Re: "Goodbye, Belgium" (editorial, September 11). Having served for five years as U.S. ambassador to Belgium, I can assure your readers that the Belgium of my experience is totally different from yours. If a democratic government represents all the people, Belgium's coalitions are more democratic than the current government of our own country. That Belgium has not yet formed its new government following the June 10 elections is its way of guaranteeing that all the people are represented. When it comes to government bureaucracy, Belgium's is dwarfed by the bureaucracy in the United States.
Seventeen hundred U.S.companies find Belgium to be the country of their choice for both manufacturing and operations in Europe. On Memorial Day when we are cooking hamburgers and frankfurters, tens of thousands of Belgians are attending services in our three cemeteries in Belgium. One ceremony dates back to World War I, and, in the town of Ypres, every evening of the year taps is played while our flag is lowered.
When you state that the Social and Christian Democrats collaborated with the Nazis in World War II, you insult the thousands of them who were serving the government in exile in London and who were fighting and dying in the Resistance in Belgium. Where there are cultural differences between the French- and Flemish-speakers, they have always been dealt with peacefully. Noone has ever been killed. During my term representing our country, Belgium became the model for the solution in Bosnia. It was Belgium, when our Congress would not fund peace efforts in Croatia, which made the peace. Finally, Belgium is the home of the North Atlantic Treaty Organization and the European Union because, as an open and democratic society, it is the obvious place from which to build a stronger, more prosperous Europe, a Europe which is America's best friend.
Alan Blinken Former U.S. Ambassador to Belgium and Chairman of the Washington Center New York, N.Y.
Het wordt verdacht stil rond "de onderhandelingen". Té stil naar mijn aanvoelen. Stilte voor de storm? Zou best kunnen.
Steeds meer details over een nakende staatshervorming lekken, door: in volgende vier "fases" zou die worden doorgevoerd. Op basis van alle commentaren en bronnen denk ik dat het zoiets kan worden:
1) De "kleine" maatregelen (de deelstaten krijgen medezeggenschap in de NMBS en in andere federale instellingen zoals het NIS), de splitsing van de overgebleven tweetalige organisaties (vb: orde van geneesheren) allicht zal hieronder later ook BHV vallen (splitsing kies- en gerechtelijk arrondissement, wellicht met inschrijvingsrecht in de "Rand" als compensatie)
2) De maatregelen die met een gewone meerderheid kunnen worden doorgevoerd: het laten samenvallen van verkiezingen en een paritaire Senaat (waardoor de deelstaten rechtstreeks bevoegd worden voor grondwetswijzigingen)
3) De bevoegdheidsoverdrachten, waarvoor een 2/3de meerderheid nodig is (vermoedelijk de huidige coalitiepartners met sp.a): de defederalisering van het werkgelegenheidsbeleid, van de kinderbijslagen, van delen van de gezondheidszorg, het verkeersbeleid, het grootstedenbeleid, CAO's, delen van het justitiebeleid enz. (de grootste vraag hierover is wellicht het aantal bevoegdheden dat moet gesplitst worden, daarover zal onderhandeld worden)
4) De grote staatshervorming, uitgedokterd door een "Raad van wijzen": waaronder valt de uitbreiding van constitutieve autonomie (wellicht onder de vorm van het schrijven van een "Vlaamse" en een "Waalse" Grondwet en het tot herziening vatbaar verklaren van art. 35 van de Grondwet in confederale zin, zodat de deelstaten beslissen wat nog Belgisch blijft in de komende legislatuur (zie hieromtrent uitspraken Kris Peeters: munt, leger en hoogspanningskabels).
De regering van lopende zaken gaat misschien over naar een regering van aflopende zaken. En de Belgische burger, die behoudt uiteraard zijn zwijgrecht.
p.s.: ondertussen nadert de petitie "red de solidariteit" (www.reddesolidariteit.be) het aantal van 20.000 handtekeningen. Niet slecht na... 1 1/2 dag!
Volgens een aantal leden van de studiedienst van CD&V (DS 25.09) bestaat er een fundamenteel verschil tussen nationalisme en het streven naar meer autonomie. Het Vlaams Belang is nochtans de meest nationalistische partij van België, net omdat ze streeft naar maximale Vlaamse autonomie. Is er eigenlijk een verschil in visie op de bevoegdheidsverdeling inzake werkgelegenheid, arbeidsmarkt, mobiliteit of kinderbijslagen tussen CD&V en het Vlaams Belang?
De christen-democraten kunnen de legitimering voor taalgebonden splitsingen niet vinden in hun eigen universalistische ideologie, maar enkel bij die van radicale nationalisten. Volgens de auteurs is het streven van CD&V voorts niet nationalistisch omdat het volk en natie niet wil laten samenvallen. Alsof men per definitie een romantische vendelzwaaier moet zijn om een nationalist te zijn. Nationalisten kunnen ook in zakelijke termen, op basis van zogenaamd "objectieve criteria" defederaliseringen eisen.
De stelling van de auteurs wordt des te vreemder omdat de Vlaamse christen-democraten expliciet bij monde van Vlaams minister-president Kris Peeters stellen dat de taalgebonden deelstaten de belangrijkste entiteiten moeten zijn in ons land. Het belang van alle inwoners, ongeacht hun taal, wordt dus ondergeschikt aan de belangen van het eigen "volk". Welke ideologie, buiten het nationalisme, kan zo'n denkpatronen legitimeren?
Volgens de auteurs verschillen voorts de Vlaamse en de Franstalige opinies en moeten er daarom federale materies gesplitst worden. Is dit niet precies het verhaal dat nationalisten vertellen? Is het geen nationalistisch reductionisme om alle divergenties in de samenleving te herleiden tot een zogenaamd onoverbrugbare Vlaams-Waalse tegenstelling, alsof CD&V, VLD en Groen! er inzake (bijvoorbeeld) economisch beleid dezelfde mening op nahouden? Allicht wordt het toch stilaan tijd voor een breedschalig en ernstig intellectueel debat over nationalisme in Belgische, maar ook in Europese en globale context.
"MONDIGE" BURGER NEEMT KLAKKELOOS MENING OVER VAN FANATICI (titel boven rubriek lezersbrieven)
PEILING
Volgens een peiling (HLN 18.09.07) wenst 46% het einde van België. Het is toch verwonderlijk hoe de zogenaamde "mondige burger" klakkeloos de mening van een clubje fanatici en taalfundamentalisten op Hertoginnedal overneemt. Wordt het geen tijd dat de mensen inzien dat ze systematischopgestookt worden door politici die aanhangers zijn van ideologieën van een uiterst twijfelachtig allooi? Hoelang nog gaan we moeten horen wat een slechte, onbetrouwbare en spilzieke mensen "de Franstaligen" wel zijn? De manier waarop men in het zogenaamde open en democratische Vlaanderen spreekt over mensen die het 'ongeluk' hebben niet het Nederlands als moedertaal te hebben tart alle verbeelding en is een beschaafde samenleving onwaardig. De mensen die zich vandaag keren tegen ons mooie vaderland vergeten dat de welvaart van hun regio tot stand is gekomen binnen een Belgisch kader. Men kan zich afvragen waar dit eindigt: eerst de "Walen" buiten, daarna de vreemdelingen. Wie volgt? Hoeveel keer moet de geschiedenis zich nog herhalen alvorens de mensen wakker worden uit hun politieke winterslaap?
Op 26 juli publiceerde De Standaard een opiniestuk van de hand van uw dienaar. Weliswaar wat ingekort. De volledige versie vindt de belangstellende terug op www.politiek.net. Ik stelde daar ongeveer het volgende vast (in ietwat andere woorden, dan hebben de lezers van De Standaard er ook nog wat aan): ofwel voert de volgende Belgische regering een grondige staatshervorming door en dan plegen MR en cdH kiezersbedrog. Ofwel komt er niks in huis van zon stevige aanpassing van de Belgische structuren en dan plegen CD&V en N-VA kiesbedrog. VLD trouwens ook, maar slechts een beetje. Ofwel houden de partijen hun woord tegenover de kiezer en komt er geen Belgische regering. Vandaar de titel: België of democratie?
Enkele dagen later verscheen als reactie een lezersbrief van Bruno Yammine. Die kerel is actief in BUB, een unitaristische partij. Veel electoraal succes leveren zijn inspanningen niet op, maar als lezersbriefschrijver blijkt hij een bezig bazeke. De jongste zes maanden lukte het hem om dertien lezersbrieven geplaatst te krijgen. Ik genoot die eer dus ook.
Let op de uiterst denigrerende taal die gebruikt wordt. En blijkbaar word ik ook al bespied.
Yammine is vriendelijk voor mij en eindigt zijn schrijven met: In die zin is het niet België dat geen democratie verdraagt, maar wel bedoeld of onbedoeld voornoemde auteur. Dat hij de mogelijkheid voorzag dat ik een nuttige idioot ben die weliswaar de democratie omarmt, maar zich domweg voor de kar der uithollers ervan laat spannen, heeft me een traantje van ontroering ontlokt.
Maar terug naar de inhoud. In die zin... Welke zin? Als we het goed begrepen hebben, en das allerminst zeker, want hij schopt nogal wild naar standpunten die ik niet verkondig, komt het hier op neer. Het is de taak van politici die een staat besturen om hun interne verschillen te overbruggen en hun verscheidene visies ten dienste te stellen van de bevolking.
Ter informatie mijn brief, waar ik wel degelijk inga op wat voornoemde auteur schreef: Volgens Peter DeRoover (DS 26.07.07) sluiten de begrippen 'België' en 'democratie' elkaar uit. De verschillen tussen Vlamingen en Walen zouden volgens de auteur te groot zijn geworden om een democratisch bestuur mogelijk te maken. Dat is, op zijn zachtst gezegd, een vreemde redenering. Denken alle Vlaamse partijen dan hetzelfde over sociaal-economische of ecologische themata?
Waarom zou een democratie, ook een meertalige, geen verschillen kunnen verdragen? Een rechtsstaat bestaat net om de burgers via een democratisch besluitvormingsproces veiligheid en welvaart te geven. Het is de taak van de politici die een staat besturen om hun interne verschillen te overbruggen en hun verscheidene visies ten dienste te stellen van de bevolking.
Tegengestelde visies zijn geen rem op een democratie, maar net een verrijking ervan. Als iedereen hetzelfde zou denken, heeft het begrip democratie zelfs geen zin. Verantwoordelijke politici proberen een staatssysteem te verfijnen en te verbeteren, niet in de naam van echte of vermeende verschillen de besluitvormingsstructuren op te blazen. In die zin is het niet België die geen democratie verdraagt, maar wel - bedoeld of onbedoeld - voornoemde auteur.
Het begrip interne verschillen, klinkt vreemd, tenzij men politici als een afzonderlijke maatschappelijke kaste beschouwt tegenover de rest van de bevolking. Wat gefrustreerde opvatting, want hebben we die politici niet zelf verkozen?
Interne verschillen = bijvoorbeeld links-rechts, ecologie-economie enz ...
Vóór de verkiezingen gooien ze die verschillen op tafel en op basis daarvan spreekt de kiezer zijn voorkeur uit. Daarna moeten ze die verschillen overbruggen. Maar als ze niet overbrugbaar zijn? Optellen en delen door twee dan maar?
De ene wil een grote staatshervorming, de andere wil er geen. Bestaat dat overbruggen er dan in dat er een kleine staatshervorming komt? Oppervlakkig bekeken lijkt zoiets op een compromis. In feite maakt het iedereen ongelukkig.
Ik heb het in mijn schrijven dan ook niet over de FEITELIJKE SITUATIE, ik heb het over wat een democratie behoort te zijn en hoe een meertalige KAN FUNCTIONEREN. En, wat meer is, voornoemde auteur blijkt hier ook om bekommerd te zijn!
In een normaal land vormt de ene visie de meerderheid en probeert de andere vanuit de oppositie de volgende verkiezingen te winnen om verder onheil te keren. In België kan dat niet als het over communautaire zaken gaat. Want dan en alleen dan! moet er een politiek akkoord gevonden worden met de overzijde.
Laten we de Belgen opdelen in progressieven en conservatieven. Zo ook in voorstanders van belastingsverlaging en tegenstanders. Evenals in multiculturalisten en monoculturalisten. En wettelijk bepalen dat ze elk de helft van de ministers moeten leveren. Wat is dan het resultaat: regeringen die geen enkele beslissing meer treffen. Zoiets zou dan wellicht democratie moeten heten? Dat zou in elk geval België in overtreffende trap zijn. Ter plaatse trappelen tot je door de bodem zit.
Wijlen Pim Fortuyn, Hirschi Ali, Wilders, Haiders... allemaal VB-vriendjes, maar... zélf geen vrienden van het Belang. En nu heeft ook de fascistische Stop The Islamisation of Europe (die de fameuze "betoging" te Brussel op 11 sept. jl. organiseerde, voor meer: cf. ifra) 't Belang laten vallen
In hun opiniestuk zetten drie Jong N-VAers onlangs op deze bladzijden hun maatschappijvisie uiteen (De taal van de Vlaming, De Morgen, 11.09.07 zie http://www.n-va.be/programma/nieuws/Opinie_Detail.asp?ID=270). Centraal in hun betoog staat dat taal een dominante factor is in het opbouwen van soevereine staten. Ironisch genoeg is hun gedroomde republiek Vlaanderen zélf niet eentalig, maar huisvest het honderdduizenden Franstaligen in Brussel en de Rand eromheen. Een meertalig België kan niet, een meertalig Vlaanderen blijkbaar wel. De collectieve identiteit die taalhomogene staten zou scheppen leidt volgens hen tot meer democratie en meer solidariteit. Taal is inderdaad een communicatiemiddel. Maar meertalige politieke staten bestaan en functioneren ook. Denken we maar aan Zwitserland, Luxemburg en Canada. Zijn deze staten niet democratisch en solidair? Meer nog, zal het splitsen van de sociale zekerheid, hetgeen bij het uiteenvallen van België uiteraard zal gebeuren, leiden tot méér solidariteit? Of heeft enkel het zogenaamde eigen volk recht op solidariteit?
De toekomst zal hoe dan ook leiden tot meer meertalige organisaties, parlementen, structuren en contacten. In de huidige EU worden niet minder dan 23 talen officieel erkend. In Europa bestaan slechts twee taalhomogene staten (Portugal en Ijsland). Er is dus nog veel werk aan de winkel voor nationalisten. Het is hoogst twijfelachtig of een EU, gegrondvest op een paar hondertal soevereine taalregios, makkelijker te besturen zal zijn dan de huidige Unie.
Met eentalige partijen, parlementen, vakbonden en drukkingsgroepen kan niet in Europese, laat staan in globale context aan democratische besluitvorming gedaan worden. Diegenen die het tegendeel beweren, zoals de N-VA, en weigeren de structuren aan te passen aan de grotere politieke dimensies van onze wereld plaatsen zichzelf buiten het democratische spel. Zij doen zich graag voor als eerbare Europeanen, maar het Europa dat zij wensen is geen unie, maar een contractueel verband tussen onafhankelijke entiteiten. Een Europa van 19de eeuwse natiestaten, een ideaal dat de auteurs nochtans met klem ontkennen na te streven. Onafhankelijke staten bevinden zich in een diplomatieke verhouding. De diplomatieke besluitvorming die uit deze positie voortvloeit, kennen we in België ook.Denken we bijvoorbeeld aan de bestaande overlegcomités die niet door de burger ter verantwoording kunnen worden geroepen.
Het is voorts opmerkelijk dat de auteurs het individu dat één aspect van zijn identiteit zijn leven laat bepalen omschrijven als een fanaticus, daar waar zijzelf het hele politieke leven herleiden tot een unidimensionaal talig gebeuren. Zij omschrijven zichzelf met andere woorden, ongewild wellicht, als politieke fanatici. Tegenstellingen tussen links en rechts, mannen en vrouwen, stad en platteland enz. immers zijn om één of andere reden ondergeschikt aan de taal die Vlamingen verbindt. Het communicatiemiddel wordt een politiek instrument dat alle andere andere facetten onderdrukt. België telt twee publieke opinies: een Vlaamse en een Waalse. Alsof de Nederlandstalige Belgen het over alles eens zijn. Behoort het omgaan met verschillen niet net tot de kerntaak van een democratie?
Wat opvalt in nationalistische betogen als deze is dat ze benadrukken België vandaag geen meerwaarde meer biedt voor Vlaanderen. Meerwaarde in wat? In geld, macht of aanzien? Welke meerwaarde biedt Limburg voor Antwerpen? Deze hele theorie is bijzonder asociaal. Wie doorredeneert kan op basis hiervan alle zwakkeren en hulpbehoevenden eenvoudigweg uit de samenleving verstoten, omdat ze geen zogenaamde meerwaarde bieden.
De auteurs omschrijven overigens nationalisme niet als een gevoelen, maar als een ideologie. Mooi. Voor wanneer de fusie tussen de N-VA en het FDF? Wat dit voorgaande opiniestuk nogmaals bewijst is dat het nationalisme een antisolidaire strekking is. Het deelt de mens in op basis van criteria die onafhankelijk zijn van de vrije wil zoals taal om mee aan binnenstaatse, politieke besluitvorming te doen. Nationalisten kunnen dan ook geen dialoog aangaan met mensen die anders zijn, omdat zij geen waarde hechten aan het democratisch debat. Democraten willen anderen overtuigen. Nationalisten willen zich afscheuren van anderen, hun 'verdrukkers' verjagen, een staat oprichten die cultuurhomogeen is. De anderen, die in dit geval niet het geluk hebben op Vlaamse grond geboren te zijn en een andere taal spreken, mogen niet tot de politieke belangengemeenschap behoren. Met hen kan men zogezegd geen democratische dialoog aangaan. Niet wat de andere denkt, maar de persoon zélf is eigenlijk de vijand. Het is precies dat soort denken dat alle mogelijke onheil in de wereld rondstrooit. Quid N-VA, inderdaad.
Who needs Belgium? Not, apparently, the Belgians, who have had no government since elections on June 10, in which voters split on ethno-linguistic lines between French-speaking Walloons and Dutch-speaking Flemings. The Belgians do not seem to care that their state is falling apart before their eyes. Even in a Europe riven by secessionist movements, Belgium takes the prize for the most fissiparous country of them all.
Last week the Economist magazine opined that " Belgium has served its purpose." It was a purpose defined by the grand diplomacy of 19th-century Europe, not by the wishes of the disparate peoples who inhabited the once-prosperous region over which for centuries the houses of Habsburg and Orange, Catholics and Protestants, revolutionaries and legitimists had fought themselves to a standstill.
When the Napoleonic wars ended at Waterloo, now in Belgium, the United Netherlands emerged still ruling over the entire Low Countries. The Dutch kings preached religious freedom, but practiced discrimination against the Catholic Flemings and Walloons. In 1830 the July revolution in France spread to Brussels, where the French tricolors were raised, independence declared, and French troops intervened. The British Foreign Secretary, Palmerston, decided both to prevent a new European conflagration and to stop France from annexing the southern half of the Netherlands.
A century before Wilsonian liberal internationalism, Palmerston supported self-determination. He proposed to recognize Belgium as a separate kingdom. In 1831 the great powers adopted the usual solution: a minor German princely dynasty, the Saxe-Coburgs, was enlisted to provide a symbol of unity, under a name resurrected from the ancient tribe, the Belgae, that inhabited the region under the Roman Empire.
Leopold I was no stranger to such anachronisms. He had just turned down an offer to be King of Greece. The title of the new monarch, "King of the Belgians," recognized the fact that the new dynasty had no other claim to rule than the will of the people. His son, Leopold II, is remembered as the most brutal of all the colonial rulers of Africa. It was the Belgian Congo that Joseph Conrad depicted in "Heart of Darkness," the text that - more than any other - has become emblematic of the evils of imperialism.
If the purpose of Belgium, as a buffer state between France and Germany, was to prevent wars, it was not what one would want to call successful. World War I began with a German invasion of "brave little Belgium" in 1914. In 1940, the Germans did it again Â-- only this time, the Belgians were not so brave. Not only did Belgian fascists collaborate with the Nazis but so did the Social and Christian democrats who would resume power after 1945.
The "national socialism" of Hendrik de Man, the most influential Belgian politician of the 1930s and 1940s, became one of the blueprints for the postwar European community, of which De Man's disciple Paul-Henri Spaak was one of the founding fathers. De Man wanted Belgium to be "the vanguard of the European Revolution; the principle on which the new European Order hinges."
In the post-war world, Belgium did indeed capitalize on these ideals. Both NATO and what later became the European Union were based at Brussels. There was always a tension between the two, because the aims of the Atlantic alliance and the new Europe were irreconcilable. Having failed to thwart the creation of NATO, Spaak became its secretary-general and did his best to stop it from opposing Soviet designs to encroach on Western interests.
While NATO perpetuated the American military presence in Europe, which kept the peace throughout the Cold War, the E.U. was intended to create a rival superpower and was always ambivalent toward America. Belgians benefited from both, but it was the E.U. that created so many jobs for officials that Belgium became Europe's District of Columbia.
Today, Belgium is a microcosm of the E.U.: bureaucratic, undemocratic, corporatist. As the author Paul Belien argued in his book "A Throne in Brussels," the "Belgianisation of Europe" is already far advanced. If the European Union is to be given back to its constituent peoples, Belgium might be a good place to start.
The break-up of Belgium need not create instability: 2007 is not 1831. Europe has nothing to fear from a free vote of the Walloons and Flemings, both of whom might choose to accede to France and the Netherlands respectively. Wiser counsel would no doubt urge the Walloons and Flemings to prefer the protection of some kind of arrangement with either the British or the Americans and their freedoms. In any event, democracy -- not realpolitik -- should decide Belgium's destiny. Let us hope that Europe, too, has an opportunity to vote before its future is determined from above.
THE INDEPENDENT 11-09-2007
The Big Question: Is Belgium on the brink of breaking apart, and would it matter if it did?
By John Lichfield
Published: 11 September 2007
Why are we asking this now?
Three months after national elections, Belgium still has no government, only a caretaker administration. Attempts to agree a coalition have tumbled into a widening chasm of distrust between the country's two main language communities, the Dutch-speakers (roughly 60 per cent) and the French-speakers (roughly 40 per cent).
The core issue is the perennial thorn-bush of Belgian politics: the future of Belgium itself. Even the relatively moderate, mainstream Dutch-speaking, or Flemish, political parties want the country's loose, federal structure to be unravelled further. French-speaking parties believe that this would hasten the end of the Kingdom of Belgium after 177 years.
The immediate problem is one of personality and trust. For 30 years, Belgium has had a procession of Dutch-speaking prime ministers who could just about command the respect of both communities. Despite the efforts of the head of state, King Albert, no such person has emerged to resolve the new crisis.
Is this just another false alarm?
A "quickie" divorce of Belgium into two separate, sovereign states is unlikely. If nothing else, the country is pinned together by the conundrum of Brussels, a mostly French-speaking city which stands (just) within the Dutch-speaking northern half of the country. In the longer run, a sour but peaceful separation, on the Czech and Slovak model, can no longer be discounted. In a recent opinion poll, 43 per cent of Dutch-speakers said they would prefer to live in an independent state.
Why this seemingly endless argument?
Belgium is a country divided historically, linguistically, culturally and economically. It straddles the fault-line between northern (Germanic) and southern (Latin) ethnic and cultural sub-continents in Europe. The French-speakers in Brussels and the southern half of the country were once social and political top-dogs and sought to impose their language and culture on the mostly rural north. Until the 1950s, the south also had most of the country's wealth-producing industry.
Since the 1970s the economy of the Dutch-speaking north has boomed and the economy of the French-speaking south has suffered the fate of heavy industrial Britain and France. (Imagine the north-south economic and social divide in England, reinforced by the fact that people either side of the Trent speak different languages. Add chips and mayonnaise and chocolate and 400 kinds of beer, and you have a cartoon version of Belgium.)
After endless constitutional tinkering, Belgium has been divided six ways into the regions of Flanders, Wallonia and Brussels and parallel "governments" for the three not quite overlapping "language communities" (Dutch, French and a small minority of German-speakers). With what remains of the national, or federal, government, that makes seven different parliaments and administrations to govern a country of 10m people.
The Flemish regional and language governments and parliaments have, in fact, been merged into one, making only six sets of Belgian legislators and bureaucrats. Arguably, this merger has already created the embryo of a separate Flemish state. Such Byzantine structures mean that French and Dutch-speaking Belgians now live almost entirely back-to-back lives. All the country's institutions, from political parties to the media to the Red Cross, are segregated on linguistic lines. Only the monarchy, the football team, the diplomatic service, the national courts and the military are still fully Belgian.
What's caused this crisis?
Many Flemings have complained for years that they would be much wealthier if they did not have to lug around the "bag of stones" which is the Walloon economy. Unemployment in Flanders is 9.3 per cent. Unemployment in Wallonia is 17.6 per cent. In Brussels, with its heavy immigrant populations, it is 22 per cent. Something like 15 per cent of the income of Wallonia comes from "subsidies" from the taxes of the Flemish-speaking north.
Most of Flemish politics leans to the right (and parts of it very far to the right). Most of Walloon politics leans to the Left (and some of it very far to the Left). After carving several national coalitions out of such unlikely material, the liberal Flemish Prime Minister, Guy Verhofstad, was the big loser in the elections three months ago.
The great winner was Yves Leterme, head of the Flemish Christian Democrat party (CD and V). He had campaigned for renewed shrinkage of the Belgian state and for more fiscal and economic autonomy for Flanders. Mr Leterme wants to give the Flanders and Wallonia and Brussels "regional" governments more power over taxation, social security, economic policy, justice, immigration and nationality.
The main French-speaking parties especially Joelle Milquet, head of the centrists CDH party (ex-Christian Democrats) have refused these demands. Mme Milquet has infuriated even moderate Flemings by making demands of her own. She wants a majority French-speaking part of the outer Brussels suburbs transferred from Flanders to Wallonia. This would connect Brussels geographically to Wallonia and open up the possibility of the French-speakers "capturing" Brussels in some future split in the country.
Are there any hidden agendas?
The political scandal surrounding the Dutroux paedophile murders in Wallonia has reinforced Flemish prejudices against a supposedly corrupt and lazy south of the country. The continued success of the overtly xenophobic and anti-immigrant Vlaams Belang party in Flanders has reinforced Walloon prejudices against a supposedly authoritarian and fascist-leaning north. Support for some Flemings for Nazism during the German occupation was another factor in the collapse of "community" relations after the war.
Could Belgium split amicably?
To the credit of all Belgians, their everlasting quarrel had rarely provoked violence. Most politicians and commentators, on both sides of the language barrier, believe that another sullen, temporary solution will be found in the coming weeks. In the longer term, much depends on the economic tensions that are pulling the country apart. Flanders is booming today but is producing few babies and is short of labour. Wallonia has a younger population than the north and a much higher birth-rate. The Wallonian economy is finally beginning to recover from the shocks of the 1970s and 1980s. The two halves of the country may yet learn that they need one another.
Should other nations care what happens?
Yes. We fought the First World War to preserve the neutrality and identity of Belgium. A strong Belgium is still important to Britain and to the EU. It is a great irony beloved of Europhobes that Belgium, one of the greatest advocates of a federal Europe, cannot make sense of its own federal system. In truth, the two sets of arguments are rather different.
So is Belgium falling apart?
Yes
* There is no new government in sight despite three months of negotiations since national elections
* 43 per cent of people in the wealthier Dutch-speaking north of the country want a separate state
* The existing balkanised political system means that Flemish and Walloon Belgians are already de facto separate nations
No
* Politicians on both sides of the language barrier expect that a deal will be reached eventually
* 70 per cent of all Belgians and a crushing majority of French-speakers oppose a split
* The economically struggling, French-speaking south is beginning to recover, which could ease tensions
Vandaag was er dus een zoveelste fait divers-tje in onze nationale geschiedenis. Het VB ging betogen tegen de "islamisering van Europa". De Brusselse politie greep hardhandig in en arresteerde Van Hecke en Dewinter. Het Belang spreekt van een schande, een bewijs dat België geen democratie is. Het gewone discours, quoi. Zou het?
1) De betoging was verboden. Het VB spreekt altijd over "respect voor de (Grond)wet - die ze niet kennen, maar kom - ... wat is dan hun probleem?
2) Is het niet het Vlaams Belang dat het altijd heeft over "meer blauw op straat" en "zero-tolerance"?
3) Op de aantijgingen dat deze maatregel "antivlaams" zou zijn (telkens iemand op eender welk vlak ingaat tegen het Belang is hij anti-Vlaams weet u wel... ): Is Brussel niet de hoofdstad van Vlaanderen? Wil het VB Brussel niet als hoofdstad van een onafhankelijk Vlaanderen? Wat gaan ze dan doen? De zgn. "fransiljonse" politie vervangen door etnisch-Vlaamse Freikorpsen?
De Belgische politie levert goed werk. Beroepsprovocateurs Van Hecke en Dewinter werden gearresteerd na hun deelname aan de verboden anti-islambetoging. Tja, voor het Vlaams Belang geldt de wet enkel als het gaat om BHV (en dat stààt dan nog niet in de Grondwet ...) of om hun eigen vuilspuiterij in naam der vrije mening rond te bazuinen. En van dat "vervloekte" België ontvangt die partij dan subsidies. Maar, ach, de arrestaties leverden leuke prentjes op:
Klik ook eens hier: http://www.vlaamsbelang.be/31/
Het klopt dat het verhaal van dit federale België niet af is. Er zijn te veel bevoegdheidsconflicten, te veel onduidelijkheden en ondoorzichtigheden in het federale land zoals we het nu kennen. Ik ben het ermee eens dat het verhaal niet af, maar dat lossen we niet op met provocaties en ook niet met lijstjes te maken zoals deze zomer is gebeurd: het lijstje van de Franstaligen en het lijstje van de Vlamingen.
En inderdaad, Yves Leterme kan het niet laten: hier kwam hij ook steeds met een 3Suissescatalogus. De nieuwe minister-president heeft beloofd dat anders en beter te doen. Op federaal niveau wilde de heer Leterme een communautaire 3Suissescatalogus maken, maar blijkbaar zijn de modellen die in Wallonië in zijn, absoluut niet in in Vlaanderen. In plaats van lijstjes op te stellen zou men inderdaad beter het terrein ontmijnen, zoals de heer Dehaene en vele anderen hebben gezegd. Zoek een oplossing voor het symbooldossier Brussel-Halle-Vilvoorde, en laat ondertussen op initiatief van de verschillende deelregeringen een breed forum van én politici én maatschappelijke tenoren én professoren zich buigen over het model voor het federale België in de 21e eeuw: een klein hart in het centrum van Europa in een geglobaliseerde wereld.
Het communautaire model van de vorige eeuw met drie gewesten en drie gemeenschappen is aan herziening toe. Precies dat model maakt dat dit land zo ingewikkeld en zo duur, waardoor niemand er nog aan uit kan. Geen enkele burger beseft nog wie bevoegd is voor welk beleidsdomein. Het probleem dat we nu hebben, lossen we niet op door steeds meer bevoegdheden over te hevelen, tenzij men een geheime agenda heeft die separatisme heet. Dat is niet onze agenda, absoluut niet. We kiezen, hebben altijd gekozen en zullen ondubbelzinnig blijven kiezen voor federale solidariteit. We bedanken inderdaad feestelijk voor het Vlaanderen van Bart De Wever, het Vlaanderen waarin men met vendels moet zwaaien, luidkeels de Vlaamse Leeuw moet zingen en liefst niet op Herman De Croo mag lijken want anders is men geen goede Vlaming. Dat enge Vlaamse denken is verstikkend en vertrekt van het stukje arrogantie van boer Jef waar ik het daarstraks over had, van een superioriteitsgevoel waar de multiculturele realiteit waarin we leven absoluut niet mee is gediend. Integendeel, die multiculturele realiteit is gediend met wederzijds respect, en niet met arrogantie en zelfingenomenheid.
Trouwens, hou op te zeggen dat we onder goed bestuur verstaan dat als we een bevoegdheid overhevelen dat automatisch beter is voor de mensen. Het is niet altijd zo dat wat we zelf besturen, beter besturen. We zitten in een economische vooruitstrevende regio. We hebben een regering die een activeringsbeleid voert. Iedereen moet actief op de arbeidsmarkt zijn, maar we slagen er nog altijd niet in om vaders en moeders die actief zijn op de arbeidsmarkt kwalitatieve en betaalbare kinderopvang aan te bieden. Nochtans zijn we in Vlaanderen al 27 jaar autonoom bevoegd voor de organisatie van kinderopvang. Wat we zelf besturen, besturen we niet altijd beter.
Mevrouw Gennez, het is niet omdat het arbeidsbeleid gedefederaliseerd wordt dat de Vlaamse werkloze daar beter van wordt.
De in België wonende Brit RICHARD HILL bekijkt onze communautaire problemen al veertig jaar met stijgende verbazing. 'Vlamingen en Walen hebben op cultureel vlak meer met elkaar gemeen dan je op het eerste gezicht zou denken.'
Een kleine veertig jaar geleden heb ik mijn vaderland ingeruild voor België. Ik heb mijn thuisland vaarwel gezegd, omdat de vergeldingspolitiek (ik heb het nu over eind jaren zestig) en het subtiele, maar vernietigende klassensysteem al te zwaar op mijn gemoed begonnen te wegen. Het was een hele verademing om terecht te komen in een relatief evenwichtig land als België, al leek de politiek toch ook wel wat bizarre trekjes te vertonen.
Je hoort je neus niet in andermans zaken te steken, maar als bewonderaar en inwoner van dit land, voel ik me al net zo betrokken bij al dat geklets over een mogelijke splitsing als veel echte Belgen.
Ik kan wel enige sympathie opbrengen voor de oprichting van een 'Vlaamse staat', maar het idee lijkt me haaks te staan op de wereld waarin we leven. De meeste zogenaamde nationale staten van Europa staan een steeds groter deel van hun soevereiniteit en hun culturele identiteit af aan wat 'het Europese ideaal' wordt genoemd. In bepaalde gevallen gebeurt dat zelfs zonder dat de betrokken landen er erg in hebben. België heeft er alles aan gedaan om dat Europese ideaal in de praktijk om te zetten, en de meeste Belgen zijn al net zo internationaal en ruimdenkend als de andere Europeanen. Maar nu willen veel Belgen het proces omkeren.
Behalve de taal zijn de enige echte verschillen tussen de Vlamingen en de Franstaligen verschillen op vlak van gedrag, en dat moeten de voorstanders van een splitsing dringend gaan inzien. Zo valt het me bijvoorbeeld op dat Vlamingen graag meteen terzake komen, terwijl de Walen liever wat om de hete brij heen draaien. Maar dat is een verschil in gedrag, en daar maakt ook de taal deel van uit.
Beide landsdelen hebben hun onderliggende systeem van waarden en normen dan weer wel met mekaar gemeen. Zowel de Vlamingen als de Franstaligen weten de aangename dingen van het leven wel te smaken en zijn uiteindelijk pragmatisch ingesteld. En waarom zouden we een land moeten splitsen om een aantal gedragsverschillen? Moeten we dan meteen ook de wereld opsplitsen in twee groepen, in hen die mayonaise op hun frieten scheppen en hen die dat niet doen?
Uit studies van Jan Kerkhofs van de KULeuven blijkt dat er een consensus bestaat over de fundamentele kwesties, en dat Vlamingen en Walen op het vlak van normen en waarden onderling meer met mekaar gemeen hebben dan de Vlamingen met de Nederlanders en de Walen met de Fransen.
Ook Francis Heylighen van de VUB volgt de evolutie op de voet: 'Hoewel de Vlaamse en de Waalse cultuur op verschillende vlakken van mekaar verschillen (zoals te verwachten was, leunen de Vlamingen dichter aan bij de meer gedisciplineerde Noord-Europese, Germaanse cultuur, en hangen de Walen de levenslustige, mediterrane, Romaanse cultuur aan), hebben ze meer met mekaar gemeen dan de meeste mensen willen toegeven.'
Het was overigens cartoonist Jean-Paul Picha die zei dat je de Belgische cultuur alleen kunt kenschetsen als je de verschillen met de cultuur van buurlanden Frankrijk, Duitsland, Engeland en (vooral !) Nederland in de verf zet. In dat opzicht laat Geert Hofstede, de meest vooraanstaande interculturalist ter wereld, er geen twijfel over bestaan. Hij zegt dat de culturele verschillen tussen twee buurlanden in heel Europa nergens groter zijn dan die tussen Nederland en België. En hij kan het weten, want hij is een Nederlander. Intussen schrijft de Britse interculturalist John Mole: 'De Walen voelen zich beledigd als je ze als zonderlinge Fransen beschouwt!'
Veel Vlamingen kunnen zich niet van de indruk ontdoen dat de Walen zich om niks druk maken en een ongeorganiseerd volkje zijn. De Walen op hun beurt vinden veel Vlamingen dan weer streng. Het is in elk geval zo dat hun macropolitieke voorkeuren van mekaar verschillen: de Vlamingen zijn veeleer behoudsgezind, terwijl de Walen naar het socialisme neigen. Dat verschil is voornamelijk het gevolg van de verschillende leefwereld en geschiedenis van de twee gemeenschappen. Maar als je beide landsdelen van op een afstand bekijkt, zijn het vooral de gemeenschappelijke kenmerken die in het oog springen.
Ik ben van oordeel dat de Nederlandstaligen er vaak niet in slagen om het onderscheid te maken tussen de Brusselse Franstaligen en de Walen. Beide groepen spreken Frans, maar ze houden er vaak een heel andere mentaliteit op na. Stadsmensen zijn immers geen plattelandsmensen. Het probleem is dat de stedelingen - en dat geldt voor alle steden - met hun gebruiken en hun uiterlijke vertoon de anderen van zich kunnen vervreemden. Maar de BCBG-mentaliteit die me jaren geleden opviel toen ik pas in 'de hoofdstad van Europa' woonde, is met de tijd gelukkig afgezwakt.
George Bernard Shaw noemde de Amerikanen en de Britten ooit 'twee naties verdeeld door een gemeenschappelijke taal'. Zo kunnen we België 'een gemeenschappelijke cultuur verdeeld door de taal' noemen.
België is 'een ongelukje van de politiek van andere landen' en bevindt zich op de breuklijn van de geschiedenis. Het land zit geprangd tussen de Germaanse en de Romaanse volkeren, en daarmee meteen ook tussen de twee meerderheidsculturen van West-Europa. Veel Belgen, en God zegene hen, flirten met de schizofrenie, net omdat ze in zichzelf dat evenwicht moeten vinden tussen die twee verschillende manieren van omgaan met de realiteit.
De meeste Belgen slagen daar wonderwel in en zijn een toonbeeld voor ons allemaal. Maar het valt me ook op dat veel jongeren tegenwoordig maar weinig tijd over hebben voor de andere gemeenschap, of dat ze er zich niet om bekommeren. De meesten van hen beseffen dan ook niet dat ze met de samensmelting van die twee grote culturen iets in handen hebben waar veel andere Europeanen hen alleen maar om kunnen benijden en dat de sleutel is voor de toekomst van Europa en van de rest van de wereld.
In de loop van de voorbije veertig jaar heb ik met honderden 'geprivilegieerde immigranten' gesproken, met Amerikanen, Britten en andere Europeanen. In hun eerste jaren in het land vonden ze dat alles wat maar fout kon lopen, ook fout liep. Maar zodra ze vijf jaar in België hebben gewoond, willen ze er niet meer weg. Als je hun vraagt wat hen uiteindelijk over de streep heeft getrokken, mompelen ze altijd iets over 'de levenskwaliteit'.
Richard Hill is de auteur van 'The Art of Being Belgian' en 'We Europeans'.
"Openhartige" Bart De Wever doet voor de tienduizendste keer zijn zelfde, "objectieve" vaststelling. Zielig.
Eigenlijk bestaat België niet meer (08/09/07 - Het Laatste Nieuws)
"Eigenlijk bestaat België al niet meer, maar heb je twee volgroeide democratieën die naast elkaar bestaan en elkaar enkel nog ontmoeten in het federale parlement." Bart De Wever antwoordt erg openhartig in een bladzijdelang interview door Jan Segers, de politiek redacteur van Het Laatste Nieuw.
Opnieuw: de tijden zijn veranderd. Toen de VU zich in 1954 tot het federalisme bekeerde, vond iedereen dat een incivieke gedachte en een vies woord van een stelletje extremisten. Intussen is die VU door alle partijen niet alleen in zijn federalisme gevolgd, maar ook in zijn confederalisme. En intussen zijn wij als N-VA op een punt aanbeland het separatisme waaraan 40 procent van de Vlamingen geen aanstoot meer blijkt te nemen. Dat strookt perfect met de ontdubbeling van de Belgische samenleving. Eigenlijk bestaat België al niet meer, maar heb je twee volgroeide democratieën die naast elkaar bestaan en elkaar enkel nog ontmoeten in het federale parlement. Dat maakt dat je aan je achterban altijd weer moet uitleggen dat je niet alleen een akkoord hebt moeten sluiten met de liberalen of socialisten uit je eigen taalgroep, maar ook met die van de andere taalgroep. Waardoor je compromissen krijgt die nog slechts van heel ver lijken op wat ze beweren te zijn: het jeugdsanctierecht bijvoorbeeld. Of die totaal strijdig zijn met wat een meerderheid in Vlaanderen denkt: het vreemdelingenstemrecht bijvoorbeeld. Hier kan je niet de Sarkozy uithangen en zeggen: "Je vous ai compris, we gaan hier eens radicaal breken met het verleden." Hoe hoger je bij ons de lat legt, hoe dieper je eronderdoor moet. Dat is precies wat al die Vlaamse oude wijzen zeggen: dat we de lat vooraf al lager hadden moeten leggen....
De voorstanders van confederalisme moeten voor hun mening uitkomen. Ze moeten ze niet verstoppen. Duidelijkheid siert. Dat geldt ook voor regeringsleden.De voorstanders van confederalisme moeten niet alleen voor hun mening uitkomen, ze moeten ook zeggen waar het verschil ligt tussen federalisme en confederalisme. Ze mogen niet doen alsof confederalisme een onschuldige variant is van federalisme.
Het verschil is fundamenteel. Confederalisme is het tegenovergestelde van federalisme. In een federale staat is de burger de eerste drager van rechten en plichten, in een confederale constellatie is hij dat niet, daar zijn het de staten en hun regeringen. In essentie worden bij confederalisering de democratische (federale) rechtsverhoudingen tussen de burgers vervangen door machtsverhoudingen tussen onafhankelijke staten. Die beschikken over soevereiniteit en het zelfbeschikkingsrecht. Dat betekent dat die onafhankelijke staten rekening kunnen houden met de wensen en belangen van de burgers van andere staten, maar dat ze ook de mogelijkheid hebben dat niet te doen. Dat kan bijvoorbeeld het geval zijn bij het nemen van maatregelen in het fiscale en sociale vlak. Ze kunnen eenzijdige beslissingen nemen. Confederalisering vormt een bedreiging voor de solidariteit tussen de mensen.
De overgang van een federatie naar een confederatie heeft vooral fundamentele gevolgen op het gebied van de besluitvorming. Want ook na confederalisering moeten tal van problemen worden opgelost. (Zie het reeds deels geconfederaliseerde België). In een federatie geschiedt dat door middel van wetten en decreten, besproken en goedgekeurd in parlementen. In een confederatie worden de problemen, als alles goed gaat, besproken en geregeld in diplomatieke overlegorganen achter gesloten deuren. De beslissingen, als die er dan al komen, worden vastgelegd in verdragteksten, protocollen, pacten, Belgische samenwerkingsakkoorden, Europese richtlijnen en reglementen, meestal met kracht van wet. In die soort besluitvorming is er van democratische inspraakrechten voor de burgers en hun partijen geen of nauwelijks sprake. Er wordt dan ook gesproken van de dictatuur van de diplomatieke besluitvorming. Diplomatieke beslissingsorganen worden democratisch door niemand bedreigd of ten val gebracht.
De economische, sociale, ecologische en andere interdependenties tussen de mensen en de volkeren blijven immers bestaan , ook na de verwerving van staatkundige onafhankelijkheid, ook na de confederalisering. In België worden de problemen nu al meer en meer opgelost door middel van afspraken tussen de uitvoerende organen, door een toenemend aantal samenwerkingsakkoorden met kracht van wet op basis van art. 92 bis van de Bijzondere Wet. De parlementaire democratie wordt er gemarginaliseerd. Dat leidt tot een flagrant democratisch deficit. De Belgische confederale besluitvorming lijkt reeds op die van een grote intercommunale.
De verdere confederalisering van België is dus geen peulenschil. In elk geval honderdmaal ingrijpender dan het Verdrag van Nice, waarover de Ieren een referendum organiseerden. Wanneer er over de toekomst van België geen referendum of een consultatieve volksraadpleging kan komen, dan ten minste een breed maatschappelijk debat.
Zij die menen dat de confederalisering pijnloos, geruisloos, stiekem, in een sfeer van euforie en langs wegen van geleidelijkheid kan worden verwezenlijkt moeten blijk geven van openheid en politieke cultuur. Ze moeten hun bedoelingen kenbaar maken en het debat aangaan met de tegenstanders van de confederalisering. In dat open debat moeten ze aantonen dat de zogenaamde belgicisten ongelijk hebben. Ze moeten maar eens aantonen dat de confederalisering geen bedreiging vormt voor de democratie en voor de sociale solidariteit tussen Vlamingen, Walen en Brusselaars (solidariteit met de zwakkeren). Maar ze mijden het debat.
Ook moeten ze de mensen geruststellen en uitleggen dat de nieuwe mogelijkheden voor de gewesten éénzijdige beslissingen te nemen inzake zorgverzekering, belastingverminderingen, uitvoer, gemeentelijke politiek... niet zullen leiden tot wrevel en irritaties. Irritaties die kunnen bijdragen tot een gevaarlijke verharding van de fronten. De recentste geschiedenis leert ons hoe de vreedzaamste bevolkingsgroepen in escalaties van agressiviteit kunnen worden meegesleurd. Eén vonk kan volstaan. Kijken we naar de rel op 9 juni jongstleden in Voeren. Frontvorming gaat aan het conflict vooraf, het omgekeerde doet zich niet voor. De Belgische bevolking is tot nu toe wijzer dan veel van haar leiders. Sociologen komt naar België.
Dat alles om te zeggen hoezeer er behoefte is aan een breed maatschappelijk debat over de toekomst van België. Er mag zeker niet worden gewacht op de communautarisering van de Rode Duivels om het te organiseren. In de Lambermontakkoorden worden nieuwe stappen gezet in de richting van de confederalisering: regionalisering met vetorechten van Landbouw, Buitenlandse Handel, Ontwikkelingshulp (zijn federale bevoegdheden overal ter wereld) en Fiscaliteit. Die regionaliseringen (zonder normenhiërarchie) worden niet ernstig gemotiveerd. Reeds wordt er gepleit voor splitsing van Justitie en Gezondheidsbeleid. Vlamingen en Franstaligen worden niet overtuigd met argumenten, ze worden verleid en gechanteerd met geld voor het onderwijs aan de ene kant en mogelijke belastingverminderingen aan de andere.
We zijn allen tegen het Vlaams Blok. Maar in welke politieke ideologie vinden we aanduidingen betreffende de wenselijkheid Landbouw (de plantentuin van Meise), Ontwikkelingssamenwerking, Buitenlandse Handel, Ziekteverzekering, Justitie... te splitsen op taalbasis? In de christelijke, de socialistische, de liberale, de ecologische? Neen, ze zijn alleen te vinden in het nationalistische gedachtegoed van het Blok en van sommige extremisten. En dan maar zeggen dat we het Vlaams Blok willen bestrijden door middel van 'le cordon sanitaire'. Alle democratische partijen verwerpen de slogan 'Eigen volk eerst', maar zijn wel voor het zelfbeschikkingsrecht om eerst aan het belang van het eigen volk te kunnen denken.
Wilfried Martens wordt door Geert Buelens als voorbeeld genoemd: een federalist, die tegelijk ook voor Vlaanderen speelt. Als Belgisch premier was hij verantwoordelijk voor belangrijke staatshervormingen. Heeft hij zich ook gestoord aan het communautaire opbod?
Wilfried Martens: "Er is zeer veel aandacht geweest voor het communautaire, maar het is niet het hoofdthema van deze verkiezingscampagne. En gelukkig maar. De vergrijzing of de modelstaat - wat Verhofstadt heeft willen realiseren, maar wat niet is gelukt - is veel fundamenteler.
"Ik was blij met de gematigde uitspraken van Yves Leterme op Rerum Novarum. Het kan niet de bedoeling zijn tweedracht te zaaien. Elke staatshervorming moet voor alle deelstaten nuttig zijn, en solidariteit en verantwoordelijkheid zijn dan de kernwoorden. Om het met een slogan te zeggen: no power without responsibility. Voor het Vlaamse onderwijs, bijvoorbeeld, moet er een Vlaamse financiering komen."
Waar moet het heen met België?
"Het probleem is dat men dat maar niet wil uitmaken. We zijn nu al dertig jaar aan het hervormen en nog altijd is België niet voltooid. In het buitenland is dat anders, en aan mijn Europese collega's krijg ik niet uitgelegd hoe wij onszelf maar in de voet blijven schieten. Ik ben een groot voorstander van een hervorming, maar dan niet in de zin dat er de volgende vijf of tien jaar een nieuwe ronde moet komen. En we vergeten ook weer het Europese niveau: de regio's zullen bevoegdheden behouden, maar er zijn ook dingen die we samen moeten doen. De sociale zekerheid zal wel regionaal blijven, maar ik pleit bijvoorbeeld wel voor een Europese 'sokkel' van minimumvoorwaarden."
Uw partij dringt aan op een hervorming van het werkgelegenheidsbeleid. De auteurs in de recente Belgiëboeken vinden dat niet echt realistisch.
"De situatie in Vlaanderen en Wallonië is toch totaal anders. We moeten uiteraard niet de grootte van de individuele steun opsplitsen, maar u moet eens naar Mons gaan kijken. De toestand is daar dramatisch, met een werkloosheid van om en bij de 25 procent. Dat is in Vlaanderen helemaal anders."
Maar ook tussen Kortrijk en Oostende zijn er erg grote verschillen. Moet West-Vlaanderen dan ook gesplitst worden?
"Nee, natuurlijk niet. Mijn algemene ervaring leert me dat een beleid zo dicht mogelijk bij de mensen staat, waardoor het flexibeler kan inspelen op de concrete noden. In theorie zou je uiteraard nog verder gaan opsplitsen, maar vijf, zes miljoen mensen is niet overdreven veel voor een deelstaat."
Tien miljoen wel?
"Het gaat ook over een andere mentaliteit, en die is helemaal anders in Vlaanderen en in Wallonië."
Weg met de valse bescheidenheid ! (in Fr.) (07.09.2007) ------------------------------------------------------------------- -------------------------------------------------------------------
De volgende tekst is verschenen als vrije tribune in de krant La Libre Belgique.
Il est temps de se décomplexer !
Une opinion de Gilles Vanden Burre, président de l'asbl BPlus
Après de nombreuses semaines de blocage au niveau des négociations communautaires, dû notamment à une incompréhension mutuelle (feinte ou réelle) entre responsables politiques francophones et flamands, à une surenchère préélectorale de chacun des partis dans sa propre communauté et à la présence de petites formations composées d'extrémistes linguistiques à la table de négociation, on peut légitimement conclure que l'on est arrivé à un moment clé de l'histoire politique de notre pays et que la question de la volonté même de 'vivre ensemble' des différentes composantes de l'Etat fédéral est enfin clairement posée.
Certains commentateurs et faiseurs d'opinion diront qu'il est temps d'en finir et que le moment de solder les comptes entre francophones et Flamands a sonné. D'autres, défenseurs de la plus-value de l'entité 'Belgique' dans le cadre d'un véritable projet multiculturel ambitieux pouvant servir d'exemple au niveau européen voire mondial, estimeront que la situation actuelle est au contraire propice à relancer définitivement notre modèle fédéral au profit de tous les citoyens et à laisser derrière nous les querelles du passé et les rancoeurs datant de la Belgique unitaire.
Inspiré de cet état d'esprit, l'argumentaire qui suit a comme objectif de jeter les bases d'un modèle fédéral efficace et moderne, dénué de raisonnements nationalistes qui ne peuvent amener que frustration et agressivité, comme l'Histoire l'a trop souvent montré.
Tout d'abord, il nous faut sortir de la crise d'identité fréquemment liée à tout ce qui se définit comme 'Belge' ou arborant les couleurs nationales. En effet, soit un événement mettant celles-ci en valeur ou louant les bienfaits de notre pays sera décrit comme belgicain, avec toute la connotation péjorative et conservatrice que cela implique, soit il met une Région particulière en avant, associé du Lion, de l'Iris ou du Coq, et il sera alors taxé de régionaliste voire même de nationaliste.
Les Belges ont toujours été connus pour leur faible vigueur chauviniste par rapport à leurs voisins européens, y compris les pays de taille semblable, ce qui est plutôt positif et peut être interprété comme une certaine ouverture d'esprit. De là à systématiquement dénigrer toutes nos réussites et performances, il y a un pas à ne pas franchir. On est d'ailleurs étonné de constater que la marque Belgique est parfois davantage appréciée à l'étranger que chez nous, la 'belgattitude' étant, par exemple, très en vogue chez nos amis français dans les milieux culturels et artistiques.
A nous donc de développer une identité décomplexée où l'on arrête d'opposer les caractères régionaux et nationaux et où, au contraire, l'on ose se sentir fier d'être Flamand, Wallon ou Bruxellois ainsi que Belge et Européen. Cette conception de la nationalité pourrait même servir de pionnière au niveau international, n'étant plus basée uniquement sur un drapeau et un hymne mais plutôt sur l'appartenance à une entité multiculturelle et fédératrice.
Au niveau politique, les responsables du nord et du sud du pays devraient également se décomplexer par rapport aux vieux démons historiques de la 'Belgique de papa' unitaire. C'est une condition sine qua non pour sortir par le haut de la crise actuelle grâce à des solutions win-win ne pénalisant plus une Communauté par rapport à une autre, via des sempiternels systèmes de compensation.
Du côté francophone, il serait, par exemple, bon d'arrêter de croire que toute mesure émanant d'un parti flamand vise à détricoter l'Etat belge. Il est, en effet, important de distinguer les revendications dictées par des idéaux nationalistes, telle que la régionalisation des plaques minéralogiques ou l'attribution de la nationalité, qui sont inacceptables de celles visant à améliorer l'efficacité de notre système fédéral. Il faut pouvoir parler sans tabou de régionalisations et de refédéralisations futures, pour peu que leur plus-value pour tous les citoyens soit objectivement démontrée.
De même, les négociateurs francophones devraient prendre davantage en compte les desiderata de nos concitoyens néerlandophones concernant la protection de leur culture et de leur langue. En respectant cette logique, ils ne proposeraient plus automatiquement, en guise d'épouvantail serait-on tenté d'ajouter, la modification de la frontière linguistique ou l'élargissement démesuré de la Région de Bruxelles-Capitale comme compensation aux revendications flamandes car ils réaliseraient que cela correspond de fait à une avancée toujours plus grande du français en territoire néerlandophone, ce qui a comme conséquence de braquer les esprits de leurs homologues du Nord du pays.
Du côté flamand, le bon sens voudrait qu'on cesse de menacer continuellement les mécanismes de solidarité entre citoyens, fondamentaux dans tout Etat fédéral qui se respecte. Les transferts financiers d'une Région vers une autre existent dans tous les pays du monde et s'il est clair que la Wallonie traverse actuellement une période difficile, tous les efforts doivent être entrepris pour y remédier au profit des Wallons, mais aussi des Flamands et donc de tous les Belges.
Il est donc inenvisageable de scinder certains pans de la sécurité sociale sous prétexte que les habitants du Sud du pays ne géreraient pas correctement les rentrées fédérales; la solidarité ne connaît, en effet, ni régime linguistique, limitation territoriale ou niveau de classe sociale au sien d'un même Etat. En ce qui concerne les querelles linguistiques, les responsables néerlandophones se doivent également de reconnaître que les habitants francophones de la périphérie bruxelloise ne sont pas des 'colons' linguistiques mais des citoyens ordinaires qui ont des droits en tant que minorité, les facilités, et des devoirs, s'intégrer au mieux dans leur environnement direct (y compris l'apprentissage du néerlandais), ce qui est d'ailleurs le cas pour la plupart d'entre eux.
L'application de ces règles de base de convivialité fédérale tient évidemment à la bonne volonté des négociateurs ayant comme objectif la formation du prochain gouvernement. S'il est clair que la majorité d'entre eux a le sens de l'Etat et l'envie de réaliser des compromis avantageux pour l'ensemble des habitants de notre pays, on peut, par contre, légitimement douter des motivations des deux plus petites formations présentes autour de la table, la N-VA et le FDF pour ne pas les citer, dont le fonds de commerce est constitué par la raideur linguistique, la méfiance et le dénigrement de l'autre Communauté.
Bien qu'ils ne représentent ensemble qu'environ 5 pc de la population en termes de résultats électoraux, ces deux partis accaparent une bonne partie de l'attention médiatique et défendent des positions stigmatisant le blocage actuel.
Un dernier écueil est évidemment représenté par la problématique Bruxelles-Hal-Vilvorde. Ce dossier symbolique s'apparente typiquement au genre de tabou linguistique duquel il faut impérativement sortir afin de poursuivre des discussions sereines et démythifiées. Différentes solutions existent, mais celle qui correspond le mieux à l'état d'esprit décrit précédemment est celle qui verrait la scission de l'arrondissement B-H-V, couplée à la mise en place d'une circonscription électorale nationale, réclamée par une grande partie de l'opinion publique et par de nombreuses personnalités issues de la société civile et du monde politique.
Aucun schéma préétabli ou remède miracle ne pourra naturellement constituer une panacée et les négociations en cours aujourd'hui vont sans aucun doute être longues et difficiles. Malgré tout, il est important, afin de leur assurer une issue favorable, d'avoir un fil conducteur et un objectif clairs. Ceux-ci doivent être ambitieux et communiqués par chacune des parties en présence pour éviter de se retrouver en fin de compte face à un scénario de divorce inévitable ou de confédéralisme de circonstance. L'un comme l'autre consacrerait la victoire du repli sur soi et aboutirait surtout à une perte de bien-être généralisée de la population.
Dès lors, comme le souhaite la grande majorité de nos concitoyens, toute entité confondue, nos leaders politiques ont un superbe défi à relever : la mise sur pied d'une Belgique fédérale décomplexée, efficace, assumant son statut, ses Communautés et ses Régions avec sérénité et respect. C'est le prix à payer pour que notre pays reste un exemple de réussite multiculturelle rejetant les tendances nationalistes, moteur de la construction européenne et surtout capable d'assurer à tous ses habitants un avenir prometteur au sein d'un monde de plus en plus globalisé.
De groep is volgens Geert Bourgeois (De Morgen, 6.09.07) noodzakelijk voor het individu en de in taal ingebedde identiteit zou de enige manier zijn om te participeren aan grote gehelen. Wie zich eerst of louter Europeaan voelt, moet dus maar stoppen met aan politiek te doen. Alle Europese staten, buiten het taalhomogene Ijsland en Portugal, kunnen bijgevolg best barsten. Waarom de N-VA van Geert Bourgeois het overwegend Franstalige Brussel als hoofdstad wil van een Vlaams staatje, zal wel altijd een raadsel blijven. Welk de speciale band is tussen taalgenoten legt de auteur niet uit. Behoren pakweg de Britten misschien tot de gepriviligieerde soort van aardbewoners die als enigen in staat zijn de muziek van The Beatles, The Police of The Clash te begrijpen? Zoja, waarom hebben deze artiesten dan taal-, lands- en generatiegrenzen weten te overstijgen? Als taal werkelijk zo'n sterk identificatiemiddel is, waarom vinden de meeste Oostenrijkers vandaag de "Anschluss" niet echt een fijn idee en schoten iets meer dan een decennium geleden Serviërs op Kroaten, ondanks hun taaleenheid?
Bovendien garandeert de politieke beleving van taaleigenheid allerminst gelijke rechten, vrijheden en kansen, zoals Bourgeois doet uitschijnen. Of zal er soms meer gelijkheid zijn tussen de Belgen wanneer bijvoorbeeld morgen de sociale zekerheid gesplitst wordt?Het volstaat in deze trouwens te wijzen op de eenvoudige vaststelling dat alle conflicten van de laatste 200 jaar nationalistisch van aard waren.In deze oorlogen werden de meest elementaire mensenrechten op een gruwelijke manier geschonden, net omdat strijdende partijen de mens niet in de eerste plaats als individu, maar wel als lid van een zgn. etnische groep bekeken. Overigens is het voor iemand die identiteit zo hoog in het vaandel draagt, wel enigszins ironisch te noemen dat het belangrijkste punt van zijn partij de splitsing van België, en dus de culturele genocide op de Belgische identiteit, is.
ALWEER ANGELSAKSISCHE ANTI-BELGISCHE ZEVER (uit "The economist")
Time to call it a day
Sep 6th 2007
From The Economist print edition
Sometimes it is right for a country to recognise that its job is done
A RECENT glance at the Low Countries revealed that, nearly three months after its latest general election, Belgium was still without a new government. It may have acquired one by now. But, if so, will anyone notice? And, if not, will anyone mind? Even the Belgians appear indifferent. And what they think of the government they may well think of the country. If Belgium did not already exist, would anyone nowadays take the trouble to invent it?
Such questions could be asked of many countries. Belgium's problem, if such it is, is that they are being asked by the inhabitants themselves. True, in opinion polls most Belgians say they want to keep the show on the road. But when they vote, as they did on June 10th, they do so along linguistic lines, the French-speaking Walloons in the south for French-speaking parties, the Dutch-speaking Flemings in the north for Dutch-speaking parties. The two groups do not get onhence the inability to form a government. They lead parallel lives, largely in ignorance of each other. They do, however, think they know themselves: when a French-language television programme was interrupted last December with a spoof news flash announcing that the Flemish parliament had declared independence, the king had fled and Belgium had dissolved, it was widely believed.
No wonder. The prime minister designate thinks Belgians have nothing in common except the king, the football team, some beers, and he describes their country as an accident of history. In truth, it isn't. When it was created in 1831, it served more than one purpose. It relieved its people of various discriminatory practices imposed on them by their Dutch rulers. And it suited Britain and France to have a new, neutral state rather than a source of instability that might, so soon after the Napoleonic wars, set off more turbulence in Europe.
The upshot was neither an unmitigated success nor an unmitigated failure. Belgium industrialised fast; grabbed a large part of Africa and ruled it particularly rapaciously; was itself invaded and occupied by Germany, not once but twice; and then cleverly secured the headquarters of what is now the European Union. Along the way it produced Magritte, Simenon, Tintin, the saxophone and a lot of chocolate. Also frites. No doubt more good things can come out of the swathe of territory once occupied by a tribe known to the Romans as the Belgae. For that, though, they do not need Belgium: they can emerge just as readily from two or three new mini-states, or perhaps from an enlarged France and Netherlands.
Brussels can devote itself to becoming the bureaucratic capital of Europe. It no longer enjoys the heady atmosphere of liberty that swirled outside its opera house in 1830, intoxicating the demonstrators whose protests set the Belgians on the road to independence. The air today is more fetid. With freedom now taken for granted, the old animosities are ill suppressed. Rancour is ever-present and the country has become a freak of nature, a state in which power is so devolved that government is an abhorred vacuum. In short, Belgium has served its purpose. A praline divorce is in order.
Belgians need not feel too sad. Countries come and go. And perhaps a way can be found to keep the king, if he is still wanted. Since he has never had a countryhe has always just been king of the Belgianshe will not miss Belgium. Maybe he can rule a new-old country called Gaul. But king of the Gauloises doesn't sound quite right, does it?
Het nationalisme is een dodelijk gif - Mathias De Clercq
Vijfentachtig dagen na de verkiezingen hebben we nog steeds geen regering. Als jonge politicus sta ik versteld van de onkunde en/of onwil van doorwinterde politici om tot een coherent regeerakkoord te komen dat tegemoet komt aan de verwachtingen van de burgers. Die verwachten een goed draaiende economie, meer werkgelegenheid, een sterke sociale zekerheid, een performante politie en justitie, een verdere afbouw van de overheidsschulden, een humane aanpak van het migratieprobleem, meer aandacht voor de milieuproblematiek en een moedig buitenlands beleid. Stuk voor stuk zaken die het best aangepakt worden op federaal, zelfs Europees niveau. In de plaats daarvan zien we een beschamend schouwspel van Vlaamse nationalisten en franstalige communautaire scherpslijpers die er alles aan doen om redelijke compromissen onmogelijk te maken.
Het begon eigenlijk al op de avond van de verkiezingsuitslag toen overwinnaar Yves Leterme zich liet omringen door een horde radicale nationalisten die met hun gebrul en zwaaiende leeuwenvlaggen wilden aangeven dat 'hun' tijd gekomen was. Ik moest toen denken aan die ene uitspraak van wijlen Louis Paul Boon: 'Vandaag of morgen zullen zij weer door onze straten trekken met hun leeuwenvlaggen, hun benagelde botten, hun roffelende trommen'. Wie het journaal van de voorbije maanden heeft gevolgd, zag hoezeer de diverse partijen en hun onderhandelaars werden vastgeklemd en meegezogen door die opstoot van bruut nationalisme. De Vlaamse spierballen werden gerold zoals nooit tevoren. Ik moet er van kokhalzen. Nationalisme vloeit immers voort uit rancune en een vorm van misplaatst zelfmedelijden waarvoor men de oorzaak steeds zoekt bij de ander, de Walen, de vreemdelingen, de moslims, Europa. 'Het begrip natie is', zoals Imré Kertèsz verwoordde, 'een vals denkbeeld dat aan een heel land wordt opgedrongen'. Wat me de voorbije weken stoort is de mediocriteit, het provincialisme, het slachtofferisme en die vermeende superioriteit van al die Vlaamse politici die onder de IJzertoren staan te krijsen. Het nationalisme is als een dodelijk gif dat de rede lamlegt en de emoties de vrije teugel laat.
Neem de ronduit vulgaire uitspraak van Bart De Wever over Herman De Croo: 'Het is niet omdat die man Nederlands praat dat hij Vlaming is'. De voorzitter van het NVA, die het steeds heeft over de verdediging van 'onze' Vlaamse belangen, eigent zich het recht toe om te bepalen wie een Vlaming is en wie niet. Ik huiver van mensen die anderen opsluiten in een vermeende collectieve identiteit en in naam daarvan bepalen wie er al dan niet toe behoort. Daar begint de discriminatie, het racisme en finaal de uitsluiting. Het begrip 'identiteit' waar nationalisten mee zwaaien kent alvast in de ogen van Mario Vargas Llosa geen genade. Achter elk pleidooi voor de verdediging van de identiteit van een groep vermoedt hij een complot tegen de individuele vrijheid, en dat klopt ook. Daarom ontneem ik hem het recht om in mijn naam of in die van andere Vlamingen te spreken.
Ik weiger mee te stappen in de nationalistische logica die finaal eindigt in de opsplitsing van ons land. Als schepen van de stad Gent heb ik dagelijks veel contacten met burgers met uiteenlopende politieke ideeën. Ze vragen me wat onze politici bezielt, waarover ze nu al maanden aan het praten zijn? Soms is er iemand die mij zegt dat het de schuld van de franstaligen is, dat ze altijd 'non' zeggen, dat ze een oplossing in de weg staan. Maar als ik dan vraag wat ze daarmee bedoelen en waar ze dat vandaan halen dan wijzen ze naar de media, het journaal of een krantenartikel. En als ik doorvraag wat ze precies aanklagen dan weten ze het niet. De sociale zekerheid splitsen? Justitie en politie regionaliseren? Vlaamse nummerplaten invoeren? Neen, neen, neen. Gewoon een regering die ervoor zorgt dat hun zonen en dochters uitzicht krijgen op een job, dat ouderen een menswaardig pensioen ontvangen, dat zieken en gehandicapten hun facturen kunnen betalen.
We moeten ervoor zorgen dat onze welvaart ook in de toekomst realiteit blijft. We moeten antwoorden formuleren op de enorme uitdagingen die de globalisering met zich mee brengt. We moeten ons sociaal economisch weefsel versterken. En bovenal moeten we maatregelen nemen waardoor ons land dit jaar opnieuw afsluit met een begroting in evenwicht of een klein overschot. De afbouw van de schulden die de voorbije acht jaar met succes werd gerealiseerd moet absoluut worden doorgezet. Gezonde staatsfinanciën zijn immers het begin van alle deugdelijke politiek. Een politiek die tegemoet komt aan het principe 'Gouverner c'est prévoir' zodat die de kansen van de komende generaties niet belast, maar net bevorderd. Al die zaken zijn voor mij veel belangrijker dan vendelgezwaai en leeuwengeklauw. En zo denken er velen: dat we ons land moeten bijeenhouden, dat solidariteit geen loos begrip mag worden, dat burgerschap niet verengd mag worden tot de mythe van een bloedgemeenschap.
!!!
): Is Brussel niet de hoofdstad van Vlaanderen? Wil het VB Brussel niet als hoofdstad van een onafhankelijk Vlaanderen? Wat gaan ze dan doen? De zgn. "fransiljonse" politie vervangen door etnisch-Vlaamse Freikorpsen?
De Belgische politie levert goed werk. Beroepsprovocateurs Van Hecke en Dewinter werden gearresteerd na hun deelname aan de verboden anti-islambetoging. Tja, voor het Vlaams Belang geldt de wet enkel als het gaat om BHV (en dat stààt dan nog niet in de Grondwet ...) of om hun eigen vuilspuiterij in naam der vrije mening rond te bazuinen. En van dat "vervloekte" België ontvangt die partij dan subsidies. Maar, ach, de arrestaties leverden leuke prentjes op:
?
