"Waar denk je aan?"vraagt een stem uit mijn binnenste.
"Ik probeer de vraag te beantwoorden wat ik nog zou willen doen, als ik nog een jaar te leven had" ........antwoord ik.
Ja ik word geconfronteerd met deze vraag, doordat 3 van mijn familieleden levensbedreigend ziek zijn en ik me afvraag hoe dat zou zijn als ik dat zou hebben. Alsof ik me stilletjes aan voorbereid op mijn eigen dood....
Wat zou ik dan doen?
Ik zou naar Mongolië willen, naar Afrika en last but not least, een opleiding in natuurgeneeskunde willen doen (dat wordt lastig, want die duurt 5 jaar dus daar zou ik dan geen tijd meer voor hebben), en ik zou willen paardrijden, in de bergen nog wel... Het bizarre is dat je voor bijna al mijn ultieme wensen, een gezond en sterk lichaam nodig heb, iets wat zich nu ook regelmatig laat afweten.(waardoor veel van mijn wensen nu al niet realiseerbaar zijn, daar leer ik steeds beter mee leven) Nooit is precies duidelijk geworden waarom ik regelmatig geen of heel weinig energie heb, om een fatsoenlijk leven te leiden en alleen dat al is beangstigend genoeg. Ik probeer het maar te gewoon accepteren als een soort onoverkomelijkheid waar ik rekening mee dien te houden zoals anderen mensen er rekening mee moeten houden dat ze in een rolstoel zitten of een arm moeten missen.. Het is alleen wat minder tastbaar bij mij maar niettemin een gegeven waar ik niet omheen kan én iets wat mijn levensloop voor zeker 80 % bepaald heeft tot nu toe. Soms wil je gewoon dat iets benoemd wordt want dan lijkt het meer bestaansrecht te hebben en hoef je niet zoveel uit te leggen. maar ach dat is die buitenwereld weer die om uitleg vraagt. Voor mij is het er gewoon en daar heb ik mee te dealen.
Daarom lukt het zo vaak niet om de dingen te doen die ik wil doen. Maar er vanuit gaande dat er een ultimatum gesteld zou worden aan mijn levenspad op deze aarde in dit lichaam, dan heb ik dus een aantal ultieme wensen en daardoor kom ik ook precies uit bij datgene wat ik zou moeten doen bij gezondheid. Het niet-weten-wat-ik-wil dilemma is daarmee ook meteen opgelost. Of niet? immers, een reis naar Mongolie en Afrika zou ik NU willen, als ik NU nog een jaar te leven zou hebben. Misschien zou één van de twee wensen al wel genoeg zijn. Een wens die ik op langere termijn kan verwezenlijken, zonder ultimatum, is de wens om in de bergen te gaan leven (én te sterven: ik had ooit het visioen dat ik in de bergen ga sterven, dat is ook een soort wens. met een rituele verbranding in plaats van een 'normale'begrafenis of crematie).
Voor deze wens in de bergen te gaan leven, oefen ik in stilte en in eenvoud, door minder prikkels van de buitenwereld toe te laten.Dat lukt heel goed. Mijn computer kan dagen uitblijven, muziek luister ik soms weken niet, tv heb ik al jaren niet. het is heerlijk om zo zonder al die input te leven. De bloemen en kruiden in mijn tuin winnen ermee aan zeggingskracht en betekenis. en simpeler te leven, maar vooral oefen ik in eenzaamheid. Soms krijg ik een mailtje van een vriend uit de tijd dat ik nog regelmatig uitging en me onder de mensen begaf (niet dat ik nu nooit meer iemand zie maar ik ren ze niet meer achterna als een kip zonder kop, ze zijn er of ze zijn er niet en allebei is goed); als ik dan lees over zijn ervaringen en bezigheden, dan kan ik daarom glimlachen. en zien hoe hij het wereldse najaagt, niet alleen wilt zijn (dat laatste zijn z'n eigen woorden, maar overbodig om die toe te voegen) en ik kan er alleen maar van genieten dat ik dat 'moeten' achter me heb gelaten. Dat ik voor mijn gevoel dat stadium gepasseerd ben. Niet dat het een beter of slechter is dan het andere; het is meer een gegeven voor mij persoonlijk dat ik daarin een ontwikkeling heb doorgemaakt. en dat ik oprecht blij ben om de keuzes die ik heb gemaakt de afgelopen jaren Vanochtend me nog realiserend dat het niet die ene huisgenoot was waardoor ik besloot mijn biezen te pakken en me vervolgens sinds die tijd, wat nog maar 5 jaar geleden is (het lijkt een eeuwigheid), me nooit meer ergens heb gesetteld (wat ik eigenlijk goedbeschouwd nooit heb gedaan), maar het waren eigenlijk die 2 maanden op ecolonie, waar ik de vrijheid proefde van het buiten leven in een tent en de dynamiek van het leven kon voelen als niets vastligt binnen de vier muren van je huis, maar alles transparant is. Dan pas komt het leven naar je toe. Toen pas is het leven naar mij toe gekomen, moet ik zeggen.. Een soort overgangsstadium was het toen. Het is misschien een beetje raar om in Nederland zo te leven, immers nu doe ik het maar half/half, dat leven leiden dat ik diep van binnen zo graag wil totdat ik die plek in het buitenland of misschien zelfs in Nederland (- de bergen) heb gevonden Oh ja het is waar dat ik eerst meer kennis wil opdoen die ik vervolgens kan inzetten op een gemeenschap om een wezenlijke bijdrage te kunnen leveren en daarvoor heb ik nu eenmaal GELD nodig om die kennis te verwerven. Zo werkt dat nu eenmaal. Dus ben ik nog gebonden aan Nederland. 5 jaar te gaan nog en dan kan ik echt gaan....!!
Soms als ik het even niet meer zie zitten en alles zwart wordt- er zijn van die weken- verlies ik alle perspectief dat het ooit 'beter' wordt, dat ik mijn dromen kan verwezenlijken, dan lijkt het zo ver weg. maar ik vergeet het perspectief soms te zien. Terugkijkend op de afgelopen 5 jaar, ben ik al zoveel dichter genaderd van mijn droom, en misschien lijkt het alsof ik een prijs betaal doordat ik daarvoor ook een vaste woonplek en daarmee zekerheid heb losgelaten, maar ik heb deze zekerheid niet nodig zelfs niet voor 5 jaar. het zou kunnen, maar het is niet nodig. Immers, mijn doel ligt niet in de 'zekerheid' creëren in Nederland. Maar ik kijk veel verder, over de grenzen heen, letterlijk en figuurlijk. De grenzen van de beslommeringen van het hier en nu die het uitzicht op mijn perspectief soms verblinden en de fysieke grenzen die weliswaar een bescheidener rol spelen maar er niettemin zijn. Over de grenzen van het materiële heen op alle niveau's.
Gelukkig kan ik mijn perspectief af en toe wél blijven zien. En laat ik me niet (soms wel) van mijn innerlijke weg afleiden door de meningen van anderen; die anderen die hun eigen weg te gaan hebben en wellicht ook slechts hun angsten projecteren, of hun eigen onvrede en soms is het ook gewoon simpel onbegrip, een niet kunnen inleven in het perspectief van de ander. dat is nu eenmaal zo en ik moet leren me dat niet aan te trekken; het gaat immers om mij en niet om die onbelangrijke ander die ik niet eens ken. en waarom zou ik moeite doen om die te kennen als die ander niet buiten de scherpe begrenzing van haar eigen ideëenwereld wil kijken? Wat mij steunt zijn alle initiatieven die er wel zijn, mensen die een zelfvoorzienend bestaan nastreven en die dat al doen, op zovele plekken in de wereld. Overal is die bewustzijnskentering gaande en ook al zijn het misschien nog druppels op een gloeiende plaat, als ik me daarmee verbind, energetisch, dan is alleen niet eenzaam(in de negatieve betekenis van het woord, want voor mij heeft eenzaam ook een positieve kant) en maak ik onderdeel uit van een veel groter bewustzijn, dat overal ter wereld gemanifesteerd wordt. dat sterkt mij, Dan is er een diep innerlijk weten dat weet dat ik op de goeie weg zit. en of ik die nu alleen ga of met meerderen is helemaal niet van toepassing.
Het gaat alleen maar om vertrouwen en me te verbinden met die Energie, en dat kan alleen maar in het Hier en Nu van enige betekenis hebben. Vertrouwen in de toekomst kan immers alleen maar een vertrouwen in het NU zijn.
Het 'zonnetje' (contradictio in terminis: het enorme hemellichaam) breekt ook weer achter de wolken vandaan, na een regenachtige nacht in mijn tent vannacht zeer welkom, de warmte weer te voelen. alsof ze daarmee aan betekenis wint, als ze terug is van weggeweest. De zonnekracht is eveneens de kracht van Vertrouwen: Vertrouwen in het Licht.
