Vier weken is ze nu bij me, mijn joliekje.. ze laat zich af en toe al wel van haar dominante kant zien, dat is ook goed, ze krijgt zelfvertrouwen maar het betekent ook dat ik mijn dominante kant een beetje meer naar voren mag laten komen....met zachte hand maar wel duidelijk. Oei, leerproces.. Ze test me uit, als ik op het punt sta het huis zonder haar te verlaten om boodschappen te doen of gewoon even de stad in te gaan als ik iets moet kopen. Dan zet ze haar lijfje schrap en draait met haar hoofd en een blik in haar ogen die het midden houdt tussen uitdagend en vragend. Het vooruitzicht alleen te blijven vindt ze maar niks.....en gelijk heeft ze.
Sinds ze op de boerderij al drie keer ontsnapt is achter een kat aan, weet ze weer hoe fijn het is om te jagen en ze trekt als een gek als ze er een in de buurt ontwaart, oftewel een spoort meent te ontwaren
Gek genoeg loop ik een stuk rustiger als ik in Rotterdam met haar wandel, lekker langs het water terwijl ik het omgekeerde had verwacht: in Rotterdam zijn veel van die baasjes met grote boos uitziende honden zoals Staffords, pitbulls maar alles beter dan een loslopende waakhond die zijn erf afstormt als ik langs kom...grrh... Ik anticipeer continu als ik wandel in het dorpje Overberg waar ik nu woon, omdat er uit elke hoek wel een hond zou kunnen komen Ik ken dit van paniekaanvallen, dat anticiperen, de angst voor de angst. niet fijn en niet gezond al die adrenaline die door mijn bloed raast. Maar bovenal is het gewoon zeer ONPRETTIG! Oude angsten...helaas daar zijn ze weer. de demonen van mijn geest...ze laten me niet zomaar los juist als je denkt, dat je ervan af bent, steken ze weer de kop op..
Het maakt me soms ook behoorlijk boos....dat stomme bezit van mensen ook, dat ze weer zo nodig moeten bewaken naar anderen..gedver. ja het is een oordeel, dat weet ik, maar voor mij in deze context even waar. Denk ik eens rustig te wonen met mijn hond, slaat er op elke hoek een hond aan die me doet opschrikken uit mijn gedachten, of gewoon uit mijn stilte...brr...anyway voor een deel zijn het gewoon mijn oude angsten en vooral oude patronen die weer naar boven komen en daarvoor was ik niet verhuisd naar een idyllisch boerderijtje....wat nu al veel minder idyllisch is. tsjaa....... waarom had ik dit nou ook alweer verkozen? Rust? stilte? ja, en natuur, veel stilte om me heen, tijd voor bezinning. Bij mezelf zijn. Maar het voelt alweer als dat ik naar een andere plek wil, een gemeenschap in het buitenland, waar ik mij tevens deel van een geheel kan voelen, mij nuttig kan maken, me verbonden voel met IETS, met de natuur, mijn omgeving. Vooral dat laatste. Ik voel me eenzaam. Niet alleen maar eenzaam. Ik wil die vrijheid weer voelen, vrij van binnen, dan is er geen angst meer, dat weet ik. Er zit een groot spanningsveld tussen vrijheid en angst in mij, dat voel ik. Ze zijn aan elkaar gewaagd, elkaars vijand..
Dacht dat het alleen zijn hier mijn grootste vijand zou zijn, maar nu is het iets totaal onverwachts zoals altijd alles uit onverwachte hoeken tevoorschijn komt. Plannen en het hebben van de geringste verwachting is totaal nutteloos. Kan net zo goed leeg zijn van binnen, leeg, zonder gedachten zonder iets, dan zou ik misschien ook zonder angst kunnen zijn, de angst voor wat dan ook. Elke hond die op me afkomt, of elk vreemd geluid gewoon verwelkomen zonder interpretatie. Wat zou het heerlijk zijn om zonder angst te kunnen leven.
Ondertussen maakt mijn hoofd alweer overuren...want er verandert zoveel komend jaar dat ik me wel MOET anticiperen op zelfstandige woonruimte...ofwel de definitieve stap moet zetten naar een gemeenschap. Alles hiervoor was voorbereiding, een aanloop tot de definitieve keuze waar ik nu voor sta. En niet meer uit de weg kan gaan. Ik ben een nieuwe fase ingegaan, door een levenspoort, 35. Ik voel dat er veel verandert. Jolieke, die van mij afhankelijk is en voor wie ik moet zorgen. Maar ik voel ook dat er meer schillen van mij afvallen en dat ik dichter kom bij wie ik werkelijk ben.
Het vertrouwen en commitment waarmee ik deze tekst begon, zijn mijn basis, de basis die Jolieke mij ook geeft. Jolieke staat voor commitment. Ik kan nog steeds alles doen wat ik wil maar eerst moet ik aan haar denken; ik kan niet zomaar meer uitgaan wat ik vroeger deed. Nu moet ik plannen waar zij naartoe gaat. En tot mijn grote verbazing krijg ik heel vaak een positief antwoord, als ik bij een workshop vraag of zij mee mag. Dat verbaast me soms, maar ook hier zijn het weer de verwachtingen, gebaseerd op wat anderen vaak zeggen: dat je geen kant meer op kan met een hond enzo..... Het is meer een flexibel manoeuvreren zoals ik eigenlijk al mijn hele leven doe. Roeien met de riemen die je hebt. soms is dat zwaar en soms ga ik gewoon op de stroom mee. Wel zo prettig om dat laatste te ervaren.
Ik voel dat nu ook; dat mijn intuitie mij leidt. Alles is zo tijdelijk; er is geen zekerheid. Toen ik vandaag mijn account op een datingsite bekeek- ik bleek weer 3 dagen een gratis full membership te hebben- voelde ik ook die behoefte aan zekerheid, toen ik mijn woonplaats voor de zoveelste keer bijwerkte..pfff.. Zekerheid en commitment in alles. In relaties, langzaam aan verandert mijn doel, ook in de liefde.. Voor mij geen losvaste relaties meer, geen vrije liefde. Alles of niets. En nu al een hele tijd niets omdat ik het niet toelaat, toe wil laten totdat daar iemand aan de poorten van mijn ziel rammelt...ze moet wel hard rammelen..maar dan laat ik haar misschien voorzichtig toe in mijn universum.. Ik moet er zelf kleur aan geven dat weet ik...maar ik mis de liefde nu, van een andere Zij aan mijn zijde, nadat ik eerst de diepe scheuren nog volledig moest doorgronden van een vorige liefde.
Hoe stil het ook is daar, de laatste tijd, mijn innerlijk werk gaat voort en ik heb deze rust nodig gehad blijkbaar om te weten wat ik ook op dat vlak wil en waar ik nu sta. Het heeft mij meer bewustzijn gebracht. Zij staat niet alleen symbool voor (meer) commitment en toewijding in mijn leven, maar maakt ook dat stuk in mij los, dat nog sluimerend lag te wachten op ontginning... Behoefte aan huiselijkheid, liefde en geborgenheid Waarschijnlijk waren deze verlangens altijd al aanwezig. Ik hoop dat ik het meer ruimte kan geven. was me nooit zo bewust van het feit dat ik misschien niet zoveel ruimte had voor anderen in mijn leven dus ook niet voor de liefde..
Keerzijde van dit bewustzijn, de onvermijdelijke schaduwkant, is de eenzaamheid. Niet dat het perse eenzaam hoeft te zijn alleen, maar als er verlangen is....dan is er tegelijkertijd incompleetheid dus onvermijdelijk een besef van eenzaamheid. Soms kan het goed zijn, om dieper te zakken in mijzelf, van daaruit te creeeren maar soms is het pijnlijk. Pijn als niet te vermijden onderdeel van het leven Zoals de beren en leeuwen op de weg- in de vorm van waakhonden nu...de onvermijdelijke obstakels, hindernissen die steeds weer ergens op de loer liggen, tevoorschijn komen op momenten dat ik het paradijs verwacht, of er minstens op hoop, afwezigheid van een overload aan prikkels. Jolieke accepteert het als een gegeven, een zijnstoestand. In het moment gaat ze de realiteit tegemoet, op momenten dat het nodig is, gaat ze die aan. Daarbuiten is er geen angst. Dat vind ik zo mooi. Waren wij mensen maar meer van hetzelfde. is een hond niet veel meer Zen dan een mens? Een mens moet daar heel veel voor mediteren om altijd en overal onder elke omstandigheid Zen te zijn. Om het leven aan te kunnen zonder overspoeld te worden door een hoeveelheid prikkels die vanuit alle hoeken op je afgevuurd worden.
Jammer dat ik niet mag delen in jouw verdriet en in jouw hart mag verblijven een plaats om te rusten om samen op zoek te gaan naar de onbelichte hoeken een schaduw ongezien graaft zij diepe kuilen als een plaats om te schuilen voor wat het licht zou verzwelgen je hebt het niet gezien het is al verslonden en begraven Nu ligt het te rotten en te wachten op een nieuw begin
Er is schaduw ; er is licht licht dat het duister voedt en kleurt De kleuren van de regenboog altijd een nuance
Het duister dat het licht omarmt Een veilige bedding die het licht begrenst en het duister betekenis geeft
De schaduw is geweken voor zoveel kracht en liefde daar wil alleen het licht zijn zonder te vergeten dat schaduw daar eens was en geen licht verdragen kon
Labyrinth
We leven in een labyrinth van gedachten en gevoelens Niets is waar en niets is onwaar het is allemaal van hetzelfde een gedachte is een wens op weg naar vervulling een emotie, een beweging van de ziel gevormd en gebutst in het leven nergens een eiland om te rusten een steen onder mijn voeten
Reis
Een reis naar het binnenste van mijn ziel in de hoop dat zij compassie had mij leiden wou naar het begin naar daar waar alles ooit begon maar zij blijft steeds dolen zonder bestemming zonder doel ik wil vooruit naar daar waar ik nooit was laat me gaan, leidt me naar die plaats waar zij wacht en mij voor eeuwig in haar armen sluit
Herfst
Vallende sterren Vallende bladeren Alles valt naar beneden Laten we samen vallen in een groot diep zwart gat De oneindigheid tegemoet.
Zielenpijn
Ze laat me gaan ze laat me los en nu moet ik rennen op zoek gaan naar .... maar de pijn houdt me tegen mijn geraakt zijn in jouw hart dacht dat het waar was maar ook maar weer een versie van die eeuwige werkelijkheid die zich niet kennen laat Een blik in jouw ogen en ik zie het leven, dat wat het eens was, dat wat niet mocht zijn en nog niet kan helen, wat eens jouw waarheid was Dan zie ik in een ogenblik van stilte, jouw mysterie Als een waarheid zo licht. Ongeschonden
Tijdens een bezoek aan de website www.helpeenhondinspanje.nl, stuitte ik op een gruwelijke documentaire, gelinkt via deze site (D.A.R: animal rescue/ dierenbescherming in Spanje) te bekijken is. natuurlijk is het niet voor het eerst dat ik met deze 'materie' en afschuwelijke gruwelen in aanraking kom maar deze documentaire toont de waarheid in al haar naaktheid. Zonder doekjes erom dus. Dus u bent gewaarschuwd!
De documentaire heet "Earthlings", oftwel aardlingen, een term die de onderlinge verbondenheid en vooral: gelijkheid van alle aardbewoners weergeeft. Immers aardlingen zijn we allemaal, ongeacht in welke fysieke vorm- mens, dier of plant,-we hier op de aarde verschijnen, we moeten met zijn allen dit kleine stukje hemellichaam bewonen. Dat dat niet in harmonie gaat en op basis van gelijkwaardigheid, wordt wel heel erg duidelijk na het bekijken van deze documentaire.
Wij leven in een holocaust zonder dat we het zelf beseffen. Elke dag sluiten we onze ogen weer als we in de supermarkt weer eens niet meer geld willen uitgeven aan een stukje vlees, immers er zijn zoveel andere belangrijke zaken.. De kinderen moeten tevreden zijn, er moeten nieuwe kleren gekocht en de sportschool en vereniging moeten betaald. Goddank heb ik dat zelf niet en kan ik het me permitteren om wel GOED (lees: ethisch en humaan (bestaat dat?) verantwoord) vlees te kopen als ik toch een enkele keer vlees wil eten. Gelukkig is er biologisch vlees, dat aan een opmars in veel supermarktketens bezig is, te koop. Ik moet dan ook zeggen, dat het me geen barst uitmaak of ik nu wel of niet naar de een of andere verre bestemming kan, zolang er zoveel lijden is. Hoe is het mogelijk onze ogen te sluiten, door onze wimperharen te kijken en plezier te hebben in oppervlakkig vertier en plezier? "Wat heeft het voor zin allemaal ?", vraag ik me af, niet speciaal na het bekijken van deze film overigens, ook al voel ik wel een diepe pijn, een pijn die groter is dan ik zelf dragen kan. Het is ook niet míjn individuele pijn, het is eerder een universele pijn; de pijn die wij met zijn allen veroorzaken én dragen, wij mensen, immers wij gedragen ons collectief als een stelletje moordenaars in onze arrogantie en bizarre collectieve psychose waarin we leven: wij overheersen in koelen bloede de aarde, maken anderen kapot ten behoeve van ons eigen 'welbevinden'. maar wat is welbevinden als onze soortgenoten lijden? wij lijden dan toch nog net zo hard? Wij zijn een soort Übermensch om in termen van de holocaust te spreken. Wij regeren en domineren de wereld als een collectieve "Hitler". Wat hij deed met mensen, dat doen wij overigens nog steeds met mensen op vele plekken op de aarde, wreed als wij zijn, dat weet iedereen, maar wij doen hetzelfde met dieren en dan zonder daarbij morele vraagtekens te plaatsen. Immers dat wordt normaal gevonden. Gaat het ons bevattingsvermogen te boven? Sluiten we simpelweg onze ogen en kijken we gewoonweg niet naar zulke beelden omdat ze te confronterend zijn? De menselijke psyche is het meest bizarre wat er is en ook het meest onbekende en moeilijkst toegankelijke terrein in de wetenschap.
Onze verwanten, aardlingen net als wij. Wij jagen ze de kogel door het hoofd, doen hen pijn, stoppen ze levend in een gaskamer of in een kliko (het is een archetype, het is niet Hitler die het bedacht heeft, het IS inherent aan ons mens-zijn). Massamoord, executie in de slachterijen en de gaskamers (spanje). Overal is dood en verderf en wij sluiten onze ogen. Omdat onze productie omhoog moet tegen zo laag mogelijke kosten en onze koelkasten gevuld, eveneens zo goedkoop mogelijk.
We zijn met veel en we willen zoveel, ten koste van alles en iedereen en in het bijzonder, Moeder en Aarde en haar bewoners, de dieren in het bijzonder.
En besef dan dat een dier net als een mens een paar basisbehoeften heeft die identiek zijn aan de onze.......we are less or more the same, in de basis immers: Een dier heeft dezelfde verlangens als wij: het heeft voedsel & water nodig, een beschutte plek, gezelschap, bewegingsvrijheid en wil pijn vermijden ! dat zijn ook onze "basic needs" 'toevallig'. Een dier heeft, net als wij, begrip en bewustzijn van zijn omgeving, anders kan hij niet overleven. Waar halen wij het recht dan vandaan om ons boven hen te stellen? Om hen te overheersen, middels een kille rationele berekening om zoveel mogelijk economisch nut te verkrijgen ten koste van hen, die zwakker zijn? Of is het soms een innerlijke drijfveer, zit het in de menselijke genen om te overheersen? Kunnen wij er zogenaamd niets aan doen? Er zijn boeken vol geschreven over wat er gebeurt als een dictator aan de macht komt, er zijn zoveel gerechtelijke processen van oorlogsmisdadigers die berecht worden, kortom, het lijkt alsof geweld tegen een soortgenoot een inherent onderdeel is van het mens-zijn.
Als je de film bekijkt, zie je daarvan huiveringwekkende voorbeelden van 'mensen' (die eigenlijk deze term niet mogen dragen meer) die martelen, in grote massa-slachterijen. het lijkt wel alsof ze er plezier in hebben, het straalt er vanaf!! Unbelievable! Als ik dit zie, schaam ik me om mens te zijn! Om rond te lopen op deze planeet. Marquis de Sade heeft 2 eeuwen geledenl zeer omstreden boeken geschreven die verboden werden, immers ze stelden de duistere zwartgallige kant van mens & maatschappij onomwonden aan de kaak en vooral ook het thema macht, overheersen. Hij is feitelijk veroordeeld voor het aan de kaak stellen van de waarheid. De boeken zijn afschuwelijk & gruwelijk, maar het is de zwarte kant van ons mens-zijn die we liever onbelicht laten. Het is wat wij al eeuwen doen: wij overheersen onze soortgenoten, of het nu een ander mens is, of een dier. Wij leven bij de gratie van macht & onmacht. En het moet vooral zo blijven als je de maatschappelijke verhoudingen bekijkt. Nog steeds leven we in een soort van propaganda maatschappij waar tegengeluiden en documentaires als deze nog maar nauwelijks bekend worden. Ze komen niet op de grote commerciële zenders of in de grote bioscopen en dat is nou juist zo nodig.. Ze bereiken niet het grote publiek, die houden de machthebbers liever dom.
En natuurlijk zijn er duizenden andere voorbeelden te noemen. Het beroemde sociaal- psychologische onderzoek dat de menselijke drijfveren aan de kaak stelt als er een dictator, zoals Hitler toendertijd, aan de macht komt, is het beroemdste. De mens lijkt vervreemd te zijn van zijn eigen daden als zijn eigen verantwoordelijkheid voor het resultaat verdwenen is. Dat is waar het misgaat. Vervreemd van zijn eigen daden, maar vooral ook van de wereld. De vraag wie zijn wij en wat komen we hier doen?, is eigenlijk heel actueel maar we stellen hem nauwelijks meer. We handelen slechts met onze ogen dicht en leven onze agressie uit op onschuldige zwakkere wezens.
Hoe geven wij dieren hun eigen leefwereld weer terug? Als we diezelfde mensen die nu martelen omwille van hun plezier (zou je zeggen als je het filmpje gezien hebt), eens een paar tijgers of beren als tegenstander zouden geven...dan is het gelijkheidsprincipe ook weer recht getrokken. echt, wat zou ik dat graag eens willen zien.
Sorry, maar de soort mens is oververtegenwoordigd. het wordt tijd dat juist degene die onbewust of bewust hun lusten botvieren op zwakkeren, uitgeroeid worden en dat de dieren en ook de zwakkeren in het algemeen, hun leefwereld weer terug krijgen. De natuur moet zelf wraak nemen, dat is wat ik hoop dat gebeurt. Zij neemt al wraak in de vorm van tsunami's zou je denken maar wellicht is dat maar de halve waarheid. Het gaat erom dat wat gebeurt, ons bewustzijn verheldert.
Als je ooit wel eens de zogenaamde kiloknallers hebt gekocht of in de verleiding geweest bent, deze te kopen, bekijk dan vooral deze film en je zult nooit meer zonder gewetensnood argeloos een kilootje bio-industrie vlees kunnen kopen! Believe me! Immers al het bovenstaande zijn maar woorden; beelden zijn zo veelzeggender en raken je dieper.
Als je van de aarde (lees :je huis maar ook jezelf) houdt, de natuur, de dieren die haar bevolken en zonder wie geen leven mogelijk zou zijn bekijk dan de docu "Earthlings". Ook al ben jij (?) al op de goede weg, naar een bewuster leven in harmonie met Moeder Aarde, ook dan is het zinvol om te bekijken, want in de dagelijkse routine verslapt onze aandacht soms van zaken die echt belangrijk zijn.
Stel jezelf eens vaker de vraag: "ben ik humaan?" Kan ik mezelf nog in de spiegel zien?
PS: ook te zien via youtube. zoek op "earthlings". Gruwel en huiver, huil en laat je raken. word een beter mens ofwel een iets minder gruwelijke maar zelfbewustere bewoner van 'onze' planeet.
De kunst van onthechten en verhuizen: anti kraak wonen.
Jawel hoor, de zesde (?) verhuizing van de afgelopen grofweg genomen- vier jaar zit er alweer op. het verhuizen van louter de inboedel meegerekend, die laatste is namelijk al vaker verhuisd dan ikzelf in zo'n korte tijd. Inmiddels ben ik een beetje de tel kwijtgeraakt, evenals vele spullen die in een groot zwart gat lijken te verdwijnen ofwel ten onder gaan in het verhuisgeweld De reden: ik woon anti- kraak!!
Het valt niet mee om 'er tussen' te komen maar als je er dan eenmaal tussen bent, dan dien je je ook voor te bereiden op elk moment moeten verhuizen. de wet is al zodanig aangepast dat de opzegtermijn nu 4 weken is in plaats van 2 fffff..dat is tenminste iets.
En dan mag ik me nog verheugen in het feit dat ik niet werk want ik heb er toch zeker een parttime job aan, aan het anti kraak wonen 'an sich' En dan bedoel ik niet alleen het inpakken, verhuizen en weer uitpakken, inmiddels wordt dat min of meer routine (al blijft het steeds de grote vraag hoe het toch kan dat achter de facade van een sober ingericht huis, een enorme hoeveelheid spullen lijkt schuil te gaan. En ik doe al elke keer, bij elke verhuizing spullen weg! naar de kringloop, via marktplaats en naar de milieustraat.....Weinig spullen in mijn huis zijn overbodig (lees: ongebruikt, voor de sier), op enkele boekendozen na, die steeds weer opnieuw verhuizen...steeds weer doorkijken of het nu toch echt niet weg kan.. je weet wel, loslaten...het is maar materie...toch? en dan het steeds weer aanpassen van je adresgegevens etc..voordat ook de post in het grote zwarte gat verdwijnt als de grond waar je huis eens stond alweer bouwput is!
Een andere bijkomstigheid, de meer emotionele kant die het 'huishoppen' nu eenmaal met zich meebrengt, is steeds opnieuw de balans zien te vinden tussen 'settelen' of wel je plekje creëren en je thuis gaan voelen, wetende dat je toch weer weg moet en beetje blijven zweven. In hoeverre kun je jezelf toestaan je te settelen in de wetenschap dat het maar even duurt? Het boeddhistische motto lijkt hier van toepassing: ont-hechten. Hecht je nooit en te nimmer want dan wordt anti kraak wonen een grote emotionele draaikolk waarbij je kopje onder gaat, zo niet verzuipt. Het is net als met reizen.
Aan de andere kant is het natuurlijk een geweldige manier om- als je je dat kan 'permitteren' (lees: ongebonden ben)- op vele plaatsen te wonen en voor zover mogelijk, al dan niet deel uit te maken van steeds weer een andere gemeenschap, een andere leefcultuur, want elke dorp of stad brengt weer een andere sfeer, een heuse subcultuur met zich mee. Het is al voelbaar als je van een bepaalde plaats een stuk met de trein reist en dan uitstapt in weer een andere plaats. Bijvoorbeeld je reist van een dorpje van het Gelderse platteland naar een stad in de Randstad. de grens met Utrecht gepasseerd en je merkt het aan alles: mensen worden luidruchtiger in de trein, kleden zich net iets anders, tetteren onophoudelijk, met meer volume in hun mobieltjes. het is duidelijk: mensen in de stad staan bloot aan een continue stroom van prikkels en dat uit zich in hun gedrag. ze zijn gewoon overprikkeld. niet iedereen, maar veel mensen, vooral jongeren. Ik was me daar nooit zo bewust van, als geboren randstedeling (dan wel in een dorpje maar daar wemelt het van de forenzen), totdat ik enige tijd in het oosten vertoefde, in een dorp op de Veluwe. Wat een verschil. Alles was anders, het accent, waardoor ik me meteen erg 'randstads' voelde, maar ook het ritme.. een paar stapjes terug. Het is een soort mini cultuur schokje steeds en het vraagt enige adaptatie, aanpassingsvermogen, ofwel flexibiliteit om steeds weer overal te ZIJN. Je op je gemak te voelen met wat IS. Het vraagt om een sterk zelfbewustzijn eigenlijk. Het is elke keer weer schrikken en even slikken als ik vanuit het oosten, waar ik nu overigens niet meer woon maar wel spoedig naar terugkeer, aan de 'goeie kant' (het oosten) van de provincie Utrecht, terugkeer naar Rotterdam of Den haag. Een mini hersenspoelinkje. Ik moet mezelf weer beschermen tegen de overload aan prikkels. en dan heb ik nog niet eens een tv. ach, misschien juist daardoor, ik ben het gewoon niet gewend, en ik zal er ook nooit aan wennen!
Als ik een dosis prikkels wil hebben, kan ik echter naar de stad gaan en als ik relaxed wil leven, in de natuur, dan kan ik thuis blijven :0 wel zo luxe natuurlijk :)
Mijn volgende woonplek is in de gemeente Utrechtse Heuvelrug waar ik in een boerderijtje ga wonen. Ik heb het samen met een vriend, ongezien geaccepteerd. nou ik ben benieuwd! De huidige bewoner wist ons te vertellen dat er veel insecten zitten. ik ben benieuwd van welke soort...spinnen? zou er elke nacht een spin over mijn gezicht lopen? ze zeggen dat je er elk jaar 8 op eet, in je slaap. dat zal wel een gemiddelde zijn..maar toch... Ik heb vaak genoeg gekampeerd om aan dat gemiddelde van 8 per jaar te komen, vrees ik Anderzijds, ik heb er nooit iets van gemerkt Muizen? Zal ik er bang zijn, als ik alleen thuis ben? zal ik dan toch maar eindelijk de lang uitgestelde wens een hond te nemen, in vervulling laten gaan? gesteld dat dat mag. Immers, ik moet er wel toestemming voor vragen. een hond zodat ik me nooit alleen hoef te voelen en hij of zij mij beschermt, al is het maar gevoelsmatig? Een maatje die altijd met me mee verhuist. Bovendien, wel zo warm in een natuurlijk niet al te warm huis: één gaskachel in de woonkamer. slaapkamers onverwarmd. ik zal binnenkort een stapeltje dikke noorse truien aanschaffen bij de kringloop, wollen sokken, een extra dekbed.. hebben we weer wat te verhuizen ;)
In mijn laatste huis had ik een tuin- en het strand dichtbij, Ik had toestemming gekregen voor een hond. en ik had er eentje op het oog, een lieve galgo die ik van een spaanse stichting wilde adopteren. Sinds ik ooit een blauwe maandag op een hondenopvang in het spaanse binnenland heb gewerkt, ben ik geobsedeerd door deze prachtige windhonden. Echter ze zijn best groot, niet zomaar in een tas te stoppen en ook niet in een overvolle camper) dus het vraagt wel om een serieuze afweging. De honden in kwestie lopen ook nog eens graag weg, aangezien het echte jagers zijn, dus een omheinde tuin is wel gewenst. Na enig wikken en wegen besloot ik om een hond te nemen en dus eerst tuingaas te kopen, via marktplaats. Palen bij de bouwmarkt. Door de natte zomer duurde het even voordat we het op een droge zonnige dag konden plaatsen. Gaas gezet, kreeg ik na een week te horen het huis heel snel gesloopt gaat worden; nog een maand te gaan.. Ergens had ik dat voorgevoel, zo;n onderbuik gevoel dat zegt: "het klopt niet, dat we dit doen". alsof we een soort theater maken en een decor bouwen maar de toeschouwers blijven weg.
Het voelt alsof je voor de gek gehouden wordt. Project voltooid maar het publiek komt niet. In dit geval dus de hond....de hond in spé, die nog altijd in Spanje op een baasje wacht, mét omheinde tuin'. Arm beestje....ik kan je niet de stabiele plaats bieden wat ik zo graag zou willen. inmiddels ook voor mezelf trouwens. Maar goed, de wachttijden bij de reguliere woningbouw zijn nu eenmaal exorbitant en om voor urgentie in aanmerking te komen, moet je misschien wel naakt over straat lopen met een mes in je handen, ofwel je huis in brand steken.. maar dan nog in beider gevallen betwijfel ik het: immers er zijn altijd nog gevangenissen en inrichtingen of een combinatie van die twee waar ze wel een plekje hebben, al raken die ook al overbevolkt. Over de oorzaken van deze overbevolking ofwel woningnood- het hangt ervan af van welke kant je het bekijkt- wil ik niet speculeren maar het feit is dat anti kraak wonen, ofwel gelegaliseerd zwerven, met behoud van uitkering (verlaagd, dat wel), want hoe kun je ooit iets opbouwen laat staan werken???, een behoorlijk geestelijk en zeker ook fysiek uithoudingsvermogen eist. JE moet ofwel freelancer zijn én een auto hebben ofwel een behoorlijke uitkering genieten of anderzins aan je geld weten te komen... Maar als ik zie hoeveel mensen anti kraak wonen- ook deze markt zit behoorlijk op slot- snap ik niet hoe ze dat doen Vaak zijn het jongen mensen, studerend nog, ofwel samenwonend maar toch snap ik het niet.
Anti krakers zijn vaak wel erg op zichzelf, en geef ons ongelijk: waarom zou je contacten opbouwen, als je weet dat ze toch maar tijdelijk zijn? het leven is vluchtig en alles gaat voorbij. Niets blijft.
Of toch wel: Het enige wat blijft is de zekerheid dat je steeds weer moet verhuizen.
Wat dan ook wel enige hilarische taferelen oplevert, zeker als je huisgenoot ervan uit gaat dat het allemaal wel lukt en hij het weekend ervoor niets wil missen, van dansen, uitgaan, vrienden. terwijl de gordijnen nog hangen, en alles nog min of meer op zijn plek staat.oeieoie
Dat was dus weer stressen, de laatste verhuizing!
Met als geweldige eindresultaat, een overvolle camperbus waar noch de bijrijder noch de bestuurder bijpast. En hoe komen we nou op onze volgende plaats van bestemming, de boerderij in Veenendaal, die we vandaag zouden gaan bekijken? Onze nieuwe woonplek? Om ons heen kijkend hebben we eerst een ander probleem het hoofd te bieden: alom verspreid stukken huisraad die we in allerhaast maar buiten het huis gegooid hebben, immers de sleutels moesten ingeleverd om 10.00 uur....tsjaa. wat moet je dan? Een "tokkie" gevoel maakt zich van mij meester, terwijl ik om me heen graai om de stukken bij elkaar te houden, waar de inmiddels stevige wind, vat op krijgt en voor ik weet liggen ze verspreid door de hele straat. en we mochten niets achterlaten op straat......jeetje..geen simpele opgave.
Uiteindelijk geeft Remco, mijn huisgenoot en dierbare (doch af en toe kan ik hem wel schieten als hij blijft volhouden dat het allemaal wel past.) vriend, toe de weddenschap (dat alles WEL in 1 x in de bus paste, inclusief het fornuis en kachel die ik goddank de avond ervoor nog op de valreep verkocht cq weggegeven had) verloren te hebben en een boedelbak te huren, om de hoek van de straat dan maar. Een stevige rol tuingaas moet ook nog vervoerd worden naar het postkantoor; dat stond al dagen te wachten op vervoer per post maarja, uiteindelijk stond het er maandagochtend om 10.00 uur nog. in de bus past het in geen geval meer, dat is duidelijk. Wat is wijsheid/ hoe gaan we dit allemaal redden? inladen, postkantoor milieustraat, uitladen én een bezoek aan onze mogelijke nieuwe bestemming....? Welk vernuftig brein moet hier aan te pas komen, of liever gezegd, een paar extra sterke armen, ofwel een time manager want dit gaat 'm niet worden, tenminste niet in de 10 uren die de dag nog rest voor ons. Ook al is het 10.00 uur in de ochtend, we zijn al bekaf door de marathon die we gelopen hebben met gordijnen, een nimmer ophoudende hoeveelheid afval en dozen...veel te veel dozen..dat dan wel...lege dozen nog wel.en andere zooi.
Alle zooi er weer uit, zodat Remco in elk geval de bus kan bestúren. wel zo handig willen we nog ergens komen vandaag. Eerste rit: boedelbak halen. ik wacht voor mijn 'ex-huis' met de resten op straat. Het is maandagochtend, regenachtig, stormachtig Ik kan me een leuker afscheid bedenken. Dan inladen, die boedelbak, met vooral zooi dus, en op de valreep, vóór sluitingstijd, in een stevige draf naar het postkantoor, mét de rol tuingaas op een steekwagentje voor ons uitduwend, tegen de wind in. Op tijd aangekomen, dat dan weer wel...Alles geregeld, gaas verpakt, afgerekend, omkijkend: waar is het steekwagentje nou?? die is uit zichzelf weggereden lijkt het...??? Remco is inmiddels op weg naar de milieustraat want ook die heeft een sluitingstijd. De race tegen de klok in, is begonnen. Geen idee welke zwarte gaten er in een postkantoor zijn....heeft Remco dat nou meegenomen? ik ga er maar vanuit. er zijn andere praktische problemen die nu aandacht vragen: . Zoals: waar gaat de complete meuk in godsnaam naartoe? in de camper kan het niet blijven, dat is duidelijk. die is niet meer bruikbaar, anders dan als opslagruimte en daar was hij nou juist niet voor bedoeld. bovendien: praktisch probleem: al mijn kleren zijn er het eerst ingegaan........daar kan ik zo nimmer bij....dus hij moet leeg, anders moet ik 5 weken lang in hetzelfde outfitje rond blijven sjouwen. Nu er nog geen nieuwe woonplek is tot 15 oktober, zal er een andere oplossing gevonden moeten worden.
Opslagruimte om de hoek, die echter 2 keer zoveel kost dan in de buurt van de nieuwe woonplek maarja...........met een veel te zwaar beladen camper met een boedelbak rijden zonder B/E rijbewijs mét windkracht 7, is ook niet zo slim. toch maar koers zetten naar die om de hoek dan.
Gevaarlijk slingerend komen we aan bij de alweer vierde bestemming van vandaag: de opslag Hier bleken de boedelbakjes gratis te zijn bij huur van een opslagruimte; echter wij hadden er dus al eentje. Damn...daar gaan de kostbare euro's..terwijl de boedelbak vooral nodig was om een heleboel zooi in te vervoeren..jeetje.
Eenmaal aangekomen bij de opslagruimte die qua ruimte ook tegenviel- weer passen en meten, dat is duidelijk- bleek al snel dat de camper te hoog is om binnen uit te laden, geen overbodige luxe, eerder een noodzaak met deze wind. Helaas..helaas....het weer werkt niet mee, ook nog regen. Na 200 euros afhandig gemaakt te zijn, toch maar beginnen .Vanzelf gaat het niet. De karretjes en steekwagentjes blijken zonder rijbewijs nauwelijks fatsoenlijk te besturen dus eerst wat rijles om die dingen de lift in te sturen in plaats van tegen de aldaar geparkeerde auto's of muren. Echt succesvol is het niet hoor. Na vier lange uren ploegen en ploeteren, zien we de 'schade': de complete theevoorraad ligt in de berm, dekseltjes zijn van de inderhaast ingepakte laatste eetvoorraad gewaaid, de Ah tassen, leeg dan wel, liggen verspreid in de sloot evenals losse stukken papier..de kasten woeien al bijna van het steekkarretje. laat staan de tassen en losse rommel die in de bus lagen. Deuren die met veel geweld tegen je aanwaaien, niet bepaald aangenaam dit. Kei-en keihard zwoegen. 3 hoog met een lift weliswaar, maar ettelijke meters lopen.pfff. een luxe is het niet, zo;n opslag. Weten we dat ook weer!!
Eenmaal op weg naar Rotterdam met een zo goed als lege bus, belt de klusser die we hadden ingetetterd op zijn voicemail met de vraag of hij wilde helpen sjouwen. ja, dat is dus een beetje laat. Het is maandag, bloody monday! Nogmaals verzuchten we dat het toch echt teveel is, wat we hebben te verhuizen, maar dat we het toch ook echt allemaal gebruikt hebben wat we hebben verhuisd?! Hoe kunnen we dit probleem nu oplossen? met minder leven maar ik leef toch al heel basic of heb ik toch echt teveel kleding? en ik doe 2 keer per jaar een tas(je) weg naar de kringloop. Misschien koop ik ook wel weer het drievoudige, ik weet het niet. het wordt eerder meer als minder steeds weer. onbegrijpelijk want elke verhuizing verdwijnt er weer iets in het onvermijdelijke zwarte gat..zoveel is duidelijk. er blijken bij het uitpakken altijd weer bepaalde onderdelen van apparaten zoek, die daarmee ook totaal overbodig zijn geworden. (Onze economie is nu eenmaal niet ingesteld op het vervangen van onderdelen maar op het kopen van NIEUW!) Ja het steekwagentje is wel terecht, niet in het zwarte gat verdwenen, nog niet. Een onmisbaar kleinood als je zo vaak verkast als ik.
De hamvraag luidt: Kan het leven nou echt niet met minder spullen? kan het lichter en gemakkelijker? wie weet raad??
Ik denk met weemoed terug aan mijn backpacktijd: een half jaar uit een rugzak met maximaal 8 kg aan voorraad leven. alles wat je nodig hebt, heb je bij je. Ooit begon ik (met rondtrekken) met 25 kg, wat ik fysiek moest verslepen. daar houd je snel mee op, met dat meezeulen. Geen ballast. Steeds weer leren met minder te leven . het is zo VRIJ!! en wat is het toch, dat als je tussen vier muren leeft, dat je dan opeens zomaar een heleboel spullen verzamelt? die je ook nog gebruikt? maar heb je ze nou echt nódig? ik weet het niet, ben er nog niet uit. Het is ongelooflijk dat je in 4 maanden toch op een ander 'programma', een andere mindset, overschakelt als je in een huis woont.
Ergens ben ik- in mijn hart- een zwerver, die zich overal thuis kan voelen, maar tegelijkertijd wil ik ook ergens wortel schieten maar alsjeblief, zonder ballast zodat ik zo weer weg kan, als het moet he, of als ik wil, bijvoorbeeld weer met mijn rugzakje naar Spanje of naar verweggiestan, somewhere, in the middle of nowhere, met alleen een zeil om me droog te houden, een trui en een slaapzak om me warm te houden én wat eten en drinken. Meer niet..behalve de zon, de zee, de wind: de elementen.
Maar voor nu:
Noordwijkerhout, byebye; Utrecht, here I come!
En jawel, mijn hond, die gaat er ook komen! Het gaat er nu om de juiste vibes in het leven te roepen zodat datgene mogelijk wordt, wat ik graag wil creëeren. Het noodlot met zachte hand sturen, heet dat.
