Je was er niet. Nee, je bént er niet. Opeens ben je er niet meer. De onzichtbare lijn die ons verbindt wordt steeds verder opgerekt..de draden zijn al gebroken, in mijn ogen, nee in mijn hart. Draden die zo onzichtbaar zijn geworden dat ze bijna uit mijn hart gewist zijn, een stem die onhoorbaar is geworden. Verbannen. Schijn-verbinding. In mijn hoofd. Maar mijn hart loopt steeds langzamer en niet meer in de pas met mijn gewillige hoofd. Sorry. en: "Jammer". Alweer een gemiste kans. Flarden van een droom schieten aan mijn geestesoog voorbij terwijl ik dit schrijf. Flarden van droombeelden die ik vannacht had. Kwam jij daar in voor? of toch niet? een flits van herkenning en weg is het weer. zou best kunnen. waar het hoofd nog vol van is...
Mijn hart trekt nu naar háár. Er is (te)veel ruimte in mijn hart om een fictieve ander toe te laten, die ander die er lang uit gewandeld was, die ik allang verbannen had, maar nu vervult de herinnering aan haar de vrije ruimte opeens; ik sta toe dat ze terugkomt. energetisch verbonden , het boemerang effect. Zelfs voor iemand die mij (te)veel pijn gedaan heeft, heb ik toch nog zeëen van ruimte in mijn hart, zo blijkt..............is het niet bizar?
Misschien is het gewoon mijn precaire situatie waardoor ik die leegte op móet vullen, bij wijze van overlevingsmechanisme; terwijl ik balanceer op dat dunne koord, heb ik iemand nodig die mijn hand- ook al is het denkbeeldig- vasthoudt zodat ik niet in die afgrond stort. en als die Echte ander er niet is, creëer ik een denkbeeldige, middels het verlangen, de smeerolie die het allemaal gaande moet houden. Een mens is veerkrachtig juist dankzij haar mogelijkheid tot verbeelding, tot het creëeren van iets wat in de drie-dimensionele wereld niet altijd voorhanden is. Als de 3D wereld niet voldoet aan je verwachtingen of gewoon simpelweg niet toereikend is, dan bieden de 4D wereld en als uiteindelijke kroon op al het werk, de 5D wereld, uitkomst, maar die is alleen weggelegd voor de verlichte zielen
Mm, de 4D wereld volstaat ook zo nu en dan. Laveren tussen de driedimensionele en de vierde. Dan wordt het mogelijk om op een smal koord te lopen zonder naar beneden te donderen. als je je verwachtingen zelf creëert en de ander niet meer nodig hebt voor de vervulling daarvan...zucht...long way to go. Tsjaa, mensen van vlees en bloed....je kunt ze niet vormen en kneden zoals je ze hebben wilt, tenminste niet in de driedimensionele wereld.dus doe geen moeite. neem het zoals het is.
Tsjaa....wat dan wel voor handen is en makkelijk te creëeren in de fysieke wereld, is een hond erbij. Dat ik straks opeens 2 honden heb in plaats van 1. mensen laten zich niet zomaar verplaatsen, honden wel. Hoe dan ook, ik kan het financieel niet bekostigen, zolang er nog geen hondenbijslag geldt in NL... dan heb ik een sponsor nodig. aan de andere kant, een makker voor Lieke erbij, en voor mij een veiliger gevoel in huis, met twee wakers in huis, dat zou natuurlijk zeker niet verkeerd zijn. maargoed, die sponsor. en hoe moet het met vakantie? een weekendje weg? twee honden is niet niks. een al niet dus. Twee honden op bed....en waar moet ik dan?
Ik krijg er een bepaald gevoel bij. Alsof ik nog een stap terug doe, terug naar de basis. Ik krijg het beeld van mezelf als een kluizenaar, levend tussen haar honden, met wie ze een sterke band heeft, de hondentaal sprekend. Het zou zomaar kunnen Soms rol je ergens in omdat het zo moet zijn. Toch geeft het me ergens ook een 'raar' gevoel. Dat ik, alsof ik het niet in de hand heb, me nog meer terugtrek uit het sociale leven en steeds meer terug ga, naar de alleen-zaamheid, het kluizenaarsbestaan Mijn aandacht wordt ook getrokken door de route naar Santiago de Compostela. had er onlangs een boek over gevonden, per 'toeval'(nouja...) bij de bieb, toen ik daar was voor een ander boek. Ik heb het boek verslonden en wil er meer over lezen. het trekt me. De eenzame tocht naar de top, vooral de reis er naartoe, dwars door de bergen..de bergen fascineren me altijd het enige grote obstakel vormen nu juist de waakhonden, hilarisch, als je zoals ik er zelf ook één hebt. IN het reisverslag wordt dat ook als een groot obstakel en gevaar ervaren, die gooien rot in het eten. Verder lijkt het me geweldig en ja, ik zou het zeker geweldig vinden om in elk geval stukken met een ander te fietsen of te lopen Ik zou nog niet eens weten hoe ik zou gaan, 'te' fiets of te voet. Vorig jaar ben ik wel aangestoken door het bergwandelen in mijn uppie, ook al heb ik toen maar een paar relatieve korte tochten gemaakt. ik wilde gewoon graag daar zijn, in die bergen en verkennen hoe het was om alleen te wandelen op zulke grote hoogte. de verzengende hitte van juni in Andalusië maakte het overigens heel zwaar, dus het was goed om het bij een paar korte wandelingen te houden.
Het is goed me te oriënteren en wellicht van de zomer, als alles goed gaat met mijn knie- dat ging van de zomer overigens niet goed- een lange fietstocht te maken, richting noord frankrijk. zou ik dat kunnen? zo'n stuk op mezelf fietsen. relatief gezien natuurlijk maar een peulenschilletje, 600 km...10 dagen doorfietsen en je bent er. Goeie test. En dan bij mensen langs gaan in de Vogezen. terug met de trein of ook weer fietsen misschien, afhankelijk van de tijd die ik heb, die ik neem. Veel tijd heb ik niet, met die bizarre regeling van slechts 28 dagen vakantie, zelfs als je geen arbeidsverplichting hebt .. maargoed, ik heb in betere tijden ook wel eens 6 weken gehad, dus wie weet. zou zomaar kunnen dat dat weer eens gaat gebeuren.
Ik ga van de hak op de tak maar goed: zojuist een kort stukje gezien waarin gezegd wordt dat bijstandsgerechtigden geen beschermde werkplek nodig hebben...nou...dat is dus niet waar!!. De meesten juist wel denk ik. Immers je komt niet zomaar in de bijstand. Het is gewoon het sluitstuk van de samenleving, het overblijfsel van een stukje samenleving wat nergens anders op past....het grote raadsel waar 'ze' ook niet mee weten om te gaan. ach nou ja, het doet er ook niet toe, wat er allemaal gezegd en gedacht wordt- ik krijg de neiging om in een hoekje weg te kruipen omdat ik nergens in pas, in geen enkel hokje en me maar koest moet houden. En dat wegkruipen is symbolisch want ik ben al een keer er tussen uit gepiept. zo kan het ook. Afvallige, drop out. dus kan ik maar beter gaan, doen wat ik wil. me niet vereenzelvigen met dat beeld dat alleen maar door anderen levend gehouden wordt, als ik teveel praat met mensen die aan de andere kant staan. Niet doen dus. (zeg ik tegen mezelf) Bij mezelf blijven, helemaal in mijn eentje dus. Anders lukt het niet, anders lukt het nooit... Dus voortredenerend: wie merkt het als ik 'opeens' een voettocht ga maken, niet alleen om me te onttrekken aan welke plicht dan ook, moge mij die al opgelegd worden ? Het gaat om VRIJ- HEID, mijn leven in eigen handen nemen betekent ook doen wat je denkt dat je toekomt, dat goed voor mij is. omdat het helend is. helend kan ZIJN. Gewoon doen wat goed voor MIJ is; ook als dat een paar weken 'te' lang in het buitenland verblijven is. Tsjaa, het buitenland....met al die vervagende grenzen....waarom spreekt men nog over buitenland? allemaal fictie....alles is één. wat maakt het uit waar je je bevindt? leven zonder grenzen.
Wel, lekker afgedwaald, van het voelen van een 'gemis', van het alleen zijn, naar het invullen daarvan in de vierdimensionele werkelijkheid en vandaar zijn we opeens in het buitenland, op pelgrimage. ja wellicht kan die de verbinding leggen tussen de drie- en vierdimensionele werkelijkheid...als alle grenzen vervagen en uiteindelijk oplossen..
