Winter

Als het zo koud is
dat je jezelf niet meer voelt
Alleen nog de herinnering aan wie je ooit was
En de laatste gedachte aan warmte die ik koesterde
langzaam van het topje van mijn pink glijdt
vergeten dat zij ook mijn lichaam is
toch klopt mijn hart
een geruisloos tikken
mijn bloed stroomt
in een trager ritme
mijn gedachten vertragen mee
mijn stem verstilt
vergeet te spreken
bevroren spieren
ik verbaas me hoe stil t wordt
en hoe zacht het van binnen kan zijn
ondanks of dankzij
ook al verstarren mijn ledematen
en zijn zij, die het verst van mijn kern gelegen zijn
soms even niet meer mij
een eigen leven leidend
zo nu en dan

Ieder in zijn eigen ritme
Alleen en toch verbonden


Stilte

Vandaag was ik met de stilte
we omarmden elkaar
een moment samen één
Maar toen ik haar wilde kussen
ontglipte ze mij
nu ben ik weer alleen.


Donzen dekbedden

Vannacht onder twee donzen dekbedden heb ik mezelf bedolven
een elektrisch deken onder mij
Zo zou ik het toch warm moeten krijgen?
maar ik huiver
Buiten laait het vuur hoog op aan de horizon
Vuur, mag ik in jouw warmte delen?
Van binnen is het winter
Al vier seizoenen lang


De wereld vergaat (niet)

Als winter zomer wordt
en zomer herfst
Waar is dan de lente?
tussen de herfst en de winter?
of na de zomer?
Misschien een zomer lang?
Waar is het dan dat wij leven?
en in welk seizoen?
Maakt het wat uit, als het eigenlijk altijd winter is.
Iedereen in zijn eigen schulp
Schuilen voor wat komen gaat,
Een orkaan, een sneeuwstorm, een oerknal waarbij wij allen tot stof vergaan
Of misschien alleen maar een windvlaagje, een vlokje sneeuw,
een fletse zonnestraal, in een onhandige poging de bevroren aarde te verwarmen
dus kom je huis nu maar uit
de wereld, die vergaat echt niet
Wees niet bang
Het is goed om te schuilen
maar beter om samen te zijn
In het licht van de lente
belofte van een wedergeboorte
een zachte stem
die leidt naar jouw bestemming
wacht niet te lang
straks is het voorbij
het is niet de wereld die vergaat
het zijn slechts jouw illusies,
vage dromen, hersenspinsels en tot slot,
je lichaam dat vergaat.


Als liefde chaos wordt

Ik denk aan ons zachte samen-zijn
Warme lippen op de mijne
mijn lichaam kronkelt om het jouwe
armen, benen, als een kluwen verstrengeld
draden gesponnen
gedachten verwikkeld
het maakt niet uit of bovenstaande ooit gebeurd is
of slechts een illusie in de tijd.
is het reality proof?
is dat soms de vraag waar het om draait?
 Het product van een voorzienige geest die vervolgens struikelt over de realiteit,
dat maakt niet uit
De realiteit is niet zoet &zacht
maar wreed & hard
ontluisterend
ik buig voor haar
gelijk een boom in de storm
en
vervolg mijn pad
alleen
is dat soms 'mijn' pad?
als ik niet meer weet..
welke.....gedachten....
........herinneringen...
........verlangens....?
ik heb
en welke bij jou horen?
als je niet eerlijk bent en niet open.
In de stilte heeft het al een stem
gekregen
De stem wordt alsmaar luider,
als de stilte toeneemt
het Nu,
 het Verleden,
..de Toekomst
..Het is niet meer te ontrafelen...noch te stoppen.
en vooral niet meer te snappen, waar de komma en waar de punt
ooit moesten.
maar ik denk aan je


Ilussie

Gisteren regende het bladeren op mijn huid
ze plakten overal vast
mijn naakte armen, benen en buik.
De regen kwam en spoelde ze weer weg
Met elke druppel, een luchtbel vol illusies
mijn dromen zijn niet bestand tegen zoveel water
Over- vloed
Over- stroming
Alles stroomt
en ook weer weg
mijn huid is weer vrij
om te ademen
en ze snakt naar een nieuwe droom
een illusie
slechts bestand tegen één drup regen
en weg is ze weer
nooit geweest
Of liep ik te hard?

(De herfst van mijn leven)

Vandaag regende het bladeren op mijn naakte huid
in alle kleuren van de regenboog
zo mag het nog wel even doorgaan van mij
totdat alle bladeren op zijn
en de bomen helemaal vrij
hun naakte lichamen wiegend, dan weer zwiepend in de wind
hun ledematen bibberend in de kou
ik huiver stil met ze mee
en wentel me in de bladeren,
een zachte lappendeken om mij heen
zal ik ook ooit worden zoals zij?
en tot stof, tot humus vergaan...?
als voedsel voor de aarde
een ziel in mij die ademt
verlangend naar een nieuw begin
Wedergeboorte

Liefde

Zijn wij soms verslaafd?
verslaafd aan elkaar?
en aan de grootst mogelijke waarschijnlijkheid
als twee mensen van elkaar houden
Zijn we verslaafd aan dat wat we verlangen?
Ik aan de film die ik afspeel in mijn hoofd
En jij aan de jouwe?
Zijn we er nog steeds niet achter dat ze allebei op hetzelfde scenario zijn gebaseerd maar met een andere regie?
Je hebt het me in goed omwonden taal wel verteld
dacht ik later
toen ik alles had ontcijferd
alle letters en de volgorden waarin je ze had gezet
maar dit is het scenario van onze realiteit
jij rent
en ik kom naderbij
en als jij naderbij komt, dan ga ik er ineens vandoor
hide and seek

de afstand tussen ons blijft hetzelfde
de heilige ruimte die we samen koesteren
en in stand houden
een liefde die niet bedoeld is
om in de fysieke dimensie weerklank te vinden?
Ik vraag me af waarom,
waarom zit die ruimte me zo in de weg,
als de ruimte te groot wordt om nog tot elkaar
te komen
Ik zoek een ruimte om mezelf te zijn
en toch bij jou.

Nu is de ruimte weer zo groot
dat ik je niet meer kan voelen
uit verbinding
of toch niet?
Heel close
en dan weer uit elkaar
de wet van de energetische aantrekking.
de wet waarop ook alle materie gebaseerd is
moet je eerst iets van chemie begrijpen voordat je liefde begrijpt
of is chemie gewoon gelijk aan liefde,
alleen in een andere vorm
Als alles liefde is,
dan is alles chemie.
gebaseerd op hetzelfde principe:
hoe dichter je nadert
hoe verder je uit elkaar gaat,
tot je weer het punt bereikt
waarop het ene deeltje weer naar het andere gaat verlangen
en vice versa
Is dat wat Liefde is?
Ik vraag me af, kan het ook naar een ander niveau
de spiraal die zich steeds weer blijft bewegen
steeds naar een iets hoger niveau?
in plaats van steeds weer terug naar hetzelfde niveau?

de lege ruimte die verlangd zich te vullen met haar complementaire energie
plus en min
de een kan niet bestaan, niet ZIJN, zonder haar tegenpool.
simpel
fysica
 yin en yang
maar dan in een ander jasje
Liefde
de ultieme vorm van energie.
ook als de ene van de andere wegloopt
behoedzaam en
 gehoorzaamheid dienend aan de enige Wetten;
de wetten van de Kosmos
als je luistert, resoneren ze
Altijd
Waar je ook gaat.

Liefde


Iets

Ook al zijn we soms ver verwijderd
toch dichtbij
als ik woorden gebruik die jou raken
in het diepst van je ziel
als ik aan het einde ben van mijn marathon woordenloop
als ik denk, en voel: "laat het ZIJN, in de ruimte van de stilte"
wat hoor jij dan?
En als ik jou vertel: "soms sta ik aan een afgrond en spring ik niet"?
Begrijp je mijn woorden dan verkeerd?
Wat hoor jij dan echt?
Hoor jij dan in mijn verlangen naar ruimte, een verlangen
naar afstand, naar stilte? of hoor je de ruimte juist die ik nodig heb?
Elk woord is verpakt, in de kleuren van de jas die ik draag en de jouwe in de jas
die jij draagt
hetzelfde woord met een heel andere kleur;
de kleur die jij het gegeven hebt, ooit, lang geleden,
waarin alle herinneringen en ervaringen die dat woord ooit opriepen,
nu nog
resoneren.
Ze zijn niet uit te schakelen
ze resoneren maar door
ook als je ze niet meer bewust hoort
Een onbeschreven blad te zijn
wat zou dat fijn zijn
Vroeger omschreef ik mezelf
als
"meisje niemand"
Toen nog omdat ik me weigerde te identificeren
met Iets.
Ik wilde NIETS zijn
Iedereen had een negatieve associatie met Niets
dus ging ik me ook NIETS voelen
En werd ik depressief
omdat ik zo genoemd werd.
Niets
daarvoor is geen plek

Maar als Niets dan Iets wordt
-als we een sprong wagen naar de fysieke dimensie vanuit het  onbenoemde Niets-
....dan is het maar de vraag....
of jouw Iets
ook overeenkomt met mijn Iets
Kunnen we dan nog verder praten?