Deze blog gaat over de vicieuze cirkel van (vrijwilligers)werk, de zoektocht en vooral de mogelijkheden en onmogelijkheden die ik onderweg tegenkom.
Na enige maanden dit huisje in Zeist betrokken te hebben, en de nodige 'aclamatisatie tijd' die ik daarvoor altijd nodig heb- gemiddeld 3 maanden- heb ik weer zin om in de omgeving wat te gaan doen en dus was ik op zoek gegaan naar mogelijke vrijwilligersplekken. In eerste instantie dacht ik aan een tuin Via een open dag kwam ik bij een tuin terecht die me wel aansprak.Ik was enthousiast door hun aanbod; combinatie van tuin gerund door vrijwilligers, 2 vaste krachten, en zorgboerderij. Deze plek leek me leuk omdat ze ook iemand zochten die verantwoordelijk wilde zijn voor de kruiden.Dat leek me helemaal fijn voor de zomer en wellicht langer. (al kan ik me niet veel langer binden, aangezien ik dan alweer moet verhuizen...en ik ben zo eerlijk dat ik dan ook meteen maar vertel) De eerste keer dat ik er was, vond ik heel fijn, fijne mensen, lekker in de tuin werken. De tweede keer proefdraaien begon ook goed.Aan het einde van de middag zouden we een evaluatiegesprek hebben, om te kijken hoe mijn werkdag(en) zou(den) zijn, de invulling, mijn taken etc. Echter nu was ook de degene aanwezig die verantwoordelijk is voor de zorgmensen, de "cliënten". Tijdens het werk kwam ik erachter dat er al wat spanningen waren bij een 'gewone' vrijwilliger en merkte ik dat er een strikte scheiding gehanteerd werd tussen Gewone Vrijwilligers (dat zijn mensen met een baan of zorgtaken, oftewel de Gezonde Mensen)en mensen die hiervoor genoemde taken niet hebben) Dat vond ik eigenlijk al niet zo fijn, immers iedereen is toch in eerste instantie Méns? Er is meestal bovendien geen strikte scheiding nodig, het hoeft niet van buitenaf nog eens benadrukt te worden, meestal wordt/ is in de wandelgangen, de gesprekken wel duidelijk door wat iemand heeft meegemaakt, zijn huidige positie (ook zo'n rot woord) in de maatschappij. Tijdens het gesprek kwam het al gauw op mijn persoonlijk leven uit, hoe ik leef/woon, of ik werk etc. Toen gebeurde er iets geks.Ik voelde me er niet prettig bij, maar kon er niet precies de vinger op leggen.Ja, ik kreeg opeens een stempel op me gedrukt; ik zou meer zorg nodig hebben, ik kon niet gewoon werken etc.het werk zou te zwaar zijn. (ja teveel uren maar of dat nu met of zonder zorgtraject zou zijn, ik kan en wil geen 7 uur achter elkaar in de tuin werken) etc etc. Het gesprek was halverwege de middag en ik voelde wel ergens, na het gesprek, dat iets in mij zei: "ik wil naar huis". Ik had een beetje een gevoel van: "wat doe ik hier dan nog?"maar ik ben toch gebleven. De gesprekken met twee andere vrijwilligers waren wel prettig en maakten veel goed, maar het zat er natuurlijk nog wel. op de fiets naar huis kon ik verder over nadenken.Thuis zou ik ook niet alleen zijn. dat wist ik van tevoren dus ik moest me nog even staande houden met alles wat er was. Dat ging goed. Half 7 was ik pas thuis. door het stuk fietsen had ik alles weer een plekje kunnen geven. . Terwijl ik toch de hele tijd dat gevoel had, dat ik ook weg had kunnen gaan, was ik toch gebleven wilde 'er niet voor weglopen'. .Ik voelde me niet echt gehoord.Wat er gebeurd was- en wat ik dus de hele tijd voelde maar nog niet duidelijk had kunnen uitspreken- was dat ik een label kreeg opgeplakt, nog voordat ik goed en wel had kunnen laten zien wie ik werkelijk was. Mijn motivatie verdween. Alleen op basis van....een paar woorden? een eerste indruk? Op de fiets naar huis, voelde ik het nog sterker, dat het niet 'goed' was. Die rotte intuïtie houdt me nooit voor de gek..Ik had meteen door dat, hoe aardig hij het ook probeerde te brengen, vanuit een goed hart, dat hij ook voornamelijk met zijn broodwinning bezig was; mijn tot cliënt zijn' wat we even afgesproken hadden in dat kwartiertje dat we met elkaar 'gesproken' hebben, wat dus inhoudt, dat ik 'betalend' werk doe (in plaats van betaald), en het belangrijkste: ik heb niet het gevoel er in deze setting zélf iets aan te hebben; misschien als het op een andere manier was gegaan wel, als ik het vanuit mezelf had aangevraagd). Dat het praktisch überhaupt niet mogelijk is om er te werken, gezien mijn energetische beperking (max.3 uur achter elkaar werken is het advies, wel uit te bouwen naar parttime)..tsjaa, daar wordt simpelweg niet naar gekeken; dat zou werkelijk reïntegratie zijn, vanuit het perspectief van de mens, niet alleen vanuit het bedrijf. mmm...daar krijg ik dus kromme tenen van. Is het nu een in de kern goed bedoeld advies of is het toch vooral wat dat onderbuik gevoel me vertelt, een manier om mensen die in een grensgebied zitten, de rol van cliënt te laten vervullen (mensen in een grensgebied zijn nogal makkelijk in een (ander) hokje te stoppen. Is dat niet gewoon stigmatisatie?) Mijn intuïtie is de nodige helderheid die ik nodig heb bij het maken van mijn keuzes en eigenlijk laat ze me steeds minder vaak in de steek. Gelukkig maar, want dat is het echt het enige dat ik werkelijk nodig heb: intuïtie en helderheid. VOELEN! denken met mijn hart (en voelen met mijn verstand misschien..) En waar het om gaat, mijn gevoel: ik wil geen cliënt zijn! ik wil dat stempel niet. Begeleid werken etc, ik heb dat allemaal al gehad en ik wil nu gewoon werken, als vrijwilliger en gewoon als universeel Mens in eerste instantie niet vanuit het stigma Cliënt met op mijn voorhoofd met grote letters geschreven dat er iets aan de hand met me is. Gedver. Door al die verdeeldheid is de wereld er niet beter op geworden. . Ik kreeg hier iets in mijn schoot geworpen: ik was al cliënt voordat ik het zelf wist.Maar het meest vervelende is, dat ik er niet mócht werken, niet 'zomaar'; ik zou een pot met geld mee moeten brengen, in de vorm van een zogeheten PGB. In plaats van dat ik zo goed en zo kwaad als ik kan, wat uren werk verricht- veel mensen zeggen/denken dat het 'in ruil voor je uitkering' is, (oke, zo zou je het kunnen zien)- gaat het er dus om dat ik nog eens een extra geldpotje aan moet spreken. Dus helaas geen werkervaringsplek in de (kruiden)tuin, maar ik heb al wel een andere plek gevonden; er komt wel iets goeds op mijn pad. het moet 'alleen' wel goed voelen, niet vanuit een stigma, een etiket dat ik even voor het gemak krijg opgeplakt, ontstaan. Daar voel ik me namelijk helemaal niet goed bij. Volgende week begin ik bij Emmaus met een maandje op proef (en ik heb maar een beetje om het wonen heen geluld, want ja de kans is groot dat het alleen maar voor 2 a 3 maanden is..ja, dat is dan misschien egocentrisch gedacht maar op dit moment ben ik nu eenmaal veel met MEZELF bezig en moet ik eerst aan mezelf denken (in het kader van: een ander doet het niet). Onderaan de ladder moet je gewoon hard zijn en niet te lief)
En er is ook vertrouwen en goed voor mezelf zorgen. Ook door voor mezelf op te komen en 'aan mezelf te denken'. Gelukkig heb ik die ruimte. Het wordt tijd voor.......nieuwe plannen. Doen wat goed voelt.(en dat is al moeilijk genoeg om dat precies te 'weten' soms met al die mitsen en maren en regels, mogelijkheden en onmogelijkheden)
Mijn zoeklichtje verspreidt haar licht en ik heb mijn voelsprieten wagenwijd openstaan. Temeer doordat ik zoveel op mezelf ben en in het bos ben, omringd door de natuur, kan ik eigenlijk alleen maar voelen.. Heerlijk...om op mijn gevoel te mogen vertrouwen. dat geeft me de kracht die ik nodig heb.
Dan hoef je eigenlijk geen keuzes meer te maken..dan komt het vanzelf goed.
