07-04-2011, 18:37 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

Dat het unitarisme meer en meer veld wint als alternatief voor het falende taalfederalisme, is geweten. Nieuw is dat nu ook de “federalistische” drukkingsgroep B Plus uitlegt waarom ze het unitarisme verwerpt. Het artikel kreeg zelfs twee bladzijden toebedeeld in het ledenblad B FLASH (lente 2011, p. 1-2). Een teken aan de wand, want iets wat toch zo onbelangrijk is, daar besteed je niet zoveel aandacht aan. In de tekst wordt dat ook toegegeven: “Wij hebben eerbied voor het bestaan van een unitaristische strekking bij de Belgischgezinden, maar dit feit schept een verdeeldheid die de invloed  op de publieke opinie vermindert.” (dit is overigens betwistbaar, in de Vlaamse Beweging zijn er meerdere strekkingen die voortdurend met elkaar in debat gaan)

Ten gronde brengt is het schrijven intellectueel slordig. De auteur (Luc Ryckaert) zet meteen unitarisme en confederalisme op één lijn. “Minder democratisch dan federalisme”, zo heet het. De reden zou zijn dat in een federaal systeem de macht verdeeld is over meerdere niveaus. In een confederatie ook, maar dat ontgaat de schrijver. Zijn unitaristische staten minder democratisch dan eenheidsstaten? Indien ja, dan zouden Venezuela, Bosnië-Hercegovina, Rusland, Soedan, Ethiopië en Pakistan minder democratischer zijn dan Nederland, Noorwegen of Finland. Sta ons toe dat te betwijfelen. “Eventueel is er decentralisatie naar de provincies toe”, zo de auteur, “maar zij blijven ondergeschikte besturen en staan onder een zware voogdij van de nationale staat”. Allereerst hebben unitaire staten niet noodzakelijk “provinciale” onderverdelingen. Bovendien kunnen eenheidsstaten ook sterk gedecentraliseerd zijn. Zo had België in 1830 de karakteristieken van een zeer sterk gedecentraliseerde eenheidsstaat (met zelfs een grote fiscale autonomie voor de gemeenten; art. 162, 6^de lid van de Belgische Grondwet stipuleert nog steeds dat de voogdijoverheid tussenkomt in de provincies als het algemeen belang wordt geschaad of als de wet geschonden wordt, hetgeen bezwaarlijk een “zware voogdij” genoemd kan worden) en is Nederland vandaag een erg gedecentraliseerde eenheidsstaat. Nog Volgens de auteur zijn de taalfederalisten kampioenen van de diversiteit: voor Belgische, Vlaamse en Waalse nationalisten zou enkel de eigen entiteit bestaan en dient de andere te worden afgewezen. Nochtans is een Belgisch unitarist niet per definitie een nationalist, zeker niet als hij streeft naar een meertalig België als deelgebied van een meertalige Europese federatie. Vlaams- en Waals-nationalisten kunnen dit nooit aanvaarden, wat hen ook tot nationalisten maakt. Bovendien zijn de gewesten en gemeenschappen niet zomaar normale deelstaten in een federatie, het zijn deelstaten binnen een federatie, het zijn deelstaten die de ambitie hebben om zelf een staat te worden. Het Brussels hoofdstedelijk gewest heeft daarentegen een tweetalig grondgebied, een tweetalige administratie, een tweetalige regering en een tweetalig parlement. In Brussel zou dus wel kunnen wat op Belgisch niveau niet kan? Dat is volstrekt onlogisch. De provincies zouden ook niet overeenstemmen met sociaal-economische samenwerkingsverbanden die in volle ontwikkeling zijn. Die stoppen misschien aan de taalgrens?

“Overigens is het unitarisme in strijd met de eeuwenlange geschiedenis in onze streken, waarbij de deelgebieden steeds een grote autonomie hadden”, merkt de auteur nog op. Alsof de geschiedenis een argument vormt. Mogen we daarbij opmerken dat in onze geschiedenis de deelgebieden nooit samenvielen met taalgrenzen en dat het net de provincies zijn die – via de Franse departementen – de erfgenamen zijn van deze historische deelgebieden? Nochtans schrijft Ryckaert dat de provincies “vrij kunstmatig” zijn  omdat ze niet “overeenstemmen met de historische deelgebieden”. Dat dat laatste niet klopt, haalden we al aan. Maar men kan toch niet beweren dat de gewesten en gemeenschappen wel overeenstemmen met de historische deelgebieden? Als de provincies kunstmatig zijn – en geen enkele constructie is door God of de natuur gewild – dan zijn de huidige Belgische deelstaten die amper een paar decennia bestaan kunstmatig in het vierde kwadraat. Ook al waren de provincies trouwens kunstmatig, dan nog is dat geen slecht gegeven, integendeel. Deelgebieden moeten een staat onderverdelen omdat er nu eenmaal onderverdelingen nodig zijn en (zelfs) als ze willekeurig zijn is dit net een troef. Benamingen als “Vlaanderen” en “Wallonië” hebben daarentegen een connotatie die etnisch van inslag is en geven de anderstalige het gevoelen niet welkom te zijn. Voor deze anti-universalistische inslag van de toen toekomstige Belgische staatsstructuur waarschuwde Ludo Dierickx al in 1964 (Belgen op de Tweesprong) en later opnieuw in 2002 (Nationalisme onder het mes).

1) Unitarisme is een democratische en niet-nationalistische staatsinrichting

Een ander argument tegen unitarisme zou zijn dat zulk een staatsstructuur een “Vlaamse” dominantie in België meebrengt en een Franstalige in Brussel. Deze veronderstelling vertrekt van de onuitgesproken (nationalistische) premisse dat de Nederlandstalige partijen steeds één mening hebben en die met de macht van het getal zullen opleggen aan heel het land. Dat is natuurlijk onwaar en zelfs al zou dit zo zijn, dan is daar ook een naam voor: democratie. De schrijver spreekt zich uit tegen “een Vlaamse meerderheid in de regering en in het Parlement zonder beschermingsmaatregelen ten gunste van de Franstaligen”. En voor “allerlei N/F-pariteiten [...], bijzondere parlementaire meerderheden, alarmbel…”. Welnu, deze blokkerings- en vetorechten die eigen zijn aan het Belgische federalisme zijn de facto confederale mechanismen, waardoor de twee grote gemeenschappen voortdurend over een wederzijds vetorecht beschikken. Het is net daardoor – en door de ondoorzichtige overlegcomités, niet-amendeerbare samenwerkingsakkoorden, het gebrek aan normenhiërarchie... – dat de democratie in België zo verzwakt is. In de EU probeert men net naar het tegengestelde te streven.

Overigens – en dit terzijde – het zou dan wel kunnen dat de Nederlandstalige Belgen dan wel een meerderheid hebben in de Kamer, dan nog hebben ze provinciaal geen meerderheid. Vijf van de negen historische provincies hebben immers een Franstalige meerderheid. Een systeem van “checks and balances” (met een Senaat die de provincies vertegenwoordigt en een Kamer die de bevolking-als-geheel vertegenwoordigt) brengt hier soelaas. Dit gezegd zijnde, ontsnapt B Plus niet aan het euvel om België door een duale bril te bekijken en op grond daarvan haar “Vlaams-Waalse” conclusies te trekken. Fout is ook de uitleg over de grondslagen van het federalisme (zo wordt de “Vlaamse” eis om een “cultureel” federalisme als een parallel verlopende beweging met de “Waalse” eis voor sociaal-economisch federalisme, waarbij verzwegen wordt dat het “federalisme” het gevolg is van het anti-Belgische streven van een deel van de Vlaamse Beweging tijdens en na WO I, waarbij de Waalse Beweging kon aansluiten). Helemaal fout is de tekst waar het gaat over Brussel. Volgens Ryckaert kan “de Vlaamse minderheid in Brussel alleen [...] overleven met beschermingsmaatregelen die typisch zijn voor een federaal model”. De Nederlandstalige minderheid in Brussel wordt sedert de 19^de eeuw en zeker sedert de taalwetten van de jaren 1930 nochtans grondwettelijk beschermd. Om taalminderheden te beschermen is helemaal geen federalisme nodig.

2) Een nationalistisch federalisme

Volgens de auteur is de benaming “taalfederalisme” – die de B.U.B. aan het Belgisch federalisme geeft (al wil hij dat niet gezegd hebben) – zowel formeel als inhoudelijk onjuist. Formeel, wegens het bestaan van het Brussels gewest. Ryckaert geeft hiermee impliciet toe dat voor 98% van het Belgisch territorium dus wel een taalfederalisme geldt. Bovendien hebben ook de Vlaamse en de Franse gemeenschap (taalgebonden entiteiten) bevoegdheden in het Brussels gewest. Inhoudelijk heeft de auteur ook problemen met deze term: “omdat er naast een Belgische eigenheid ook een Vlaamse, Waalse en Brusselse eigenheid is die verder reikt dan de taal. De media, vele instellingen en de meeste politieke partijen zijn opgedeeld in Vlaamse en Franstalige entiteiten met een eigen inhoud en stijl”. Dat de opdelingen van de politieke partijen een gevolg zijn van het taalnationalisme, en dat de splitsing van vele instellingen – waaronder ook de media – net voortvloeien uit het federalisme, vernemen we er evenwel niet bij. Overigens zijn er tussen de verschillende Nederlandstalige partijen of instellingen ook verschillen in “inhoud en stijl” en bestaat er ook een Duitstalige gemeenschap in België, waarover met geen woord gerept wordt. B Plus verklaart een grote voorstander te zijn van een “Vlaams-Franstalige” samenwerking, maar daar is volgens de organisatie geen “unitair keurslijf” voor nodig. Die laatste term is ontleend aan de nationalistische fraseologie. Een interessante vraag die B Plus zou kunnen beantwoorden is waarom er dan nog bevoegdheden federaal moeten blijven, als als een tussendeelstatelijke samenwerking te verkiezen valt...

Ryckaert analyseert ook het draagvlak voor het unitarisme door een federalistische bril: “Zeker in Vlaanderen is er geen democratisch draagvlak voor unitarisme gezien er volgens recente peilingen slechts 20% unitaristen zijn. In Wallonië en Brussel zijn de unitaristen talrijker”.  Volgens diezelfde peilingen is het unitarisme wel de grootste politieke strekking in België. En dan is er nog de grote groep federalisten, waarvan een deel zeker kan overtuigd worden om voor de unitaristische optie te kiezen, waarbij de huidige deelstaten de gewesten en gemeenschappen vervangen. Dat geen enkele politicus in geen enkel parlement dat ons land “rijk” is, deze stroming die miljoenen Belgen bekoort, verdedigt, stoort de auteur blijkbaar niet. Integendeel wordt er nogal minachtend gedaan over het feit dat “geen enkele politieke partij” het unitarisme verdedigt – behalve dan de PVDA en “twee minipartijtjes” . De naam B.U.B. – nochtans de enige die unitarisme in zijn programma heeft ingeschreven – mag blijkbaar niet genoemd worden. Los van het feit dat deze partijen geen enkele mediatoegang hebben, is het argument dat geen partij een idee zou verdedigen zwak. Als alle partijen morgen een xenofobe houding aannemen, moeten we ons dan maar neerleggen bij het feit dat de kans op verdraagzaamheid misschien wel “eerbaar”, maar niettemin “een intellectuele droom is”? Het unitarisme heeft een slaagkans van 0%, zo wordt in de tekst geopperd. Hoeveel slaagkans dichtten politicologen de val van de Berlijnse muur in 1985 toe?

Is het federalisme werkt overigens ook niet, wel integendeel (zelfs B Plus is tot dat inzicht gekomen: “Het is niet bewezen dat het bestaan van het federale België verzekerd is”). We vernemen wel dat

1)  de voorkeur van vele Franstalige Belgen “mogelijk op een misverstand berust”: “misschien wordt “une Belgique unie” (waar ook federalisten voorstander van zijn) [nota: ook de Volksunie indertijd?] verward met “une Belgique unitaire”. Nochtans waren in de peilingen de vragen erg duidelijk gesteld. Bovendien is het niet noodzakelijk zo dat de federalisten voorstander zijn van “een verenigd België”. Alle Nederlandstalige partijen hebben de resoluties van het Vlaams Parlement (1999) goedgekeurd, die van België een holle schelp maken. Zelfs B Plus schaarde vond de nota Bart De Wever (18.10.10) een goede basis tot onderhandelen, terwijl die nota o.a. de volledige splitsing van justitie, verkeer, kinderbijslagen, brandweer, civiele bescherming, grootstedenbeleid, buitenlandse handel, delen van de gezondheidszorgen, de arbeidsmarkt en tientallen andere bevoegdheden bevatte. Daarbij rijst ook de vraag welke partij vandaag nog een “evenwichtig federalisme” verdedigt. Welnu, sedert 2007 heeft nog geen enkele partij ook maar één herfederalisering op de onderhandelingstafel gelegd. Het zullen niet de geconfederaliseerde partijen zijn die België zullen instandhouden, integendeel.

2) Dat er in de Franstalige media ongeveer nooit uitgelegd zou worden dat unitarisme tot een Vlaamse dominantie in België zou leiden. In de Franstalige – en in de Nederlandstalige – media wordt er helemààl niets uitgelegd over wat unitarisme is, dat is nu net het probleem. Opperen dat de Franstalige Belgen tegen unitarisme zouden zijn omdat dit tot een vermeende “dominantie” van hun ... eigen landgenoten (die het “ongeluk” hebben een andere taal te spreken) zou leiden is wederom een nationalistische constructie. Heeft de invoering van het vrouwenstemrecht ook geleid tot een “dominantie” van vrouwen, omdat er nu eenmaal procentueel meer vrouwen zijn? Moeten we dat dan ook maar terugschroeven?

3) De meerkost van het federalisme

Volgens B Plus houdt het argument dat het federalisme veel kost geen steek. Zeshonderd parlementairen, zestig ministers acht parlementen, zes regeringen met al hun administraties: het is blijkbaar allemaal doodnormaal (en dit terwijl 15% van de Belgen in armoede leven). De tegenargumenten zijn ronduit zwak: 1) Het alternatief zou de beruchte “wafelijzerpolitiek” zijn (alsof één unitarist daar naar streeft). De zgn. wafelijzerpolitiek ontstond overigens pas omdat er (embryonale) gewesten en gemeenschappen in de schoot van de eenheidsstaat afgebakend werden en is derhalve zélf een gevolg van het federalisme (en van het nationalisme) 2) De werkingskosten in geval van separatisme (een unitaire Vlaamse en Waalse staat) zouden vrij klein zijn. Misschien, maar dat scenario zou andere kosten genereren (overname staatsschuld, verlies voor bedrijven door internationale isolering, monetaire en economische instabiliteit, einde Belgisch sociaal model, afbraak welvaartsstaat...). Bovendien zouden de werkingskosten van een onafhankelijk Limburg ook klein zijn, maar daarom is dat scenario nog niet wenselijk. Meer nog, de meerkost van het federalisme is maar één argument tegen het hele systeem. Andere, en even belangrijke argumenten, zijn dat het taalfederalisme ingewikkeld, inefficiënt, onetisch, ondemocratisch, taalracistisch, nationalistisch, destabiliserend, anti-universalistisch, anti-europeanistisch, tijdrovend, discriminerend, asociaal, onlogisch, corrumperend, hyperpolariserend, absurd, gevaarlijk, imago-schadend, ongewenst en gewoonweg onhoudbaar is.

Bplus wil dan maar snoeien in de instellingen die wél werken: de Senaat en de provincies, instellingen die overigens ook onder vuur liggen van de Vlaams- en francofone nationalisten.

4) Provinciaal federalisme: een uitweg?

Volgens Luc Ryckaert promoten “Bepaalde unitaristen promoten een “provinciaal” federalisme.”. Dat begrijpen we niet: unitaristen die federalisme promoten. De auteur vervolgt: “Dat is raar want unitaristen vinden België te klein voor 3 Gewesten en Gemeenschappen, maar plots groot genoeg voor 9, 10 of 11 deelgebieden”. Dat zal wel vreemd zijn, daar unitaristen nu eenmaal geen provinciaal federalisme verdedigen. Overigens is het niet zo dat België “te klein” is voor drie deelgebieden, wel dat een staat niet kan werken met polariserende structuren. Niettemin is een provinciaal federalisme met negen deelgebieden een interessante optie, die in de praktijk weinig zou kunnen verschillen van het provinciale unitarisme (in beide gevallen kan de overheid tussenkomen wanneer bv. het algemeen belang geschaad wordt; ook in het federale Duitsland bestaat een mengvorm, cf. zgn. Rahmengesetzgebung). Gelukkig besluit de schrijver op een positieve en zelfs humoristische noot: “Niet toevallig zijn alle federale landen (...) grote landen”.  En net dat systeem moet een voorbeeld zijn voor het zeer kleine België?

5) Conclusie: de anti-unitaristische argumenten overtuigen niet. “De communautaire verstandhouding bevorderen door de werking van het federale België te verbeteren is niet gemakkelijk...” lezen we ergens in de tekst. Dat de huidige staatsorganisatie van het België een nationalistisch dualisme in zich draagt dat tot een onvermijdelijke polarisering leidt en zelfs tot separatisme, zoals de opeenvolgende staatshervormingen bewijzen, is iets wat unitaristen al decennia zeggen. Als er één ding is waarvoor het federalisme niét gezorgd heeft, dan is het wel communautaire pacificatie. Integendeel.

07-04-2011, 00:46 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (1)

Wouter Beke n’ira peut-être pas au-delà de vendredi

http://www.lalibre.be/actu/elections-2010/article/652858/wouter-beke-n-ira-peut-etre-pas-au-dela-de-vendredi.html

V.d.W. et M. Bu.

Mis en ligne le 05/04/2011

05-04-2011, 17:28 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

Interessant artikel.

Ik ben het uiteraard eens met Professor Wils (behalve daar waar hij het heeft over de "onvermijdelijke" splitsing van België).

Gelezen: http://aff.skynetblogs.be/archive/2011/03/24/het-vlaams-nationalisme-is-gesticht-door-de-duitsers.html

“HET VLAAMS-NATIONALISME IS GESTICHT DOOR DE DUITSERS”

Deze week spit Knack voor haar lezers in het Antwerpse het oorlogsverleden van de Scheldestad boven (foto 1). Later volgen portretten van Gent (4 mei), Leuven (25 mei), Brussel (8 juni), Kortrijk (22 juni), Brugge (14 september) en Hasselt (12 oktober). Telkens schrijft een historicus of een andere specialist een essay over de invloed die de oorlog op de stad had, wordt een overlevende van de Tweede Wereldoorlog opgezocht en keert een fotografe terug naar de plaatsen waar historische foto’s gemaakt werden.

In een interview vooraf pleit Rudi Van Doorselaer, directeur van het Studie- en documentatiecentrum Oorlog en hedendaagse Maatschappij (SOMA), ervoor dat “zij die vandaag van Vlaanderen een aparte natie willen maken, dringend op een volwassen manier naar die beladen periode moeten leren kijken. Vlamingen moeten zich durven af te vragen waarom hun ouders of grootouders op een bepaald moment met zo veel enthousiasme een antidemocratische maatschappij hebben willen uitbouwen. Heel veel Vlamingen zagen wel iets in de Nieuwe Orde. (…) Niet zozeer de hakenkruisen, Hitler en nazi-Duitsland, maar wel de typische maatschappijvisie die gebaseerd was op hiërarchie, autoriteit en wat toen ‘volksverbondenheid’ werd genoemd. Dat vertaalde zich niet alleen in de manier waarop het bestuur werd georganiseerd, maar ook in de verhoudingen tussen mensen en zelfs binnen gezinnen. De Tweede Wereldoorlog heeft dus een aantal dingen aan de oppervlakte gebracht die onderhuids aanwezig waren en vooral in het katholieke Vlaanderen echt aansloegen.”

In de bijlage over Antwerpen wordt Lode Wils aan het woord gelaten, 82 jaar en getuige geweest van de Tweede Wereldoorlog in Antwerpen. Doctor in de rechten en in de geschiedenis, emeritus hoogleraar altijd verbonden geweest aan de KU Leuven. Niet zomaar iemand. Lode Wils stelt “met berusting (…) vast dat België gesplitst zal worden.” Lode Wils: “Als ik van Leuven naar Gent rijd, zal ik twee keer de grens moeten oversteken, want dat Brussel bij Vlaanderen komt, moeten we onszelf niet wijsmaken. Ik was van huis uit Vlaamsgezind en toen ik voor het eerst mocht stemmen, heb ik voor de Volksunie gekozen. Ik betreur het nog altijd. (…) Tegelijk Belg en Vlaming zijn, is dat een tegenstelling? Nee. Die contradictie is opgepord door de Vlaams-nationalisten en gecreëerd door de Duitsers in ’14 - ’18. Hun Flamenpolitik wakkerde de Vlaamse symbolen aan, in de hoop de Belgen te verdelen. Bart De Wever (foto 2) zal het niet ontkennen, maar toch niet graag horen: daar is het Vlaams-nationalisme ontstaan. Het is gesticht door de Duitsers.”

“De uitlating van Lode Wils is een beschamende, rancuneuze verdraaide interpretatie van de Vlaamse geschiedenis, een historicus onwaardig”, schrijft de VB-vriendelijke blog Angeltjes. Maar anders dan Angeltjes kletst Lode Wils niet uit zijn nek.

In een doctoraat dat vorig jaar september verdedigd werd aan de KU Leuven wordt duidelijk gemaakt dat de Flamenpolitik van de Duitse bezetter tijdens de Eerste Wereldoorlog de Belgische staat wilde ontwrichten. De Duitsers speelden in op de gevoeligheden tussen Vlamingen en Walen, en wilden de Vlaamse beweging winnen voor het ideaal van een Duits ‘Mitteleuropa’. Uitgebreid bronnenonderzoek wijst erop dat de ideologische basis voor die Flamenpolitik al in de negentiende eeuw werd gelegd. Duitse nationalisten pleitten voor een uitbreiding van de grenzen en annexatie van gebieden waar zogezegd etnische Duitsers woonden. In mei verschijnt deze doctoraatsverdediging van Bruno Yammine bij het Davidsfonds onder de titel Drang nach Westen. De fundamenten van de Duitse Flamenpolitik (1870-1914).

Misschien dit eerst eens lezen vooraleer een ander uit te schelden voor “een beschamende, rancuneuze verdraaide interpretatie van de Vlaamse geschiedenis, een historicus onwaardig” ?

26-03-2011, 23:40 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (1)

http://www.lalibre.be/actu/elections-2010/article/648999/wouter-beke-fait-du-surplace.html

Wouter Beke chez le roi à 16h30 après une entrevue avec Di Rupo et De Wever

Martin Buxant

Mis en ligne le 16/03/2011

M. Beke s'est entretenu à plusieurs reprises avec les deux vainqueurs des élections du 13 juin dernier pendant la semaine de Carnaval. Malgré des contacts informels, il n'y a encore eu officiellement aucune rencontre avec les présidents des six autres partis (MR, Open Vld, sp.a, cdH, Ecolo et Groen! ). Ce sera le cas jeudi et vendredi, lors de réunions bilatérales.La discrétion reste de mise: après son entrevue avec le roi, Wouter Beke ne fera pas de déclaration publique. L'objectif reste de préparer un "accord substantiel", commentait-on.

Si Wouter Beke était coureur cycliste, quatorze jours après le départ du Tour, force serait de constater que pas un col ni même un premier lacet n’a encore été franchi par ce membre de l’équipe CD&V. Mais voilà, Wouter Beke est négociateur royal Ne tournons pas autour du pot : alors que ce mercredi, le négociateur effectue son premier rapport à Albert II, il apparaît qu’il a toujours les mains désespérément vides. Wouter Beke, qui a été nommé le 2 mars dernier, a réuni une dizaine de fois les présidents du PS et de la N-VA, avec ou sans leur expert thématique, mais jusqu’ici, il n’a pas avancé d’un mètre.

D’un côté (PS) comme de l’autre (N-VA), on assène les "c’est très difficile" ou les "l’ambiance est bonne, mais on tourne en rond". Concrètement, le négociateur a produit des notes de synthèses : il y en a neuf (1) Sénat/Comité de concertation; 2) Justice; 3) Soins de santé; 4) Allocations familiales; 5) Bruxelles; 6) Hors leviers; 7) BHV;  8) Emploi; 9) Loi de financement). Il les a appelées des "fils conducteurs" devant l’aider à traverser une "phase d’orientation" Pour l’écrire platement : ces notes font le point entre les différentes positions issues des notes du préformateur (Elio Di Rupo), du clarificateur (Bart De Wever) et du conciliateur (Johan Vande Lanotte).

Constat : aucun point majeur ne fait consensus à ce stade

- Justice et arrondissement judiciaire de BHV.

Préformation : aborder cette problématique à la lumière des travaux et échanges de vues sous la direction du commissaire royal Dehaene (printemps 2010);

Clarificateur : proposition de loi de Hugo Vandenberghe;

Conciliateur : réforme basée sur les principes suivants : double structure du siège, création d’un parquet de Bruxelles-Capitale et d’un parquet de Hal-Vilvorde. La discussion doit être menée à bien pour la fin de la formation.

- Soins de santé. Maintien de la solidarité interpersonnelle (préformation/clarificateur).

Homogénéisation accrue (soins aux personnes âgées, personnes handicapées, prévention, soins de santé dentaire), infrastructures hospitalières, financement/responsabilisation : aucun de ces points à trancher ne fait consensus.

- Le rapport de la préformation prévoit que la loi sur BHV Chambre/Sénat et les dispositions relatives à la pacification communautaire ainsi que les dispositions concernant la Région de Bruxelles-Capitale seront votées et entreront en vigueur dans le cadre de l’investiture du gouvernement.

- Refinancement de Bruxelles :

Préformation : 500 millions de moyens supplémentaires pour la Région bruxelloise en deux étapes;

Clarificateur : 350 millions de moyens supplémentaires;

Conciliateur : 375 millions pour 2012, selon le calcul du conciliateur.

- BHV. Voici les points qui ont été discutés pendant ces neuf mois de négociation. Aucun ne fait consensus : circonscription électorale, bourgmestres des six communes à facilités, emploi des langues dans les six communes/circulaires, contentieux devant le Conseil d’Etat concernant les six communes périphériques.

- Emploi : Les règles relevant du droit du travail et du droit de la sécurité sociale restent fédérales (préformation/conciliateur). Restent également de la compétence du fédéral les dispositifs de concertation sociale (préformation). Disponibilité, groupes, cibles, responsabilisation, etc. La route, ici aussi, reste longue entre les positions des partis flamands et celles des partis francophones.

- Sur la loi de financement, Wouter Beke a dressé la cartographie des mécanismes proposés lors des trois phases de la négociation à sept (PS, CDH, Ecolo, N-VA, CD&V, SP.A et Groen !).

Et voilà le travail Le hic : le Parti socialiste ne défend même plus toutes les positions prises durant la phase de préformation, la N-VA trouve qu’elle a fait trop de concessions lorsque Bart De Wever était clarificateur. Et que l’un comme l’autre s’accordent pour dire que la note du conciliateur Vande Lanote était imbuvable.

Wouter Beke va donc devoir présenter sa propre note la semaine prochaine ou inviter certains partis autour d’une table de négociation.

Coureur Beke, les premiers lacets sont en vue

16-03-2011, 15:54 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

SPELLETJE ZEVEN OF NEGEN OP EEN RIJ

• zaterdag 12 maart 2011, 05u00
• 
  
• Auteur: GUY TEGENBOS

COMMENTAAR — Ooit het spelletje 'vier op een rij' gespeeld? Twee spelers moeten elk pogen vier schijfjes op een rij te krijgen en intussen beletten dat de ander dat kan. Het lijkt makkelijk, maar het is het niet. De moeilijkheidsgraad neemt exponentieel toe: 'vijf op een rij' is niet een kwart moeilijker, maar dubbel zo moeilijk. Onze federale onderhandelaars spelen zeven of negen op een rij. Dat is afschuwelijk moeilijk. Daarom duurt het zo lang.

12-03-2011, 01:49 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (1)

10-03-2011, 00:09 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

"Selon nos informations, le négociateur travaille en trois temps. Un : trouver un modèle acceptable pour réformer la loi de financement, en s’inspirant des travaux de Johan Vande Lanotte. Deux : trouver un « gros poisson », une compétence majeure à transférer. Enfin, trois : régler les questions de BHV et de Bruxelles.

Chaque jour, Wouter Beke, Elio Di Rupo et Bart De Wever, flanqués de leurs experts, abordent un thème différent. Pour rappel, lundi, c’était la loi de financement, l’un des points les plus délicats de la négociation ; mardi, le trio a parlé emploi.

BHV au menu de ce mercredi

Au menu de mercredi, BHV ; jeudi, Bruxelles et, vendredi, soins de santé et allocations familiales. Soit les grosses pièces de la réforme de l’Etat. Car, si l’on veut sortir de l’impasse, les francophones en sont convaincus, il faudra un « gros poisson » (des transferts de compétences « homogènes », c’est-à-dire le transfert intégral ou presque d’une politique aux entités fédérées).

Ils ne sont pas légion. La Justice est, de l’aveu de tous les négociateurs, un dossier « non abouti »… On oublie donc, pour l’instant. Quant aux allocations familiales, certains n’en veulent plus et, surtout, il ne s’agit pas là d’un véritable levier.

L’emploi ou les soins de santé ?

Reste donc l’emploi et les soins de santé. Lequel des deux ? C’est bien là le problème ! La N-VA, qui redoute, sans doute, une mainmise du CD&V sur des soins de santé régionalisés, ne jure que par l’emploi. Et là, c’est le CD&V qui cale tout net, pour ne pas perdre son aile gauche, opposée à toute atteinte à la Sécurité sociale. Alors, quel poisson ? C’est tout l’enjeu des négociations de cette semaine !"

09-03-2011, 20:09 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

Met de tenen over de afgrond

• donderdag 03 maart 2011
  
• Auteur: BART STURTEWAGEN (De Standaard)
  

COMMENTAAR — Laten we bidden voor Wouter Beke. Het leven van een CD&V-voorzitter is in normale omstandigheden al niet te benijden. Na de afschuwelijke verkiezingsuitslag van 13 juni 2010 werd het helemaal een hondenbaan. De christen-democraten zagen geen andere optie dan zich met doodsverachting vast te kleven aan de zegevierende N-VA. De verwijdering na de breuk in het kartel had immers tot een electorale ramp geleid.

03-03-2011, 01:36 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (1)

A 9 ? "Toute la Flandre va rire"

V.d.W. et M.Bu.

Mis en ligne le 25/02/2011

25-02-2011, 21:22 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

Hoe zielig, de Vlaams-nationalistische DE STANDAARD (http://www.standaard.be/meningen/commentaar/index.aspx) zet nog eens een wanhoopsoffensief in.

De terugkeer van de vette vis

• vrijdag 25 februari 2011
• Auteur: BART STURTEWAGEN

COMMENTAAR —Zonder dat iets erop wijst dat er inhoudelijk toenadering is over de vorming van een federale regering, hangt er toch verandering in de lucht. De straffe uitspraak van Elio Di Rupo - 'Wij keuren de ontbinding van de Kamers niet goed, er komen dus geen verkiezingen' - garandeert nog niet dat we voor de zomer geen vervroegde stembusgang krijgen. Maar het lijkt er toch sterk op dat er een ultieme poging komt om dat uiterst riskante en overigens zinloze scenario te voorkomen.

25-02-2011, 21:13 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

11-01-2011, 23:49 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

16-12-2010, 21:49 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

26-11-2010, 00:00 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

Bijlagen:
Belgen.jpg (50.6 KB)   

Bijlagen:
AM1.jpg (25.1 KB)   

En appliquant à la lettre le programme de la N-VA, le gouvernement fédéral deviendrait un vaisseau fantôme

M.Bu.

Mis en ligne le 28/08/2010

28-08-2010, 18:10 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

26-08-2010, 02:43 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

09-08-2010, 18:10 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (0)

BANAAL NATIONALISME

Men kan de opmars van de N-VA en van Bart De Wever betreuren. Maar meer betreurenswaardig is het dat geen enkele partij ten gronde de contradicties en onwaarheden die in zijn Vlaams-nationalistisch discours verscholen gaan, fundamenteel in vraag stelt. Daarmee dedouaneren ze een nationalisme, dat eigenlijk banaal – want inhoudsloos – is.

De nationalisten, die het voortdurend – en dit gedurende jaren – hadden over over de onwettigheid van de verkiezingen indien BHV niet gesplitst was, hebben er zelf niet alleen aan deelgenomen maar zullen ze ook nog goedkeuren in het Parlement. En dat is maar één contradictie. Wat te denken van het feit dat men nu hoort dat “de Franstaligen”, nu een staatshervorming moeten aanvaarden. Zoniet zorgen ze voor het einde van België. Beschuldigde N-VA de anderen niet van “bangmakerij”? Maar, meer nog, moet de andere taalgroep – maar ook de alle Belgen die geen verdere defederaliseringen wensen –  “kiezen” tussen de afbraak of ... de sloop? Wat met de Grondwet waarin ingeschreven staat dat een staatshervorming maar kan wanneer men in beide taalgroepen een meerderheid vindt? Daardoor is het perfect legaal om een staatshervorming te wijzigen. Of geldt de Grondwet enkel maar om dingen te lezen die er niet instaan, zoals de splitsing van een kiesarrondissement of een kroonprins die geen uitspraken mag doen?

Nog een flagrante contradictie. De traditionele partijen, die nu al 20 jaar het radicale nationalisme van het Vlaams Blok – later Vlaams Belang – bestreden hebben en elke deelname, zelfs op lokaal vlak en met deze partij plechtig geweigerd hebben om samen een beleid uit te stippelen (“cordon sanitaire”), staan bijna allemaal te springen om met de radicale nationalisten van de N-VA te regeren. De N-VA is niet tegen de “Walen”, maar weigert er wel mee in een democratisch staatsverband mee samen te leven. Het adagium is nu dat we een communautair akkoord vooral niet mogen blokkeren, want dat is “spelen met vuur”. Dit akkoord zal erop gericht zijn om de Belgische federatie verder te ontmantelen en dus, meer nog dan vandaag, de solidariteit en de democratische dialoog over verscheidene thema’s tussen de vertegenwoordigers van verschillende taalgroepen in ons land op te heffen.

Wie zich hiertegen verzet is een querulant en een polemist. De toekomst is aan de splitsers en moet een homogene gemeenschap creëeren. Welnu, deze retoriek is een afspiegeling van de paradox die in de basisideologie van het Vlaams Belang schuilgaat. Wie pleit voor multiculturaliteit, krijgt steevast de volle laag van de partij die staat voor gesloten grenzen, een streng uitwijzingsbeleid en uitgesproken opvattingen heeft over mensen die toevallig tot een andere godsdienst behoren. Wie pleit tegen de multiculturaliteit enz. is een “goede Vlaming” en staat voor een homogene samenleving. De verzoeners zijn dus multiculturele ruziestokers, diegenen die zich tegen het kosmopolitisme keren zijn voor een vreedzame samenleving. Of, naar de N-VA vertaald, de federalisten en unitaristen zijn de stugge blokkeerders, de splitsers brengen harmonie.

De N-VA pleit voor confederalisme als een tussenstap naar een onafhankelijk Vlaanderen. Mooi. Nochtans is een confederatie een bond van onafhankelijke staten die zelf beslissen wat ze nog samen doen. Anders gezegd, de oprichting van een confederatie is pas mogelijk binnen een post-secessionistisch scenario. Je kan dus niet én voor confederalisme én tegen Vlaamse onafhankelijkheid zijn. Dat geen enkele partij wijst op deze evidente tegenstelling is normaal: OPEN VLD en CD&V pleiten zelf voor confederalisme. Sommige Franstalige partijen spreken van een semantische discussie. SP.A en Groen! roeien met de nationalistische stroom mee.

Volgende contradictie. De N-VA pleit voor het overhevelen van bevoegdheden van de federale staat naar de deelstaten. Dat is in een confederaal model natuurlijk onmogelijk, omdat de onafhankelijke lidstaten daar zelf – als ze dat willen – bevoegdheden overdragen naar het confederale niveau. Niemand die het tegenspreekt. Dat is natuurlijk ook moeilijk, daar elke partij in min of meerdere mate een voorstander is van regionaliseringen en communautariseringen. Inspiratie voor deze taalgebonden defederaliseringen zullen ze echter niet vinden in een liberaal, socialistisch of ecologistisch discours, maar enkel in het nationalisme. De N-VA stelt voorts dat het probleem in België bij de structuren en niet bij de mensen – ook niet bij de politici – ligt. Dat is toch een verbijsterende stelling, want uitgerekend de Volksunie, waarvan de N-VA een “opvolger” is, heeft deze federale structuren mee gewild, mee uitgetekend en mee gestemd. Dit is ook een onware stelling. Want ook al werken de Belgische structuren – op z’n zachtst gezegd – niet optimaal, met politici die denken aan het algemeen belang kan men zelfs een zo ingewikkeld, duur, inefficiënt en ondemocratisch systeem als het onze doen werken.

Dat brengt ons bij het ander thema. België, zo de N-VA, is de optelsom van twee democratieën en dus geen democratie. België kan dus beter verdwijnen volgens de partij. Als België geen democratie is, wat is het dan wel? We hebben nog geen lid van de partij horen stellen dat we in een dictatuur leven, noch in een autocratie, noch in een totalitair regime. Wel is het zo dat de Belgische democratie onvolmaakt is. Terecht kan men zich de vraag stellen of dit niet in grote mate het gevolg is van nationalistische agitatie. Zo zijn alle parlementaire partijen op taalbasis ingedeeld, gelden in het parlement bijzondere meerderheden, alarmbelprocedures e.d.m. Welnu, deze mechanismen zijn de wil geweest van zowel francofone als Vlaamse nationalisten en regionalisten. Diezelfde nationalisten weigeren een Brabantse of een nationale kieskring – elementen die België democratischer zouden maken. Ze willen, integendeel, de enige meertalige (en dus democratische) kieskring in België splitsen. Ze willen meer bevoegdheden splitsen, zodat er nog meer samenwerkingsakkoorden en overlegcomités (die niet door een gekozen parlement kunnen gecontroleerd worden) ontstaan.

Vraag is dan of een confederaal systeem België wel democratischer en efficiënter zal maken. Daarvoor is het nodig om te kijken naar de eigenschappen van een confederatie. Een confederatie kent allereerst geen Grondwet, maar wordt gevestigd door een verdrag dat onder het internationale recht valt. Zodoende worden de Belgen die vandaag in dezelfde staat wonen in twee of meer afzonderlijke staten ondergebracht. Zij zullen zich niet langer verhouden als burgers van dezelfde staat, maar wel als inwoners van twee staten. De diplomatieke relatie tussen “Vlaanderen” en “Wallonië” wordt derhalve geïnstitutionaliseerd. Dat brengt mee dat het overleg tussen staten, het aantal overlegcomités enz. exponentieel – en parallel met het democratisch deficit – zal stijgen.

Een confederatie bestaat bovendien in Belgische context altijd uit drie delen – de gewesten of de gemeenschappen. Dus ook al raken “Vlaanderen” en “Wallonië” het in diplomatieke onderhandelingen over alles eens, dan kan de kleinste deelstaat alles blokkeren. De nationalisten beseffen dit wel, vandaar ook hun voorstel om Brussel onder co-bestuur van de twee grote gemeenschappen te brengen. Op Brussels vlak wil de N-VA dus enerzijds een soort samenwerkingsfederalisme invoeren voor alle materies, waarvan ze zelf zeggen dat het op Belgisch niveau onmogelijk is.

Anderzijds – en geheel in tegenspraak hiermee – willen de nationalisten alle bevoegdheden op Brussels niveau centraliseren (o.m. door één politiezone te creëeren, door de macht van de gemeentebesturen uit te hollen enz.). Dat doen ze, naar eigen zeggen, om de versnippering tegen te gaan. Niet alleen is dit een flagrante contradictie met hun confederaal verhaal, het is – meer nog – onlogisch, gelet op het feit dat de N-VA zich tegen unitarisme op Belgisch niveau – waar de bevoegdheden nog méér versnipperd zijn – kant.  Hoe dan ook, een confederaal systeem verhoogt de inefficiëntie en het democratisch gehalte van het beleid, hoewel de N-VA die – zo zegt de partij – wil wegwerken.

De N-VA pleit, geheel in die lijn, in zijn programma voor een afschaffing van de Senaat en voor een onrechtstreekse verkiezing – door de deelstaten – van de Kamer. Dat is een regelrechte terugkeer naar het getrapt kiesstelsel van het Ancien Régime. En dat voor een partij die de monarchie geregeld vergelijkt met een instelling uit dit bestel (parlementen ontstonden overigens in de middeleeuwen) ! Geen enkele partij of journalist kaartte dit aan.De N-VA pleit ook voor solidariteit. Maar welke solidariteit? Citaat: “Maak (...) komaf met transfers die het tegenovergestelde effect hebben op tewerkstelling en economische groei, begin met solidariteit die Wallonië opnieuw doet geloven in zichzelf”. (N-VA programma, p. 66). Deze “solidariteit” zal blijkbaar niet plaatsvinden tussen personen, maar wel tussen lidstaten in een statenbond. Daarbij geldt dan dat de rijkere lidstaat ten allen tijde de “solidariteit” eenzijdig kan opschorten.  Wat normaal geregeld wordt in een democratisch verkozen parlement, moet voor de N-VA gebeuren door vrijblijvende gesprekken tussen verscheidene uitvoerende machten. Dit is de triomf van het diplomatieke op het democratische denken, iets wat men op Europees niveau trouwens zoveel mogelijk probeert weg te werken. 

In veel van het discours van de N-VA zit een determinisme verscholen. Voor Bart De Wever is de Belgische natie al honderd jaar aan het uiteenvallen. Daarbij definieert hij niet precies wat een natie is. Wel horen we dat Nederlands- en Franstaligen een andere “publieke cultuur” hebben, andere dagbladen lezen, andere beleidsvisies hebben enz. Wat de “Vlaamse” (“Waalse”) kijk op milieu, mobiliteit, sociale zekerheid enz. is, vernemen we er niet bij. Zijn daar geen tegenstellingen tussen bijvoorbeeld socialisten enerzijds en liberalen anderzijds? Lazen de Belgen in 1900 dezelfde dagbladen? Lezen de Zwitsers vandaag dezelfde kranten?

Andere nationalisten zeggen dat België geen natie is, maar een artificiële creatie uit de 19^de eeuw (“Vlamingen en Walen leven gedwongen samen”). In 1830 leunden de Belgische patriotten, aldus de Vlaams-nationalistische historiografie, “aan bij Frankrijk”. Het “huwelijk” moet volgens hen dus ontbonden worden. Eerste vaststelling: België is ouder dan 1830 en bestaat als protonatie al minstens sedert de 16^de eeuw. Net zoals Duitsland ouder is dan 1870 en Frankrijk ouder dan de Franse revolutie. Van een statenbond ontwikkelde België zich naar de eenheidssstaat van 1830. Het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk, Nederland, de V.S.A, Zwitserland enz. maakten gelijkaardige processen van staatsvorming door. Als de nationalisten het uiteenvallen van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden in 1830 betreuren, dan is het vreemd dat ze de Nederlanden nog verder willen versnipperen. Voorts zijn alle staten kunstmatig. Regio’s als Vlaanderen en Wallonië zijn nog véél kunstmatiger dan België (ze zijn er een neocreatie van), idem zo voor de Europese Unie. Wie zich tegen het “kunstmatige” België richt, moet a fortiori de E.U. verwerpen, temeer daar die 26 talen en zelfs drie alfabetten telt. Tenslotte nog volgende bedenking: de huidige Vlaamse Beweging, waarvan het anti-belgicisme de kern is, is tijdens de Eerste Wereldoorlog ontstaan. Het is de Duitse bezetter die een Vlaams-nationale beweging heeft geschapen om het economisch sterke België te destabiliseren ten voordele van Duitsland. Het kleine groepje flaminganten dat aan de oorsprong van het hedendaagse Vlaams-nationalisme lag, deed heel wat meer dan “aanleunen” bij Duitsland...

29-06-2010, 21:54 Geschreven door Bruno Yammine  
Reageren (1)