"Ook de staatshervorming wordt nu in vraag gesteld, maar dat zou zeer onverstandig zijn. Het rottingsproces wordt in een koelkast niet gestopt en onze democratische instellingen werken onvoldoende efficiënt om ze ongewijzigd te laten. Alles laten zoals het nu is, zal vroeg of laat leiden tot een geweldige uitbarsting."
Luc VAN DER KELEN (lid BPlus!!! www.bplus.be) in HLN van 7 juni
In mijn vorige rubriek "de inzet" (d.d. 7 juni 2007) ging ik dieper in op wat ik vond dat de inzet der verkiezingen moest zijn, te weten een inhoudelijk debat i.p.v. oppervlakkige nonsens. Yves Leterme (CD&V) en Johan Van De Lanotte (sp.a) debateerden vandaag op VTM. Op een bepaald punt zegde Leterme dat hij kieskampagnes niet zo belangrijk vond, toch niet zo belangrijk als besturen. Zelden zag ik zo een openlijke minachting voor verkiezingen. De zogenaamde socialist Van De Lanotte vond het zelfs niet nodig hierop te repliceren dat er mensen gevallen zijn voor de uitbreiding van het kiesrecht, voor het Algemeen Stemrecht. Mooi.
Misschien ligt Rooms-Rood inderdaad in het verschiet. Tenzij natuurlijk de kiezers er voor zorgen dat OPEN VLD - en in het Zuiden de MR - sterker wordt. Tot nog toe deed OPEN VLD het erg slecht in de peilingen. De krachtsverhoudingen zouden in het Vlaamsche land zo liggen (VRT-peiling d.d. 21.05.07):
1) CD&V-N-VA 30%
2) VB 21%
3) SP.A-SPIRIT 20%
4) OPEN VLD 17%
5) GROEN 8%
6) LDD 2%
7) ANDERE 1%
Een nieuwere peiling van LLB (7 juni 2007) wijst op een - zij het zeer lichte maar toch significante - kentering:
1) CD&V-N-VA 28% (2003: beide partijen samen: 26%)
2) VB 23%
3) SP.A-SPIRIT 19% (2003: 24%)
4) VLD 19% (2003: 26%)
5) GROEN 6%
6) LDD 2%
7) ANDERE 2%
CD&V-N-VA zou dus niet zoveel meer halen nu dan na hun nederlaag van 2003. Stel dat het kartel 2% zakt en pakweg OPEN VLD er 2% bijdoet? Dan krijgen we een écart van amper 5% tussen liberalen en katholieken in het noorden - al wat anders dan die 13% van de VRT-peiling. Voor een kartel dat beloofde de liberalen te zullen vernietigen, bezwaarlijk een straf resultaat. Sterker nog, CD&V blijkt niet zo sterk, gezien het zich volgens deze peiling op een paar luttele procenten van de ramp van 2003 bevindt (28%-5% N-VA stemmen=23%). Men kan niet zeggen dat deze verkiezingen niet spannend zijn. Ondertussen zou, nog volgens LLB, MR de sterkste partij worden in Brussel (en dus in B-H-V) en zich op 6% van de PS bevinden in het Waals Gewest (27% versus 33%). Maar... die peiling werd dan weer afgenomen voor de Sarkozy-achtige campagne van de MR die alles nog dreigt te doen omslaan in de ene of de andere richting. Overigens heeft de MR in het Waals Gewest 10% meer dan de CDH en in Brussel zelfs méér dan het dubbel van de CDH. In Brussel stemt 32% op VLD-MR tegenover 15% voor CDH-CD&V. Nu ja, kosmopolieten waren altijd al verstandiger ;)
p.s.: morgen is er een peiling van VRT/D.S. Het zou me niet verbazen als OPEN VLD daar plots 16% haalt en CD&V 31%. Manipulatie heet zoiets...
Straks nog een peiling (VRT/DS) waarin weer "objectief" gaat worden vastgesteld dat Leterme nen "hele goeie" is en dat CD&V-N-VA oooooover de 30% gaat en dat Verafstoot bij het groot huisvuil der Vlamingen staat en dat den sp.a aan 20% zit (goed heeeeeeeeeee) .............
Nochtans zou dit tegen de trend ingaan van... VRT/DS zelf. (afbeelding links: klik om te vergroten)
Het democratiseringsproces waaraan ons land sinds het einde van de vorige eeuw onderhevig is, alsmede de opeenvolgende Staatshervormingen hebben herhaaldelijk de vraag doen rijzen of de rol en de betekenis van de monarchie nog enigszins aansluiting kunnen vinden met de vereisten van een democratie in een moderne tijd.
Het ontstaan van politieke partijen, de invoering van het kiesstelsel van evenredige vertegenwoordiging, het algemeen enkelvoudig stemrecht en de internationalisering van beleidsdomeinen maken dat, zonder grondwetswijziging, de monarchie heden een meer representatieve en symbolische functie vervult.
Voor Open Vld ligt het belang van de rol van een grondwettelijke vorst dan ook vooral besloten in de matigende invloed die hij binnen de uitvoerende macht kan uitoefenen. Dit impliceert dat de Koning als politiek niet verantwoordelijke boven de normale en democratische conflicten staat en op onpartijdige wijze als element van matiging en verzoening kan optreden.
De flexibiliteit van het Belgisch grondwettelijk stelsel heeft het dan ook mogelijk gemaakt dat het koningschap zich heeft kunnen inschrijven in de nieuwe wijzigingen van het politiek bestel.
Het concept: in een andere rubriek had ik 50 vragen over België gesteld. Een Vlaamsgezinde antwoordde (schuingedrukt). En ik dien hem van antwoord op 20/50 vragen (rood)...
1. Waarom pleit men voor Vlaamse onafhankelijkheid en niet voor Limburgse of Antwerpse?
Vlaanderen is een autonome regio met naast een culturele eenheid, ook een sociaal-economische. De Vlaamse provincies maken (ondanks verschillen) deel uit van deze dubbele eenheid. België is zowel op sociaal-economisch als op cultureel vlak geen eenheid. Vandaar dat een Vlaamse onafhankelijkheidseis logisch en gerechtvaardigd is.
Hier staan zoveel sofismen en illogismen in. De auteur vindt sociaal-economische eenheid en een culturele eenheid een reden tot afscheiding én hij constateert dat er op beide vlakken verschillen zijn tussen Vlaamse provincies. Waarom dan geen onafhankelijkheid voor Limburg? Ten gronde: waarom zijn verschillen een reden tot scheiding i.p.v. een fundament der democratie?
2. Zou men voor de splitsing van België zijn, indien alle Walen het Nederlands als moedertaal hadden?
Een hypothetische en dus zinloze vraag. Maar goed, indien dit het geval zou zijn, zou de culturele verscheidenheid aanzienlijk kleiner zijn, maar dan nog zijn er de sociaal-economische verschillen die de vraag tot scheiden rechtvaardigen.
Sociaal-economische verschillen zijn dus een reden tot scheiding. Wederom: leve het onafhankelijke Limburg!?
3. Waarom is men tegen het unitaire België en niet tegen het unitaire Vlaanderen?
De meeste Vlaamsgezinden zijn ook tegen een unitair Vlaanderen. Het subsidiariteitsprincipe blijft gelden, ook na België.
Het VB bestaat dus niet uit Vlaamsgezinden.
Mooi. Leve het onafhankelijke Limburg (tris repetita placet!)
4. Waarom is men tegen meertalige Belgische partijen en voor meertalige Europese fracties of partijen?
De EU is een bovennationale organisatie waarin verschillende landen met elkaar trachtten samen te werken. Het feit dat dit werkt ondanks de vele talen zegt veel over België waar dit niet werkt. Bent u misschien al vergeten waarom er geen unitaire partijen meer zijn?
Geen antwoord ten gronde: is de auteur voor een diplomatieke of een democratische EU? Hij lijkt er tegen. Is het omdat er geen unitaire partijen meer zijn dat dit eeuwig zou moet blijven?
5. Hoort Vlaanderen dan bij Nederland? Aanvaardt men in deze constructie wel meertaligheid (Fries/Frans en Nederlands) en de monarchie?
Vlaanderen hoort vandaag de dag niet bij Nederland. Maar de gemeenschappelijke taal en geschiedenis maken dat een goede samenwerking tussen Vlaanderen en Nederland zeker wenselijk is. Wat Nederland met haar monarchie en taalkundige minderheid doet is niet de zaak van Vlaanderen.
Alsof België geen gemeenschappelijke geschiedenis heeft... (is dit een argument?)
6. Ligt de toekomst van de mensheid in eentalige staten? Wat gaat men dan doen met Europa, waar slechts twee eentalige staten zijn (Portugal en IJsland)? Is een wereld met 10.000 staten (zoveel als er taalgroepen zijn) leefbaar?
De toekomst van de mensheid ligt in goed bestuurde kleine staten (lees "the size of nations" van Dr. Spolaore). België wordt slecht bestuurt door de Vlaams-Waalse tegenstellingen in ongeveer alle beleidsdomeinen. Beide regio's zouden beter af zijn met volwaardig zelfbestuur.
Het is bestuur"d", niet "bestuur't'". Er zijn overal tegenstellingen, tussen mannen en vrouwen, arbeiders en universitairen, jongeren en ouderen, West- en Oost-Vlaanderen enz. Volgens de VN is België één van de tien welvardendste landen ter wereld.De toekomst is aan kleine staten? Leve België! Op de kern van de zaak, m.n; of een wereld met 10,000 staten LEEFBAAR is, wordt niet ingegaan.
7. Waarom kan er meertalig Europees recht gecreëerd worden indien er geen Belgisch recht kan bestaan?
Meertalig recht is inderdaad mogelijk. Al tonen de Europese gerechtshoven aan dat dit zeker geen evidentie is. Het probleem met Belgisch recht zou niet de meertaligheid zijn, maar wel het feit dat Vlaanderen en Wallonië al reeds lang verschillende accenten (willen) leggen op vlak van justitie.
Alsof Finnen, Portugezen en Ieren, Limburgers en Antwerpenaren enz. geen verschillende accenten willen leggen.
8. Waarom zijn de provincies geen goede entiteiten om de nationale wetgeving uit te voeren i.p.v. de gewesten? Waarom zou een provinciale decentralisatie het probleem van de Belgische bipolariteit niet oplossen?
Opnieuw: subsidiariteit! België is een overtollig niveau. De bevoegdheden waarvoor België te klein is moeten naar Europa gaan. Al het overige kan op Vlaams niveau efficiënter worden uitgeoefend. Vervolgens kan men kijken wat beter door provincies en gemeenten kan gedaan worden.
Wie bepaalt welk nivo overtollig is? Waarom nog een Nederlandse staat? Groningen en Friesland zijn ook niet te klein om onafhankelijk te zijn.
9. Wat moet er met Brussel gebeuren indien België zou uiteenvallen? Is er dan geen risico voor het Nederlands in Brussel? Wat moet er met de faciliteitengemeenten gebeuren? Mag daar het democratische element spelen?
Brussel is verfranst doordat het de hoofdstad van België is geworden. Er zijn meerdere scenario's voor Brussel mogelijk. Mijn persoonlijke voorkeur gaat uit naar Brussel als Europese hoofdstad, naar vb. van Washington DC. De faciliteiten in bepaalde gemeenten rond Brussel waren als uitdovend bedoeld. Het is m.a.w. hoog tijd dat ze uitdoven. Franstaligen die in Vlaanderen komen wonen moeten respect opbrengen voor hun nieuwe regio en de plaatselijke taal aanleren, net zoals Vlamingen die gaan wonen al jaren doen.
Brussel kan niet de hoofdstad zijn van een drietalig land, maar wel van een vijfentwintigledige Europese Unie, waarvan de auteur in (4) zegt dat ze niet werkt! 10. Zal een onafhankelijk Vlaanderen geen nieuwe tegenstellingen kennen tussen gelovigen en vrijzinnigen of tussen democraten en racisten? Zoeken bepaalde politici niet voortdurend en bewust naar tegenstellingen in de maatschappij, nieuwe of oude?
In elk land en elke regio zijn er tegenstellingen. Een onafhankelijk Vlaanderen heeft hier geen invloed op.
Als tegenstellingen normaal zijn, dan kan België derhalve blijven bestaan. Il n'y a pas deux logiques.
11. In de economie fuseren bedrijven. Problemen zoals milieuvervuiling, armoede, globalisering... spelen zich op grotere schaal af dan lands-, laat staan taalgrenzen. Moet de politiek zich niet aanpassen aan deze grotere dimensies in plaats van te streven naar kleinere staatkundige entiteiten?
Zie antwoord op vraag 8
Auteur wil onderwerping aan multinationals en niet-aanpassing democratie aan veranderde dimensies.
12. Waarom desintegreren staten als Duitsland en Frankrijk niet onder invloed van de theorie van het Europa der regio's?
Duitsland heeft enerzijds een sterke culturele eenheid en anderzijds is het zeer sterk gefederaliseerd. Deze structuur is voor een staat als Duitsland een ideaal evenwicht. Voor Frankrijk is het anders. Frankrijk is een centralistisch bestuurde staat waar meerdere regio's meer autonomie of zelfstandigheid willen (Bretagne, Corsica, Baskenland, Elzas, ...). Franse "desintegratie" zal er ongetwijfeld ook nog aankomen.
De theorie van het Europa der regio's wordt dus niet verdedigd. Terecht: ze berust ook op niets.
13. Wat zeggen Vlaams-nationalisten over het feit dat de Nederlandstalige en Franstalige cultuur in België stilaan door de Angelsaksische cultuur worden vervangen?
Dit is een grove overdrijving. De Angelsaksische taal (daarom niet cultuur) heeft op korte tijd een belangrijke invloed verworven in alle Europese landen. Met de nodige waakzaamheid hoeft dit geen gevaar te betekenen voor het voortbestaan van o.a. het Nederlands.
Dit antwoord blinkt uit in vaagheid.
14. Is het beter budgetten in twee te splitsen om grote overheidsprojecten te financieren?
Ja! Op die manier kan elke regio zelf het efficiëntst zijn budget aanwenden. Dit is een veel logischere manier van werken dan de huidige Belgische wafelijzerpolitiek.
100/2= 200 zegt de auteur
15. Waarom wil men in Europa nog een grens bijtrekken wanneer de grenzen binnen de EU vervagen?
Waarom vervagen grenzen binnen de EU? Omdat steeds meer bevoegdheden naar het Europees niveau gaan. Voor de overige bevoegdheden, zie opnieuw het subsidiariteitsprincipe. Een paar nieuwe "zachte" grenzen in Europa, zal de EU meer goed dan kwaad doen. Tot tegenstelling wat sommigen denken, gaat Vlaanderen geen massale grenscontroles uitvoeren na Vlaamse onafhankelijkheid.
De auteur vergeet dat de EU er gekomen is om nationalisme te counteren, niet om nieuw nationalisme in het leven te roepen.
16. Hoe kan men tegen het Vlaams Belang zijn wanneer men deze partij volledig gelijk geeft in zijn bestaansreden en belangrijkste punt?
Bizarre vraag. Wie geeft het Vlaams Belang volledig gelijk in haar bestaansreden?
U, want u wil die bestaansreden - Vlaamse onafhankelijkheid - verwezenlijken.
17. Waarom moet men als er verschillen zouden zijn, splitsen? Zijn verschillen net geen reden tot meer solidariteit? Is het bovendien niet interessanter om meerdere visies op hetzelfde probleem te hebben?
Zeker en vast. Daarom ben ik ook grote voorstander van een verregaande solidariteit op Europees vlak. Want waarom zou Vlaanderen wel solidair moeten zijn met Wallonië en niet met bv. Letland?
Waarom moeten Limburgers solidair zijn met Antwerpenaren?
18. Welke "nieuwe" staten waren in het verleden nog nooit een entiteit of staat (ttz: voor 1789)?
Staten komen en staten gaan. België is als staat/bestuursniveau totaal voorbij gestreefd. Momenteel is een onafhankelijk Vlaanderen in een sterke EU de beste structuur. Binnen een paar honderd jaar is misschien weer een andere formule beter. M.a.w. er is geen enkel land of staatsstructuur het eeuwige leven beschoren.
Geen antwoord op vraag. 19. Waarom ontkent of verzwijgt men dat Limburg meer gedeelde geschiedenis heeft met Luik dan Limburg met Antwerpen?
Dit klopt ten dele, door haar Nederlandstalige karakter had Limburg eveneens zeer goede banden met Brabant en Nederlands Limburg. Hoe dan ook de huidige situatie is nu anders en men moet zich daarop baseren. Zie ook vorig antwoord.
De huidige situatie is dat 96% der Belgen tegen separatisme (DS maart 07) is.
20. Is het bewezen dat een onafhankelijk Vlaanderen beter zou werken dan een unitair België? Hoe kan men dit bewijzen?
Het unitaire België is al meer dan 75 jaar stelselmatig uiteen aan het vallen. Dat alleen al is een bewijs dat het niet werkt.
Los van het waarheidsgehalte van die bewering: moet men omdat vrede niet werkt voor oorlog zijn?
Sommigen denken dat deze verkiezingen in wezen gaan over wie de nieuwe Premier wordt. Zij dwalen. Premiers worden in België aangeduid (nominaal door de Koning, de facto helaas door partijbureaus). Weer anderen hebben het over een strijd tussen OPEN VLD versus CD&V-N-VA, of tussen de PS en de MR. Is dit de inzet van de verkiezingen? Oppervlakkig gezien misschien wel. Een paar zetels zullen wel hier en daar verschuiven, maar komt er ook een essentiële verandering in het beleid? Het valt te betwijfelen.
Verkiezingen behoren niet of zouden niet behoren te gaan over wie de jongste, de vlotste, de mooiste enz. is. De essentie van een democratie is de uitwisseling van ideeën. Ten tweede: de echte strijd speelt zich niet af tussen democratische ideologieën. Socialisten, liberalen, christen-democraten, groenen... zeggen elk op hun manier nuttige dingen. De inzet van deze parlementsverkiezingen zou in feite de strijd moeten zijn tussen enerzijds democraten en anderzijds nationalisten. De eerste groep kan iedereen bekeren tot zijn ideeën, de tweede groep gebruikt het agressieve, maar niet om mensen op betere ideeën te brengen.
Partijen als de N-VA, Spirit, het VB, CD&V, het FDF... voeren geen ideeën-campagne, ze doen aan politieke agitatie gericht tegen een bevolkingsgroep: de Walen, allochtonen, Vlamingen, niet-Brusselaars e.d.m. Wie op één van die partijen stemt, moet bedenken dat hij of zij in essentie stemt voor een maatschapprijproject stemt dat de grenzen van (democratische) politieke besluitvorming afbakent bij de taalgrens of bij de staatsgrens. Is dit de toekomst van Europa of van de wereld? Misschien. Is het een wenselijke toekomst? Neen, het is een asociale, onethische, racistische enz. samenleving die deze partijen ophangen. Ook al zouden hun doelen onvermijdelijk zijn dat vertellen ze zelf toch zo graag , dan nog is dit geen reden om niet tegen Vlaamse onafhankelijkheid, tegen taaltoestanden in Brusselse ziekenhuizen, tegen de inpalming van grondgebied (B-H-V)... te zijn. Of moet men soms voor oorlog zijn omdat oorlog nu eenmaal bestaat?
1. Waarom pleit men voor Vlaamse onafhankelijkheid en niet voor Limburgse of Antwerpse?
2. Zou men voor de splitsing van België zijn, indien alle Walen Nederlands als moedertaal hadden?
3. Waarom is men tegen het unitaire België en niet tegen het unitaire Vlaanderen?
4. Waarom is men tegen meertalige Belgische partijen en voor meertalige Europese fracties of partijen?
5. Hoort Vlaanderen dan bij Nederland? Aanvaardt men in deze constructie wel meertaligheid (Fries/Frans en Nederlands) en de monarchie?
6. Ligt de toekomst van de mensheid in eentalige staten? Wat gaat men dan doen met Europa, waar slechts twee eentalige staten zijn (Portugal en Ijsland)? Is een wereld met 10.000 staten (zoveel als er taalgroepen zijn) leefbaar?
7. Waarom kan er meertalig Europees recht gecreëerd worden indien er geen Belgisch recht kan bestaan?
8. Waarom zijn de provincies geen goede entiteiten om de nationale wetgeving uit te voeren i.p.v. de gewesten? Waarom zou een provinciale decentralisatie het probleem van de Belgische bipolariteit niet oplossen?
9. Wat moet er met Brussel gebeuren indien België zou uiteenvallen? Is er dan geen risico voor het Nederlands in Brussel? Wat moet er met de faciliteitengemeenten gebeuren? Mag daar het democratische element spelen?
10. Zal een onafhankelijk Vlaanderen geen nieuwe tegenstellingen kennen tussen gelovigen en vrijzinnigen of tussen democraten en racisten? Zoeken bepaalde politici niet voortdurend en bewust naar tegenstellingen in de maatschappij, nieuwe of oude?
11. In de economie fuseren bedrijven. Problemen zoals milieuvervuiling, armoede, globalisering... spelen zich op grotere schaal af dan lands-, laat staan taalgrenzen. Moet de politiek zich niet aanpassen aan deze grotere dimensies in plaats van te streven naar kleinere staatkundige entiteiten?
12. Waarom desintegreren staten als Duitsland en Frankrijk niet onder invloed van de theorie van het Europa der regio's?
13. Wat zeggen Vlaams-nationalisten over het feit dat de Nederlandstalige en Franstalige cultuur in België stilaan door de Angelsaksische cultuur worden vervangen?
14. Is het beter budgetten in twee te splitsen om grote overheidsprojecten te financieren?
15. Waarom wil men in Europa nog een grens bijtrekken wanneer de grenzen binnen de EU vervagen?
16. Hoe kan men tegen het Vlaams Belang zijn wanneer men deze partij volledig gelijk geeft in zijn bestaansreden en belangrijkste punt?
17. Waarom moet men als er verschillen zouden zijn, splitsen? Zijn verschillen net geen reden tot meer solidariteit? Is het bovendien niet interessanter om meerdere visies op hetzelfde probleem te hebben?
18. Welke "nieuwe" staten waren in het verleden nog nooit een entiteit of staat (ttz: voor 1789)?
19. Waarom ontkent of verzwijgt men dat Limburg meer gedeelde geschiedenis heeft met Luik dan Limburg met Antwerpen?
20. Is het bewezen dat een onafhankelijk Vlaanderen beter zou werken dan een unitair België? Hoe kan men dit bewijzen?
21. Waarom pleiten nationalistische partijen en politici nooit op een ondubbelzinnige wijze voor een referendum over België?
22. Waarom stellen journalisten, politici en opiniemakers die vinden dat de publieke opinies Vlaanderen en Wallonië uit elkaar groeien zich nooit de vraag of zijzelf hiervoor verantwoordelijk zijn?
23. Welke toekomst heeft Europa indien men in het Europees Parlement wekelijks de verschillen tussen Frankrijk en Duitsland zou benadrukken? Gaat men daar ook vragen voor frontvorming, compensaties en meer autonomie?
24. Zijn "eigen" wetten, maatregelen en belastingen noodzakelijk beter, rechtvaardiger en juister?
25. Als België een kunstmatige staat is, welke staten zijn dan natuurlijk?
26. Bestaat er een vorm van meertalig fascisme? Is racisme of fascisme mogelijk zonder nationalisme?
27. Zijn er niet meer argumenten te vinden om te zeggen dat Vlamingen en allochtonen niet kunnen samenleven en -besturen dan Vlamingen en Walen?
28. Is het moreel juist de Vlamingen te vertellen dat ze zichzelf moeten verheffen door minachtend te spreken over de Franstalige Belgen?
29. Als het Noorden van België op bepaalde gebieden performanter is, loont het dan niet de moeite deze gedachten, technieken enz. ook voor het Zuiden toegankelijk te maken?
30. Als men bekommerd is om verspilling en corruptie in het Zuiden, kan men die dan niet best tegengaan door een eengemaakt beleid?
31. Waarom aanvaardt men de Brusselse, tweetalige samenleving en niet de Belgische meertalige samenleving?
32. Volgens separatisten zijn de Franstalige (of omgekeerd de Nederlandstalige) bewindsvoerders enkel bekommerd om eigenbelang. Daarom zou er moeten gesplitst worden. Als dit zo zou zijn, wat niet bewezen is, zijn zij dus nationalistisch, net als diegenen die de splitsing vragen. Valt hieruit niet af te leiden dat niet de leiders van de andere taalgroep, maar wel het nationalisme bestreden moet worden?
33. Volgens het Verdrag van Rome (1957) moeten de Europese lidstaten geharmoniseerd worden. Hoe kan men dan pleiten voor een opsplitsing van een lidstaat?
34. Als separatisme progressief is, is het Vlaams Belang dan de meest progressieve partij van België?
35. Kleine(re) staten functioneren beter, zegt men wel eens. Is België nog niet klein genoeg in deze gemondialiseerde samenleving? Is dit niet net anderzijds een argument voor de opsplitsing van Vlaanderen/Wallonië in nog kleinere entiteiten (provincies of arrondissementen)?
36. Als Brussel onafhankelijk wordt, wie gaat dan opdraaien voor de kosten van de administratie? Of wordt Brussel een stadsstaat waar enkel de superrijken mogen wonen (zoals Monaco)?
37. Wat is het verschil in ideologie tussen de N-VA en het FDF?
38. Waarom mag Brussel van separatisten kiezen om bij Vlaanderen te horen en Wallonië niet?
39. Wat is het verschil tussen de anschluss van Oostenrijk en het Sudetenland bij Duitsland en het streven naar taalhomogene staten?
40. Als bepaalde francofone politici pleiten voor een uitbreiding van het Brussels Gewest, noemt men dit onverantwoord. Anderzijds pleiten Vlaams-nationalisten zélf voor de aanhechting van heel het Brussels Gewest bij het Vlaamse. Hoe kan men deze tegenstelling rijmen?
41. In 1830 waren er enkel Zuidnederlandse dialecten. In Nederland was er na 1830 maar één taal: het Nederlands, ondanks het bestaan van het Fries dat toen als dialect werd beschouwd. Waarom moest België toen dialecten als staatstaal erkennen, terwijl Nederland een taal als dialect beschouwde?
42. Waarom willen nationalisten het Brussels Gewest afschaffen, maar niet de andere twee Gewesten?
43. Waarom vergelijkt men altijd in alle domeinen "Vlaanderen" met "Wallonië" en nooit Antwerpen met Limburg, stad met platteland, ouderen met jongeren, enz.
44. Als men bepaalde "verschillen" te groot vindt, waarom dan nog verkiezingen houden? Is een democratie niet gebouwd op het erkennen van tegenstellingen?
45. Welke argumenten biedt het verleden? Moet men vandaag België splitsen omdat men vindt dat Nederlandstaligen in de 19de eeuw "onderdrukt" werden? Werden de zwarten in de VSA of in Zuid-Afrika niet oneindig meer onderdrukt?
46. België biedt geen meerwaarde aan Vlaanderen zegt men. Bedoelt men meerwaarde in geld, macht, aanzien...? Welke meerwaarde biedt Antwerpen aan Limburg? Gebruikte men in de jaren '30 niet hetzelfde "argument" tegen Joden en mindervaliden?
47. Indien men tegen het meertalige België is en voor het eentalige Vlaanderen, is men dan ook tegen de taalwetten die van België een meertalige staat gemaakt hebben? Maw: Is men dan ook voor het eentalig Frans België van de 19de eeuw?
48. Waarom het meertalige Europa op een democratische manier één willen maken en tegelijk het meertalige België ontmantelen?
49. Hoe kan men tegen meertalig onderwijs zijn en tegelijk klagen over Nederlandsonkundigheid van Franstaligen?
50. Als er zou blijken dat er (enorme) geldoverdrachten bestaan tussen Vlaams-Brabant en Limburg, moet Limburg dan uit Vlaanderen gestoten worden?
Een nieuw debat over de staatshervorming is onvermijdelijk. «Ho, ho, ho.» Is dat 'Non! Non! Non!'? «Neen. We zullen rond de tafel zitten en nagaan wat de voordelen voor de mensen Vlamingen, Walen en Brusselaars zijn van elk voorstel. Niemand zegt dus 'non'. Maar waarom zou een politicus iets doen waarbij hij voelt dat het zijn bevolking schade zal berokkenen? De Vlamingen zullen komen met dossiers, en ze zijn vrij om te vragen wat ze willen. Elk dossier zal rustig bekeken worden. Maar dat gaat tijd kosten. Wij vragen niks. We kunnen perfect leven met de wetten zoals ze vandaag bestaan. Laten we het federalisme nu maar wat rijpen en volwassen worden.» Bart De Wever stapt niet in de regering als er geen uitgeschreven wetsontwerpen aan het regeerakkoord hangen. «Je moet niet voor hem stemmen, denk ik dan, want dat zijn verloren stemmen. Als hij niet wil komen onderhandelen, blijft hij maar in zijn bureau hé. Niemand zal hem daar komen halen. Ik in ieder geval niet.
Er is de laatste tijd nogal wat te doen omtrent de banden tussen racisme, fascisme, populisme en nationalisme. Karel De Gucht doet dit in in zijn nieuwste boek Pluche. Luckas Vander Taelen en andere democraten in de opiniebladzijden van De Morgen denken hier eveneens over na. Het zou van een intellectuele oneerlijkheid getuigen om (Vlaams-)nationalisme, totalitarisme, fascisme en racisme over één en dezelfde kam te scheren. Maar is het daarom verboden de raakpunten onderzoeken?
De hedendaagse denkers in België die solidariteit, individuele vrijheid en openheid hoog in het vaandel dragen, doen er goed aan eens stil te staan bij het begrip nationalisme, de grootste hinderpaal om een progressieve en vrijheidslievende samenleving te bereiken. Ludo Dierickx (Groen!) heeft dit jaren geleden met name in 1964 reeds al op exhaustieve wijze gedaan in één van de meest briljante werken uit de naoorlogse Belgische politieke geschiedenis: Belgen op de tweesprong. Wat Das Kapital voor de socialistische beweging was, Rerum Novarum voor de christen-democratie en Poppers De open samenleving voor het liberalisme, had Dierickx boek moeten zijn voor het nationalistische vraagstuk in ons land en zelfs in Europa. Zover kwam het niet, ondanks de rijkdom van de ideeën die in het boek staan. Men kan nochtans niet zeggen dat een debat over nationalisme in België een onnodige luxe was of is.
We hebben alleszins nood aan definities. Velen spreken en schrijven over nationalisme, maar gaan voorbij aan de betekenis van het begrip. Nationalisme is geen aanvoelen, maar een vorm van politieke bedrijvigheid die zich van alle universalistische ideologiëen onderscheidt omdat het mensen compartimenteert op basis van kenmerken die aan de vrije wil ontsnappen, zoals taal, huidskleur of godsdienst. Het abstracte sociale contract tussen vrije mensen wordt verworpen en ingeruild voor een organische visie. De samenleving is zogezegd een lichaam, de mensen bestaan slechts bij de gratie hiervan.Als criterium om tot dit wereldbeeld te behoren volstaat het om op een bepaalde bodem te wonen en om, bijvoorbeeld, een bepaalde moedertaal te spreken. Nationalisten vragen dus geen bijzondere inspanning aan het individu om hun denkstroming aan te hangen. De nationalistische doelen kunnen verschillend zijn: het kan gaan om het wensen van eigen parlementen, vakbonden, sportbonden, wetten, vaak om een eigen soevereine staat. Maar ook de inlijving van territoria, de ongebreidelde walvisvangst, de niet-ratificatie van het Kyoto-protocol, kortom alles wat voortvloeit uit soevereiniteitsuitoefening, zijn voorbeelden van nationalistische activiteiten. Deze dingen zijn mogelijk omdat er een gebrek is aan een democratische wereldrechtsorde. Welk is nu de verhouding tussen democratie, racisme en totalitarisme?
Nationalisme en democratie
Het nationalisme vertoont enkele kenmerken die niet in overeenstemming kunnen gebracht worden met een democratie. Onder democratie verstaan we het systeem dat aan aan haar participandi toelaat om deel te nemen aan het politieke besluitvormingsproces. Deze bestuursvorm is allereerst gebaseerd op een wederzijdse dialoog. Hierdoor probeert men aan binnenstaatste of supranationale politieke besluitvorming te doen. Dialoog vereist een voorafgaand respect voor de anderen, veronderstelt het luisteren naar argumenten, het bijschaven van eigen meningen en theoriëen, het kunnen verzaken aan het eigen grote gelijk. Het nationalisme beweegt zich buiten het klassieke democratische veld. Men kan immers geen ongelijk hebben als het gehanteerde waarheidscriterium het behoren tot deze of gene natie is.
Nationalisten willen en kunnen niet op een democratische manier dialogeren. Ze willen dit niet, omdat hun doel niet het overtuigen van de andere is, maar wel het afstoten van een andere regio, het verdrijven van verdrukkers, het oprichten van een cultuurhomogene en soevereine natiestaat. Ze kunnen dit niet, omdat hun criteria waarmee ze aan politiek doen niets te maken hebben met vrije wil die noodzakelijk is om te dialogeren, maar wel met het toekennen van een geografisch imperatief mandaat dat aan de leiders van een territoriaal onderscheiden deel van de bevolking toelaat een ander deel uit te sluiten van een democratische politieke belangengemeenschap. Maar er is meer. Nationalisme verwerpt bij voorbaat het fundament van elke democratische rechtsstaat: het bestaan van verschillen. Verschillen zijn misschien mogelijk binnen de eigen volksgemeenschap, maar zijn te groot om te bestaan tussen identificeerbare mensen die zichtbaar anders zijn. Nationalisten kwantificeren en simplificeren verschillen, dramatiseren ze en zien er een scheidingsgrond in. Denken we maar aan de eindeloze, bipolaire transferdiscussie. Wie niet in staat is om met grote verschillen om te gaan, en aan divergenties politieke conclusies vasthangt is echter per definite geen democraat. Nationalisten bestrijden derhalve geen meningen, maar wel mensen. Blijkbaar hebben ze op dit vlak alvast geen moeite om een zekere vorm van totalitarisme te gedogen en zelfs actief te ondersteunen.
Nationalisme en racisme
Het moderne racisme vindt zijn oorsprong aan de vooravond van de Franse revolutie. Europeanen die in contact kwamen met vreemde beschavingen door een steeds verder schrijdend kolonialisme gingen net als planten en dieren, ook mensen classificeren. Toen in de 19de eeuw denkers als de Gobinault en Chamberlain aan de indeling van mensen bepaalde eigenschappen begonnen toe te schrijven trad het racisme in zijn politiek stadium. Nationalisme en racisme laven zich aan dezelfde identitaire bron. Beangstigend als je bedenkt dat het hele Belgische institutionele kader is gebouwd op het etnische criterium taal. Racisten delen de wereld op in rassen, nationalisten in taalgroepen. Beiden gaan ze uit van de strategie van de etnificatie, van de compartimentering, van het verdelen van de mensheid op zichtbare criteria: taal, afkomst, ras, godsdienst.
De holocaust en de stalinistische goelags tonen aan hoe een geleidelijke osmose en kruisbestuiving van nationalisme, etnificatie en racisme miljoenen kan uitroeien. Hoewel de Duitse joden sedert Napoleon geëmancipeerd waren, werden ze in de Duitse nationalistische bewegingen voor maar vooral na de Duitse eenmaking (1870) als zondebokken afgeschilderd voor alle verderf van de moderniteit. Het antisemitisme was rondom de eeuwwisseling een eerbare vorm van politiek tjdverdrijf geworden. In zijn boek spreekt Karel De Gucht van het opruiende discours van de Oostenrijkse antisemiet Lueger, in dewelke hij, niet ten onrechte, parallellen ziet met het huidige rechts-populisme van een partij als het Vlaams Belang, maar ook met de N-VA en de geradicaliseerde CD&V.
Economisch waren de joden zogenaamd schuldig aan de hyperinflatie in Duitsland, godsdienstig waren ze anders, historisch waren ze verantwoordelijk voor de dood van Christus en ideologisch voor de komst van het communismedat Duitsland in november 1918 de dolkstoot gegeven had, vanuit raciaal oogpunt was het onzindelijk om met hen samen te leven. Steeds weer ontdekten radicaal-rechtse Duitse politici, de nazis voorop, verschillen tussen de Duitsers en de joden. De joden waren zogezegd tegelijk de bankiers, de grootkapitalisten, de huisjesmelkers maar ook de pooiers, de socialistische oproerkraaiers, de bedreigers van de orde enz. Met zon mensen kon niet samengeleefd worden en daarom streefden de nazis een naar eigen zeggen zakelijke oplossing na van het jodenvraagstuk. Vele congressen, boeken, publicaties, manifesten werden gewijd aan de aard en de oplossing van het gewichtige vraagstuk, tot men uiteindeljk besliste de joden te verdrijven uit de maatschappij. Omdat een onafhankelijke staat (in Palestina) en een deportatie naar Madagaskar o.a. door het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog onmogelijk geworden waren, besliste men de joden te venietigen. De gelijkenis in symptomatologie tussen wat in de jaren 30 in Duitsland, Italië, de USSR enz. gebeurde en tussen wat we vandaag in België meemaken, baart zorgen. Velen herkennen de simplistische drogredeneringen het ontleden van verschillen staat ook bij ons centraal die nationalisten en racisten nu al meer dan 200 jaar hanteren, maar staren zich wellicht blind op het zuivere racisme. De nationalistische argumenten tegen het stuk meertalige en pluriculturele democratie dat België heet ontkrachten ontkrachten, gebeurt meestal niet, ook niet door zij die beter zouden moeten weten, maar in taalgesplitste partijen opereren. Sommigen willen door het leven gaan als goede Europeanen, maar pleiten in één adem voor soevereiniteit én beschimpen Belgische Franstaligen als zijnde parasieten, dieven en profiteurs.
Nationalisme en totalitarisme
Nationalisme schept de idee van een groep en de indeling in groepen en de daaruit voortvloeiende mogelijkheid en noodzaak van het individu om zich met de groep te identificeren en om tevens aan die groep goede kenmerken toe te schrijven. Welke nationalist gaat er prat op dat zijn natie ook maar één duister kantje bezit? Heel dit denken ligt aan de basis van de exaltatie van het eigene en de verwerping van verschillen die we niet alleen in het racisme, maar ook in het totalitarisme terugvinden.
De kruistochten en pogroms van de Middeleeuwen, de honderdjarige oorlog enz. waren dynastieke, religieuze, economische of prekapitalische conflicten. Door de Franse en industriële Revolutieen met name door de conservatieve reactie daarop ontstond het nationalisme. Dit denken gaat hand in hand met een zeker conservatisme dat betoogt in wezen dat de maatschappij niet maakbaar is en dat individuele vrijheid een gevaarlijke illusie is. Het gezin, de familie en op macropolitiek vlak de regio, de natie, het ras... al deze natuurlijke gegevenheden zijn zogezegd het ware referentiekader van de mens. Het Vlaams Belang zegt dit in België, maar ook mensen als Wouter Beke, de partij-ideoloog van CD&V, beweren dat wanneer de mens de slavernij van de groep aanvaardt, pas écht vrij is. Nationalisten vertellen ons dat het onzin is te denken dat we zonder groep kunnen. Inderdaad, de mens is een groepswezen. Daar gaat het hem niet om. Wat wél van belang is, is ofen waarom men de (ideële) groep an imagined community zegt Benedict Anderson als politiek uitgangspunt moet nemen.
Het gevaar op ontsporing is alleszins reëel, maar niet verwonderlijk. Verschillen binnen naties zijn immers niet gewenst en in feite ook onmogelijk omdat enkel een een-en-ondeelbare natiestaat maar kan bestaan als zijnde fundamenteel verschillend van de andere niet-nationale groepen of naties. Door die accuentering van het verschil met een andere entiteit versterkt men tegelijk ook het geëigend conformisme van de eigen groep. De minachting voor mensen van nationalistische leiders is immers niet alleen zichtbaar bij de manier waarop ze omgaan metvolksvreemden, maar ook in de manier waarop de volkseigenen herleid worden tot hersenloze radertjes in een almachtig staatsapparaat. In haar uiterste maar logische vorm geeft dit denken aanleiding tot een totalitarisme, waarbij de leider, de partij, de staat, de natie samenvallen. Zij beslissen wat goed is voor de burger, die een onderdeel is geworden in één staatsmachine. Dit is uiteraard enkel mogelijk door de totale primauteit van het groepsdenken waardoor duideljk wordt dat nationalisme als het al niet aan de basis ligt van totalitarisme, dan toch er een onlosmakelijk geheel mee vormt.
Het fascisme en de diktatuur van het proletariaat, de twee belangrijkste vormen van 20ste eeuws totalitarisme werden enkel maar mogelijk gemaakt door de overheersing van de groep op het individu. In een fascistische staat werd het individu aangespoord tot een corporatistisch en (mogelijkerwijs) raciaal denken, in een stalinistische staat moest hij voortdurendop zoek gaan naar interne en externe klassenvijanden, waarbij de eigen klassesamenviel met de partij en in fine met de nationale staat.
De mens die onkritisch dienstbaar gemaakt aan een met veel klaroengeschal ontvouwde identitaire ideologie dat elke andersdenkende mening ridiculiseert, banaliseert en mogelijkerwijs finaal verbant is tot veel in staat. Jarenlange indoctrinatie kunnen van vele mensen zelfmoordterroristen, nazistische partijbureaucraten of gewetenloze beulen maken. Het valt op hoe men van (vermeende) feitelijkhedensteeds weer impliciete, politieke conclusies poogt te trekken, gericht op de (leiders van) een hele groep. Eens deze stap is gezet en door massale propaganda op uiterlijk dezelfde mensen wordt losgelaten, spreken we van een nationalistische dijkbreuk. Of die ontaardt tot totalitair fascisme, tot een absolute dictatuur van het proletariaat, tot een nazistisch racisme, kortom tot een staat waarin het individu niets meer betekent is slechts een kwestie van politieke opportuniteiten en economische mogelijkheden. Ironisch eigenlijk, dat het radikaal en comprisloos islamisme en het Vlaams Belang zich eigenlijk op dezelfde waarheidscriteria beroepen. Wat is het verschil tussen Waalse ratten, rol uw matten en dood aan het westen (buiten het graduele)?
Een mogelijke ontsporing
De Amerikaanse Professor Dr. Stanton, die voor de VN o.a. bij de volkerenmoord in Ruanda en Burundi meewerkte aan resoluties van de Veiligheidsraad, onderscheidt acht fases in het genocidale proces. Allereerst de classificatie: wie is hutu, tutsi, Bosniër, Vlaming, Waal. Vervolgens de symbolisatie: de kromme neus wordt symbool voor de jood, het strikje voor de Waal. De derde fase is de ontmenselijking: de anderen zijn dieven, verspillers en parasieten en moeten uit de maatschappij geweerd worden. Eens deze denkbeelden op grote schaal geïmplementeerd zijn, volgt de mogelijkheid om de volgende fases aan te vatten. Deze zijn: organisatie al dan niet in strakke vorm en extreme polarisatie. In de laatste fasen vindt de genocide plaats: de uitroeiing wordt planmatig voorbereid (dit kan omdat de individuen zijn gecompartimenteerd) en, tenslotte, op grote schaal uitgevoerd. Daarna volgt de ontkenning (Wir haben es nicht gewusst).
Natuurlijk is er een immens verschil tussen de holocaust of de genocide op de Armeniërs na Wereldoorlog I en het communautariserings- en regionaliseringsproces in België, maar het onderscheid bestaat louter in het graduele aspect, niet in het denkproces dat eraan voorafgaat. In oorlogen en terroristische aanslagen sterven mensen, niet omdat ze iets misdaan hebben, maar wel omdat ze het ongeluk hebben om tot deze of gene natie of groep te behoren. In België willen Vlaamse nationalisten de oprichting van een onafhankelijk Vlaanderen, terwijl ze zeer goed beseffen dat een splitsing van de S.Z. Waalse zwakkeren zal treffen. Je zal maar het ongeluk hebben in Henegouwen geboren te zijn.
In eigen land bevinden we ons momenteel nog steeds in de fase van het woordgeweld en van het structuurgeweld, niet in die van het fysieke geweld. Zullen de Belgen bestand blijven tegen een ongebreidelde diabolisering langs beide kanten van de taalgrens? Is het geen tijd om het nationalisme dat door wederzijdse revendicaties wordt aangewakkerd frontaal aan te vallen in plaats van op een suggestieve manier bevolkingsgroepen, die binnen één staat in vrede willen leven, tegen elkaar op te zetten? Guy Verhofstadt zegde ooit terecht: niet je afkomst telt, wel waar je naartoe gaat. De Belgische, democratische politici staan voor een historische verantwoordelijkheid om een actuele invulling voor die woorden te vinden, in hun staatsstructuur, maar ook (en vooral) in hun denken.
De Heer Geraerts (HBVL 4 juni) schrijft dat Belgisch unitarisme een
achterhaald concept is. Volgens hem is de toekomst aan twee
nieuwe taalhomogene staten, te weten Vlaanderen en Wallonië. Zulk denken vindt
hij progressief. De bedenking roept volgende vragen op.
Allereerst, is het in overeenstemming met wat de Belgen
willen? Neen, zo blijkt uit alle peilingen waarin het separatisme als
optie slechts leeft bij een zeer kleine groep.
Ten tweede: worden meer meer welvaart, minder vervuiling, meer kansen
binnen een vrije markt mogelijk door de creatie van een paar duizend
taalhomogene staten of door grotere, meertalige ruimtes
zoals België, de Benelux en de EU?
Het antwoord is dat het behouden, a fortiori optrekken, van nieuwe
grenzen - bijvoorbeeld tussen de Belgische Gewesten - niet aangepast is aan een
probleemanalyse op de plaats waar ze zich stellen, d.i. op een
meertalig, Europees en globaal niveau. Economie en ecologie stoppen immers niet
aan de taalgrens. Op economish gebied leidt nationalisme naar
protectionisme en globale verarming, op
ecologisch gebied naar massale vervuiling omdat iedere staat
doet wat het wil, zonder achting voor de wereld.
Op staatkundig vlak is nationalisme levensgevaarlijk. Een
voorbeeld uit de actualiteit verduidelijkt dit. Twee Russische
oblasten (deelgebieden) zullen geen kernwapens op elkaar afschieten, ook al
beschikt één oblast wel over kernwapens en de andere niet. Dit komt omdat de
twee gebieden binnen één staat liggen en derhalve onderworpen zijn aan dezelfde
wetten. Rusland als staat echter kan wel met vijandige bedoelingen kernwapens
richten op Europese steden - zoals de Russische president dit thans wil - net
omdat Rusland zoals het V.K., Frankrijk en Duitsland een soevereine staat is.
Soevereine staten met nationalistische oogmerken oprichten of behouden en
het afwijzen van democratische meertalige gehelen leidt tot oorlog en dictatuur.
In Europa hebben we hier ervaring mee. De onbillijke maatregelen die een
soevereine en niet gedecentraliseerde staat - en unitarisme sluit geen
decentralisatie uit - kan meebrengen ondervinden we trouwens ook vandaag in
eigen land.
De Heer Geraerts heeft ongelijk: Brussel beslist nog
steeds "alles": maar dit geldt ook voor Brussel als hoofdstad van Vlaanderen. Of
heeft het Vlaams Gewest soms geen quasi-absolute zeggingschap over milieu,
ruimtelijke ordening, buitenlandse handel, woonbeleid en landbouw?
Debat tussen mij en Geert Lambert (Spirit) in DE STANDAARD
Debat tussen mij en Geert Lambert (Spirit) in DE STANDAARD
Volgende brief van mij op 30 mei in DE STANDAARD:
Spirit
De partij Spirit beweert dat progressief denken en regionalisme niet onverzoenbaar zijn. Spirit wil zich zo distantiëren van de N-VA en van Vlaams Belang.
De partij heeft daarover een brochure uitgegeven. Het pamflet bevat '17 slechte redenen om het communautaire debat niet ernstig te nemen'. Enkele voorbeelden.
'België is al zo klein', lees: Vlaanderen is niet te klein om onafhankelijk te zijn. Dat klopt, Limburg ook niet. Waarom pleit Spirit daar dan niet voor, Limburg is toch ook een regio, of niet?
Voorts meent de partij ook dat België een paspoort is, maar geen identiteit. Waarom voelt de meerderheid van de Vlamingen zich dan Belg? Mogen we nog zelf over onze identiteit beslissen? Onbewust zet Spirit zich op één golflengte met het Vlaams Belang die een minister van Vlaamse identiteit wilt.
Een andere bewering van Spirit luidt dat regionalisme een tendens is die zich parallel ontwikkelt met de Europese eenmaking. Alsof het taalnationalisme in België nog niet bestond voor er nog maar sprake was van de Europese eenmaking.
Ten slotte komt één vraag jammer genoeg niet voor: wat is het verschil in visie inzake bevoegdheidsverdeling op het vlak van mobiliteit, ziekteverzekering, werkgelegenheid enz. tussen enerzijds Spirit en anderzijds het Vlaams Belang of de N-VA?
Bruno Yammine (Kessel-Lo)
(zeer ontwijkende) Reactie Spirit-voorziiter op 31 mei in dezelfde krant:
Regionalisme
Lezer Bruno Yammine van de Belgicistische vzw B-plus heeft onze brochure 'Ons landje is al zo klein (en 16 andere drogredenen voor een communautair status-quo)' gelezen, maar jammer genoeg verkeerd begrepen (DS 30 mei).
In de brochure leggen we uit dat regionalisme niet gelijk hoeft te staan met conservatisme. Te veel bevoegdheden worden in België centralistisch beheerd en uitgevoerd. Dat is inefficiënt en conservatief beleid.
Vlaanderen en Wallonië hebben een zeer verschillend sociaal-economisch profiel. Kunnen kiezen voor maatwerk is dan ook de eerste stap voor goed beleid. Is er dan nog plaats voor België? Wallonië blijft onze buurregio en samenwerking zal er altijd zijn. België zal dus waarschijnlijk blijven bestaan, maar enkel volgens het subsidiariteitsprincipe - de beslissingen worden best zo dicht mogelijk bij de burger genomen.
Het regionalisme ontwikkelt zich parallel met de Europese eenmaking. Yammine ziet daar de logica niet van in. Welnu: een Europese Unie die samenwerkt met partners die dicht bij de burgers staan, vergroot haar draagvlak en efficiëntie. Die partners zijn voor ons in de eerste plaats de regio's. Yammine vraagt zich af waarom Vlaanderen niet verder moet verdeeld worden in subregio's, en geeft het voorbeeld van Limburg. Wel, Europa werkt met Euregio's, onder meer de regio Maas-Rijn, en het draagvlak voor deze projecten blijkt zeer groot. Stelt B-plus dan voor om deze Euregio's af te schaffen en alles vanuit het centralistische Brussel te organiseren?
Yammine vraagt uitleg over onze visie inzake bevoegdheidsverdelingen. In de brochure geven we die. Yammine beweert de brochure doorgenomen te hebben. Ik raad hem een tweede lezing aan.
1)Vereenvoudig uw doelstellingen: Versimpel uw doelen in termen die voor iedereen duidelijk en helder te begrijpen zijn. Probeer uw programma zoveel mogelijk in zo kort mogelijke, ad-remme soundbites en one-liners te gieten; (Ontkennende termen zoals 'niet' of 'geen' in slogans zijn uit den boze; Het publiek onthoudt alleen de kern van de zin en vergeet de ontkenning);
2) Speel in op basale fantasieën, visualiseer; Verpak uw doelstellingen luchtig: Politieke slogans en programma's hebben het meeste effect als ze worden omgeven met een gemakkelijk inslikbaar laagje suikergoed;
3) Gebruik humor en entertainment als glijmiddel om uw boodschap over te brengen;
4) Wees stellig: Des te stelliger u uw argumenten of dogma's naar voren brengt, des te geloofwaardiger en overtuigender u overkomt; Nuanceringen gaan verloren in het grote gekrakeel;
5) Vraag altijd om niet of nauwelijks mogelijk te leveren tegenbewijs;
6) Gebruik moeilijk te controleren of te achterhalen bronnen om uw verhaal te ondersteunen; Gebruik de logica in uw voordeel: Reageer of argumenteer altijd in twee of drie punten en benoem ze; dat geeft het publiek het idee dat u problemen logisch en analytisch benadert, ook als u feitelijk slechts uzelf herhaalt;
7) Oefen verschillende vormen om hetzelfde te zeggen;
8) Sla altijd als eerste: Probeer altijd uw opponenten voor te zijn, want de eerste fase is de inprentingsfase; Mooie, lange en zeer genuanceerde standpunten die als mosterd na de maaltijd verschijnen, hebben minder effect dan de eerste rake klap;
9) Massaproduceer: Heerlijk heldere herhaling; Herhaal de korte, duidelijke one-liners zo vaak mogelijk, totdat zelfs de domste toehoorder ze in zijn slaap kan opzeggen;
10) Produceer alleen voor eigen gebruik: Gebruik alleen argumenten die úw gelijk aantonen, nooit dat van uw tegenstanders; Wees nooit uitgebalanceerd of genuanceerd;
11) Gebruik rustig gelegenheidsargumenten zolang u op de zegekar kunt springen; "Al is de waarheid nog zo snel ...": De leugen verspreidt zich net zo snel en gemakkelijk als de waarheid; Zorg er wel voor dat u ingedekt bent;
12) Dicteer het nieuws en de agenda: Elk nieuws is goed nieuws; Zorg ervoor dat u continu in de aandacht staat; Zet een spektakel op, creëer taboes en breek ze vervolgens, schoffeer een gezaghebbend persoon of raak verzeild in een handgemeen;
13) Wentel u in historische successen: Probeer u altijd te associëren met succesverhalen en grote denkers of doeners uit het verleden;
14) Omgeef u met gezag: Doe een beroep op gezagsargumenten met bijbehorend jargon; Gebruik een argument omdat wetenschappers, captains of industry, helden, historische persoonlijkheden of andere aanzienlijken het gebruiken en wijs onophoudelijk op bron van het argument; Fabriceer uw eigen waarheid: Verzamel eigen experts, denktanks, media, auteurs, opinieleiders om u heen die gewillig zijn standpunten te ontwikkelen en uit te dragen die in uw straatje passen;
15) Pas feiten aan aan uw waarheid; Zweer bij cijfers en statistieken;
16) "Algemeen belang eerst": Formuleer uw eigen belang altijd in termen van algemeen belang en presenteer u daarin als onmisbaar; Laat nooit merken dat uw eigen belangen voor u heilig zijn, maar acteer een vader des vaderlands die zijn hele carrière overheeft voor de (publieke) zaak;
17) Zoek naar een gemeenschappelijke vijand voor versterking van interne cohesie;
18) Claim hot items: Trek trendy, populaire items naar u toe en leg ze exclusief vast; Probeer het publiek zo te conditioneren dat men bij een bepaald onderwerp direct aan u denkt;
19) Zet uzelf neer als praktijkman: Creëer een omgeving voor uzelf waarin u zich als praktijkgerichte, handen-uit-de-mouwen-stekende doener kunt afficheren; Harde werkers doen het goed bij het publiek, in tegenstelling tot bleke, wijsneuzerige studeerkamergeleerden; Refereer terloops en gedoseerd aan uw prestaties en successen, of beter: laat uw medewerkers u de gouden veren in uw achterste steken;
20) "Hear no evil, see no evil, talk no evil": Ongeacht wat u weet, bediscussieer het nooit zomaar. Als het niet wordt gevraagd of gerapporteerd, bestaat het niet, is het nooit gebeurd en hoeft u er geen rekenschap voor af te leggen;
21) Verwurg met wolligheid: Ook wel "belubberen" geheten, naar de uitvinder van deze tactiek, oud- minister-president Lubbers; Kapsel uw tegenstanders tegenargumenten in met enerzijds-anderzijds verhalen, wollige zijpaden en andere niet ter zake doende uitweidingen;
22) Zoek de zwakste schakel en bijt toe: Analyseer de zwakste plek in de argumentatie of, beter en gemakkelijker nog, imago van uw opponent, vergroot de belangrijkheid uit, ontmantel het, acteer een overwinnaar en trek daarmee de overwinning over de gehele discussie naar u toe; Regel de thermostaat: Het imago van de kalme persoonlijkheid die alles onder controle heeft, doet het goed bij het publiek;
23) Zorg ervoor dat u altijd koel blijft en probeer uw tegenstander te verleiden zich emotiononeel uit te laten; Personaliseer de tegenpartij: Construeer een vijandsbeeld van uw politieke of economische tegenstanders op basis van negatieve aspecten in het profiel van hun leider; Zet uw tegenstander op het verkeerde been met negatieve associaties: Associeer uw opponent met impopulaire zaken of label hem met termen die een negatieve connotatie hebben; laat hem meer bezig zijn zichzelf schoon te praten dan zich te bekommeren om zijn en - belangrijker - úw standpunten; Stel motieven van uw tegenstanders ter discussie: Verdraai of versterk elk feit waaruit kan blijken dat uw opponent vanuit een verborgen agenda of vooroordeel opereert;
24) Doe aan dossiervorming en creëer geruchten: Probeer zoveel mogelijk over uw politieke of economische tegenstanders te weten te komen en leg een dossier aan; Gebruik de informatie, eventueel gehuld in halve waarheden en suggesties, op het moment dat het noodzakelijk is; Laat het via niet naar u traceerbare kanalen uitlekken, ga achterover leunen en laat het Publieke Monster gehakt van uw opponent maken; Repareer met enerzijds-anderzijds-methode: Als u de eerste slag hebt gemist, is het verstandig tegen u gerichte aanvallen te benaderen volgens de enerzijds-anderzijds-methode; Laat uw kant van de zaak zien met open vizier, speel op het gemoed en het publiek zal begrip voor uw standpunt tonen; Feiten die tegen u pleiten, worden zo teruggebracht tot een mening. U kunt daar dan vervolgens uw eigen mening tegenover plaatsten, waardoor het lijkt alsof de feiten slechts onderwerp van discussie zijn. Als u het slim aanpakt, kunt u vervolgens de verontwaardiging in de richting van uw tegenstanders verleggen;
25) Maak van aanklacht een voordeel: Ga nooit op elk aspect van een aanklacht in, maar pik er iets uit dat niet door openbare feiten in de weg gezeten wordt en dus gemakkelijk tot een (kwaadaardig) gerucht te herleiden zou kunnen zijn; Speel vervolgens overtuigend slachtoffer van een leugenmachinatie; Vaccineer uzelf (en associeer aanval van opponent met oud nieuws): Creëer gladde schouders waar elke toekomstige aanklacht vanaf glijdt door een mogelijk struikelblok in sterk verzwakte vorm uit te laten lekken en het onder het maken van brede, aandacht trekkende gebaren op te lossen; Laat het voorkomen alsof een latere aanklacht van uw opponent oud nieuws is dat al geen issue meer is en u allang hebt overleefd; De aanklacht van uw opponent zal ook eerder op de aanklager zelf terugslaan als u zijn motieven in twijfel trekt;
26) Leid de aandacht af van bressen in uw verdediging: Verander het onderwerp van dicussie, creëer afleidingen of eis complete oplossingen van uw tegenstander; Houd u van de domme: Ongeacht welk bewijs of logisch argument wordt aangeleverd, vermijd discussie en ontken altijd elke geloofwaardigheid, logica, externe ondersteuning of aanwijzing; Ook al stapelen de bewijzen zich huizenhoog op, blijf ontkennen; Van bekennen is namelijk nog nooit iemand beter geworden; Bekwaam u in schadebeperking: Instigeer vertragingstactieken zoals het instellen van extra onderzoek, fabriceer aan de lopende band nieuwe, voor u gunstige gegevens, vraag tegenbewijs dat onmogelijk te leveren is;
27) Schilder de situatie af als te moeilijk om op te lossen en vraag uw tegenstanders om complete oplossingen; Rek de zaak net zo lang totdat het publiek de zaak moe is, de belangstelling verliest en haar verontwaardiging omkeert; Laat in het uiterste geval bewijsmateriaal verdwijnen en getuigen onder druk zetten;
Volgens de nationalisten zijn de verschillen tussen Vlaanderen en Wallonië al meteen een reden tot splitsing van het land. Dat er verschillen bestaan tussen de Belgische gewesten klopt en is normaal. Er bestaan ook verschillen tussen Limburg en Antwerpen. In alle staten zijn er trouwens gelijkaardige divergenties tussen streken - denken we maar aan één significant voorbeeld: Noord- en Zuid-Italië. Moeten alle Europese landen, behalve het eentalige IJsland en Portugal, dan ook maar desintegreren?
Het is een intellectuele dwaling om, zoals de nationalisten dat doen, alle verschillen te benaderen vanuit een exclusief Vlaams-Waalse invalshoek. Die dient om de burger de realiteit vanuit een nationalistische bril te doen zien. Wanneer men de beleidsdomeinen uitsplitst op subregionaal niveau blijkt dat een aantal Franstalige provincies eerder aanleunt bij het Vlaams dan bij het Waals gemiddelde. Bovendien zwijgt men in alle talen over politieke breuklijnen binnen het Vlaams Gewest, alsof de Antwerpse grootstad hetzelfde beleid zou nodig hebben als de landelijke Westhoek.
Omgaan met verschillen is de bestaansreden van een democratie. Het is veel verrijkender om meer dan één kijk op hetzelfde probleem te hebben en vervolgens naar democratische akkoorden te zoeken. De vicieuze cirkel is bekend: hoe meer men splitst, hoe meer verschillen men creëert en vice versa. De voorgestelde uitbouw van de confederale structuren zal die nefaste dynamiek uiteraard versterken. Wie bekommerd is om zijn medemens, maakt andere keuzes.
Dan geldt dat hoe groter de kloof is tussen deelgebieden, hoe hoger de nood wordt aan meer federaal gecontroleerde solidariteit. Die brede harmonisering staat trouwens ingeschreven in het Verdrag van Rome (1957), dat aan de basis van de Europese Unie ligt. Nochtans zeggen de nationalisten dat uitgerekend het meertalige Brussel een grote toekomst tegemoet gaat, als het tenminste de contraproductieve interne bestuursgrenzen opheft. Daar kan dat dus vreemd genoeg wel.
Inzake gezondheidsbeleid stelt men voor in het Brussels Gewest beide gemeenschappen autonoom te laten optreden. Gaat men pleiten voor een subnationaliteit? Wat zal de EU, die alleen staten erkent, daarvan vinden? De nationalisten wensen Brussel onder voogdij te plaatsen van de twee grote deelstaten. Wie had het weer over Franstalig imperialisme? De nationalisten kiezen voor een multiculturele Europese Unie, terwijl de Belgische meertalige samenleving maar moet barsten. Zijn zij voorstander van een Europa dat bestaat uit 400 onafhankelijke taalregio's of vinden ze gewoon dat meertalige gehelen niet democratisch kunnen functioneren? Wat ook hun optie is, ze moeten alvast zeker de EU opdoeken.
Dat de deelstaten meer fiscale slagkracht zouden nodig hebben is een opmerkelijke stellingname, te meer omdat de kabinetschef van de premier nog maar net heeft geoordeeld dat de deelstaten al te veel geld krijgen en de federale staat te weinig. De achteruitgang van Justitie, de verwaarlozing van de openbare diensten zoals de brandweer zijn daarvan sprekende bewijzen.
Met de responsabilisering waarvoor de nationalisten pleiten, doelen ze eigenlijk op machtsuitbreiding van de gemeenschappen, zonder democratische controle van de staat, die net als het algemeen belang een louter ceremoniële functie toebedeeld krijgt. Een belangrijke reden voor deze hervorming zou zijn dat de deelstaten zich nu niet moeten verantwoorden voor hun kiezerskorps, gelet op het federale karakter van hun dotaties. Een rationele geest zou dan pleiten voor nationale partijen en één federale kieskring. De eersten die dit pleidooi zouden moeten toejuichen zijn overigens voornoemde nationalisten. De zogenaamde ondoorzichtigheid van de transfers die ze aanklagen kan immers alleen maar bestaan door een gesplitst kiessysteem dat ervoor zorgt dat politici van het ene deel van het land geen verantwoording dienen af te leggen aan de bevolking van het andere landsdeel.
Het transferplaatje van de nationalisten is tweeledig gekleurd. Over de geldstromen naar het Brussels Gewest, over die tussen provincies, rijken en armen, mannen en vrouwen of tussen stad en platteland wordt met geen woord gerept. Het voorstel van de nationalisten om de solidariteit tussen de Belgische burgers te vervangen door een solidariteit tussen deelstaten kadert in een gezagslogica. De rijkere regio kan immers, vanuit haar actuele machtspositie, steeds weer bepalen hoe 'solidair' ze zal zijn.
Solidariteit wordt dus onderhandeld. Er is geen federale controle meer. De parlementaire democratie wordt gekortwiekt, het veelbesproken democratisch deficit zal toenemen. De rijkere deelstaat zal in staat zijn om chantage te plegen door bijvoorbeeld ermee te dreigen de geldkraan toe te draaien als de andere partner zijn politiek niet wenst te volgen. De welvaart bewaren door het zwakkere zuiden af te stoten is een uiterst kortzichtige en zelfs asociale stellingname.
Zal ,,Vlaanderen'' een betere rechtsbedeling garanderen? Lijkt een defederalisering van Justitie niet eerder op een nodeloze versnippering van krachten en een uitholling van de fundamentele rechtsgelijkheid tussen de Belgische burgers? Gaan we meer middelen hebben wanneer overheidsbudgetten gesplitst worden? Hoe zullen een gesplitste arbeidsmarktpolitiek, gesplitste loononderhandelingen en dergelijke de solidariteit tussen mensen versterken? En waarom zouden de deelstaten een beter beleid voeren? De catastrofale toestand van onder meer het 'Vlaamse' milieu, erkend op internationaal niveau, is in elk geval geen toonbeeld van goed bestuur. Het voorgestelde Vlaamse beleid is gewoonweg niet aantoonbaar beter, socialer of ethischer. De enige 'verdienste' van dat beleid zal zijn dat het zogezegd eigen is.
De manier waarop men deze zoveelste staatshervorming wil realiseren is trouwens allesbehalve democratisch, aangezien ze een oproep bevat aan de Vlaamse partijen om niet in een regering te stappen als aan de radicale eisen van de nationalisten niet voldaan wordt. Over de verpletterende meerderheid van de mensen die geen splitsing van het land wil, wordt blindelings heen gewalst. Het is voorts hallucinant dat mensen die als intellectueel wensen beschouwd te worden enerzijds pleiten voor een opsplitsing van België in twee volledig soevereine (deel)staten en anderzijds zeggen dat een status-quo de snelste weg tot separatisme is. Men moet dus, volgens de nationalisten, kiezen voor secessie om separatisme tegen te gaan. Immobilisme is natuurlijk niet gewenst. Het federale niveau mag integendeel niet langer aan de gratie van dubieuze mechanismen overgeleverd zijn. Denken we maar aan samenwerkingsakkoorden die gesloten worden in overlegcomités die zich geruisloos onttrekken aan de parlementaire democratie.
Het taalregionalistisch verhaal is door de feiten achterhaald. Steeds meer politici en zeker burgers slopen voor het eerst in decennia openlijk nationalistische taboes en willen een versterkt België. Zij die de Belgische meertalige democratie verdedigen binnen grotere meertalige cirkels zijn de ware vooruitstrevenden, Europees denkenden en, zelfs, de enige échte Vlaamsgezinden. Het beogen van een versnippering van de Zuidelijke Nederlanden is immers niet alleen bijzonder naïef maar speelt bovenal het imperialisme van de grote staten in de kaart. Willen voorgaande nationalisten soms een Franse staat aan de grenzen van Vlaanderen waardoor de gerechtvaardigde strijd voor het behoud van het Nederlands volledig in het gedrang komt? Willen zij dat Brussel en zijn Rand worden gereduceerd tot een Frans departement in de onzekere veronderstelling dat ze deze status wordt toebedeeld?
We weten dat ons democratisch pleidooi op hevige weerstand zal stuiten van taalregionalisten en nationalisten, zowel ten noorden als ten zuiden van de taalgrens. De tijd is niettemin rijp voor een nieuw meertalig denken gebaseerd op taalneutrale solidariteit. Het zou goed zijn het volledige politieke denken eindelijk te democratiseren door definitief afstand te nemen van de irrationele, tweeledige en gevaarlijke taallogica.
Met deze blog treed ik in het moderne tijdperk. Ik heb er wel nog een andere, die U kan raadplegen op www.bruno.web-log.nl.
Veel leesplezier,
Mbg
Bruno
Wie ben ik? Naam: Bruno Yammine
Geboorteplaats: Leuven Geboortedatum: 9 november 1980
Opleiding: Lat-Grieks, Lat-Wetenschappen, Lic. Moderne Geschiedenis, Doctorandus Moderne Geschiedenis
Verschenen werk: Anti-Sovjetpropaganda in België (1941-1944), 2 dln., Leuven, 2003
De macht van de eendracht (De Standaard, mei 2004) Arbeiders aller landen, verdeel U? (De Tijd, oktober 2005) Ouvriers de tous pays, divisez-vous? (L'Echo, november 2005) Le Manifeste du groupe du Warande est asocial (Le Soir, décembre 2005) Confederalisme is achteruitgang (De Standaard, februari 2007) Manifest voor méér België (hoofdred.) (De Standaard, maart 2007) Nationaliisme (De Standaard, mei 2007)
Varia: Politiek actief binnen BPLus, Pro Belgica, BUB, redactielid maandblad "Delta"; bekroning van het publiek op de Nacht van de Melancholie (organisatie: Historia, Kring voor Moderne Geschiedenis voor het proza-stuk Tractaat n°17) in 1999; 2de prijs van de jury en van het publiek in het welsprekendheidstornooi van het KVRG (2001), les gegeven bij repetitiebureau D'Hondt in 2004-2005, geslaagd in eerste kandidatuur met voldoening, tweede kandidatuur met voldoening, 1ste licentie met onderscheiding, 2e licentie met onderscheiding, Thesis met grote onderscheiding; Werktitel Doctoraat: Perceptie van de Belgische pers op Oost-Europa (1890-1914)
Muzikale voorkeur: grosso modo popmuziek tussen 1964 en 1974, met speciale vermeldingen voor The Beatles, The Beach Boys, The Kinks, The Doors en The Velvet Underground
Film: Zeer frequente filmkijker. Bewonderaar van Stanley Kubrick.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
en dat CD&V-N-VA oooooover de 30% gaat en dat Verafstoot bij het groot huisvuil der Vlamingen staat en dat den sp.a aan 20% zit (goed heeeeeeeeeee) .............
