Ik vraag me af waar ik me op zal focussen, de fluitende vogels buiten, of de auto's die voorbijrazen op de achtergrond: als ik me op de vogels concentreer, voelt het rustig maar toch kan ik me niet volledig afsluiten voor het achtergrond geraas van de auto's. het heeft iets surrealistisch om hier te wonen, in dit huis met al zijn gebreken, afbladderende verf, lekkages die overal uit het niets lijken op te doemen, en het ketelhok, met verraderlijke gaten in de vloer als gevolg van vochtoverlast. Boven in mijn slaapkamer voelt de vloer heel erg ongelijk en ik vraag me
af hoe veilig het daar is. Als ik alleen ben, slaap ik er liever niet. Gek ook wel om soms terwijl ik hier ben, beneden te gaan 'kamperen', op een matje op de grond.. En toch zo dichtbij van al deze schijnbaar kleine dingen; het 'gewone' leven dat maar doorgaat, iedereen onderweg van A naar B. auto's, wielrenners, toeristen op steenworpafstand in het hotel en niet te vergeten de wereld van het profvoetbal. dat is allemaal 'wereld', andere wereld, in de zin dat het zo totaal verschilt van mijn belevingswereld, mijn feitelijke leven. als ik er zo over nadenk, voelt het onwezenlijk. misschien is mijn moeheid de katalysator van de vervreemdende ervaring.
Maar eigenlijk voelt het nog gekker om in een huis te wonen met zoveel gebreken en gevaren. En al die tamelijk ongezonde van jaren opgespaarde onhygienische toestanden, zoals vloerbedekking, schimmels, houtrot, zowel zichtbaar als onzichtbaar ongedierte, nog afgezien van alle huisstofmijt die in elk huis voorkomt en in elk matras...laat staan in een oud huis. Nee, ik vind het niet zo gek dat ik liever buiten de muren ben dan binnen. Eigenlijk is het maar bizar om in een pakhuis vol microben te wonen die aantoonbaar nadelig zijn voor je gezondheid. dus ja, zo gek is het niet om simpelweg buiten te gaan leven, al dan niet met enige bescherming van een dun tentzeil Ik weet wel dat het daar ook snel vies wordt maar in een tent kan het vuil nergens intrekken, het is zichtbaar en daardoor verwijder je het sneller. In de woonsituatie zoals wij die in Nederland en overal in de relatief rijke westerse wereld, gewoon zijn gaan vinden, is het niet zo gek dat je langzaam aan allerlei vage klachten gaat leiden.
Of ik hier de vrijheid heb om mijn tentje op te zetten? nee zo voelt dat niet. misschien dat ik het uiteindelijk wel ga doen. Ik weet dat ze (en ze zijn dan de eigenaren van dit terrein) al gaan klagen bij de organisatie als de bus van Remco teveel in het zicht geparkeerd staat, als Lieke los loopt. en zo is er steeds weer wat, er is altijd wel iets te verzinnen dus ik voel me nu al bezwaard om dat te doen. zelfs bij tuinieren voel ik me al enigzins bezwaard..het geeft me toch een gevoel van "big brother is watching you" en dat is dus ook zo is gebleken. er wordt op ons gelet. en 'we' trekken altijd aan het kortste eind.
Toen ik vanmiddag op de fiets was richting het centrum en door een sparrenbos fietste, bracht de geur me in één klap terug op de veluwe. De tijd dat ik in Dieren woonde. In een flits liep ik daar weer in dat bos, tussen de sparren, de geur van hars. ik liep daar vaak, alleen. het was ook daar, meer mijn thuis, dan mijn huis ooit zijn kon. Maandenlang hebben mijn verhuisdozen daar op mijn kamer gestaan. Het was er nooit echt gezellig. Simpelweg lukt het me niet maar daarop te richten; buiten voelde ik me veel vrijer. Ik vind het gewoon wat minder belangrijk allemaal. misschien is het omdat ik, als het om overleven gaat, op wat voor gebied dan ook, me altijd tot de natuur wend. daar kan ik ademen en Zijn.
en toch durf ik voorzichtig ook te kijken naar een geheel 'eigen' woning, zoals afgelopen vrijdag in Den Haag. Het vervreemdt me bijna van mezelf. alsof het leven dat ik de afgelopen jaren geleid heb en geleefd heb, daarmee in één klap geschiedenis wordt, voorbij is, het hoofdstuk voorgoed gesloten, afscheid nemen van die periode. dat doet juist pijn en dat wil ik ook helemaal niet. Alsof het ook allemaal voor niks is geweest ook. DIe hele zoektocht een soort schimmenspel is geweest, onwezenlijk bijna. een deel van mijn leven lijkt daarmee gewoon WEG te zijn. zo raar en vervreemdend. Misschien is het ook een wanhoopsdaad, slechts een 'reaktie op'. in plaats van de verwezenlijking van een authentiek streven. Dat streven naar mijn authenticiteit, naar het vertalen daarvan in een levensvervulling zit op een heel ander vlak en komt meer overeen met het wonen in de natuur, omringd door de natuur een paar gelijkgestemden.... daarin zou mijn persoonlijke groei zitten... Ik zou kunnen kiezen voor het gemak, enige tijd maar weet daarmee ook dat ik mezelf belemmer in mijn ontwikkeling, mijn persoonlijke groei, mijn wezenlijke doel.
Nu woon ik weliswaar op die plek maar nog niet in de vorm waarin ik het graag zou willen, met de juiste mensen om me heen, die soortgelijke idealen hebben. Dat ligt allemaal nog ergens in de toekomst.
al dat geploeter en gewroet.....gelukkig is de lente aangekomen. het ruikt naar lente en zoals altijd geeft de natuur mij weer rust, rust in het moment.
