Het is zomaar ineens half 8; en ik had me nog wel voorgenomen om die badkamer eens schoon te maken...terwijl ik eigenlijk ook wel weet dat dingen het beste uitpakken als ze gewoon spontaan in me opwellen. dan komt er een impuls en volg ik die gewoon; als ik van tevoren iets bedacht heb, dan zit er meer enerigie in die gedachte dus is er voor de uitvoering niet genoeg meer over. In gedachten de badkamer schoonmaken staat dan gelijk aan het doen alleen het resultaat is anders. Dat zie ik namelijk zometeen als ik de badkamer in kom en ik dan die modder zie. Me eerst eens afvragend of dat eigenlijk wel zo erg is, die modder? het is meer dat ik me dan erger, of mezelf toespreek dat ik dat schoon moet maken..maar waarom eigenlijk?
Wat ik van een vriend geleerd heb is het volgende: je gaat douchen en maakt jezelf schoon maar meteen sproei je de toilet (als die in je badkamer zit tenminste) de wastafel, de vloer en voila, alles in éne moeite door. dat is nog eens een compromis. Het is in elk geval een vorm van time management, maar daarvoor ben ik dan weer te perfectionistisch: ik doe het goed of ik doe het niet. Iets er tussen in bestaat niet voor mij: dus ik doe het niet. Ik schrijf er gewoon over, dat is veel leuker. Ik had vanochtend wel echt behoefte aan fysieke arbeid dus ben ik in de tuin gaan werken, waarbij ik dan meteen wat zonne-uren meepak (wat dan ook wel weer heel erg warm was meteen) én zin en onzin van het leven uitwissel met de andere vrijwilligers. En tsja...eenmaal thuis, alle goeie voornemens ten spijt..was er van die behoefte aan fysieke arbeid dus niet zoveel meer over. De zon had het totaal doen smelten :) De ene behoefte struikelt gewoon over de andere bij mij en dat vind ik ook wel best eigenlijk want daardoor blijft er niet zoveel meer over dat ik dan echt doe, omdat ze steeds over elkaar heen struikelen. Het is toch te warm om wat te doen...tsjaa. zowel binnen als buiten nu..altijd wel een goeie reden, een cognitief hersenwringsel om altijd gelijk te hebben in ieder moment. toch fijn, dat verstand dat graag tussenbiede komt en met een kant-en klare oplossing komt, met een houdbaarheidsdatum voor het moment. Heel flexibel. Ook al zegt Tolle dat gedachten altijd misleidend zijn en het verstand eigenlijk alleen maar er toe dient om je ego tevreden te stellen, toch is het soms wel makkelijk, die gedachten. Dat ze er zijn en dat ze je dan tevreden kunnen stellen. Maar zonder die gedachten, de mogelijkheid tot denken óver je gedrag, bestond er ook geen schuldgevoel of welk ander gevoel dan ook. Misschien was er dan gewoon altijd Rust. En was altijd alles goed. of je nu wel of niet schoonmaakt of wat dan ook doet of vooral niet-doet. Dan zou er niet eens strijd zijn en bestond er geen wel/ niet. Dan was het gewoon.
En dan zou ik ook niet zoveel uren besteden van alles op te schrijven om het nog maar eens te overwegen, dat wat ik allemaal meemaak en 'een plaatsje moet geven'. Soms (of misschien altijd) zijn al die woorden alleen maar een zacht heel-middel om ook die rauwe gevoelens, die vanuit het hart komen, rechtstreeks, direkt ervaarbaar, als een soort flits, om ook die gevoelens weer te analyseren, 'een plek te geven', wat eigenlijk niet anders is dan ze alweer opnieuw van alle kanten te bekijken, zonder dat het gevoel er dan bij betrokken is...die woorden zijn dan niets meer dan een vage afspiegeling, een etikettering, omdat het gewoon goed uitkomt zo, nu. Woorden na het 'nog eens overdacht te hebben', verhevigen soms de pijn, en verzachten haar soms. Het is allemaal zo maakbaar, dus niet waar. Alleen 'geldig tot en met', en dan zijn ze gewoon over datum en smaken ze niet meer. dus kan ik ze weer weggooien. Niets is waar, alleen dat rechtstreekse gevoel, 'het onderbuik-gevoel', dat niet liegt, nooit liegt, maar zo snel weer verdwijnt, wegduikt omdat de woorden sterker zijn, de roep van het Ego. Die wil steeds wat te doen hebben...als het stil is, is het Ego er niet meer bij betrokken..
.................na dit allemaal overwogen te hebben......ga ik eerst maar eens koken..........zonder gedachten........ en ik kook ook voor een vriend en mijn huisgenote...dat is leuker....dat streelt het ego dan weer....als ook zij het lekker vinden.. ik zit hier al schrijvende wat stukken pure chocolade met sinaasappelstukjes te verorberen...dat kan mij soms gewoon genoeg zijn ...al weet ik dat ik moet eten enzo....groenten en rijst enzo..
Tsjaa....denken en schrijven kost nu eenmaal energie.... en een stuk chocolade is wel fijn voor bij deze arbeid.....
Wellicht heb ik straks toch nog energie over voor die badkamer........of ik probeer die mogelijkheid van het douchen van de badkamer toch maar eens uit. Goed om mijn perfectionistische aanleg eens even te tarten...wie weet werkt het wel perfect...ja perfect! dan is mijn perfectionistische aard alsnog tevreden gesteld :)
Ach, soms denk ik echt dat ik helemaal alleen ben....dan wil ik gezien worden door jou maar zie ik mezelf niet. als ik mezelf zie, dan verdwijnt die behoefte met een kaleidoscopische blik naar binnen en naar buiten. transparant als ik kan zijn. maar toch borrelt daar die behoefte alweer.... behoefte aan verbondenheid met die Ander; die ander die ook in mij is. maar ik wil die fysieke Ander. Die ander die niet gescheiden is van mij, behalve in het materiële in de zin van het fysieke lichaam.
Mijn therapeute vraagt mij om een tekening te maken van mij en mijn ouders, hoe ik de relatie zie en hoe ik haar wil zien/ veranderen: waar staan zij in de ruimte en waar ben ik? Van veranderen krijg ik de kriebels, omdat het is zoals het is en goed zoals het is. Ik zie mezelf als een engel met vleugels, ik wil alleen maar vliegen, de ruimte in. ze hebben mij symbolische vleugels gegeven met mijn naamkeuze (toeval bestaat niet) laat ik ze dan gebruiken ook. daarin zit nog een 'willen', maar het is beeldtaal, vliegen..mijn ziel spreekt hier eerder dan mijn verstand. Mijn naam is me toch niet voor niks gegeven zo blijkt. Een naam is immers niet zomaar iets. Het is iets wat je meekrijgt, net als je zielsbestemming. Het eerst beeld dat in mijn binnenste opborrelde toen zij mij die opdracht voorlegde, was dat beeld van die engel en die planeten (mijn ouders), die gewoon blijven waar ze zijn. Een paar woorden, die dat beeld dan kan benaderen of rationaliseren is het volgende: "geef mij vleugels" Of ik geef ze mezelf en ik ga gewoon weg. alleen weg is nergens naartoe. Waar ik dan naartoe ga, weet ik nog niet. het ging toch alleen maar over de relatieve positie die mijn ouders en ik ten opzichte van elkaar hebben. Ook al kan ik dan niet geweldig figuratief tekenen, het gaat om het beeld en de intentie daarachter, de kracht van het beeld.
Dat beeld blijft me bij, ook al heb ik het nog niet uitgevoerd. De ervaring daarvan moet nog komen
Kan ik zeggen dat het me veel doet, deze vorm van therapie, die ik nog nooit eerder gedaan had? Ja en nee. Ja, ik vind het heerlijk om het 'fysiek' te ervaren.tekenen en schilderen is meer lijfelijk. Ook al is beeld dan ook een benadering van de werkelijkheid, Het is direkter dan woorden, waar ik dan wel meer bedreven in ben. Ik had behoefte aan die meer gevoelde ervaring, ook al staat er dan nog niets tussen, een beeld, tussen mij en de werkelijkheid staat het beeld. En nee, het verandert mijn echte leven nog niet. Daarvoor is het misschien weer te weinig intensief. Misschien heeft het nog tijd nodig om zijn werk te doen.; deze combinatie van systeemtherapie en beeldende therapie Ik heb altijd een hekel aan familie gedoe, hoe het nu zit enzo. voel altijd een gezonde weerstand in mij opborrelen, bij zulke vragen. "Moet dat nou alweer?" brrr.... het is toch allemaal verleden ben daar ook wel klaar mee. toch? Maar het is nooit klaar. het is pas klaar als ik niet meer steeds die onrustige borrelende gevoelens heb, als ik geen conflicten meer voel in mezelf die me gescheiden houden van wie ik werkelijk ben.. als ik gewoon ook bij hen mezelf ben zoals ik bij vrienden ben of als ik alleen ben en mezelf niet steeds afvraag of ik wel het 'goede' doe. Juist ook in de relatie met mijn ouders. dan ben ik pas los van die ongezonde schijnverbintenissen en kan ik gewoon Echt zijn
En zo houd ik mezelf dan wel weer bezig.....tussen het koken door...de levensingrediënten die op het vuur staan te borrelen en te pruttelen, zich vermengen tot een nieuw gerecht, een vorm waar ik het vandaag maar mee moet doen. Een tijdelijke vorm weliswaar, maar voor nu is het goed, deze vorm. ik moet me voeden, anders verdwijn ik, gelijk een engel. Voorlopig moet ik het hier nog even doen, in de materie dus heb ik ook fysieke vorm nodig, een lichaam dat zich voedt
