dan lees over zijn ervaringen en bezigheden, dan kan ik daarom glimlachen. en zien hoe hij het wereldse najaagt, niet alleen wilt zijn (dat laatste zijn z'n eigen woorden, maar overbodig om die toe te voegen) en ik kan er alleen maar van genieten dat ik dat 'moeten' achter me heb gelaten. Dat ik voor mijn gevoel dat stadium gepasseerd ben. Niet dat het een beter of slechter is dan het andere; het is meer een gegeven voor mij persoonlijk dat ik daarin een ontwikkeling heb doorgemaakt. en dat ik oprecht blij ben om de keuzes die ik heb gemaakt de afgelopen jaren Vanochtend me nog realiserend dat het niet die ene huisgenoot was waardoor ik besloot mijn biezen te pakken en me vervolgens sinds die tijd, wat nog maar 5 jaar geleden is (het lijkt een eeuwigheid), me nooit meer ergens heb gesetteld (wat ik eigenlijk goedbeschouwd nooit heb gedaan), maar het waren eigenlijk die 2 maanden op ecolonie, waar ik de vrijheid proefde van het buiten leven in een tent en de dynamiek van het leven kon voelen als niets vastligt binnen de vier muren van je huis, maar alles transparant is. Dan pas komt het leven naar je toe. Toen pas is het leven naar mij toe gekomen, moet ik zeggen.. Een soort overgangsstadium was het toen. Het is misschien een beetje raar om in Nederland zo te leven, immers nu doe ik het maar half/half, dat leven leiden dat ik diep van binnen zo graag wil totdat ik die plek in het buitenland of misschien zelfs in Nederland (- de bergen) heb gevonden Oh ja het is waar dat ik eerst meer kennis wil opdoen die ik vervolgens kan inzetten op een gemeenschap om een wezenlijke bijdrage te kunnen leveren en daarvoor heb ik nu eenmaal GELD nodig om die kennis te verwerven. Zo werkt dat nu eenmaal. Dus ben ik nog gebonden aan Nederland. 5 jaar te gaan nog en dan kan ik echt gaan....!!
Soms als ik het even niet meer zie zitten en alles zwart wordt- er zijn van die weken- verlies ik alle perspectief dat het ooit 'beter' wordt, dat ik mijn dromen kan verwezenlijken, dan lijkt het zo ver weg. maar ik vergeet het perspectief soms te zien. Terugkijkend op de afgelopen 5 jaar, ben ik al zoveel dichter genaderd van mijn droom, en misschien lijkt het alsof ik een prijs betaal doordat ik daarvoor ook een vaste woonplek en daarmee zekerheid heb losgelaten, maar ik heb deze zekerheid niet nodig zelfs niet voor 5 jaar. het zou kunnen, maar het is niet nodig. Immers, mijn doel ligt niet in de 'zekerheid' creëren in Nederland. Maar ik kijk veel verder, over de grenzen heen, letterlijk en figuurlijk. De grenzen van de beslommeringen van het hier en nu die het uitzicht op mijn perspectief soms verblinden en de fysieke grenzen die weliswaar een bescheidener rol spelen maar er niettemin zijn. Over de grenzen van het materiële heen op alle niveau's.
Gelukkig kan ik mijn perspectief af en toe wél blijven zien. En laat ik me niet (soms wel) van mijn innerlijke weg afleiden door de meningen van anderen; die anderen die hun eigen weg te gaan hebben en wellicht ook slechts hun angsten projecteren, of hun eigen onvrede en soms is het ook gewoon simpel onbegrip, een niet kunnen inleven in het perspectief van de ander. dat is nu eenmaal zo en ik moet leren me dat niet aan te trekken; het gaat immers om mij en niet om die onbelangrijke ander die ik niet eens ken. en waarom zou ik moeite doen om die te kennen als die ander niet buiten de scherpe begrenzing van haar eigen ideëenwereld wil kijken? Wat mij steunt zijn alle initiatieven die er wel zijn, mensen die een zelfvoorzienend bestaan nastreven en die dat al doen, op zovele plekken in de wereld. Overal is die bewustzijnskentering gaande en ook al zijn het misschien nog druppels op een gloeiende plaat, als ik me daarmee verbind, energetisch, dan is alleen niet eenzaam(in de negatieve betekenis van het woord, want voor mij heeft eenzaam ook een positieve kant) en maak ik onderdeel uit van een veel groter bewustzijn, dat overal ter wereld gemanifesteerd wordt. dat sterkt mij, Dan is er een diep innerlijk weten dat weet dat ik op de goeie weg zit. en of ik die nu alleen ga of met meerderen is helemaal niet van toepassing.
Het gaat alleen maar om vertrouwen en me te verbinden met die Energie, en dat kan alleen maar in het Hier en Nu van enige betekenis hebben. Vertrouwen in de toekomst kan immers alleen maar een vertrouwen in het NU zijn.
Het 'zonnetje' (contradictio in terminis: het enorme hemellichaam) breekt ook weer achter de wolken vandaan, na een regenachtige nacht in mijn tent vannacht zeer welkom, de warmte weer te voelen. alsof ze daarmee aan betekenis wint, als ze terug is van weggeweest. De zonnekracht is eveneens de kracht van Vertrouwen: Vertrouwen in het Licht.
Ergens op de aardbol loopt een meisje rond. zij is weliswaar 35 jaar maar ziet er ondanks haar leeftijd uit als een meisje. Hoe dat zo gekomen is, daar gaan we het nu niet over hebben. Dit meisje zwerft al enige tijd over de aarde, niet wetende waar haar plek nu precies is. Of eigenlijk weet ze dat wel, die plek is namelijk precies waar ze IS. Op dat ene moment. Precies waar ze zich nu bevindt Zo bevindt ze zich altijd precies op het goede moment op de juiste plaats. Maar dat wist ze niet tot voor kort. Nu ze dit weet voelt ze zich al beter.
Echter ze heeft zichzelf soms wel eens overschat en verloochent en dit allemaal omwille van de Mensen. De mensen, die zijn natuurlijk altijd overal en hebben zo hun mening over hoe een ander mens leeft met name als die ander er een totaal ander leven op nahoudt dan de meeste onder ons. Dan ontbreekt er zoals dat met een duur woord heet, consensus. Wederzijds begrip.. Zij snappen haar niet en zij snapt hen niet. En dus houdt ze haar mond, tenminste meestal houdt ze haar mond om niet steeds met dat onbegrip geconfronteerd te worden. Ze wilt gewoon haar eigen leven leiden precies zoals zij denkt dat goed voor haar is. en wel, of het goed is, dat maakt haar niet uit. als het maar goed voelt. en dat is subjectief dus waarom zou ze dan de andere mensen daarvan willen overtuigen als het haar gevoel is? dus ze heeft op een zekere dag besloten daar gewoon mee op te houden en te leven zoals het haar goeddunkt. En daarmee verliezen de woorden gesproken tot haar, hun kracht. Ze raken haar niet meer en ze leeft min of meer in stilte haar leven. Ze antwoordt niet meer als ze haar uit haar tent willen lokken met hun schijnbaar goedbedoelde woorden, een gesprek op gang proberen te brengen maar daarbij al duidelijk hun antwoorden klaar hebben en van een echt gesprek al geen sprake meer kan zijn, dat voelt zij heel goed hoe de ander daarin staat.. Zo sterk is haar intuïtie wel geworden, nu ze zolang in relatieve afzondering heeft geleefd en buiten de conventies. daar leeft namelijk het wezen dat Intuïtie heet. Maar mijn god, soms doet ze het toch, dwars tegen al die innerlijke stemmen die om het hardst schreeuwen dat ze het NIET moet doen, ze doet het toch. als ze probeert te antwoorden bestaat de kans dat ze zichzelf verloochent, dat ze daarmee haar eigen wezen zomaar overboord gooit. Eenmaal de grens gepasseerd is er geen weg meer terug, dan is daar opeens de Angst.. De Angst om niet geaccepteerd te worden, door de Mensen. De Mensen die hun Leven op hun manier leven waarop zij net zoveel recht heeft kritiek te leveren als zij op het hare doen.En het is oude Angst, want feitelijk deert het haar niet meer, maar het is een Pavlovreaktie, een overblijfsel uit haar kinderjaren nog, diep geworteld in het merg van haar botten, die zich opeens weer doet gelden wanneer haar beschermengelen zich in het nauw gedreven voelen. Dan voelt ze zich zo alleen, in de minderheid. Niet met de haren, haar beschermengelen en haar gidsen, dan is ze volledig alleen. omdat ze niet naar hen heeft geluisterd, ze heeft ze domweg genegeerd en nu is ze zielsalleen. . Haar Ego voelt zich ook in de minderheid en voelt zich bedreigd. Dan komt het in opstand en haar Wezen, haar Ware Aard, schrikt terug voor zoveel kracht. Ook al zijn het maar loze spieren, zonder functionele kracht, dat Ego, het is voldoende om haar Wezen, in een vlaag van minachting omver te duwen. het is een krachtmeting van niets.. Haar Wezen is nog niet sterk genoeg, constateert ze dan teleurgesteld. Ze heeft nog wel een weg te gaan als ze daadwerkelijk wil staan voor wie ze is. Haar Ego zit nog in de weg, dat Ego dat je altijd maar op het verkeerde been zet. en aansluiting zoekt vanuit de motiverende factor Angst. En Angst, dat is geen goede raadgever. De paradoxale Angst om niet alleen te staan, leidt juist tot meer eenzaamheid, de eenzaamheid van het Innerlijk Wezen. Het is als een strijd tussen de Duivel en de Engel. Een strijd om leven en dood. het Ego wil die strijd wel aangaan, met haar spierkracht zal ze het winnen maar haar beschermengelen hebben hun intelligente kracht. de zachte krachten.
De beschermengelen hoeven daarvoor niet te trainen in de sportschool, die kunnen zichzelf zijn in hun volste vertrouwen op hun innerlijke kracht. . Ach en tot die tijd oefent ze met haar beschermengelen, totdat die sterk genoeg zijn of beter gezegd tot zij sterk genoeg is ten allen tijde op ze te vertrouwen.. Haar kracht ligt immers in zichzelf besloten waarheen ze ook gaat. Als ze haar beschermengelen volgt is ze altijd op de juiste plek. Zo hoeft ze nooit meer te zoeken, alleen maar te luisteren. En dan wordt het Ego stil, zo stil. En verstommen de stemmen van de Mensen, een doffe echo in de verte nalatend. En hier, hier woont zij met haar beschermengelen.
Joggend door het bos dat nog heerlijk na dampte van een verkoelend regenbuitje vanmiddag, kreeg ik een ingeving, een inzicht wil ik het niet noemen want ik wist het eigenlijk al- het was er dus al- met betrekking tot de opdrachten voor de sessies creatieve therapie die ik zo nu en dan maak. Telkens als ik het maak, ervaar ik daarin (meestal) plezier en 'zingeving', de zingeving van dat moment....het gaat mij dan om het maken. al gauw ben ik eigenlijk niet meer met de eigenlijke opdracht/ het concept bezig maar puur met de vorm en de kleuren- ik heb tot nu toe altijd abstracte vormen gemaakt omdat ik daarin beter de essentie kan vatten- het gaat me al snel niet meer om wat de 'bedoeling' was van de opdracht of het conceptuele. Tijdens het maken ben ik daar al vaak niet meer mee bezig maar ga ik alleen maar op in het kleurenspel.
En op het moment dat ik het geschilderd of getekend heb, is daarmee de 'bedoeling' ook voltooid en daarmee vervalt zij ook meteen. Dan is het gewoon een figuur dat daar staat, zonder specifieke betekenis. Ik verlies heel snel het concept. Alleen puur rationeel kan het nog wel bestaan= met mijn denken kan ik het nog benaderen- maar ik kan me er dan niet meer als zodanig emotioneel mee verbinden; het gevoel is dan verloren gegaan Sterker nog, ik vind het totaal zinloos om er over te praten. Met elk woord of betekenisgeving gaat het totaal verloren. Ik kan het niet eens meer duiden, de verbinding vergaat zodra ik er woorden aan geef. Het is allemaal zo tijdelijk, elke emotie of betekenis geldt alleen voor het moment en zelfs dat is maar de vraag. Het is een concept, een benadering, die ik deels bedacht heb en op het moment dat ik haar bedacht en op papier gezet heb is het 'niks' meer. Niks behalve vorm en kleur. Dan bestaat het eigenlijk al niet meer!
Dus wat is de zin van creatieve therapie behalve dat ik plezier had in het moment van het schilderen zelf, net zoals ik plezier heb in een stuk joggen door die heerlijk geurende bossen, wat me overigens ook een heleboel geeft? Het moment, dat is het enige wat telt. De rest is opsmuk en bedacht om mezelf mee bezig te houden (zoals dus het praten over etc...), vermaak van de geest, die is dol op woorden en betekenis geven aan.. Ik voel de zinloosheid en het lege als we er tijdens een sessie ook nog eens een uur over gaan praten en ik merk dat ik dan mijn best doe om alles te duiden, te beantwoorden aan wat gevraagd wordt, of er een betekenis aan te geven die zooo'n ontzettende vage benadering is....ja soms krijg ik zelfs woorden in mijn mond gelegd die ik dan soms beaam maar het is niet wat er werkelijk toe doet..............hoe meer woorden, hoe verder ik geraak van dat beeld, dat dan geen enkele relatie meer lijkt te hebben met de opdracht, met de duiding in elk geval. Beiden bestaan dan los van elkaar. Als ik nu naar de werken kijk, zijn het gewoon kleuren die ik toen mooi vond en gekozen heb in dat moment. Misschien zijn die kleuren nog wel veelzeggender dan wat ik schilder....met het conceptuele voel ik geen enkele verbinding meer. het IS. Meer niet. En ook niet minder.
De essentie zit gewoon in het maken, meer dan dat is er niet.
Ik zit nu al een tijdje met een opdracht in mijn hoofd, waarvan het beeld me bij wijze van ingeving toekwam; ik hoefde haar niet te bedenken; echter op het moment van uitvoeren is het ook weer een leuk plaatje. (dit keer is het wel figuratief). ik laat het gewoon even bezinken en wie weet verdwijnt het wel weer met de tijd. Immers ik hoef niet alles te duiden. ik heb haar betekenis al gezien, dan wel in de weerspiegeling van mijn eigen geest, in plaats van in het materiële twee-dimensionaal vormgegeven.
Dit inziend- ik voelde al steeds zo'n vaag gevoel bij het duiden, het kriebelde gewoon van irritatie...- heb ik dit traject ook weer doorlopen :) En zie ik waar het uiteindelijk toe dient: het dichterbij komen van de Waarheid die ongekend blijft, het mysterie van Zijn, voorbij de woorden.
Soms baal ik nog wel dat ik woorden nodig heb in het contact met anderen want feitelijk zit er meer kracht in Stilte, voorbij de woorden zijn. Met sommige mensen kan ik op deze vormloze wijze samen zijn, voorbij de woorden, heel even soms maar. Soms ook begint het dan te kriebelen en rammelt mijn Ego weer aan de poort. dat wil immers praten en duiden, vermaakt worden. Weg van voelen. In de Stilte zijn is soms ook eng want dan is er veel meer Voelen. En word ik transparanter....kwetsbaarder. Dan komt de Angst soms om de hoek kijken. En verkies ik weer de woorden, omdat het veiliger is of liever gezegd: voelt.
Van het weekend voelde ik weer hoe sterk ik bij de stilte kan zijn...........in een ontmoeting. Die het verlangen naar de Stilte weer in mij deed ontwaken. Al het andere is zo nutteloos...
27 mei 2 dagen geleden liep ik over de grens met Duitsland, op weg naar de Vlierhof, een community die net over de grens ligt. Het was een symbolische grens, tenminste op dat moment. De struggle die ik daarvoor had met mezelf, om al dan niet te gaan. Allerlei oude demonen die weer van zich lieten spreken. Oude patronen, die steeds terugkeren en zich schrap zetten, elke keer als ik ze uitdaag.
28 mei Als ik ze uitdaag door ze te zeggen dat ik ze niet meer nodig heb. Als ik verder wil en mijn pad wil vervolgen, tegen wil en dank soms, de demonen van het verstand op mijn pad, die me angst bezorgen. Ik ben niet mijn angst, hoe vaker ik de ervaring heb wat voor moois er achter die angst ligt, als ik haar links laat liggen, en mijn weg vervolg, hoe makkelijker het uiteindelijk zal gaan, maar toch kom ik steeds die innerlijke demon weer tegen.. Want inmiddels ken ik dat punt en weet ik wat voor moois me daar te wachten staat, ook al is de weg soms een ware struggle om weer dat gevecht met mijn angst aan te gaan. Maar ik heb het gedaan en stiekem ben ik dan wel weer heel trots en ontzettend dankbaar voor een mooie ervaring. Ik begrijp ook niet waarom die steeds weer terugkomen- die innerlijke demonen die ik al sinds mijn zestiende als zodanig herken en benoem als delen die niet van mij zijn maar me wel ontzettend belemmeren om mijn leven te leven.
Het is een gevecht maar ik kan juist nu meer de parels zien die er wel degelijk zijn, die zo lang verborgen zijn gebleven voor mij, gevangen als ik was in mijn angst, gevangen genomen door mijn eigen ver-innerlijkte krachten.
En vanavond, thuis, ben ik nauwelijks van de bank af te branden, geboeid (jawel alweer een synoniem voor gevangen) als ik was in een prachtig boek over landschapskunst van Andy Goldsworth. Dan erger ik me opeens aan die klok, die tijd die gewoon maar zijn gang gaat en in principe is dat het probleem niet. Het probleem is dat ik dan van mezelf vind dat ik iets moet doen vóór een bepaalde tijd, zoals mijn ouders bellen en hoe vaker ik het tegen mezelf zeg, hoe meer ik me realiseer dat ik er simpelweg de energie niet voor heb. en op het moment dat ik het accepteer is het oké. ik haat 'verplichtingen' die niet uit mezelf komen Die vanuit een soort moeten komen. Soms als ik eenmaal gevangen ben door iets, iets wat me werkelijk boeit, dan zijn zelfs de meest eenvoudige dingen des levens, zoals naar de wc moeten gaan, afwas doen, eten (koken) en last but not least, naar bed gaan, te veel.. ik ben er mee in strijd soms, want ik wil helemaal niet gestoord worden en al helemaal niet gevangen zijn in een structuur van dingen, van materie. Gek genoeg heb ik hier helemaal geen last van als ik op een gemeenschap ben. Soms erger ik me wel aan kleine dingen, die onhandig zijn in het moment en me dan even belemmeren doordat ik me erger. Dan leef ik veel meer in het moment en gaat alles als vanzelf. Dan heb je ook niet alle taken, maar slechts één hoofdtaak . Al die alledaagse rompslomp, waarvan ik voel dat ik dagelijks mijn energie aan verlies, heb ik dan niet. Soms vind ik het even oké maar meestal is het terugkerende karakter ervan zo vervelend. Het blijft maar terugkomen. het belemmert me als ik iets anders wil doen. altijd in tijdnood. dat is toch bizar? De dag lijkt zo lang maar er zijn maar enkele minuten waarin ik die zee van tijd kan ervaren of kan toelaten en er van kan genieten; meestal gaat het al snel over in het moeten en dan is die Zijns-ervaring weer weg. Als ik wandel, overkomt ze me nog het vaakst, in de stilte en koelte van het bos. Dat heb ik altijd al gehad, als kind al, al wist ik toen nog niet dat het een ervaring van Tijdloosheid was, een aanraken van de Eeuwigheid achter de alledaagse, voor mij toen al, vluchtige werkelijkheid. Ik wist het wel maar ik benoemde het niet.
Daarom kan ik maar beter niet te lang thuis zijn; eenmaal onderweg valt alles van me af, die zware energie die ik thuis kan voelen, als ik me ondergedompeld voel door een last van het 'alledaagse' moeten. Die ook alleen maar weer in mijn eigen hoofd blijkt te zitten. Het 'moeten' bestaat namelijk niet. De strijd tegen de moeheid begint me parten te spelen op dit late uur.
Vanavond, in de leemte van mijn zelfgeschapen cocoon, ben ik weer die innerlijke vraag tegengekomen en ben ik op zoek gegaan naar wat nu zuiver is:: het verlangen onderdeel uit te maken van een gemeenschap en om mezelf middels die gemeenschap in de wereld te zetten? Of............? een heel ander verlangen......? Praktisch leven (zie bovenstaande), gebaseerd op samenwerking: ik ben er inmiddels van overtuigd dat het niet werkt in je eentje, praktisch leven (de bekende energielek naar alledaagse dingen die je in je eentje moet doen wat heel onpraktisch is ) Ik kan het natuurlijk allemaal rustig nog eens herbeleven oftewel me overgeven aan het rijk der herinnering met als belangrijkste vraag aan mezelf: Hoe voel(de) ik me op die plek? Dat is uitgangspunt En ik probeer dat los te zien van die ene bijzondere ontmoeting met die Ander, een ervaring die natuurlijk onlosmakelijk is verbonden met mijn herinnering aan het geheel... Ik merkte dat ik de woorden toen niet kon vinden, de avond van het thuiskomen, hoe graag ik ook wilde, ik moest toegeven aan mezelf dat ik stil moest zijn om juist ook deze ontmoeting een plekje te geven. Soms gebeuren er nu eenmaal dingen die je opeens op een heel ander spoor zetten; dan kan ik maar beter in stilte luisteren en het niet willen duiden. In dat proces zit ik nu.
Hoe kan ik dat vormgeven wat ik graag wil doen, als persoonlijke invulling van mijn leven? Ik weet dat ik dan pas mijn bed uitkom voor iets anders dan me gewoon overgeven aan wat het moment me brengt (zoals ik nu wil leven, of in elk geval neig te leven) Ik voel dat heel dicht onder de oppervlakte datgene sluimerend te voorschijn komt... en mij rest nu een heel belangrijke vraag; "Is dat wederom mijn ego (net als mijn angsten), die zich weer laat zien, weliswaar van een andere kant?" Vermomd in een positief uiterlijk dus minder bedreigend? Is die studie die ik wil volgen, echt wat mij verder op mijn pad gaat brengen of is het weer het ego die zegt dat ik dat moet doen? Het 'niet-weten' geeft mij tegelijk onrust als ook de ruimte van een vacuüm, het vacuüm van het niet-weten. Ik kan mij een voorstelling maken van wat ik zou willen als ik het ene ga doen maar nog niet als ik voor de andere optie kies. Of kan ik het allebei doen? in een wereld zonder beperkingen zou dat kunnen.... Zonder beperking van ruimte, tijd en vooral van geld.
Ik probeer die laatste, geld, de minste rol te laten spelen. Het gaat erom wat ik echt wil en wat nu belangrijk voor mij is; als ik daaraan eenmaal gehoor geef, dan gaat de energie, dus ook geld, vanzelf de goeie richting opstromen.
Juist nu ik moe ben en ik meer in mijn alfa-bewustzijn zit, weet ik ook welke richting ik op wil;.voel ik dat als een innerlijk weten. In het Nu.
Echter, morgenochtend kan het weer anders voelen, als ook die ochtend erop. Het ene moment wil ik in het vliegtuig stappen naar een mooie gemeenschap in Oeganda en probeer ik alle haken en ogen te overzien, weer een ander moment ga ik naar ecolonie, en een week later blijf ik zeker in Nederland, om die opleiding te gaan doen. Of een andere. Me dan weer buigend over het woon' probleem' in Nederland wat daar bij komt kijken, door mijn gebondenheid aan Nederland. het hoeft niet maargoed, voorlopig kan ik mezelf niet eens in Nederland onderhouden, laat staan in het buitenland...en gemeenschappen waar je geen eigen geld hoeft mee te nemen zijn ook steeds schaarser. En alles hangt met elkaar samen, maar waar het feitelijk om gaat is dat ene grote woord: zingeving. In geen van mijn mogelijke opties komt de mogelijkheid dat ik nog hetzelfde leef als nu. Die optie heb ik uitgesloten. Dus over 3 maanden tijd, is er iets structureels veranderd in mijn leven! Welk van de genoemde opties (en er zijn er natuurlijk nog meer..) het wordt, maakt niet uit. ik laat me gewoon leiden door wat er op mijn pad komt (en ja, al is gekomen....anders had ik die opties niet eens voor mogelijk kunnen houden) Ik denk dat ik het nu weet maar ik weet ook dat ik het morgen (misschien) niet meer weet. Soms is er dan een zwart gat, en soms is het ook heel licht en dan weer is het gewoon zoals het is, gewoon met alles wat er is. en dat is ook goed.
29 mei Vandaag weer lekker gewerkt op de Kraaybekerhof; hoe simpel kan het leven soms zijn. Zodra ik thuis weg ben, valt al die shit van moeten weer van me af, en is eenvoud het enige wat telt. Met mijn handen tussen het onkruid, gewoon wieden en schoonmaken, waardoor het in mijn hoofd ook weer rustig wordt en stil. Dan kan ik aanschouwen. Diezelfde stilte kan me soms ten deel vallen als ik onderweg ben; met de trein reizen brengt me soms onder hypnose, helemaal alleen met mezelf en er kan dan niks anders dan gewoon zitten, mijmeren. Precies zoals het moet. Heerlijk. Jammer dat het geld kost, anders kon je het gewoon altijd doen, ook als je niet persé van A naar B moet. Gewoon treinreizen als therapie, net zoals in de tuin werken, dat laatste is dan wat algemener geaccepteerd. Het verbaast me altijd weer hoe veel mensen eigenlijk op de een of andere manier buiten het systeem leven, in de zin van niet betaald werken. Ik vind het een goeie ontwikkeling, ik kan het alleen maar toejuichen. Als de verhouding daadwerkelijk scheef wordt, komt er misschien nog eens een omkering van binneuit. dan is het oude systeem gewoon uitgehold.. Nu zijn 'we'om maar eens een verzamelterm te gebruiken, toch nog een marginale groep. Het woord werkloos is ook zo'n bizar woord met een totaal verkeerde semantiek en ook het woord zelf is totaal fout. Immers het is niet dat je zonder iets zit, of verlegen om iets bent. Het zou ook werkvrij kunnen heten. dat is positief. Werk-loos impliceert slechts een tekort, een negatieve klank. Werkvrij is krachtig, maakt krachtig. Het voelt ook krachtig om mijn dagen in te vullen naar eigen inzicht en vrijwilligerswerk te doen waar ik dat wil. dat alleen geeft alleen vrijheid. daarom wil ik ook geen vergoeding. ik wil binnen mijn mogelijkheden on-afhankelijk zijn. Ook weer zo'n rotwoord. je bent gewoon vrij. niet on afhankelijk. stomme taal. Wat me vandaag ook heel blij maakt, is iets heel kleins en wel dat één lavendelplantje dat ik gezaaid heb, opgekomen is! die geur maakt me zo blij! ik kan natuurlijk ook wel gewoon een plant kopen. maar het feit dat ik hem gezaaid heb, wat eigenlijk onder glas moet etc, voor de koude, geeft me zo'n goed gevoel. Een aards gevoel. Veel van wat ik gezaaid heb, is niet opgekomen. Veel ook wel. Het voelt altijd zo nutteloos als ik die bakjes aarde zie waar maar niets in wil ontkiemen, zo zinloos. gedver en daarom word ik zo blij als sommige plantjes wel boven de aarde uitpiepen. dan verbaas ik me daar ook over, hoe magisch het is dat een zo'n miniscuul zaadje een complete plant wordt, of een knol. dat het zich zo kan uitbreiden. Vorig jaar had ik voor het eerst ontdekt hoeveel voldoening zelf een moestuin en een kruidentuin me kan geven, ook al was het toen helemaal een ware speeltuin, heerlijk. . Het lijkt wel alsof ik me daardoor veel dieper bewust ben van hoe traag het proces is en ook hoe ontzettend nauw het luistert. Je kan het niet zomaar aan het toeval overlaten Elk plantje, elk kruid heeft zijn eigen gebruiksaanwijzing en is daarmee uniek in zijn soort. Nu doe ik sowieso nog veel op toeval, hopen dat het lukt maar ik merk ook hoeveel voldoening het me kan geven als ik er meer over lees, meer over te weten kom. Ook met het toeval als belangrijkste speler is het leuk als het lukt, als de groeikracht van het plantje toch sterk genoeg is, voelt dat bijna als een miracle. Samenwerken met de natuur, met de elementen en met mijn eigen mogelijkheden en onmogelijkheden. Het is telkens weer een levensloop op micro niveau; steeds stuit ik weer in dit relatief korte proces op obstakels, in mezelf, maar vaak juist in de samenwerking met de elementen en mijn rol daarin. De wisselwerking tussen mij en de elementen.
Alles laten bezinken en mijn eigen rol aanschouwen in het geheel. het weekend: wat wil ik er verder mee? Ik kan het aan het toeval overlaten maar ik kan ook zelf een actieve rol in het geheel spelen en het verder onderzoeken, iets wat ik niet zo gewoon ben te doen. Meestal begin ik iets en stop het dan weer: "dan heb ik het toch gedaan?", zeg ik dan tegen mezelf. Alsof ik mezelf dan wel iets bewezen heb, maar tegelijkertijd loop ik alweer weg en bezie ik het vanachter mijn eigen veilige haven, dan hoef ik er verder niks meer mee. De vraag is; "Wil ik er zelf nog iets mee?" De vraag: "Wat heeft het me opgeleverd"? is misschien belangrijker, maar beter toch: wat kan het me nog geven in de toekomst? "Wat kan ik er nog meer van leren?" Ik voel de laatste tijd wel meer 'levenshonger', die de strijd met mijn innerlijke demoon "De Angst" wel goed aankan. Soms ook geraken ze in een patstelling, wat dan min of meer gelijk een stilstand is.
Toch is de de rode draad vooruitgang, ook al gaat het net zo langzaam als het groeiproces van een plantje en moet ik soms honderd keer zaaien voordat er één keer zich daadwerkelijk een zaadje zich manifesteert in de materiële werkelijkheid. Zichtbaar en tastbaar.
Het is zomaar ineens half 8; en ik had me nog wel voorgenomen om die badkamer eens schoon te maken...terwijl ik eigenlijk ook wel weet dat dingen het beste uitpakken als ze gewoon spontaan in me opwellen. dan komt er een impuls en volg ik die gewoon; als ik van tevoren iets bedacht heb, dan zit er meer enerigie in die gedachte dus is er voor de uitvoering niet genoeg meer over. In gedachten de badkamer schoonmaken staat dan gelijk aan het doen alleen het resultaat is anders. Dat zie ik namelijk zometeen als ik de badkamer in kom en ik dan die modder zie. Me eerst eens afvragend of dat eigenlijk wel zo erg is, die modder? het is meer dat ik me dan erger, of mezelf toespreek dat ik dat schoon moet maken..maar waarom eigenlijk?
Wat ik van een vriend geleerd heb is het volgende: je gaat douchen en maakt jezelf schoon maar meteen sproei je de toilet (als die in je badkamer zit tenminste) de wastafel, de vloer en voila, alles in éne moeite door. dat is nog eens een compromis. Het is in elk geval een vorm van time management, maar daarvoor ben ik dan weer te perfectionistisch: ik doe het goed of ik doe het niet. Iets er tussen in bestaat niet voor mij: dus ik doe het niet. Ik schrijf er gewoon over, dat is veel leuker. Ik had vanochtend wel echt behoefte aan fysieke arbeid dus ben ik in de tuin gaan werken, waarbij ik dan meteen wat zonne-uren meepak (wat dan ook wel weer heel erg warm was meteen) én zin en onzin van het leven uitwissel met de andere vrijwilligers. En tsja...eenmaal thuis, alle goeie voornemens ten spijt..was er van die behoefte aan fysieke arbeid dus niet zoveel meer over. De zon had het totaal doen smelten :) De ene behoefte struikelt gewoon over de andere bij mij en dat vind ik ook wel best eigenlijk want daardoor blijft er niet zoveel meer over dat ik dan echt doe, omdat ze steeds over elkaar heen struikelen. Het is toch te warm om wat te doen...tsjaa. zowel binnen als buiten nu..altijd wel een goeie reden, een cognitief hersenwringsel om altijd gelijk te hebben in ieder moment. toch fijn, dat verstand dat graag tussenbiede komt en met een kant-en klare oplossing komt, met een houdbaarheidsdatum voor het moment. Heel flexibel. Ook al zegt Tolle dat gedachten altijd misleidend zijn en het verstand eigenlijk alleen maar er toe dient om je ego tevreden te stellen, toch is het soms wel makkelijk, die gedachten. Dat ze er zijn en dat ze je dan tevreden kunnen stellen. Maar zonder die gedachten, de mogelijkheid tot denken óver je gedrag, bestond er ook geen schuldgevoel of welk ander gevoel dan ook. Misschien was er dan gewoon altijd Rust. En was altijd alles goed. of je nu wel of niet schoonmaakt of wat dan ook doet of vooral niet-doet. Dan zou er niet eens strijd zijn en bestond er geen wel/ niet. Dan was het gewoon.
En dan zou ik ook niet zoveel uren besteden van alles op te schrijven om het nog maar eens te overwegen, dat wat ik allemaal meemaak en 'een plaatsje moet geven'. Soms (of misschien altijd) zijn al die woorden alleen maar een zacht heel-middel om ook die rauwe gevoelens, die vanuit het hart komen, rechtstreeks, direkt ervaarbaar, als een soort flits, om ook die gevoelens weer te analyseren, 'een plek te geven', wat eigenlijk niet anders is dan ze alweer opnieuw van alle kanten te bekijken, zonder dat het gevoel er dan bij betrokken is...die woorden zijn dan niets meer dan een vage afspiegeling, een etikettering, omdat het gewoon goed uitkomt zo, nu. Woorden na het 'nog eens overdacht te hebben', verhevigen soms de pijn, en verzachten haar soms. Het is allemaal zo maakbaar, dus niet waar. Alleen 'geldig tot en met', en dan zijn ze gewoon over datum en smaken ze niet meer. dus kan ik ze weer weggooien. Niets is waar, alleen dat rechtstreekse gevoel, 'het onderbuik-gevoel', dat niet liegt, nooit liegt, maar zo snel weer verdwijnt, wegduikt omdat de woorden sterker zijn, de roep van het Ego. Die wil steeds wat te doen hebben...als het stil is, is het Ego er niet meer bij betrokken..
.................na dit allemaal overwogen te hebben......ga ik eerst maar eens koken..........zonder gedachten........ en ik kook ook voor een vriend en mijn huisgenote...dat is leuker....dat streelt het ego dan weer....als ook zij het lekker vinden.. ik zit hier al schrijvende wat stukken pure chocolade met sinaasappelstukjes te verorberen...dat kan mij soms gewoon genoeg zijn ...al weet ik dat ik moet eten enzo....groenten en rijst enzo..
Tsjaa....denken en schrijven kost nu eenmaal energie.... en een stuk chocolade is wel fijn voor bij deze arbeid.....
Wellicht heb ik straks toch nog energie over voor die badkamer........of ik probeer die mogelijkheid van het douchen van de badkamer toch maar eens uit. Goed om mijn perfectionistische aanleg eens even te tarten...wie weet werkt het wel perfect...ja perfect! dan is mijn perfectionistische aard alsnog tevreden gesteld :)
Ach, soms denk ik echt dat ik helemaal alleen ben....dan wil ik gezien worden door jou maar zie ik mezelf niet. als ik mezelf zie, dan verdwijnt die behoefte met een kaleidoscopische blik naar binnen en naar buiten. transparant als ik kan zijn. maar toch borrelt daar die behoefte alweer.... behoefte aan verbondenheid met die Ander; die ander die ook in mij is. maar ik wil die fysieke Ander. Die ander die niet gescheiden is van mij, behalve in het materiële in de zin van het fysieke lichaam.
Mijn therapeute vraagt mij om een tekening te maken van mij en mijn ouders, hoe ik de relatie zie en hoe ik haar wil zien/ veranderen: waar staan zij in de ruimte en waar ben ik? Van veranderen krijg ik de kriebels, omdat het is zoals het is en goed zoals het is. Ik zie mezelf als een engel met vleugels, ik wil alleen maar vliegen, de ruimte in. ze hebben mij symbolische vleugels gegeven met mijn naamkeuze (toeval bestaat niet) laat ik ze dan gebruiken ook. daarin zit nog een 'willen', maar het is beeldtaal, vliegen..mijn ziel spreekt hier eerder dan mijn verstand. Mijn naam is me toch niet voor niks gegeven zo blijkt. Een naam is immers niet zomaar iets. Het is iets wat je meekrijgt, net als je zielsbestemming. Het eerst beeld dat in mijn binnenste opborrelde toen zij mij die opdracht voorlegde, was dat beeld van die engel en die planeten (mijn ouders), die gewoon blijven waar ze zijn. Een paar woorden, die dat beeld dan kan benaderen of rationaliseren is het volgende: "geef mij vleugels" Of ik geef ze mezelf en ik ga gewoon weg. alleen weg is nergens naartoe. Waar ik dan naartoe ga, weet ik nog niet. het ging toch alleen maar over de relatieve positie die mijn ouders en ik ten opzichte van elkaar hebben. Ook al kan ik dan niet geweldig figuratief tekenen, het gaat om het beeld en de intentie daarachter, de kracht van het beeld.
Dat beeld blijft me bij, ook al heb ik het nog niet uitgevoerd. De ervaring daarvan moet nog komen
Kan ik zeggen dat het me veel doet, deze vorm van therapie, die ik nog nooit eerder gedaan had? Ja en nee. Ja, ik vind het heerlijk om het 'fysiek' te ervaren.tekenen en schilderen is meer lijfelijk. Ook al is beeld dan ook een benadering van de werkelijkheid, Het is direkter dan woorden, waar ik dan wel meer bedreven in ben. Ik had behoefte aan die meer gevoelde ervaring, ook al staat er dan nog niets tussen, een beeld, tussen mij en de werkelijkheid staat het beeld. En nee, het verandert mijn echte leven nog niet. Daarvoor is het misschien weer te weinig intensief. Misschien heeft het nog tijd nodig om zijn werk te doen.; deze combinatie van systeemtherapie en beeldende therapie Ik heb altijd een hekel aan familie gedoe, hoe het nu zit enzo. voel altijd een gezonde weerstand in mij opborrelen, bij zulke vragen. "Moet dat nou alweer?" brrr.... het is toch allemaal verleden ben daar ook wel klaar mee. toch? Maar het is nooit klaar. het is pas klaar als ik niet meer steeds die onrustige borrelende gevoelens heb, als ik geen conflicten meer voel in mezelf die me gescheiden houden van wie ik werkelijk ben.. als ik gewoon ook bij hen mezelf ben zoals ik bij vrienden ben of als ik alleen ben en mezelf niet steeds afvraag of ik wel het 'goede' doe. Juist ook in de relatie met mijn ouders. dan ben ik pas los van die ongezonde schijnverbintenissen en kan ik gewoon Echt zijn
En zo houd ik mezelf dan wel weer bezig.....tussen het koken door...de levensingrediënten die op het vuur staan te borrelen en te pruttelen, zich vermengen tot een nieuw gerecht, een vorm waar ik het vandaag maar mee moet doen. Een tijdelijke vorm weliswaar, maar voor nu is het goed, deze vorm. ik moet me voeden, anders verdwijn ik, gelijk een engel. Voorlopig moet ik het hier nog even doen, in de materie dus heb ik ook fysieke vorm nodig, een lichaam dat zich voedt
