hey you, beautiful woman You pass me by Every day out on the street Where are you going to?
Remember that day when our eyes met and you walked away? Tell me What does it mean? Walk with me one day and tell me your story of love and hate Your fears and believes Make me cry and make me laugh
Kiss my lips Carry me to a place you called home.
What would it be? Just another story that has to be told and forgotten?
Vier weken is ze nu bij me, mijn joliekje.. ze laat zich af en toe al wel van haar dominante kant zien, dat is ook goed, ze krijgt zelfvertrouwen maar het betekent ook dat ik mijn dominante kant een beetje meer naar voren mag laten komen....met zachte hand maar wel duidelijk. Oei, leerproces.. Ze test me uit, als ik op het punt sta het huis zonder haar te verlaten om boodschappen te doen of gewoon even de stad in te gaan als ik iets moet kopen. Dan zet ze haar lijfje schrap en draait met haar hoofd en een blik in haar ogen die het midden houdt tussen uitdagend en vragend. Het vooruitzicht alleen te blijven vindt ze maar niks.....en gelijk heeft ze.
Sinds ze op de boerderij al drie keer ontsnapt is achter een kat aan, weet ze weer hoe fijn het is om te jagen en ze trekt als een gek als ze er een in de buurt ontwaart, oftewel een spoort meent te ontwaren
Gek genoeg loop ik een stuk rustiger als ik in Rotterdam met haar wandel, lekker langs het water terwijl ik het omgekeerde had verwacht: in Rotterdam zijn veel van die baasjes met grote boos uitziende honden zoals Staffords, pitbulls maar alles beter dan een loslopende waakhond die zijn erf afstormt als ik langs kom...grrh... Ik anticipeer continu als ik wandel in het dorpje Overberg waar ik nu woon, omdat er uit elke hoek wel een hond zou kunnen komen Ik ken dit van paniekaanvallen, dat anticiperen, de angst voor de angst. niet fijn en niet gezond al die adrenaline die door mijn bloed raast. Maar bovenal is het gewoon zeer ONPRETTIG! Oude angsten...helaas daar zijn ze weer. de demonen van mijn geest...ze laten me niet zomaar los juist als je denkt, dat je ervan af bent, steken ze weer de kop op..
Het maakt me soms ook behoorlijk boos....dat stomme bezit van mensen ook, dat ze weer zo nodig moeten bewaken naar anderen..gedver. ja het is een oordeel, dat weet ik, maar voor mij in deze context even waar. Denk ik eens rustig te wonen met mijn hond, slaat er op elke hoek een hond aan die me doet opschrikken uit mijn gedachten, of gewoon uit mijn stilte...brr...anyway voor een deel zijn het gewoon mijn oude angsten en vooral oude patronen die weer naar boven komen en daarvoor was ik niet verhuisd naar een idyllisch boerderijtje....wat nu al veel minder idyllisch is. tsjaa....... waarom had ik dit nou ook alweer verkozen? Rust? stilte? ja, en natuur, veel stilte om me heen, tijd voor bezinning. Bij mezelf zijn. Maar het voelt alweer als dat ik naar een andere plek wil, een gemeenschap in het buitenland, waar ik mij tevens deel van een geheel kan voelen, mij nuttig kan maken, me verbonden voel met IETS, met de natuur, mijn omgeving. Vooral dat laatste. Ik voel me eenzaam. Niet alleen maar eenzaam. Ik wil die vrijheid weer voelen, vrij van binnen, dan is er geen angst meer, dat weet ik. Er zit een groot spanningsveld tussen vrijheid en angst in mij, dat voel ik. Ze zijn aan elkaar gewaagd, elkaars vijand..
Dacht dat het alleen zijn hier mijn grootste vijand zou zijn, maar nu is het iets totaal onverwachts zoals altijd alles uit onverwachte hoeken tevoorschijn komt. Plannen en het hebben van de geringste verwachting is totaal nutteloos. Kan net zo goed leeg zijn van binnen, leeg, zonder gedachten zonder iets, dan zou ik misschien ook zonder angst kunnen zijn, de angst voor wat dan ook. Elke hond die op me afkomt, of elk vreemd geluid gewoon verwelkomen zonder interpretatie. Wat zou het heerlijk zijn om zonder angst te kunnen leven.
Ondertussen maakt mijn hoofd alweer overuren...want er verandert zoveel komend jaar dat ik me wel MOET anticiperen op zelfstandige woonruimte...ofwel de definitieve stap moet zetten naar een gemeenschap. Alles hiervoor was voorbereiding, een aanloop tot de definitieve keuze waar ik nu voor sta. En niet meer uit de weg kan gaan. Ik ben een nieuwe fase ingegaan, door een levenspoort, 35. Ik voel dat er veel verandert. Jolieke, die van mij afhankelijk is en voor wie ik moet zorgen. Maar ik voel ook dat er meer schillen van mij afvallen en dat ik dichter kom bij wie ik werkelijk ben.
Het vertrouwen en commitment waarmee ik deze tekst begon, zijn mijn basis, de basis die Jolieke mij ook geeft. Jolieke staat voor commitment. Ik kan nog steeds alles doen wat ik wil maar eerst moet ik aan haar denken; ik kan niet zomaar meer uitgaan wat ik vroeger deed. Nu moet ik plannen waar zij naartoe gaat. En tot mijn grote verbazing krijg ik heel vaak een positief antwoord, als ik bij een workshop vraag of zij mee mag. Dat verbaast me soms, maar ook hier zijn het weer de verwachtingen, gebaseerd op wat anderen vaak zeggen: dat je geen kant meer op kan met een hond enzo..... Het is meer een flexibel manoeuvreren zoals ik eigenlijk al mijn hele leven doe. Roeien met de riemen die je hebt. soms is dat zwaar en soms ga ik gewoon op de stroom mee. Wel zo prettig om dat laatste te ervaren.
Ik voel dat nu ook; dat mijn intuitie mij leidt. Alles is zo tijdelijk; er is geen zekerheid. Toen ik vandaag mijn account op een datingsite bekeek- ik bleek weer 3 dagen een gratis full membership te hebben- voelde ik ook die behoefte aan zekerheid, toen ik mijn woonplaats voor de zoveelste keer bijwerkte..pfff.. Zekerheid en commitment in alles. In relaties, langzaam aan verandert mijn doel, ook in de liefde.. Voor mij geen losvaste relaties meer, geen vrije liefde. Alles of niets. En nu al een hele tijd niets omdat ik het niet toelaat, toe wil laten totdat daar iemand aan de poorten van mijn ziel rammelt...ze moet wel hard rammelen..maar dan laat ik haar misschien voorzichtig toe in mijn universum.. Ik moet er zelf kleur aan geven dat weet ik...maar ik mis de liefde nu, van een andere Zij aan mijn zijde, nadat ik eerst de diepe scheuren nog volledig moest doorgronden van een vorige liefde.
Hoe stil het ook is daar, de laatste tijd, mijn innerlijk werk gaat voort en ik heb deze rust nodig gehad blijkbaar om te weten wat ik ook op dat vlak wil en waar ik nu sta. Het heeft mij meer bewustzijn gebracht. Zij staat niet alleen symbool voor (meer) commitment en toewijding in mijn leven, maar maakt ook dat stuk in mij los, dat nog sluimerend lag te wachten op ontginning... Behoefte aan huiselijkheid, liefde en geborgenheid Waarschijnlijk waren deze verlangens altijd al aanwezig. Ik hoop dat ik het meer ruimte kan geven. was me nooit zo bewust van het feit dat ik misschien niet zoveel ruimte had voor anderen in mijn leven dus ook niet voor de liefde..
Keerzijde van dit bewustzijn, de onvermijdelijke schaduwkant, is de eenzaamheid. Niet dat het perse eenzaam hoeft te zijn alleen, maar als er verlangen is....dan is er tegelijkertijd incompleetheid dus onvermijdelijk een besef van eenzaamheid. Soms kan het goed zijn, om dieper te zakken in mijzelf, van daaruit te creeeren maar soms is het pijnlijk. Pijn als niet te vermijden onderdeel van het leven Zoals de beren en leeuwen op de weg- in de vorm van waakhonden nu...de onvermijdelijke obstakels, hindernissen die steeds weer ergens op de loer liggen, tevoorschijn komen op momenten dat ik het paradijs verwacht, of er minstens op hoop, afwezigheid van een overload aan prikkels. Jolieke accepteert het als een gegeven, een zijnstoestand. In het moment gaat ze de realiteit tegemoet, op momenten dat het nodig is, gaat ze die aan. Daarbuiten is er geen angst. Dat vind ik zo mooi. Waren wij mensen maar meer van hetzelfde. is een hond niet veel meer Zen dan een mens? Een mens moet daar heel veel voor mediteren om altijd en overal onder elke omstandigheid Zen te zijn. Om het leven aan te kunnen zonder overspoeld te worden door een hoeveelheid prikkels die vanuit alle hoeken op je afgevuurd worden.
