Procol Harum

Procol Harum is een Britse band, die in het begin van de jaren '60 werd gevormd. De band is vooral bekend van hun nummer-1-hits A Whiter Shade of Pale en Homburg. De band wordt gezien als een van de wegbereiders van het genre progressieve rock. De samenstelling van de band is in de loop der tijd veelvuldig gewijzigd. De enige constante leden zijn zanger/pianist Gary Brooker en tekstschrijver Keith Reid.

De wortels van Procol Harum lagen in een live band genaamd 'The Paramounts', die door Gary Brooker en Robin Trower werd geleid, populaire artiesten in het begin van de jaren '60. Zij sloten in 1963 een contract af bij Parlophone en brachten de single Poison Ivy uit, die een gematigd succes was in Groot-Brittannië. Zij konden dit succes echter niet vasthouden en de band viel in 1966 uiteen. Brooker ging werken als liedjesschrijver en kwam hierbij in aanraking met tekstschrijver Keith Reid, met wie hij een aantal nummers schreef. Om deze nummers uit te voeren werd een nieuwe band genaamd 'Pinewoods' opgericht, met daarin naast Brooker o.a. organist Matthew Fisher en bassist Dave Knights. Met deze band werd het nummer A Whiter Shade of Pale opgenomen. Nog voordat dit nummer werd uitgebracht werd de naam van de band veranderd in Procol Harum. De bandnaam werd gekozen door de manager, naar de naam van de kat van een vriend.

A Whiter Shade of Pale werd een enorm succes en is één van de weinige nummers die tot twee keer toe de nummer 1 positie in de hitparade zou behalen. Het nummer wordt algemeen beschouwd als één van de grootste popklassiekers.

Procol Harum - A Whiter Shade Of Pale.mp3

Procol Harum - Cerdes (Outside The Gate Of).mp3

Procol Harum - Conquistador.mp3

Procol Harum - Good Captain Clack.mp3

Procol Harum - Kaleidoscope.mp3

Procol Harum - Lime Street Blues

Procol Harum - Mabel.mp3

Procol Harum - Pandora's Box 1975

Procol Harum - Repent Walpurgis.mp3

Procol Harum - Salad Days (Are Here Again).mp3

Procol Harum - She Wandered Through Garden Fence.mp3

Procol Harum - Something Following Me.mp3

Shocking Blue

Shocking Blue was een Nederlandse rockband uit Den Haag die in de jaren '60 en '70 succesvol was. De groep werd in 1967 opgericht door Robbie van Leeuwen, die naar eigen zeggen bij The Motions aan zijn plafond was gekomen en een groep in de steigers wilde zetten waarmee hij internationaal meer kansen zag. Van Leeuwen rekruteerde de groepsleden uit diverse hoeken van de Haagse beatscene en koos in eerste instantie voor een zanger, Barry Hay, die net The Haigs had verlaten. Hay paste echter en van Leeuwen sprak de historische woorden: "Hier zul je nog spijt van krijgen" (quote van Barry Hay op NCRV-televisie). Uiteindelijk werd Fred de Wilde de zanger en werd er een lp voor Polydor opgenomen. Het album scoorde matig. Een jaar later stapte Shocking Blue over naar het pas opgerichte Pink Elephant-label van Dureco. Toen De Wilde in 1968 een oproep kreeg voor militaire dienst, besloot Van Leeuwen dat hij zijn groep wilde completeren met een zangeres. In eerste instantie werd gedacht aan Annet Hesterman, maar zij bleek net een contract met een manager te zijn aangegaan en bedankte. Later was ze nog korte tijd de zangeres van de Groningse Ro-d-ys. In Loosdrecht stuitten Van Leeuwen en manager Cees van Leeuwen op Mariska Veres, die daar optrad met The Motowns tijdens een feestje van de Golden Earring. En de rest is geschiedenis. Shocking Blue werd de eerste Nederlandse groep die een nummer 1-hit in de Billboard Hot 100 van de Verenigde Staten behaalde met de single Venus. De groep scoorde nog vele andere hits en ging in 1975 uit elkaar. In 1979 werd een poging tot een reünie gedaan, maar die duurde maar zo'n jaar of twee.Shocking blue herrees in een nieuwe samenstelling in 1993 met Mariska Veres, maar zonder Robbie van Leeuwen. Deze formatie bleef optreden tot aan het overlijden van Mariska Veres in december 2006.

De groep had een wereldwijde hit met Venus, een lied gebaseerd op The Banjo Song uit 1963 van The Big 3. De single behaalde in Nederland twee keer de Nederlandse Top 40, maar wist niet hoger te komen dan #3. Venus bereikte in de Verenigde Staten echter de #1-positie, net als in veel andere landen in de wereld. Het nummer is inmiddels een evergreen en staat ook jaarlijks in de Top 2000 van Radio 2. Bovendien is het talloze keren gecoverd: bijvoorbeeld als intro van Stars on 45, dat ook een #1-positie in Amerika behaalde, en een versie van de meidengroep Bananarama, die in 1986 eveneens de #1-positie in Amerika behaalde.

Shocking Blue - Dream On Dreamer.mp3

Shocking Blue - Eve And The Apple.mp3

Shocking Blue - Gonna Sing Me A Song.mp3

Shocking Blue - Good Times.mp3

Shocking Blue - Hello Darkness.mp3
Shocking Blue - Hot Sand 1132
Shocking Blue - I won't be lonely long 1301

Shocking Blue - Inkpot.mp3

Shocking Blue - Let Me Carry Your Bag.mp3

Shocking Blue - Long And Lonesome Road.mp3

Shocking Blue - Love Is In The Air.mp3

Shocking Blue - Lucy Brown Is Back In Town.mp3

Shocking Blue - Mighty Joe.mp3

Shocking Blue - Never Marry A Railroad Man.mp3

Shocking Blue - Oh Lord.mp3

Shocking Blue - Out Of Sight Out Of Mind.mp3

Shocking Blue - Rock In The Sea.mp3

Shocking Blue - Send Me A Postcard.mp3

Shocking Blue - Shocking You.mp3

Shocking Blue - This America.mp3  1301

Shocking Blue - Venus.mp3 1132

LETKISS

Letkis is de titel van een grote internationale Finse hit uit 1965. Het is eigenlijk een verbastering van de naam van een Finse dans, de letkajenkka. Er waren destijds diverse uitvoeringen van dit lied; in Finland werd het lied gezongen door Katri Helena, in Nederland waren de bekendste versies (alle instrumentals):

De spelling van het woord Letkis varieert. Stig Rauno's single Letkis verscheen het eerst op de markt. De single van Gudrun Jankis vermeldt de titel op twee verschillende manieren gespeld: op de hoes als LET KISS, op het labeltje als LETKISS.

Op het labeltje van Stig Rauno's versie staat soms "Stig Rauno Orchestra" als uitvoerende vermeld.

Een Nederlandse (gezongen) cover bleef niet uit. Die versie van Trea Dobbs heette Ploem ploem jenka. Met dat nummer deed ze mee aan het Nationaal Songfestival van 1965. Het lied eindigde als derde, achter inzendingen van Conny Vandenbos en Ronnie Tober. De versie van Trea Dobbs was overigens niet de enige Nederlandstalige cover van Letkis. Ook Johnny Hoes bracht een versie uit waarin hij beschrijft hoe de Letkis gedanst moet worden:

Een, twee, rechterbeen omhoog
Een, twee, linkerbeen omhoog
Nog eens daarna tot besluit
Spring voor en achter en dan driemaal vlug vooruit

Stig Rauno - Letkis

Letkiss - Instrumentaal

Blue Diamonds

The Blue Diamonds was een Nederlands duo bestaande uit de broers Riem (15 april 1943 Depok/West-Java) en Ruud de Wolff (12 mei 1941 Batavia - 18 december 2000 Driebergen). De broers, van Indische afkomst, braken in 1960 door met de wereldwijde hit Ramona.

Riem en Ruud de Wolff kwamen in 1949 met hun ouders naar Nederland en zongen in hun tienerjaren op schoolfeesten in bandjes als The String Extase Boys en The Cool Cats. Het repertoire bestond voornamelijk uit covers van The Everly Brothers. In 1960 stond hun uitvoering van de song Ramona uit 1927 maandenlang in de hitlijsten, en ook in veel andere landen is het nummer een grote hit. Andere succesnummers uit die tijd waren onder andere Oh Carol en Little Ship.

Begin jaren zestig toeren de broers samen met Anneke Grönloh door Indonesië, terwijl in Nederland en andere Europese landen verschillende nummers de hitparade halen. Voor Ramona ontvangen de broers een Edison uit handen van Wim Sonneveld, nadat er zeven miljoen exemplaren zijn verkocht. Ook in de jaren zeventig brengen The Blue Diamonds diverse singles uit, het stormachtige succes van Ramona wordt echter niet geëvenaard.

Begin jaren tachtig nemen zij in Indonesië diverse platen op in het Maleis, waarvan miljoenen exemplaren over de toonbank gaan.

Tot de dood van Ruud de Wolff in december 2000 blijven The Blue Diamonds platen maken en optreden. Echt grote successen blijven uit, maar de typische Blue Diamonds sound blijft populair.

Na de dood van Ruud blijft Riem de Wolff optreden, als soloartiest met een begeleidingsband, en als duo met zijn zoon Steffen onder de naam The New Diamonds. Op 29 april 2005 wordt Riem de Wolff benoemd tot Ridder in de orde van Oranje Nassau.

Chris Andrews

Chris Andrews (geboren als Christopher Frederick Andrews, 15 oktober 1942, Romford, East London, Verenigd Koninkrijk  is een singer-songwriter, wiens muzikale carrière begon in de jaren 1960

Andrews, had door zijn medio tienerjaren vormde zijn eigen groep, en speelde in Soho uitvoering die de 2i's Coffee bar inbegrepen (uitgesproken als twee ogen) en Flamingo Nightclub.

Op 14 maart 1959, maakte hij zijn Britse tv-debuut, uitvoeren op de "Oh, Boy!" tonen.

Hij zou later terugkeren in april tot het uitvoeren van een cover van Cliff Richard's, "Move It".

Andrews schreef "The First Time" voor Adam Faith (nummer 5, 1963), en vervolgens een reeks hits voor Sandie Shaw.

Zij begrepen "Girl Don't Come" (nummer 3, 1964/65), "I'll Stop at Nothing" (nummer 4, 1965), "Boodschap begrepen" (nummer 6, 1965) en "Long Live Love" ( nummer een, 1965). Hij bleef een grafiek topper in de UK Singles Chart voor drie weken  "Girl Don't Come" werd gedekt door Cher op haar debuut album, All I Really Wanna Do.

Ook in 1965, Andrews als solo artiest, kreeg de nummer 3 in dezelfde aanbiedingen met "Yesterday Man", gevolgd met een nummer 13 hit "To Whom It Concerns."

Het instrumentale deel van dit nummer werd gebruikt als het thema voor RTÉ's langlopende tv-programma, The Late, Late Show, tot 1999, en een opnieuw gearrangeerde versie heeft als thema muziek van de show in september 2009.

Naast het verkrijgen van een hoge plaatsing in de UK chart met "Yesterday Man", is het ook gestegen naar nummer een in Ierland en Duitsland. Latere releases waren niet zo succesvol, maar zijn eigen hits worden gezien als vroege voorbeelden van reggae beïnvloed witte popmuziek. Hoewel zijn grafiek optredens gedaald in het Verenigd Koninkrijk van 1966, zijn chart topping succes voortgezet in het vasteland van Europa voor een aantal jaren, met name in Duitsland, en Andrews vaak opgenomen in vreemde talen.

De beste voorstelling van zijn 1960 opnamen is het Engels op 20 Repertoire's Greatest Hits CD .

Vandaag Andrews is nog steeds actief in zijn carrière als singer / songwriter, werken voornamelijk op het vasteland van Europa en het Verenigd Koninkrijk.

Momenteel heeft hij huizen, zowel in Londen en Selm.

Chris Andrews - Brown Eyes.mp3

Chris Andrews - Carol OK.mp3

Chris Andrews - Do You Wanna Love Me.mp3

Chris Andrews - Girl Dont Come.mp3

Chris Andrews - Hello Honey Pie.mp3

Chris Andrews - I Love Ya.mp3

Chris Andrews - Ill Walk To You.mp3

Chris Andrews - Its All Coming Back To Me.mp3

Chris Andrews - Lady Oh Lady.mp3 2201

Chris Andrews - Lazy Days.mp3

Chris Andrews - Long Live Love.mp3

Chris Andrews - Michigan River.mp3

Chris Andrews - Pretty  Belinda.mp3 1550

Chris Andrews - Silver Lininng.mp3

Chris Andrews - Someones Taken Maria Away.mp3

Chris Andrews - Something On My Mind.mp3

Chris Andrews - Stop That Girl.mp3

Chris Andrews - Sugar Daddy.mp3

Chris Andrews - Theyve All Got Thes On Youeir Ey.mp3

Chris Andrews - To Whom it Concerns.mp3 1550

Chris Andrews - Too Bad You Dont Want Me.mp3

Chris Andrews - Whatcha Gonna Do Now.mp3  2201

Chris Andrews - Write it Down.mp3

Chris Andrews - Yesterday Man.mp3

Chris Andrews - Yo Yo.mp3

Bobby Solo

Bobby Solo (Rome, 18 maart 1945) is een Italiaanse zanger.

Hij nam in 1964 deel aan het San Remo Festival met Una lacrima sul viso, hij won niet maar het lied werd wel een internationale hit. Hij won datzelfde jaar nog het Festivalbar met Credi a me. In 1965 won hij wel het San Remo Festival met Se piangi se ridi en mocht hij ook naar het Eurovisiesongfestival waar hij 5de eindigde. Ook in 1969 won hij San Remo met Zingara, dit keer zat er echter geen eurovisieticket aan vast. Hij was ook in Duitsland populair en zong enkele schlagers.

Bobby Solo, wiens echte naam Roberto Satti is,  is San Remo. Als er één zanger is, die bekend werd door het Festival van San Remo, dan is het wel Bobby Solo. Deze Romein, of hoe noem je een inwoner van Rome, stak er in 1964 zijn neus aan het hitparadevenster met "Una lacrima sul viso". De Italiaanse Elvis Presley eindigde 2de in San Remo, na de ongenaakbare Gigliola Cinquetti, alhoewel … Het verhaal doet de ronde, dat normaal "Una lacrima sul viso" de winnaar was, maar Bobby werd gediskwalificeerd omdat hij playbackte. Net als "No ho l' eta" werd "Una lacrima sul viso" een internationale hit, al moest hij in Frankrijk de concurrentie dulden van Lucky Blondo, niettegenstaande hijzelf het ook in het Frans zong als"Sur ton visage une larme". Het jaar daarop won Bobby wel in San Remo met "Se piangi, se ridi". Hij eindigde er 5de mee op het Eurovisie Songfestival in Luxemburg. Niettegenstaande Bobby een mooie jongen is kan hij niet op tegen de concurrentie van poppetje France Gall, die wint met "Poupée de cire, poupée de son" van lelijke jongen Serge Gainsbourg. Van mooie jongen gesproken, het valt op, hoe Bobby meestal zwaar geschminkt met valse wimpers op het podium staat. Hij moet niet onderdoen voor zijn vrouwelijke collega' s. Een ander San Remo nummer, "Io che non vivo senza te" eindigde pas op de 7de  plaats in 1965. Dat nummer zou Dusty Springfield een jaar later als "You don't have to say you love me" naar de hoogste regionen van de internationale hitpardes voeren. Vroeg of laat maak ik nog een appendix aan deze website over de San Remo nummers, die vertaald werden en her en der succesvol waren. Ook vermeldenswaard is, dat de andere uitvoerders van "Se piangi, se ridi", de Amerikaanse New Christy Minstrels waren, een groep waar o.m. Kenny Rodgers, Kim Carnes en Barry Mc Guire toe behoorden.

Bobby Solo - fascination.mp3

Bobby Solo - la casa del signore.mp3

Bobby Solo - la vita e' rosa.mp3

Bobby Solo - moolin rouge.mp3

Bobby Solo - moon river.mp3

Bobby Solo - polvere di stelle.mp3

Bobby Solo - ricordati ragazzo.mp3

Bobby Solo - Se piangi, se ridi

Bobby Solo - stanotte si.mp3

Bobby Solo - syboney.mp3

Bobby Solo - t'ho voluto bene.mp3

Bobby Solo - ti guardero' nel cuore.mp3

Bobby Solo - Una lacrima sul viso

Herve Vilard

Herve Vilard, wiens echte naam Rene Villard, werd geboren op 24 juli 1946 in Parijs (Frankrijk). Hij werd geboren in een taxi en zal worden verwijderd uit de voogdij van zijn moeder te worden geplaatst in verschillende gezinnen en weeshuizen, waar het zal groeien. Nog een tiener was, verhuisde hij naar Parijs. Daar ontmoette hij Daniel Cordier die zal zijn voogd. Herve Vilard houdt van muziek en neemt zangles. Spotted door een artistiek leider in 1965 nam hij zijn eerste vijfenveertig ronden: "Capri C'est Fini." De titel voldoet aan een groot succes en voortbewogen de jonge man op de scène.
Dit succes zal Herve Vilard opname van zijn eerste album en het maken van zijn eerste tournee in Frankrijk, maar ook in Europa en Zuid-Amerika. In de vroege jaren zeventig verhuisde hij naar Buenos Aires (Argentinië) en blijft zijn loopbaan in Latijns-Amerika tot 1978. Het is het jaar van zijn terugkeer naar Frankrijk met de titel "Wij", samengesteld door Toto Cutugno. Deze terugkeer winnaar zal worden gevolgd door vele andere succes van het album ook zelden (de laatste is "cri du Coeur" in 2004). Ondanks deze zeldzaamheid, Herve Vilard is een favoriet van het Frans.

• Herve Vilard - Adieu Jolie Candy
• Herve Vilard - Capri C'est Fini
• Herve Vilard - Fais La Rire
• Herve Vilard - Lila Lilam
• Herve Vilard - Mediterraneenne
• Herve Vilard - Nous
• Herve Vilard - un adios
• Herve Vilard - Un Monde Fait Pour Nous (Il Mondo)
  Herve Vilard - Reviens

Jane Birkin

Jane Mallory Birkin (Londen, 14 december 1946) is een Engelse actrice en zangeres die sinds eind jaren 1960 in Frankrijk woont. In Nederland is ze vooral bekend van haar duet met haar toenmalige echtgenoot, Serge Gainsbourg, "Je t'aime... moi non plus" uit 1969.

Jane Birkin is de dochter van commandant David Birkin en actrice Judy Campbell. Haar broer is regisseur en scenarioschrijver Andrew Birkin.

In 1965 trouwde Birkin met John Barry, de componist die onder andere de muziekscore van James Bond op zijn naam heeft staan. De twee scheidden in 1968. In 1966 verwierf ze redelijke bekendheid met haar rol als een naaktmodel in Antonioni's controversiële film Blowup.

In 1968 ontmoette ze tijdens haar verblijf in Frankrijk de Franse popster Serge Gainsbourg. De twee trouwden al snel. In 1969 namen de twee het door Gainsbourg geschreven erotische Franstalige nummer "Je t'aime... moi non plus" op. Aanvankelijk zou Brigitte Bardot het nummer opnemen, maar die vond het te gewaagd. De single was controversieel door zijn expliciete seksuele aard (de tekst van het nummer werd ondersteund door gekreun en gehijg) en verscheidene radiostations weigerde het te draaien. Toch werd het nummer een grote hit in verscheidene Europese landen. Hierna volgde al gauw een album, Jane Birkin - Serge Gainsbourg.

In het begin van de jaren zeventig richtte zich voornamelijk op haar filmcarrière, onder andere als de lesbische geliefde van Brigitte Bardot in Don Juan 73 van Roger Vadim (1973). Samen met Serge Gainsbourg nam ze enkele albums op, waaronder Lolita Go Home (1975) en Ex-Fan des Sixties (1978). Haar platen zijn vooral in Frankrijk zeer succesvol.

In 1987 speelde ze in de film Kung Fu Master van Agnès Varda, waarvoor ze tevens het script schreef. Haar rol van een veertigjarige vrouw, die een relatie begint met een vijftienjarige jongen, zorgde voor enige controverse. Varda uitte haar waardering voor Birkin door het jaar daarop een lange documentaire op te nemen met haar als onderwerp, Jane B. par Agnès V.

Jane Birkin - baby alone in babylone

Jane Birkin - En Rire de Peur D'Etre Oblige D'En Pleurer

Jane Birkin - Ex-Fan des Sixties
Jane Birkin - Jane B 1139

Jane Birkin - LA DECADENSE - (Jane Birkin & Serge Gainsbourg)

Jane Birkin - Quoi

Jane Birkin & Charlotte Gainsbourg - Di Doo Dah

Jane Birkin & Serge Gainsbourg - Je T'aime Moi Non Plus

Jane Birkin & Vanessa Paradis –

-La Ballade de Johnny Jane - La Soirée des Enfoirés (1996)

Serge Gainsbourg

Serge Gainsbourg, artiestennaam van Lucien Ginzburg (Parijs, 2 april 1928 - aldaar, 2 maart 1991) was een Frans dichter, zanger, componist, acteur en regisseur.

Hij werd geboren in Parijs, Frankrijk als de zoon van Joods-Russische ouders. Hij had een dochter, Charlotte, bij Jane Birkin, en een zoon, Lulu, bij zijn laatste partner Bambou (Pauline Von Paulus).

Zijn vroege werk was beïnvloed door Boris Vian. Gainsbourg wilde, onder invloed van Britse en Amerikaanse popmuziek, ontsnappen aan het ouderwetse chanson en nieuwe muzikale gebieden ontdekken.

Tijdens zijn carrière schreef hij soundtracks voor meer dan 40 films. Zelf regisseerde hij ook vier films: Je t'aime… moi non plus, Equateur, Charlotte For Ever en Stan The Flasher.

Zijn grootste hit, Je t'aime… moi non plus, was zeer erotisch getint. Hoewel het oorspronkelijk werd opgenomen met Brigitte Bardot, werd het niet met haar stem uitgebracht, maar met die van zijn toekomstige vriendin Jane Birkin, omdat Bardot niet meer verder wilde.

Omdat het als "te heet" beschouwd werd, werd dit lied in verschillende landen gecensureerd en zelfs Frankrijk werd de meest expliciete versie onthouden. De controverse zorgde echter ook voor veel bekendheid en zorgde ervoor dat het de nr. 1 werd in veel hitlijsten, waaronder die van het Verenigd Koninkrijk.

Zijn meest invloedrijke werk Histoire de Melody Nelson werd uitgebracht in 1971. Het was een conceptalbum samengesteld door Jean-Claude Vannier en vooral gebaseerd op Nabokovs roman Lolita. Het heeft onder andere artiesten zoals Air, David Holmes en Beck beïnvloed.

In 1975, bracht hij het album Rock Around the Bunker uit, een rockalbum dat volledig gewijd is aan het Nazisme, waarin hij met zwarte humor herinneringen bovenhaalt van hoe hij en zijn familie leden tijdens de Tweede Wereldoorlog. Serge had als kind nog de Davidster gedragen in Parijs.

Het daaropvolgende jaar werd een van zijn andere grote werken uitgebracht: L'Homme à la Tête de Chou met Marilou als een nieuw karakter en met veel bombastische, orkestrale muziek.

In 1978 nam hij in Jamaica een reggaeversie op van het Franse volkslied, de "Marseillaise", "Aux Armes et cetera" , samen met de band van Bob Marley, The Wailers. Hierdoor kreeg hij doodsbedreigingen van rechtse veteranen uit de Algerijnse Onafhankelijkheidsoorlog. Kort daarna kocht Gainsbourg het originele manuscript van de Marseillaise. Hierop antwoordde hij de critici dat zijn versie dichter bij het origineel was omdat in het origineel duidelijk de woorden "Aux armes et cætera..." voorkomen in het refrein.

Het jaar daarop werd zijn nieuwe Gainsbarre-look officieel voorgesteld in de film "Ecce Homo". Tijdens de laatste 10 jaar van zijn leven verscheen hij dikwijls op tv, vooral door zijn controversiële zin voor humor en zijn provocaties. Tijdens deze periode bracht hij ook Love On The Beat en zijn laatste studio-album You're Under Arrest uit, evenals twee live-cd's.

Op het einde van zijn leven werd Gainsbourg een vaste waarde in Franse talkshows, met misschien zijn meest bekende provocatie toen hij "I want to fuck you" tegen Whitney Houston zei. Zijn liedjes werden steeds excentrieker, van het anti-drug "Les Enfants de la Chance" tot het super-dubbelzinnige "Lemon Incest" met zijn dochter Charlotte. Dit illustreert ook zijn grote liefde voor woordspelletjes, soms ook pijnlijk, "Bowie, Bah Oui" (of: "Bowie, Beau oui comme Bowie").

Gainsbourg stierf op 2 maart 1991 aan een hartaanval en werd begraven op het kerkhof van Montparnasse, in Parijs. Zijn huis op het beroemde adres 5bis rue de Verneuil is nog steeds volledig bedekt met graffiti en gedichten.

Een van de grootste vertolkers van zijn muziek was Petula Clark, wier succes in Frankrijk vooral te danken was aan het zingen van Gainsbourgs muziek. In 2003 schreef ze "La Chanson de Gainsbourg" als een eerbetoon aan de componist van sommige van haar grootste hits.

Serge is ook bekend als de componist van Poupée de cire, poupée de son, waarmee France Gall het Eurovisiesongfestival won voor Luxemburg.

Serge Gainsbourg - Aux Armes Et Caetera

Serge Gainsbourg - Je suis venu te dire que je m'en vais

Serge Gainsbourg - Sea sex and sun

Serge Gainsbourg & Jane Birkin  - Je T'aime Moi Non Plus

The Cousins

Gitaargroep uit de later jaren vijftig, begin zestig, die er als eersten in slaagden om "rock & roll" muziek vanuit België te exporteren. Ze speelden muziek in de trend van The Shadows, en hadden ook een podiumact die daar het een en ander van weg had.

De basis van de groep werd gelegd binnen een orkest genaamd "La Jeune Equipe", dat zich vooral onledig hield met het opvrolijken van verjaardagsfeesten en -partijen voor de welgestelde Brusselse burgerij. Ze veranderden hun naam in "Les Cousins" toen ze gevraagd werden voor een optreden in een gelijknamige club op de 14de juli (Franse nationale feestdag). Op die dag werden ze ook ontdekt door platenbaas Jean Klüger.

De vrolijke en betekenisloze song "Kili-Watch" uit 1960 wordt een instanthit en een enorm succes. Binnen een paar maanden worden er meer dan 50.000 exemplaren van verkocht, een enorm aantal voor de Belgische platenindustrie in die dagen. De song, een compositie van bassist Derese, was naar verluidt een adaptatie van een indianenliedje dat hij bij de scouts geleerd had.

Er onstaat echter onenigheid over de royalties voor "Kili Watch", en Derese verlaat de groep. Hij richt het concurrerende "The Kili-Jacks" op, maar die zullen niet dezelfde impact halen.

De groep slaagt erin zijn populareit verdiend met de hit meer dan vijf jaar te rekken. In "Wit-Lof from Belgium" luidt het "Het waren cleane, altijd lachende jongens in nette pakjes die wisten waar ze de mosterd moesten halen. Inpikken op een buitenlandse rage, overgieten met een scheut folklore en een slappe Shadows-saus en bingo! Titels als "When the Cousins come twistin' in" en "The Limbo Rock" zeggen genoeg."

The Cousins hadden ook de pers en de toen opkomende tienerbladen mee, vermits zij de eerste Belgisch "rock-n-rollers" waren die het ook buiten België konden waarmaken : Duitsland, Italië, Frankrijk, Denemarken, Zaïre en Argentinië (waar ze de status van halfgoden kregen onder de verspaanste naam "Los Primos").

Het spel duurde tot eind 1966. Meer dan 20 jaar later zou de groep ter gelegenheid van "Golden Oldies" en "Diamond Awards" nog wel eens heropgericht worden.

CLAUDIA SYLVA 

CLAUDIA SYLVA  was een Belgische die in het Frans zong en een enorme hit had in 65 met J'AI PLEURE.

Ik heb niets teruggevonden over haar in het jaar  65. Tegenwoordig runt ze een restaurant in Brussel, en ze treed nu en dan nog op.

Ze deed indertijd een wereldtournee, ging zelfs naar Zuid Africa en speelde in een film.

Ze stond nr 13 in de Vlaamse top 100 van 65, ver voor the Beatles en The Rolling stones.

In mei 65 stond Claudia Sylva op nr 2 in de Vlaamse top 20 en ze bleef 4 maand in de hitparade staan. De opvolger van J'ai pleure TOI ET MOI  stond in oktober op nr 10.

Claudia was dus de vrouwelijke Adamo en Vlaanderen sloot haar in de armen.

Claudia Sylva scoorde 40 jaar geleden een grote hit met J'ai Pleuré. In de tijd dat een gouden single nog 100.000 keer over de toonbank moest gaan, de televisie nog geen kleuren kende en muziek uit eigen land nog gerespecteerd werd. Na de single wist ze dat succes niet meer te evenaren en liet ze de showbizz achter zich. Nu, 40 jaar later, heeft ze er terug zin in. Zelf zegt ze dat een totaal nieuwe single weinig kans op slagen heeft dus ... haalt ze haar eigen J'ai Pleuré van onder het stof.

Claudia Sylva - J'ai Pleuré

Claudia Sylva  - Je te donne mon cœur

Sandie Shaw

Sandie Shaw, echte naam Sandra Ann Goodrich (Dagenham, 26 februari 1947) was één van de populairste Britse zangeressen uit de jaren zestig.

Ze werd in 1964 ontdekt door Adam Faith die haar op een concert bezig zag (ze mocht zingen op het concert na 2de geworden te zijn in een talentenwedstrijd). Enkele weken later had ze een platencontract en haar eerste single As long as you are happy baby werd uitgebracht. Dit was niet zo'n groot succes maar haar 2de single was dat wel, Always something there to remind me geschreven door Burt Bacharach en Hal David, Shaw kwam er 3 weken mee op 1 in de Britse hitlijst.

Ze maakte nog verschillende grote hits, omdat ze veel liedjes ook in het Frans, Italiaans, Duits en Spaans uitbracht werd ze in heel Europa bekend. Ze was ook zeer bekend in Zuid-Amerika, zong zelfs een keer achter het IJzeren Gordijn en in Iran. Amerika werd niet veroverd omdat ze geen werkvergunning kreeg daar, maar toch heeft ze er heel wat fans. Ze zong meestal op blote voeten want dan voelde ze zich meer relaxed en had ze meer zin om het lied te zingen.

In 1967 begon haar succes wat te tanen en werd ze tegen haar wil naar het Eurovisiesongfestival gestuurd, ze dacht dat dit haar geloofwaardigheid zou aantasten. Er werden 5 liedjes voorgesteld op de Britse televisie en Puppet on a string (een lied dat ze haatte) won. Na 11 jaar slaagde Sandie er als eerste in om het songfestival te winnen voor het Verenigd Koninkrijk, barrevoets, en het bezorgde haar een derde nummer één-hit (een record voor een zangeres in die tijd) en ze had er ook meteen een wereldhit mee beet, het was de meest verkopende single van het jaar in Duitsland. In 1967 trouwde ze met modeontwerper Jeff Banks met wie ze in 1971 een dochter, Gracie, kreeg. Shaw zou ook snel met een eigen kledinglijn beginnen en verrassend genoeg ook eigen schoenen. Op het einde van de jaren zestig waren haar liedjes niet meer zo populair.

Sandie Shaw - Always Something There To Remind Me

Sandie Shaw - Are You Ready To Be Heartbroken

Sandie Shaw - How Can You Tell

Sandie Shaw - Long Live Love

Sandie Shaw - Message Understood

Sandie Shaw - Puppet On A String 1967

Sandie shaw - Tell the boys

Sandie Shaw & The Smiths - Jeane

Dimitri Dourakine

is de artiestennaam van Leo Caerts die in 1969 veel, heel veel, plaatjes verkocht van zijn "Casatschok" in de Benelux, Frankrijk en in Zuid-Amerika.


Casatschok - a1 - Casatschok.mp3
Casatschok - a2 - Those Were The Days.mp3
Casatschok - a3 - Paprika, Kaviar, Wodka.mp3
Casatschok - a4 - Ochi chernye.mp3
Casatschok - a5 - La de dion bouton.mp3
Casatschok - a6 - Pauvre Cow-Boy.mp3
Casatschok - b1 - Da, da, niet, niet, niet.mp3
Casatschok - b2 - Kalinka.mp3
Casatschok - b3 - Toi, toi, toi.mp3
Casatschok - b4 - Adelina.mp3
Casatschok - b5 - Boublitshki.mp3
Casatschok - b6 - Le tzigane amoureux.mp3

Bob Benny

Emilius Wagemans (artiestennaam Bob Benny) (Sint-Niklaas, 28 mei 1926) is een Vlaams zanger en musicalster. Hij is vooral bekend van zijn hit Waar en wanneer.

Bob Benny begon zijn carrière als zanger vlak na de Tweede Wereldoorlog. Hij trad toen op in een café aan de Grote Markt in Sint-Niklaas. In 1951 deed Benny auditie bij het NIR en mocht vervolgens optreden in het radioprogramma De Antenne Zingt. In die tijd neemt hij ook zijn eerste plaat op: Mijn hart spreekt tot u. In 1957 scoort hij zijn eerste grote hit met Cindy oh Cindy. Zijn artiestennaam koos Bob Benny toen hij nog bij het Metro Club Orkest zong. De leider van dat orkest heette Robert en daar leidde hij de naam Bob van af. Deze speelde klarinet in de stijl van Benny Goodman, dus koos hij Benny als zijn achternaam.

In februari 1959 nam Bob Benny deel aan de voorrondes voor het Eurovisie Songfestival. In de finale won hij van zangeres Jo Leemans. Zodoende mocht hij België vertegenwoordigen op het Eurovisie Songfestival van 1959 in Cannes. Daar werd hij gedeeld zesde met zijn liedje Hou toch van mij. Tot op heden is dat de hoogst behaalde positie voor een Vlaamse inzending bij het Eurovisie Songfestival. In de Vlaamse hitlijst haalde het nummer de vierde plaats. Twee jaar later wint Bob Benny weer de voorronde voor het songfestival, met het liedje September, gouden roos. Op het Eurovisie Songfestival van 1961 wordt hij gedeeld vijftiende en laatste, met slechts één punt van Luxemburg. Deze lage notering is wellicht ook deels te wijten aan de impopulariteit van België in die tijd vanwege de omstreden Kongo-politiek. In 1963 scoorde Bob Benny zijn grootste hit met Waar en wanneer, een Nederlandstalige bewerking van Als Flotter Geist, gecomponeerd door Johann Strauß. Het nummer bereikt de derde plaats in de Vlaamse hitparade en zelfs in Nederland wordt het een klein hitje. Het leverde hem een gouden plaat op.

Mede door zijn bekendheid van het songfestival kreeg hij optredens in verschillende Europese landen. Hij trad ook zes jaar lang op in Berlijn in de musical Mein Freund Bunburry en de operette Maske in Blau. In Vlaanderen zelf speelde hij een rol in My Fair Lady. Daarnaast heeft hij ook op cruiseschepen gewerkt. Tot en met 2000 heeft Bob Benny in musicals gespeeld. In Vlaanderen is zijn bekendste rol die van Doolittle in My Fair Lady. In 2001 werd de inmiddels 75-jarige artiest getroffen door een beroerte. Tevens maakte hij dat jaar bekend dat hij homoseksueel is.

Door zijn lange verblijf in het ziekenhuis naar aanleiding van zijn beroerte, kwam Bob Benny in financiële problemen. Op 23 april 2003 werd daarom in Antwerpen een benefietconcert voor hem georganiseerd, zodat hij zijn ziekenhuiskosten kon betalen. Het concert stond in het teken van componist Richards Rodgers. Het werd gepresenteerd door Jo de Poorter en er werden nummer van Rodgers gezongen door bekende Vlaamse musicalsterren.

Bob Benny - Alleen Door Jou.mp3
Bob Benny - Als Sterren Flonkerend Aan De Hemel Staan.mp3
Bob Benny - Amore 5014
Bob Benny - April in portugal.mp3
Bob Benny - Bella Maria.mp3
Bob Benny - Bij Jou Was Het Altijd Zo Mooi.mp3
Bob Benny - Blauw is de nacht.mp3
Bob Benny - Cindy,oh cindy 5014
Bob Benny - De gouden sleutel 5020
Bob Benny - De oude slotgracht.mp3
Bob Benny - Een onmogelijke droom.mp3
Bob Benny - En Toen Kwam Jij.mp3
Bob Benny - Geef aan je vrouwtje.mp3
Bob Benny - Hou toch van mij.mp3
Bob Benny - In de zon.mp3
Bob Benny - Je laatste kus 5020
Bob Benny - Je vous aime, ma cherie.mp3
Bob Benny - Lieveling .mp3
Bob Benny - Medley 01 zing senorita/boerinnekesdans/het is vandaag...
Bob Benny - Medley 02 -aan het noordzeestrand/aan het kaaischipperskwartier/lichtjes v.d schelde

Bert Kaempfert

Bert Kaempfert, geboren Berthold Kämpfert (Hamburg, 16 oktober 1923 - Majorca, 21 juni 1980) was een Duits componist, arrangeur en bigbandleider. Voor de opkomst van James Last behoorde Kaempfert samen met Max Greger tot de succesvolste Duitse orkestleiders van na de Tweede Wereldoorlog. Gedurende een korte periode trad hij op onder het pseudoniem Bob Parker.

Op de muziekschool in Hamburg studeerde hij meerdere muziekinstrumenten, piano, klarinet, saxofoon en accordeon. Hij begon zijn carrière als saxofonist bij het radio-orkest van Hans Busch in Danzig. Tijdens de Tweede Wereldoorlog verbleef hij in gevangenschap in Denemarken waar hij verliefd werd op een jonge Deense. Uit deze relatie werd zijn oudste dochter geboren. Eveneens tijdens die periode formeerde hij zijn eerste bigband Pik Ass. Na de oorlog ging hij met deze band op de schnabbeltour langs Amerikaanse officiersclubs in Noord-Duitsland.

Aan het eind van de veertiger jaren componeerde en arrangeerde hij hoofdzakelijk voor de NDR en Polydor. Voor Freddy Quinn bijvoorbeeld schreef hij in 1959 Die Gitarre und das Meer, wat een grote hit werd. Ook bewerkte Kaempfert het Duitse volksliedje "Muss i denn zum Städtele hinaus" dat onder de titel "Wooden Heart" Elvis Presley een wereldsucces opleverde.

Met Wonderland by Night maakte Kaempfert in 1960 zijn grote internationale doorbraak: In 1961 stond deze hit vijf weken nummer één in de Verenigde Staten, dat was de eerste keer dat een Duitser een nummer één-hit had in de VS. Een andere compositie van hem Morgen bereikte eveneens een hoge klassering in de Amerikaanse Top 20.

In 1961 is hij verantwoordelijk voor de opnames van de zanger Tony Sheridan, die wordt begeleid door een tot dan toe onbekende band, The Beatles.

Zijn compositie African Beat (1962) is de herkenningsmelodie geworden van het sprookje de Indische waterlelies in de Efteling, waar het wordt gespeeld door een kikkerorkest en een ganzenemsemble.

Bert Kaempfert - A Swingin' Safari.mp3

Bert Kaempfert - Afrikaan Beat.mp3

Bert Kaempfert - Angelica mp3

Bert Kaempfert - Baby Elephant Walk mp3

Bert Kaempfert - Bert's Bossa Nova.mp3

Bert Kaempfert - Besame Mucho.mp3

Bert Kaempfert - Black Beauty.mp3

Bert Kaempfert - Cha Cha Brasilia.mp3

Bert Kaempfert - Chicken Talk.mp3

Bert Kaempfert - Happy Safari.mp3

Bert Kaempfert - Happy Trumpeter.mp3

Bert Kaempfert - Limbo Lady mp3

Bert Kaempfert - Mambo Mania.mp3

Bert Kaempfert - Maria Elena.mp3

Bert Kaempfert - Market Day.mp3

Bert Kaempfert - Mombasa Rock mp3

Bert Kaempfert - Monkey Shuffle mp3

Bert Kaempfert - Pata Pata mp3

Bert Kaempfert - Poinciana (Song Of The Tree).mp3

Bert Kaempfert - Say Si Si (Para Vigo Me Voy).mp3

Bert Kaempfert - Seven Up mp3

Bert Kaempfert - Similau.mp3

Bert Kaempfert - Skokiaan.mp3

Bert Kaempfert - Soft Shoe Safari.mp3

Bert Kaempfert - Sugar Bush mp3

Bert Kaempfert - Sweet And Gentle (Me Lo Dijo Adela).mp3

Bert Kaempfert - Take Me.mp3

Bert Kaempfert - That Happy Feeling.mp3

Bert Kaempfert - The Bandit (O Cangaceiro).mp3

Bert Kaempfert - The Breeze And I.mp3

Bert Kaempfert - The Way I Love You).mp3

Bert Kaempfert - Tom Hark mp3

Bert Kaempfert - Tootie Flutie.mp3

Bert Kaempfert - Trumpet Fiesta.mp3

Bert Kaempfert - Walking with lips mp3

Bert Kaempfert - Wimoweh.mp3

Bert Kaempfert - Zambesi.mp3

The regento stars

Bruno Siegfried Majcherek (Heerlen, 3 januari 1936) is een volkszanger van Poolse afkomst (zijn ouders waren Pools), die opgegroeid is in Heerlen. Sinds 1952 treedt hij regelmatig op, met name in Zuid-Limburg. Hij is bekend van zijn tango's en walsen. Hij treedt meestal op met zijn eigen orkest: Bruno Majcherek und die Regento Stars.

Na W.O. II tot in het begin van de jaren '60 heerste er een heuse tangorage in Europa. In de Benelux hotste het orkest van Malando (« Olé guapa ») van feestzaal naar feestzaal in Duitsland het orkest van Alfred Hause, dat in 1961 met …, zo waar de eerste editie van de Deutsche Schlagerfestspiele won. Ook een aantal gezongen tango's kwamen aan het venster piepen, denk maar aan de (tango)schlagerzangers Rudi Schurike (« Florentinische Nächte » en « Caprifischer »)en René Carol (« Bianca Rosa »,  « Rote Rosen, Rote lippen, roter Wein », « Deinen Namen, den hab' ich vergessen »), Gerhard Wendland (« Tanze mir mir in den Morgen »)en het Hazy Osterwald Sextett (« Kriminial Tango »), Rocco Granata e.a. « Du schwarzer Zigeuner ». Zelfs The Shadows speelden « Guitar tango » tot in de hoogste hitparaderegionen.

Met « Laila » stonden de uit Nederlands Limburg afkomstige Regento Stars van maart  tot november '60, zij aan zij met  die Regenpfeifer, in de Benelux hitparades. « Laila » was een tango van voor W.O. II, waar in het middendeel een stuk parlando bijgeplakt werd. De oorspronkelijke bezetting bestond van het in 1958 opgericht quintet bestond uit lead-zanger  en klarinettist Bruno Majcherek (°3.1.1936), Dora en Otto Zerdoner, Sigmund of Siegfried Meyer en Jo Theunissen. In de plaats van de in 1965 verongelukte gitarist Jo Theunissen kwam Men Van Meegen. In 1961 kregen ze een gouden plaat voor meer dan 1,5 miljoen verkochte exemplaren. Vanaf 1963 noemde de groep « Bruno Majcherek  en de Regento Stars ». Bruno was de zoon van een ingeweken Pool, die in de Oranje-Nassau koolmijn in Heerlen werkte.

Op het Grand Gala du Disque van 1963 zong Bruno « Oh Donna Clara » dat opnieuw een reuze-hit werd. Het succes van « Laila » kon evenwel niet geëvenaard worden. Vanaf 1965 werden geen nieuwe platen meer uitgebracht alhoewel de groep tot 1970 bleef optreden.

Regento Stars - Blauwe Ogen
Regento Stars - Der Schlittenhund

Regento Stars - Hallo goedemorgen holland

Regento Stars – Leila

Regento Stars - Misschien Zijn Wij Beestjes

Regento Stars - Molenwals (instr)

Regento Stars - Oh Donna Clara

Regento Stars - OVERAL WAAR TE VOOR STAAT

Regento Stars - Regento Star Wals

Regento Stars - 't Is Prut Zei De Boer

Regento Stars - Waarom doe je dat nou

Bruno Majcherek - Amapola.mp3

Bruno Majcherek - Anuschla.mp3

Bruno Majcherek - Belami.mp3

Bruno Majcherek - Cherie.mp3

Bruno Majcherek - Der karavan.mp3

Bruno Majcherek - Du bist mit gold nicht zu bezahlen.mp3

Bruno Majcherek - Gitarren klingen leise durch die nacht.mp3

Bruno Majcherek - Man kann sein herz nur einmal verschenken.mp3

Bruno Majcherek - Sag musikant.mp3

Bruno Majcherek - Striptease baby aus der stripteasebar.mp3

Bruno Majcherek - Vergess mich nicht.mp3

Bruno Majcherek - Warum hast du so traurige augen.mp3

Bruno Majcherek - Warum.mp3

Bruno Majcherek - Zwei gitarren am meer.mp

Nancy Sinatra (Jersey City, 8 juni 1940) is een Amerikaans zangeres en actrice. Ze is de dochter van de legendarische zanger Frank Sinatra en zijn toenmalige vrouw Nancy Barbato

Nancy Sinatra maakte haar debuut in 1945 toen haar vader het liedje Nancy zong. Pas jaren later maakte hij bekend wie er in het liedje bezongen werd.

Nancy trouwde in 1960 het tieneridool Tommy Sands, maar in 1965 scheidde ze al weer van hem. Haar muzikale carrière piekte in de tweede helft van de jaren zestig met een rij pophits. Haar meest bekende lied is These Boots Are Made for Walkin' uit 1966. In 1967 stond ze samen met haar vader in de hitparade met het duet Something stupid (in 2002 opnieuw uitgebracht door Robbie Williams en Nicole Kidman). In datzelfde jaar zong ze tevens de titelsong voor de James Bond film You only live twice. Verschillende nummers die ze samen met Lee Hazlewood opnam werden hits.

Ze speelde ook in een aantal films waaronder The wild angels van Roger Corman met Peter Fonda en Bruce Dern en Speedway (1968) met Elvis Presley.

In de jaren '70 deed ze het rustig aan wat haar muzikale carrière betreft en stopte ze helemaal met acteren om zich te kunnen toeleggen op het moederschap.

In mei 1995 poseerde ze voor Playboy, dat tegelijk gepaard ging met de release van een nieuw album One more time. Ze verscheen hiervoor weer regelmatig in diverse televisieshows.

In 2003 werd één van haar liedjes (een cover van Cher's Bang bang (My baby shot me down)) gebruikt in een film: de kaskraker Kill Bill: Vol. One van Quentin Tarantino . In 2005 werd het zelfde nummer gesampled door de Audio Bullys voor een dance remix Shot You Down.

In 2004 werkte ze samen met Morrissey aan de hit Let me kiss you.

Nancy Sinatra heeft in september 2005 haar eigen ster gekregen op de Hollywood Walk Of Fame.

• nancy Sinatra - Call Me.mp3
• nancy Sinatra - It Ain't Me Babe.mp3
• nancy Sinatra - Jackson 6210
• nancy Sinatra - Lady Bird (W Lee Hazlewood).mp3
• nancy Sinatra - Sand (W Lee Hazlewood).mp3
• nancy Sinatra - So Long, Babe.mp3
• nancy Sinatra - Somethin' Stupid.mp3
• nancy Sinatra - Storybook Children (W Lee Hazlewood).mp3
• nancy Sinatra - Summer Wine (W Lee Hazlewood).mp3
• nancy Sinatra - The city never sleeps at night 6211
• nancy Sinatra - The Last Of The Secret Agents.mp3
• nancy Sinatra - The Shadow Of Your Smile.mp3
• nancy Sinatra - These Boots Are Made For Walking.mp3 6211
• nancy Sinatra - Wishin' And Hopin'.mp3
• nancy Sinatra - You only live twice 6210