Jane Birkin

Jane Mallory Birkin (Londen, 14 december 1946) is een Engelse actrice en zangeres die sinds eind jaren 1960 in Frankrijk woont. In Nederland is ze vooral bekend van haar duet met haar toenmalige echtgenoot, Serge Gainsbourg, "Je t'aime... moi non plus" uit 1969.

Jane Birkin is de dochter van commandant David Birkin en actrice Judy Campbell. Haar broer is regisseur en scenarioschrijver Andrew Birkin.

In 1965 trouwde Birkin met John Barry, de componist die onder andere de muziekscore van James Bond op zijn naam heeft staan. De twee scheidden in 1968. In 1966 verwierf ze redelijke bekendheid met haar rol als een naaktmodel in Antonioni's controversiële film Blowup.

In 1968 ontmoette ze tijdens haar verblijf in Frankrijk de Franse popster Serge Gainsbourg. De twee trouwden al snel. In 1969 namen de twee het door Gainsbourg geschreven erotische Franstalige nummer "Je t'aime... moi non plus" op. Aanvankelijk zou Brigitte Bardot het nummer opnemen, maar die vond het te gewaagd. De single was controversieel door zijn expliciete seksuele aard (de tekst van het nummer werd ondersteund door gekreun en gehijg) en verscheidene radiostations weigerde het te draaien. Toch werd het nummer een grote hit in verscheidene Europese landen. Hierna volgde al gauw een album, Jane Birkin - Serge Gainsbourg.

In het begin van de jaren zeventig richtte zich voornamelijk op haar filmcarrière, onder andere als de lesbische geliefde van Brigitte Bardot in Don Juan 73 van Roger Vadim (1973). Samen met Serge Gainsbourg nam ze enkele albums op, waaronder Lolita Go Home (1975) en Ex-Fan des Sixties (1978). Haar platen zijn vooral in Frankrijk zeer succesvol.

In 1987 speelde ze in de film Kung Fu Master van Agnès Varda, waarvoor ze tevens het script schreef. Haar rol van een veertigjarige vrouw, die een relatie begint met een vijftienjarige jongen, zorgde voor enige controverse. Varda uitte haar waardering voor Birkin door het jaar daarop een lange documentaire op te nemen met haar als onderwerp, Jane B. par Agnès V.

Jane Birkin - baby alone in babylone

Jane Birkin - En Rire de Peur D'Etre Oblige D'En Pleurer

Jane Birkin - Ex-Fan des Sixties
Jane Birkin - Jane B 1139

Jane Birkin - LA DECADENSE - (Jane Birkin & Serge Gainsbourg)

Jane Birkin - Quoi

Jane Birkin & Charlotte Gainsbourg - Di Doo Dah

Jane Birkin & Serge Gainsbourg - Je T'aime Moi Non Plus

Jane Birkin & Vanessa Paradis –

-La Ballade de Johnny Jane - La Soirée des Enfoirés (1996)

Serge Gainsbourg

Serge Gainsbourg, artiestennaam van Lucien Ginzburg (Parijs, 2 april 1928 - aldaar, 2 maart 1991) was een Frans dichter, zanger, componist, acteur en regisseur.

Hij werd geboren in Parijs, Frankrijk als de zoon van Joods-Russische ouders. Hij had een dochter, Charlotte, bij Jane Birkin, en een zoon, Lulu, bij zijn laatste partner Bambou (Pauline Von Paulus).

Zijn vroege werk was beïnvloed door Boris Vian. Gainsbourg wilde, onder invloed van Britse en Amerikaanse popmuziek, ontsnappen aan het ouderwetse chanson en nieuwe muzikale gebieden ontdekken.

Tijdens zijn carrière schreef hij soundtracks voor meer dan 40 films. Zelf regisseerde hij ook vier films: Je t'aime… moi non plus, Equateur, Charlotte For Ever en Stan The Flasher.

Zijn grootste hit, Je t'aime… moi non plus, was zeer erotisch getint. Hoewel het oorspronkelijk werd opgenomen met Brigitte Bardot, werd het niet met haar stem uitgebracht, maar met die van zijn toekomstige vriendin Jane Birkin, omdat Bardot niet meer verder wilde.

Omdat het als "te heet" beschouwd werd, werd dit lied in verschillende landen gecensureerd en zelfs Frankrijk werd de meest expliciete versie onthouden. De controverse zorgde echter ook voor veel bekendheid en zorgde ervoor dat het de nr. 1 werd in veel hitlijsten, waaronder die van het Verenigd Koninkrijk.

Zijn meest invloedrijke werk Histoire de Melody Nelson werd uitgebracht in 1971. Het was een conceptalbum samengesteld door Jean-Claude Vannier en vooral gebaseerd op Nabokovs roman Lolita. Het heeft onder andere artiesten zoals Air, David Holmes en Beck beïnvloed.

In 1975, bracht hij het album Rock Around the Bunker uit, een rockalbum dat volledig gewijd is aan het Nazisme, waarin hij met zwarte humor herinneringen bovenhaalt van hoe hij en zijn familie leden tijdens de Tweede Wereldoorlog. Serge had als kind nog de Davidster gedragen in Parijs.

Het daaropvolgende jaar werd een van zijn andere grote werken uitgebracht: L'Homme à la Tête de Chou met Marilou als een nieuw karakter en met veel bombastische, orkestrale muziek.

In 1978 nam hij in Jamaica een reggaeversie op van het Franse volkslied, de "Marseillaise", "Aux Armes et cetera" , samen met de band van Bob Marley, The Wailers. Hierdoor kreeg hij doodsbedreigingen van rechtse veteranen uit de Algerijnse Onafhankelijkheidsoorlog. Kort daarna kocht Gainsbourg het originele manuscript van de Marseillaise. Hierop antwoordde hij de critici dat zijn versie dichter bij het origineel was omdat in het origineel duidelijk de woorden "Aux armes et cætera..." voorkomen in het refrein.

Het jaar daarop werd zijn nieuwe Gainsbarre-look officieel voorgesteld in de film "Ecce Homo". Tijdens de laatste 10 jaar van zijn leven verscheen hij dikwijls op tv, vooral door zijn controversiële zin voor humor en zijn provocaties. Tijdens deze periode bracht hij ook Love On The Beat en zijn laatste studio-album You're Under Arrest uit, evenals twee live-cd's.

Op het einde van zijn leven werd Gainsbourg een vaste waarde in Franse talkshows, met misschien zijn meest bekende provocatie toen hij "I want to fuck you" tegen Whitney Houston zei. Zijn liedjes werden steeds excentrieker, van het anti-drug "Les Enfants de la Chance" tot het super-dubbelzinnige "Lemon Incest" met zijn dochter Charlotte. Dit illustreert ook zijn grote liefde voor woordspelletjes, soms ook pijnlijk, "Bowie, Bah Oui" (of: "Bowie, Beau oui comme Bowie").

Gainsbourg stierf op 2 maart 1991 aan een hartaanval en werd begraven op het kerkhof van Montparnasse, in Parijs. Zijn huis op het beroemde adres 5bis rue de Verneuil is nog steeds volledig bedekt met graffiti en gedichten.

Een van de grootste vertolkers van zijn muziek was Petula Clark, wier succes in Frankrijk vooral te danken was aan het zingen van Gainsbourgs muziek. In 2003 schreef ze "La Chanson de Gainsbourg" als een eerbetoon aan de componist van sommige van haar grootste hits.

Serge is ook bekend als de componist van Poupée de cire, poupée de son, waarmee France Gall het Eurovisiesongfestival won voor Luxemburg.

Serge Gainsbourg - Aux Armes Et Caetera

Serge Gainsbourg - Je suis venu te dire que je m'en vais

Serge Gainsbourg - Sea sex and sun

Serge Gainsbourg & Jane Birkin  - Je T'aime Moi Non Plus

The Cousins

Gitaargroep uit de later jaren vijftig, begin zestig, die er als eersten in slaagden om "rock & roll" muziek vanuit België te exporteren. Ze speelden muziek in de trend van The Shadows, en hadden ook een podiumact die daar het een en ander van weg had.

De basis van de groep werd gelegd binnen een orkest genaamd "La Jeune Equipe", dat zich vooral onledig hield met het opvrolijken van verjaardagsfeesten en -partijen voor de welgestelde Brusselse burgerij. Ze veranderden hun naam in "Les Cousins" toen ze gevraagd werden voor een optreden in een gelijknamige club op de 14de juli (Franse nationale feestdag). Op die dag werden ze ook ontdekt door platenbaas Jean Klüger.

De vrolijke en betekenisloze song "Kili-Watch" uit 1960 wordt een instanthit en een enorm succes. Binnen een paar maanden worden er meer dan 50.000 exemplaren van verkocht, een enorm aantal voor de Belgische platenindustrie in die dagen. De song, een compositie van bassist Derese, was naar verluidt een adaptatie van een indianenliedje dat hij bij de scouts geleerd had.

Er onstaat echter onenigheid over de royalties voor "Kili Watch", en Derese verlaat de groep. Hij richt het concurrerende "The Kili-Jacks" op, maar die zullen niet dezelfde impact halen.

De groep slaagt erin zijn populareit verdiend met de hit meer dan vijf jaar te rekken. In "Wit-Lof from Belgium" luidt het "Het waren cleane, altijd lachende jongens in nette pakjes die wisten waar ze de mosterd moesten halen. Inpikken op een buitenlandse rage, overgieten met een scheut folklore en een slappe Shadows-saus en bingo! Titels als "When the Cousins come twistin' in" en "The Limbo Rock" zeggen genoeg."

The Cousins hadden ook de pers en de toen opkomende tienerbladen mee, vermits zij de eerste Belgisch "rock-n-rollers" waren die het ook buiten België konden waarmaken : Duitsland, Italië, Frankrijk, Denemarken, Zaïre en Argentinië (waar ze de status van halfgoden kregen onder de verspaanste naam "Los Primos").

Het spel duurde tot eind 1966. Meer dan 20 jaar later zou de groep ter gelegenheid van "Golden Oldies" en "Diamond Awards" nog wel eens heropgericht worden.

CLAUDIA SYLVA 

CLAUDIA SYLVA  was een Belgische die in het Frans zong en een enorme hit had in 65 met J'AI PLEURE.

Ik heb niets teruggevonden over haar in het jaar  65. Tegenwoordig runt ze een restaurant in Brussel, en ze treed nu en dan nog op.

Ze deed indertijd een wereldtournee, ging zelfs naar Zuid Africa en speelde in een film.

Ze stond nr 13 in de Vlaamse top 100 van 65, ver voor the Beatles en The Rolling stones.

In mei 65 stond Claudia Sylva op nr 2 in de Vlaamse top 20 en ze bleef 4 maand in de hitparade staan. De opvolger van J'ai pleure TOI ET MOI  stond in oktober op nr 10.

Claudia was dus de vrouwelijke Adamo en Vlaanderen sloot haar in de armen.

Claudia Sylva scoorde 40 jaar geleden een grote hit met J'ai Pleuré. In de tijd dat een gouden single nog 100.000 keer over de toonbank moest gaan, de televisie nog geen kleuren kende en muziek uit eigen land nog gerespecteerd werd. Na de single wist ze dat succes niet meer te evenaren en liet ze de showbizz achter zich. Nu, 40 jaar later, heeft ze er terug zin in. Zelf zegt ze dat een totaal nieuwe single weinig kans op slagen heeft dus ... haalt ze haar eigen J'ai Pleuré van onder het stof.

Claudia Sylva - J'ai Pleuré

Claudia Sylva  - Je te donne mon cœur

Sandie Shaw

Sandie Shaw, echte naam Sandra Ann Goodrich (Dagenham, 26 februari 1947) was één van de populairste Britse zangeressen uit de jaren zestig.

Ze werd in 1964 ontdekt door Adam Faith die haar op een concert bezig zag (ze mocht zingen op het concert na 2de geworden te zijn in een talentenwedstrijd). Enkele weken later had ze een platencontract en haar eerste single As long as you are happy baby werd uitgebracht. Dit was niet zo'n groot succes maar haar 2de single was dat wel, Always something there to remind me geschreven door Burt Bacharach en Hal David, Shaw kwam er 3 weken mee op 1 in de Britse hitlijst.

Ze maakte nog verschillende grote hits, omdat ze veel liedjes ook in het Frans, Italiaans, Duits en Spaans uitbracht werd ze in heel Europa bekend. Ze was ook zeer bekend in Zuid-Amerika, zong zelfs een keer achter het IJzeren Gordijn en in Iran. Amerika werd niet veroverd omdat ze geen werkvergunning kreeg daar, maar toch heeft ze er heel wat fans. Ze zong meestal op blote voeten want dan voelde ze zich meer relaxed en had ze meer zin om het lied te zingen.

In 1967 begon haar succes wat te tanen en werd ze tegen haar wil naar het Eurovisiesongfestival gestuurd, ze dacht dat dit haar geloofwaardigheid zou aantasten. Er werden 5 liedjes voorgesteld op de Britse televisie en Puppet on a string (een lied dat ze haatte) won. Na 11 jaar slaagde Sandie er als eerste in om het songfestival te winnen voor het Verenigd Koninkrijk, barrevoets, en het bezorgde haar een derde nummer één-hit (een record voor een zangeres in die tijd) en ze had er ook meteen een wereldhit mee beet, het was de meest verkopende single van het jaar in Duitsland. In 1967 trouwde ze met modeontwerper Jeff Banks met wie ze in 1971 een dochter, Gracie, kreeg. Shaw zou ook snel met een eigen kledinglijn beginnen en verrassend genoeg ook eigen schoenen. Op het einde van de jaren zestig waren haar liedjes niet meer zo populair.

Sandie Shaw - Always Something There To Remind Me

Sandie Shaw - Are You Ready To Be Heartbroken

Sandie Shaw - How Can You Tell

Sandie Shaw - Long Live Love

Sandie Shaw - Message Understood

Sandie Shaw - Puppet On A String 1967

Sandie shaw - Tell the boys

Sandie Shaw & The Smiths - Jeane

Dimitri Dourakine

is de artiestennaam van Leo Caerts die in 1969 veel, heel veel, plaatjes verkocht van zijn "Casatschok" in de Benelux, Frankrijk en in Zuid-Amerika.


Casatschok - a1 - Casatschok.mp3
Casatschok - a2 - Those Were The Days.mp3
Casatschok - a3 - Paprika, Kaviar, Wodka.mp3
Casatschok - a4 - Ochi chernye.mp3
Casatschok - a5 - La de dion bouton.mp3
Casatschok - a6 - Pauvre Cow-Boy.mp3
Casatschok - b1 - Da, da, niet, niet, niet.mp3
Casatschok - b2 - Kalinka.mp3
Casatschok - b3 - Toi, toi, toi.mp3
Casatschok - b4 - Adelina.mp3
Casatschok - b5 - Boublitshki.mp3
Casatschok - b6 - Le tzigane amoureux.mp3

Bob Benny

Emilius Wagemans (artiestennaam Bob Benny) (Sint-Niklaas, 28 mei 1926) is een Vlaams zanger en musicalster. Hij is vooral bekend van zijn hit Waar en wanneer.

Bob Benny begon zijn carrière als zanger vlak na de Tweede Wereldoorlog. Hij trad toen op in een café aan de Grote Markt in Sint-Niklaas. In 1951 deed Benny auditie bij het NIR en mocht vervolgens optreden in het radioprogramma De Antenne Zingt. In die tijd neemt hij ook zijn eerste plaat op: Mijn hart spreekt tot u. In 1957 scoort hij zijn eerste grote hit met Cindy oh Cindy. Zijn artiestennaam koos Bob Benny toen hij nog bij het Metro Club Orkest zong. De leider van dat orkest heette Robert en daar leidde hij de naam Bob van af. Deze speelde klarinet in de stijl van Benny Goodman, dus koos hij Benny als zijn achternaam.

In februari 1959 nam Bob Benny deel aan de voorrondes voor het Eurovisie Songfestival. In de finale won hij van zangeres Jo Leemans. Zodoende mocht hij België vertegenwoordigen op het Eurovisie Songfestival van 1959 in Cannes. Daar werd hij gedeeld zesde met zijn liedje Hou toch van mij. Tot op heden is dat de hoogst behaalde positie voor een Vlaamse inzending bij het Eurovisie Songfestival. In de Vlaamse hitlijst haalde het nummer de vierde plaats. Twee jaar later wint Bob Benny weer de voorronde voor het songfestival, met het liedje September, gouden roos. Op het Eurovisie Songfestival van 1961 wordt hij gedeeld vijftiende en laatste, met slechts één punt van Luxemburg. Deze lage notering is wellicht ook deels te wijten aan de impopulariteit van België in die tijd vanwege de omstreden Kongo-politiek. In 1963 scoorde Bob Benny zijn grootste hit met Waar en wanneer, een Nederlandstalige bewerking van Als Flotter Geist, gecomponeerd door Johann Strauß. Het nummer bereikt de derde plaats in de Vlaamse hitparade en zelfs in Nederland wordt het een klein hitje. Het leverde hem een gouden plaat op.

Mede door zijn bekendheid van het songfestival kreeg hij optredens in verschillende Europese landen. Hij trad ook zes jaar lang op in Berlijn in de musical Mein Freund Bunburry en de operette Maske in Blau. In Vlaanderen zelf speelde hij een rol in My Fair Lady. Daarnaast heeft hij ook op cruiseschepen gewerkt. Tot en met 2000 heeft Bob Benny in musicals gespeeld. In Vlaanderen is zijn bekendste rol die van Doolittle in My Fair Lady. In 2001 werd de inmiddels 75-jarige artiest getroffen door een beroerte. Tevens maakte hij dat jaar bekend dat hij homoseksueel is.

Door zijn lange verblijf in het ziekenhuis naar aanleiding van zijn beroerte, kwam Bob Benny in financiële problemen. Op 23 april 2003 werd daarom in Antwerpen een benefietconcert voor hem georganiseerd, zodat hij zijn ziekenhuiskosten kon betalen. Het concert stond in het teken van componist Richards Rodgers. Het werd gepresenteerd door Jo de Poorter en er werden nummer van Rodgers gezongen door bekende Vlaamse musicalsterren.

Bob Benny - Alleen Door Jou.mp3
Bob Benny - Als Sterren Flonkerend Aan De Hemel Staan.mp3
Bob Benny - Amore 5014
Bob Benny - April in portugal.mp3
Bob Benny - Bella Maria.mp3
Bob Benny - Bij Jou Was Het Altijd Zo Mooi.mp3
Bob Benny - Blauw is de nacht.mp3
Bob Benny - Cindy,oh cindy 5014
Bob Benny - De gouden sleutel 5020
Bob Benny - De oude slotgracht.mp3
Bob Benny - Een onmogelijke droom.mp3
Bob Benny - En Toen Kwam Jij.mp3
Bob Benny - Geef aan je vrouwtje.mp3
Bob Benny - Hou toch van mij.mp3
Bob Benny - In de zon.mp3
Bob Benny - Je laatste kus 5020
Bob Benny - Je vous aime, ma cherie.mp3
Bob Benny - Lieveling .mp3
Bob Benny - Medley 01 zing senorita/boerinnekesdans/het is vandaag...
Bob Benny - Medley 02 -aan het noordzeestrand/aan het kaaischipperskwartier/lichtjes v.d schelde

Bert Kaempfert

Bert Kaempfert, geboren Berthold Kämpfert (Hamburg, 16 oktober 1923 - Majorca, 21 juni 1980) was een Duits componist, arrangeur en bigbandleider. Voor de opkomst van James Last behoorde Kaempfert samen met Max Greger tot de succesvolste Duitse orkestleiders van na de Tweede Wereldoorlog. Gedurende een korte periode trad hij op onder het pseudoniem Bob Parker.

Op de muziekschool in Hamburg studeerde hij meerdere muziekinstrumenten, piano, klarinet, saxofoon en accordeon. Hij begon zijn carrière als saxofonist bij het radio-orkest van Hans Busch in Danzig. Tijdens de Tweede Wereldoorlog verbleef hij in gevangenschap in Denemarken waar hij verliefd werd op een jonge Deense. Uit deze relatie werd zijn oudste dochter geboren. Eveneens tijdens die periode formeerde hij zijn eerste bigband Pik Ass. Na de oorlog ging hij met deze band op de schnabbeltour langs Amerikaanse officiersclubs in Noord-Duitsland.

Aan het eind van de veertiger jaren componeerde en arrangeerde hij hoofdzakelijk voor de NDR en Polydor. Voor Freddy Quinn bijvoorbeeld schreef hij in 1959 Die Gitarre und das Meer, wat een grote hit werd. Ook bewerkte Kaempfert het Duitse volksliedje "Muss i denn zum Städtele hinaus" dat onder de titel "Wooden Heart" Elvis Presley een wereldsucces opleverde.

Met Wonderland by Night maakte Kaempfert in 1960 zijn grote internationale doorbraak: In 1961 stond deze hit vijf weken nummer één in de Verenigde Staten, dat was de eerste keer dat een Duitser een nummer één-hit had in de VS. Een andere compositie van hem Morgen bereikte eveneens een hoge klassering in de Amerikaanse Top 20.

In 1961 is hij verantwoordelijk voor de opnames van de zanger Tony Sheridan, die wordt begeleid door een tot dan toe onbekende band, The Beatles.

Zijn compositie African Beat (1962) is de herkenningsmelodie geworden van het sprookje de Indische waterlelies in de Efteling, waar het wordt gespeeld door een kikkerorkest en een ganzenemsemble.

Bert Kaempfert - A Swingin' Safari.mp3

Bert Kaempfert - Afrikaan Beat.mp3

Bert Kaempfert - Angelica mp3

Bert Kaempfert - Baby Elephant Walk mp3

Bert Kaempfert - Bert's Bossa Nova.mp3

Bert Kaempfert - Besame Mucho.mp3

Bert Kaempfert - Black Beauty.mp3

Bert Kaempfert - Cha Cha Brasilia.mp3

Bert Kaempfert - Chicken Talk.mp3

Bert Kaempfert - Happy Safari.mp3

Bert Kaempfert - Happy Trumpeter.mp3

Bert Kaempfert - Limbo Lady mp3

Bert Kaempfert - Mambo Mania.mp3

Bert Kaempfert - Maria Elena.mp3

Bert Kaempfert - Market Day.mp3

Bert Kaempfert - Mombasa Rock mp3

Bert Kaempfert - Monkey Shuffle mp3

Bert Kaempfert - Pata Pata mp3

Bert Kaempfert - Poinciana (Song Of The Tree).mp3

Bert Kaempfert - Say Si Si (Para Vigo Me Voy).mp3

Bert Kaempfert - Seven Up mp3

Bert Kaempfert - Similau.mp3

Bert Kaempfert - Skokiaan.mp3

Bert Kaempfert - Soft Shoe Safari.mp3

Bert Kaempfert - Sugar Bush mp3

Bert Kaempfert - Sweet And Gentle (Me Lo Dijo Adela).mp3

Bert Kaempfert - Take Me.mp3

Bert Kaempfert - That Happy Feeling.mp3

Bert Kaempfert - The Bandit (O Cangaceiro).mp3

Bert Kaempfert - The Breeze And I.mp3

Bert Kaempfert - The Way I Love You).mp3

Bert Kaempfert - Tom Hark mp3

Bert Kaempfert - Tootie Flutie.mp3

Bert Kaempfert - Trumpet Fiesta.mp3

Bert Kaempfert - Walking with lips mp3

Bert Kaempfert - Wimoweh.mp3

Bert Kaempfert - Zambesi.mp3

The regento stars

Bruno Siegfried Majcherek (Heerlen, 3 januari 1936) is een volkszanger van Poolse afkomst (zijn ouders waren Pools), die opgegroeid is in Heerlen. Sinds 1952 treedt hij regelmatig op, met name in Zuid-Limburg. Hij is bekend van zijn tango's en walsen. Hij treedt meestal op met zijn eigen orkest: Bruno Majcherek und die Regento Stars.

Na W.O. II tot in het begin van de jaren '60 heerste er een heuse tangorage in Europa. In de Benelux hotste het orkest van Malando (« Olé guapa ») van feestzaal naar feestzaal in Duitsland het orkest van Alfred Hause, dat in 1961 met …, zo waar de eerste editie van de Deutsche Schlagerfestspiele won. Ook een aantal gezongen tango's kwamen aan het venster piepen, denk maar aan de (tango)schlagerzangers Rudi Schurike (« Florentinische Nächte » en « Caprifischer »)en René Carol (« Bianca Rosa »,  « Rote Rosen, Rote lippen, roter Wein », « Deinen Namen, den hab' ich vergessen »), Gerhard Wendland (« Tanze mir mir in den Morgen »)en het Hazy Osterwald Sextett (« Kriminial Tango »), Rocco Granata e.a. « Du schwarzer Zigeuner ». Zelfs The Shadows speelden « Guitar tango » tot in de hoogste hitparaderegionen.

Met « Laila » stonden de uit Nederlands Limburg afkomstige Regento Stars van maart  tot november '60, zij aan zij met  die Regenpfeifer, in de Benelux hitparades. « Laila » was een tango van voor W.O. II, waar in het middendeel een stuk parlando bijgeplakt werd. De oorspronkelijke bezetting bestond van het in 1958 opgericht quintet bestond uit lead-zanger  en klarinettist Bruno Majcherek (°3.1.1936), Dora en Otto Zerdoner, Sigmund of Siegfried Meyer en Jo Theunissen. In de plaats van de in 1965 verongelukte gitarist Jo Theunissen kwam Men Van Meegen. In 1961 kregen ze een gouden plaat voor meer dan 1,5 miljoen verkochte exemplaren. Vanaf 1963 noemde de groep « Bruno Majcherek  en de Regento Stars ». Bruno was de zoon van een ingeweken Pool, die in de Oranje-Nassau koolmijn in Heerlen werkte.

Op het Grand Gala du Disque van 1963 zong Bruno « Oh Donna Clara » dat opnieuw een reuze-hit werd. Het succes van « Laila » kon evenwel niet geëvenaard worden. Vanaf 1965 werden geen nieuwe platen meer uitgebracht alhoewel de groep tot 1970 bleef optreden.

Regento Stars - Blauwe Ogen
Regento Stars - Der Schlittenhund

Regento Stars - Hallo goedemorgen holland

Regento Stars – Leila

Regento Stars - Misschien Zijn Wij Beestjes

Regento Stars - Molenwals (instr)

Regento Stars - Oh Donna Clara

Regento Stars - OVERAL WAAR TE VOOR STAAT

Regento Stars - Regento Star Wals

Regento Stars - 't Is Prut Zei De Boer

Regento Stars - Waarom doe je dat nou

Bruno Majcherek - Amapola.mp3

Bruno Majcherek - Anuschla.mp3

Bruno Majcherek - Belami.mp3

Bruno Majcherek - Cherie.mp3

Bruno Majcherek - Der karavan.mp3

Bruno Majcherek - Du bist mit gold nicht zu bezahlen.mp3

Bruno Majcherek - Gitarren klingen leise durch die nacht.mp3

Bruno Majcherek - Man kann sein herz nur einmal verschenken.mp3

Bruno Majcherek - Sag musikant.mp3

Bruno Majcherek - Striptease baby aus der stripteasebar.mp3

Bruno Majcherek - Vergess mich nicht.mp3

Bruno Majcherek - Warum hast du so traurige augen.mp3

Bruno Majcherek - Warum.mp3

Bruno Majcherek - Zwei gitarren am meer.mp

Nancy Sinatra (Jersey City, 8 juni 1940) is een Amerikaans zangeres en actrice. Ze is de dochter van de legendarische zanger Frank Sinatra en zijn toenmalige vrouw Nancy Barbato

Nancy Sinatra maakte haar debuut in 1945 toen haar vader het liedje Nancy zong. Pas jaren later maakte hij bekend wie er in het liedje bezongen werd.

Nancy trouwde in 1960 het tieneridool Tommy Sands, maar in 1965 scheidde ze al weer van hem. Haar muzikale carrière piekte in de tweede helft van de jaren zestig met een rij pophits. Haar meest bekende lied is These Boots Are Made for Walkin' uit 1966. In 1967 stond ze samen met haar vader in de hitparade met het duet Something stupid (in 2002 opnieuw uitgebracht door Robbie Williams en Nicole Kidman). In datzelfde jaar zong ze tevens de titelsong voor de James Bond film You only live twice. Verschillende nummers die ze samen met Lee Hazlewood opnam werden hits.

Ze speelde ook in een aantal films waaronder The wild angels van Roger Corman met Peter Fonda en Bruce Dern en Speedway (1968) met Elvis Presley.

In de jaren '70 deed ze het rustig aan wat haar muzikale carrière betreft en stopte ze helemaal met acteren om zich te kunnen toeleggen op het moederschap.

In mei 1995 poseerde ze voor Playboy, dat tegelijk gepaard ging met de release van een nieuw album One more time. Ze verscheen hiervoor weer regelmatig in diverse televisieshows.

In 2003 werd één van haar liedjes (een cover van Cher's Bang bang (My baby shot me down)) gebruikt in een film: de kaskraker Kill Bill: Vol. One van Quentin Tarantino . In 2005 werd het zelfde nummer gesampled door de Audio Bullys voor een dance remix Shot You Down.

In 2004 werkte ze samen met Morrissey aan de hit Let me kiss you.

Nancy Sinatra heeft in september 2005 haar eigen ster gekregen op de Hollywood Walk Of Fame.

• nancy Sinatra - Call Me.mp3
• nancy Sinatra - It Ain't Me Babe.mp3
• nancy Sinatra - Jackson 6210
• nancy Sinatra - Lady Bird (W Lee Hazlewood).mp3
• nancy Sinatra - Sand (W Lee Hazlewood).mp3
• nancy Sinatra - So Long, Babe.mp3
• nancy Sinatra - Somethin' Stupid.mp3
• nancy Sinatra - Storybook Children (W Lee Hazlewood).mp3
• nancy Sinatra - Summer Wine (W Lee Hazlewood).mp3
• nancy Sinatra - The city never sleeps at night 6211
• nancy Sinatra - The Last Of The Secret Agents.mp3
• nancy Sinatra - The Shadow Of Your Smile.mp3
• nancy Sinatra - These Boots Are Made For Walking.mp3 6211
• nancy Sinatra - Wishin' And Hopin'.mp3
• nancy Sinatra - You only live twice 6210

Anja

Anja Degrijse - Van den Avoort

geboren: 5-5-1950

overleden: 15-4-2002

Anja zong zich in de jaren 60 top 10 binnen met het nummer "De laatste dans".

Ze had meerdere nummers zoals "Op het strand van Catzand" en "Jouw laatste kus".

In de jaren 70 bracht ze duonummers uit onder de naam "Anja en Johnny".

In de jaren 90 heeft ze Corry Konings een tijd vervangen bij Corry en de Rekels (Anja en de Rekels).

Anja - Comedie

Anja - de laatste dans 8014

Anja - Durf me niet te bedriegen

Anja - Elke avond zal ik aan je denken

Anja - Geloof me

Anja - Heimweh naar Copacabana

Anja - Ik zou wel willen
Anja - Op het strand van cadzand 5002

Anja - Speel Niet Met Mij(1969)

Anja - Waarom ben ik zo dom

Anja - Waarom cherie 5002

Anja - Wacht maar tot het donker is 5007
Anja & Betina - Cowboy Sweetheart

Anja & Johnny - Als de klokken van het kerkje.mp3

Anja & Johnny - Als ik in je ogen kijk.mp3

Anja & Johnny - Ben jij me vergeten 5008
Anja & Johnny - Dans met mij.mp3

Anja & Johnny - Denk aan de kinderen.mp3

Anja & Johnny - Ieder huisje heeft zijn kruisje.mp3

Anja & Johnny - Ik ben toch zo dol op jou.mp3

Anja & Johnny - Ik wil nog eenmaal met je dansen.mp3

Anja & Johnny - In jouw ogen staat geschreven.mp3

Anja & Johnny - In m'n tuin bloeien seringen.mp3

Anja & Johnny - Jaren komen jaren gaan.mp3 5008/5040/8014

Anja & Johnny - Je zei vaarwel.mp3

Anja & Johnny - Kom arme schooier.mp3

Anja & Johnny - Liefste waarom.mp3

Anja & Johnny - M'n ouwe arreslee.mp3

Anja & Johnny - Verlaat me niet.mp3

Anja & Johnny - Waarom kwam jij toch in mij leven.mp3

Anja & Tanje – Mallorca

Salvatore Adamo, artiestennaam Adamo (Comiso (Sicilië), 1 november 1943) is een Belgische zanger van Italiaans/Siciliaanse afkomst. Hij zingt de door hem zelf geschreven chansons voornamelijk in het Frans, maar ook in zijn moedertaal Italiaans en verder in het Nederlands, Engels, Turks, Japans en Duits.

Hij verkocht wereldwijd meer dan 90 miljoen albums en singles.

Toen Adamo drie jaar oud was verhuisde hij met zijn familie naar het Belgische Ghlin bij Bergen, waar zijn vader in de mijnen ging werken. Hij groeide op in het vlakbij gelegen Jemappes. Daar werden ook zijn zusjes en broer geboren.

Gedurende zijn schooljaren zong hij in het kerkkoor en leerde hij gitaar spelen.

In 1960 deed hij voor het eerst mee aan een wedstrijd en won met het liedje Si J'osais. De eerste radio-uitzending volgde op 14 februari van dat jaar.

In 1961 bracht hij zijn eerste plaat uit, nadat hij in Saint-Quentin (Parijs) een wedstrijd had gewonnen.

In 1963 brak hij door met Sans toi, ma mie. Op 1 november van dat jaar was hij de hoofdact in Ancienne Belgique in Brussel.

Daarna volgden optredens in Frankrijk, Duitsland, Turkije, Libanon, Canada en Nederland.

Tot 1966 droeg een vierde deel van alle platen die in Frankrijk verkocht werden zijn naam.

Adamo - A Vot' bon coeur
Adamo - Aline
Adamo - Amour Perdu
Adamo - Another Love Affair
Adamo - ballade à la pluie
Adamo - Car je veux 6006
Adamo - C'est Ma Vie
Adamo - Ceux que j'aime
Adamo - Comme toujours
Adamo - Crier to nom CD1
Adamo - Dolce Paola
Adamo - Ein kleines Glück
Adamo - Ella
Adamo - Es mi vida
Adamo - Fiori Bianchi Per Te
Adamo - Grand'pere, grand'mere
Adamo - Inch Allah
Adamo - Jai Trove Une Te
Adamo - J'aime c- E2
Adamo - J'avais oublié que les roses sont roses
Adamo - Je veux crier ton nom
Adamo - Komm in mein Boot
Adamo - La complainte des elus
Adamo - La notte
Adamo - La nuit
Adamo - Le grand jeu
Adamo - Les filles du bord de mer
Adamo - Mes mains sur tes hanches
Adamo - mis manos en tu cintura
Adamo - Mon cinema
Adamo - N'est ce pas merveilleux
Adamo - Notre roman
Adamo - PLUS FORT QUE LE TEMPS
Adamo - Princesses et bergeres 6003
Adamo - Quand les roses
Adamo - Sans toi mamie
Adamo - Si Jamais
Adamo - Sonnet pour notre amour 6003
Adamo - Tombe la neige 6006
Adamo - Ton nom
Adamo - Une larme aux nuages(1)
Adamo - Une meche de cheveux
Adamo - Viens ma brune
Adamo - Vivre
Adamo - Vous.Permettez.Monsieur
Adamo & Helmut Lotti - Parlami d'Amore Mariu
Gerard Lenormand - Adamo - La ballade des gens heureux
Accordeon Hits Cd 1 - 01 - Salvatore Adamo (Medley)

Alain Barrière

Alain Barrière (Alain Bellec november 18 geboren, 1935 in La Trinite-sur-Mer, Frankrijk) is een singer-songwriter Frans. Hij heeft diverse successen,
Hij werd geboren in een familie van vishandel Bretagne, afgestudeerd als ingenieur van Kunsten en Ambachten (Bevordering Angers 1955, genaamd "An155). Maar hij liever kijken naar de song.

In 1961 nam hij zijn pseudoniem en nam deel aan de wedstrijd van Le Cock d’Or van de Franse lied, met de finale plaats in Olympia. Het komt in de finale met zijn lied Cathy en gelederen 11e van de 12. Maar voor deze wedstrijd Bruno Coquatrix opmerkingen en Alain Barrière ondertekenen een contract met de RCA.

In 1964 lanceerde hij zijn grootste prestatie: Ma Vie

Een ander groot succes is je weg, uitgevoerd een duet met Sean Steinmetz in 1974. Het volgende jaar bouwde hij en creëert Stirwen ( "witte ster" in Breton) een theater-nachtclub-restaurant gelegen in Carnac, een speelhuisje (theater), waar hij concerten geeft elke zomer.

In 1977 verliet hij Frankrijk voor de Verenigde Staten: het bedrijf heeft Stirwen moeilijkheden en de zanger komt  in de problemen met de belasting. Hij keerde vier jaar later terug, maar de twee albums die hij opnam waren niet succesvol. Een tweede ballingschap brengt hem naar Canada. Hij wilde niet permanent terug tot in de vroege jaren 1990, maar zonder weer met het lied.

In 1998 bracht een cd met nieuwe nummers barrière 97 en een compilatie van zijn beste liedjes mijn leven. Hij bracht in de Salle Pleyel in Parijs in 1998.

In 2006 publiceerde hij zijn autobiografie My Life, door Editions du Rocher (met drie nieuwe nummers: Als Gij zult een man, mijn zoon (tekst Kipling) en mijn Chante Bretagne (hommage aan zijn geboorteland). Het loopt ook een nieuwe compilatie: The Authentic Compilation. Hij gaf een aantal concerten in Canada en is goed ontvangen (een gouden plaat in Canada).

In maart 2007 begon hij een grand tour van Frankrijk. Een nieuwe CD verschijnt in de herfst van 2007met Franse liedjes. Er is een opmerkelijke interpretatie van The Crowd, The Little Happiness, The Big Chill, Ne me quitte pas, La Mer en Le Temps des cerises.

Alain Barriere - E piú ti amo

Alain Barriere - Elle (1971)

Alain Barriere - ELLE ETAIT SI JOLIE

Alain Barriere - Et tu fermes les yeux

Alain Barrière - Les feuilles mortes
Alain Barriere - ma vie

Alain Barriere - Mon improbable amour

Alain Barriere - Nobody But You

Alain Barriere - siempre mirando al mar

Alain Barriere - Un Poete

Alain Barriere - Vivrò

Alain Barriere & Mireille Mathieu - Tu t'en vas

Lucille Starr

Lucille Starr (13 mei 1938) is een Frans-Manitoban / British Columbiaanse zangeres, songwriter en yodeler bekendst voor haar 1964 hit single "Quand Le Soleil Dit Bonjour Aux Montagnes" ( "De Franse Song '.)

Geboren Lucille Marie Raymonde Savoie in St. Boniface, Manitoba, Canada, was ze een natuurlijke muzikant die zou kunnen spelen gitaar, bas, evenals de mandoline. Hoewel geboren in Manitoba, werd ze opgevoed in Port Coquitlam en Franstalige gemeenschap van Coquitlam's Maillardville, Brits-Columbia vanaf haar muzikale carrière bij de lokale groep Les Hirondelles. Met behulp van de artiestennaam, Lucille Starr, ze uiteindelijk samen met bandlid Bob Regan zowel als zijn vrouw en hun eigen land vorm zingende duo genaamd "Bob & Lucille." Tussen 1958 en 1963 brachten ze een aantal 45 toeren platen, die vooral werden covers van een eclectische mix van trendy land, pop, rockabilly en folk songs van iedereen, van Perry Como naar Connie Francis. Hun records gehaald met een bescheiden succes op de Noord-Amerikaanse westkust en in 1963 werden ondertekend door A & M Records, met wie zij begonnen opname als "The Canadian Sweethearts."

Bij A & M Records in Los Angeles, Californië, Lucille Starr boekte een 45 rpm genaamd "De Franse Song", dat werd geproduceerd door Herb Alpert. Een hauntingly prachtige ballad van verloren liefde gezongen in het Frans en het Engels, het lied raakte een snaar bij zowel de land-en popmuziek fans alike. In 1964, op een moment dat The Beatles muziek domineerde de hitlijsten, "De Franse Song" is een enorm internationaal succes dat Lucille Starr de eerste Canadese vrouwelijke artiest ooit een record verkoop van een miljoen exemplaren te hebben. Het lied nam haar in de buurt van de duisternis tot het wereldtoneel, touring de Verenigde Staten en die op de Louisiana Hayride radio show en Chicago radiostation WLS (AM) populair National Barn Dance. Als goed, Starr zong op de Amerikaanse televisie muzikaal variete zoals Shindig! Hullabaloo en gevolgd door rondleidingen van Pacific Rim landen, Australië, Zuid-Afrika, en in heel Europa waar ze werd een bijzonder favoriet in Nederland. Het nummer wordt gemeld te hebben verkocht in meer dan zes miljoen exemplaren, het verdienen van een vijf gouden en platina platen.

In 1967, Lucille Starr en haar Canadese Sweethearts duo tekende een contract bij Epic Records in Nashville, Tennessee. Gescheiden van haar man, hun muzikale samenwerking eindigde in 1977. Hoewel ze nooit meer een hit van de omvang van "De Franse Song gehad, 'Lucille Starr genoten van een lange en rijke carrière opnemen in de eerste plaats in het Engels maar ook in het Frans en Spaans. Voor het grootste deel zong ze country muziek, en werd de eerste vrouwelijke ingewijd in de Canadese Country Music Association's "Hall of Honor" in 1987. Een staat yodeler, ze was ingehuurd om de jodelen doen voor de "Cousin Pearl" karakter op verschillende segmenten van de populaire tv-serie The Beverly Hillbillies.

In haar eer, een straat in de stad Coquitlam British Columbia kreeg de naam "Lucille Starr Drive".

Lucille Starr - ARE YOU MINE

Lucille Starr - Are You Teasing Me

Lucille Starr - Colinda

Lucille Starr - Crazy Arms

Lucille Starr - Dominique

Lucille Starr - Don't Let The Stars Get In Your Eyes

Lucille Starr - Jambalaya

Lucille Starr - Jolie Jacqueline

Lucille Starr - Mississippi

Lucille Starr - Never Ending Song

Lucille Starr - Pick Me Up On Your

Lucille Starr - Storms Never Last

Lucille Starr - The french song

Lucille Starr - There's Power In Your Love

Lucille Starr - Yours

Los Indios Tabajaras

Deze twee broers, de leden van de Tabajara stam in het noorden van Brazilië, waren een van de meest onwaarschijnlijke successen van de space age pop era. Bijna 20 jaar nadat ze voor het eerst begon met het opnemen professioneel en in het midden van de twist rage, hadden ze een Top 10 pop hit met hun cover van "Maria Elena", een Mexicaanse folk tune eerste populair in de VS door Jimmy Dorsey.

RCA en hun initiatiefnemers hebben altijd getrokken een sluier van mysterie rond Los Indios Tabajaras, dus is het moeilijk om hun jonge jaren nauwkeurig te traceren. Hun literatuur beweerd ontdekten ze een gitaar in de jungle in de buurt van Ceara, Brazilië, en na Zorg ervoor dat het niet zou ontploffen, net als andere vuurwapens hun stamleden gevonden had, begon te onderzoeken. Uiteindelijk ze allebei beheerst het instrument en kwam onder de aandacht van de stedelingen, van wie nam ze mee naar Rio de Janeiro om te spelen.

Dressing in ceremonieel Indiase kostuums, de broers geperfectioneerd een nachtclub handeling waarin zij zong en speelde de Braziliaanse en Latijns-folk liedjes. Ze veranderden hun namen aan Natalicio en Antenor Lima en begon te toeren in heel Zuid-Amerika. In 1943, RCA's Latijns-Amerikaanse tak ondertekende ze een contract, maar het was pas in de late jaren 1950, dat zij zijn uitgebracht in de VS, en hun eerste album was op een klein label, Vox, in plaats van RCA.

In de vroege jaren 1950, nam ze een pauze van Touring en keerde terug om te studeren, elk met een andere leraar. Natalicio gericht op melodie en Antenor gewerkt harmonie. Ze voegde ook een aanzienlijke klassiek repertoire tot hun handelen, inclusief gitaar stukken van Bach, Falla en Albeniz.

Nog een tour, dit keer naar Europa en, en ze meerdere albums opgenomen voor RCA in Mexico. Een van hun singles, "Maria Elena", uitgebracht in 1958, werd een constante verkoper, en begin 1962, zijn succes gevangen in het oog van de Amerikaanse divisie van RCA. Zij verstrekt de melodie, en deze mooie, zachte melodie snel gesneden een stevige niche in de Amerikaanse hitlijsten. Het eindigde bestedingen 14 weken in de Amerikaanse Top 10 en 17 weken in de UK charts, en de daaropvolgende album bovenaan in de Top 10 albumlijst ook. Binnen een jaar, de broers volgde met een andere single, "Altijd in mijn hart," maar de nieuwigheid was versleten uit en het nauwelijks gedeukte de Top 100.

Chet Atkins was vooral onder de indruk van de broers gitaar 'werk, en hij nodigde hen naar Nashville, waar ze opgenomen een instrumentaal album met Atkins en pianist Floyd Cramer, en - in een van de vreemdste releases van de countrypolitan tijdperk - een met zanger Don Gibson ( "Oh, Lonesome Me").

RCA - zowel de VS en Latijns-Amerikaanse divisies - bleef ze goed opnemen in de jaren 1980, zachte gitaar en de broer stijl bleek een grote invloed op een nieuwe generatie gitaristen, zoals Rick Vito.

Los Indios Tabajaras - Al Sur De La Frontera

Los Indios Tabajaras - Always In My Heart.m4a

Los Indios Tabajaras - Amapola.m4a

Los Indios Tabajaras - Ave Maria No Morro.mp3

Los Indios Tabajaras - Cancion De Cuna Para Mayores mp3

Los Indios Tabajaras - Central Park.m4a

Los Indios Tabajaras - El Cóndor Pasa.mp3

Los Indios Tabajaras - El Rio De Luna (Moon River).mp3

Los Indios Tabajaras - Este Muchacho Esta Enamorado De Ti mp3

Los Indios Tabajaras - Gigi.mp3

Los Indios Tabajaras - Green Eyes.mp3

Los Indios Tabajaras - I Will Wait For You.mp3

Los Indios Tabajaras - It's Impossible.mp3

Los Indios Tabajaras - La Colinas De Rio (Rio's Hills).mp3

Los Indios Tabajaras - Lamento Borincano.mp3

Los Indios Tabajaras - Linda Flor.mp3

Los Indios Tabajaras - Luna Sobre Miami mp3

Los Indios Tabajaras - Magic Is The Moonlight.m4a

Los Indios Tabajaras - Manana De Carnaval mp3

Los Indios Tabajaras - Maria My Own ( Maria La O).m4a

Los Indios Tabajaras - Mona Lisa.mp3

Los Indios Tabajaras - Monnlight And Shadows.m4a

Los Indios Tabajaras - More Brandy Please.m4a

Los Indios Tabajaras - More.mp3

Los Indios Tabajaras - New Orleans.m4a

Los Indios Tabajaras - Over The Rainbow.m4a

Los Indios Tabajaras - Perfidia.mp3

Los Indios Tabajaras - Por Que Eres Asi_.m4a

Los Indios Tabajaras - Somewhere My Love.mp3

Los Indios Tabajaras - Suave, Como Un Amanecer mp3

Los Indios Tabajaras - Sunny.mp3

Los Indios Tabajaras - The Very Thought Of You.mp3

Los Indios Tabajaras - Wide Horizon.m4a

Los Indios Tabajaras - You Belong To My Heart.m4a

Melina Mercouri

Melina MercouriMelina Mercouri (Grieks: Μελίνα Μερκούρη, Melína Merkoúri) (Athene, 18 oktober 1920 – New York, 6 maart 1994) was een Grieks actrice, zangeres en politica.

Mercouri was de dochter van een Atheens politicus. Als actrice werd zij ontdekt door Jules Dassin met wie zij in 1966 in het huwelijk trad. Zij vierde triomfen in verschillende van zijn films, vooral in de wereldberoemde Never on Sunday uit 1960. Toen in 1967 na een militaire staatsgreep de kolonelsregering aan het bewind kwam in Griekenland, ging zij uit afkeer in vrijwillige ballingschap en voerde zij in vele landen actie tegen het dictatoriale regime, dat uiteindelijk in 1974 ten val kwam.

Melina Mercouri, die zich sindsdien vaak spottend "La Veuve du Colonel" noemde, naar de gelijknamige operette van Jacques Offenbach, keerde onmiddellijk terug naar Griekenland, waar zij een actief aandeel had in de oprichting van de PASOK, de nieuwe socialistische partij van Andreas Papandreou. In 1977 kwam zij als volksvertegenwoordiger in het parlement. Van 1981 tot 1989 was zij minister van Cultuur, Jeugd en Sport. In deze functie wist zij een onuitwisbaar stempel te drukken op het Griekse cultuurbeleid, en maakte zij zich vooral bekend door haar niet aflatende pogingen om van de Britse regering de Elgin marbles voor Griekenland terug te krijgen.

Door haar sterke persoonlijkheid had zij een enorme uitstraling in Griekenland en ver daarbuiten. Zij was initiatiefneemster van een gewichtige culturele instelling: de “Culturele Hoofdstad van Europa”. Een bekende uitspraak van Melina Mercouri was dat "cultuur Griekenlands zware industrie" is. Zij slaagde er ook in het hele Griekse volk daarvan bewust te maken.

De "Melina Mercouri Foundation", gesticht na haar overlijden door haar echtgenoot Jules Dassin, heeft de bedoeling haar visie levend te houden.

Melina Mercouri - Les enfants du Piree1

Melina Mercouri - Ta Pedia Tou Pirea (Never on Sunday)

Dalida

Dalida (Caïro, 17 januari 1933 - Parijs, 3 mei 1987) was een Egyptisch-Franse zangeres en actrice van Italiaanse afkomst. Ze werd geboren als Yolanda Christina Gigliotti. Met meer dan 125 miljoen verkochte platen is ze een van Frankrijks meest succesvolle artiesten ooit.

In 1954 was Yolanda Christina Gigliotti Miss Egypte, en op haar eenentwintigste vertrok ze naar Frankrijk voor een carrière als zangeres en actrice. Ze noemde zichzelf toen Dalila, naar de vrouw uit de Bijbel. In Parijs veranderde ze haar naam op aanraden van Eddie Barclay in Dalida. Ze brak door met een Italiaans getint repertoire, en cultiveerde haar 'exotische' uitstraling met een grote bos zwarte krullen en donker omrande ogen. Pas aan het einde van de jaren zestig nam ze haar typerende, blonde kapsel. Aan het begin van de jaren zeventig verdiepte ze haar repertoire door werk van Léo Ferré en Jacques Brel op te nemen.

Met "Gigi L'Amoroso", het gezongen verhaal van een Napolitaanse hartenbreker die na een mislukt avontuur in Hollywood terugkeert naar zijn geboortedorp, had ze haar grootste hit. Daarna besloot ze, op aanraden van haar broer Orlando, die tevens haar manager was, zich te richten op de opkomende disco. Met "J'Attendrai", een cover van een chanson uit de jaren dertig, had ze de eerste Franstalige discohit. Daarna volgde nog de disco-opvolger van "Gigi L'Amoroso", "Gigi in Paradisco" waarin Gigi na zijn dood in de hemel in het Engels zingt. Ook het nummer "Darla Dirladada" werd internationaal in 1970 een grote hit. Wereldwijd verkocht ze veel singles en albums, vooral in Frankrijk, Italië, België, Zwitserland, Duitsland, Egypte, Canada, het Midden-Oosten en Japan was ze razendpopulair.

In de jaren tachtig dwong een oogkwaal, die uit haar jeugd stamde, haar tot enkele operaties die weinig verbetering brachten. Ze zag steeds minder met haar linkeroog, en keek vaak scheel. Ook de relaties met mannen waren weinig gelukkig. Drie mannen met wie ze een al dan niet langdurige, doch erg innige relatie onderhield, pleegden zelfmoord.

• Dalida - Am Tag Als Der Regen Kam
• Dalida - Besame mucho
• Dalida - Buenas Noches Mi Amor
• Dalida - Ciao Ciao Bambino
• Dalida - Er war gerade 18 Jahr'
• Dalida - Gigi l'amoroso 1320
• Dalida - Il venait d'avoir dix huit ans 1320
• Dalida - Itsi, Bitsi, Petit Bikini
• Dalida - J'attendrai
• Dalida - La Vie en Rose
• Dalida - les enfants du piree
• Dalida - Mama
• Dalida - Pepe
• Dalida - Quand On a Que l'amour
• Dalida - Romantica
• Dalida - Uno a te uno a me
• 
   
• Dalida & Alain Delon - Paroles Paroles
• Dalida & Enrico Macias - Bonsoir mon amour (Il silenzio)

Met dank aan Mia voor het aanvullen

Marc Aryan

Marc Aryan werd als Henri Markarian geboren als zoon van Armeense ouders in Valence, Frankrijk, op 14 november 1934. De jongeman wordt aangetrokken tot literatuur en talen, poëzie en uiteindelijk ook het chanson. Op twintigjarige leeftijd besluit hij componist te worden. Fanatiek leert hij op enkele jaren op eigen houtje piano, notenleer, harmonie en contrapunt.

De populariteit van deze "kampioen van het langzame chanson, de smachtende slow en teksten over de liefde" gaat met elke nieuwe single (Si jétais le fils d'un roi, Giorgina, Bête à manger du foin) een beetje de hoogte in, en bereikt een hoogtepunt in 1964 met zijn grootste hit "Katy". Dit nummer behoorde in België in 1965 tot de 10 bestverkopende singles en stond zowel in Wallonië als Vlaanderen op hetzelfde moment op 1, en kan ook terugblikken op een internationale carrière, met noteringen in de hitparade van Turkije tot Latijns-Amerika, van Libanon tot Canada.

Zijn grootste succesperiode duurt hierna enkele jaren voort, met liedjes als "Volage, volage" (20 weken in de beste tien verkopende), "Tu es le n° 1 au hit-parade de mon coeur" (eind 1967, samen met "La Lettre" volgens latere besprekers de belangrijkste chansons uit zijn oeuvre) en "Un Petit Slow" (amper 10 dagen na het uitbrengen al op nummer 1).

Marc Aryan, de zanger en componist, bleef naast die drukke werk in de studio ook wel actief, maar het was enkel nog met "La Lettre" in 1973 dat hij, gesteund door de vrije radio's, een succes wist te oogsten. Wel kon hij tot ver in de jaren tachtig blijven optreden in het gala-circuit.

Marc Aryan stieft op 30 november 1985 van een hartaanval, en ligt begraven in Ohain. Alles tesamen liet hij ongeveer 200 songs na, waarvan de beste in 1994 op een dubbel-Cd werden verzameld (en het toen zelfs zeer goed deed in de hitparade, met een top-tien notering als gevolg).

Nini Rosso

Raffaele Celeste "Nini" Rosso (Turijn, 19 september 1926 — Rome, 5 oktober 1994) was een Italiaans jazztrompettist en -componist.

Rosso's ouders stuurden hem naar de universiteit, maar op zijn 19e verkoos hij de trompet boven zijn studie. Hierdoor werd hij gedwongen zijn ouderlijk huis te verlaten. Toen de nachtclub waar hij werkte door de politie gesloten werd, keerde hij terug naar huis, maar na een kort verblijf vertrok hij weer om zijn carrière opnieuw op te bouwen. Al snel werd Rosso één van de beste jazztrompettisten van Italië, met als hoogtepunt de jaren 60. In 1962 werd hij bekend in Groot-Brittannië, toen zijn opname "Concerto Disperato" werd gecoverd door Ken Thorne and Orchestra en een hit werd onder de titel "The Theme from 'The Legion's Last Patrol'". Rosso’s origineel werd snel uitgebracht onder het minder bekende Durium Label en bereikte hiermee ook de hitparade maar een echte hit zou het nooit worden. Zij wereldbekende hit “Il Silenzio” uit 1965 haalde de nummer 1 van de hitlijsten in Italië, Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland. Wereldwijd werden meer dan 10 miljoen singles verkocht. Rosso stierf ten gevolge van een tumor in 1994.

Nini Rosso - Il Silenzio