Als het al laat is en ik er nog iets van probeer te maken, zoals vannacht, in de hoop dat de demonen tot stilstand komen die als een razende tekeer gaan al de hele dag, dan ga ik schrijven. . het is een onstuimige nacht, die me bijna lijkt op te slokken. als een draaikolk gaan me gedachten......ik heb mijn gitaar gepakt om ze tot rust te brengen. Gelukkig heb ik een hond anders was ik nu doodsbang. nu ben ik alleen maar bang. het duister in combinatie met de wind brengen een totaal nieuwe wereld tot leven die het midden houdt tussen een mogelijke echte wereld en één die mijn brein voortbrengt. ik heb het niet in de hand. zij gaat haar eigen weg en ik ben bang, weliswaar voor geluiden die met de wind in samenspraak zijn, niet wetende of ze iets goed in petto hebben of iets kwaads. Goed en kwaad.
Mijn gitaar brengt alles tot stilstand: een uitweg uit de vicieuze cirkel waarin de ene gedachte de andere oproept en ik niet meer weet waar het begonnen is. Het één is een gevolg van het ander en het ander een gevolg van het één dus het maakt niet uit. Het is alleen een nutteloze draaikolk waarin ik niettemin vannacht gevangen ben. en al dagen gevangen ben. het versterkt zichzelf. het is net een allergie. het bouwt zichzelf op, de anti stoffen totdat je er letterlijk doodziek van bent en hoopt op een geneesmiddel dat je redt van zowel de anti stoffen als zij die ze voortbrengen, gewoon 2 vliegen in 1 klap. de vicieuze cirkel die zich op 'macro niveau' ook weer herhaalt overigens, patronen die elkaar weerspiegelen in het groot en het klein. in één dag en in één jaar. ze lijken elkaar in stand te houden, als ik mezelf wederom gesteld zie voor de vraag: "wat nu"en "hoe nu verder?" Vragen die ik mezelf al lang stel en waarop ik antwoorden hoop te krijgen, niet in woorden maar in echte vleesgeworden daden.
Maar een andere vraag die me bezighoudt: Ben ik nu mijn gedachten of zijn mijn gedachten een heldere maar niettemin troosteloze observatie van De Maatschappij? Kille beredenering van de feiten die aan nader onderzoek onderworpen een bepaald resultaat opleveren die mij tot een conclusie doen komen. Een pijnlijke: ik sta er alleen voor, ergens onderaan de onderste tree van de symbolische ladder die de inherent hierarchische structuur van de maatschappij bepaalt. en onderaan is het eigenlijk heel eenzaam. Misschien is de eenzaamheid aan de top wel net zo erg, ik weet het niet. Alleen wil zeggen: wat wonen betreft en mijn inkomen. Dat is op zich al niet fijn, alleen zijn, tenminste niet in de basis. ik kan heel goed alleen zijn, kan zelfs niet zonder, maar voor mezelf zorgen tot in alle finesses, dat lukt niet in mijn huidige gegeven sociale omstandigheden.
Ik schaam me ook tamelijk om mijn positie in de maatschappij en durf mezelf soms niet meer in de spiegel te kijken, laat staan de ander op straat aan te kijken zelfs al kent hij me niet; ook al weet ik dat die schaamte slechts een voortvloeisel is van de maatschappij in hoe ze georganiseerd is. Niets bestaat immers slechts in zichzelf; alleen in relatie tot al het andere. Ja, al lezend over gelijkheid en met name sociale gelijkheid in het Europees Burgerinitiatief in relatie tot het verdrag van de Europese Unie, over het basisinkomen dat er nog altijd niet is, kom ik tot de conclusie (en dit is niet nieuw voor mij) dat juist het feit dat mensen (zoals ik) uitgesloten zijn van een normaal menselijk leven, zonder de noodzaak tot schaamte en niet te vergeten de stress die dit gevoel én natuurlijk de stress om de basis zelf- we zijn weer beland bij het allerdierlijkste principe: de "survival of the fittest" (waarvoor hadden we ook alweer een beschaving in het leven geroepen? pardon? democratie?)- deze schaamte in de basis om wie ik ben en de stress, deze twee factoren maken dat ik onder een menswaardige drempel ben gezakt,voor mijn gevoel, in het oog van de ander. Werken alleen onder dwang in reintegratietrajecten is voor mij mogelijk, binnen de huidige kaders, waarop het systeem is georganiseerd. Door mijn uitkering ben ik gestigmatiseerd en verstoten van een fatsoenlijke deelname aan de maatschappij. dat is op zich al kwetsend en ook nog eens ziekmakend, merk ik. het beheerst mijn leven eigenlijk elke dag, helemaal als ik weer met mijn neus op de feiten wordt gedrukt met het zoeken naar woonruimte, dat er simpelweg niet is. geen betaalbare tenminste, daarvan wordt een bepaalde groep domweg uitgesloten in de concurrentie (alweer: "the survival of the fittest") strijd om dat ene betaalbare huis waarvoor minstens honderd wachtenden voor u zijn of in elk geval ook in aanmerking willen komen. dan voel ik die onmacht weer tot in mijn botten. De onmogelijkheid vooral. het accepteren is een mogelijkheid maar dan sta ik straks op straat met mijn hebben en houwen. dat heb ik al een paar keer mogen ervaren. niet nog een keer dus. maar een andere optie lijkt er niet te zijn. of toch wel? flarden van gedachten tuimelen over elkaar en vervormen tot beelden, fantasierijke beelden, die niet meer zijn dan visuele 'als dan'situaties. fantasiën over wraak en genoegdoening. maar waar het me brengen zal? in de gesloten inrichting waarschijnlijk Dat lijkt sowieso samen met de gevangenis de enige poort te zijn waardoor je nog binnen komt. Je concurreert er met minder dan op de reguliere woningmarkt alle marges heb ik al opgezocht, campings, huisje huren daar maar die prijzen zijn natuurlijk onderhevig aan het summum van de marktwerking. een woonwagen huren voor 575 euro per maand. dat is geen verhuur meer, dat is afpersing. Oftewel het is ook alleen maar weer voor degene die niet helemaal onderaan de ladder staan. Daar is geen oplossing voor. Uit protest dan maar een caravan op een plek waar het zekerteweten niet mag, maar wat je wel in het nieuws brengt ofzo? zodat het nog maar weer eens duidelijk mag worden hoe ernstig het gesteld is met ons land? lege panden zat natuurlijk maar ook deze worden beheerd door een commercieel bedrijf (zoals waar ik voor woon) of staan gewoon leeg te staan tot er weer een rijke ondernemer het kan opkopen en er het zijne mee mag doen over de ruggen van arme woningzoekende die nooit eens een bestaan kunnen opbouwen; in de modder tastend, in de marge.
Een basisinkomen, zoals gelukkig weer in beeld is door bijvoorbeeld de SOPN (soeverein onafhankelijke pioniers nederland) is bedoeld om juist deze sociale ongelijkheid waarbij het systeem van inkomensgarantie (dat in principe voorwaardelijk is d.m.v beperkende en uitsluitende dan wel discriminerende voorwaarden die verbonden zijn aan uitkeringen o.a) vervangen wordt door een onvoorwaardelijk inkomenssysteem,voor iedereen gelijk. het is geen vervanging van het bestaansminimum, geen compensatie of tijdelijk vangnet, maar een emanciperend bestaansinkomen Doordat werken dan geen overlevingsnoodzaak meer is (zoals nu: the survival of the fittest) en er dus ook minder stress is hierdoor, ontstaan er nieuwe initiatieven en gaan mensen dingen doen die ze echt leuk vinden. Er zou dan ook weer echte service zijn aan mensen, omdat de noodzaak om geld te verdienen over de rug van de ander (weer de strijd om het bestaan), dan ophoudt. Iedereen heeft genoeg geld om dat te doen wat hij graag doet en als hij genoegen neemt met het basisinkomen is dat ook goed Nu voel je je een crimineel als je een uitkering hebt en moet je je hele doopceel lichten waar vervolgens misbruik van gemaakt wordt. Je wordt behandeld als een crimineel als je geen inzage geeft in je bankafschriften terwijl het een schending is van je privacy. Maar waar moet je vervolgens naartoe als je je recht wilt halen? elke rechtsinstelling danst naar de pijpen van de overheid en is daarmee geen onafhankelijke instantie, slechts een naprater, een samenzweerder. Iedereen is het eens met de regels. of je nu bij de ombudsman aanklopt of bij de rechtslieden allemaal opereren binne hetzelfde zieke kader wat niet deugt. maar niemand ziet het. of nou ja, gelukkig zijn er wel mensen die het zien maar velen zijn nog totaal gevangen met name zij die hun ziel en zaligheid hebben uitgeleverd aan de duivel; het huidige systeem. zij hebben het pact met de duivel al gesloten. en als je in dit hierarchische systeem onderaan de ladder staat en je bent kritisch, heb je het nog het zwaarst. Immers, als je ergens in het midden zweeft of- wat zelden gebeurt- eenzaam op grote hoogte aan de top zwevend- en je bént kritisch uit solidariteit met de minder bedeelden, dan is dat nog een betrekkelijk veilige positie. Hoe dichterbij de brandhaard je zit, hoe lastiger het is om te strijden voor je rechten omdat je in een zwakke positie verkeert en je om het minste of geringste het spreekwoordelijke mes op je keel krijgt als je iets zegt of doet wat de propaganda machine niet had voorzien. Het is niet eerlijk, want waar het om gaat is dat er ONGELIJKHEID is. Niet op het niveau van 'de ene persoon is slimmer dan de ander' of 'de ene persoon komt uit een rijk nest en de ander uit een arm nest (wat in principe wel uit dit huidige systeem voortkomt al zul je het nooit helemaal kunnen veranderen dat er arme mensen zijn en beter bedeelden door verschil in afkomst enzo), maar de fundamentele ongelijkheid. De een bepaalt voor de ander wat hij doet en hoeveel geld hij krijgt (met heel listige trucs, persoonlijkheidsonderzoeken (mensonterend) en checks etc.) Door de te ver doorgevoerde marktwerking is de kloof tussen arm en rijk alleen maar groter geworden met alle gevolgen van dien voor bijvoorbeeld de zorg die steeds ontoegankelijker wordt voor de armen.
Het hele huidige (inkomens)systeem deugt niet. maar voorlopig is mijn grootste zorg: hoe brei ik de eindjes aan elkaar? hoe kan ik ervoor zorgen dat ik en mijn hond nog tot het einde van de maand geld hebben om te eten? en geen tweederangs voedsel, maar goed kwaliteitsvoedsel dat op een eerlijke manier op de markt is gekomen. Want juist ook hier is veel te winnen. Gezond voedsel in plaats van voedsel waarmee gesjoemeld is, omwille van de rijke bazen die nog rijker willen worden over onze ruggen heen, letterlijk, tot we er door bij neervallen.
Ik hoop dat ik dit- deze ontwikkeling naar een betere, want volwaardiger samenleving nog mee ga maken. Dat er daadwerkelijk iets gaat veranderen en dat het ook het licht de onderkant van de samenleving weer kan bereiken. Dat we weer kunnen uitgaan van gelijkheid en vertrouwen in onze medemens krijgen Dat ik op een zaterdagavond misschien in staat ben om andere mensen te ontmoeten in een sfeer van gelijkheid in plaats van min of meer thuis te moeten zitten omdat ik het me niet kan permitteren om een treinkaartje en toegangskaartje te kopen, de afweging makend van 'gezond' eten of uberhaupt eten of mensen ontmoeten.(met een basisinkomen worden die feesten misschien gratis en als het openbaar vervoer gratis wordt, zoals de SOPN ook voorstelt, niet zo gek natuurlijk, dan heb ik weer keuzevrijheid of ik alleen thuis wil zijn of andere mensen wil ontmoeten)
Ik vraag me soms af wat meer bijdraagt aan mijn gezondheid.........over de totale linie gezien............. Altijd alleen zijn of af en toe onder de mensen en dan minder/ minder gezond eten? Het is überhaupt een bizarre keuze, omdat het gaat om 2 minimale bestaansvoorwaarden, noodzakelijk voor een gezond en evenwichtig bestaan. Hoe kan ik mij anders mens blijven voelen? Het lichaam heeft voeding nodig maar ook de geest. in mijn eentje schrijven geeft heel weinig interactie en weinig kans op een leuk gesprek of creatieve (dans-)ontmoeting. Beeldschermen praten niet terug.
Ons huidige bestaansminimum garandeert dat je misschien nog niet sterft van de honger maar wel van eenzaamheid uiteindelijk.
