De kunst van onthechten en verhuizen: anti kraak wonen.
Jawel hoor, de zesde (?) verhuizing van de afgelopen grofweg genomen- vier jaar zit er alweer op. het verhuizen van louter de inboedel meegerekend, die laatste is namelijk al vaker verhuisd dan ikzelf in zo'n korte tijd. Inmiddels ben ik een beetje de tel kwijtgeraakt, evenals vele spullen die in een groot zwart gat lijken te verdwijnen ofwel ten onder gaan in het verhuisgeweld De reden: ik woon anti- kraak!!
Het valt niet mee om 'er tussen' te komen maar als je er dan eenmaal tussen bent, dan dien je je ook voor te bereiden op elk moment moeten verhuizen. de wet is al zodanig aangepast dat de opzegtermijn nu 4 weken is in plaats van 2 fffff..dat is tenminste iets.
En dan mag ik me nog verheugen in het feit dat ik niet werk want ik heb er toch zeker een parttime job aan, aan het anti kraak wonen 'an sich' En dan bedoel ik niet alleen het inpakken, verhuizen en weer uitpakken, inmiddels wordt dat min of meer routine (al blijft het steeds de grote vraag hoe het toch kan dat achter de facade van een sober ingericht huis, een enorme hoeveelheid spullen lijkt schuil te gaan. En ik doe al elke keer, bij elke verhuizing spullen weg! naar de kringloop, via marktplaats en naar de milieustraat.....Weinig spullen in mijn huis zijn overbodig (lees: ongebruikt, voor de sier), op enkele boekendozen na, die steeds weer opnieuw verhuizen...steeds weer doorkijken of het nu toch echt niet weg kan.. je weet wel, loslaten...het is maar materie...toch? en dan het steeds weer aanpassen van je adresgegevens etc..voordat ook de post in het grote zwarte gat verdwijnt als de grond waar je huis eens stond alweer bouwput is!
Een andere bijkomstigheid, de meer emotionele kant die het 'huishoppen' nu eenmaal met zich meebrengt, is steeds opnieuw de balans zien te vinden tussen 'settelen' of wel je plekje creëren en je thuis gaan voelen, wetende dat je toch weer weg moet en beetje blijven zweven. In hoeverre kun je jezelf toestaan je te settelen in de wetenschap dat het maar even duurt? Het boeddhistische motto lijkt hier van toepassing: ont-hechten. Hecht je nooit en te nimmer want dan wordt anti kraak wonen een grote emotionele draaikolk waarbij je kopje onder gaat, zo niet verzuipt. Het is net als met reizen.
Aan de andere kant is het natuurlijk een geweldige manier om- als je je dat kan 'permitteren' (lees: ongebonden ben)- op vele plaatsen te wonen en voor zover mogelijk, al dan niet deel uit te maken van steeds weer een andere gemeenschap, een andere leefcultuur, want elke dorp of stad brengt weer een andere sfeer, een heuse subcultuur met zich mee. Het is al voelbaar als je van een bepaalde plaats een stuk met de trein reist en dan uitstapt in weer een andere plaats. Bijvoorbeeld je reist van een dorpje van het Gelderse platteland naar een stad in de Randstad. de grens met Utrecht gepasseerd en je merkt het aan alles: mensen worden luidruchtiger in de trein, kleden zich net iets anders, tetteren onophoudelijk, met meer volume in hun mobieltjes. het is duidelijk: mensen in de stad staan bloot aan een continue stroom van prikkels en dat uit zich in hun gedrag. ze zijn gewoon overprikkeld. niet iedereen, maar veel mensen, vooral jongeren. Ik was me daar nooit zo bewust van, als geboren randstedeling (dan wel in een dorpje maar daar wemelt het van de forenzen), totdat ik enige tijd in het oosten vertoefde, in een dorp op de Veluwe. Wat een verschil. Alles was anders, het accent, waardoor ik me meteen erg 'randstads' voelde, maar ook het ritme.. een paar stapjes terug. Het is een soort mini cultuur schokje steeds en het vraagt enige adaptatie, aanpassingsvermogen, ofwel flexibiliteit om steeds weer overal te ZIJN. Je op je gemak te voelen met wat IS. Het vraagt om een sterk zelfbewustzijn eigenlijk. Het is elke keer weer schrikken en even slikken als ik vanuit het oosten, waar ik nu overigens niet meer woon maar wel spoedig naar terugkeer, aan de 'goeie kant' (het oosten) van de provincie Utrecht, terugkeer naar Rotterdam of Den haag. Een mini hersenspoelinkje. Ik moet mezelf weer beschermen tegen de overload aan prikkels. en dan heb ik nog niet eens een tv. ach, misschien juist daardoor, ik ben het gewoon niet gewend, en ik zal er ook nooit aan wennen!
Als ik een dosis prikkels wil hebben, kan ik echter naar de stad gaan en als ik relaxed wil leven, in de natuur, dan kan ik thuis blijven :0 wel zo luxe natuurlijk :)
Mijn volgende woonplek is in de gemeente Utrechtse Heuvelrug waar ik in een boerderijtje ga wonen. Ik heb het samen met een vriend, ongezien geaccepteerd. nou ik ben benieuwd! De huidige bewoner wist ons te vertellen dat er veel insecten zitten. ik ben benieuwd van welke soort...spinnen? zou er elke nacht een spin over mijn gezicht lopen? ze zeggen dat je er elk jaar 8 op eet, in je slaap. dat zal wel een gemiddelde zijn..maar toch... Ik heb vaak genoeg gekampeerd om aan dat gemiddelde van 8 per jaar te komen, vrees ik Anderzijds, ik heb er nooit iets van gemerkt Muizen? Zal ik er bang zijn, als ik alleen thuis ben? zal ik dan toch maar eindelijk de lang uitgestelde wens een hond te nemen, in vervulling laten gaan? gesteld dat dat mag. Immers, ik moet er wel toestemming voor vragen. een hond zodat ik me nooit alleen hoef te voelen en hij of zij mij beschermt, al is het maar gevoelsmatig? Een maatje die altijd met me mee verhuist. Bovendien, wel zo warm in een natuurlijk niet al te warm huis: één gaskachel in de woonkamer. slaapkamers onverwarmd. ik zal binnenkort een stapeltje dikke noorse truien aanschaffen bij de kringloop, wollen sokken, een extra dekbed.. hebben we weer wat te verhuizen ;)
In mijn laatste huis had ik een tuin- en het strand dichtbij, Ik had toestemming gekregen voor een hond. en ik had er eentje op het oog, een lieve galgo die ik van een spaanse stichting wilde adopteren. Sinds ik ooit een blauwe maandag op een hondenopvang in het spaanse binnenland heb gewerkt, ben ik geobsedeerd door deze prachtige windhonden. Echter ze zijn best groot, niet zomaar in een tas te stoppen en ook niet in een overvolle camper) dus het vraagt wel om een serieuze afweging. De honden in kwestie lopen ook nog eens graag weg, aangezien het echte jagers zijn, dus een omheinde tuin is wel gewenst. Na enig wikken en wegen besloot ik om een hond te nemen en dus eerst tuingaas te kopen, via marktplaats. Palen bij de bouwmarkt. Door de natte zomer duurde het even voordat we het op een droge zonnige dag konden plaatsen. Gaas gezet, kreeg ik na een week te horen het huis heel snel gesloopt gaat worden; nog een maand te gaan.. Ergens had ik dat voorgevoel, zo;n onderbuik gevoel dat zegt: "het klopt niet, dat we dit doen". alsof we een soort theater maken en een decor bouwen maar de toeschouwers blijven weg.
Het voelt alsof je voor de gek gehouden wordt. Project voltooid maar het publiek komt niet. In dit geval dus de hond....de hond in spé, die nog altijd in Spanje op een baasje wacht, mét omheinde tuin'. Arm beestje....ik kan je niet de stabiele plaats bieden wat ik zo graag zou willen. inmiddels ook voor mezelf trouwens. Maar goed, de wachttijden bij de reguliere woningbouw zijn nu eenmaal exorbitant en om voor urgentie in aanmerking te komen, moet je misschien wel naakt over straat lopen met een mes in je handen, ofwel je huis in brand steken.. maar dan nog in beider gevallen betwijfel ik het: immers er zijn altijd nog gevangenissen en inrichtingen of een combinatie van die twee waar ze wel een plekje hebben, al raken die ook al overbevolkt. Over de oorzaken van deze overbevolking ofwel woningnood- het hangt ervan af van welke kant je het bekijkt- wil ik niet speculeren maar het feit is dat anti kraak wonen, ofwel gelegaliseerd zwerven, met behoud van uitkering (verlaagd, dat wel), want hoe kun je ooit iets opbouwen laat staan werken???, een behoorlijk geestelijk en zeker ook fysiek uithoudingsvermogen eist. JE moet ofwel freelancer zijn én een auto hebben ofwel een behoorlijke uitkering genieten of anderzins aan je geld weten te komen... Maar als ik zie hoeveel mensen anti kraak wonen- ook deze markt zit behoorlijk op slot- snap ik niet hoe ze dat doen Vaak zijn het jongen mensen, studerend nog, ofwel samenwonend maar toch snap ik het niet.
Anti krakers zijn vaak wel erg op zichzelf, en geef ons ongelijk: waarom zou je contacten opbouwen, als je weet dat ze toch maar tijdelijk zijn? het leven is vluchtig en alles gaat voorbij. Niets blijft.
Of toch wel: Het enige wat blijft is de zekerheid dat je steeds weer moet verhuizen.
Wat dan ook wel enige hilarische taferelen oplevert, zeker als je huisgenoot ervan uit gaat dat het allemaal wel lukt en hij het weekend ervoor niets wil missen, van dansen, uitgaan, vrienden. terwijl de gordijnen nog hangen, en alles nog min of meer op zijn plek staat.oeieoie
Dat was dus weer stressen, de laatste verhuizing!
Met als geweldige eindresultaat, een overvolle camperbus waar noch de bijrijder noch de bestuurder bijpast. En hoe komen we nou op onze volgende plaats van bestemming, de boerderij in Veenendaal, die we vandaag zouden gaan bekijken? Onze nieuwe woonplek? Om ons heen kijkend hebben we eerst een ander probleem het hoofd te bieden: alom verspreid stukken huisraad die we in allerhaast maar buiten het huis gegooid hebben, immers de sleutels moesten ingeleverd om 10.00 uur....tsjaa. wat moet je dan? Een "tokkie" gevoel maakt zich van mij meester, terwijl ik om me heen graai om de stukken bij elkaar te houden, waar de inmiddels stevige wind, vat op krijgt en voor ik weet liggen ze verspreid door de hele straat. en we mochten niets achterlaten op straat......jeetje..geen simpele opgave.
Uiteindelijk geeft Remco, mijn huisgenoot en dierbare (doch af en toe kan ik hem wel schieten als hij blijft volhouden dat het allemaal wel past.) vriend, toe de weddenschap (dat alles WEL in 1 x in de bus paste, inclusief het fornuis en kachel die ik goddank de avond ervoor nog op de valreep verkocht cq weggegeven had) verloren te hebben en een boedelbak te huren, om de hoek van de straat dan maar. Een stevige rol tuingaas moet ook nog vervoerd worden naar het postkantoor; dat stond al dagen te wachten op vervoer per post maarja, uiteindelijk stond het er maandagochtend om 10.00 uur nog. in de bus past het in geen geval meer, dat is duidelijk. Wat is wijsheid/ hoe gaan we dit allemaal redden? inladen, postkantoor milieustraat, uitladen én een bezoek aan onze mogelijke nieuwe bestemming....? Welk vernuftig brein moet hier aan te pas komen, of liever gezegd, een paar extra sterke armen, ofwel een time manager want dit gaat 'm niet worden, tenminste niet in de 10 uren die de dag nog rest voor ons. Ook al is het 10.00 uur in de ochtend, we zijn al bekaf door de marathon die we gelopen hebben met gordijnen, een nimmer ophoudende hoeveelheid afval en dozen...veel te veel dozen..dat dan wel...lege dozen nog wel.en andere zooi.
Alle zooi er weer uit, zodat Remco in elk geval de bus kan bestúren. wel zo handig willen we nog ergens komen vandaag. Eerste rit: boedelbak halen. ik wacht voor mijn 'ex-huis' met de resten op straat. Het is maandagochtend, regenachtig, stormachtig Ik kan me een leuker afscheid bedenken. Dan inladen, die boedelbak, met vooral zooi dus, en op de valreep, vóór sluitingstijd, in een stevige draf naar het postkantoor, mét de rol tuingaas op een steekwagentje voor ons uitduwend, tegen de wind in. Op tijd aangekomen, dat dan weer wel...Alles geregeld, gaas verpakt, afgerekend, omkijkend: waar is het steekwagentje nou?? die is uit zichzelf weggereden lijkt het...??? Remco is inmiddels op weg naar de milieustraat want ook die heeft een sluitingstijd. De race tegen de klok in, is begonnen. Geen idee welke zwarte gaten er in een postkantoor zijn....heeft Remco dat nou meegenomen? ik ga er maar vanuit. er zijn andere praktische problemen die nu aandacht vragen: . Zoals: waar gaat de complete meuk in godsnaam naartoe? in de camper kan het niet blijven, dat is duidelijk. die is niet meer bruikbaar, anders dan als opslagruimte en daar was hij nou juist niet voor bedoeld. bovendien: praktisch probleem: al mijn kleren zijn er het eerst ingegaan........daar kan ik zo nimmer bij....dus hij moet leeg, anders moet ik 5 weken lang in hetzelfde outfitje rond blijven sjouwen. Nu er nog geen nieuwe woonplek is tot 15 oktober, zal er een andere oplossing gevonden moeten worden.
Opslagruimte om de hoek, die echter 2 keer zoveel kost dan in de buurt van de nieuwe woonplek maarja...........met een veel te zwaar beladen camper met een boedelbak rijden zonder B/E rijbewijs mét windkracht 7, is ook niet zo slim. toch maar koers zetten naar die om de hoek dan.
Gevaarlijk slingerend komen we aan bij de alweer vierde bestemming van vandaag: de opslag Hier bleken de boedelbakjes gratis te zijn bij huur van een opslagruimte; echter wij hadden er dus al eentje. Damn...daar gaan de kostbare euro's..terwijl de boedelbak vooral nodig was om een heleboel zooi in te vervoeren..jeetje.
Eenmaal aangekomen bij de opslagruimte die qua ruimte ook tegenviel- weer passen en meten, dat is duidelijk- bleek al snel dat de camper te hoog is om binnen uit te laden, geen overbodige luxe, eerder een noodzaak met deze wind. Helaas..helaas....het weer werkt niet mee, ook nog regen. Na 200 euros afhandig gemaakt te zijn, toch maar beginnen .Vanzelf gaat het niet. De karretjes en steekwagentjes blijken zonder rijbewijs nauwelijks fatsoenlijk te besturen dus eerst wat rijles om die dingen de lift in te sturen in plaats van tegen de aldaar geparkeerde auto's of muren. Echt succesvol is het niet hoor. Na vier lange uren ploegen en ploeteren, zien we de 'schade': de complete theevoorraad ligt in de berm, dekseltjes zijn van de inderhaast ingepakte laatste eetvoorraad gewaaid, de Ah tassen, leeg dan wel, liggen verspreid in de sloot evenals losse stukken papier..de kasten woeien al bijna van het steekkarretje. laat staan de tassen en losse rommel die in de bus lagen. Deuren die met veel geweld tegen je aanwaaien, niet bepaald aangenaam dit. Kei-en keihard zwoegen. 3 hoog met een lift weliswaar, maar ettelijke meters lopen.pfff. een luxe is het niet, zo;n opslag. Weten we dat ook weer!!
Eenmaal op weg naar Rotterdam met een zo goed als lege bus, belt de klusser die we hadden ingetetterd op zijn voicemail met de vraag of hij wilde helpen sjouwen. ja, dat is dus een beetje laat. Het is maandag, bloody monday! Nogmaals verzuchten we dat het toch echt teveel is, wat we hebben te verhuizen, maar dat we het toch ook echt allemaal gebruikt hebben wat we hebben verhuisd?! Hoe kunnen we dit probleem nu oplossen? met minder leven maar ik leef toch al heel basic of heb ik toch echt teveel kleding? en ik doe 2 keer per jaar een tas(je) weg naar de kringloop. Misschien koop ik ook wel weer het drievoudige, ik weet het niet. het wordt eerder meer als minder steeds weer. onbegrijpelijk want elke verhuizing verdwijnt er weer iets in het onvermijdelijke zwarte gat..zoveel is duidelijk. er blijken bij het uitpakken altijd weer bepaalde onderdelen van apparaten zoek, die daarmee ook totaal overbodig zijn geworden. (Onze economie is nu eenmaal niet ingesteld op het vervangen van onderdelen maar op het kopen van NIEUW!) Ja het steekwagentje is wel terecht, niet in het zwarte gat verdwenen, nog niet. Een onmisbaar kleinood als je zo vaak verkast als ik.
De hamvraag luidt: Kan het leven nou echt niet met minder spullen? kan het lichter en gemakkelijker? wie weet raad??
Ik denk met weemoed terug aan mijn backpacktijd: een half jaar uit een rugzak met maximaal 8 kg aan voorraad leven. alles wat je nodig hebt, heb je bij je. Ooit begon ik (met rondtrekken) met 25 kg, wat ik fysiek moest verslepen. daar houd je snel mee op, met dat meezeulen. Geen ballast. Steeds weer leren met minder te leven . het is zo VRIJ!! en wat is het toch, dat als je tussen vier muren leeft, dat je dan opeens zomaar een heleboel spullen verzamelt? die je ook nog gebruikt? maar heb je ze nou echt nódig? ik weet het niet, ben er nog niet uit. Het is ongelooflijk dat je in 4 maanden toch op een ander 'programma', een andere mindset, overschakelt als je in een huis woont.
Ergens ben ik- in mijn hart- een zwerver, die zich overal thuis kan voelen, maar tegelijkertijd wil ik ook ergens wortel schieten maar alsjeblief, zonder ballast zodat ik zo weer weg kan, als het moet he, of als ik wil, bijvoorbeeld weer met mijn rugzakje naar Spanje of naar verweggiestan, somewhere, in the middle of nowhere, met alleen een zeil om me droog te houden, een trui en een slaapzak om me warm te houden én wat eten en drinken. Meer niet..behalve de zon, de zee, de wind: de elementen.
Maar voor nu:
Noordwijkerhout, byebye; Utrecht, here I come!
En jawel, mijn hond, die gaat er ook komen! Het gaat er nu om de juiste vibes in het leven te roepen zodat datgene mogelijk wordt, wat ik graag wil creëeren. Het noodlot met zachte hand sturen, heet dat.
