Gisteren schreef ik nog over de golf van emoties die mij overspoelde, een heel scala aan emoties..het waren meer vlagen dan wel windhozen in plaats van diepgevoelde emoties waar ik connectie mee kan maken. Ik wil echt verdriet voelen, echte pijn, pas dan kan ik weer echte blijdschap ervaren. Vandaar dat ik gisteren een sterke behoefte voelde aan het tastbaar maken van mijn grenzen. Met dat verlangen voelde ik ook weer die diepgewortelde destructieve kant in mij....zachter worden, zei ik. En toen hoefde ik ook niet meer zo nodig mijn grenzen tastbaar te maken. En kon ik rustig lezen. dat kon ik al een tijdje niet meer: lezen Steeds dwaalden mijn gedachten af. Onrust. Vlagen van emoties. mijn gedachten die alle kanten opgaan, behalve de letters en zinnen die ze vormen, opnemen.
Rust rust rust
Ik voel ook (steeds) duidelijk(er) een onderbuik gevoel naar boven borrelen..rationeel wist ik het al. nu gevoelsmatig nog. Heb ik wel de goeie keuze gemaakt? Was ik er wel helemaal bij? Een reconstructie van het moment dat ik de beslissing nam, heeft niet zoveel zin. Behalve dat ene moment, die dag waarop ik voor het eerst naar het huis ging kijken en vantevoren al wist, dat ik er niet zou gaan wonen? dat is eigenlijk het enige moment dat waardevol is, omdat het ook het enige moment is geweest waarbij ik ruimte liet voor mijn intuïtie....... Daarna heb ik de stem van mijn binnenste, mijn ware stem, het zwijgen opgelegd. Waarom? Handelde ik uit overmacht? Ik handelde in een staat van verwarring. misschien moet ik het nog eens rustig op een rijtje zetten en komt er een eind aan deze rollercoaster, waar ik voor mijn gevoel in zit sinds die beslissing. Ik handel enerzijds rationeel maar emotioneel ga ik een andere kant uit. Ik voel dat het aanbod om het houten huisje te huren voor 100 euro per maand in Spanje mijn aandacht trekt, ook al weet ik ook wel dat ik dat met de huidige stand op mijn spaarrekening niet lang kan volhouden. En dan de vraag: wat ga ik er doen? schrijven. en misschien tuinieren, al blijf ik er niet heel lang. Mijn uitkering behouden is uitgesloten dus ik zal andere maniern moeten vinden die mij vrijheid geven, vrijheid van leven waar ik dat wil.
Tegelijkertijd stel ik mezelf de vraag: "Is het een vlucht?" Een vlucht omdat ik mezelf nu thuisloos voel. me nergens thuis voel dus. angstig ben om naar 'mijn' huis te gaan, en me ook hier niet echt meer op mijn gemak, of beter gezegd: mezelf voel.
Ik werd wakker en voor het eerst kon ik echt voelen dat ik het huis mis, mijn oude huis, het samenleven met Mette daar, de muziek in huis, de geur van vers gebakken brood: leven. de tuin. Heimwee. Zoiets. Bah, alle basis is onder me vandaan en ik mag opnieuw gaan bouwen. en dat lukt niet zo goed. Ik voel steeds die wanhoop bovendrijven als ik daar ben, dat wat mijn huis moet worden. Daarom heb ik maar zo snel mogelijk de procedure van een huisgenote in gang gezet want alleen wonen kan ik daar niet.
het 'probleem' van mijn angst om daar alleen te zijn, 's nachsts, blijft natuurlijk wel.maar wie weet gaat dat over (zei ik geruststellend tegen mezelf..) Laatst vroeg ik me af of het misschien nog een naam heeft en ik ervoor in therapie kan daarom maar ik houd het maar simpel en noem het gewoon angst omdat het ook een spannende plek ís......in het bos ben ik niet bang. ik ben bang op een plek met vier muren om me heen als het donker is. Dat een trauma noemen vind ik wat overdreven maar ik heb er wel last van. en ik heb het ook niet overal, zo eenduidig is het ook weer niet.
hoe zou het zijn als ik in een caravan zou wonen? dan geen muren om me heen en een kleine ruimte, die me scheidt van buiten. Overzicht moet ik hebben over mijn ruimtes, als het donker is. Controle dus. Maar voor een deel zijn het ook gewoon de demonen die wakker worden als ik probeer te slapen.
Dat even zijdelings... Ik kan hier ook niet blijven: blijven waar ik nu ben,bij Remco. dat is niet goed voor ons beiden. Mezelf toch maar een pauze gunnen en naar het spaanse afreizen? tsjaa, of hier een caravan aanschaffen, maar zo simpel is het hier niet: het vinden van een plekje om daarin te gaan Wonen. Immers wonen op een camping MAG hier niet. dat viel me tegen, toen ik dat ging onderzoeken,evenals de prijzen; duurder dan een huis. en veel duurder dan 100 euro per maand..
Gelukkig is de kolkende massa die mijn gedachten-emotie-stroom was, een gladder oppervlak geworden..rustiger. Toen was daar opeens dat besef dat ik mijn stekkie mis waar ik er eerder niet zo'n verbinding mee kon maken.Maar ook dat zit ergens verstopt. Ja, ik heb behoefte aan alleen zijn, Aan echt alleen zijn, zonder die afleidingen die steeds op de loer liggen. mensen die zich vlakbij je bevinden, waar je iets mee 'moet', uberhaupt iets moeten, omdat.........? Omdat je het gevoel hebt, dat dat van je verwacht wordt, Daar werd ik me gisteren dus ineens zo bewust van, dat ik me slaaf voelde van dat rotgevoel iets te moeten. Toen ik dat eenmaal besefte, hoefde ik niet ook nog de slaaf te zijn van het gevoel dan iets leuks te moeten doen. Rust dus. Maar het zit diep, ergens hier, in Nederland, draai je makkelijk mee in die draaikolk, van moeten... Daar in Spanje (heb ik eerder ervaren) gaat het echt alleen maar om mij, zonder connecties, verbanden, dunne draadjes. Dan moet ik slechts één ding en dat is een uurtje per dag meehelpen, met de dieren, en dat doe ik graag. Ik vind het ook wel wat weinig maar wie weet kan ik wat meer doen, zonder in Moeten te vervallen. Paardrijden mag ik er zelfs (al ben ik daar niet zo bedreven in). klinkt bijna te mooi om waar te zijn? of niet? als ik er zo over nadenk en het levendig maak in mijn hoofd,ben ik er al bijna. ben ik al bezig met hoe er naartoe te gaan, met Lieke. ben ik al bijna onderweg een ticket te kopen, wil met de bus in plaats van vliegen, maar bedenk me dat Lieke dan niet mee kan,. en zij moet wel mee. dus wordt het vliegen. Er komt een soort actieplan naar boven drijven.Wat neem ik mee? Wat is belangrijk? behalve Lieke natuurlijk. Mijn laptop (om te schrijven), mijn gitaar, wat kleding...that's it..fijne wandelschoenen aan. Ben er al bijna! twee maanden wil ik gaan. wie weet langer als het bevalt.... Mn huis aanhouden, dat wel,voor de zekerheid. dat kan wel zolang ik een huisgenote heb. niemand die het merkt dat ik er niet ben, die twee maanden. Wellicht mag het ook wel gewoon van ze. en kan iemand anders er wonen voor een paar maanden, zodat het mij geen extra huur kost.
Dat zou geweldig zijn als het allemaal zo gaat, als ik nu voor ogen zie.
Brainstormen op de vroege zondagochtend.... van tranen en heimwee naar een lichtpuntje, naar een licht dat steeds helderder gaat schijnen... Kijken langs de muren van mijn huis, symbolisch gezien dan.
