Daar gaan we weer, een blogje: nu van het onderwerp liefde naar een ietwat trivialer en niettemin basaler onderwerp: woning zoeken(tenminste gezien volgens de piramide van Maslow staat dat lager op de rangorde als we het over zelfverwezenlijking hebben)
.Ja, ik kan nu wel heerlijk romantisch gaan zitten verzuchten, alsof ik net mijn laatste shot van het een of ander achterover gegoten heb: "had ik maar een grote tent, die ik overal kon opzetten..." in het bos, mijn eigen boomhut. Maar dat is helaas niet de realiteit.dus kan ik maar beter nuchter en helder blijven.. Ik moet immers mijn huis weer uit en die tent heb ik niet maar het grootste probleem is een plek. alle grond is duur en schaars, al bezet, bewoond, of is het beschermd natuurgebied.. Ik moest nogal lachen, al was het dan een cynische lach, toen ik op Facebook een berichtje las van een fb vriend, die schreef: "mijn baan kwijt, nu ook mijn Iphone 4". tsjaa, ik dacht; "ik mijn huis, een Iphone heb ik niet maar al had ik er 100, dan boeide het me nog niet.." wel, je hebt problemen en problemen....vergelijken heeft geen zin, ze zijn gewoon van een andere orde..huis, baan, Iphone. dat is zo ongeveer de nieuwe piramide van Maslow. ergens hééélemaal op grote eenzame hoogte reikt Liefde naar de top; op zo'n hoogte dat er zelfs eeuwige sneeuw ligt.
Mezelf boos maken omwille van het kapitalistische systeem zet ook geen zoden aan de dijk. Het systeem dondert niet ineens in elkaar en alle huizen worden niet ineens gratis, of gewoonweg: betaalbaar voor iedereen. Sterker nog, ze zijn er niet eens meer, die huizen. steeds minder voor steeds meer mensen.we moeten weer terug naar vroeger, toen iedereen met 5 in een huis, pardon, kamer, samenhokte, lekker warm toen er nog geen cv was. Romantisch idee, als je je bedenkt dat die 5 mensen elkaar nu niet kennen, geen bloedband hebben enzo...niet zo romantisch dus bij nader inzien.
Vandaag kopte een krant; "Een huis, een lot in de loterij". dat is wél de realiteit. Wel, je mag tenminste je inschrijfduur behouden als je staat ingeschreven als woningzoekende, stond eronder, als je verhuist. nu maar hopen dat dat voor ALLE woningzoekenden geldt en niet alleen voor de nog in te schrijven mensen maar dat zal wel niet. Nou, voel ik me iets minder wanhopig in deze situatie...pff...ik lig weliswaar aan de beademing maar de stekker is er nog niet... Als ik in een 'luxe' positie verkeerde, d.w.z ik had mijn basis op orde, dan zou ik voldoende kracht hebben om mij daar sterk voor te maken. maar de meeste mensen die het voor elkaar hebben, maken zich niet zo druk. en ik dan? ik ben aan het overleven. En soms lukt dat niet zo goed.
Steeds maar gewoon in de modder. en als het dan net even lekker gaat, d.w.z als ik me zonder zorgen eens een keer op mijn studie kan concentreren en kan eten, drinken, boodschappen doen etc, zonder dat laatstgenoemde bezigheden als het sjouwen van een mensonwaardige hoeveelheid stenen voelen, wordt die basis weer onder mij vandaan gerukt. ..nee, misschien hebben die wijze mensen gelijk als ze zeggen, dat niemand beloofd had dat het leven leuk zou worden maar eerder een struggle, maar waarom er dan zoveel ongelijkheid heerst, wat die struggle veroorzaakt of in elk geval vergroot, daar denken ze voor het gemak niet over na.
Het is meer van het soort: voortdurend struikelen en vallen, waardoor je weer een tijdje mank loopt gevolgd door een periode waarin het weer wat beter gaat, op beide benen lopen totdat je weer omver dondert.
Als je niet beter weet, en me niet zou kennen, dan zou je misschien bij jezelf denken: "ga eens in therapie....", maar zelfs deze weg is een doodlopende weg gebleken als het gaat om het oplossen van de Grote Levensproblemen. Met de kleine kan ik redelijk uit de voeten tegenwoordig. ellenlange depressies hoop ik niet meer door te maken. ergens is er iets veranderd, geen idee of dat op rekening van de therapie is of door mijn eigen levenservaring en inzichten...volgens mij het laatste. Door de keuzes die ik heb gemaakt en de weinige vrienden die ik heb, de échte vrienden die me niet laten zitten als het ff niet zo lekker gaat, als ik me rot voel, als ik een arm om me heen nodig heb. dat zijn échte vrienden en die zijn nu eenmaal schaars. Gelukkig zijn ze er nog. Zo'n vriendin wil ik ook zijn, voor anderen, voor mijn vrienden. Ik mag me dan nu wel behoorlijk rot voelen, de wetenschap dat ik in elk geval Iemand kan bellen, geeft me een fijn gevoel. Dat er mensen zijn die achter me blijven staan, ook al voel ik me soms afschuwelijk verdrietig. pff...ik weet, ik ben niet de makkelijkste als het om leed gaat en te verwerken levenspijnen, daarom heb ik niet zoveel 'echte' vrienden. maar toch, beter 1 in de hand, dan 10 in de lucht denk ik.
Natuurlijk kunnen ook zij niet zorgen voor mijn basis, dat kan ik immers alleen maar zelf. ze kunnen naast me staan, me af en toe porren en vooral af en toe wat liefde geven, die eenzame liefde hoog aan de top van de eeuwig besneeuwde bergen, maar op de vraag hoe dat zit met die basis, dat lost niemand op, ik zelf ook niet. het is gewoonweg steeds weer opboksen tegen die maatschappelijke ongelijkheid en die onoverzichtelijke wirwar van instanties waar niemand je daadwerkelijk kan helpen... En als je de maatschappelijke ontwikkelingen die gaande zijn bekijkt, die voor veel mensen (die er warmpjes bijzitten en de crisis wel overleven) de ver-van-mijn-bed-show zal blijven, immers bezit is heilig, een eigen huis pak je niet zomaar af, dan kun je al helemaal maar beter maken dat je wegkomt, voordat je een hongerdood sterft. Eerst de beademing, dan de onherroepelijke dood die erop volgt.
Wie denkt en gelooft dat er nog steeds geen armoede en problemen zijn in Nederland, die droomt een zachte droom.......... Een huis: een lot in de loterij...ja zo is het.. en een betaalbaar huis? de jackpot in de loterij als je een uitkering hebt of dito inkomen tel je niet eens meer mee. En dan zeggen ze nog: "eigen schuld, dikke bult" De armoede heb je aan jezelf te denken, want we leven in een prestatiemaatschappij waar je alleen maar afgerekend wordt op je prestaties (en daarvoor word je beloond: wie de meritocratie heeft uitgevonden, mag alsnog de doodstraf krijgen, maar die is natuurlijk allang dood: het zijn immers de kapitalisten die het in stand houden...) Dat is het enige wat nog telt: prestatie ten koste van je gezondheid, ten koste van de liefde zelfs denk ik, liefde voor de medemens,simpelweg om wie hij IS (dat kunnen we niet meer los zien, van wat hij dóet; je bent wat je doet en daaraan afgemeten verdien je de liefde van de ander) De onvoorwaardelijke liefde waar de humanistische psychologen het over hadden, ergens in de donkere hoekjes van de kamers van de heren psychologen en psychiaters, is nu helemaal monddood... Als het goed is, en zo zeggen zij, komt die van de ouder naar het kind maar vaak is het niet goed....het kind moet immers ook al presteren voordat hij 'lief' gevonden wordt, er mag zijn. Bevestiging zoeken in een relatie? ja, vind je het gek...die bodemloze put van nooit-gekregen-liefde zal zich voortzetten. een ieder mens verlangt naar Onvoorwaardelijke Liefde: dat is namelijk een basisbehoefte van de mens. Het is niet anders als erkenning van jouw mens zijn. Beetje lullig dat ouders niet van tevoren een examen moeten afleggen voor ze een kind krijgen. "Ben ik in staat tot onvoorwaardelijke liefde? Die kunde kun je niet eens leren, je hebt het of je hebt het niet, en dat wordt ook weer doorgegeven. het is zo basaal, dat er misschien wel een transformatie voor nodig is, wil je dat als ouder of gewoon als volwassene nog kunnen leren op latere leeftijd als je het niet gehad hebt. For Free. Er zijn niet veel dingen gratis maar dat zou wel gratis moeten zijn, zonder tegenprestatie.
Maargoed, van de huizennood, toch weer naar het onderwerp Liefde. De eeuwig verzuipende, snakkende, verloren gegane Liefde, die altijd het laatste woord heeft, eenzaam aan de top verheven zwaait Zij de scepter over ons allemaal en zal het laatste woord spreken over haar onderdanen.
Ieder voor zich, en god voor ons allen, zo was het altijd, maar ja die laatste is toch dood? dus ook op hem (deze god was een Hij) kunnen we al geen beroep meer doen...tenzij je, als je dat hebt en je je gelukkig prijst, je overschot aan energie en geld kan besteden aan onze nieuwe religie: de materiële spiritualiteit: een voortvloeisel van het kapitalisme: het is ingebed in het kapitalisme, uitgevonden door degenen die zien dat het niet meer werkt zo,maar aan de leiband lopen van dat systeem en hun gevoel van 'er klopt iets niet' snel bedekken met de mantel der spiritualiteit..)
Het enige geloof dat telt, is het geloof in jezelf. daar gaat het om. en misschien ontbreekt het daar wel aan bij mij. dat ik het zo ver moet zoeken en niet meer geloof in de Ware Liefde? van persoon tot persoon? van mens tot mens? die is alleen maar tijdelijk: als je er geen zin meer in hebt, dan trek je gewoon de stekker eruit..en probeer je de volgende. Of moet ik eerst echt in mezelf gaan geloven? pas dan kan de liefde echt een kans maken.. Geloven dat ik er in mijn eentje ook wel iets van kan maken? Dat ik wel iets kán, in plaats van steeds weer in hetzelfde patroon te vervallen en weg te lopen van waar ik mee bezig was? omdat ik bang ben om te slagen? een vriendin zei dat een keer tegen me, de angst om te slagen, om mezelf te laten zien? dat is misschien wel de grootste barriere, míjn grootste barriere, om iets te creëeren voor mezelf, alleen of met anderen. Soms voelt dat als een groot zwart gat...
En tsja, wat de liefde betreft: aangezien ik niet hetero ben, .is de kans op liefde van mens tot mens, of beter van vrouw tot vrouw, nog schaarser...de vijver is wat kleiner en de eisen zijn hoog....
Ik ben nu eenmaal niet hetero. soms ben ik daar trots op ,dat ik kan zijn wie ik ben, in Nederland kan dat tenminste nog, dat is tenminste iets. maar de keerzijde is dat ik dan natuurlijk wel helemaal voor mezelf moet zorgen en geen manlief met wie ik een fijn huis kan delen en de kosten. de vrouwen die dat willen zijn wat schaarser; immers er zijn nu eenmaal niet zoveel lesbo-vrouwen (of zelfs inclusief bivrouwen red je het nog niet) als heteromannen op de wereld gezet. Is dat een probleem? Dan zou de bevolkingsgroei wel drastisch dalen dus in dat geval ook wel weer handig in tijden van schaarste!....als al die nieuwgeboren homo seksualis dan ook nog eens de 'zachte krachten' vertegenwoordigen.....dan kom je al een eind met de crisis. lost die zich vanzelf op of is dat wat te rooskleurig? ofwel de creator is niet zo handig geweest met zijne uitvinding van de homo heteroseksualis, die 90 % van homo sapiens vertegenwoordigd, want ofwel door allerlei onvoorkome omstandigheden, (niet te tellen op één hand) zijn we nu met zovelen dat de aarde overstroomt en we wanhopig op zoek gaan naar alternatieven om iedereen een plekje te geven op aarde ( van holbewoner naar flatbewoner is een, hetzij, wat armzalige, deel-oplossing). en te voeden enzo...zonder de aarde te belasten...maargoed, daarvoor zijn we al met teveel. Ik heb er geen antwoord op maar de waarschijnlijk dat er binnen nú en laten we zeggen: 50 jaar ineens alleen nog maar homoseksuele kinderen geboren worden om het probleem van de overbevolking te lijf te gaan is heel wat minder waarschijnlijk dan dat de economie in elkaar stort.of de wereld alsnog vergaat.....een econmische crash geeft weliswaar een oplossing voor het probleem van de overbevolking namelijk de verwachting dat er nog eens miljarden armen bijkomen die aan de hongerdood zullen sterven (en dat heb ik niet zelf bedacht, dat is uitvoerig onderzocht door economen enzo)..Hoopvol is het niet, deze ramp, die de wereld boven het hoofd hangt en die de planeet aarde zal transformeren tot een maanlandschap als we zo doorgaan, of eigenlijk: het is al bepaald dat het zo zal gaan.. Zo is het vaak gegaan in de geschiedenis en dat zal herhaald worden. We kunnen daar niet zoveel aan doen. Van maanlandschap naar een nieuwe vorm van leven, omdat we het weer verpest hebben? of stond het al zo in de kosmische wet beschreven dat het zo zou gaan gebeuren? wederom een opschoning van een planeet...? veel mensen verdienen weliswaar hun geld aan onderzoeken en het houdt je leuk bezig, maar die ondergang ís al gaande...het is niet 12-12-12 geweest, het is elke dag een beetje...als een slopende ziekte die zich langzaam openbaart aan ons, alleen voor wie het wil zien.
Ik houd me er liever niet mee bezig, liever met 'leukere' dingen, dan met doemdenken, omdat het bepaald niet gunstig is voor mij gemoeds- en hormonale toestand (oftewel het maakt me alleen maar depressief en dat is het laatste wat ik kan gebruiken nu..)
Alle leuke dingen kan ik nu wel even vergeten; ik kan nog wel aan leuke positieve dingen denken en mijn dagelijkse shot gelukshormoon halen in het bos, wat ik dagelijks doe (dat is mijn echte thuis, daar in het bos, mag er alleen niet permanent wonen, dat is erg jammer)
Ik ga weer terug inzoomen naar mijn lijf, het hier en nu: ik moet eten, voor mezelf blijven zorgen. Liefde begint immers vooralsnog gewoon bij jezelf Toch? liefde van mij tot mij liefde van jou tot jou als die twee nou eens samen konden komen, dan was er sprake van een uitwisseling waardoor al het zwarte misschien wat grijzer zou worden.....en het donker wat lichter.
Ik heb laatst op jou gewacht 4 dagen en jij hebt laatst op mij gewacht 3 dagen Terwijl ik gewoon op mezelf wou zijn, even dat laten wat er was, wat ik gevoeld en gezien had, rust. een plekje geven. en misschien ook een stukje zelfbescherming. ik wil niet op mijn tenen lopen. Ik vlucht als de ander te dichtbij komt, te snel. Gelijk een paard..dat een vluchtdier is zoals veel dieren. Bij Monty Roberts lees ik een citaat dat weliswaar over de taal van de paarden gaat maar- als ik het zo lees-ook heel erg van toepassing is op mensen. Hij noemt het 'Naderen en terugtrekken": Als ik het lees, vraag ik me af waarom het bij mensen al snel gediagnosticeerd wordt met de naam Borderline stoornis (oke, daar komen dan nog een aantal andere factoren bij kijken die minder natuurlijk zijn, zoals zelfmutilatie en mishandeling van de mensen die je het meest liefhebt bijvoorbeeld maar in de kern gaat het om hetzelfde) Mens en paard zijn verschillend in hun kern, als het gaat om de strategiëen vechten en vluchten, de twee meest basale reacties die een levend wezen vertonen kan; ook gezien vanuit de manier waarop zijn hersenen in elkaar zitten, de meest basale hersenen, die bij mens en dier gelijk zijn en waardoor ook hun gedrag in de basis overeenkomt. De mens heeft ervoor 'gekozen' een vechtdier te zijn en het paard is van nature een vluchtdier. Toch vraag ik het me af als ik het zo lees; misschien zijn sommige mensen ook vluchtdieren geworden doordat ze zich anders gehecht hebben. Ik vind het zo herkenbaar als ik lees: Dat een wild paard een constante afstand houd van anderhalve kilometer tussen hem en de mens. Angst is zijn middel om te overleven Bij een mens is zijn basale gedrag vechten om te overleven. Nou ja, dat vraag ik me dus af of dat zo zwart/wit is. misschien het overgrote deel en van nature, als alles 'goed' gaat zeg maar. Er zijn immers genoeg mensen die ook steeds op gepaste afstand blijven. Daartoe reken ik ook mezelf. Een paard reageert altijd met deze reactie (volgens M. Roberts): "Ik voel dat het gevaarlijk is, als ik blijf. Ik vlucht". Is dat niet juist het gedrag dat mensen ook vaak vertonen? Maar is dat niet juist een natuurlijke reaktie? of is het een gevolg van iets anders? Angst als overlevingsmechanisme, een reaktie op hoe veilig je gehecht bent en met hoeveel vertrouwen je vervolgens in de wereld staat. Kán staan. Dat is interessant....... Is het juist niet zo dat relaties tussen mensen vaak stuklopen omdat ze allebei 'vluchtgedrag' vertonen? en er steeds die gepaste afstand blijft....waardoor nooit toenadering plaatsvindt? Tussen een vecht en een vluchtdier vindt altijd toenadering plaats, maar dan volgt de dood erop, immers de een is dan een roofdier en de ander zijn prooi, zo dichotoom is het in het dierenrijk als het om vecht- en vluchtdieren Er moet weliswaar een zekere gradatie zijn binnen de soort mens (en binnen elke soort); immers de een moet iets minder bang zijn dan de ander zodat er toenadering komt. of hetzelfde maar dan anders gezegd; de een moet meer een 'vechter' zijn als de ander wat minder een vechter zijn of zelfs een vluchter: aanvullen, complementair zijn. daar gaat het om anders gebeurt er niks. Wat gebeurt er als je twee vechters hebt? die staan elkaar naar het leven? niet zo mooi..dat duurt ook niet lang. Het is het Yin en Yang van het dierenrijk en van de soort daarbinnen, de mens. ...interessant om mensen zo te bekijken, de mens gestript tot zijn meest basale gedragsvorm, waar het uiteindelijk natuurlijk in de basis omgaat.
Soms vraag ik me af: "moet er een derde onzichtbare factor zijn die bemiddelt tussen de beide krachten om ze tot elkaar te brengen?
Immers een energetische verbinding is mooi, maar hoe houd je die in stand in de dagelijkse materiële realiteit?
Steeds weer blijken die momenten waarop we het verst verwijderd van elkaar zijn, ook weer een boomerang-effect te hebben, een soort katalysator te zijn voor toenadering, in de 'volgende' fase. De wet van aantrekking en afstoting dus. Van toenaderen en weer vluchten. als dieren. Gebaseerd en gelijk aan de lichaamstaal van onze medesoorten, zoals bijv. het paard. Ik hoop dat ik nog eens in de gelegenheid kom om zélf wilde paarden te aanschouwen, zonder enige tijdsdruk. Je kan het maar beter uit de eerste hand leren. Dat was een zijsprongetje naar Moeder Natuur. Soms moet je ver gaan in je poging een verklaring te 'zoeken' voor het gedrag tussen mensen, en zeker als het om Liefde gaat. Het raadselachtige wezen der Liefde. En soms krijg je opeens antwoorden als je ter ontspanning en ter info een boek leest over iemand die paarden in hun natuurlijke omgeving bestudeert..als een godsgeschenk komt dat zomaar op je bordje terecht.
Als we durven geloven en kúnnen voelen dat het juist de momenten van afstand, van verwijdering of gewoon een simpel: op onszelf zijn, zijn, dat dat juist onze liefde versterkt, de band versterkt in plaats van steeds samen te zijn in een ruimte waarin je vooral van de ander verwacht en iets verlangt, dan is er helemaal geen probleem. namelijk als je de teugels laat vieren (jawel alweer taal over de relatie tussen mens en dier), dan komt het vanzelf goed, dan is er ruimte om te laveren. Zo vrij als mogelijk te durven en kunnen zijn van verwachtingen, onder ogen zien wat je het liefst wil en zien dat dat er niet altijd is, dat dan accepteren en ruimte geven, dan geef je het (de liefde in de breedste zin) de grootste kans om werkelijkheid te laten worden.
Soms vraag ik me vertwijfeld af: "Onze eigen weg gaan dan maar weer?" Onze relatie lijkt nu echter meer bepaald door de momenten waarop we elkaar níet zien dan door de momenten waarop we elkaar wel zien; die momenten geven namelijk meer kleur aan de relatie dan de momenten waarop we elkaar zien...... Soms hoor ik in jouw woorden iets resoneren van een poging tot bevestiging, tot goedkeuring.. Bevestiging zoeken maar: als de ander je leuk vindt, dan gaat het er toch niet om wat je doet of niet doet?. het gaat om wat je uitstraalt. Uitstraling zijn gedachten in de fysieke vorm Zeggen wat de ander doet is niets meer of minder dan tegen jezelf zeggen wat je niet moet doen maar wel doet. of wat je bij jezelf niet kan erkennen als zodanig, dat vooral. Kijken in je eigen onvermogen, je eigen blinde vlekken zichtbaar durven maken;.dat is veel interessanter. Volledig durven zijn.
Moeten we dan maar weer hopen dat we elkaar in de vrije ruimte weer ergens ontmoeten? In de tomeloze ruimte waar elk deeltje door haar complementaire deeltje aangetrokken wordt? als je het maar toelaat...en laat Zijn. maar ik heb geen Zin om te wachten ik wil NU. ik wil onderzoeken, tasten en voelen wat er Wel kan zijn. voorbij al die woorden
Ben het wachten beu. en alle woorden daarin gaat het toch mis.
Want we hebben alleen het NU straks bestaat niet meer. Gisteren moet nog komen. De toekomst is al keer op keer beleefd als we het verleden herkauwen, herbeleven in onze herinneringen. Dus waar wachten we op?
Het Nu volstoppen met woorden heeft weinig zin. Gulzig als je zijn kan; Het Nu is om te voelen, om stil te zijn en te ervaren wat er is voorbij de woorden; in de stilte resoneren woorden toch wel door. tot ze langzaam uitdoven, als een lichtpuntje in de nacht. een donkere nacht, zonder de sterren die zichtbaar zijn wachtend op de wolken die voorbij drijven Of het licht van de volle maan En alles in het volle licht zet Is dat misschien een gunstig moment, volle maan? dan zijn de schaduwen namelijk ook groter die het licht haar volle bestaansrecht geven... Alles verlicht
Ik word soms zo moe van woorden ze overrompelen me ze duizelen me ze vervoeren me ze leiden me ver weg van mijn kern ver weg van mijn innerlijke wezen van mijn kracht
Deze woorden zijn ook woorden die ik Nu opschrijf maar in deze woorden resoneert mijn ziel ze zijn een poging de essentie weer te geven van een conflict in mij. tussen mij en de ander die feitelijk hetzelfde bedoelt, in de diepste essentie van haar mens Zijn.
Woorden zijn verslavend als je er éen hebt gehad, wil je er meer. waarom zijn we, als mens, überhaupt gaan praten? ja dat weet ik wel tenminste de praktische redenen ervan. en de evolutionaire reden ervan. Om samen te werken en zo onze overlevingskansen te vergroten en om elkaar te kunnen versieren, want met woorden kun je natuurlijk ook de ander verleiden met mooie woorden, slimme woorden etc..dat is allemaal al onderzocht en dat zien we elke dag als je goed kijkt..eeh luistert. als je maar luistert naar hoe de woorden gebruikt worden, dan krijg je meer info dan van de woorden zelf. Maar wat als de woorden dan hun doel voorbij schieten en ze er toe leiden dat er een verwijdering komt tussen mensen, dat woorden een strijd worden, dat het contact daarmee een strijd wordt, wat is dan het eigenlijke winstpunt van die woorden? Het evenwicht tussen de woorden en de stilte, de ruimte tussen de woorden, dat wat niet gezegd wordt, moet in harmonie zijn met wat wel gezegd wordt..... Of niet?
De stilte is zoveel beter en koesterender dan een woordenstrijd, die je gevangen kan houden in een welles/ nietes spelletje. als je tenminste vergeet te luisteren naar de betekenis achter de woorden... als de woorden hun eigen leven gaan leiden.
Wijdse tomeloze stilte, die zich uitstrekt tot het punt, voorbij we nog kunnen kijken. Ver- zien is het antwoord op de grenzeloze uitgestrektheid van de stilte.
De hechting aan een (emotionele) band kan te strak worden en dan breekt ze. Je richt je blik naar binnen, een focus op wat je wilt, met je mind, van te voren al bedacht en hopend op, verstikkend voor de ruimte die er eerder nog was, toen we de lege ruimte nog niet hadden ingevuld. misschien is het deels omdat je liefde wilt bezitten; het tastbaar maken, letterlijk wilt proeven. maar dat laatste kan alleen maar als er ruimte is, dan kun je proeven en tastbaar maken; dan ga je het bezit voorbij dan ga je de focus die zich almaar vernauwt, voorbij en komt er ruimte om in te bewegen, in te Zijn, te leven en de ander te zien, werkelijk te Zien.
Liefde heeft ruimte nodig.
Anders gaat liefde pijn doen.... heel veel pijn...
