Het nationalisme is een dodelijk gif - Mathias De Clercq
Vijfentachtig dagen na de verkiezingen hebben we nog steeds geen regering. Als jonge politicus sta ik versteld van de onkunde en/of onwil van doorwinterde politici om tot een coherent regeerakkoord te komen dat tegemoet komt aan de verwachtingen van de burgers. Die verwachten een goed draaiende economie, meer werkgelegenheid, een sterke sociale zekerheid, een performante politie en justitie, een verdere afbouw van de overheidsschulden, een humane aanpak van het migratieprobleem, meer aandacht voor de milieuproblematiek en een moedig buitenlands beleid. Stuk voor stuk zaken die het best aangepakt worden op federaal, zelfs Europees niveau. In de plaats daarvan zien we een beschamend schouwspel van Vlaamse nationalisten en franstalige communautaire scherpslijpers die er alles aan doen om redelijke compromissen onmogelijk te maken.
Het begon eigenlijk al op de avond van de verkiezingsuitslag toen overwinnaar Yves Leterme zich liet omringen door een horde radicale nationalisten die met hun gebrul en zwaaiende leeuwenvlaggen wilden aangeven dat 'hun' tijd gekomen was. Ik moest toen denken aan die ene uitspraak van wijlen Louis Paul Boon: 'Vandaag of morgen zullen zij weer door onze straten trekken met hun leeuwenvlaggen, hun benagelde botten, hun roffelende trommen'. Wie het journaal van de voorbije maanden heeft gevolgd, zag hoezeer de diverse partijen en hun onderhandelaars werden vastgeklemd en meegezogen door die opstoot van bruut nationalisme. De Vlaamse spierballen werden gerold zoals nooit tevoren. Ik moet er van kokhalzen. Nationalisme vloeit immers voort uit rancune en een vorm van misplaatst zelfmedelijden waarvoor men de oorzaak steeds zoekt bij de ander, de Walen, de vreemdelingen, de moslims, Europa. 'Het begrip natie is', zoals Imré Kertèsz verwoordde, 'een vals denkbeeld dat aan een heel land wordt opgedrongen'. Wat me de voorbije weken stoort is de mediocriteit, het provincialisme, het slachtofferisme en die vermeende superioriteit van al die Vlaamse politici die onder de IJzertoren staan te krijsen. Het nationalisme is als een dodelijk gif dat de rede lamlegt en de emoties de vrije teugel laat.
Neem de ronduit vulgaire uitspraak van Bart De Wever over Herman De Croo: 'Het is niet omdat die man Nederlands praat dat hij Vlaming is'. De voorzitter van het NVA, die het steeds heeft over de verdediging van 'onze' Vlaamse belangen, eigent zich het recht toe om te bepalen wie een Vlaming is en wie niet. Ik huiver van mensen die anderen opsluiten in een vermeende collectieve identiteit en in naam daarvan bepalen wie er al dan niet toe behoort. Daar begint de discriminatie, het racisme en finaal de uitsluiting. Het begrip 'identiteit' waar nationalisten mee zwaaien kent alvast in de ogen van Mario Vargas Llosa geen genade. Achter elk pleidooi voor de verdediging van de identiteit van een groep vermoedt hij een complot tegen de individuele vrijheid, en dat klopt ook. Daarom ontneem ik hem het recht om in mijn naam of in die van andere Vlamingen te spreken.
Ik weiger mee te stappen in de nationalistische logica die finaal eindigt in de opsplitsing van ons land. Als schepen van de stad Gent heb ik dagelijks veel contacten met burgers met uiteenlopende politieke ideeën. Ze vragen me wat onze politici bezielt, waarover ze nu al maanden aan het praten zijn? Soms is er iemand die mij zegt dat het de schuld van de franstaligen is, dat ze altijd 'non' zeggen, dat ze een oplossing in de weg staan. Maar als ik dan vraag wat ze daarmee bedoelen en waar ze dat vandaan halen dan wijzen ze naar de media, het journaal of een krantenartikel. En als ik doorvraag wat ze precies aanklagen dan weten ze het niet. De sociale zekerheid splitsen? Justitie en politie regionaliseren? Vlaamse nummerplaten invoeren? Neen, neen, neen. Gewoon een regering die ervoor zorgt dat hun zonen en dochters uitzicht krijgen op een job, dat ouderen een menswaardig pensioen ontvangen, dat zieken en gehandicapten hun facturen kunnen betalen.
We moeten ervoor zorgen dat onze welvaart ook in de toekomst realiteit blijft. We moeten antwoorden formuleren op de enorme uitdagingen die de globalisering met zich mee brengt. We moeten ons sociaal economisch weefsel versterken. En bovenal moeten we maatregelen nemen waardoor ons land dit jaar opnieuw afsluit met een begroting in evenwicht of een klein overschot. De afbouw van de schulden die de voorbije acht jaar met succes werd gerealiseerd moet absoluut worden doorgezet. Gezonde staatsfinanciën zijn immers het begin van alle deugdelijke politiek. Een politiek die tegemoet komt aan het principe 'Gouverner c'est prévoir' zodat die de kansen van de komende generaties niet belast, maar net bevorderd. Al die zaken zijn voor mij veel belangrijker dan vendelgezwaai en leeuwengeklauw. En zo denken er velen: dat we ons land moeten bijeenhouden, dat solidariteit geen loos begrip mag worden, dat burgerschap niet verengd mag worden tot de mythe van een bloedgemeenschap.
De BHV-indoctrinatie door sommige Vlaamse politici loopt volgens Walter Zinzen de spuigaten uit. 'Kan iemand me vertellen hoe de splitsing van BHV de arrogante houding van sommige Franstaligen in de Vlaamse Rand zou veranderen?'
Een brave gordelaar zei zondag, gehuld in een shirt waarop de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde werd geëist, dat hij 'alleen maar de toepassing van de grondwet' vroeg. Zover is het dus al gekomen met de indoctrinatie door sommige Vlaamse politici. Goedgelovige mensen denken dat de splitsing van BHV een vanzelfsprekende zaak is, waarvoor 'geen prijs' betaald moet worden aan die verdomde Franstaligen. Steeds opnieuw wordt als een mantra herhaald dat het Grondwettelijk Hof de splitsing van de kieskring heeft opgelegd, hoewel onder meer in deze krant al uitentreuren te lezen viel dat het Hof geen keuze heeft gemaakt over de manier waarop het probleem BHV moet worden opgelost. De politici die het anders zeggen zijn demagogen, er is geen ander woord voor. Op die manier wordt BHV een dogma, waaraan het verboden is te twijfelen. Zelfs Johan Vande Lanotte riep tijdens een verkiezingsdebat uit dat 'wij Vlamingen toch niet onderling zouden gaan discussiëren over BHV'. O nee? En waarom dan niet? Waar blijft de veel geroemde vrije meningsuiting? Geldt die misschien alleen voor islamofoben? Er is over BHV, over de voor- en nadelen van een splitsing of die van een andere oplossing, in Vlaanderen nog nooit, op geen enkele moment, een ernstig debat gevoerd. Op suggesties van Franstalige kant om terug te keren naar de oude kieskringen, waardoor perfect aan de eisen van het Grondwettelijk Hof zou worden tegemoetgekomen, wordt zelfs niet gereageerd. Ook niet door CD&V, dat nochtans heel ongelukkig was met de door paars ingevoerde provinciale kieskringen. Wat ons wel voorgehouden wordt te geloven is dat de splitsing 'goed is voor de mensen', een letermiaanse dooddoener waarmee ieder debat al platgeslagen wordt nog vóór het goed en wel begonnen is.
Voor welke mensen zou het dan wel goed zijn? Die van Ieper? Die van Antwerpen? Ach ja, natuurlijk, hoe kon ik het vergeten? De splitsing van BHV is noodzakelijk om de verfransing in Halle-Vilvoorde tegen te gaan. Andermaal een leerstuk, waarvoor geen schijn van een bewijs wordt geleverd.
De faciliteitengemeente die ik het beste ken is Kraainem. Ze wordt bestuurd door een homogeen Franstalig college. Wie in Kraainem in het Nederlands wil winkelen, wens ik veel moed toe. In het beste geval word je - in het Frans - afgesnauwd, in het slechtste niet eens bediend. Kan iemand me vertellen hoe de splitsing van het kiesarrondissement ertoe kan bijdragen dat de houding van dit soort Franstaligen (er zijn er, zo moet nadrukkelijk worden gesteld, ook andere) verandert? Een lezer uit Tervuren (in BHV) wees er onlangs op dat het échte probleem sociaal is. De grondprijzen in dit deel van Brabant rijzen nu al decennia lang de pan uit, zodat jonge mensen noodgedwongen uitwijken naar andere streken. Een pertinente opmerking. Maar zullen de grondprijzen zakken als op de kiesbrieven geen namen van Brusselse politici meer staan?
Een studie van de VUB heeft uitgewezen dat de splitsing van BHV de Vlamingen twee parlementszetels zou kosten. De reactie bij de unferfroren voorstanders van de splitsing was voorspelbaar: hoongelach. Politici à la Bart Laeremans (Vlaams Belang, Grimbergen) en Bart De Wever (N-VA, Antwerpen) piekeren er nog niet over om hun grote gelijk onderuit te laten halen door zoiets verwerpelijks als een objectief onderzoek. Op dit niveau wordt in Vlaanderen politiek bedreven.
Dus zal, onder dwang van een bende verblinde stijfkoppen, BHV gesplitst worden vóór er een regering wordt gevormd. Omdat de Franstaligen hiervoor wel degelijk een prijs vragen - ook zij hebben het échte arrest van het Grondwettelijk Hof gelezen - zal er dus moeten worden onderhandeld. Voorlopig is die prijs: een uitbreiding van het Brussels Gewest. Reden: Olivier Maingain (FDF, St.-Lambrechts-Woluwe) en co. willen hun stemmen buiten Brussel niet verloren laten gaan. Ook aan die kant worden grote principes ingezet ('de rechten van de Franstaligen') om plat electoralisme te verdoezelen. Maar zo'n uitbreiding is 'onbespreekbaar'. De broer van de Koninklijke Verkenner, Eric Van Rompuy (CD&V, Zaventem) heeft het in een Terzake-reportage naar aanleiding van de Gordel drie keer gezegd in één minuut: onbespreekbaar. Wat, als ik vragen mag, is het verschil tussen het 'non' van Joëlle Milquet en het 'onbespreekbaar' van Van Rompuy? Om nog een keer op Kraainem terug te komen: als die gemeente bij Brussel zou worden aangehecht, zou er krachtens het Lombard-akkoord een Vlaamse schepen moeten komen. Misschien zou die dan de handelaars kunnen aansporen om in te gaan op de mogelijkheden die minister Frank Vandenbroucke de Franstaligen biedt om Nederlands te leren. Misschien zouden de schaarse Vlaamse 'mensen' in Kraainem zich dan inderdaad wat beter voelen in hun eigen gemeente. Niet dus. Onbespreekbaar, zegt Van Rompuy en met hem vele anderen.
Het mooie is dat er wel degelijk een mogelijkheid bestaat om BHV te splitsen zonder Brussel uit te breiden. Ze werd voorgesteld door Dirk Volckaerts in Brussel deze Week. Geef de democraten in het Noorden, het Zuiden en het Centrum een federale kieskring voor een aantal kamerleden, zodat iedere kiezer voor de politicus van zijn keuze kan stemmen, ongeacht de deelstaat waaruit hij afkomstig is. Dat zou een efficiënt glijmiddel zijn, zo veronderstelt de hoofdredacteur van het blad voor de Brusselse Vlamingen. Maar ja, een federale kieskring? Onbespreekbaar.
Het is niet omdat die man Nederlands praat dat hij Vlaming is." Die woorden had Philip Dewinter kunnen uitspreken, want ze passen perfect in een gedachtegoed dat altijd en systematisch naar uitsluiting en liquidatie leidt. Het zinnetje geeft al een idee van hoe het er in het Vlaanderen van de promotoren van de onafhankelijkheid kan aan toe gaan. Ook als je de taal spreekt, generaties lang op Vlaamse grond woont, alle pensenkermissen afdweilt en veertig jaar door Vlamingen verkozen werd, dan nog dreigt de Vlaamse fatwa. De ayatollah die het vonnis uitsprak, is geen kopstuk van het Vlaams Belang, wel iemand die beweert dat hij er op wezenlijke punten van verschilt. Op maandag 27 augustus werd die ballon doorgeprikt. Met één zinnetje werd duidelijk dat het Vlaamse eindstation van De Wever heel dicht bij dat van Dewinter ligt.
Bart De Wever mag en moet op dat zinnetje worden afgerekend. Niet omdat hij de kroon in moeilijkheden bracht, het formatieberaad verder in het moeras praatte of een prominent Open Vld'er schoffeerde, wel omdat hij - in minder dan vijf seconden - duidelijk maakte hoe benepen zijn Vlaanderen is en hoe arbitrair en onverdraagzaam zijn definitie van de Vlaming is. Als zelfs een De Croo, die al twintig jaar een pronkstuk in het museum van de Vlaamse identiteit is, door De Wever wordt geëxcommuniceerd, hebben alle andersdenkenden en zeker de allochtonen reden om zich te verontrusten. Inburgeren en Nederlands praten? Mooi, maar De Wever & co. hebben andere criteria om de ware Vlaming te ontdekken.
Paul Goossens, Europese desk nieuwsagentschap Belga in De Morgen van 1 september
De Nederlander die op de begraafplaats in Lommel Hitler imiteerde, is strafbaar.
Bruin hemd, das met edelweiss, schuine haarlok, bakkebaarden weggeschoren tot achter het brilletje en Hitlersnorretje er bovenop. De Nederlander Stefan Wijkamp, zaterdag de opvallendste spreker op de SS-bijeenkomst in Lommel, gaat zover in zijn Hitler-adoratie dat hij er ook sprekend op gaat lijken.
Op de besloten bijeenkomsten van het extreemrechtse Blood & Honour is hij een vaste klant, maar voor Vlaanderen was het de eerste confrontatie met de Nederlandse Hitler-lookalike Stefan Wijkamp. Op de militaire begraafplaats van Lommel nam hij voor de 300 verzamelde skinheads het woord. De man die schuilgaat achter dit confronterende personage, is een 39-jarige man uit het Nederlandse Oosterbeek, een gemeente met 35.000 inwoners net naast Arnhem. Daar leidt hij, ondanks zijn uiterlijk, een vrij anoniem leven. Met de pers wil hij absoluut niet spreken.
Een tijdlang was hij wapenhandelaar. Volgens zijn vroegere werkgever ging alles goed, tot hij ging sympathiseren met extreemrechts. Zijn brede snor werd steeds kleiner, zijn wilde haren steeds korter.
,,Tot hij hier plots met een SS-speldje stond, even later met zwarte broeken en overhemden. Dat kan je toch niet maken in onze branche, dat heb ik hem zo vaak gezegd. Maar hij wilde niet luisteren. Na zijn ontslag in Arnhem vond Wijkamp een job bij een wapenhandelaar in Nijmegen. Maar daar werd hij in zijn proeftijd ontslagen.
,,Ik hoop dat de politie de toespraak van deze man integraal opgenomen heeft en daar een PV van opstelt. Grote kans immers dat hij daar strafbare feiten pleegde, stelt advocaat Jos Vander Velpen, die onder meer pleitte in de processen tegen het Vlaams Blok.
In de politieke patstelling die nu al twee maand aansleept, heb ik nog niet veel gehoord over Brussel, zonder dat daarachter steevast Halle-Vilvoorde volgt. Maar wat met de Brusselse Vlamingen, of liever: Nederlandstalig sprekende Brusselaars? Als het kiesarrondissement wordt gesplitst, zal hooguit nog één Vlaming (in de huidige context hoogstwaarschijnlijk van extreemrechtse signatuur) verkozen geraken in het federale parlement. Was het arrondissement destijds gesplitst, dan zouden Bert Anciaux, Annemie Neyts, Jos Chabert en zoveel andere vooraanstaande Vlaamse politici alleen maar in het parlement zijn geraakt als ze zich kandidaat hadden gesteld op een Franstalige lijst (of verhuisd waren naar Vlaanderen). De splitsing van B-H-V zal dus tot gevolg hebben dat elke Nederlandstalige sprekende Brusselaar met politieke ambities zich voortaan -net als de Turkse, Marokkaanse en andere nieuwe Belgen- zullen aansluiten bij een Franstalige partij. Vanaf eind jaren 60 is de splitsing van alle nationale partijen begonnen in Brussel (denk aan de afsplitsing van de Rode Leeuwen van de BSP in 69), omdat de Vlamingen zich gediscrimineerd voelden binnen een Franstalige meerderheid. Vandaag zijn de Brusselse (Franstalige) partijen echter multiculturele partijen geworden waarin alleen Vlamingen mankeren. Een van de uitzonderingen is Rohnny Buyens die uit de SPA werd gesloten omdat hij zich bij de laatste gemeenteraadsverkiezingen op een lijst van de PS presenteerde. Je mag er donder op zeggen dat zijn voorbeeld zal worden gevolgd als het tot een splitsing van het kiesarrondissement komt. De Vlaamse partijen in Brussel zullen dan voor de keuze staan: verschrompelen tot niet-betekende sekten, of opnieuw aansluiting zoeken bij hun Franstalige zusterpartijen. Dan wordt de splitsing B-H-V misschien een voorbode van de terugkeer van federale partijen, met Brussel als laboratorium. Het ander scenario is de definitieve verfransing van Brussel.
In het "democratische Vlaanderen" wordt het Vlaams Belang bestreden. Men wijst op het nauwelijks verhulde racisme van de partij, op haar fundamentele onverdraagzaamheid en op de onmogelijkheid om met zulke partij een democratisch bestuur op poten te zetten. Het is dan ook hoogst bevreemdend te moeten horen dat dezelfde mensen die voortdurend hameren op een multiculturele samenleving waarin allochtonen en autochtonen vreedzaam samenleven, steevast benadrukken dat het voor Vlamingen en Walen onmogelijk is om samen bevoegdheden uit te oefenen, of om samen in dezelfde staat te leven. Mensen die op deze stelling hameren omschrijven zichzelf graag als democratische nationalisten, en goede Europeanen. Hier belanden we bij een tweede contradictie aan. Hoe kan men voor een sterk, meertalig Europa zijn als men tegen een verenigd meertalig België is? De idee dat de fundamentele macht, zowel in Europa als in eigen land moet berusten bij homogene taalgebieden, staat haaks op de idee van Europese eenmaking. De EU is immers opgericht om een einde te maken aan het Europa van soevereine, vendelzwaaiende staten, dat zovele rampen veroorzaakt heeft. Kan iemand dat eens gaan zeggen aan onze politici, bij voorkeur wanneer ze het niet te druk hebben met het uitvoeren van het eerste programmapunt van het Vlaams Belang?
Sommigen menen dat Vlaanderen zich maar moet afscheiden van Wallonië, omdat dit landsdeel een economisch kerkhof zou zijn, dat ons handenvol geld kost. Het argument komt, tijdens de woelige regeringsonderhandelingen, meer dan eensnaar boven. Maar feitelijk gaat het hier niet om een objectieve analyse, maar wil men door een pseudo-wetenschappelijkemethode nationalistische of zelfs racistische motieven camoufleren. Laten we er immers van uitgaan dat de gekste bedragen aangaande de miljardentransfers correct zijn. Niemand zal betwisten dat zulk een geldstroom ook bestaat tussen het Westen en het Oosten van Duitsland. Waarom pleit dan geen enkele Duitse politicus voor een splitsing van Duitsland? Het antwoordis simpel: er is tussen de rijkere en de armere regio geen zichtbare breuklijn, zoals taal, waarlangs politici verschillen kunnen waarnemen en kapitaliseren. Dat is ook de reden waarom men nooit spreekt over economische verschillen binnen het Vlaams Gewest. Wanneerradicaal-rechtse partijen ervoor pleiten om de sociale zekerheid op te splitsen tussen allochtonen en autochtonen, schreeuwende traditionele partijen - terecht - dat het gaat om racisme. Maar het zijn wel dezelfde partijen die klakkeloos dit discours overnemenen projecteren op Nederlands- en Franstaligen.
Walter Zinzen (DS 8.06.07) heeft overschot van gelijk: de verkiezingscampagne was vaak het toppunt van bekrompenheid. Een triest dieptepunt werd gisteren bereikt toen Yves Leterme onomwonden verklaarde dat de campagnes best niet te lang duurden, en dat besturen in politiek centraal moest staan, alsof het ene het andere uitsluit. Wat me bijzonder ergerdewas dat de moderator het niet nodig vond erop te wijzen dat verkiezingen de kern zijn van een democratie. Maar wat werkelijk hemeltergend was, was dat Vande Lanotte, toch een socialist, er niet eens op wees dat er mensen gestorven zijn voor het Algemeen Stemrecht. Gelukkig is er nog de geschreven pers, die ruimte laat voor debat en nuances, een verademing bij het oppervlakkige schouwspel dat we op televisie moeten slikken.
GEEN GROOT STAATSMAN
Vande Lanotte (sp.a) is een groot staatsman zegde iemand op deze bladzijden (HLN 12 juni) Zou het? Vande Lanotte meendedat omdat 60% van de Vlamingen op Vlaamsgezinde partijen gestemd hebben, de socialisten vanuit de oppositie een staatshervorming, en meer Vlaamse autonomie moesten steunen.
Hij voegde eraan toe dat het niet kon dat partijen verkiezingen verloren omdat de burgers hen niet begrepen, maar wel dat zij de burgers niet begrepen. Met andere woorden: politici moeten niet meer leiden, ze moeten geleid worden. Deze dubbele uitspraak is mijns inziens het toppunt van hetfailliet van een politiek discours en van de socialistische en meer globaal een hedendaagse ideologische ethiek.Stel dat morgen 65% van de Vlamingen op het Vlaams Belang stemt, moeten dan alle liberalen, christen-democraten, socialisten enz.zeggen dat xenofobie een na te streven waarde is?
De realiteit is dat de politici mensen zouden moeten overtuigen niet omdat ze knap, mooi of "tof" zijn, maar omdat ze denken het beste programma te hebben en aan die ideeën vast houden. Dat gebeurt in ons politiek systeem van oneliners en babes niet meer.Waarom moeten we dan nog überhaupt gaan kiezen? Het wordt dringend tijd dat de politici vanwelke kleur ze ook zijn verkiezingen aangaan op basis van een diepgaand en fundamenteel inhoudelijk debat.
ANTIPOLITIEK
Een stelling van Jean-Marie Dedecker (VRT 11 juni) luidde dat de electorale "ruk naar rechts" in de Vlaamse volksaard lag en dat België moest ophouden te bestaan, omdat Vlamingen en Walen andere kranten lezen en een anderetaal spreken. Zijn vertoog werd in meer of mindere mate gesteund door iedereen aan tafel.
Als taaleenheid een voorwaarde is tot verbondenheid, waarom belandden dan het taalhomogene Joegoslaviëen Libanon in een burgeroorlog? Als taalverscheidenheid democratisch samenleven onmogelijk maakt, waarom hebben we dan nog een EU nodig? Sterker nog: moeten we dan niet alle Europese staten opsplitsen, op het taalhomogene Ijslanden Portugal na? Men blijft maar doorzeuren over een staatshervorming en terecht stelde Siegfried Bracke zich vragen bij bepaalde uitspraken van Jo Vandeurzen (CD&V). Deze laatste meende immers dat men het land moest opsplitsen om het... bijeen te houden.Overigens vond Vandeurzen ook dat gesprekken over staatshervormingen best niet in de openbaarheid gebeuren. De Belgen mogen dus morgen in een ander land wakker worden, maar zulks is blijkbaar niet interessant genoeg voor een publiek debat. En dan verbaast men zich over de heersende "antipolitiek".
WOORDGEBRUIK Het is me opgevallen tijdens en na deze verkiezingen welk een omfloerst woordgebruik politici die aansturen op een splitsing van het land gebruiken. Ze spreken nooit over splitsing van het land, of zelfs van bevoegdheden, maar hanteren wel termen als "maatwerk voor de regio's", "homogene bevoegdheidspaketten", "overhevelen van middelen en instrumenten", "toepassing van het subsidiariteitsprincipel", "bestuur dichter bij de mensen" enz. Zou het kunnen dat de verdere opsplitsing van België toch niet zo goed in de markt ligt als sommigen beweren?
NATIONALISME Een lezer (HLN 21.06.07) suggereert dat de Vlaamse partijen inzake staatshervorming voet bij stuk moeten houden.Volgens mensen als Di Rupo moeten de Franstalige belangen gediend worden. Interessant is om te zien hoe voornoemde lezer en Franstalige nationalisten of regionalisten zich op één en dezelfde golflengte bevinden. Beiden pleiten ze, in min of meerdere mate, voor het toepassen van het principe "eigen volk eerst". Zover zijn we dus al in België gekomen. Buitenlandse waarnemers zouden België moeten bestuderen indien ze willen zinnen welk verbaal en structuurgeweld nationalisme uitlokt. Tot wat het nog zoal in staat is, zagen we gisteren in Joegoslavië, en vandaag in Palestina.
KIESKRINGEN
Volgens lezer Sardou (HLN 25.07.07) vraagt Vlaanderen homogene kieskringen, zoals dit in Wallonië reeds het geval is. Deze bedenking klopt niet.Allereerst omdat in het Waals Gewest de kieskringen niet taalhomogeen zijn. Zo bestaat er, sedert de invoering van de provinciale kieskringen, de kieskring Luik, die - gedeeltelijk - tweetalig (Frans-Duits) is. Ten tweede is het nogal kras om te stellen dat Vlaanderen als een blok iets vraagtterwijl uit verscheidene peilingen blijkt dat de grote meerderheid van de Nederlandstaligen op zijn minst niet geïnteresseerd is in het "probleem" aangaande de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde. Overigens zijn in andere, meertalige staten zoals Zwitserland en Canada ook meertalige kieskringen aanwezig.Het loutere bestaan van het Brussels Gewest en het feit dat er binnen het kanton Brussel-Halle-Vilvoorde méér Franstaligen dan Nederlandstaligen wonenis trouwens het beste bewijs van de volledige illusie van taalhomogene gebieden.
BELGIË EN DEMOCRATIE
Volgens Peter De Roover van de VVB (DS 26.07.07) sluiten de begrippen 'België' en 'democratie' elkaar uit. De verschillen tussen Vlamingenen Walen zouden volgens de auteur te groot zijn geworden om een democratisch bestuur mogelijk te maken. Dat is, op zijn zachtst gezegd, een vreemde redenering. Denken alle Vlaamse partijen dan hetzelfde over sociaal-economische of ecologische themata?Waarom zou een democratie, ook een meertalige, geen verschillen kunnen verdragen? Een rechtsstaat bestaat net om de burgers via een democratisch besluitvormingsproces veiligheid en welvaart te geven. Het is de taak van de politici die een staat besturenom hun interne verschillen te overbruggen en hun verscheidene visies ten dienste te stellen van de bevolking. Tegengestelde visies zijn geen rem op een democratie, maar net een verrijking ervan. Als iedereen hetzelfde zou denken, heefthet begrip democratie zelfs geen zin. Verantwoordelijke politici proberen een staatssysteem te verfijnen en te verbeteren, niet in de naam van echte of vermeende verschillen de besluitvormingsstructuren op te blazen. In die zin is het niet België die geen democratieverdraagt, maar wel - bedoeld of onbedoeld - voornoemde auteur.
RESPECT
Volgens de Vlaamse onderhandelaars bij de regeringsvorming tonen de eisen van Franstalige partijen (o.a. uitbreiding Brussel) geen respect voor de federale Belgische staatsstructuren. Is het zeer nationalistische Vlaamse eisenpakket,waarin men talloze splitsingen vraagt, dan wel respectvol voor de structuren, laat staan voor de toekomst van ons land? Of toont het niet gewoon aan dat het hele zogenaamd federale systeem in werkelijkheid slechts in leven is geroepen om een blind nationalismedat België stapsgewijs opsplitst te doen zegevieren? Waar is overigens het respect van onze traditionele partijen voor de 70% Belgen die volgens een recente peiling niets willen weten van een communautaire crisis? Wanneer gaan de politici in dit rijke land zich eindelijk als positieve Belgen en Europeanen gedragen in plaats van de communautaire Neanderthaler uit te hangen?
STAATSHERVORMING
In een aantal brieven wijzen lezers erop dat de Vlaamse onderhandelaars voet bij stuk moeten houden. Als de Franstaligen niet mee willen werken aan een grote staatshervorming, moet België maar ophouden te bestaan, zo luidt de redenering. Het doel van een doorgedreven staatshervormingis om de deelstaten nog autonomer te maken dan ze al zijn. Het spreekt vanzelf dat dit proces uiteindelijk kan uitmonden in de oprichting van twee of drie nieuwe republieken, omdat er op lange termijn eenvoudigweg geen staat meer zal bestaan om te hervormen. We hebben volgens die logica dus maar twee keuzes: het einde van België met onmiddellijke ingang of op langere termijn. Het is ten zeerste de vraag of deze splitsing wel overeenstemt met de wil van de meerderheid van de Belgen - of Vlamingen - die, zoals elke peiling aantoont, niet gewonnen zijn voor een separatistisch avontuur. Er is nu een lange weg afgelegd sedert de invoering van het zogenaamde federalisme in 1970, maar twee constanten blijven: het hele systeem heeft niet geleid tot een beter bestuur en op geen enkel moment heeft de bevolking inspraak gekregen. Misschien omdat men weet wat de gewone burger van dit systeem en nodeloos geruzie vindt?
FRONTVORMING
Als we onze opiniemakers en politici aan beide zijden van de taalgrens mogen geloven bestaat er zoiets als een Vlaamse en een Franstalige mening in zowat alle politieke dossiers. Men zegt dat daarom de Belgische regeringsonderhandelingen mislukken. Maar wat is het nut van verkiezingen wanneer de uitslag ervan resulteert in de vorming van twee nationalistischefronten, waarbij alle ideologieën naar de prullenmand worden verwezen? Al onze vertegenwoordigers doen hun uiterste best om eerst een goede Vlaming of Waal te zijnen dan pas een liberaal, socialist of christen-democraat. Is dat het signaal dat we willen geven naar Europa en de wereld toe? Zal er meer vrede, welvaart en veiligheid ontstaanwanneer alle politici zich eerst en vooral als leden van een afgebakende groep opstellen en dan pas oog hebben voor Belgische, Europese en mondiale problemen? De enorme vervuiling, de armoede van de Derde Wereld, de vele warme en koude oorlogen doen vermoeden van niet. Wie daarop wijst, wordt een progressieve globalistof toekomstgerichte Europeaan genoemd. Wie samenhorigheid tussen de Belgen voorstaat is dan weer zogezegd oubollig. Waar is de logica gebleven?
BELGIË
Sedert de invoering van het federalisme in 1980 hebben de politici de bevolking voortdurend beloofd dat dit systeem tot een beter bestuur zou leiden. Niets is echter minder waar. Het tweeledige federalisme heeft geleid tot een institutionalisering van conflicten,gevoerd door politici uit twee taalgroepen, die enkel maar hun regionaal belang vooropstellen. Op een volstrekt onetische manier worden langs beide kanten van de taalgrens de gemoederen opgehitst, met telkens weer dezelfde simplismen. Steeds opnieuw krijgenwe te horen hoeveel geld het Zuiden ons kost, hoe arrogant de Franstaligen wel zijn, dat België artificieel is enz. De goede vragen echter worden niet, of nauwelijks, gesteld. Waarom horen we nooit hoeveel geld pakweg Limburg ons kost (niet dat er iets op tegen is dat Limburg geld ontvangt uit Brabant of Antwerpen)?Waarom zegt niemand dat de manier waarop velen over de Franstalige Belgen spreken, indien ze op immigranten zou toegepast worden, puur racisme zou zijn? Wanneer gaat iemand eens zeggen welke staat wel natuurlijk of door God gewildis? Tenslotte zou het ook bijzonder boeiend zijn om te vernemen welke Belg een voordeel ondervindt bij het bekostigen van zes parlementen en regeringen die conflicten ophopen en mensen tegen elkaar in het harnas jagen.
GELDSTROMEN
Sommigen menen dat Vlaanderen zich maar moet afscheiden van Wallonië, omdat dit landsdeel een economisch kerkhof zou zijn, dat ons handenvol geld kost. Het argument komt, tijdens de woelige regeringsonderhandelingen, meer dan eensnaar boven. Maar feitelijk gaat het hier niet om een objectieve analyse, maar wil men door een pseudo-wetenschappelijke methode nationalistische of zelfs racistische motieven camoufleren. Laten we er immers van uitgaan dat de gekste bedragenaangaande de miljardentransfers correct zijn. Niemand zal betwisten dat zulk een geldstroom ook bestaat tussen het Westen en het Oosten van Duitsland. Waarom pleit dan geen enkele Duitse politicus voor een splitsing van Duitsland? Het antwoordis simpel: er is tussen de rijkere en de armere regio geen zichtbare breuklijn, zoals taal,waarlangs politici verschillen kunnen waarnemen en kapitaliseren. Dat is ook de reden waarom men nooit spreekt over economische verschillen binnen het Vlaams Gewest. Wanneerradicaal-rechtse partijen ervoor pleiten om de sociale zekerheid op te splitsen tussen allochtonen en autochtonen, schreeuwen de traditionele partijen - terecht - dat het gaat om racisme. Maar het zijn wel dezelfde partijen die klakkeloos dit discours overnemenen projecteren op Nederlands- en Franstaligen.
VERDRAAGZAAMHEID
In het "democratische Vlaanderen" wordt het Vlaams Belang bestreden. Men wijst op het nauwelijks verhulde racisme van de partij, ophaar fundamentele onverdraagzaamheid en op de onmogelijkheid om met zulke partij een democratisch bestuur op poten te zetten. Het is dan ook hoogst bevreemdend te moeten horen dat dezelfde mensen die voortdurend hameren op een multiculturele samenleving waarin allochtonen en autochtonen vreedzaam samenleven, steevast benadrukken dat het voor Vlamingen en Walen onmogelijk is om samen bevoegdheden uit te oefenen, of om samen in dezelfde staat te leven. Mensen die op deze stelling hameren omschrijven zichzelf graag als democratischenationalisten, en goede Europeanen. Hier belanden we bij een tweede contradictie aan. Hoe kan men voor een sterk, meertalig Europa zijn als men tegen een verenigd meertalig België is? De idee dat de fundamentele macht, zowel in Europa als in eigen land moetberusten bij homogene taalgebieden, staat haaks op de idee van Europese eenmaking. De EU is immers opgericht om een einde te maken aan het Europa van soevereine, vendelzwaaiende staten, dat zovele rampen veroorzaakt heeft. Kan iemanddat eens gaan zeggen aan onze politici, bij voorkeur wanneer ze het niet te druk hebben met het uitvoeren van het eerste programmapunt van het Vlaams Belang?
De "buitenlandse" - lees de Franse en Nederlandse imperialistische - pers speculeert over het "einde". Deel II:
Ook in de buitenlandse pers komen de Belgische formatieperikelen uitgebreid aan bod. Met telkens de ondertoon dat het land in gevaar is, al denken weinigen dat het ook echt zo ver zal komen.
Ook toen de regeringsformatie in Nederland uiterst moeizaam verliep, was zoiets in de Belgische kranten geen voorpaginanieuws. Dinsdag sierde een foto van minister van Staat Jean-Luc Dehaene (CD&V), met de intussen beruchte nota op zijn schoot, breed uitgemeten de voorpagina van het NRC Handelsblad. De paginabrede titel luidde "Belgische koning vraagt hulp bij politieke crisis". Het bijhorende artikel vulde meer dan de helft van de voorpagina. "België is voor ons inderdaad belangrijk", zegt NRC-redacteur Joop Meijnen, die dezer dagen vanuit Brussel bericht over onze politieke perikelen. "En de jongste episode met Dehaene is hoogst uitzonderlijk." In de Nederlandse pers zien sommigen het uiteenvallen van België als een reële mogelijkheid. "Het einde van België is bijna onafwendbaar", legde politicoloog Arjan Hille Schakel uit in Trouw. Dat ziet NRC-redacteur Meijnen voorlopig nog even anders: "Ik denk niet dat het zo'n vaart zal lopen. Maar de stemming is toch behoorlijk aan het opschuiven. Vroeger waren de Vlamingen verdeeld als het ging over de beste manier om hun belangen te behartigen. Vandaag zijn alle Vlaamse partijen gewonnen voor een verdere federalisering. Maar dat er minder België komt en meer Vlaanderen, Wallonië en Brussel, hoeft nog geen volkomen splitsing te betekenen." NRC Handelsblad wijdde vorige week zelfs een commentaarstuk aan ons land, onder de titel Repareer België. Daarin wordt België aangeprezen als een "unieke combinatie van Frans en Nederlands" en dus een "internationale entree die andere kleine Europese landen node ontberen". Maar net zo goed luidt het dat sommige Waalse dorpen buiten de toeristische centra een "Albanese aanblik" bieden, een vergelijking die N-VA'er Bart De Wever wellicht niet in de mond durft te nemen.
Originele oplossingen
De Franse krant Le Monde vulde ook al een editoriaal over ons land, onder de veelzeggende titel "La Belgique en danger", België in gevaar. De krant stelt vast dat heel wat praktische bezwaren een "Tsjecho-Slovaaks" scenario in de weg staan. Als belangrijkste uiteraard Brussel, dat niet alleen de hoofstad is van Europa en België, maar ook van Vlaanderen, stelt de krant vast. "Want in tegenstelling tot de Franstaligen, hebben de Vlamingen van Brussel hun centrum en uitstalraam gemaakt", schrijft Le Monde. Volgens de Franse krant lijkt het er toch nog altijd op dat de Belgen, zoals vanouds, "originele oplossingen" zullen vinden. "Toch staat het koninkrijk van Albert II voor een beslissende uitdaging."
Onafhankelijkheid is geen drama
In de al even Franse Le Figaro stelt Alexandre Adler dat een onafhankelijk Vlaanderen nu ook weer geen drama hoeft te zijn, want dat zou "binnen de kortste keren het meest francofiele en Latijnse van alle Germaanse staten in Noord-Europa worden." De Duitse Berliner Zeitung stelt koning Albert voor als crisismanager, en in de Zwitserse Neue Zürcher Zeitung "sleept België zich voort van crisis naar crisis". De Oostenrijkse Die Presse vraagt zich dan weer af of "België onregeerbaar wordt". The Irish Times zegt dat "het onvermogen om een regering te vormen de gesprekken voedt over een verdeeld België"....
Na de uitspraken van Luxemburgs Eerste Minister Juncker, zijn er enkele buitenlandse media die ons Koninkrijk al dood verklaren.
LE FIGARO bijvoorbeeld schrijft:
La chronique d'Alexandre Adler
Personne ne se souvient plus de la vieille histoire soviétique où un secrétaire de cellule du parti demande à l'une de ses ouailles pourquoi elle n'était pas présente à la dernière réunion. Et la réponse de fuser : « Si j'avais su qu'il s'agissait de la dernière réunion, je serais venue. » Cette histoire a disparu avec la défunte Union soviétique et voici qu'on peut se la poser très sérieusement avec la Belgique. Pourquoi ne fait-on pas attention à l'ultime crise ministérielle qui a amené le roi, pour l'instant, à renoncer à installer un nouveau gouvernement de centre droit ? Tout simplement parce que l'on ne sait pas encore qu'il pourrait bien s'agir de la dernière crise de ce type.
Dans ce long et interminable divorce belge, on en a pourtant fini avec le stade des invectives et des tentatives de réconciliation, la parole est à présent aux avocats des deux bords. Car le véritable ultimatum qu'adressent, unanimes, les partis flamands au Sud français du pays (et non francophone du pays), n'est déjà plus celui d'un partenaire excédé, mais le mandement par huissier d'un adversaire résolu : cette fois-ci, la Flandre demande que l'on coupe les dernières amarres qui faisaient l'État belge, que ce soit en matière de Sécurité sociale, où les Français de Belgique devront rembourser au Nord plus austère leur excès de dépenses de santé, que ce soit en matière de politique étrangère, y compris de Code de la nationalité, que ce soit, bien sûr, en matière de politique économique, où les deux entités devraient se débrouiller essentiellement avec elles-mêmes, sans redistribution véritable. À cette véritable dépêche d'Ems, les partis français ont répondu en décidant de se concerter unanimement entre eux. Lorsque deux entités qui sont censées former un seul État en sont à ce que leurs partis politiques aient sans aucune exception décidé de se réaligner sur des réalités nationales, la Yougoslavie - les optimistes diront la Tchécoslovaquie - n'est en effet pas très loin. Malheureusement, la Belgique ne se situe pas sur une marche frontière quelque peu exotique de l'Europe, mais en son coeur, là où s'édifie tant bien que mal un embryon d'État continental, à Bruxelles.
Dans cette situation, on peut - ce qui fait l'unanimité actuelle des gouvernements voisins incrédules - chercher à tergiverser aussi longtemps que possible afin de conjurer le cauchemar. Même si l'Espagne, en proie à l'affirmation croissante de l'identité catalane, et la Grande-Bretagne, qui craint un peu, sans trop le dire, pour l'Écosse, seront en flèche pour essayer de préserver un paravent quelconque d'État belge, il n'est pas évident que ce soit, au point où nous en sommes parvenus, la moins mauvaise des solutions.
Et pour commencer, il faut cesser de diaboliser le nationalisme flamand dont beaucoup de Français ont fini par croire que Jacques Brel avait tout dit sur lui, il y a vingt ans de cela : « Nazi pendant les guerres et catholique entre. » Ce n'est évidemment pas faire justice à l'immense émancipation culturelle flamande qui s'est produite dans les quarante dernières années et nous a donné des artistes exemplaires de langue néerlandaise : le romancier Hugo Claus, les frères Delvaux, le peintre et le cinéaste, et bien entendu, dans le domaine de l'opéra, Gérard Mortier.
La réalité, c'est que la société flamande, cette petite Bavière maritime, est en proie à un dynamisme économique et social remarquable, ayant réussi sa mutation linguistique, et dispose d'une population exactement équivalente à celles du Danemark ou de la Norvège. Méfiante à l'égard de la Hollande voisine, la Flandre indépendante serait en fait, assez vite, le plus francophile et le plus latin des États germaniques de l'Europe du Nord. Le dogme de la diplomatie française consistant à tout faire pour maintenir la Flandre en Belgique doit donc être révisé d'autant plus vite et radicalement qu'en prenant en main la revendication nationale, les chrétiens sociaux et leurs alliés libéraux et socialistes ont fait reculer l'extrême droite locale aussi efficacement que Sarkozy, en France.
Mais voilà, les Wallons et les Bruxellois n'auront aucune envie de former un État croupion symétrique. Comme chacun devrait le savoir, c'est le 14 Juillet que l'on fête à Liège, c'est à Paris que l'on a sacré Michaux, Marguerite Yourcenar, Simenon et même le prix Nobel de littérature belge, Maurice Maeterlinck, qui jugeait sa langue natale flamande impropre à la littérature. En se choisissant une non-capitale à Namur, en intitulant sa représentation à Paris « communauté française » et non « communauté francophone », nos compatriotes d'outre-Quiévrain nous ont déjà tout dit. Comme Helmut Kohl en 1990, Nicolas Sarkozy a donc toutes les chances de devoir gouverner une France plus grande, un peu appauvrie par la crise industrielle chronique de ses nouvelles régions irrédentistes, et un Parti socialiste certes écrêté de ses élites les plus parisiennes, mais recentré sur la vieille base populaire du Borinage et de la vallée de la Meuse, pour ne pas parler des bobos bruxellois qui valent bien les nôtres.
Qui disait que l'histoire ne nous réservera pas quelques grosses surprises, surtout là où on ne les attendait pas.
LE MONDE weet te melden:
La Belgique en danger LE MONDE | 25.08.07 | 14h08 Mis à jour le 25.08.07 | 14h08
près huit années durant lesquelles le premier ministre, Guy Verhofstadt, sera parvenu à calmer les tensions entre Flamands et francophones, les forces de la désunion sont à nouveau à l'oeuvre en Belgique. Yves Leterme, leader des Chrétiens démocrates et ancien président de la région flamande, conforté par sa popularité, qu'il attribue à son radicalisme dans le domaine institutionnel, espérait convaincre les deux partis francophones avec lesquels il négociait de la nécessité d'un nouvel approfondissement du fédéralisme. Oubliant que le formateur d'un gouvernement belge doit, avant tout, être un arbitre, M. Leterme a tenté d'imposer un programme destiné à accroître l'autonomie des régions. Ce catalogue comprenait aussi bien la "régionalisation" du code de la route que celle d'une partie de la sécurité sociale et de la politique de l'emploi, voire de la justice. La Flandre entend aussi statuer seule sur l'acquisition de la nationalité. Trop entêté, M. Leterme a échoué. Pour les partis francophones, le programme flamand augure, au mieux, de la naissance d'une confédération, au pire, d'une séparation de la Flandre et de la Wallonie. Les francophones, qui ne formulaient, pour une fois, aucune revendication financière, ont jusqu'au bout refusé le débat institutionnel.
Après deux mois et demi de crise, voici donc le royaume sans autre perspective que l'hypothétique reprise d'une négociation ou un coup de force des partis flamands. Travaillés par l'extrême droite, qui depuis quinze ans pèse sur l'évolution de leur région, certains hommes politiques n'hésitent plus à envisager la proclamation de l'autonomie de la Flandre.
Pour l'heure, il semble encore possible d'en revenir aux traditions belges de la négociation et du compromis. Les responsables des grandes formations savent que la séparation n'est pas désirée par une majorité de la population, même en Flandre. Enfin, les difficultés pratiques qu'occasionnerait une telle évolution sont nombreuses et feront réfléchir les partisans d'un divorce à la tchécoslovaque. Au coeur de la discussion, il y aurait, notamment, le sort de Bruxelles, capitale fédérale, européenne... et flamande, puisque, contrairement aux francophones, la Flandre en a fait son centre et sa vitrine.
Riche et déjà dotée de pouvoirs étendus, la Flandre laissera-t-elle oeuvrer jusqu'à leur victoire ultime les forces qui la travaillent depuis plusieurs générations ? L'absence, dans la jeune génération politique belge, de leaders susceptibles de convaincre les deux communautés incite à répondre oui. L'histoire récente et le talent des Belges à trouver, in fine, des solutions originales conduisent à formuler un jugement opposé. Mais, en tout état de cause, le royaume d'Albert II aborde une épreuve décisive. Het Nederlandse TROUW schrijft dan weer:
Het einde van België is bijna onafwendbaar (opinie)
De Belgische coalitiebesprekingen zijn stukgelopen door onenigheid over de staatsstructuur.
Sinds de onafhankelijkheid in 1830 wordt België verscheurd door taal- en cultuurverschillen tussen de Vlamingen en de Walen. Federalisering kwam echter pas op gang sinds 1970. Met de staatshervormingen van 1980, 1988 en 1993 is uiteindelijk een ongekend complex en ondoorzichtig geheel ontstaan. Grondwettelijk bestaat België uit drie regios en drie gemeenschappen. De gemeenschappen hebben geen gezag over een territorium maar over personen. De regios hebben een territoriale basis. Er is een Vlaamse, Waalse en een kleine Duitse gemeenschap. Er is ook een Vlaamse en een Waalse regio. De Duitsers hebben geen eigen regio maar de hoofdstad Brussel wel. Een Brusselaar valt dus onder de Brusselse regionale overheid. Elke Brusselaar valt ook onder een Vlaamse óf een Waalse gemeenschap afhankelijk van de (taal)keuze die hij heeft gemaakt. Een inwoner in de oostelijke kantons valt onder de Duitse gemeenschap en de Waalse regio.
De gemeenschappen zijn verantwoordelijk voor cultuur, taal, gezondheidszorg en onderzoek en onderwijs en de regios zijn verantwoordelijk voor handel, infrastructuur, lokaal bestuur, en milieu. De federale staat is door de jaren heen uitgehold maar nog steeds van betekenis voor buitenlands beleid, defensie, justitie en de verzorgingsstaat.
Daarenboven zijn er ook nog de provinciale en gemeentelijke overheid. Elke burger in België heeft zo te maken met vijf bestuurslagen die ieder verantwoordelijk zijn voor bepaald beleid. Vaak zijn verschillende bestuurslagen gezamenlijk verantwoordelijk voor hetzelfde beleid en is er voortdurend strijd wie wat doet. Een strijd die verhevigd wordt door de taal- en cultuurverschillen. Zo'n complexe staat kan niet efficiënt en effectief zijn en kan dan ook geen lang leven beschoren zijn.
De politieke strijd tussen Walen en Vlamingen wordt bovendien verhevigd door verschillende factoren, die ook bijdragen aan het uiteenvallen van België in een Vlaamse en Waalse staat. Allereerst zijn er de economische verschillen tussen Vlaanderen en Walen. De inkomens verschillen sterk omdat de Walen van oudsher afhankelijk zijn van zware industrie die wegtrekt zodat er een hoge werkloosheid onder de Walen heerst. Vlaanderen is van een achterstandspositie sinds de jaren 60-70 opgeklommen tot de rijkste regio in België dankzij een sterk groeiende diensteneconomie. Het is dan ook geen toeval dat de hervormingen van de Belgische staatsstructuur dateren van de jaren 70. De Vlamingen kregen zelfvertrouwen om (culturele) autonomie te eisen. Voor die tijd maakten de Walen de dienst uit en waren zij de elite. Tegenwoordig zijn de rollen omgedraaid en vechten de Walen voor een federaal België. De federale staat is nog verantwoordelijk voor sociale zekerheid waar de Vlamingen relatief aan bijdragen en de Walen relatief van profiteren. De Vlamingen willen deze situatie beëindigen maar de Walen hebben de Vlaamse financiën nodig. Het is dan ook niet verwonderlijk dat Leterme niet geslaagd is om een coalitie te smeden.
Nu had hij ook geen makkelijke taak. Door de taal- en cultuurverschillen en de tegenstrijdige economische belangen zijn alle politieke partijen op basis van die verschillen georganiseerd. Sinds 1970 zijn de christen-democraten, sociaal-democraten, de liberalen en zelfs de groenen opgesplitst in een Waalse en Vlaamse variant. Daarnaast is er het Vlaams Belang en de Front National die overduidelijk een regionale basis hebben. Alle politieke partijen zijn dus regionale partijen en het is dan ook niet verwonderlijk dat de staatsstructuur van België alle andere onderwerpen en problemen in de politiek overheerst.
Niet alleen zijn er sterke factoren die leiden tot het uiteenvallen van België maar door de Europese integratie worden een aparte Vlaamse en Waalse staat ook daadwerkelijk mogelijk. Vlaanderen en Wallonië zijn te klein om zelf effectief en efficiënt buitenlands beleid te voeren en een eigen leger op te zetten. Daarom kan de federale overheid in België nog bestaansrecht opeisen. Maar wanneer de EU steeds meer taken op het gebied van buitenlands beleid en defensie krijgt verliest dit argument aan kracht.
Het enige wat Vlamingen en Walen bindt is Brussel. In Brussel wonen Nederlands- en Franstaligen en beide groepen claimen Brussel. Brussel is ook de oorzaak van de buitensporige, complexe staatsstructuur die boven geschetst is. Vlamingen en Walen leven netjes gescheiden in eigen territoria behalve op één klein stukje Brussel dus moest een overheidslaag gecreëerd worden dat niet op territorium gebaseerd is naast een bestuurslaag die wel territoriaal is. Maar zodra voor Brussel een oplossing gevonden wordt, is een federaal België onnodig.
Het enige wat België dan nog eenheid verschaft is het koningshuis. Maar dit symbool van nationale eenheid zal waarschijnlijk niet opgewassen zijn tegen de centrifugale krachten veroorzaakt door culturele, politieke en economische verschillen. Al met al is het niet waarschijnlijk dat België zijn 200-jarig bestaan zal meemaken en zullen de coalitieonderhandelingen tot die tijd buitengewoon moeizaam verlopen.
Als we onze opiniemakers en politici aan beide zijden van de taalgrens mogen geloven bestaat er zoiets als een Vlaamse en een Franstalige mening in zowat alle politieke dossiers. Men zegt dat daarom de Belgische regeringsonderhandelingen mislukken. Maar wat is het nut van verkiezingen wanneer de uitslag ervan resulteert in de vorming van twee nationalistische fronten, waarbij alle ideologieën naar de prullenmand worden verwezen? Al onze vertegenwoordigers doen hun uiterste best om eerst een goede Vlaming of Waal te zijn en dan pas een liberaal, socialist of christen-democraat.
Is dat het signaal dat we willen geven naar Europa en de wereld toe? Zal er meer vrede, welvaart en veiligheid ontstaan wanneer alle politici zich eerst en vooral als leden van een afgebakende groep opstellen en dan pas oog hebben voor Belgische, Europese en mondiale problemen? De enorme vervuiling, de armoede van de Derde Wereld, de vele warme en koude oorlogen doen vermoeden van niet. Wie daarop wijst, wordt een progressieve globalist of toekomstgerichte Europeaan genoemd. Wie samenhorigheid tussen de Belgen voorstaat is dan weer zogezegd oubollig. Waar is de logica gebleven?
> Het 'Tsjechoslovaakse model' is weer hip > Dat gebeurt bij elk moeilijk Belgisch debat > De gelijkenissen zijn er, de verschillen evenzeer
Wie ooit een strenge leermeester in de geschiedenis heeft gehad, weet dat historische vergelijkingen te mijden zijn en bij overmacht alleen met eindeloze voorzichtigheid mogen worden aangepakt. Maar ze zijn zo aangenaam, meneer.
Bij Vlaamse commentatoren staat dezer dagen ook een historische vergelijking op één: België en ex-Tsjechoslovakije, dat op 1 januari 1993 met een 'fluwelen scheiding' uit elkaar ging. Geen schot gelost, geen bloed vergoten, en geen traan wordt er nog om gelaten. Daarmee is Tsjechoslovakije - voor wie dat wil - een model voor de nakende scheiding van België.
Bij de believers zijn nog twee categorieën te onderscheiden. Er zijn 'minimalisten', die vaststellen dat zo'n staat met twee entiteiten vreedzaam en bij wederzijdse toestemming kàn scheiden. En er zijn de 'maximalisten', die een stoet gelijkenissen tussen Tsjechoslovakije en België zoeken, waarbij de Vlamingen de Tsjechen zijn en de Walen de Slovaken. Wist u dat Slovakije het gros van de Tsjechoslovaakse wapenindustrie herbergde? Als dat geen Walen zijn?
Steeds wordt ook benadrukt dat beide 'kampen' uiteindelijk hebben gewonnen. Slovakije was het zwakke broertje, maar toont nu al jaren groeicijfers tot boven de vijf procent. Het geldt als een relatief economisch succesmodel onder de nieuwe EU-lidstaten. Rolf Falter schreef dit weekeinde in De Standaard: 'Separatisme is de minder boeiende keuze, maar niemand hoeft er schrik van te hebben. Zelfs de Slovaken - in 1992 er veel erger aan toe dan Wallonië - zijn van eigen verantwoordelijkheid uiteindelijk beter geworden.'
Daar valt geen speld tussen te krijgen. Maar verder valt de Tsjechoslovaakse splitsing niet altijd zo rechtlijnig op België vast te prikken. Soms is het spiegelbeeld perfect, soms staat het op zijn kop.
De Tsjechen en Slovaken zijn allebei West-Slavische volkeren. Maar de Tsjechen hebben een geschiedenis van onafhankelijkheid en later kwamen ze onder Oostenrijkse heerschappij, terwijl de Slovaken altijd zijn overheerst en vooral onder de knoet van Hongaren zaten. Pas na 1918 werden ze samen één land, met instemming van de geallieerde winnaars van de oorlog. Tsjechië was toen een hoog geïndustrialiseerde staat, Slovakije een landbouwgebied. Het onafhankelijke Tsjechoslovakije bestond ook maar twintig jaar, want toen kwamen de Duitsers en na 1945 de Sovjets, die het communisme opdrongen. Na de mislukte opstand tegen de Sovjets in 1968, de 'Praagse Lente', kreeg Tsjechoslovakije een uitbreiding van de federale structuur die voordien al had bestaan. De Slovaken waren, zeker in de perceptie, oververtegenwoordigd in de gezagsstructuren. En Slovakije kreeg 'transfers' uit Tsjechië, tot 7 procent van zijn bruto binnenlands product.
In 1989 lukte de 'Fluwelen Revolutie' tegen het communistische regime. Opmerkelijk genoeg waren het niet de Tsjechen die daarna de nationalistische kaart trokken, maar de Slovaken, vanuit een historische 'underdog'-reflex. Niet de meerderheid - de Tsjechen zijn zowat met dubbel zoveel - wou meer autonomie, maar de minderheid. Pas midden 1991 gingen ook Tsjechische politici de autonome toer op, vanuit een andere reflex: de rechtsliberalen onder Vaclav Klaus zagen de meer conservatieve Slovaken als een rem op een economische 'schoktherapie'.
Uiteindelijk werd de scheiding vooral door twee politici erdoor gedreven: de Tsjech Vaclav Klaus en de Slovaak Vladimir Meciar, later de autoritaire heerser van Slovakije. Beiden hadden ze hun eigen argumenten, maar het is ook tekenend dat geen van beiden een referendum over de scheiding aandurfde. De held van de Fluwelen Revolutie, schrijver-president Vaclav Havel, bleef zich tot het laatst verzetten.
Sindsdien is veel water door Vltava en de Donau gestroomd. Tsjechië is nog altijd rijker dan Slovakije, al is dat laatste aan een economisch mirakel begonnen toen de christen-democraat Mikulas Dzurinda in 1998 eindelijk Vladimir Meciar van de macht wegkreeg.
De 'responsabilisering' van Slovakije heeft zeker bijgedragen tot zijn groei. Slovakije voerde al in 1994 een flat tax in, in Tsjechië volgt die pas dit jaar. Maar zeker zo belangrijk is dat Slovakije meer nog dan Tsjechië in 1989 veranderde in een Europees lageloonland met een goed opgeleide bevolking, waarvan Volkswagen, Peugeot en Kia dankbaar gebruik hebben gemaakt. Zowel Tsjechië als Slovakije hebben bovendien hun moeilijkste hervormingen kunnen en moeten doorvoeren omdat ze die gedicteerd kregen vanuit Brussel - anders konden ze geen EU-lid worden zijn in 2004. Politiek hebben ze overigens op dit moment weer geen van beiden een stabiele regering.
De uitgangspositie van Tsjechië en Slovakije in 1993 was, ondanks gelijkenissen, anders dan die van Vlaanderen en Wallonië anno 2007. Fundamenteel is ook dat '1993' in de slipstream kwam van wat als de echte big bang werd aangevoeld: de val van het communisme in 1989. In het zog daarvan konden politici van beide kanten, steunend op diepere reflexen bij de bevolking, een scheiding met wederzijdse toestemming onderhandelen. Er is nog het verschil in geografie. Praag ligt in Tsjechië en wordt vooral bewoond door Tsjechen. Het kostte de Slovaken geen moeite Praag los te laten. Als Brussel in die 'Tsjechische' positie zou zitten, zou de Belgische situatie anders zijn. Als. Net daarom vallen actuele problemen zo moeilijk op te lossen met historische vergelijkingen.
67 jours sans gouvernement. MR et CDH ont reçu le dernier carat des exigences flamandes. Ils préparent leur réponse. Affrontement en vue. Mardi matin, Yves Leterme a lu, oralement, aux partis francophones de l'Orange bleue, CDH et MR, la fameuse liste de revendications flamandes en matière communautaire. Oralement, pour limiter les risques de fuites Nous avons cependant pu en reconstituer le puzzle. Et nous vous en livrons les pièces.
Le 29 juillet, le formateur remettait aux partenaires une première liste communautaire : 14 points à réaliser, selon lui, à la majorité simple (voir tableau ci-dessus).
Samedi 11 août et lundi 13, il soumettait aux francophones une deuxième liste institutionnelle : une vingtaine de points requérant une majorité simple ou des deux tiers (voir tableau).
Ce mardi 14 août, une troisième liste a complété, et officiellement clôturé, les revendications communautaires flamandes actuelles : 25 points, certains nouveaux, d'autres complétant ou amplifiant des points antérieurs.
Dans cette troisième liste, 16 points ne nécessiteraient pas, selon Leterme, de grandes discussions : ils iraient de soi, dans la logique flamande de paquets homogènes de compétences. Ce qui n'est nullement l'avis des francophones
En tout, ce déshabillage flamand de l'Etat fédéral comporte une soixantaine de points. Dont la régionalisation ou communautarisation déjà évoquée de l'IPP (impôt des personnes physiques), de l'Isoc (impôt des sociétés), de la politique des grandes villes ou des baux à loyer.
Nous vous dévoilons ci-dessous la quasi-totalité des exigences flamandes de cette troisième et dernière liste.
Première partie, les points « évidents » pour les Flamands :
la SABAM : les partis flamands veulent la communautariser (c'est la problématique des droits d'auteur et intellectuels) ;
le code de la route : au départ, il était question de régionaliser la politique de limitation de vitesse (les partis flamands veulent généraliser le 70 km/h au lieu du 90), puis du marquage au sol. Dans cette troisième note, c'est tout le code de la route qui est visé. Notamment la perception des amendes, les francophones n'étant pas jugés assez répressifs. Mais la crainte francophone, au-delà du principe, tient à l'étape suivante : si les infractions au code de la route sont différentes au nord et au sud, on pourrait en arriver à une régionalisation des magistrats concernés, les juges de police, et du degré d'appel ;
l'immatriculation automobile : demande de régionalisation. Sur le modèle allemand ou suisse, où les voitures arborent une plaque régionale ou cantonale. Le lion des Flandres à la place du « B » ?
la politique des soins de santé : au départ, les partis flamands voulaient des représentants des Communautés dans les organes de l'Inami. Désormais, ils veulent que les Communautés aient leur mot à dire en matière de remboursements, donc puissent dire si l'Inami rembourse ou non tels types de prestations ;
les compétences des tribunaux : les partis flamands réclament un droit d'initiative des Communautés et Régions pour définir les compétences des tribunaux. Ce qui, d'un point de vue francophone, aboutirait à la création de tribunaux régionaux ;
les ordres professionnels : il s'agit de scinder ceux qui ne le sont pas encore, comme l'ordre des médecins ou des architectes. Ce qui ne serait pas sans conséquence pour ceux habitant la périphérie bruxelloise ;
le Ducroire : l'idée flamande est d'y renforcer la représentation des Régions ;
le jardin botanique de Meise : après les infrastructures, les partis flamands veulent régionaliser les collections fédérales ;
l'Institut national de statistique : les partis flamands demandent une représentation des Régions ;
l'autonomie constitutive des Régions et communautés : les partis flamands veulent l'élargir. Pour donner un pouvoir constituant à la Flandre, qui rêve d'une Constitution (des projets existent) ? Pour définir eux-mêmes les circonscriptions électorales pour les élections régionales et rendre plus ardue l'élection d'un francophone au Parlement flamand ? Certains le croient.
Deuxième partie, les points à vraiment discuter :
la fiscalité : les partis flamands veulent transférer les mécanismes de déductibilité de l'impôt aux Régions et Communautés. Tout ce qui peut être déduit de la déclaration fiscale (garde d'enfants, dons aux associations ) serait fixé au niveau régional ;
les allocations familiales et tout ce qui concerne la famille et les enfants dans la sécurité sociale : demande de communautarisation. Ce qui, au-delà du principe, poserait problème pour les enfants de Bruxelles et de sa périphérie. Les francophones inscrits à l'école flamande recevraient-ils plus d'allocations familiales ?
l'économie sociale : à régionaliser ;
les conventions collectives de travail (CCT) : pour ce qui concerne les matières régionales et communautaires, les partis flamands veulent que les CCT ne relèvent plus du ministre fédéral de l'emploi pour avoir force obligatoire, mais des Régions. Les partenaires sociaux pourraient donc conclure des CCT auxquelles le gouvernement flamand donnerait force obligatoire. Pour les francophones, on touche au caractère fédéral de la Sécu, et, à terme, les partenaires sociaux risquent de négocier prioritairement en Flandre, où les marges de manuvre sont plus grandes ;
les normes de sécurité civile : à régionaliser ; cela concerne le service médical d'intervention urgente, le statut des pompiers ;
l'expropriation publique : les partis flamands veulent accroître les compétences régionales en la matière ;
les achats de la Défense nationale : il s'agit de réintroduire la notion de compensation et de fixer une clef de répartition entre Régions. Parce que les achats bénéficient beaucoup à certaines entreprises wallonnes ? Ces compensations avaient en tout cas été supprimées après les affaires Agusta, Dassault et autres, pour éviter les dérapages
Au-delà de ce troisième paquet de revendications flamandes qui, on l'a vu, ne retient rien en matière de pensions , revenons sur quelques points « surprises » de la deuxième liste flamande, datant de samedi :
l'acquisition de la nationalité et le statut des étrangers : au nom de l'intégration culturelle, les partis flamands demandent que les Communautés puissent ajouter des conditions complémentaires en ces matières, conditions liées à l'« inburgering », l'intégration. Comme l'apprentissage du néerlandais ;
l'assistance juridique : demande de communautarisation, avec clef de répartition. Actuellement, comme elle est liée au niveau de revenu, l'assistance juridique profite davantage aux Wallons ;
les poursuites pénales : les partis flamands veulent que les Communautés et Régions aient leur mot à dire pour les matières de leurs compétences ; qu'elles puissent, par exemple, fixer des priorités, comme l'environnement. Les francophones acceptent l'idée de donner des priorités aux parquets, mais veulent que le ministre fédéral de la Justice reste compétent. Les Flamands parleraient, eux, d'un ministre de la Justice en Région flamande.
Une triple liste à laquelle s'ajoute, précisent les partis flamands, « bien sûr » la question symbolique de BHV
De communautaire eisen zijn veel nadrukkelijker in deze nota dan in de eerste (zie eerder bericht):
De bevoegdheid van de federale overheid inzake wetenschapsbeleid wordt beperkt tot de uitoefening van de eigen exclusieve bevoegdheden (p. 11)
De regering evalueert de werking van het kringloopfonds; de toekomstige financiering, de effecten ervan, de samenwerking en afstemming met andere bestaande fondsen [en de eventuele overheveling cdH/MR] van de middelen naar de gewesten met het oog op de uitbreiding van duurzaam investeren. (p. 28)
De gewesten en gemeenschappen zullen uitgenodigd worden hun opleidingsaanbod gericht op deze beroepen te ontwikkelen, terwijl de federale overheid zal zorgen voor de ondersteuning via het sociale en/of fiscale luik van de oriëntatie van de werkzoekenden naar deze beroepen (p. 33)
Wegens de samenhang met gewestbevoegdheden, in het bijzonder voor het economisch beleid en buitenlandse handel, draagt de regering volgende aangelegenheden over aan de Gewesten: de wetgeving op de handelsvestigingen, het beheer en de middelen van het Participatiefonds, de Nationale Delcrederedienst en Finexpo, het beleid inzake normering en normalisatie, het prijsbeleid, en de toepassing van het mededingingsbeleid m.b.t. de eigen beleidsdomeinen,] [Deze alinea dient behandeld te worden door de communautaire werkgroep.] (p.37)
[Gezondheidszorg omvat preventie, curatie en medische zorg en is derhalve een persoonsgebonden aangelegenheid. Daarom vereist een goed gezondheidsbeleid een coherent bevoegdheidspakket bij de gemeenschappen. NVA] (p. 46)
[Gelet op de bevoegdheid van de Gemeenschappen voor het gezondheidsbeleid, zijn de maatregelen die de federale regering neemt erop gericht het beleid van de Gemeenschappen te ondersteunen en te versterken.MR]
of
[De maatregelen getroffen door de federale regering enerzijds en door de gemeenschappen anderzijds zullen erop gericht zijn elkaar te ondersteunen en te versterken voor een coherent beleid voor de gezondheidszorg. MR] (p. 48)
[Gelet op de bevoegdheid van de Gemeenschappen inzake het beleid betreffende de zorgverstrekking in en buiten de verplegingsinrichtingen, wordt verder werk gemaakt van homogene bevoegdheden teneinde een versnipperd ziekenbeleid te voorkomen.
Een homogeen gezondheidsbeleid omvat dan ook het ziekenhuisbeleid en het beleid betreffende de zorgverstrekking, met inbegrip van de regelen van de uitoefening van de geneeskunde en de paramedische beroepen en de dringende medische hulpverlening. (NVA)] p. 59
[Uitgangspunt bij verdere stappen in de staatshervorming op het vlak van de gezondheidszorg is het tot stand brengen van een correcte balans tussen enerzijds het behoud van een solidaire verzekering voor de geneeskundige verzorging en anderzijds de versterking van de verantwoordelijkheid van de Gemeenschappen. CDH/MR]
[De maatregelen genomen door de federale overheid enerzijds en door de gemeenschappen anderzijds zijn bedoeld om elkaar te ondersteunen en te versterken met het oog op een coherent gezondheidszorgbeleid. MR]
[De regering schuift hiervoor volgende oriëntaties naar voren:
-een betere vertegenwoordiging van de Gemeenschappen in federale organen van de gezondheidszorg. Hierbij kan worden gedacht aan het Federaal Kenniscentrum voor de Gezondheidszorg, de structuur Be-Health en sommige overlegorganen in het RIZIV die betrekking hebben op gemeenschapsbevoegdheden;
-het betrekken van de Gemeenschappen bij het sluiten van overeenkomsten inzonderheid inzake ouderenbeleid en geestelijke gezondheidszorg. De regering wenst een formule in overweging te nemen waarbij in de schoot van het RIZIV de overeenkomstcommissies voor verzorgingsinstellingen van bejaarden en geestelijke gezondheidszorg worden hervormd en waarin naast de vertegenwoordigers van de instellingen of diensten en de verzekeringsinstellingen de Gemeenschappen zitting hebben.CDH] In dat kader moeten wel voor de verschillende Gemeenschappen eigen accenten kunnen worden gelegd, die aansluiten bij de zorgbehoeften van de bevolking;
-het betrekken van de Gemeenschappen bij de uitvoering van zogenaamde revalidatieovereenkomsten, in het bijzonder voor de overeenkomsten voor verder te preciseren domeinen die werden gesloten met die inrichtingen die hiertoe door de Gemeenschappen worden aangeduid;
-het organiseren van een transparant preventiebeleid, waarbij concreet wordt voorgesteld de bepaling van de programmawet van 27 december 2006 met betrekking tot vaccinaties uit te breiden tot de uitgaven die verband houden met screeningsprogrammas. Voor deze materies zal met andere woorden een systeem van trekkingrechten worden ingevoerd; [in het kader van protocolakkoorden of samenwerkingsakkoorden opgesteld binnen de interministeriële conferentie volksgezondheid. CDH]
-het bevorderen van een coherent beleid inzake eerstelijnsgezondheidszorg. Voorgesteld wordt om naast een aantal bestaande middelen bijkomende beleidsruimte te creëren voor de uitbouw van een fonds voor de versterking van de eerste lijn [waarop de Gemeenschappen trekkingsrechten kunnen laten gelden.CDH] p. 64
[De regering zal de interne reorganisatie van het Rode Kruis op gemeenschapsbasis faciliteren.] p. 67
[In functie van de erkenning van de institutionele realiteit van dit land, zal op korte termijn voor elk der gemeenschappen een wettelijke feestdag ingesteld worden. CD&V/NVA] (p. 70)
[In functie van een betere afstemming van het federale beleid en het door de Gewesten en Gemeenschappen te ontwikkelen beleid, kunnen de Gemeenschappen en Gewesten evenwaardige partners van de federale overheid worden in een nieuw interfederaal centrum voor de bestrijding van discriminatie en met de bevoegdheid tot de afhandeling van niet-jurisdictionele klachten m.b.t. antidiscriminatiewetten, - decreten,en ordonnanties. CD&V/NVA] (p. 72)
[ Het verkeerveilligheidsbeleid geeft specifieke aandacht aan risicogroepen zoals het weekendnachtverkeer, motorrijders en vrachtwagens.
Het verkeersveiligheidsfonds wordt in functie daarvan hervormd; het verdeelt bovendien de beschikbare middelen voor de lokale politiezones per gewest, rekening houdend met de inbreng van boeteopbrengsten vanuit het grondgebiedvan de gewesten. NVA/CD&V] [p. 78)
[Om permanente veranderingen in de verkeersregels te voorkomen, voert de regering de wijzigingen van de verkeers- en voertuigregels gegroepeerd door, met een ruime voorbereidingsperiode voor een vlotte implementatie en voor uitgebreide informatie van de bevolking.[in afwachting van de regionalsering van de verkeerswetgevingCD&V/NVA] (p. 78)
De regering verbetert de toegankelijkheid van het gerecht door rekening te houden met drie criteria: de beheersing van de kosten, het tijdsbeheer, en een juridisch taalgebruik dat begrijpbaar moet zijn voor de rechtszoekenden.
Zij stelt [ samen, met de Gemeenschappen, bevoegd voor de luister en bescherming van de taal - COMMUNAUTAIR ], door de instelling van een [ gemengd federaal-communautaire - COMMUNAUTAIR] Commissie Rechtstaal die voorstellen doet voor vereenvoudiging en verbetering van de rechtstaal, door de verlaging van de kostprijs voor de procespartijen te onderzoeken en door de financiering van de rechtsbijstand te herzien..
,
[In het verlengde van de bevoegdheden inzake bijstand aan personen, wordt de bevoegdheid inzake rechtsbijstand en rechtshulp uitdrukkelijk volledig overgedragen aan de Gemeenschappen._- COMMUNAUTAIR] (p. 110)
[De Gemeenschappen wordt de bevoegdheid toegekend om niet-federale politieopdrachten van bovengemeentelijke aard te regelen en aan te sturen via dwingende richtlijnen. COMMUNAUTAIR] (p. 114)
[ De jeugdbescherming, met inbegrip van de sociale bescherming en de gerechtelijke bescherming wordt maximaal toevertrouwd aan de Gemeenschappen in het verlengde van hun huidige bevoegdheden.Ter zake wordt er in het kader van de overdracht over gewaakt dat de Gemeenschappen zullen streven naar een totaalaanpak gericht op preventie, begeleiding en bestraffing. COMMUNAUTAIR (p. 118)
Het Grondwettelijk Hof en de Raad van State zijn als hoogste rechtscolleges geroepen om op te treden als scheidsrechter tussen de federale Staat en de deelstaten, met name inzake de regeling van de bevoegdheidsconflicten. Naar het voorbeeld van andere federale staten worden de Gemeenschappen derhalve betrokken bij de benoemingen tot de hoogste rechterlijke functies. De Bijzondere Arbitragehofwet en de gecoördineerde wetten op de Raad van State worden aangepast zodat naast het Federale parlement ook de Gemeenschapsparlementen een gelijkwaardig voordrachtsrecht wordt toegekend voor de aanstelling van de leden van het Grondwettelijk hof en van de staatsraden en de assessoren in de Raad van State. COMMUNAUTAIR]
[Aan de Gemeenschappen en Gewesten wordt ten slotte ook een algemene (instrumentele) bevoegdheidtoegekend om administratieve rechtscolleges op te richten en te organiseren, die oordelen over de aangelegenheden die onder hun respectieve bevoegdheden vallen. COMMUNAUTAIR] (p. 125)
[amendementen cd&v-nva wordendoor G. Bourgeois verkort heringediend of besproken in hoofdstuk staatshervorming] (p. 146)
Op pragmatische en doelgerichte wijze zal ons land ijveren voor een centrale plaats in de belangrijke Europese debatten. [Voorts gaat de regering ervan uit dat meerlagig bestuur van gemeenten, regio's, staten en de Unie hierbij een bijdrage kan leveren en wenst zij de plaats van de deelstaten met grondwetgevende bevoegdheden in de besluitvorming te versterken.] (p. 154)
7.6.[De regering voert de bijzondere wetten van 13 juli 2001 uit met betrekking tot de overdracht van delen van de Ontwikkelingssamenwerking en de daaraan verbonden middelen naar de deelstaten.](p. 165)atie
[In het licht van de komende volledige vrijmaking van de postmarkt onder de 3e Postrichtlijn per 1 januari 2011 verwelkomt de regering nieuwe spelers op de markt.
De regering tracht de concurrentievoorwaarden voor alle postoperatoren op een zo gelijk mogelijk niveau te brengen, in het bijzonder wat de arbeidsvoorwaarden, de sociale bescherming, de geografische dekking en de frequentie van de dienstverlening betreft, rekening houdend met het bijzonder statuut van overheidsbedrijven.] [De regering zal de licentievoorwaarden voor postoperatoren vastleggen binnen het kader van de 3dePostrichtlijn en hierbij o.a. rekening houden met een [afdoende geografisch bereik] een hoge kwaliteit van dienst, hoogwaardige arbeidsvoorwaarden en de belasting voor het milieu en de mobiliteitsinfrastructuur.] [De regering voert voor alle postoperatoren het principe in van een algemeen level playing field]
[Meer buitenland betekent ookeen groeiend aantal internationale verdragen. Deze betreffen in België dikwijls gemengde bevoegdheden, wat bijkomende uitdagingen met zich meebrengt voor de goedkeuringsprocedures en de ratificatietermijnen.]
[Teneinde hieraan tegemoet te komen zal een nieuwe, vereenvoudigde procedure voor de ratificatie van gemengde verdragen worden uitgewerkt waarbij de rol van deSenaat versterkt wordt. Voor zulke verdragen zal een goedkeuring door de Senaat de verschillende procedures voor de gemeenschappelijke en gewestelijke parlementen en voor de Kamer van Volksvertegenwoordigersvervangen, met dien verstande dat deze laatsten een evocatierecht krijgen, binnen een gestelde termijn.] (p. 173)
Even, ter herinnering, wat het VB in maart schreef over een peiling, uitgevoerd door een wetenschappelijk studiebureau:
Leve België?
26.03.2007 15.17u - België moet blijven. Dat zegt 93 procent van de Vlamingen en 98 procent van de Franstaligen. Althans, dat is het (voorspelbare) resultaat van een gezamenlijke peiling van De Standaard en Le Soir.We geloven er geen barst van, maar de titel België moet blijven geeft wel goed weer wat het Belgische establishment en het progressieve clubje dat de toon zet in de media, willen. Het is een publiek geheim dat enquêtebureaus hun opdrachtgevers doorgaans op hun wenken bedienen. En we vermoeden dat dit nu ook wel het geval geweest zal zijn. Veel hangt natuurlijk af van de vraagstelling.
De grootste eensgezindheid betreft de eensluidende afwijzing, aan beide kanten van de taalgrens, van het separatisme. Noch in het noorden, noch in het zuiden van het land vind je voorstanders van de verdwijning van België. Sta ons toe te twijfelen aan die triomfantelijke conclusie van Peter Vandermeersch (De Standaard) en Béatrice Delvaux (Le Soir). Wie heeft aan de enquête meegedaan? Hebben ze het u gevraagd? Ons in elk geval niet! En als ze nu eens gewoon gepeild hebben op de redacties van De Standaard, Le Soir, RTBf en VRT. Gemakshalve. Dat scheelt ook een slok op de borrel bij de factuur. En dan ben je tenminste zeker dat het resultaat beantwoordt aan de bedoeling van het initiatief: het stutten van het bouwvallige België.
Noch in het noorden, noch in het zuiden van het land vind je voorstanders van de verdwijning van België Nogmaals, daar geloven wij geen barst van. Nooit gehoord van het fameuze Warandemanifest? Om nog maar te zwijgen van de verkiezingsresultaten. Elke verkiezingscampagne weer schuift Vlaams Belang de eis tot Vlaamse onafhankelijkheid nadrukkelijk naar voor. Wie Vlaams Belang stemt, weet dus waar hij/zij voor kiest. Wie met een score van 1 miljoen kiezers voor Vlaams Belang durft beweren dat er ook in Vlaanderen geen voorstanders te vinden zijn voor het verdwijnen van België, neemt zijn wensen voor werkelijkheid. Met ernstige en kritische journalistiek heeft dat niet veel te maken. Met politieke stemmingmakerij des te meer.
Vandaag lezen we het volgende aangaande een internetpoll:
Vlamingen radicaliseren
08.08.2007 10.10u - Het koppige en volgehouden Franstalige non radicaliseert in ijltempo de Vlamingen. Dat lag voor de hand maar wordt nu ook bevestigd door een exclusieve enquête van Gazet van Antwerpen.
We zetten de voornaamste resultaten van de internetpeiling even op een rijtje. Gaat u akkoord met een nieuwe regering zonder de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde en een staatshervorming? Nee, zegt 83,2 % (ja 16,8 %). Vindt u de houding van de Franstaligen tijdens de onderhandelingen nog aanvaardbaar? Nee, vindt 84,6 % (ja 15,4 %). Moeten de Vlamingen toegevingen doen om tot een regering te komen? Nee, zegt een overweldigende meerderheid van 84,3 % (ja 15,7 %).
En, tot slot, dé hamvraag: Is een splitsing van België op termijn nog te vermijden? Nee, zegt bijna 65 % (tegen 35 % ja). Of zoals Luc Van der Kelen onlangs al schreef: Elke dag dat deze onderhandelingen aanslepen worden er in Vlaanderen nieuwe separatisten geboren. En dat is goed nieuws. Want de Belgische komedie heeft nu wel lang genoeg geduurd. De liefde kan niet van één kant blijven komen.
Een tafereeltje kort voor het Sint-Niklaasfeest in Hasselt en Genk. Prominenten van de N-VA deelden er speelgoedautootjes uit. Dat speelgoed moest illustreren hoe de potverterende Walen met Vlaamse centen gaan lopen. De bijbehorende slogan was dat een Vlaams gezin met twee kinderen ,,om de twee jaar een auto cadeau doet'', aan de Walen. Wat Waalsch is valsch is, nietwaar, de kindjes kunnen het niet vroeg genoeg leren, ook met speelgoed.
Behalve voor de N-VA-mensen zelf heeft het nauwelijks belang of die partij in de komende verkiezingen de drempel van vijf procent haalt. Genoeg andere partijen hebben haar gedachtegoed, als je het zo mag noemen, al opgeslorpt. Ga maar na: na CD&V schreef ook de VLD het ,,confederalisme'' in het partijprogramma in. Dat krijg je als iedereen de deuren wijd open zet voor iedereen.
Als de partijen echt naar de burger luisteren, moeten ze nochtans weten dat niemand wakker ligt van een nieuwe staatshervorming, maar wel van het oprukken van bedrijfssluitingen en werkloosheid.
Bovendien,welke boodschap hebben kiezers aan ,,confederalisme''? Het Vlaams Blok heeft op dat punt tenminste het voordeel van de duidelijkheid: het komt openlijk uit voor zijn separatisme. Een van de twee kernpunten van die partij is haar onverzoenlijke vijandschap tegen België, hoe federaal en democratisch die staat ook moge zijn.
,,Confederalisten'' daarentegen zijn separatisten die dat niet met zoveel woorden durven zeggen. De geschiedenis is duidelijk. Een confederatie die niet doorgroeit naar een federatie, valt uiteen. Het zeer gedecentraliseerde Zwitserland noemt zichzelf de Confédération Helvétique . Maar het eedgenootschap is wel degelijk doorgegroeid naar een staat met alle wezenskenmerken van een federatie: één regering, één leger, één buitenlands beleid, één munt. In omgekeerde richting is het eindpunt van de weg van federatie naar confederatie het complete uiteenvallen. Confederalisme is een crypto-separatisme.
Democratische openheid vereist dat het streefdoel openlijk wordt uit de doeken gedaan en dat de veronderstelde meerwaarde van een onafhankelijk Vlaanderen duidelijk wordt toegelicht. Het is echter beangstigend hoezeer die vraag gesmoord wordt in een algemene Vlaamse zelfgenoegzaamheid.
Vlaanderen is een stuk ethischer en moderner dan Wallonië, horen we alom. Het waren immers Vlaamse gekozenen en partijen die de doorslag gaven in het verbod op de tabaksreclame, en die het debat over de wapenleveringen aan Nepal op gang trokken.
Nu, de rol van de principes in dat debat is niet oogverblindend. Het is zonneklaar dat de houding van veel partijen, Vlaamse zowel als Waalse, beduidend anders was geweest als het legendarisch Formule 1 circuit en/of de FN-fabriek in Vlaanderen hadden gelegen.
Je kunt je ook vragen stellen bij de ethische bekommernissen om Nepal. Zouden de groenen zichzelf ook in een crisis gestort hebben om te proberen wapenleveringen te voorkomen als de Nepalese guerrilla een fascistische in plaats van een maoïstische was? En hoe ethisch is het liever een nieuwe versie van de erg bloedig gebleken Aziatische variant van het communisme te laten zegevieren om zelf de handen schoon te houden?
Als het de gewetensbezwaarden alleen om de letter van de wet ging, waarom piepten ze dan nooit over, bijvoorbeeld, leveringen aan Algerije? Zijn honderdduizend doden in tien jaar tijd geen ,,intern conflict''?
Als je Vlaanderen van op enige afstand bekijkt, zie je niet meteen een van de meest morele en progressieve regio's van Europa. Het herbergt een van de sterkst ingeplante uiterst-rechtse partijen. De bewegingen die het hardst voor een onafhankelijk Vlaanderen opkomen, die zich het luidst aanmatigen in naam van ,,de Vlamingen'' te spreken, hebben een halve eeuw nodig gehad om de collaboratie met de nazi-barbarij te veroordelen, voor zover ze daar al toe gekomen zijn.
Sprankelend kun je het ideeëndebat niet noemen en daarin staan democratische bekommernissen ook niet onwankelbaar centraal. De Vereniging van Vlaamse Leerkrachten (VVL) bijvoorbeeld, die 4.800 leden opgeeft, verspreidde begin van dit schooljaar een brochure over het fascisme. Ze is overgenomen uit het eenmanstijdschrift Journaal van Mark Grammens. Daarin wordt, terecht, betoogd dat het historisch fout is Mussolini's Italiaans fascisme op één lijn te plaatsen met Hitlers nationaal-socialisme. En dat het politiek gemakzuchtig en onzindelijk is elke politicus van uiterst-rechts of radicaal-rechts als ,,fascist'' af te doen.
Maar deze brochure ,,ten behoeve van leraar en leerling'' gaat ook alarmerend licht over het onderscheid tussen dictatuur en democratie heen. ,,Tussen zijn greep naar de macht in 1922 en de Italiaanse deelneming aan de wereldoorlog aan de zijde van Duitsland had Mussolini op elk willekeurig moment met overweldigende meerderheid van stemmen alle verkiezingen kunnen winnen, als hij zich de moeite had getroost om die uit te schrijven.'' Kijk eens aan. De man bespaarde zijn land gewoon de kosten en moeite van verkiezingen en een democratische volksvertegenwoordiging.
Voorbeeldig was evenmin het debat na de moord op Mohamed Achrak in Borgerhout. Binnen de kortste keren ging het niet meer over die moord, maar waren alleen Belgen van allochtone oorsprong de schurken van het stuk.
Maar een kniesoor die daarop let. Nooit hoor je suggereren dat de vlucht vooruit in het ,,confederalisme'' een schijn-radicalisme is, een vijgenblad voor een gebrek aan een coherent, slagvaardig politiek programma. Vrijwel nooit hoor je de vraag of een steeds meer in zichzelf gekeerd Vlaanderen zelfs maar wenselijk is. Zelden hoor je dat het simplistisch en onaanvaardbaar is alle problemen van Vlaanderen op de rug van de Walen te schuiven, net zoals het simplistisch en onaanvaardbaar is de ,,vreemdelingen'' voor alles de schuld te geven. Denkt ook maar iemand dat de duizend mensen van Philips Hasselt niet op straat zouden staan als Vlaanderen nog autonomer of helemaal onafhankelijk was?
Ook onze openbare omroep baadt in het zelfvoldane Vlaamse sfeertje waarin de term 'België' slechts valt als het echt niet anders kan, en het voor de rest alleen nog regent en stormt in Vlaanderen , de werkloosheid afneemt of groeit in Vlaanderen , er in het weekeinde ongelukken gebeuren in Vlaanderen .
,,De toekomst is aan de dynamische splitsers, nationalisten, confederalisten en separatisten, die bewust of onbewust vrolijk bijdragen tot het verwezenlijken van het hoofddoel van het Vlaams Blok: een onafhankelijke cultuurhomogene Vlaamse staat.'' Dat schrijft Ludo Dierickx, een van de pioniers van Agalev, in zijn recent uitgekomen boek ,,Nationalisme onder het mes'' (Fantom).
De flaptekst hoopt dat het boek bijdraagt tot debat. Maar voor zover het tegendraadse boek niet doodgezwegen wordt, moet het debat ook nog in correcte termen verlopen. En daar is in Vlaanderen sinds jaren een proces van verleugening bezig (de term is van de Nederlandse anarchist Anton Constandse). Wie opkomt voor het behoud van een federaal België is een ,,oude Belg'', een ,,unitarist'', kortom een compleet voorbijgestreefd wezen. En wie aanstuurt op een bedekt of openlijk separatisme is daarentegen een ,,federalist''.
Wat Vlaamsch is kan soms alarmerend valsch klinken.
De auteur is redactrice van deze krant
'Doorgeprikt staat netjes' verschijnt tweewekelijks op vrijdag.
Formateur Leterme gooit resoluties Vlaams parlement in de vuilbak en schuift BHV op de lange baan
24.07.2007 09.35u - Een eerste communautaire lezing van de nota van formateur Leterme leert dat Leterme in zijn zogenaamde vaagheid over de staatshervorming bijzonder duidelijk is. Voor de splitsing van BHV biedt Leterme helemaal geen oplossing.
Het lijkt wel alsof Yves Leterme nooit minister-president van de Vlaamse regering is geweest, en nooit heeft gehoord van een Vlaams regeerakkoord. Hij kiepert zonder verpinken de resoluties van het Vlaams Parlement inzake de staatshervorming, die integraal deel uitmaken van dat Vlaams regeerakkoord, in de vuilbak.
De resoluties bepleiten onder meer de overheveling van de gezondheidszorg en de gezinsbijslagen naar de deelstaten. Formateur Leterme houdt die bevoegdheden netjes federaal. Van een overheveling van de personenbelasting naar de deelstaten, zoals eveneens bepleit in de resoluties, in evenmin sprake. Net zo min als van de splitsing van de NMBS. De luchthaven van Zaventem, in het Vlaams regeerakkoord uitdrukkelijk omschreven als een gewestelijke bevoegdheid, blijft federale bevoegdheid.
Ook het arbeidsmarktbeleid, waarvan alle Vlaamse partijen voor de verkiezingen stelden dat dit naar de deelstaten diende overgeheveld te worden, blijft federaal.
Voor de kwestie Brussel-Halle-Vilvoorde liggen alle pistes nog open, terwijl ook daar het Vlaams regeerakkoord bijzonder duidelijk is : onverwijlde splitsing, zonder prijs. Leterme kondigt nu tegen het nieuwe parlementaire jaar wetsontwerpen dienaangaande aan. Daarmee veegt Leterme de wetsvoorstellen die in de Kamer werden ingediend, en waarvoor de CD&V zelfs de spoedbehandeling heeft geëist, volledig van tafel!
De onderhandelingsnota van formateur Leterme gaat regelrecht in tegen de verkiezingsuitslag van 10 juni in Vlaanderen. De uitspraak van de kiezer hield onmiskenbaar een roep in naar meer Vlaanderen. Leterme veegt met zijn nota de Vlaamse verkiezingsuitslag vierkant aan zijn laarzen.
Het Vlaams Belang kan niet aannemen dat de CD&V, maar zeker de N-VA, deze nota nog maar zouden durven te aanvaarden als basis voor regeringsonderhandelingen. Doen ze dit toch, zal men zich in Vlaanderen afvragen : Wie gelooft die mensen nog ?
Hieronder de punten uit de formateursnota van Leterme (23.07.07) die betrekking hebben op de 'staatshervorming': regionalisering wetgeving handelsvestigingen (p. 9)
-afstemming federale en regionale maatregelen voor de vermindering van loonkosten►federale overheid geeft gewesten financiële enveloppe voor bijkomende maatregelen (p. 12)
-Gewesten mogen van de regering 3 procentpunten korting geven op vennootschapsbelasting (p. 12)
-Gewesten krijgen trekkingsrechten op de werkloosheidsuitkeringen van langdurig werklozen (p. 16)
-Taalopleiding voor werknemers die taal vh Gewest niet kennen (p. 18)
-Versterking verantwoordelijkheid Gem. in gezondheidszorg door betere vertegenwoordiging Gem. in fed. Organen gezondheidszorg, betrekken gem. bij sluiten overeenkomsten inzake ouderenbeleid en geest. Gezondheidszorg, betrekken Gemeenschappen bij revalidatie-overeenkomsten, bijkomende beleidsruimte (trekkingsrechten) (p. 32)
-Medezeggenschap Gem. en Gewesten in benoeming leden CGKR (p. 36)
-Gewesten krijgenzitting in RvB Infrabel, NMBS en NMBS-Holding (p. 43)
-Splitsing gerecht. Arr. BHV (p. 57)
-Structurele zeggenschap v. Gemeenschappen en Gewesten bij vervolging van misdrijven waarbij bij decreet of ordonnantie een straf staat (p. 63)
-Onverminderd de vorige punten zal de regering ivm staatshervorming wetsontwerpen indienen die met een gewone meerderheid kunnen worden aangenomen; hervormingen met een bijz. Meerderheid worden van kracht op 1 januari 2009 (p. 65)
-Betrekken Gem. en Gew. bij federale wet. Instellingen (p. 75)
De doorsnee Belg houdt wel van zijn land, maar kent het niet zo goed. Dat toont een enquête bij 1.000 Belgen.
De meesten weten dat het op 21 juli feest is, maar meer dan de helft weet niet wat we precies vieren, namelijk dat op 21 juli 1831 Leopold I de eed aflegde als eerste koning der Belgen.
Overigens vindt bijna 80% van de ondervraagden dat België één moet blijven. Als troonopvolger voor Albert II is Prins Filip favoriet.
Prins Laurent zien veel minder mensen als toekomstige koning. Amper 2% van de Belgen kan foutloos het nationale volkslied - de Brabançonne - zingen. TV-gidsBinnenlandEconomieBuitenland
Wegens tijdelijke drukte kan ik deze blog niet regelmatig updaten. Sorry daarvoor.
Even mijn mening over het informateurschap van de Heer Y. Leterme en de onderhandelingen: Hoe langer het STIL blijft m.b.t. communautaire aangelegenheden, hoe gevaarlijker voor de nationale eenheid. Hoe meer OPENBARE ruzie, hoe beter.
